drukuj    zapisz    Powrót do listy

6312 Odmowa   wydania       pozwolenia    na       broń, Broń i materiały wybuchowe, Komendant Policji, Oddalono skargę, II SA/Wa 139/12 - Wyrok WSA w Warszawie z 2012-04-25, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Wa 139/12 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2012-04-25 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2012-01-20
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Adam Lipiński /przewodniczący/
Andrzej Góraj /sprawozdawca/
Anna Mierzejewska
Symbol z opisem
6312 Odmowa   wydania       pozwolenia    na       broń
Hasła tematyczne
Broń i materiały wybuchowe
Sygn. powiązane
II OSK 1948/12 - Wyrok NSA z 2013-07-02
Skarżony organ
Komendant Policji
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2004 nr 52 poz 525 art. 10
Ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji - tekst jedn.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Lipiński Sędziowie WSA Andrzej Góraj (spr.) Anna Mierzejewska Protokolant referent stażysta Marcin Borkowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi M. G. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną sportową oddala skargę.

Uzasadnienie

Komendant [...] Policji, działając na podstawie art. 10 i art. 12 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) oraz art. 104 i art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) - dalej: kpa, decyzją z dnia [...] września 2011 r. nr [...] odmówił M. G. wydania pozwolenia na broń palną sportową w celu uprawiania strzelectwa sportowego.

Pismem z dnia [...] października 2011 r. wymieniony złożył odwołanie od ww. decyzji.

Komendant Główny Policji po rozpatrzeniu przedmiotowego odwołania, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a kpa, art. 10 ust. 1 i 2 pkt 4 oraz art. 12 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] września 2011 r.

W uzasadnieniu wymienionej decyzji organ odwoławczy wyjaśnił, że M. G. wnioskiem z dnia [...] lipca 2011 r. zwrócił się do Komendanta [...] Policji o wydanie pozwolenia na dwadzieścia egzemplarzy broni palnej do celów sportowych. Wymieniony do wniosku dołączył m.in. dokumenty potwierdzające jego członkowstwo w klubie strzeleckim "[...]" w W. od dnia [...] marca 2011 r., posiadanie patentu z dnia [...] maja 2011 r. i licencji strzeleckiej z dnia [...] maja 2011 r. oraz orzeczenia lekarskie i psychologiczne o braku przeciwwskazań do dysponowania przez niego bronią. W toku postępowania organ I instancji uzyskał też inne dowody, m.in. wywiad środowiskowy o stronie, informacje z KRS, a następnie oceniając zebrany materiał dowodowy uznał, że w przypadku M. G. brak jest podstaw do wydania pozwolenia na broń palną w żądanej przez stronę ilości i decyzją z dnia [...] września 2011 r. odmówił uwzględnienia wniosku. Od powyższej decyzji strona wniosła odwołanie.

Komendant Główny Policji po przeprowadzeniu postępowania i ponownym rozpatrzeniu sprawy wskazał, że zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Podniósł, iż ust. 2 pkt 4 tego artykułu stanowi, że pozwolenie na broń wydaje się w szczególności w celach sportowych. Dodał, że art. 10 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy wskazuje, iż za ważną przyczynę posiadania broni do celów sportowych uważa się w szczególności udokumentowane członkowstwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b, oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego.

Organ odwoławczy podniósł, iż M. G. spełnia formalne kryteria dotyczące wydania pozwolenia na broń palną do celów sportowych – jest członkiem stowarzyszenia o charakterze strzeleckim i posiada stosowne uprawnienia do uprawiania sportu strzeleckiego oraz uczestniczenia we współzawodnictwie sportowym w zakresie strzelectwa w dyscyplinach: pistolet, karabin. Niemniej jednak, w ocenie organu II instancji, nie może to być wystarczające do wydania pozwolenia na dowolną liczbę egzemplarzy broni tylko na podstawie wniosku wnioskodawcy. Sprzeciwia się temu cel ustawy o broni i amunicji, której sens jest taki, że broń palną, w tym do celów sportowych, można posiadać jedynie za zgodną organów Policji, wyrażoną w decyzji administracyjnej, w której określa się cel, w jakim zostało wydane pozwolenie oraz rodzaj i liczbę egzemplarzy broni. Decyzja taka ma zatem charakter konstytutywny, a nie deklaratoryjny, co oznacza, że ustawodawca przyznanie pozwolenia na broń pozostawił – nawet w sytuacji spełnienia przez osoby ubiegające się o pozwolenie na broń formalnych przesłanek określonych w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy – organom Policji.

Zdaniem Komendanta Głównego Policji, na materiał dowodowy w sensie wydania pozwolenia na broń sportową winny składać się dokumenty potwierdzające faktyczne uprawianie strzelectwa w danej konkurencji, czy konkurencjach (komunikaty, wykazy z zawodów i treningów).

Organ II instancji podał, że M. G. wskazał jedynie, że zamierza uprawiać strzelectwo w różnych konkurencjach strzelań precyzyjnych, dynamicznych i długodystansowych, odmówił natomiast przedstawienia żądanych przez organ I instancji komunikatów i wykazów, czym uniemożliwił mu rozpatrzenie przedmiotowej sprawy w pełnym zakresie, co skutkowało odmową wydania mu pozwolenia na broń.

Komendant wyjaśnił, że odmowa jest więc skutkiem braku właściwej współpracy z organem. Wprawdzie pełnomocnik strony w postępowaniu odwoławczym przedłożył zaświadczenie o dwukrotnym udziale strony w zawodach strzeleckich, niemniej jednak, w ocenie organu odwoławczego, tego rodzaju dowód nie uzasadnia potrzeby wydania stronie pozwolenia na 10 egzemplarzy broni sportowej.

Komendant podkreślił, że gdyby intencją prawodawcy było umożliwienie pełnego i nieograniczonego dostępu do broni wykorzystywanej w celach sportowych, to wskazałby, że spełnienie przesłanek określonych w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, przy jednoczesnym braku przesłanek negatywnych, uprawnia do posiadania takiej broni z mocy samego prawa.

Komendant wyjaśnił, że użyte w art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji określenie "ważna przyczyna posiadania broni" należy odnieść do wszystkich elementów, jakie powinno zawierać pozwolenie na broń, a więc: do celu, rodzaju i ilości egzemplarzy broni. Obowiązek wykazania ważnej przyczyny posiadania broni spoczywa zatem na wnioskodawcy. Analiza pojęcia "ważna przyczyna", nie tylko w kontekście przepisu art. 10 ust. 3 pkt 3, ale także wykładni językowej, pozwala stwierdzić, że w odniesieniu do broni sportowej w rodzaju i ilości wskazanej przez wnioskodawcę ważną przyczynę stanowić będzie zespół warunków, sytuacji i faktów powołanych przez wnioskodawcę, przy czym muszą być one usprawiedliwione, słuszne i mieć odzwierciedlenie w rzeczywistości, a ponadto zawierać element ważności.

Pismem z dnia 22 grudnia 2011 r. M. G., reprezentowany przez pełnomocnika adw. A. T., złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...], wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Komendantowi Głównemu Policji; o poinformowanie Komendanta Głównego Policji oraz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, jako organu zwierzchniego nad KGP, o istotnym naruszeniu prawa przy wydaniu zaskarżonej decyzji, polegającego na manipulacji legalnym tekstem przepisu art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, przez wstawienie sformułowania "w szczególności" w miejsce, gdzie ono nie występuje, na podstawie art. 155 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; zasądzenie od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Skarżący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie: art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, przez nieuwzględnienie odwołania i niewydanie pozwolenia na broń palną dla celów sportowych, pomimo tego, że wnioskodawca przedstawił/udokumentował istnienie ważnej przyczyny posiadania broni dla celów sportowych w rozumieniu art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji; art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, przez błędne uznanie, czym w rozumieniu ustawy jest ważna przyczyna posiadania pozwolenia na broń palną dla celów sportowych, przez przestawienie w szyku zdania tekstu autentycznego ustawy sformułowania "w szczególności" w miejsce, gdzie to sformułowanie nie występuje, przez co wprowadzenie możliwości oceny innych niż wskazane w przepisie art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji przesłanek wydania broni dla celów sportowych; art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji przez uznanie, że ustawowa definicja ważnej przyczyny posiadania broni dla celów sportowych nie jest określona w ustawie w sposób wyczerpujący i przez uznanie, że jest określona w sposób przykładowy, a organ Policji, badając spełnianie przez stronę postępowania ważnej przyczyny posiadania broni dla celów sportowych, uprawniony jest do badania innych przesłanek niż określone w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji; art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 3 pkt 3 i w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 1 do 5 ustawy o broni i amunicji, przez uznanie, że wnioskodawca nie spełnia kryteriów uzasadniających wydanie pozwolenia na broń palną dla celów sportowych; art. 7 Konstytucji i określonej w nim zasady legalizmu działania organów administracji, art. 6 kpa, poprzez uznanie, że dla wydania pozwolenia na broń dla celów sportowych wnioskodawca spełniać powinien inne jeszcze kryteria niż określone w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji; art. 7 Konstytucji i określonej w nim zasady legalizmu działania organów administracji i art. 6 kpa, przez uznanie, że organ Policji posiada kompetencję, przyznaną mu przez ustawę, do oceny i weryfikacji ilości egzemplarzy broni wpisywanych do pozwolenia na broń w oparciu o art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, podczas gdy ta kompetencja nie została organowi administracji przyznana; art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, przez uznanie, że przepis ten nadaje organowi administracji uprawnienia w zakresie oceny egzemplarzy broni, jakich strona domaga się wpisania w pozwoleniu na broń, podczas gdy przepis ten nie nadaje kompetencji i kryteriów dla oceny ilości egzemplarzy broni wpisywanych do decyzji administracyjnej pozwolenia na broń; art. 7 kpa, przez ustalenie interesu społecznego i przedłożenie interesu społecznego ponad brzmienie przepisów prawa materialnego, a w szczególności ponad art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, w sytuacji gdy decyzja o pozwoleniu na broń posiada charakter decyzji związanej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem skarżonej decyzji administracyjnej. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym.

Oceniając przedmiotową decyzję według powyższych kryteriów, uznać należy, iż nie narusza ona prawa.

Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do wykładni art. 10 ust. 1 i 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.).

W świetle realiów badanej sprawy i sporu pomiędzy stronami, co do literalnego rozumienia powyższej normy prawnej, w ocenie tutejszego Sądu, koniecznym było sięgnięcie do wykładni funkcjonalnej.

Dokonując takiej wykładni należało zaś mieć na względzie dwie główne kwestie. Przede wszystkim w polskim prawodawstwie uprawnienie do posiadania broni palnej nie należy do zakresu konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich. Wręcz przeciwnie, uprawnienie to stanowi odstępstwo od generalnej zasady, iż prawo do posiadania broni jest ściśle reglamentowane i zawarowane jedynie dla ogólnie ujmowanej grupy funkcjonariuszy służb mundurowych. Skoro więc omawiane uprawnienie stanowi wyjątek od reguły, to takie ustalenie prowadzi do konkluzji, iż przepisy regulujące przedmiotową kwestię winny być interpretowane w sposób wysoce restrykcyjny. Wykładnia zaś przepisów ustawy o broni i amunicji powinna zmierzać w kierunku zawężającym, zamiast rozszerzającym.

Kolejną kwestią, którą należało brać pod uwagę przy dokonywaniu wykładni funkcjonalnej omawianej normy prawnej jest to, iż ustawodawca przy tworzeniu przepisów prawa postępuje w sposób racjonalny. Nowo wprowadzane uregulowania winny więc pozostawać w spójności z generalnymi regulacjami dotyczącymi konkretnej materii. Stąd więc należało założyć, że racjonalny ustawodawca, tworząc przepisy dotyczące materii stanowiącej wyjątek od reguły, iż prawa do posiadania broni palnej nie mają obywatele, nie dopuściłby do sytuacji, by do obrotu mogła dostać się bliżej nieograniczona ilość sztuk broni.

Przechodząc do meritum niniejszej sprawy wskazać należy, iż zgodnie z brzmieniem przepisu art. 10 ust. 1 i 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Za ważną przyczynę uważa się w szczególności udokumentowane członkowstwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b, oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego – dla pozwolenia na broń do celów sportowych.

W ocenie tutejszego Sądu, odczytując unormowanie art. 10 ust. 1 omawianego aktu prawnego, przy uwzględnieniu rozważań przedstawionych na wstępie niniejszego uzasadnienia, uznać należy, iż ustawodawca reguluje tym przepisem jedynie materię przyznania uprawnienia do posiadania jednej sztuki broni palnej. Pamiętając bowiem o tym, iż omawiane prawo jest wyjątkiem od reguły, nie sposób byłoby przyjąć, że racjonalny ustawodawca zakłada sytuację, w której obywatel domaga się od razu przyznania uprawnienia do wielu sztuk broni. Nie sposób też byłoby zgodzić się z poglądem (pamiętając o niemożliwości dokonywania wykładni rozszerzającej przedmiotowych przepisów ), by takie same przesłanki miały decydować o przyznaniu prawa do jednej sztuki broni, jak i co do kilku, czy kilkunastu sztuk broni.

Tak więc, w sytuacji, gdy skarżący domagał się udzielenia uprawnienia do posiadania dziesięciu sztuk broni palnej, winien udowodnić występowanie ważnej przyczyny posiadania każdego z rodzajów żądanej broni. Winien więc przekonać organ, iż każda sztuka broni, opisana we wniosku, jest mu niezbędnie potrzebna dla możliwości uprawiania sportu strzeleckiego.

Przenosząc powyższe rozważania na materię uregulowania, zawartego w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, wskazać należy, że na wnioskodawcy spoczywał ciężar udowodnienia, iż każdego rodzaju broni, opisanego we wniosku, używał już przy uprawianiu sportu strzeleckiego. Odnosząc się bowiem po raz kolejny do instytucji racjonalnego ustawodawcy, nie sposób byłoby przyjąć, iż taki ustawodawca, tworząc przepisy dotyczące materii wyjątkowej, umożliwiałby obywatelom dostęp do broni palnej w oparciu o przesłanki przyszłe i niepewne (tj. chęć używania każdego rodzaju broni przy uprawianiu sportu strzeleckiego w bliżej niesprecyzowanej przyszłości), a nie w oparciu o zaistniałe fakty.

Zasadnie więc wywodzi organ, iż "pomiędzy formą faktycznego uprawiania sportu strzeleckiego, a liczbą i rodzajem broni objętej wnioskiem, winna istnieć korelacja".

Podnieść również należy, iż ustawodawca, formułując przepis art. 10 ust. 3 przedmiotowego aktu prawnego, posłużył się zwrotem "w szczególności", przy określaniu ważnej przyczyny posiadania broni. Powyższe sprawia więc, iż intencją ustawodawcy nie było ograniczenie się wyłącznie do przesłanek wskazanych w powyższym przepisie przy ustalaniu ważnej przyczyny posiadania broni. Organ miał więc możliwość żądania od skarżącego wykazania istnienia ważnej przyczyny posiadania dziesięciu sztuk broni palnej, również przy użyciu innych przesłanek.

W tym stanie sprawy, nie podzielając argumentów zawartych w złożonej skardze, ani nie dopatrując się zarzucanych w niej naruszeń prawa oraz uznając, iż organ w sposób prawidłowy zebrał i ocenił materiał dowodowy, jak również, że przy wykonywaniu tych czynności nie naruszył przepisów prawa, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270).

-----------------------

2



Powered by SoftProdukt