Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Hanna Kamińska Sędzia NSA Gabriela Jyż (spr.) Sędzia del. WSA Jacek Czaja Protokolant Marta Zawadzka po rozpoznaniu w dniu 25 października 2011 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej W. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 11 maja 2010 r. sygn. akt VI SA/Wa 504/10 w sprawie ze skargi W. N. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z 11 maja 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 504/10, oddalił skargę W. N. (dalej: skarżący) na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: UP RP lub organ) z [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego.

Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że W. N., działający jako N. W. N. wniósł do Urzędu Patentowego RP podanie w dniu [...] grudnia 2006 r. o udzielenie prawa z rejestracji na wzór przemysłowy pt. "Podstawka reklamowa Star base".

Decyzją z [...] kwietnia 2007 r. UP RP, po rozpatrzeniu tego zgłoszenia, działając na podstawie przepisów art. 110 i art. 111 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j.: Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zm., dalej: p.w.p.) udzielił na rzecz skarżącego prawa z rejestracji ww. wzoru przemysłowego pt. "Podstawka reklamowa Star base".

K. B. (dalej: wnioskodawca) [...] grudnia 2007 r. złożył sprzeciw od powyższej decyzji zarzucając w nim niespełnienie przez przedmiotowy wzór przemysłowy ustawowych warunków wymaganych do uzyskania prawa z rejestracji. Według wnioskodawcy wzór przemysłowy pt. "Podstawka reklamowa Star base" nr [...] był znany na polskim rynku przed dniem zgłoszenia go do UP RP przez skarżącego, to jest przed dniem [...] grudnia 2006 r. i jest naśladownictwem wzoru przemysłowego pt. "Bilonownica" nr [...], na który wnioskodawca uzyskał w UP RP prawo z rejestracji, z pierwszeństwem od dnia [...] marca 2005 r. oraz wzoru przemysłowego pt. "Bilonownica" nr [...], na który uzyskał prawo z rejestracji, z pierwszeństwem od dnia [...] lipca 2005 r. Nadto wskazał, iż o naśladownictwie tym decyduje wrażenie, jakie wywołuje ogólny efekt wizualny porównywanych wzorów, przejawiający się w ich następujących cechach istotnych: każda z bilonownic składa się z części zewnętrznej (podstawki) oraz umieszczonej na niej części wewnętrznej (płytki). Część zewnętrzna (podstawka) poszczególnych bilonownic posiada w widoku z góry kształt sześciokątny, część wewnętrzna (płytka) bilonownicy ma kształt prostokątny i jest umiejscowiona tak, że wystająca z obu stron dłuższych boków tej części część zewnętrzna (podstawka), przedstawia w widoku z góry dwie figury trójkątne. Każda część wewnętrzna (płytka) bilonownicy jest ponadto wyposażona w ulotkę reklamową.

W. N. (dalej skarżący), jako uprawniony do wzoru przemysłowego nr [...], uznając sprzeciw za bezzasadny, wniósł o jego oddalenie. Wskazał na różnice pomiędzy wzorami nr [...] i nr [...] a wzorem przedmiotowym nr [...], który nie był znany na polskim rynku przed dniem zgłoszenia. Uprawniony podniósł, że wzór przedmiotowy ([...]) różni się istotnie od wzorów przeciwstawionych nr [...] i [...] pt.: "Bilonownica", zwłaszcza w części górnej, ma kształt prostokątnej płytki ze ścięciami na narożnikach, przez co kształt płytki nawiązuje do kształtu sześciokąta płytki dolnej, podczas gdy płytka we wzorach przeciwstawionych jest wygięta, a jej części znacznie wystają poza obręb części dolnej, przy czym część dolna we wzorze [...] ma w widoku z góry kształt kwadratu o zaokrąglonych narożach. Uprawiony zwrócił też uwagę na inne elementy odróżniające: we wzorze nr [...]: wystające fragmenty części górnej tworzą obustronnie wystające języczki, części podstawki połączone są przelotowo wkrętami, tworzącymi kwadratowy otwór, podczas gdy we wzorach nr [...] i nr [...] brak wymienionych elementów. Różnice te wywołują odmienne w odbiorze wrażenie ogólne porównywanych wzorów.

Organ biorąc pod uwagę stanowiska stron przekazał sprawę do rozpatrzenia, w trybie postępowania spornego, jako sprawę o unieważnienie prawa z rejestracji przedmiotowego wzoru.

Decyzją z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] UP unieważnił prawo z rejestracji wzoru przemysłowego nr [...] pt. "Podstawka reklamowa Star base". Zdaniem organu, wskazane przez wnoszącego sprzeciw podobieństwa, obejmujące podstawkę o kształcie, w widoku z góry, sześciokątnym i prostokątny kształt płytki, tak umieszczonej, że wystająca z obu dłuższych boków tej części podstawka przedstawia w widoku z góry dwie figury trójkątne, przesądzają o tym, że ogólne wrażenie jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku wzór przedmiotowy ([...]) nie różni się od ogólnego wrażenia wywołanego na nim przez wzór nr [...] pt.: "Bilonownica", publicznie udostępniony przed datą, według której oznacza się jego pierwszeństwo.

Skargę na powyższą decyzję UP RP złożył W. N. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie prawa materialnego i przepisów postępowania.

W odpowiedzi na skargę UP RP wniósł o jej oddalenie. Odnosząc się do zarzutów skargi wskazał na przeprowadzenie – przy okazji oceny nowości spornego wzoru – analizy merytorycznej porównywanych rozwiązań przez wykazanie ich różnic. Jednocześnie podkreślił, iż odrębna analiza merytoryczna porównywanych rozwiązań przez wykazanie ich podobieństw, była konieczna dla zbadania zarzutu braku indywidualnego charakteru oraz wykazania cech przesądzających o ogólnym wrażeniu, jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku wzór przemysłowy nr [...], który nie różni się od ogólnego wrażenia wywołanego przez wzór nr [...].

W uzupełnieniu skargi skarżący podtrzymał wcześniejsze stanowisko i argumenty w niej zawarte.

Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę wyjaśnił, iż UP RP stwierdził w zaskarżonej decyzji, że sporny wzór przemysłowy nie oznacza się indywidualnym charakterem w rozumieniu art. 104 p.w.p., w świetle należącego do wnoszącego sprzeciw wzoru przemysłowego nr [...] pt. "Bilonownica" z pierwszeństwem od [...] marca 2005 r. WSA wskazał, iż zakresem kontroli sądowej jest decyzja organu unieważniająca prawo z rejestracji spornego wzoru z powodu braku spełnienia przesłanki – indywidualnego charakteru. W ocenie Sądu I instancji skarga podlegała oddaleniu, gdyż zaskarżona decyzja nie naruszała prawa, a organ wskazał przesłanki podjętego rozstrzygnięcia. Ponadto stan faktyczny, istotny dla rozstrzygnięcia sprawy został wyjaśniony i obejmował on jedynie, zgodnie ze wskazaniem wnoszącego sprzeciw, istnienie w stanie techniki należących do wnoszącego sprzeciw wzorów przemysłowych nr [...] pt. "Bilonownica" i nr [...] pt. "Bilonownica" z wcześniejszym pierwszeństwem. W ocenie organu postępowanie w zakresie zdolności rejestrowej musiało ograniczyć się do porównania spornego wzoru z wzorami przeciwstawionymi. Urząd stwierdzając, ze sporny wzór nie oznacza się indywidualnym charakterem w rozumieniu art. 104 p.w.p., w świetle należącego do wnoszącego sprzeciw wzoru przemysłowego nr [...] p.t. "Bilonownica" z pierwszeństwem od [...] marca 2005 r. wskazał tym samym na ten wzór jako dowód, na którym oparł się przy rozstrzyganiu w sprawie. Przytoczona na ten temat argumentacja jest w ocenie Sądu I instancji wyczerpująca i odnosi się do istotnych w sprawie okoliczności. Zarówno gdy odnosi się do ustalenia stanu faktycznego, jak i jego oceny w świetle mających w sprawie zastosowanie przepisów prawa, stanowisko organu zdaniem WSA nie wywołuje istotnych zastrzeżeń.

Porównując sporny wzór "Podstawka reklamowa Star base" i odnoszącego go do wzoru nr [...] pt. "Bilonownica", organ w ocenie WSA prawidłowo wywiódł, iż sporny wzór pozbawiony jest cechy indywidualnego charakteru. Przede wszystkim ogólne wrażenie, jakie wywołuje, nie różni się od takiego wrażenia wywoływanego przez wskazany wzór z wcześniejszym pierwszeństwem. Tymczasem istnienie takiego różnego, ogólnego wrażenia jest przesłanką indywidualnego charakteru wzoru. Urząd wydając decyzję przeprowadził całościową analizę merytoryczną porównywanych rozwiązań w aspekcie indywidualnego charakteru. Wskazał nie tylko na podobieństwa, ale zauważył także różnice, które wykazał przy omawianiu cechy nowości. Nadto organ wskazał, który z przeciwstawionych i ujawnionych wcześniej wzorów przesądzają o zasadności sprzeciwu oraz wskazał cechy, które decydują o tym, że ogólne wrażenie jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku wzór przemysłowy [...] nie różni się od ogólnego wrażenia wywołanego na nim przez wzór nr [...] pt. "Bilonownica".

WSA podkreślił, uzasadniając swoją decyzję, iż to rzeczą organu i jednocześnie obowiązkiem jest ustalenie wzorca zorientowanego użytkownika i dokonanie oceny ogólnego wrażenia wywieranego na takim użytkowniku. Należy więc w ocenie WSA zaakceptować stanowisko organu wyrażone w decyzji, a dotyczące zorientowanego użytkownika. UP RP uwzględnił także zakres swobody twórczej przy opracowywaniu wzoru.

Reasumując powyższe WSA uznał, iż Urząd dokonał całościowego porównania wzorów z punktu widzenia osoby używającej w sposób stały przedmiotów z danej grupy i zorientowanej w stanie ich wzornictwa, wynikającym z zakresu swobody twórczej oraz dokonał oceny ogólnego wrażenia, jakie wywołuje na takiej osobie zakwestionowany wzór, przyjmując trafnie, że wzór przemysłowy [...] nie różni się od ogólnego wrażenia wywołanego przez wzór [...] "Bilonownica" publicznie udostępniony przed datą, według której oznacza się jego pierwszeństwo.

W. N. złożył skargę kasacyjną od powyższego wyroku, wnosząc o jego uchylenie w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy tj.

- art. 151 w zw. z art. 145 § 1 ust. 1 pkt c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej p.p.s.a.) poprzez oddalenie skargi mimo naruszenia przez UP następujących przepisów:

a) art. 7 i 77 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 98 poz. 1071 ze zm.; dalej k.p.a.) poprzez niewyjaśnianie przez organ stanu faktycznego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy i nie przeprowadzenie postępowania dowodowego;

b) art. 107 § 3 k.p.a. poprzez nienależyte uzasadnienie zaskarżonej decyzji - brak wskazania przez organ dowodów, będących podstawą rozstrzygania i dokonanie tym samym przez WSA błędnej oceny i prawidłowości ustalenia stanu faktycznego przez organ, czego skutkiem jest błędne uznanie, że organ nie dopuścił się naruszenia wskazanych powyżej przepisów, a stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy został przez organ wyjaśniony należycie;

- art. 1 i art. 3 § 1 p.p.s.a. poprzez dokonanie przez WSA samodzielnej oceny przesłanki oryginalności spornego wzoru, podczas gdy zgodnie ze wskazanymi przepisami sąd administracyjny uprawniony jest jedynie do skontrolowania oceny dokonanej przez organ, co tym samym skutkowało błędnym uznaniem przez Sąd I instancji, że wzór [...] pt.: "Podstawka reklamowa Star base" nie odznacza się indywidualnym charakterem, o którym mowa w art. 104 p.w.p., a to stanowi naruszenie podstawowej dla postępowania sądowoadministracyjnego zasady kasacyjności tego postępowania;

- naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 104 p.w.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu przez Sąd I Instancji, że wrażenie jakie wywołuje wzór [...] pt.: "Podstawka reklamowa Star base" nie różni się od wrażenia jakie wywołuje wzór przeciwstawiony, tj. dokonaniu przedmiotowej oceny w oparciu o własne zdanie WSA z pominięciem kryteriów wskazanych w 104 p.w.p. - wrażenia wywołanego na zorientowanym użytkowniku.

Argumenty na poparcie powyższych zarzutów zostały przedstawione w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, w którym wnoszący skargę podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Odpowiedzi na skargę kasacyjną nie wniesiono.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna jest nieuzasadniona.

Zgodnie z przepisem art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Oznacza to jego związanie zarzutami i wnioskami skargi kasacyjnej, które mogą dotyczyć wyłącznie ocenianego wyroku, a nie postępowania administracyjnego i wydanych w nim rozstrzygnięć. Zatem, do autora skargi kasacyjnej należy wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego lub przepisów procesowych naruszonych przez Sąd I instancji i wyjaśnienie, na czym polegało ich niewłaściwe zastosowanie lub błędna interpretacja - w odniesieniu do prawa materialnego, bądź wykazanie istotnego wpływu naruszenia prawa na rozstrzygnięcie sprawy przez Sąd - w odniesieniu do przepisów procesowych. Z omawianych względów Naczelny Sąd Administracyjny nie może samodzielnie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, ani uściślać bądź w inny sposób ich korygować.

W sytuacji, kiedy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania. Do kontroli subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego można przejść dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został skutecznie podważony.

Wedle sformułowań skargi kasacyjnej, w ramach zarzutów naruszenia prawa procesowego kasatorka zarzuciła naruszenia art. 151 w zw. z art. 145 § 1 ust. 1 pkt c) p.p.s.a.) poprzez oddalenie skargi mimo naruszenia przez UP RP przepisów art. 7 i 77 § 1oraz 107 § 3 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie przez Urząd stanu faktycznego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy i nienależyte uzasadnienie decyzji - brak wskazania przez organ dowodów, będących podstawą rozstrzygania. Zdaniem kasatorki Sąd pierwszej instancji nieprawidłowo przyjął, iż UP RP dokonał całościowej analizy merytorycznej porównywanych wzorów. Rozstrzygając kwestie indywidualnego charakteru w ogóle nie odniósł się do różnic istniejących między wzorami, tym bardziej, że dokonując oceny innego kryterium, a mianowicie kryterium nowości wzoru organ ten stwierdził, że różnic tych nie można uznać za nieistotne szczegóły w rozumieniu art. 103 p.w.p. Oceniając indywidualny charakter spornego wzoru różnice te pominął. Nadto zdaniem skarżącego organ patentowy nie dokonał oceny spornego wzoru z punktu widzenia zorientowanego użytkownika - nie wskazał jakimi kryteriami oceny kierował się i dlaczego takimi ustalając tę kwestię. Odnosząc się do tego zarzutu Naczelny Sąd Administracyjny uznał go za niezasadny. Trzeba przypomnieć, iż stosownie do art. 102 ust. 1 p.w.p. wzorem przemysłowym jest nowa i posiadająca indywidualny charakter postać wytworu lub jego części nadana mu w szczególności przez cechy linii, konturów, kształtów, kolorystykę, strukturę lub materiał wytworu oraz przez jego ornamentację. Zatem wzór przemysłowy to postać wytworu (cechy zewnętrzne), która ma być nowa i o indywidualnym charakterze. Zgodnie z art. 103 p.w.p. wzór przemysłowy uważa się za nowy, jeżeli nie został on podany do powszechnej wiadomości przed datą jego pierwszeństwa w sposób umożliwiający jego odtworzenie, przy czym wzór uważa się za identyczny z udostępnionym publicznie, gdy różni się od niego tylko nieistotnymi szczegółami. Według natomiast art. 104 ust. 1 p.w.p. wzór oznacza się indywidualnym charakterem, jeżeli ogólne wrażenie, jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku, różni się od ogólnego wrażenia wywołanego na nim przez wzór publicznie udostępniony przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo. Zgodnie z ust. 2 tegoż artykułu ustawy przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego bierze się pod uwagę zakres swobody twórczej przy opracowaniu wzoru.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd pierwszej instancji prawidłowo przyjął, oceniając postępowanie przeprowadzone przez UP RP w niniejszej sprawie, że organ ten nie naruszył w nim art. 7, art. 77 § 1, art. 107 § 3 k.p.a., ponieważ przeprowadził całościowa analizę merytoryczną porównywanych rozwiązań. Oceniając przesłankę nowości w świetle unormowań zawartych w art. 103 p.w.p. oraz w oparciu o materiały wskazane przez wnioskodawcę (wymienione w uzasadnieniu decyzji), a obejmujące należące do wnoszącego sprzeciw wzory przemysłowe nr [...] i [...] "Bilonownica" z wcześniejszym pierwszeństwem, uznał, że materiały te nie stanowią dowodów, iż sporny wzór nie spełniał wymogu nowości w dacie jego zgłoszenia do Urzędu Patentowego. Spory wzór nie jest identyczny względem wzorów przeciwstawionych, występują pewne wskazane przez UP RP różnice, które organ ten ocenił jako takie, których "nie można uznać za nieistotne szczegóły." Badając natomiast wynikająca z art. 104 ust. 1 p.w.p. przesłankę indywidualnego charakteru organ skupił się, zgodnie z wolą ustawodawcy, na ogólnym wrażeniu jakie wywołuje sporny wzór na zorientowanym użytkowniku, podkreślając iż o tym ogólnym wrażeniu przesądzają wskazane przez wnoszącego sprzeciw podobieństwa (wymienione w uzasadnieniu decyzji). Nie oznacza to jednak, iż organ ten nie ocenił spornego wzoru jako całość. Świadczy to jedynie o tym, iż a contrario organ przyjął, iż różnice które występują między porównywanymi w tej sprawie wzorami nie przesądzają o ogólnym wrażeniu. Zaakceptowanie takiego podejścia organu do oceny ogólnego wrażenia przez Sąd pierwszej instancji, zdaniem NSA, nie jest błędem. Należy podkreślić, iż ustawodawca nie daje w art. 104 ust. 1 p.w.p. legalnej definicji "ogólnego wrażenia" . Natomiast doktryna i judykatura wskazują, iż: "1. Przy weryfikacji przesłanki indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego ocenie poddany zostaje wzór jako całość. Wzór nie spełnia przesłanki indywidualnego charakteru, jeśli zachodzi ogólne wrażenie podobieństwa z wzorem wcześniej ujawnionym, oraz że różnice między wzorami są weryfikowalne z poziomu ogólnego wrażenia, jakie wywołuje wzór na zorientowanym użytkowniku." (por. teza nr 1 wyroku NSA z dnia 9 kwietnia 2008 r., sygn. akt II GSK 430/07, LEX nr 480205). W literaturze przedmiotu podkreślając, iż: "postanowienia art. 104 p.w.p. wzorowane są na regulacji zawartej w art. 5 Dyrektywy 98/71/WE", akcentuje się, "iż wymóg indywidualnego charakteru wskazuje na specyficzny przedmiot ochrony prawem z rejestracji wzoru wspólnotowego. U podstaw regulacji wspólnotowej prawa wzorów legło pragnienie stworzenia konstrukcji prawnej, która zapewni ochronę wytworom ze względu na ich marketingowe znaczenie, nie zaś walory estetyczne (tzw. desing approach). Z tego względu przesłanka <> różni się od wymogu <>, <> czy też <> w prawie autorskim, <> znaku towarowego a także <> w prawie patentowym.(...). Prawo do wzoru przemysłowego, zgodnie z założeniami wspólnotowymi, ma służyć ochronie takich rezultatów działalności intelektualnej, która polega na projektowaniu wyglądu zewnętrznej postaci produktu, które różnią się od wcześniej znanych wzorów przemysłowych w sposób istotny dla rynku." (por.: A. Tischner [w]: Prawo własności przemysłowej. Komentarz. Red. P. Kostański. Warszawa 2010, s. 577-578).

Dalej wskazać należy, iż Sąd pierwszej instancji słusznie przyjął, iż UP RP w tej sprawie nie naruszył prawa przyjmując, iż oceniając indywidualny charakter postaci wytworu przedmiotowego wzoru przemysłowego, za zorientowanego użytkownika należy uznać osobę, która zamawia u producenta partię podkładek reklamowych w celu zaopatrzenia ich w reklamy wyrobów własnej firmy i rozprowadzenia do miejsc ich użytkowania. Należy zaakcentować, iż w doktrynie podkreśla się, iż: "Ze względu na to, że celem ochrony wzorów przemysłowych jest ochrona wartości rynkowej tkwiącej w zewnętrznej postaci produktu, zorientowanym użytkownikiem może być użytkownik końcowy określonych produktów, choć nie zawsze musi to być konsument. Ocena powinna być dokonywana na płaszczyźnie, na której wykorzystywana jest wartość ekonomiczna produktu według wzoru. (...). Miarodajny dla oceny powinien być użytkownik, który styka się z produktem według wzoru, by skorzystać z niego zgodnie z przeznaczeniem i w celu wyzyskania wartości tkwiącej w dla niego w tym produkcie, użytkownik, który jest zainteresowany w określonym ukształtowaniu produktu (...). Nie jest jednak uzasadnione wymaganie, by zorientowany użytkownik znał wszystkie wzory przemysłowe z określonego sektora, ani tym bardziej wymagane, by był specjalistą z dziedziny projektowania wzorów przemysłowych." (por. A. Tischner [w]: Prawo...s.579-580).

Prawidłowo także Sąd pierwszej instancji zauważył, iż organ w tej sprawie uwzględnił także zakres swobody twórczej przy opracowaniu tego wzoru, który w świetle czterech stron wydruku przedstawiającego różne produkowane podstawki reklamowe (k. 75-78 akt adm.), przedłożonych przez wnoszącego sprzeciw, jest bardzo szeroki, ograniczony jedynie funkcją użytkową tych podstawek, polegająca na łatwym pobieraniu bilonu. Należy podkreślić, iż w judykaturze przyjmuje się, iż tam gdzie zakres swobody twórczej jest większy, różnice między wzorami powinny być łatwiej zauważalne, niż w przypadku wąskiego zakresu swobody (por. wyrok SN z dnia 23 października 2007 r., II CSK 302/07, nie publ.).

W świetle tych ustaleń, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, iż UP RP dokonał całościowego porównania przeciwstawionych w tej sprawie wzorów z punktu widzenia osoby używającej w sposób stały przedmiotów z danej grupy i zorientowanej w stanie ich wzornictwa wynikającym z zakresu swobody twórczej oraz dokonał oceny ogólnego wrażenia, jakie wywołuje na takiej osobie sporny wzór, przyjmując trafnie, że nie różni się od ogólnego wrażenia wywołanego przez wzór [...] "Bilonownica" publicznie udostępniony przed datą, według której oznacza się jego pierwszeństwo. W konsekwencji za nieuzasadnione należy uznać zarzuty naruszenia przez WSA art. 151 p.p.s.a. i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w tej sprawie.

Wśród podstaw kasacji wynikających z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. wskazano także naruszenie przez Sąd pierwszej instancji art. 1 i art. 3 § 2 p.p.s.a przez dokonanie przez WSA samodzielnej oceny przesłanki oryginalności spornego wzoru, podczas gdy zgodnie z wskazanymi przepisami sąd administracyjny jest uprawniony jedynie do skontrolowania oceny dokonanej przez organ. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzut ten w niniejszej sprawie nie może być skuteczny, ponieważ wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej Sąd pierwszej instancji w tej sprawie nie dokonał samodzielnej oceny przesłanki indywidualnego charakteru, a jedynie skontrolował w tym zakresie organ, uznając, iż ten ostatni prawidłowo stwierdził, iż sporny wzór przemysłowy nr [...] nie spełnia przesłanki indywidualnego charakteru, ponieważ ogólne wrażenie jakie wywołuje nie różni się od wrażenia wywołanego przez wzór przeciwstawiony, co wyraźnie wynika z uzasadnienia decyzji UP RP z [...] listopada 2009 r. (s. 5 uzasadnienia tejże decyzji). Zakwestionowane przepisy art. 1 i art. 3 § 2 p.p.s.a. są w istocie przepisami ustrojowymi, które bezpośrednio nie mogą być zaliczone do żadnej z podstaw kasacyjnych określonych w art. 174 p.p.s.a. Na skutek działania określonego organu w oparciu o przepisy prawa ustrojowego mogą jednak powstać, ustać lub przekształcić się stosunki prawne, z tego względu uprawnione jest przyjęcie, że zarzut naruszenia przepisów ustrojowych może być powołany w ramach podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 2 p.p.s.a.

Art. 1 p.p.s.a. stanowi, że ustawa ta normuje postępowanie sądowe w sprawach z zakresu kontroli działalności administracji publicznej oraz w innych sprawach, do których jej przepisy stosuje się z mocy ustaw szczególnych. Art. 3 § 2 p.p.s.a. określa zakres działania sądów administracyjnych. W ocenie składu orzekającego Naczelnego Sądu Administracyjnego w niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji nie naruszył tych przepisów (art. 1 i art. 3 § 2 p.p.s.a), albowiem skontrolował, czy organy administracji w toku rozpoznawania sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy i władczo rozstrzygnął spór, co do treści stosunku publicznoprawnego, a tym samym orzekł w zakresie wyznaczonym sądom administracyjnym. Dlatego zarzut naruszenia omawianych przepisów ustrojowych nie może być uznany za uzasadniony.

Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego (na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a), to jest art. 104 p.w.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu przez Sąd pierwszej instancji, że wrażenie jakie wywołuje wzór [...] pt: "Podstawka reklamowa Star base" nie różni się od wrażenia jakie wywołuje wzór przeciwstawiony, przy czym zdaniem autora skargi kasacyjnej Sąd pierwszej instancji dokonał tej oceny w "oparciu o własne zdanie Sądu z pominięciem kryteriów wskazanych w 104 u.p.w.p. – wrażenia wywołanego na zorientowanym użytkowniku", czyli zarzutu wadliwego uznania, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada hipotezie tej normy prawnej. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie możne być skutecznie podważony zaskarżony wyrok przy tak sformułowanym zarzucie naruszenia prawa materialnego, tj. art. 104 p.w.p., ponieważ zdaje się on zupełnie pomijać, iż indywidualny charakter wzoru przemysłowego, o którym mowa w art. 104 ust. 1 p.w.p. jest zarówno kategorią faktyczna, jak i prawną, co oznacza, że bez zakwestionowania ustaleń faktycznych, czego w tej sprawie, jak Naczelny Sąd Administracyjny wskazał wyżej, nie udało się kasatorowi skutecznie uczynić, nie może być uwzględniony (por. teza nr 2 wyroku NSA z dnia 9 kwietnia 2008 r., sygn. akt II GSK 430/07; Lex nr 480205). Zdaniem NSA Sąd pierwszej instancji właściwie ocenił, iż organ patentowy prawidłowo zastosował tenże przepis i zawarte w nim przesłanki indywidualnego charakteru wzoru oraz zaprezentował w uzasadnieniu wyroku jak należy rozumieć wymóg określony w tym przepisie, że przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego bierze się pod uwagę zakres swobody twórczej przy opracowaniu wzoru. Wbrew twierdzeniom kasatora Sąd pierwszej instancji nie dokonał tej oceny w oparciu o własne zdanie (uznanie) z pominięciem kryteriów wskazanych w art. 104 p.w.p., ale dokonał kontroli prawidłowości zastosowania przesłanek wynikających z treści art. 104 ust. 1 i ust. 2 przez UP RP w niniejszej sprawie i zasadnie uznał, że organ ten zastosował je właściwie do oceny prawidłowo ustalonego stanu faktycznego.

Z tych względów skargę kasacyjną w niniejszej sprawie jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw oddalono na podstawie art. 184 p.p.s.a.