drukuj    zapisz    Powrót do listy

6036 Inne sprawy dotyczące dróg publicznych 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Drogi publiczne Inne, Rada Miasta, Stwierdzono nieważność aktu prawa miejscowego w części, II SA/Go 39/21 - Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z 2021-03-03, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Go 39/21 - Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp.

Data orzeczenia
2021-03-03 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2021-01-11
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp.
Sędziowie
Adam Jutrzenka-Trzebiatowski
Jarosław Piątek
Michał Ruszyński /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6036 Inne sprawy dotyczące dróg publicznych
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Drogi publiczne
Inne
Sygn. powiązane
II GSK 1202/21 - Wyrok NSA z 2021-10-21
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność aktu prawa miejscowego w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 147 § 1, art. 151, art. 205
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Dz.U. 2020 poz 713 art. 94 ust. 1 i 4, art. 101 ust. 1
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym.
Dz.U. 2019 poz 68 § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c i § 4 ust. 1, ust. 2 i ust. 3
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu - tekst jedn.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Adam Jutrzenka – Trzebiatowski Asesor WSA Jarosław Piątek po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 marca 2021 r. sprawy ze skargi K.F. na uchwałę Rady Miasta z dnia 21 stycznia 2020 r. nr XVIII.391.2020 w sprawie ustalenia Strefy Płatnego Parkowania I. stwierdza nieważność § 2 pkt 10 lit. b, § 14 ust. 1 pkt 1 oraz § 15 pkt 3 i pkt 4 zaskarżonej uchwały, II. w pozostałym zakresie oddala skargę, III. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. na rzecz radcy prawnego A.K. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, powiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.

Uzasadnienie

W dniu 21 stycznia 2020 r. Rada Miasta, na podstawie art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 506 z późn. zm.) oraz art. 13b ust. 3- 5 i art. 13f ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2068 z późn. zm.), podjęła uchwałę Nr XVIII.391.2020 w sprawie ustalenia Strefy Płatnego Parkowania.

Powyższą uchwałę zaskarżył K.F. w zakresie:

1. § 2 pkt 10 – skarżący stwierdził, iż ustawa Prawo o ruchu drogowym z 1997 r. nie przewiduje dodatkowej karty do tej, którą wydaje Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Zdaniem strony, jeśli inne miasta pójdą w ślady [...] i będą tworzyć swoje przepisy lokalne do Prawa o ruchu drogowym powstanie potężny bałagan. Przybywający do [...] posiadający kartę parkingową zgodną ze wzorem ujętym w Prawie o ruchu drogowym i obowiązującą na terenie całego kraju i nie posiadając karty N o istnieniu której nie zdają sobie sprawy, będą surowo karani. Poza tym karta parkingowa wydawana przez Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności dotyczy osoby niepełnosprawnej, a nie samochodu jakim się porusza. Niepełnosprawny często korzysta z pomocy osób trzecich. Nie zawsze przemieszcza się swoim środkiem transportu, a czasami żadnego nie posiada. Przy wyrabianiu karty parkingowej nie ma potrzeby okazywania dowodu rejestracyjnego pojazdu.

2. § 13 pkt 1 i 2 - niepełnosprawni korzystają z przeznaczonych dla nich miejsc parkingowych głównie przy przychodniach lekarskich, szpitalach, miejscu ich zamieszkania, sklepach czy urzędach. Wprowadzenie karty N spowodowało podziały między niepełnosprawnymi. Posiadacze tylko karty parkingowej zastają zajęte przez posiadaczy karty N miejsca parkingowe przeznaczone dla niepełnosprawnych. Dochodzi do ostrych sporów pomiędzy niepełnosprawnymi.

3. § 14 - wymyślona przez Radę Miasta karta N w myśl Uchwały przyznawana jest na samochód osoby niepełnosprawnej. Osoba niepełnosprawna nie musi posiadać samochodu. Korzystając ze środka transportu osób trzecich ma prawo korzystać z przywilejów wynikających z przyznanej karty parkingowej. Zdaniem strony Rada Miasta nie może uzurpować sobie prawa do interpretowania Orzeczeń wydanych przez Zespół do Spraw Orzekania

o Niepełnosprawności czy poprawiać Prawa o ruchu drogowym, strona nie rozumie też dlaczego tylko znaczny stopień niepełnosprawności z symbolami 05-R lub 10-N zasługuje na kartę N. Generalnie przyznane stopnie niepełnosprawności nie ograniczają się do ww., lecz towarzyszą im inne symbole wynikające z innych dolegliwości. Często przyczyną przyznania znacznego stopnia niepełnosprawności są inne choroby a przyznanie symbolu 05-R lub 10-N z nich wynikają. Choroby oznaczone symbolami 05-R lub 10-N są tak samo dokuczliwe, ograniczające możliwość poruszania się osobom niepełnosprawnym ze znacznym jak i umiarkowanym stopniem niepełnosprawności.

W ocenie skarżącego Uchwała Rady Miasta wprowadzająca kartę N oraz ograniczająca możliwości korzystania z karty parkingowej wydanej przez Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności jest rażąco niezgodna z zasadami życia społecznego oraz Prawem o ruchu drogowym. Wprowadzenie karty N oraz ograniczenie możliwości korzystania z uprawnień wynikających z posiadania karty parkingowej jest niezgodne z obowiązującym w tym zakresie prawem na terenie UE. Zdaniem strony niepełnosprawni legitymujący się kartą parkingową mogą parkować na dowolnym miejscu parkingowym nie ponosząc żadnych kosztów.

Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o:

1. likwidację karty "N";

2. uznanie, że karta parkingowa dotyczy niepełnosprawnego a nie pojazdu;

3. przywrócenie przywilejów wynikających z posiadania karty parkingowej;

4. uznanie przez Radę Miasta, iż orzeczenie o stopniu niepełnosprawności w pkt 9 - spełnia warunki zgodnie z ustawą Prawo o ruchu drogowym - jako ostateczne bez podziału na różne stopnie niepełnosprawności.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o odrzucenie skargi w całości,

a z ostrożności, na wypadek nieuwzględnienia tego wniosku, o oddalenie skargi w całości.

Uzasadniając swój wniosek o odrzucenie skargi organ wskazał, iż skarga wniesiona została w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.

o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2020 r., poz. 713, dalej: "u.s.g.").

W ocenie organu w niniejszej sprawie skarżący w żadnej mierze nie wykazał, jakoby zaskarżona uchwała naruszała jego własny interes prawny. W skardze z dnia [...] czerwca 2020 r. nie zostało zawarte w tym przedmiocie jakiekolwiek stanowisko.

Uzasadniając wniosek o oddalenie skargi Rada podała, iż zaskarżona uchwała w żadnej części nie narusza przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2020 r., poz. 110, dalej: "p.r.d. ") oraz ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 470, dalej: "u.d.p. "). W pierwszej kolejności organ wskazał, że ustawa prawo o ruchu drogowym wprowadza w art. 8 ust. 1 uprzywilejowanie w stosunku do osób niepełnosprawnych, legitymujących się kartą parkingową. Przepis ten stanowi, że "Osoba niepełnosprawna legitymująca się kartą parkingową kierująca pojazdem samochodowym oznaczonym tą kartą, może nie stosować się do niektórych znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju, w zakresie określonym przepisami o których mowa w art. 7 ust. 2. Rozporządzeniem, o którym mowa w art. 7 ust. 2 p.r.d., jest rozporządzenie z dnia 31 lipca 2002 r. Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w Sprawie Znaków i Sygnałów Drogowych (t.j. z 2019 r., poz. 2310). Zakres wyłączenia stosowania się do niektórych znaków drogowych reguluje § 33 ust. 2 i 3 rozporządzenia. Dotyczy on możliwości nie stosowania się do zakazów wyrażonych znakami: B-1, B-3, B-3a, B-4, B-10, B-35, B-37, B-38 i B-39. Jednocześnie organ podkreślił, ze p.r.d. nie wprowadza innego zakresu uprzywilejowania dla osoby niepełnosprawnej legitymującej się kartą parkingową. W szczególności ustawa ta nie przewiduje zwolnienia osoby niepełnosprawnej legitymującej się kartą parkingową z opłat parkingowych. Natomiast p.r.d. zawiera w art. 13 b ust. 3-5 i art. 13f ust. 2, delegację dla rady gminy (rady miasta), do ustalenia strefy płatnego parkowania. Przepisy te nie nakładają na radę gminy (radę miasta) obowiązku zapewnienia uprawnienia do parkowania bez opłat na wszelkich miejscach położonych w strefie płatnego parkowania dla osób niepełnosprawnych, legitymujących się kartą parkingową. Kwestia ta pozostaje w wyłącznej gestii rady gminy (miasta). Standardem występującym w wielu miastach w Polsce, jest ustalanie zerowej stawki opłaty za parkowanie dla parkujących pojazdów osób z niepełnosprawnością oznaczonych kartą parkingową na miejscach oznaczonych znakiem P-24 "miejsce dla pojazdu osoby niepełnosprawnej" wraz ze znakiem D-18a "parking - miejsce zastrzeżone" z dodatkową tabliczką T-29, która informuje o miejscach przeznaczonych dla pojazdów samochodowych uprawnionej osoby niepełnosprawnej o obniżonej sprawności. Taki też zapis wprowadzony został w § 13 pkt 1 zaskarżonej uchwały. Wprowadzenie przez Radę Miasta w § 13 pkt 2 zaskarżonej uchwały zerowej stawki opłat dla parkujących pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową oraz jednocześnie kartę "N" na dowolnym miejscu postojowym, stanowi dodatkowe uprawnienie nadane przez Radę Miasta.

Pismem z dnia [...] stycznia 2021 r. pełnomocnik skarżącego podtrzymał zarzuty zawarte w skardze i podał, że skarżący jest osobą niepełnosprawną i na podstawie poprzednio obowiązującej uchwały dotyczącej strefy płatnego parkowania przysługiwała mu karta parkingowa uprawniająca do bezpłatnego parkowania na wszystkich miejscach postojowych w strefie płatnego parkowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W świetle art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. – dalej: "p.p.s.a.") sądy administracyjne właściwe są w sprawach kontroli zgodności z prawem uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego oraz aktów organów administracji rządowej stanowiących przepisy prawa miejscowego. Zaznaczenia wymaga, że sąd administracyjny dokonuje wskazanej kontroli według stanu prawnego istniejącego w dacie podejmowania przez organ aktu stanowiącego przedmiot zaskarżenia. Stosownie zaś do art. 147 § 1 p.p.s.a. uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a., sąd stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Z treści art. 91 ust. 1 i 4 u.s.g. wynika, że przesłanką stwierdzenia nieważności uchwały organu gminy jest istotna sprzeczność z prawem. Pojęcie "istotne naruszenie prawa" nie zostało zdefiniowane w żadnej z ustaw samorządowych, tak samo jak i pojęcie "sprzeczność z prawem". W literaturze przedmiotu wypracowano pogląd, aprobowany w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, że do istotnych wad, prowadzących do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym, zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał. Sprzeczność z prawem uchwały organu jednostki samorządu terytorialnego zachodzi w sytuacji, gdy doszło do jej wydania z naruszeniem przepisów wyznaczających kompetencję do podejmowania uchwał, podstawy prawnej podejmowania uchwał, przepisów prawa ustrojowego, przepisów prawa materialnego przez wadliwą ich wykładnię, a także z naruszeniem przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwał.

W myśl art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego.

W ocenie Sądu, zaskarżona uchwała z dnia 21 stycznia 2020 r. w przedmiocie ustalenia Strefy Płatnego Parkowania jest aktem z zakresu administracji publicznej.

Akt ten został wydany na podstawie art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506 z późn. zm.) oraz art. 13b ust. 3-5 i art. 13f ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. 2018 r., poz. 2068 z późn. zm.), zatem zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a., jako akt prawa miejscowego organu jednostki samorządu terytorialnego, podlega kognicji sądu administracyjnego.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że kwestionowanie uchwały organu gminy na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. wiąże się z naruszeniem przez uchwałę interesu prawnego lub uprawnienia danego podmiotu. Interes ten musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującego sytuację prawną tego podmiotu. Interes ten musi być bezpośredni, indywidualny, konkretny, realny i aktualny, a nie przyszły i potencjalny. Do wniesienia skargi nie legitymuje więc ani sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, a związek pomiędzy własną, indywidualną sytuacją prawną skarżącego a zaskarżoną uchwałą musi już obecnie (a nie w przyszłości) powodować następstwo w postaci ograniczenia lub pozbawienia konkretnych uprawnień albo nałożenia obowiązków.

Sąd w oparciu o okoliczności sprawy na tle powyższych zastrzeżeń uznał, że skarżący posiada interes prawny w zaskarżeniu uchwały. Strona zamieszkuje na terenie miasta [...], legitymuje się orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności oraz posiada kartę parkingową dla osób niepełnosprawnych, a więc istnieje związek między sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego a zaskarżoną uchwałą.

Z przepisów u.d.p. wynika generalna zasada odpłatności za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania (art. 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 13b ust. 1 u.d.p.), od której to zasady w drodze wyjątku właściwy organ gminy (miasta) może wprowadzać odstępstwa i pewnego rodzaju przywileje w stosunku tylko do niektórych użytkowników dróg publicznych takie jak np. opłaty abonamentowe lub zryczałtowane, czy też stawkę zerową. Jednocześnie z u.d.p. wynika, że uprawnione do tego organy samorządu terytorialnego mogą, ale nie muszą wprowadzać wspomnianych wyżej opłat szczególnych lub specjalnej stawki. Dodatkowo możesz parkować na nich bezpłatnie w niektórych miastach. O tym, czy istnieje możliwość bezpłatnego parkowania trzeba się dowiedzieć np. w wydziale komunikacji urzędu miasta albo starostwie.

Ustawodawca nie wprowadził w u.d.p. kryteriów, jakimi obowiązana jest kierować się rada (gminy czy miasta) przy doborze podmiotów uprawnionych

do korzystania z preferencyjnych zasad ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, pozostawiając w tym zakresie swobodę temu organowi. Nie oznacza to jednak dowolności dla rady przy określaniu tych kryteriów w sytuacji, gdy zdecydowała się ona skorzystać z takiej możliwości. Ograniczenie swobody działania rady w tym zakresie określone jest poprzez jednoznacznie wskazany przez ustawodawcę cel, jakiemu generalnie służy wprowadzenie opłat za parkowanie (art. 13b ust. 2 u.d.p.), drugim zaś takim, z którym Rada Miasta musiała bezwzględnie liczyć się przy ustalaniu zasad wskazanych w zaskarżonej uchwale z 21 stycznia 2020 r., są normy Konstytucji RP określające podstawowe zasady prawa stanowionego przez organy państwa prawnego.

Jedną z tych norm jest zasada równości wyrażona w art. 32 Konstytucji RP.

Z zasady tej wynika nakaz jednakowego traktowania wszystkich obywateli w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną) powinny być potraktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań, zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących (orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 1994 r., sygn. akt K 3/94, OTK w 1994 r., cz. II, s. 141-142; vide: orzeczenia w sprawach sygn. akt U 7/87 i K 8/91). Trybunał Konstytucyjny konsekwentnie wypowiada się, że zasada równości nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego w tym znaczeniu, iż zrównuje sytuację wszystkich podmiotów ze względu na cechy, jakimi się charakteryzują. Zasada równości wymaga bowiem, aby podmioty traktowane były w równym stopniu równo, jeśli charakteryzują się daną cechą. Równość oznacza zatem także akceptację różnego traktowania przez prawo różnych podmiotów. Wynika to z faktu, że równe traktowanie przez prawo tych samych podmiotów pod pewnymi względami, oznacza z reguły różne traktowanie tych samych podmiotów pod innymi względami (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 kwietnia 1994 r., opubl. OTK w 1994, cz. I, s. 55). Jeśli określona norma prawna traktuje odmiennie adresatów, którzy odznaczają się określoną cechą wspólną, wówczas mamy do czynienia z odstępstwem od zasady równości. Odstępstwo takie nie jest tożsame z naruszeniem art. 32 Konstytucji. Niezbędna staje się wówczas ocena przyjętego kryterium zróżnicowania. Równość wobec prawa to także zasadność wybrania takiego, a nie innego kryterium różnicowania podmiotów prawa (vide: wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 maja 1998 r., sygn. akt U 17/97, OTK 1998 nr 3, poz. 34; podobnie: /w:/ wyroku WSA w Łodzi z dnia 21 stycznia 2004 r., sygn. akt I SA/Łd 128/03, ONSAiWSA 2004/2/40).

W ocenie Sądu zaskarżona Uchwała Rady Miasta bezpodstawnie różnicuje w prawach osoby niepełnosprawne na te, które są w posiadaniu samochodu (na podstawie różnych tytułów prawnych) i te, które korzystają z pomocy osób posiadających pojazdy. Słusznie zatem podkreśla się w skardze, iż w wyniku przyjęcia takiego kryterium możliwości bezpłatnego parkowania zostali pozbawieni inwalidzi korzystający z uprzejmości osób posiadających samochód. Wprowadzone w zaskarżonej uchwale zapisy, że wydanie karty N jest ograniczone do konkretnego pojazdu, w przypadku osób niepełnosprawnych, w niedopuszczalny sposób zawęża krąg osób uprawnionych do tych, którzy mają swój samochód, bądź korzystają z pojazdu na podstawie "odpowiedniej umowy cywilno-prawnej", przy czym Rada nie wyjaśnia co oznacza "odpowiednia". Wobec powyższego Sąd uznał zapisy § 2 pkt 10 i § 15 pkt 4 za nie do pogodzenia z zasadą równości.

Ponadto niezrozumiałe jest jakimi kryteriami kierował się organ przyznając uprawnienie do uzyskania karty N osobom legitymującym się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, w którym oznaczony jest symbol 05-R (upośledzenie narządu ruchu) i 10-N (choroba neurologiczna) pomijając całkowicie inne symbole (czyli w praktyce inne schorzenia, na które cierpią osoby niepełnosprawne w stopniu znacznym) oraz pomijając całkowicie osoby legitymujące się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, w którym oznaczony jest symbol 05-R (upośledzenie narządu ruchu), 10-N (choroba neurologiczna symbol 04-O (choroby narządu wzroku). Jest to o tyle niejasne, że w przypadku osób ze znacznym stopniem niepełnosprawności i osób z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności, których schorzenia oznaczone są symbolami 05-R, 10-N, 04-O jest możliwość przyznania przez powiatowe lub miejskie zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności karty parkingowej. Wobec powyższego kryteria jakimi kierował się organ ustalając takie a nie inne zasady otrzymywania karty N muszą być jasno sprecyzowane, by móc ocenić, iż wyróżnianie dodatkową kartą N niektórych niepełnosprawnych nie narusza prawa i jest między innymi zgodne z zasadą równości. Takie kryteria nie wynikają również z załączonego do zaskarżonej uchwały protokołu z XVIII sesji Rady Miasta, na której została podjęta. Nie może być przecież takim uzasadnieniem zapis z protokołu "Natomiast w dowolnym miejscu nie wyznaczonym dla osób niepełnosprawnych tylko na podstawie tej karty N, która mówi o tym, że są to przede wszystkim ruchowe niepełnosprawności i będą to karty N na naszym wzorze przypisane do właściwego numeru rejestracyjnego samochodu osoby". Ponadto Zastępca Prezydenta Miasta, zapytany czy taką kartę N mogą uzyskać osoby spoza [...], odpowiedział, że "Dla osób, które przestawią uzasadnienie mówiące, że jest to wskazane i nie ma w pobliżu tych miejsc dla zaparkowania dla osób niepełnosprawnych, albo są i są często wykorzystane, możemy dla takich osób indywidualną zgodę wydać." Nie są to z pewnością jasno określone zasady przyznawania karty N.

W ocenie Sądu nie do pogodzenia z zasadą równości jest sytuacja, w której jedni niepełnosprawni posiadacze karty parkingowej mogą korzystać z przywileju bezpłatnego parkowania na wszystkich miejscach, a drugim odmówi się tego uprawnienia z powodu rodzaju niepełnosprawności, na którą cierpią. Tym bardziej, że chodzi tu między innymi o osoby ze znacznym stopniem niepełnosprawności (§ 14 ust. 1 pkt 1 i § 15 pkt 3 zaskarżonej uchwały).

Jednocześnie Sąd nie znalazł podstaw do uznania za całkowicie niedopuszczalne wprowadzenie karty N i dlatego w tym zakresie orzekł o oddaleniu skargi.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. orzekł

jak w pkt I sentencji, a na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę w pozostałym zakresie (pkt II). O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu orzeczono na podstawie art. 250 ustawy p.p.s.a. w związku

z § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c i § 4 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego

z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019r., poz. 68).



Powered by SoftProdukt