Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędzia NSA Gabriela Jyż (spr.) Sędzia del. WSA Ireneusz Fornalik Protokolant Sylwia Nerkowska po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "V. P. W." Spółka z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 24 marca 2011 r. sygn. akt VI SA/Wa 1901/10 w sprawie ze skargi "V. P. W." Spółka z o.o. w W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 24 marca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w W oddalił skargę "Villa Park Wesoła" Sp. z o.o. z siedzibą w W na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2009 r. w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie faktycznym sprawy:

W dniu 29 marca 2007 r. "M P" Sp. z o.o. z siedzibą w M , działając na podstawie art. 246 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. nr 119, poz. 1117 ze zm.), dalej: p.w.p., w zw. z art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. i art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., złożyła sprzeciw wobec decyzji Urzędu Patentowego RP z dnia 2 lutego 2006 r. w przedmiocie udzielenia prawa ochronnego na słowno-graficzny znak towarowy VILLA PARK WESOŁA o numerze R-171029 na rzecz spółki V P W Sp. z o.o. z siedzibą w W, zgłoszonego w dniu 22 sierpnia 2002 r., a przeznaczony do oznaczania usług w klasach: 35, 43 i 44.

W uzasadnieniu wnoszący sprzeciw wskazał, że w dniu 5 marca 1999 r. zgłosił w Urzędzie Patentowym RP do rejestracji słowny znak towarowy villa park przeznaczony do oznaczania usług w klasach 35, 43 i 44. Znak ten został zarejestrowany w dniu 19 sierpnia 2002 r. pod numerem R-139436.

Urząd Patentowy RP decyzją z dnia [...] marca 2009 r. unieważnił prawo ochronne na słowno-graficzny znak VILLA PARK WESOŁA nr R-171029. Organ przypomniał, że porównywane znaki towarowe przeznaczone są do oznaczania podobnych usług w klasach 35, 43 i 44. Zdaniem organu usługi te mogą być świadczone w tym samym miejscu i są skierowane do tego samego kręgu potencjalnych odbiorców, zarówno osób fizycznych, jak i podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

Jednocześnie organ uznał, że przeciwstawiane w niniejszej sprawie oznaczenia są do siebie podobne, w stopniu mogącym wprowadzać w błąd potencjalnych odbiorców, polegający w szczególności na skojarzeniu między znakami.

Sporny znak towarowy VILLA PARK WESOŁA jest znakiem słowno-graficznym składającym się z umieszczonego na cieniowanym tle zestawienia słów PARK WESOŁA, zapisanych drukowanymi literami przy użyciu wyraźnej, czytelnej, stylizowanej czcionki, umieszczonych równomiernie na poziomej, prostokątnej płycie dolnej i słowa VILLA, zapisanego drukowanymi literami przy użyciu wyraźnej, czytelnej, stylizowanej czcionki, umieszczonego w centralnej części płyty górnej o kształcie pierścienia kołowego lekko nachodzącej dolnymi narożami na poziomą płytę dolną oraz oplatającego obie płyty wizerunku łodygi winorośli. Natomiast przeciwstawiany znak towarowy villa park R-139436 jest znakiem słownym składającym się z zestawienia słów "villa" i "park" zapisanych małymi, drukowanymi literami przy użyciu pogrubionej, standardowej czcionki. Zdaniem Urzędu Patentowego, najlepiej postrzeganymi przez odbiorców elementami spornego znaku towarowego są umiejscowione w widocznym i łatwo zauważalnym dla przeciętnego odbiorcy miejscu znaku elementy słowne VILLA, PARK, WESOŁA zapisane przy użyciu stylizowanej, wyraźnej i czytelnej czcionki. Wskazane powyżej elementy słowne mają decydujące znaczenie dla osób spotykających się z tym oznaczeniem w obrocie gospodarczym, przy czym należy zauważyć, iż dwa z nich są identyczne z elementami słownymi villa i park stanowiącymi w całości przeciwstawiony znak towarowy. W ocenie organu, zarówno element słowny WESOŁA, odwołujący się do miejsca świadczenia usług i prowadzenia działalności gospodarczej przez uprawnionego do spornego znaku towarowego jak również jego elementy graficzne stanowią elementy, które nie posiadają dostatecznej mocy odróżniającej, aby przesądzić o braku podobieństwa porównywanych znaków towarowych, ujmowanych jako całość, na płaszczyźnie wizualnej. Organ stwierdził, że występujący w spornym znaku, obok wyrazów VILLA i PARK, pierwszoplanowy, sporządzony przy użyciu stylizowanej czcionki, element słowny WESOŁA, pośrednio wskazujący na miejsce świadczenia usług objętych ochroną spornego znaku towarowego, w rozpoznawanym przypadku nie posiada dostatecznej zdolności odróżniającej, aby wyłączyć podobieństwo porównywanych oznaczeń, gdyż ma zdecydowanie słabszą moc oddziaływania na przeciętnych odbiorców usług opatrywanych spornym znakiem towarowym, niż zestawienie słów VILLA PARK. Zdaniem organu również użytą w spornym znaku towarowym grafikę trudno zakwalifikować do elementów charakterystycznych, posiadających wyróżniającą formę i tym samym nadających całości znaku oryginalną postać. Urząd Patentowy stwierdził, iż podobieństwo wizualne spornego znaku towarowego VILLA PARK WESOŁA do zgłoszonego z wcześniejszym pierwszeństwem słownego znaku towarowego villa park nr R-139436, ujmowanych jako całość, jest konsekwencją identyczności wyróżniających elementów słownych "VILLA" i "PARK" występujących w obydwu porównywanych znakach towarowych, gdyż zarówno element słowny WESOŁA, jak również elementy graficzne występujące w spornym znaku towarowym - nie stanowią dostatecznej przeciwwagi dla wskazanego powyżej podobieństwa występującego między porównywanymi znakami. Dokonując analizy obu oznaczeń na płaszczyźnie znaczeniowej, organ stwierdził, że o ile wyrazy "villa" i "park", występujące w obu porównywanych znakach, jak również wyraz "wesoła", stanowiący dodatkowy element słowny spornego znaku - posiadają konkretne, określone znaczenie, o tyle jednocześnie przyjął, że zarówno zestawienie słów "VILLA PARK", jak również słów "VILLA PARK WESOŁA" ma charakter fantazyjny, pozbawiony konkretnego znaczenia.

Organ uznał, że nawet należycie poinformowani, uważni i rozsądni przeciętni polscy odbiorcy mogą sądzić, że podobne usługi oznaczone przeciwstawionymi znakami pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa, a tym samym mogą być wprowadzeni w błąd co do źródła pochodzenia tych usług, ewentualnie mogą przypuszczać, że przedsiębiorstwo używające podobnego znaku pozostaje z podmiotem uprawnionym z wcześniejszej rejestracji w związkach organizacyjnych, gospodarczych lub prawnych istotnych do powstawania, oznaczania i wprowadzania do obrotu danej usługi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę na powyższą decyzję uznał, że Urząd Patentowy prawidłowo przesądził o jednorodzajowości i podobieństwie usług w klasie 35, 43 i 44 dla spornego znaku oraz oznaczenia przeciwstawionego, tak więc zasadnym było rozważanie w niniejszej sprawie podobieństwa omawianych oznaczeń.

W ocenie Sądu bez znaczenia pozostaje podniesiona przez skarżącą okoliczność, że de facto głównymi usługami świadczonymi obecnie przez skarżącą spółkę są usługi konferencyjno-wypoczynkowe, zaś podstawowymi usługami świadczonymi przez uczestnika postępowania – "M P" Sp. z o.o. są usługi leczniczo-uzdrowiskowe świadczone w ramach H K Z i U "Villa Park" w C. Przy ocenie podobieństwa towarów (usług), jako jednej z przesłanek oceny ryzyka konfuzji, bierze się bowiem pod uwagę zakres towarów (usług) wskazany dla danego prawa ochronnego (lub zgłoszenia) spornego znaku towarowego, nie zaś zakres aktualnie prowadzonej de facto przez dany podmiot działalności gospodarczej.

Sąd I instancji zgodził się z Urzędem Patentowym, że omawiane znaki towarowe są do siebie podobne, albowiem występuje w nich identyczny pod względem wizualnym, fonetycznym i znaczeniowym element słowny "VILLA PARK", składający się z dwóch dominujących słów "VILLA" i "PARK". Fakt, iż znak towarowy zarejestrowany z wcześniejszym pierwszeństwem jest znakiem bez jakichkolwiek elementów graficznych, a znak sporny jest znakiem słowno-graficznym posiadającym takie elementy, w przedmiotowej sprawie nie może przesądzić o braku podobieństwa pomiędzy porównywanymi oznaczeniami, polegającego na możliwości wprowadzenia odbiorców w błąd co do źródła pochodzenia usług. W przedmiotowej sprawie warstwa słowna, z której składają się omawiane znaki, jest ich cechą bardzo silną. Trudno jest przyjąć, jak sugeruje strona skarżąca, że element graficzny zgłoszonego znaku towarowego, oddziałuje tak mocno na odbiorcę, aby utrwalić się w pamięci konsumenta silniej, niż element słowny - "VILLA PARK".

Sąd I instancji przyjął, że wprawdzie usługi, do oznaczania których przeznaczony jest sporny znak towarowy, nie są zwykłymi usługami masowej konsumpcji, niemniej nie sposób jednocześnie przyjąć, że poziom uwagi konsumentów (usługobiorców) przy ich wyborze i ocenie znaków jest na tyle wysoki, aby wykluczyć ryzyko wprowadzenia w błąd. Niewątpliwie wspólnym elementem dominującym w sporny znaku i przeciwstawionym mu znaku jest więc w istocie element słowny "VILLA PARK", który zapamięta i odtworzy przeciętny usługobiorca.

Zdaniem Sądu, organ dokonał prawidłowej oceny podobieństwa w aspekcie elementów słownych znaku spornego oraz przeciwstawionego znaku z wcześniejszym pierwszeństwem, pamiętając przy tym, że przy ocenie podobieństwa konfuzyjnego organ nie powinien ograniczać się do uwzględnienia wyłącznie jednego ze składników znaku złożonego i porównania z innym znakiem. Wręcz przeciwnie, takie porównanie ma przeprowadzić, badając znaki w ich całościowym ujęciu.

Urząd Patentowy RP słusznie wskazał, że zarówno element słowny "WESOŁA", odwołujący się do miejsca świadczenia usług i prowadzenia działalności gospodarczej przez uprawnionego do spornego znaku towarowego, jak również elementy graficzne spornego znaku stanowią elementy, które nie posiadają dostatecznej mocy odróżniającej, aby przesądzić o braku podobieństwa porównywanych znaków towarowych, ujmowanych jako całość, na płaszczyźnie wizualnej. Użyta w spornym znaku towarowym grafika nie należy do elementów charakterystycznych, posiadających wyróżniający charakter dla rozpatrywanego znaku i tym samym nadających mu oryginalną postać.

W ocenie Sądu zupełnie irracjonalny jest pogląd strony, że słowa "Villa Park" w znaku przeciwstawionym kojarzą się wyłącznie z miejscem świadczenia usług – w willi w parku. Zarówno wyrazy "villa" i "park", występujące w obu porównywanych znakach towarowych, jak również wyraz "wesoła", stanowiący dodatkowy element słowny spornego znaku - posiadają konkretne, określone znaczenie, jednak zasadny wydaje się wywód organu, z którego wynika, że zarówno zestawienie słów "VILLA PARK" jak również słów "VILLA PARK WESOŁA" ma charakter fantazyjny, pozbawiony konkretnego znaczenia.

Zdaniem Sądu istnieje zatem realne ryzyko, że analizowane oznaczenia zostaną pomylone w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego, albowiem występujący w obu porównywanych oznaczeniach element słowny "VILLA PARK" może błędnie sugerować, że sporny znak towarowy VILLA PARK WESOŁA jest odmianą zarejestrowanego z wcześniejszym pierwszeństwem znaku towarowego villa park i pochodzi od tego samego świadczeniodawcy. Odbiorca usług będzie mógł ewentualnie przypuszczać, że przedsiębiorstwo używające podobnego znaku pozostaje z podmiotem uprawnionym z wcześniejszej rejestracji w związkach organizacyjnych, gospodarczych lub prawnych.

"V P W " Sp. z o.o. z siedzibą w W zaskarżając wyrok w całości domagała się jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów postępowania. Zaskarżonemu wyrokowi spółka zarzuciła naruszenie:

1. art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., poprzez jego błędne zastosowanie, w sytuacji, gdy Sąd I instancji winien zastosować przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. nakazujący uwzględnienie skargi, w związku z tym, że Urząd Patentowy Rzeczpospolitej Polskiej wydając zaskarżoną decyzję, dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. przepisu 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. poprzez błędne jego zastosowanie wskutek błędnego uznania, że:

- znak towarowy słowno - graficzny VILLA PARK WESOŁA o numerze R-171029 jest podobny do znaku towarowego słownego villa park zarejestrowanego pod numerem R 139436, na który udzielono prawa ochronnego na rzecz M P Sp. z o.o.,

- usługi świadczone pod tymi znakami towarowi są podobne,

- zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku słowno - graficznego VILLA PARK WESOŁA ze znakiem słownym wcześniejszym villa park;

2. art. 151 p.p.s.a. poprzez jego błędne zastosowanie, w sytuacji, gdy Sąd I instancji winien zastosować przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. nakazujący uwzględnienie skargi, w związku z tym, że "Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W wydając decyzję z dnia 11 stycznia 2010 r. numer KOC 5297/Ar/09, dopuściło się naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. tj. art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej: k.p.a., poprzez dokonanie nieprawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i błędne uznanie, że w sprawie występują przesłanki do unieważnienia znaku ochronnego w trybie art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p."

W odpowiedzi na skargę kasacyjną uczestnik postępowania – M P Sp. z o.o. – wniósł o jej odrzucenie lub na wypadek nie uwzględnienia tego wniosku o jej oddalenie w całości i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego wg norm przepisanych. Wnioskując o odrzucenie kasacji – uczestnik podniósł, iż w jego ocenie, skarga kasacyjna nie spełnia wymagań przepisu art. 176 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Oznacza to związanie NSA zarzutami i wnioskami skargi kasacyjnej, które mogą dotyczyć wyłącznie ocenianego wyroku Sądu I instancji, a nie postępowania administracyjnego i wydanych w nim rozstrzygnięć.

Natomiast stosownie do treści art. 176 p.p.s.a. skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom określonym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.

Przepis art. 174 p.p.s.a stanowi z kolei, iż skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: naruszenia prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) lub naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). W świetle cytowanych przepisów do autora skargi kasacyjnej należy wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego lub przepisów procesowych, które w jego ocenie naruszył Sąd I instancji i precyzyjne wyjaśnienie na czym polegało ich niewłaściwe zastosowanie lub błędna interpretacja - w stosunku do prawa materialnego, bądź wykazanie istotnego wpływu naruszenia prawa procesowego na rozstrzygnięcie sprawy przez Sąd I instancji – w odniesieniu do przepisów postępowania. A zatem Naczelny Sąd Administracyjny, z uwagi na ograniczenia wynikające ze wskazanych regulacji prawnych, nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, ani uściślać bądź w inny sposób ich korygować.

Gdy w skardze kasacyjnej zarzuca się zarówno naruszenie przepisów prawa materialnego, jak i przepisów postępowania, to w pierwszej kolejności należy rozpoznać ten drugi z zarzutów, ponieważ dopiero po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został dostatecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez sąd pierwszej instancji przepis prawa materialnego (por. wyrok NSA z 9 marca 2005 t., FSK 618/04, ONSAiWSA 2005, nr 6, poz. 120; zob. szerzej J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010, s. 419).

W analizowanej skardze kasacyjnej sformułowano jedynie zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania. Strona skarżąca w punkcie pierwszym petitum skargi kasacyjnej zarzuciła naruszenie przez Sąd pierwszej instancji art. 151 p.p.s.a. poprzez jego błędne zastosowanie, w sytuacji, gdy Sąd I instancji winien zastosować przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. nakazujący uwzględnienie skargi, w związku z tym, że Urząd Patentowy RP wydając zaskarżoną decyzję dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. przepisu 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. poprzez błędne jego zastosowanie wskutek błędnego uznania, że:

a) znak towarowy słowno - graficzny VILLA PARK WESOŁA o numerze R-171029 jest podobny do znaku towarowego słownego villa park zarejestrowanego pod numerem R - 139436, na który udzielono prawa ochronnego na rzecz M P Sp. z o.o.,

b) usługi świadczone pod tymi znakami towarowi są podobne,

c) zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku słowno - graficznego VILLA PARK WESOŁA ze znakiem słownym wcześniejszym villa park.

Stosownie do treści art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. nie udziela się prawa ochronnego na

znak towarowy "identyczny lub podobny do znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego lub zgłoszonego w celu uzyskania prawa ochronnego (o ile na znak taki zostanie udzielone prawo ochronne) z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym." Jak słusznie podnosi się w literaturze przedmiotu i orzecznictwie sądowym we wszystkich sprawach, w których powstaje problem podobieństwa przeciwstawionych znaków towarowych, jest on wypadkową dwóch – ściśle ze sobą powiązanych – elementów, tj. podobieństwa oznaczeń i podobieństwa (jednorodzajowości) towarów (usług), dla których są znaki zgłaszane, zarejestrowane lub używane. Oba te elementy wyznaczają zakres ochrony znaku towarowego (por.: M. Kępiński: Niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd odbiorców co do źródła pochodzenie towarów w prawie znaków towarowych. ZNUJ PWOWI 1982, nr 28, s. 10).

Odnosząc się do wyżej podanego zarzutu Naczelny Sąd Administracyjny go nie podzielił.

Analizując problem podobieństwa usług - słusznie Sąd I instancji stwierdził, iż ma rację organ patentowy, że w niniejszej sprawie nie ma znaczenia fakt, że de facto głównymi usługami świadczonymi obecnie przez skarżącą spółkę są usługi konferencyjno-wypoczynkowe, zaś podstawowymi usługami świadczonymi przez uczestnika postępowania – M P Sp. z o.o. są usługi leczniczo-uzdrowiskowe świadczone w ramach Hotelu Kliniki Zdrowia i Urody "Villa Park" w Ciechocinku. Przy ocenie podobieństwa towarów (usług), jako jednej z przesłanek oceny ryzyka konfuzji, bierze się bowiem pod uwagę zakres towarów (usług) wskazany dla danego prawa ochronnego (lub zgłoszenia) spornego znaku towarowego, nie zaś zakres aktualnie prowadzonej przez dany podmiot działalności gospodarczej. Na marginesie należy dodać, iż uczestnik postępowania – M P Sp. z o.o. z siedzibą w M – w odpowiedzi na skargę kasacyjną podnosi, iż skarżący kasacyjnie również posiada w swojej ofercie usługi leczniczo-uzdrowiskowe, o czym świadczy strona internetowa [...] W konsekwencji organ zasadnie przyjął, iż mamy do czynienia w tej sprawie z jednorodzajowością usług. W tej sytuacji należy stosować zaostrzone kryterium odnośnie zachowania dystansu pomiędzy poszczególnymi oznaczeniami, ponieważ im bardziej podobne usługi (towary), tym większa możliwość uznania znaków za podobne (por. R. Skubisz: Prawo znaków towarowych. Komentarz. Warszawa 1997).

Naczelny Sąd Administracyjny uważa, że Sąd I instancji prawidłowo skonstatował, iż należy przyznać rację organowi patentowemu, który wywiódł zasadnie, że analizowane znaki towarowe są do siebie podobne, albowiem występuje w nich identyczny pod względem wizualnym, fonetycznym i znaczeniowym element słowny "VILLA PARK", składający się z dwóch dominujących słów "VILLA" i "PARK". Mimo że znak towarowy zarejestrowany z wcześniejszym pierwszeństwem (znak nr R-139436) jest znakiem bez jakichkolwiek elementów graficznych, a sporny znak jest znakiem słowno-graficznym posiadającym takie elementy, to jednak identyczna warstwa słowna w obu znakach jest cechą bardzo silną. Zarówno w doktrynie jak i w judykaturze podkreśla się, iż w znakach słowno-graficznych większą siłę oddziaływania mają elementy słowne znaku i to one przede wszystkim pozostają w pamięci przeciętnego odbiorcy (por.: J. Piotrowska: Renomowane znaki towarowe i ich ochrona. Warszawa 2001, s. 139). Urząd Patentowy w niniejszej sprawie prawidłowo ocenił, iż zarówno element słowny "WESOŁA", odwołujący się do miejsca świadczenia usług i prowadzenia działalności gospodarczej przez uprawnionego do spornego znaku towarowego, jak również elementy graficzne spornego znaku stanowią elementy, które nie posiadają dostatecznej mocy dystynktywnej, aby wyłączyć podobieństwo porównywanych znaków. Warstwa graficzna znaku o nr R-171029 posiada stosunkowo niewielką moc wyróżniającą i pełni przede wszystkim rolę tła dla dominującego tu elementu słownego.

Oceniając dokonaną przez skarżącą spółkę analizę płaszczyzny znaczeniowej porównywanych znaków, słusznie Sąd I instancji uznał, iż nie jest ona prawidłowa: "W ocenie Sądu – jako zupełnie irracjonalny jawi się pogląd strony, że słowa "Villa Park" w znaku przeciwstawionym R-139436 kojarzą się wyłącznie z miejscem świadczenia usług – willą w parku. O ile zgodzić się należy, że zarówno wyrazy "villa" i "park" występujące w obu porównywanych znakach towarowych, jak również wyraz "wesoła", stanowiący dodatkowy element słowny spornego znaku – posiadają konkretne, określone znaczenie, o tyle zasadny wydaje się wywód organu, z którego wynika, że zarówno zestawienie słów "VILLA PARK" jak również "VILLA PARK WESOŁA" ma charakter fantazyjny, pozbawiony konkretnego znaczenia. (...) organ, dokonując oceny podobieństwa przeciwstawianych oznaczeń na płaszczyźnie znaczeniowej, prawidłowo uznał, iż porównywane znaki towarowe, ujmowane jako całość, dla przeciętnego polskiego konsumenta są oznaczeniami o charakterze fantazyjnym." (s. 21 uzasadnienia zaskarżonego wyroku WSA).

Po dokonaniu wskazanej wyżej analizy biorąc pod uwagę jednorodzajowość usług, a także wykazane przez organ patentowy podobieństwo przeciwstawionych znaków w warstwie wizualnej, fonetycznej i znaczeniowej, słusznie Sąd I instancji zgodził się z organem, że nawet należycie poinformowani, uważni i rozsądni przeciętni odbiorcy mogą sądzić, że podobne usługi, oznaczone przeciwstawionymi znakami, pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa, a tym samym mogą być wprowadzeni w błąd co do źródła pochodzenia usług. Należy podkreślić, iż model przeciętnego konsumenta został wypracowany w wyroku ETS - u z dnia 16 lipca 1998 r. Gut Springenheide GmbH and Rudolf Tusky v. Oberkreisdirektor das Kreises Steinfurt-Amt für Lebensmittelüberwachung C-210/96, w którym ETS stwierdził, że przeciętny konsument jest średnio poinformowany, uważny i rozsądny, a co bardzo istotne – poziom jego uwagi różni się, w zależności od tego, jakie dobra nabywa. Odnosząc się do tej kwestii w niniejszej sprawie Sąd I instancji zasadnie zaakceptował stanowisko Urzędu Patentowego RP, iż z uwagi na rodzaj oferowanych usług, należy przyjąć, że nie są to wprawdzie zwykłe usługi masowej konsumpcji, niemniej jednak nie sposób jednocześnie przyjąć, że poziom uwagi usługobiorców przy ich wyborze i ocenie znaków jest na tyle wysoki, aby wykluczyć ryzyko wprowadzenia w błąd.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela również pogląd Sądu I instancji, iż Urząd Patentowy RP prawidłowo ustalił w tej sprawie stan faktyczny sprawy, należycie ocenił zgromadzony w toku postępowania spornego materiał dowodowy, dokonał jego analizy i w konsekwencji zasadnie unieważnił prawo ochronne na sporny znak towarowy, przy właściwym przestrzeganiu, w toku postępowania przepisów proceduralnych, tj. art. 6 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. W konsekwencji Sąd I instancji zasadnie skargę oddalił w oparciu o art. 151 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje poprawność oceny dokonanej przez WSA w zaskarżonym wyroku w odniesieniu do wyroku Sądu Apelacyjnego w W z dnia 2 kwietnia 2004 r. (sygn. akt I A Cz 271/04) oddalającego zażalenie Spółki M P. WSA stwierdził, iż: "toczące się przed Urzędem Patentowym, działającym w trybie postępowania spornego, postępowanie w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy – jest postępowaniem odrębnym i niezależnym od toczącego się przed sądami powszechnymi postępowania w przedmiocie zabezpieczenia powództwa w sprawie z powództwa M P Sp. z o.o. przeciwko skarżącej spółce o ochronę znaku towarowego villa park nr R-139436. (...). Niewątpliwie organ patentowy, rozpatrując konkretne postępowanie sporne, stosownie m.in. do przepisu art. 6 k.p.a., działa na podstawie określonych przepisów prawa. W tej sytuacji przyjąć należy, że organ ten nie orzeka na podstawie wyroków sądów powszechnych, co oczywiście w cale nie oznacza, że w przypadku, gdy określone okoliczności sprawy przemawiają za uwzględnieniem wydanego w danej sprawie wyroku sądu, Urząd Patentowy RP nie może podjąć decyzję zbieżną z wydanym w danej sprawie orzeczeniem sądowym. W niniejszej sprawie uznać należy, iż organ nie był związany w żaden sposób wskazanymi przez stronę skarżącą orzeczeniami sądów gospodarczych, gdyż sądy te rozpatrywały sprawę cywilną, opierając się na zupełnie innych przesłankach, zaś Urząd patentowy RP w przedmiotowym postępowaniu zmuszony był uwzględnić inne, dodatkowe okoliczności, które oceniane musiały być wyłącznie na datę zgłoszenia spornego znaku towarowego, nie zaś na datę wydawania decyzji, czy tez datę braną pod uwagę przez sądy powszechne." " (s. 22 uzasadnienia zaskarżonego wyroku WSA).

Przechodząc do analizy sformułowanego w punkcie drugim petitum skargi kasacyjnej zarzutu, który brzmi: naruszenie art. 151 p.p.s.a. poprzez jego błędne zastosowanie, w sytuacji, gdy Sąd I instancji winien zastosować przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. nakazujący uwzględnienie skargi, " w związku z tym, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W wydając decyzję z dnia 11 stycznia 2010 r. numer KOC 5297/Ar/09, dopuściło się naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. tj. art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 (...) k.p.a., poprzez dokonanie nieprawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i błędne uznanie, że w sprawie występują przesłanki do unieważnienia znaku ochronnego w trybie art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p." (s. 2 skargi kasacyjnej), Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż jest on wynikiem pomyłki kasatora, a zatem nie może być merytorycznie rozpatrzony z uwagi na jego niezrozumiałą treść. Należy tylko dodać, iż do niezasadności zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 151p.p.s.a. poprzez jego błędne zastosowanie i art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. poprzez uznanie, że w tej sprawie występują przesłanki do unieważnienia znaku ochronnego w trybie tego przepisu, Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się już wyżej w ramach rozpatrywania zarzutu z punktu pierwszego petitum skargi kasacyjnej, a zatem nie ma potrzeby powtarzać zamieszczonych tam wywodów. W tym fragmencie uzasadnienia wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wypowiedział się także co do prawidłowości uznania przez Sąd I instancji, że w tym postępowaniu organ patentowy nie naruszył wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu art. 184 p.p.s.a. skargę kasacyjną oddalił. O kosztach NSA nie orzekł, z uwagi na to, iż brak jest podstaw prawnych do zasądzenia tych kosztów na rzecz uczestnika postępowania.