Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska - Jung, Sędziowie WSA Ewa Pisula - Dąbrowska, Iwona Dąbrowska, Protokolant Elwira Sipak, specjalista, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi J. S. na bezczynność Wójta Gminy [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej żądanej we wniosku z dnia [...] maja 2011 r. 1) oddala skargę; 2) przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz radcy prawnego B. B. kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) oraz kwotę 55,20 zł (słownie: pięćdziesiąt pięć złotych 20/100) stanowiącą 23% podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Wnioskiem z dnia [...] maja 2011 r. J. S. zwrócił się do Urzędu Gminy w [...] o przesłanie mu pocztą elektroniczną zapisu dźwiękowego dokumentującego obrady sesji Rady Gminy [...] z dnia [...] marca 2011 r., wykonanego w ramach działań statutowych. Jako podstawę swojego żądania wnioskodawca wskazał ustawę z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

W dniu 14 czerwca 2011 r. J. S. wniósł do tutejszego Sądu skargę na bezczynność Wójta Gminy [...], polegającą na nieudzieleniu mu informacji publicznej, żądanej wnioskiem z dnia [...] maja 2011 r. Skarżący domagał się zobowiązania organu do udzielenia żądanej informacji i zasądzenia kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę, datowanej na dzień 7 lipca 2011 r., Wójt Gminy [...] wniósł o jej oddalenie, ewentualnie odrzucenie.

Wskazał, że skarżący zwrócił się wnioskiem z dnia [...] maja 2011 r. o udzielenie informacji i żądał, aby informacja ta w postaci zapisu dźwiękowego została mu przesłana drogą elektroniczną.

Wyjaśnił, że powyższe żądanie nie zostało złożone przez J. S."w formie papierowej":

Do odpowiedzi na skargę organ dołączył pismo, z którego wynika, że drogą mailową przesłał skarżącemu odpowiedź na złożony wniosek, w dniu [...] lipca 2011 r. o godz. [...]. W piśmie tym zawarte zostało sformułowanie o treści: "ponownie powiadamiamy, że podejmowane były próby przekazania plików dźwiękowych dokumentujących obrady sesji Rady Gminy [...] na podany adres mailowy, jednakże ze względu na ograniczenia techniczne przekazanie plików było niemożliwe. Możliwe jest przekazanie plików na płycie CD".

W piśmie z dnia 3 listopada 2011 r. skierowanym do Sądu pełnomocnik skarżącego wniósł o umorzenie postępowania, stwierdzając, że w dniu [...] listopada 2011 r. żądana informacja została stronie skarżącej udostępniona.

W odpowiedzi na powyższe pismo Wójt Gminy [...] w piśmie z dnia 6 grudnia 2011 r. stwierdził, że skarżący nie wystąpił do organu o przesłanie żądanej informacji w formie zaproponowanej przez organ. I budzi jego zdziwienie, że skarżący twierdzi, że żądane informacje otrzymał.

W kolejnym piśmie z dnia 13 stycznia 2012 r. pełnomocnik strony skarżącej cofnął wniosek o umorzenie postępowania i wniósł o uwzględnienie skargi. Do pisma pełnomocnika załączone zostało wyjaśnienie skarżącego o zaistniałym nieporozumieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W piśmiennictwie przyjmuje się, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub, gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (zob. Woś, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańska, Komentarz do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2005, s. 86).

Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu (zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 37). Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności.

Na kanwie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) wobec faktu, iż pojęcie informacji publicznej nie zostało wyraźnie zdefiniowane (art. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej) rozpoznanie każdej sprawy o bezczynność odbywa się dwuetapowo. W pierwszej kolejności należy zdefiniować, z jakim żądaniem strona występuje. A mianowicie, czy z żądaniem udzielenia informacji o stanie sprawy, o sposobie jej załatwienia, czy z żądaniem informacyjnym w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zatem, aby mogło dojść do rozstrzygnięcia sprawy ze skargi na bezczynność na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej, warunkiem niezbędnym pierwszym (sine qua non) jest dokonanie za każdym razem kwalifikacji wniosku pod kątem, czy zawiera on żądanie informacyjne w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Kwalifikacji takiej Sąd dokonuje w oparciu o ustawę o dostępie do informacji publicznej. Dopiero merytoryczna ocena żądania strony przez pryzmat ustawy o dostępie do informacji publicznej pozwala de facto stwierdzić, czy w sprawie o bezczynność ma zastosowanie ustawa o dostępie do informacji publicznej. Przesądzenie, że w sprawie będą miały zastosowanie przepisy dotyczące informacji publicznej, pozwala dopiero na przejście do drugiego etapu badania skargi – to jest do stwierdzenia, czy w sprawie występuje bezczynność.

Dwuetapowość spraw o bezczynność w zakresie informacji publicznej przesądza o specyfice tych spraw. Wynika ona z konieczności dokonania merytorycznej oceny wniosku informacyjnego, kwalifikacji żądania informacyjnego przez pryzmat ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz przepisów prawa materialnego, którego wnioski dotyczą, a które regulują daną materię. Dopiero łączna wykładnia tych przepisów w zestawieniu z treścią wniosku o udostępnienie informacji publicznej pozwala na odpowiedź, czy zgłoszone żądanie informacyjne można zakwalifikować jako informację publiczną, w rozumieniu art. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W myśl art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie. Natomiast art. 6 omawianej ustawy wymienia kategorie informacji publicznej, które na mocy prawa podlegają udostępnieniu. Przy czym nie jest to zamknięty katalog, co wynika z treści tego przepisu. Za informację publiczną należy uznać informacje wytwarzane przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym.

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy przede wszystkim wskazać należy, iż żądana przez skarżącego informacja znajduje się na stronie Biuletynu Informacyjnego Urzędu Gminy [...], a zatem skarżący korespondujący z urzędem miał zapewniony dostęp w formie elektronicznej do żądanych informacji publicznych (nagrań z sesji Rady Gminy [...]). Wskazać też należy, iż pismem z dnia [...] lipca 2011 r. organ poinformował skarżącego o występujących trudnościach technicznych związanych z przesłaniem mu drogą elektroniczną zapisu dźwiękowego i zaproponował przesłanie plików na płycie CD.

Bezsporne i niekwestionowane jest, że skarżący nie odniósł się do przedstawionej propozycji organu, a zatem zaistniały przesłanki z art. 14 ustawy o dostępie do informacji publicznej do umorzenia postępowania w przedmiocie udzielenia informacji publicznej, czego organ nie uczynił.

A zatem doszło do takiej sytuacji, że bezczynność organu polegała na braku wydania decyzji o umorzeniu postępowania w oparciu o art. 14 ustawy o dostępie do informacji publicznej a nie, jak twierdzi strona skarżąca, na nieudzielaniu informacji publicznej w drodze elektronicznej w formie pliku dźwiękowego.

Wprawdzie formę udzielenia informacji publicznej określa wnioskodawca, ale nie można w żaden sposób uznać, że trudności techniczne organu w postaci braku możliwości przesyłania w żądanej formie plików zapisów dźwiękowych skutkować może uznaniem, że organ pozostaje w bezczynności. Zwłaszcza, że informuje wnioskodawcę o swoich trudnościach i proponuje udzielenie informacji w innej formie (nagrania na płycie CD). Nie można mówić o bezczynności organu w sytuacji braku równorzędnego sprzętu multimedialnego stron. W ocenie Sądu nadmierne oczekiwanie skarżącego (zwolnionego z kosztów postępowania z uwagi na trudną sytuację majątkową), że organy gminy technicznie dorównują możliwościom sprzętu, którym skarżący dysponuje są niczym nieusprawiedliwione.

To, że organ jest zobowiązany do udzielenia informacji publicznej, nie oznacza, że forma udostępnienia musi odpowiadać żądaniom (oczekiwaniom technicznym) strony skarżącej (np. formie dźwiękowej, wizyjnej itd.).

Nie można zapomnieć, że Urzędy Gminy funkcjonują na określonym poziomie sprzętu technicznego.

Reasumując, uznać należało, iż skarżący posiadał dostęp do żądanych informacji na stronie BiP organu, nadto że do zamknięcia rozprawy nie odniósł się do propozycji organu, iż żądana informacja może zostać mu przekazana w postaci zapisu pliku dźwiękowego na płycie CD.

Zaniechanie skarżącego w tym zakresie powoduje, że jego skargę należało uznać za bezzasadną.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), orzekł jak w sentencji.