Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie NSA Małgorzata Borowiec NSA Jerzy Stankowski Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2009r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 25 marca 2009 r. sygn. akt II SAB/Ol 8/09 w sprawie ze skargi P. B. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy M. w sprawie udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 25 marca 2009 r., sygn. akt II SAB/Ol 8/09 oddalił skargę P. B. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy M. w sprawie udzielenia informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż wnioskiem z dnia 26 stycznia 2009 r. P. B. zwrócił się do Burmistrza Miasta i Gminy M. z prośbą o udostępnienie informacji publicznej o kandydatach, którzy zgłosili się w ramach naboru ogłoszonego w dniu 5 listopada 2008 r. na stanowisko sekretarza Miasta i Gminy M.. Wnioskodawca zażądał niezwłocznego udostępnienia informacji w formie papierowej w następującym zakresie: cv, list motywacyjny oraz kserokopię dokumentów potwierdzających wykształcenie, staż pracy i kwalifikacje trzech kandydatów.

W odpowiedzi Burmistrz Miasta i Gminy M. pismem z dnia 6 lutego 2009 r. poinformował wnioskodawcę, że złożony wniosek nie dotyczy informacji publicznej, dlatego brak jest podstaw do zastosowania w tej sprawie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U Nr 112, poz. 1198 ze zm.) i udostępnienia na tej podstawie żądanych dokumentów. Wniesiony wniosek dotyczy bowiem wydania kopii dokumentów zawierających dane osobowe osób niepełniących żadnych funkcji publicznych (M. B. i B. M.) co nie jest informacją publiczną. Dokumenty te zawierają także dane objęte prawem prywatności tych osób. W części dotyczącej zaś R. P. – Sekretarza Miasta i Gminy M. przedmiotowy wniosek nie spełnia wyżej określonych wymogów wniosku o udostępnienie.

W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie P. B. wniósł o zobowiązanie organu do podjęcia czynności (udostępnienie żądanej informacji publicznej) w terminie 7 dni od dnia doręczenia organowi odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. Skarżący wskazał, iż wystąpił o udostępnienie informacji publicznej. Organ zaś tej informacji nie udostępnia w ustawowym terminie, a zatem pozostaje w bezczynności.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta i Gminy M. wniósł o odrzucenie skargi. Organ argumentował, iż skarżący przed wniesieniem skargi do Sądu nie wyczerpał środków zaskarżenia, które przysługiwały skarżącemu. W ocenie organu w odniesieniu do udostępnienia informacji publicznej na wniosek wyczerpanie środków zaskarżenia zachodzi wtedy, gdy skarżący przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego złożył zażalenie w trybie art. 37 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: k.p.a.) wymagane w odniesieniu do skarg na bezczynność polegającą na niewydaniu decyzji, jak i wtedy gdy wnioskodawca wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa, co jest wymagane przy bezczynności organu w zakresie czynności materialno-technicznych.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji podniósł, iż skarga na bezczynność organu w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Stąd też nie ma do bezczynności w zakresie udzielania informacji publicznej zastosowania wymóg zażalenia z art. 37 k.p.a., gdyż dopóki nie dochodzi do wydania decyzji odmownej, nie ma w sprawie zastosowania ta ustawa procesowa. Oznacza to w opinii Sądu pierwszej instancji, że skarga w niniejszej sprawie była skutecznie wniesiona pomimo faktu, iż skarżący przed jej złożeniem nie wniósł zażalenia na bezczynność w trybie art. 37 k.p.a., czy też wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Dlatego Sąd zobowiązany był rozpoznać skargę merytorycznie, jednocześnie nie mógł zostać uwzględniony wniosek organu o odrzucenie skargi.

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż w niniejszej sprawie zakres informacji publicznej będzie określać ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 223, poz. 1458), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2009 r. Zwrócić należy bowiem uwagę, iż w sprawach ze skargi na bezczynność organów administracji publicznej sąd administracyjny orzeka według stanu prawnego i faktycznego istniejącego w dacie orzekania. Art. 13 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych stanowi, że informacje o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru, stanowią informację publiczną w zakresie objętym wymaganiami związanymi ze stanowiskiem określonym w ogłoszeniu o naborze. Przepis ten przesądza więc, że informacje o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru są informacją publiczną, ale tylko w zakresie wskazanym w art. 13 ust. 4 ustawy. Wszelkie zaś pozostałe informacje o kandydatach nie będą informacją publiczną w rozumieniu ustawy.

W ogłoszeniu z dnia 5 listopada 2008 r. Burmistrz Miasta i Gminy M. określił wymagania związane ze stanowiskiem. I tak, w ogłoszeniu wskazano na wymagania niezbędne np. obywatelstwo polskie, niekaralność za przestępstwa popełnione umyślnie, wykształcenie wyższe, 5-letni staż pracy. Określono także wymagania pożądane np. wykształcenie wyższe administracyjne lub realizowane studia podyplomowe na kierunku zarządzania i administracji, doświadczenia zawodowe na stanowiskach urzędniczych w jednostkach samorządu terytorialnego, doświadczenia zawodowe w zakresie kierowania zespołem i koordynacji działań.

Sąd pierwszej instancji podniósł, iż skarżący żądał informacji o kandydatach w określonym, sprecyzowanym przez siebie zakresie, mimo iż nie wszystkie informacje zawarte w dokumentach kandydatów będą stanowiły informację publiczną. Zdaniem Sądu pierwszej instancji informacje o kandydacie potwierdzające wykształcenie wyższe, 5-letni staż pracy, doświadczenie zawodowe na stanowiskach urzędniczych oraz wszelkie inne informacje zawarte w żądanych dokumentach, a dotyczące wymagań związanych ze stanowiskiem określonych w przytoczonym ogłoszeniu będą stanowiły informację publiczną. Niemniej jednak w żądanych dokumentach lub ich kserokopiach z pewnością znajdują się też informacje, których nie sposób uznać za informację publiczną. Na przykład: zainteresowania kandydata, miejsce zamieszkania, stan cywilny, które to informacje najczęściej znajdują się w cv ze względu na zwyczajowo przyjęte wzory CV; dane poprzedniego pracodawcy, informacje związane z zajęciem wynagrodzenia za pracę, wykorzystanym urlopem, zamieszczane w świadectwach pracy; dane dotyczące otrzymanej końcowej oceny na dyplomie ukończenia studiów, określenie uczelni, którą kandydat ukończył. Ostatnio wymieniona grupa informacji nie będzie już informacją publiczną, skoro informacje te nie dotyczą zakresu objętego wymaganiami związanymi ze stanowiskiem, o które ubiegają się kandydaci. Sąd pierwszej instancji więc przyjął, iż w niniejszej sprawie informacje znajdujące się w żądanych dokumentach będą miały charakter mieszany. Cześć z nich będzie z pewnością stanowić informację publiczną, cześć danych dotyczących kandydatów będzie zaś miało charakter danych osobowych kandydatów i nie będzie można w żadnym razie przyjąć, iż stanowią one informację publiczną.

Przywołując orzecznictwo sądów administracyjnych, Sąd pierwszej instancji stwierdził, że prawo do informacji obejmuje prawo dostępu do informacji publicznej, nie zaś prawo domagania się doręczenia samego egzemplarza dokumentu, w którym informacja publiczna może być zawarta. W niniejszej sprawie cv, list motywacyjny oraz wymienione kserokopie dokumentów, są dokumentami prywatnymi kandydatów. Dokumenty prywatne, jako takie, nie stanowią w opinii Sądu pierwszej instancji informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. W związku z powyższym nie można domagać się oryginału tych dokumentów lub ich kserokopii. W sprawie jedynie ze względu na treść art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. g/ ustawy o dostępie do informacji publicznej, w związku z art. 13 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych, cześć informacji zawartych w tych dokumentach będzie informacją publiczną. Sąd pierwszej instancji podniósł, iż ta okoliczność nie może jednak przesądzić o konieczności doręczenia wnoszącemu o udzielenie informacji publicznej tychże dokumentów lub ich kserokopii i to w całości.

Ponadto Sąd pierwszej instancji wskazał, że organ rozpoznając wniosek w tym zakresie mógłby rozważyć odmowę udostępnienia takiej informacji jedynie w drodze decyzji wydanej na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. ze względu na ochronę danych osobowych, prawo do prywatności lub tajemnice prawnie chronione. Wnioskodawca nie może natomiast uzyskać na podstawie wymienionych przepisów jakichkolwiek informacji dotyczących kandydatów, które nie stanowią informacji publicznej w przedstawionym wyżej znaczeniu.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył P. B. zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1) w trybie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. – naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 223, poz. 1458 – zwanej dalej: u.p.s.) polegającą na nietrafnym przyjęciu, że kserokopia dokumentów, w zakresie potwierdzającym wykształcenie, staż pracy i kwalifikacje kandydata na wolne stanowisko urzędnicze w związku z wymaganiami określonymi w ogłoszeniu o naborze z dnia 5 listopada 2008 r. Burmistrza Miasta i Gminy M. (nr 1110/4/2008), nie stanowi informacji publicznej. Ponadto polegającą na błędnym uznaniu, że wymagane w tym naborze cv i list motywacyjny kandydata, nie stanowią informacji publicznej w zakresie określonym w dziale I pkt 1–8, a–b ogłoszenia oraz w dziale II pkt 1-8 ww. ogłoszenia o naborze. Zdaniem autora skargi kasacyjnej przepis art. 13 ust. 4 u.p.s. należy wykładać w ten sposób, że wszelkie wymagane w konkursie dokumenty złożone przez kandydatów, w zakresie objętym wymaganiami określonymi w ogłoszeniu o naborze, stanowią informację publiczną bez względu na okoliczność, że dokument taki zawierać może także inne dane. Okoliczność, że żądane dokumenty z naboru mogą zawierać także inne dane, wcale nie oznacza, że dokument taki – w zakresie danych objętych wymaganiami – przestaje być informacją publiczną w rozumieniu art. 13 ust. 4 u.p.s. Okoliczność taka nie dyskwalifikuje bowiem żądanego dokumentu jako informacji publicznej, ale nakłada ewentualnie na organ obowiązki określone w art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej lub też nakazuje wydanie decyzji w trybie art. 16 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 tej ustawy.

2) w trybie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. – naruszenie przepisów postępowania:

a) art. 133 § 1 p.p.s.a. i art. 141 § 4 p.p.s.a. polegające na bezpodstawnym oparciu orzeczenia na okolicznościach faktycznych, których Sąd nie był w stanie stwierdzić nie posiadając kompletnych akt sprawy. Stwierdzenie, że żądana przez skarżącego informacja mogła zawierać w sobie również dane, które nie stanowią informacji publicznej, było w opinii skarżącego przedwczesne. Nie można bowiem wykluczyć, że postać którejkolwiek z wyodrębnionych informacji, o którą wnioskował skarżący, zawierała wyłącznie dane, o jakich mowa w dziale I pkt 1–8, a–b oraz w dziale II pkt 1–8 przedmiotowego ogłoszenia o naborze na wolne stanowisko, tj. że stanowiła wyłącznie dane, o jakich traktuje art. 13 ust. 4 u.p.s.

b) art. 3 § 1 i art. 149 p.p.s.a. w zw. z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm. – zwana dalej: u.d.i.p.) polegające na tym, że Sąd pierwszej instancji w wyniku niewłaściwej kontroli działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie i nie zobowiązał organu do podjęcia czynności, w sytuacji gdy żądanie skarżącego (choćby nawet częściowo) odpowiadało pojęciu informacji publicznej, o jakiej mowa w art. 13 ust. 4 u.p.s.; a gdyby nawet przyznać słuszność stanowisku, że postać żądanej informacja mogła zawierać w sobie także inne dane (niestanowiące informacji publicznej), to w świetle treści art. 14 ust. 2 u.d.i.p. obowiązkiem organu było poinformowanie wnioskodawcy, że żądana informacja publiczna nie może zostać udostępniona w sposób określony we wniosku i określenie w jaki sposób mogłaby być udostępniona. Skoro organ tego nie uczynił, to zdaniem skarżącego trafny był zarzut jego bezczynności, a chybione okazało się niezastosowanie przez Sąd art. 149 p.p.s.a. – nie dostrzegł on bowiem uchybienia (bezczynności) organu w tym zakresie.

Powołując się na wymienione podstawy skargi kasacyjnej skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania; zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania podług norm przepisanych oraz rozpoznanie skargi kasacyjnej w terminie 30 dni od dnia wpłynięcia akt sprawy do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W motywach skargi kasacyjnej skarżący podniósł, iż przepis art. 13 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych należy wykładać w ten sposób, że wszelkie wymagane w konkursie dokumenty złożone przez kandydatów, w zakresie objętym wymaganiami określonymi w ogłoszeniu o naborze, stanowią informację publiczną bez względu na okoliczność, że dokument taki zawierać może także inne dane. Okoliczność, że żądane dokumenty z naboru mogą zawierać także inne dane, wcale nie oznacza, że dokument taki – w zakresie danych objętych wymaganiami – przestaje być informacją publiczną w rozumieniu art. 13 ust. 4 u.p.s. Okoliczność taka nie dyskwalifikuje bowiem żądanego dokumentu jako informacji publicznej, ale nakłada ewentualnie na organ obowiązki określone w art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej lub też nakazuje wydanie decyzji w trybie art. 16 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 tej ustawy. Przy czym kserokopia dokumentów potwierdzających wykształcenie, staż pracy i kwalifikacje kandydata jest treścią informacji publicznej. Treść ta, skopiowana ze źródła, sama źródłem już nie jest; stanowi według skarżącego przelaną na formę papierową treść informacji publicznej, której obowiązek udostępnienia wynika z art. 13 ust. 4 u.p.s. w zw. z art. 14 ust. 1 u.d.i.p. Podobnie żądanie "informacji o kandydatach" w zakresie cv i listu motywacyjnego nie może w opinii skarżącego być uznane w świetle treści art. 13 ust. 4 u.p.s. za niedotyczące informacji publicznej, tylko dlatego, że może (choć wcale nie musi) zawierać także inne dane niż te określone w dziale I pkt 1–8, a–b oraz w dziale II pkt 1–8 ww. ogłoszenia o naborze.

Skarżący podniósł, iż bez znaczenia jest dla oceny bezczynności organu kwestia sposobu i formy udostępnienia informacji, gdyż ustawodawca wcale nie przesądził o tym, że określenie sposobu lub formy pozbawia żądanej informacji cech informacji publicznej. Jeśli żądana forma informacji publicznej nie może być udostępniona (nie tylko ze względu na kwestie techniczne ale także i prawne), to w opinii skarżącego obowiązkiem organu jest wskazanie innego sposobu zapoznania się z informacją publiczną, a więc zadośćuczynienie prawu skarżącego do zapoznania się z informacją publiczną w taki sposób, jaki jest możliwy, i jaki zabezpieczy prawnie chroniony interes innych podmiotów; albo też wydanie decyzji odmownej z powołaniem się na ograniczenie w dostępie do informacji publicznej ze względu na dane chronione prawem.

Skarżący nie zaakceptował poglądu, że treść art. 13 ust. 4 u.p.s. pozbawia prawa do informacji publicznej ze względu na przeszkody techniczne czy prawne tkwiące w nośniku informacji publicznej. Ustawodawca przewidział bowiem i sposób postępowania, o jakim mowa w art. 14 ust. 2 u.d.i.p. i sposób z art. 16 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 tej ustawy.

Odnosząc się do pierwszego z przedstawionych zarzutów naruszenia przepisów postępowania (art. 133 §1 P.p.s.a. i art. 141 §4 P.p.s.a.) skarżący wskazał, że Sąd pierwszej instancji nie dysponował aktami sprawy, dotyczącymi żądanej informacji. Nie mógł zatem zbadać czy żądana przez skarżącego informacja jest informacją publiczną; nie mógł dokonać kwalifikacji żądanych informacji. W tym zakresie w opinii skarżącego dowolne są ustalenia Sądu, który wbrew art. 133 § 1 p.p.s.a. orzekał bez niezbędnego materiału dowodowego. Tak więc, nieuprawnione było twierdzenie, że żądane dokumenty zawierały także dane niestanowiące informacji publicznej. Wskazał, że nie można wykluczyć, że zawierały one wyłącznie dane stanowiące informację publiczną i w związku z powyższym poczynione przez Sąd wady mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż stan faktyczny mógł zostać ustalony odmiennie, tym samym doprowadzić do stwierdzenia istnienia bezczynności organu.

Przechodząc do uzasadniania ostatniej podstawy kasacyjnej skarżący podniósł, że została ona wyodrębniona ze względu na czynności organu, które mogły zostać podjęte w trakcie postępowania o udostępnienie informacji publicznej (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.). Są to czynności, które organ mógł podjąć, a nie podjął, tkwiąc w bezczynności, mimo istnienia podstawy prawnej do działania na skutek wniosku skarżącego. Nie podjął ich także wbrew zasadzie dbania o słuszny interes wnioskodawcy; zasadom wyjaśniania i przekonywania. Tak więc zdaniem skarżącego Sąd pierwszej instancji nie dostrzegając owej bezczynności naruszył przepisy postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarżący wskazał, że zastosowanie art. 149 p.p.s.a. konieczne jest wówczas, gdy wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie jest załatwiany w terminie. W sytuacji natomiast, gdy uczynienie zadość wnioskowi nie może nastąpić ze względu na kwestie techniczne czy prawne, zarzut bezczynności będzie uzasadniony w sytuacji gdy organ nie załatwia wniosku, ale jednocześnie nie informuje o możliwości załatwienia wniosku w inny sposób. Sytuacja taka nastąpiła w przedmiotowej sprawie.

Skoro organ nie mógł załatwić wniosku tylko z tego powodu, że skarżący domaga się kopii dokumentu zawierającego także inne dane niż tylko informacje publiczne (np. dane osobowe), to zdaniem skarżącego obowiązkiem organu było poinformowanie wnioskodawcy, że informacja nie może być udostępniona w sposób i formie zgodnej z wnioskiem i wskazanie w jaki sposób informacja może być udostępniona (np. poprzez wyciąg z dokumentów czy kopię dokumentu z usuniętymi w sposób mechaniczny danym chronionymi). Przyjęcie takiego sposobu postępowania w opinii skarżącego znajduje swoje uzasadnienie w procedurze udostępniania informacji publicznej, a mianowicie w przepisie art. 14 ust. 2 u.d.i.p. Skoro jedyną przeszkodą udostępnienia informacji o kandydatach była forma, w jakiej żądano jej udostępnienia, to nic nie stało na przeszkodzie, aby tę formę zmienić w możliwym kierunku.

Skarżący podniósł, że przyjęcie przez organ pozycji pasywnej spowodowało, że w istocie organ pozostawał w bezczynności, gdyż nie skorzystał z przepisu zobowiązującego go do podjęcia czynności w celu udostępnienia informacji w formie możliwej do udostępnienia.

Zdaniem autora skargi kasacyjnej kluczową kwestią w niniejszej sprawie jest brak aktywności organu w zakresie poinformowania wnioskodawcy, że nie jest możliwe, aby informacja o kandydatach – będąca informacją publiczną – mogła zostać udostępniona w takiej formie, w jakiej żądał tego skarżący. W związku z powyższym, mając na względzie obowiązki organu określone w art. 14 ust. 2 u.d.i.p. oraz to, że żądane przez skarżącego "informacje o kandydatach", znajdujące się w wyszczególnionych dokumentach, stanowiły niewątpliwie informację publiczną, skarżący uznał za usprawiedliwiony zarzut niedostrzeżenia przez Sąd pierwszej instancji tkwienia przez organ w bezczynności w dokonaniu czynności zmierzających do załatwienia wniosku.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Zgodzić się trzeba z wywodami Sądu I instancji dotyczącymi braku konieczności poprzedzania skargi na bezczynność organu w przedmiocie informacji publicznej administracyjnym środkiem zaskrzenia lub wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. Podobnie trafne są uwagi Sądu co do tego, że w wyniku skargi na bezczynność w sytuacji stwierdzenia organu, iż żądana informacja nie jest informacją publiczną to Sąd rozstrzyga, jaki charakter ma ta informacja. W przypadku uznania, że podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej, błędnie ocenił charakter informacji, którą dysponuje Sąd zgodnie z art. 149 p.p.s.a. uznając, iż żądana informacja jest informacją publiczną zobowiązuje do jej udzielenia. Aby w tej sytuacji rozstrzygnąć czy skarga na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy M. została oddalona zasadnie należy odpowiedzieć na pytanie czy informacja w formie i postaci żądanej przez skarżącego jest informacją publiczną w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Informacją publiczną jest informacja o faktach, zdarzeniach lub określonych stanach faktycznych jeżeli dotyczy spraw publicznych. Przepis art. 13 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych, którego naruszenie zarzuca autor skargi kasacyjnej, stanowi, że informacje o kandydatach, którzy zgłosili się do naboru, stanowią informację publiczną w zakresie objętym wymaganiami związanymi ze stanowiskiem określonym w ogłoszeniu o naborze. Słusznie w tej sytuacji Sąd in merito wskazał, że informacją publiczną w niniejszej sprawie były informacje o kandydatach potwierdzające wykształcenie wyższe, 5-letni staż pracy, doświadczenie zawodowe na stanowiskach urzędniczych oraz inne informacje dotyczące wymagań związanych ze stanowiskiem wskazanym w ogłoszeniu Burmistrza o naborze. Jednak w tym miejscu należy odróżnić informację publiczną od jej nośnika, jakim jest dokument prywatny i wskazać, że o ile udostępnieniu lub odmowie udostępnienia w trybie art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej podlegają informacje, o których mowa w art. 13 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych to nie jest informacją publiczną nośnik w formie papierowego dokumentu prywatnego. Pogląd, iż dokument prywatny nie stanowi informacji publicznej wyrażony został między innymi w uzasadnieniu wyroku NSA z dnia 20 marca 2008 r. w sprawie II GSK 459/07.

Organ administracji publicznej rozpoznając wniosek skarżącego związany był jego treścią. Skarżący jak wynika ze sformułowań wniosku nie żądał informacji, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych dotyczących kandydatów, żądał natomiast kserokopii złożonych przez nich dokumentów prywatnych, które jak słusznie uznał Sąd I instancji nie stanowią informacji publicznej. Z tych wszystkich względów zarzut naruszenia prawa materialnego uznać należy za nieuzasadniony. Nieusprawiedliwione są również zarzuty naruszenia przepisów postępowania.

Wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie elementy wskazane w art. 141 § 4 p.p.s.a., a stan faktyczny w tej sprawie nie budzi wątpliwości.

Jak wynika z przytoczonych wywodów Sąd trafnie nie zastosował art. 149 p.p.s.a. co czyni niezasadnym również zarzut naruszenia tego artykułu.

Mając wszystko to na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.