Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Grymuza, Sędzia WSA Jerzy Parchomiuk (sprawozdawca) Protokolant Sekretarz sądowy Agata Jakimiuk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 września 2021 r. sprawy ze skargi T. K. na decyzję Wojewody z dnia [...] grudnia 2020 r., nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji oddala skargę.

Zaskarżoną do sądu decyzją z [...] grudnia 2020 r., wydaną po rozpatrzeniu odwołania T. K. (dalej jako: skarżący) Wojewoda uchylił w całości decyzję Starosty [...] z [...] lipca 2020 r. i orzekł o wydaniu decyzji Starosty [...] z [...] lipca 2017 r., zatwierdzającej projekt budowlany

i udzielającej [...] sp. z o.o. z siedzibą w W., pozwolenia na budowę budynku handlowego z pylonem, parkingiem i infrastrukturą techniczną, z lokalizacją na działkach nr ew. [...], położonych w B. przy Al. [...], z naruszeniem prawa oraz o odmowie jej uchylenia na podstawie przepisu art. 146 § 2 k.p.a.

Stan sprawy, w którym wydano zaskarżoną decyzję przedstawia się następująco:

Wnioskiem z [...] października 2017 r. skarżący wystąpił o wznowienie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., postępowania administracyjnego, zakończonego wyżej wskazaną decyzją z [...] lipca 2017 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę. Decyzja w przedmiocie pozwolenia na budowę została przeniesiona na rzecz [...] S.A. z siedzibą w W., a następnie zmieniona decyzją z [...] marca 2018 r., w części dotyczącej projektu zagospodarowania w zakresie dostępności do drogi publicznej poprzez budowę dwóch zjazdów łączących wewnętrzny układ komunikacyjny inwestycji z układem komunikacyjnym sąsiadującego obiektu handlowego, na działkach nr [...], [...], [...] i [...].

Postanowieniem z [...] października 2017 r. Starosta B. wznowił postępowanie, a decyzją z [...] października 2017 r. odmówił uchylenia decyzji ostatecznej w przedmiocie pozwolenia na budowę, stwierdzając brak podstaw do uznania skarżącego za stronę postępowania. W wyniku odwołania skarżącego, decyzją z [...] stycznia 2018 r. Wojewoda uchylił decyzję z [...] października 2017 r.

i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Sprzeciw od tej decyzji wniesiony przez spółkę [...] został oddalony wyrokiem WSA w Lublinie z 6 września 2018 r. (II SA/Lu 260/18), z kolei sprzeciw wniesiony przez spółkę [...] został odrzucony postanowieniem WSA w Lublinie z 9 maja 2018 r. (II SA/Lu 261/18).

Decyzją z [...] stycznia 2019 r. Starosta odmówił uchylenia ostatecznej decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę. W wyniku odwołania skarżącego decyzja ta została uchylona przez Wojewodę, a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji (decyzja z [...] maja 2019 r.).

Kolejną decyzją – z [...] lipca 2020 r. Starosta ponownie odmówił uchylenia ostatecznej decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę, uznając, że nie narusza ona obowiązujących przepisów.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący podniósł szereg zarzutów naruszenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r., poz. 1333, ze zm.; dalej jako: P.b.), ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r., poz. 741, ze zm.; dalej jako: u.p.z.p.), rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r., poz. 1065 ze zm.; dalej jako: r.w.t.), rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz. U. z 2014 r., poz. 112, ze zm.), rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1935, ze zm.; dalej jako: r.p.b.). Zarzuty odwołania (uzupełniane dwukrotnie pismami procesowymi) odnosiły się do kwestii wadliwych ustaleń faktycznych przy ocenie prawidłowości wydanego pozwolenia na budowę; wadliwego uzasadnienia decyzji (brak odniesienia się do podnoszonych przez stronę uchybień); naruszenia prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu (uniemożliwienie stronie zapoznania się z aktami sprawy, przeprowadzenie wyjaśnień z udziałem rzeczoznawcy ds. przeciwpożarowych bez udziału strony); braku wyłączenia pracownika pomimo wątpliwości co do jego bezstronności; nieuwzględnienia, że decyzja w przedmiocie pozwolenia na budowę została wydana rażącym naruszeniem prawa; niedostrzeżenia niezgodności projektu budowlanego z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy (m.in. kwestie powierzchni biologicznie czynnej, nieprzekraczalnej linii zabudowy); zatwierdzenia projektu budowlanego niespełniającego wymogów określonych w rozporządzeniu; niedostrzeżenia, że rozwiązania zawarte w zatwierdzonym projekcie nie odpowiadają wymogom dotyczącym drogi pożarowej; naruszenia zakazu zmiany kierunku wód opadowych

i odprowadzania ich na grunty sąsiednie; braku poszanowania interesów właścicieli nieruchomości sąsiednich; niedochowania wynikających z przepisów technicznych norm odległościowych dotyczących usytuowania budynku i miejsc parkingowych; niedostrzeżenia braku rozwiązania problemu kolizji inwestycji z linią energetyczną SN; zatwierdzenia projektu budowlanego niespełniającego wymogów w zakresie drogi dojazdowej (brak zezwolenia zarządcy drogi ba lokalizację zjazdu z drogi publicznej).

Po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z [...] grudnia 2020 r. Wojewoda uchylił decyzję Starosty [...] z [...] lipca 2020 r. oraz orzekł o wydaniu decyzji Starosty z [...] lipca 2017 r., w przedmiocie pozwolenia na budowę, z naruszeniem prawa oraz o odmowie jej uchylenia na podstawie przepisu art. 146 § 2 k.p.a.

W uzasadnieniu Wojewoda stwierdził, że skarżący powinien być uznany za stronę postępowania. Jako uzasadnienie tego stwierdzenia wystarczy już potrzeba przeprowadzenia analizy co do zapewnienia naturalnego oświetlenia i nasłonecznienia w pomieszczeniach zabudowy mieszkaniowej, jaka może powstać na działce sąsiedniej nr [...], której właścicielem jest skarżący.

W dalszych wywodach Wojewoda odniósł się szczegółowo do poszczególnych zarzutów skarżącego podważających zgodność z prawem udzielonego pozwolenia na budowę. Z obszernych wywodów Wojewody wynika, że w jego ocenie nie doszło do naruszenia wymogów technicznych dotyczących: usytuowania spornego budynku względem granicy z działką nr [...] (§ 12, § 271 i 272 r.w.t.), naturalnego oświetlenia pomieszczeń i wymaganego czasu nasłonecznienia (§ 13 i 60 r.w.t.) – z uwzględnieniem faktu, że działka nr [...] jest niezabudowana; ilości miejsc postojowych

i ich usytuowania (§ 18, 19 i 40 r.w.t.); odpowiedniego odprowadzania wód opadowych

i zakazy zmiany naturalnego spływu wód w celu kierowania ich na teren sąsiedniej nieruchomości (§ 28 i 29 r.w.t.). Zdaniem Wojewody decyzja w przedmiocie pozwolenia na budowę nie narusza również postanowień decyzji o warunkach zabudowy z [...] lutego 2017 r. (dostęp do drogi publicznej zapewniono przez drogę serwisową, zjazd na drogę publiczną nie był objęty decyzją w przedmiocie pozwolenia na budowę, lecz stanowił przedmiot odrębnego opracowania; usytuowanie pylonu reklamowego jest zgodne z ustalonymi warunkami zabudowy; został spełniony wymóg zachowania powierzchni biologicznie czynnej w wymiarze nie mniejszym niż 20% terenu inwestycji; usytuowanie budynku nie narusza określonej w decyzji WZ linii zabudowy; wymóg zabezpieczenia odpowiedniej liczby miejsc parkingowych jest zapewniony przez możliwość wyznaczenia dodatkowych dwóch miejsc parkingowych). Odnosząc się do innych zarzutów skarżącego organ odwoławczy stwierdził, że: droga przeciwpożarowa jest zaprojektowana zgodnie z wymogami; przebudowa urządzeń elektroenergetycznych kolidujących z planowaną budowa budynku miała być przedmiotem oddzielnego opracowania i nie została objęta zatwierdzonym projektem; projekt budowlany został opracowany z wystarczającym poziome dokładności; projekt budowlany jest kompletny, a autorzy opracowań projektowych legitymują się stosownymi uprawnieniami.

Konkludując Wojewoda stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie zachodzi sytuacja przewidziana w art. 151 § 2 w zw. z art. 146 § 2 k.p.a., tzn. nie można uchylić decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę, gdyż w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej.

Organ odwoławczy wskazał ponadto, że wniosek skarżącego o wyłączenie pracownika został rozpatrzony w odrębnym postanowieniu z [...] kwietnia 2018 r. Wskazania do stwierdzenia nieważności zawarte w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. nie podlegają ocenie we wznowionym postępowaniu. Zarzut naruszenia zasady czynnego udziału stron w postępowaniu jest niezasadny, gdyż nie przeprowadzano postępowania wyjaśniającego z udziałem rzeczoznawcy do spraw przeciwpożarowych. Organ

I instancji posłużył się jedynie stwierdzeniami zawartymi w artykule zamieszczonym w literaturze fachowej.

W skardze do sądu administracyjnego na decyzję Wojewody, T. K. podniósł zarzuty naruszenia:

(1) art. 35 ust. 1 pkt 3 i ust. 3 P.b. zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., poprzez ich niezastosowanie wobec stwierdzonej w projekcie budowlanym kolizji planowanej budowy z istniejącą na działce inwestycyjnej linią elektroenergetyczną SN 15 kV, zaś Starosta był zobowiązany do wezwania inwestora do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, w sytuacji gdy projekt nie przewidywał robót budowlanych związanych z budową stacji trafo i przeniesienia linii elektroenergetycznej; brak uzgodnienia i udzielenie pozwolenia na budowę stanowi rażące naruszenie prawa;

(2) art. 107 § 2 w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., gdyż przepisy szczególne mogą przewidywać także inne składniki decyzji niż te wymienione w art. 107 § 1 k.p.a., a przepisy prawa budowlanego nie przewidują takiego elementu decyzji jak warunek dla rozstrzygnięcia wydanego przez organ architektoniczno-budowlany określającego, że przed rozpoczęciem robót przy budowie budynku handlowego należy dokonać przebudowy odcinek linii napowietrznej SN, kolidującej z projektowanym budynkiem po uzyskaniu stosownych pozwoleń; w związku z tym organ I instancji dopuścił się w tym elemencie wydania decyzji bez podstawy prawnej;

(3) art. 64 ust. 1 w zw. z art. 55 u.p.z.p. w zw. z pkt 1 lit. h) decyzji o warunkach zabudowy z [...] lutego 2017 r., gdzie zawarty został obowiązek zabezpieczenia na terenie inwestycji min. 3 miejsc postojowych na każde 100 m2 powierzchni użytkowej budynku z uwzględnieniem potrzebnej liczby miejsc, z których korzystać będą osoby niepełnosprawni, w sytuacji gdy projekt przewiduje 59 miejsc postojowych, zamiast wymaganych 61;

(4) § 19 ust. 2 pkt 1 lit. c) r.w.t., gdyż odległość usytuowania 61 miejsc postojowych od granicy działki wynosić powinna min. 16 m., zamiast przyjętych w projekcie 6,5 m;

(5) art. 64 ust. 1 w zw. z art. 55 u.p.z.p., gdyż decyzja o warunkach zabudowy wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę, w zw. z pkt 1 lit. a) i pkt 5 decyzji o warunkach zabudowy i wyrysowaną na części graficznej stanowiącej załącznik nr 1 do decyzji nieprzekraczalną linię zabudowy, gdzie zawarty został wymóg nieprzekraczalnej linii zabudowy od strony działki nr [...] wynoszący 28 m mierzony od zewnętrznej krawędzi jezdni; w ocenie skarżącego inwestycja narusza ten wymóg;

(6) pkt 1 lit. i) decyzji o warunkach zabudowy z dnia [...] lutego 2017 r., gdzie zawarty został wymóg w zakresie odległości pylonu reklamowego wynoszącego min. 8 m, z uwzględnieniem poszerzenia drogi serwisowej do 6 m, zaś wielkość tablicy reklamowej na pylonie nie przekraczać będzie wymiarów 4 x 4m, a warunki powyższe nie zostały spełnione;

(7) art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1376, ze zm.; dalej jako: u.d.p.), gdyż linię zabudowy określa się jako usytuowanie w odległości od zewnętrznej krawędzi jezdni danego rodzaju drogi (autostrada, ekspresowa, krajowa, wojewódzka, powiatowa, gminna);

(8) pkt 1 lit. k) decyzji o warunkach zabudowy, gdzie zawarty został wymóg aby powierzchnia sprzedaży nie przekroczyła 2000 m2;

(9) § 12 ust. 1 r.w.t. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 b), pkt 8 i pkt 9 oraz art. 7 ust. 1 pkt 1 i ust 2 i art. 9 P.b. poprzez jego niezastosowanie, gdy w okolicznościach faktycznych sprawy przepis ten powinien zostać zastosowany;

(10) § 272 ust. 1 i 2 w zw. z § 12 ust. 1 i 3 r.w.t., poprzez jego niezastosowanie, chociaż przepis ten w okolicznościach faktycznych sprawy powinien zostać zastosowany;

(11) § 13 ust. 1 i 2, § 57 ust. 1 i 2, § 60 ust. 1 i 2 r.w.t., poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności gdy obiekt w analizie zacienienia ma inny kształt i wymiar, niż na innych rysunkach;

(12) § 14 ust. 1, 2 i 3, § 16 ust. 1 r.w.t., poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie;

(13) art. 29 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne poprzez usankcjonowanie w obrocie prawnym decyzji Starosty z [...] lipca 2017 r., której wykonanie będzie skutkowało zmianą kierunku odpływu wód opadowych z terenu inwestycji i odprowadzaniem wód na grunty sąsiednie; naruszenie § 28 i § 29 r.w.t.; naruszenie warunków określonych w pkt 3 lit. e) decyzji o warunkach zabudowy, gdzie zawarty został obowiązek odprowadzenia wód opadowych - powierzchniowe na teren własnej działki, nie pogarszając stosunków wodnych na działkach sąsiednich lub do rowu melioracyjnego na warunkach określonych przez zarządcę (właściciela) rowu;

(14) art. 64 ust. 1 w zw. z art. 55 u.p.z.p., gdyż decyzja o warunkach zabudowy z wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę, zaś w pkt 1 lit. c) decyzji o warunkach zabudowy wskazano, aby powierzchnia terenu biologicznie czynnego wynosiła nie mniej niż do 20% terenu inwestycji;

(15) art. 35 ust. 1 pkt 1 P.b., gdyż decyzja w przedmiocie pozwolenia na budowę wydana została z rażącym naruszeniem prawa, poprzez niespełnienie zawartego w pkt 1 lit. c) decyzji o warunkach zabudowy obowiązku aby powierzchnia terenu biologicznie czynnego wynosiła nie mniej niż 20% terenu inwestycji;

(16) art. 35 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 34 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b), art. 5 ust. 1 pkt 4 P.b. w zw. z § 12 ust. 2 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (Dz. U. z 2009 r., nr 124, poz. 1030; dalej jako: r.p.z.w.), gdyż zaprojektowana droga pożarowa powinna przebiegać wzdłuż dłuższego boku budynku na całej jego długości, ponadto organ dokonał błędnej wykładni pojęcia "droga pożarowa";

(17) art. 35 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) P.b. w zw. z § 12 ust. 9 i w zw. z § 12 ust. 10 r.p.z.w., gdyż zaprojektowana droga pożarowa nie zapewnia przejazdu bez cofania lub powinna być zakończona placem manewrowym o wymiarach 20 m x 20 m, względnie nie przewiduje innego rozwiązania umożliwiającego zawrócenie pojazdu;

(18) art. 35 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b), art. 5 ust. 1 pkt 4 P.b. w zw. z § 12 ust. 7 r.p.z.w., gdyż nie jest zapewnione połączenie z drogą pożarową wyjście z tego budynku, utwardzonym dojściem o szerokości minimalnej 1,5 m

i długości nie większej niż 30 m, w sposób zapewniający dotarcie bezpośrednio lub drogami ewakuacyjnymi do każdej strefy pożarowej, skutkiem czego naruszają niezbędne warunki do korzystania z obiektów użyteczności publicznej przez osoby niepełnosprawne, w szczególności poruszające się na wózkach inwalidzkich;

(19) art. 35 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) P.b. w zw. z § 13 ust. 1 r.p.z.w., gdyż szerokość zaprojektowanej drogi pożarowej wynosi 3,5 m, a zgodnie z przepisami minimalna szerokość drogi pożarowej powinna wynosić co najmniej 4 m;

(20) możliwości znacznego ograniczenia zakresu prawa własności skarżącego (art. 140 k.c. w zw. z art. 21 ust. 1, art. 32 ust. 1, 31 ust. 3, art. 64 ust. 1, 2 i 3 Konstytucji RP), w sposób nieproporcjonalny i z naruszeniem równości możliwości zabudowy nieruchomości z pokrzywdzeniem skarżącego;

(21) pkt 4 decyzji o warunkach zabudowy, gdzie zawarte zostały wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich;

(22) art. 32 ust. 4 pkt 2 P.b., gdyż pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane;

(23) art. 5 ust. 1 pkt 1 b), pkt 8 i pkt 9 oraz art. 7 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 i art. 9 P.b., poprzez jego niezastosowanie, gdy tymczasem w okolicznościach faktycznych sprawy przepis ten powinien zostać zastosowany;

(24) art. 35 ust. 1 pkt 2 i 3 P.b. poprzez zatwierdzenie projektu budowlanego niespełniającego wymagań rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, wynikających z: a) § 7 ust. 1 r.p.b., gdyż wymagania rozporządzenia dotyczące projektu zagospodarowania działki lub terenu i projektu architektoniczno-budowlanego należy spełnić z zachowaniem przepisu art. 34 ust. 2 P.b., uwzględniając w szczególności właściwości danego obiektu budowlanego, takie jak przeznaczenie, sposób użytkowania, usytuowanie, rozmiary, sposób i zakres oddziaływania na otoczenie i złożoność rozwiązań technicznych oraz rodzaj i specyfikę obiektu budowlanego; b) § 8 ust. 2 pkt 3 r.p.b., gdyż część opisowa projektu budowlanego nie zawiera projektowane zagospodarowanie działki lub terenu, w tym urządzenia budowlane związane z obiektami budowlanymi, układ komunikacyjny, w tym określający parametry techniczne dróg pożarowych, ukształtowanie terenu i zieleni w zakresie niezbędnym do uzupełnienia części rysunkowej projektu zagospodarowania działki lub terenu; c) § 8 ust. 2 pkt 4 r.p.b., gdyż część opisowa projektu budowlanego nie zawiera rzetelnego zestawienia powierzchni poszczególnych części zagospodarowania działki budowlanej lub terenu, jak: powierzchnia zabudowy projektowanych i istniejących obiektów budowlanych, powierzchnie dróg, parkingów, placów i chodników, powierzchnia zieleni lub powierzchnia biologicznie czynna oraz innych części terenu, niezbędnych do sprawdzenia zgodności z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku z decyzją o warunkach zabudowy albo decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego; d) § 8 ust. 2 pkt 7 rr.p.b., poprzez brak informacji i danych o charakterze i cechach istniejących i przewidywanych zagrożenie dla środowiska oraz higieny i zdrowia użytkownika projektowanych obiektów budowlanych i ich otoczenia; e) § 8 ust. 2 pkt 9 r.p.b., gdyż część opisowa projektu budowlanego nie zawiera - w przypadku budynków - powierzchnię zabudowy, o której mowa w pkt 4, określanej zgodnie z zasadami zawartymi w Polskiej Normie dotyczącej określania i obliczania wskaźników powierzchniowych i kubaturowych wymienionej w załączniku do rozporządzenia; f) § 8 ust. 3 pkt r.p.b., gdyż część rysunkowa projektu budowlanego nie zawiera dojść łączących wyjścia z obiektów budowlanych z drogą pożarową; g) § 8 ust. 3 pkt 3 r.p.b., gdyż projekt zagospodarowania działki lub terenu powinien zawierać m.in. układ sieci

i uzbrojenia terenu przedstawiony z przyłączami do odpowiednich sieci zewnętrznych

i wewnętrznych oraz urządzeń budowlanych, w tym określających sposób odprowadzenia wód opadowych; h) § 10 r.p.b., gdyż projekt zagospodarowania działki lub terenu powinien być sporządzony na kopii mapy do celów projektowych, o której mowa w § 8 ust. 1, w skali dostosowanej do rodzaju i wielkości obiektu lub zamierzenia budowlanego i zapewniającej jego czytelność; i) § 11 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 11 ust. 1 r.p.b., gdyż opis techniczny powinien określać charakterystyczne parametry obiektu budowlanego jak zestawienie powierzchni, wysokość, długość, szerokość; j) § 11 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 11 ust. 1 r.p.b., gdyż opis techniczny powinien określać sposób spełnienia wymagań o których mowa w art. 5 ust. 1 P.b., tj. bezpieczeństwa pożarowego, ochrony przed hałasem, odpowiedniego usytuowania na działce budowlanej; poszanowania, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich; k) § 11 ust. 2 pkt 5 w zw. z § 11 ust. 1 r.p.b., gdyż opis techniczny powinien określać sposób zapewnienia warunków niezbędnych do korzystania z tego obiektu przez osoby niepełnosprawne, w szczególności poruszające się na wózkach inwalidzkich; I) art. 34 ust. 6 pkt 1 lit. b P.b. w zw. z § 7 ust. 1 oraz § 11 ust. 2 pkt 11 lit. b i c r.p.b., poprzez sporządzenie opisu technicznego projektu bez szczegółowego określenia zanieczyszczeń powietrza i hałasu; m) § 11 ust. 2 pkt 11 lit. d) w zw. z § 11 ust. 1 r.p.b., gdyż opis techniczny powinien określać dane techniczne obiektu budowlanego charakteryzujące wpływ obiektu budowlanego na środowisko i jego wykorzystywanie oraz na zdrowie ludzi i obiekty sąsiednie pod względem właściwości akustycznych oraz emisji drgań, z podaniem odpowiednich parametrów tych czynników i zasięgu ich rozprzestrzeniania się; n) § 11 ust. 2 pkt 13 w zw. z § 11 ust. 1 r.p.b., gdyż opis techniczny powinien zawierać warunki ochrony przeciwpożarowej określone w odrębnych przepisach; o) § 12 ust. 2 zw. z § 11 ust. 1, § 7 ust. 1 r.p.b. w zw. z art. 34 ust. 2 P.b., gdyż część rysunkowa powinna być zaopatrzona w niezbędne oznaczenia graficzne i wyjaśnienia opisowe umożliwiające jednoznaczne odczytanie projektu budowlanego; p) § 13a pkt 1 i 2 r.p.b. w zw. z art. 34 ust. 3 pkt 5 P.b., przez nierzetelne wskazanie obszaru oddziaływania inwestycji, gdyż nie ustalono, w jakim zakresie działka nr [...] objęta jest obszarem oddziaływania i jak inwestycja wpłynie na możliwość jej zabudowy;

(25) art. 151 § 2 w zw. z art. 146 § 2 w zw. z art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez orzeczenie o wydaniu decyzji z [...] lipca 2017 r. z naruszeniem prawa oraz odmowie jej uchylenia na podstawie przepisu art. 146 § 2 k.p.a.,

(26) art. 40 § 1 i 2 w zw. z art. 32 i w zw. z art. 33 § 2 k.p.a., gdyż pełnomocnictwo w postępowaniu o zmianę pozwolenia na budowę zakończone decyzją z dnia [...] marca 2018 r. powinno być udzielone na piśmie, a pełnomocnik dołącza do akt oryginał lub urzędowo poświadczony odpis pełnomocnictwa oraz odpisy innych dokumentów wykazujących ich umocowanie, gdyż ocena ta ma znaczenie co do wszczęcia postępowania a pominięcie tej okoliczności powoduje nieważność postępowania na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

(27) naruszenie art. 138 § 2 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie pomimo istnienia podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania w zakresie czynnego udziału w postępowaniu przed organem I instancji;

(28) art. 10 § 1 w zw. z art. 8 i w zw. z art. 81 k.p.a., poprzez wydanie decyzji w sytuacji, gdy nie zapewniono jej wcześniej możliwości zapoznania się z aktami sprawy ani wniesienia uwag i zgłoszenia zarzutów po przeprowadzeniu dodatkowego postępowania wyjaśniającego z udziałem rzeczoznawcy ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych;

(29) art. 81 k.p.a. poprzez przeprowadzenie dowodu z wyjaśnień rzeczoznawcy ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych bez poinformowania strony i możliwości wypowiedzenia co do przeprowadzonego dowodu;

(30) art. 6, art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3, art. 136 ust. 1 i 2 k.p.a. polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego i niepodjęciu wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania wyczerpującego materiału dowodowego, co doprowadziło organ do oparcia zaskarżonej decyzji na całkowicie dowolnych i nieuprawnionych ustaleniach faktycznych, a w konsekwencji wydanie orzeczenia sprzecznego z przepisami prawa , jak również błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, brak rozważenia wszystkich okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia, co miało istotny wpływ na wynik sprawy;

(31) art. 107 § 1 i 3 zw. z art. 6, art. 8, art. 9 i art. 11 k.p.a. poprzez ogólnikowe

i niedostateczne uzasadnienie decyzji w sposób niespójny bez wskazania konkretnego

i rzeczywistego wyjaśnienia w uzasadnieniu przesłanek, którymi organ kierował się przy załatwieniu sprawy; tj. brak wyczerpującego wskazania, dlaczego zdaniem organu w sprawie mogłaby zapaść jedynie decyzja odpowiadająca treści dotychczasowej decyzji, podczas gdy organ był zobowiązany do dokładnego uzasadnienia swojego stanowiska

i niezawierające jakiegokolwiek uzasadnienia stwierdzenie, że inwestycja realizowana jest na podstawie wykonalnych decyzji o pozwoleniu na budowę co pozostaje w sprzeczności z zasadami praworządności, pogłębiania zaufania obywateli, informowania stron oraz przekonywania;

(32) art. 7 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a., poprzez: a) ustalenie, że sporna inwestycja nie utrudni i nie ograniczy właścicielowi korzystania z działki nr [...], które to ustalenie nie znajduje poparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie; b) niezasadne przyjęcie, iż zachowane zostały wymagane odległości wynikające z przepisów rozporządzenia w sprawie warunków technicznych;

(33) art. 107 § 1 w zw. § 3 w zw. z art. 8 i art. 11 k.p.a. poprzez nieodniesienie się przez organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji do zarzucanych przez wnioskujących decyzji uchybień oraz niedostateczne wyjaśnienie podstawy faktycznej kwestionowanego rozstrzygnięcia, co powoduje, że umyka ono kontroli instancyjnej

i godzi w podstawowe zasady postępowania administracyjnego, jakimi przy rozpoznaniu sprawy powinny się kierować organy administracji publicznej, przede wszystkim zaś spoczywający na organach obowiązek wyjaśnienia stronom zasadności przesłanek, którymi kierują się przy załatwieniu sprawy oraz zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów administracji publicznej z zachowaniem praworządności, rzetelności oraz naruszając jednocześnie zasadę zaufania obywatela do organów państwowych w postaci "zarzut odrzucono", "badanie zgodności inwestycji z treścią postanowienia nie jest zasadne" nie uwzględniając istotnego interesu społecznego;

(34) art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 1 P.b., gdyż decyzja z

[...] lipca 2017r. wydana została z rażącym naruszeniem prawa, a odmowa jej uchylenia stan ten utrzymuje.

Mając na uwadze tak sformułowane zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie decyzji wydanych przez organy obydwu instancji oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Ponadto skarżący wniósł o dopuszczenie dowodu z dokumentu tj. rysunków zawartych w publikacji W. i R. Korzeniewskich, "Warunki techniczne dla budynków i ich usytuowanie", s. 403-405, na okoliczność niezachowania prawidłowej odległości projektowanego budynku od granicy działki o której mowa w § 272 ust. 1 r.w.t., która powinna wynosić minimum 4 m od granicy działki.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym z [...] marca 2021 r. skarżący podniósł dodatkowe zarzuty w kwestii przedstawionej w projekcie budowlanym analizy nasłonecznienia. W ocenie skarżącego, niezależnie od podniesionych w skardze argumentów, że analiza dotyczy innego w kształcie i wymiarach budynku niż na pozostałych rysunkach projektu, to odnosi się do innej decyzji o warunkach zabudowy (wydanej z 2016 r.), ponadto została sporządzona wyłącznie w odniesieniu do jednego dnia równonocy (21 marca), wbrew wymogom wynikającym z § 60 r.w.t. W ocenie skarżącego uzasadnia to zarzut naruszenia art. 33 ust. 2 P.b. poprzez złożenie niekompletnego projektu budowanego. Skarżący wskazał również na zmiany w projekcie dokonane z użyciem korektowa oraz na brak zawarcia w projekcie rozwiązań w zakresie rozbudowy sieci w sposób wskazany w decyzji o warunkach zabudowy. Tym samym nie jest spełniony warunek z art. 34 ust. 3 pkt 3 lit. a) P.b.

Z kolei w piśmie procesowym z [...] września 2021 r., skarżący podniósł dodatkowe argumenty odnoszące się do niedopuszczalności zmiany ostatecznej decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę (w tym na podstawie art. 36a P.b.), w sytuacji, gdy toczy się postępowanie w trybie nadzwyczajnym, zmierzające do podważenia tej decyzji z powodu jej wadliwości. W ocenie skarżącego rozstrzygnięcie Wojewody, w którym odmówił uchylenia pierwotnej decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę, z uwagi na to, że w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej, jest wewnętrznie sprzeczne, wobec faktu, że pierwotne pozwolenie na budowę zostało zmienione na wniosek inwestora decyzją Starosty [...] z [...] marca 2018 r.

Na rozprawie w dniu [...] września 2021 r. Sąd odmówił przeprowadzenia dowodu uzupełniającego z dokumentów dołączonych do skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył co następuje:

Skarga podlegała oddaleniu, gdyż zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.

Decyzja Wojewody z [...] grudnia 2020 r. została zaskarżona w całości, aczkolwiek istota sporu odnosi się do drugiego punktu rozstrzygnięcia, w zakresie, w jakim Wojewoda ograniczył się do stwierdzenia wydania decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę z naruszenie prawa z powołaniem na przesłankę negatywną wynikającą z art. 146 § 2 k.p.a. Nie ma sporu co do tego, że pierwotna decyzja w przedmiocie pozwolenia na budowę była dotknięta wadą kwalifikowaną z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., z uwagi na to, że skarżący błędnie nie został uznany za stronę tego postepowania, pomimo że jest właścicielem nieruchomości znajdującej się w obszarze oddziaływania obiektu budowlanego. Sąd nie znajduje podstaw do tego, aby kwestionować stanowisko Wojewody w tym zakresie, skądinąd przyjęcie odmiennej interpretacji stanowiłoby w istocie orzeczenie na niekorzyść skarżącego, sprzeczne z treścią art. 134 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.); dalej jako: p.p.s.a.).

Kwestią wymagającą oceny Sądu jest zatem prawidłowość tezy Wojewody, z której wynika, że choć decyzja w przedmiocie pozwolenia na budowę była obarczona wadą kwalifikowana, wada ta nie wpłynęła na treść rozstrzygnięcia, zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę było prawidłowe.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do argumentów podniesionych w piśmie procesowym z [...] września 2021 r. Charakter tych zarzutów wskazuje na to, że uznanie ich zasadności skutkowałoby koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji, nawet bez badania zasadności pozostałych zarzutów skargi.

Skarżący, wychodząc od tezy, że niedopuszczalna jest zmiana ostatecznej decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę na podstawie art. 36a P.b. w sytuacji, gdy toczy się wznowione postępowanie w sprawie decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę, argumentuje, że zawarte w zaskarżonej do sądu decyzji rozstrzygnięcie, w którym Wojewoda odmówił uchylenia pierwotnej decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę, z uwagi na to, że w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej, jest wewnętrznie sprzeczne, wobec faktu, że pierwotne pozwolenie na budowę zostało zmienione na wniosek inwestora decyzją Starosty [...] z [...] marca 2018 r.

Skarżący wspiera swoją argumentację odwołaniem do dwóch wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego (z 7 maja 2019 r., II OSK 283/19 i z 3 marca 2020 r., II OSK 3800/19), wydanych nota bene w tej samej sprawie.

Jakkolwiek skład orzekający w pełni podziela poglądy wyrażone w przywołanych wyrokach NSA, to jednak stwierdza, że nie mają zastosowania w rozpoznawanej sprawie, ze względu na istotne odmienności spraw. Uważna lektura uzasadnień wyroków, z uwzględnieniem przebiegu sprawy administracyjnej, wskazuje, że za wadliwą została uznana decyzja, w której organ (Minister Infrastruktury i Budownictwa) w tej samej decyzji wydanej we wznowionym postępowaniu, jednocześnie:

(1) zastosował art. 151 § 2 w zw. z art. 146 § 2 k.p.a. i odmówił uchylenia dotychczasowej decyzji w części dotkniętej wadą kwalifikowaną (art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.), gdyż w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej oraz (2) uchylił w części decyzję dotychczasową, zmieniając ją zgodnie z inwestorem, czyli orzekając w tym zakresie co do istoty sprawy (art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a.). Innymi słowy NSA zakwestionował jednoczesne stwierdzenie, że w wyniku wznowienia mogłaby zapaść decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej i zmianę tej "dotychczasowej" decyzji. Takie rozstrzygnięcie jest wewnętrznie sprzeczne. W obydwu wyrokach NSA w kilku miejscach wyrażona jest teza, że nie jest dopuszczalne we wznowionym postępowaniu rozpoznanie wniosku o zmianę dotychczasowej decyzji na podstawie art. 155 k.p.a. lub art. 36a P.b.

Problem w tym, że w rozpoznawanej sprawie sytuacja jest zupełnie inna – nie doszło do wydania takiego rozstrzygnięcia obejmującego sprzeczne ze sobą elementy. Chronologia zdarzeń w rozpoznawanej sprawie była następująca: (1) decyzja z [...] lipca 2017 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę; (2) wniosek skarżącego o wznowienie postępowania z [...] października 2017 r.; (3) wznowienie postepowania postanowieniem Starosty z [...] października 2017 r.; (4) przeniesienie decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę na innego inwestora (spółkę [...]) – decyzja z [...] stycznia 2018 r.; (5) zmiana decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę w części dotyczącej projektu zagospodarowania w zakresie budowy zjazdów – decyzja z [...] marca 2018 r.; (6) zaskarżona do sądu decyzja Wojewody z [...] grudnia 2020 r., wydana we wznowionym postępowaniu.

Co kluczowe w sprawie – zarówno przeniesienie decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę, jak i zmiana tej decyzji, nastąpiły poza wznowionym postępowaniem w sprawie pozwolenia na budowę. Wszystkie te sprawy toczyły się odrębnie. Nie doszło zatem do takiej sytuacji, jak w sprawie, w której wydano analizowane wyroki NSA, w której właśnie we wznowionym postepowaniu dokonano niedopuszczalnego połączenia trybów i wydano wewnętrznie sprzeczne rozstrzygnięcie.

Oczywiście można stawiać zasadne pytanie o dopuszczalność wszczynania odrębnych postępowań i wydawania decyzji zmieniających pierwotną decyzję w przedmiocie pozwolenia na budowę w sytuacji, gdy wszczęte zostało postępowania nadzwyczajne w celu weryfikacji tej decyzji z uwagi na zarzuty kwalifikowanej jej wadliwości (wznowienie postępowania). Nie jest to jednak przedmiotem kontroli sądu w rozpoznawanej sprawy, próba oceny zgodności z prawem decyzji zmieniających stanowiłaby wyjście poza przedmiot sprawy sądowoadmninistracyjnej, wyznaczanej przez przedmiot skargi. Należy jedynie na marginesie zauważyć, że w datach wydawania decyzji zmieniających decyzja w przedmiocie pozwolenia na budowę jako ostateczna, pozostawała w obrocie prawnym. Jej treść musiała być respektowana z uwagi na zasadę trwałości decyzji ostatecznych (art. 16 § 2 k.p.a.). Ponadto, tezy wyrażane w wyrokach NSA odnoszą się do rozpoznawania wniosku o zmianę decyzji (na podstawie art. 155 k.p.a. lub art. 36a P.b.) we wznowionym postępowaniu w przedmiocie pozwolenia na budowę. NSA nie odnosił się bezpośrednio do kwestii wszczynania odrębnych postępowań w sprawie zmiany lub uchylenia decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę w sytuacji, gdy weryfikacja tej decyzji jest przedmiotem odrębnego wznowionego postepowania. Taki zakaz można wywodzić z przywoływanej przez NSA tezy o zasadzie pierwszeństwa wznowienia postępowania. Jeszcze raz trzeba jednak podkreślić, że są to kwestie, które mogą rzutować na ocenę legalności decyzji zmieniających wydanych w styczniu i w marcu 2018 r., a zatem pozostają poza granicami sprawy sądowoadministracyjnej, w której przedmiotem kontroli jest decyzja Wojewody z [...] grudnia 2020 r. Nie ma żadnych wątpliwości, że decyzja ta nie jest obarczona takimi wadami, jak decyzja w sprawach, w których wydano analizowane wyroki NSA. Nie doszło do niedopuszczalnego połączenia trybu wznowienia postępowania i zmiany ostatecznej decyzji w trybie art. 36a P.b. Z drugiej strony, z oczywistych względów, zmiana ostatecznej decyzji (np. w trybie art. 36a P.b.) nie wyklucza jej weryfikacji w trybach nadzwyczajnych, jeśli jest dotknięta kwalifikowanymi wadami.

Z tych przyczyn w ocenie Sądu chybiony jest też zarzut skarżącego, że zawarte w zaskarżonej do sądu decyzji rozstrzygnięcie, w którym Wojewoda odmówił uchylenia pierwotnej decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę, z uwagi na to, że w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej, jest wewnętrznie sprzeczne, wobec faktu, że pierwotne pozwolenie na budowę zostało zmienione na wniosek inwestora decyzją Starosty [...] z [...] marca 2018 r.

Istotą decyzji dotychczasowej było zatwierdzenie projektu budowlanego

i udzielenie pozwolenia na budowę. Rato legis rozwiązania zawartego w art. 151 § 2 w zw. z art. 146 § 2 k.p.a. wyraża się w tym, że część wad kwalifikowanych dających podstawę do wznowienia postępowania ma charakter stricte procesowy i w wielu przypadkach nie wpływa w żaden sposób na rozstrzygnięcie. Innymi słowy, wielokrotnie występują sytuacje, w których np. decyzja została wydana przez pracownika podlegającego wyłączeniu, czy w sytuacji, w której strona została pozbawiona możliwości udziału w postępowaniu, ale samo rozstrzygnięcie jest prawidłowe. Względy ekonomii procesowej sprzeciwiają się w takiej sytuacji uchyleniu "dotychczasowej" decyzji i zastąpienia jej nowym rozstrzygnięciem, o treści takiej samej co do istoty sprawy. Skoro w rozpoznawanej sprawie Wojewoda zasadnie uznał, że choć decyzja w przedmiocie pozwolenia na budowę była obarczona wadą kwalifikowaną, wada ta nie wpłynęła na treść rozstrzygnięcia (zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę było prawidłowe – o czym w dalszej części uzasadnienia), w konsekwencji równie zasadnie odmówił uchylenia decyzji dotychczasowej. Zmiana decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę, dokonana w marcu 2018 r., niezależnie od dopuszczalności tej zmiany (kwestia pozostająca poza granicami rozpoznawanej sprawy) nie zmieniła istoty decyzji dotychczasowej, którą było zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę. W ocenie Sądu stwierdzenie, że w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zostać wydana wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej było prawidłowe w okolicznościach rozpoznawanej sprawy.

Przechodząc do zarzutów podniesionych w skardze trzeba odnotować na wstępie, że odnoszą się w one w istocie do samego pozwolenia na budowę. Jest to jednak zrozumiałe – skarżący dąży do wykazania, że Wojewoda błędnie zastosował art. 151 § 2 w zw. z art. 146 § 2 k.p.a., gdyż pierwotna ("dotychczasowa") decyzja w przedmiocie pozwolenia na budowę była wadliwa, zatem – przy uwzględnieniu tych zarzutów – nie można byłoby zatwierdzić projektu budowlanego i udzielić pozwolenia na budowę, czyli wydać decyzji odpowiadającej w swej istocie decyzji dotychczasowej.

Sąd nie podziela tych zarzutów i uznaje za prawidłową argumentację podniesioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Odnosząc się kolejno do podnoszonych przez skarżącego zarzutów należy stwierdzić, co następuje:

Nie są zasadne zarzuty odnoszące się do kwestii rozwiązania problemu kolizji planowanej budowy z istniejącą na działce inwestycyjnej linią elektroenergetyczną SN 15 kV (naruszenie art. 35 ust. 1 pkt 3 i ust. 3 P.b., art. 107 § 2 i 156 § 1 pkt 2 k.p.a.; pkt 1 i 2 powyżej, w części historycznej uzasadnienia, prezentującej zarzuty skargi). Zarzuty te można byłoby uznać za zasadne, gdyby w projekcie budowlanym nie dostrzeżono tego problemu i pominięto go całkowicie. Tak jednak nie jest, co zasadnie wywodzi Wojewoda w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Gestor sieci energetycznej (spółka [...]) określił warunki przeniesienia, odtworzenia oraz przebudowy urządzeń elektroenergetycznych będących jego własnością, kolidujących z planowana inwestycją, w piśmie z [...] stycznia 2017 r., dołączonym do projektu budowlanego. W projekcie opisano również przebudowę, mającą usunąć powyższą kolizję (s. 68 i 92 projektu). W ocenie Sądu nie było błędem (naruszeniem przepisów) przyjęte w projekcie rozwiązanie, z którego wynika, że szczegółowe kwestie robót budowlanych zmierzających do rozwiązania analizowanej kolizji będą przedmiotem odrębnego opracowania. To odrębne opracowanie nie było przedmiotem przedłożonego do zatwierdzenia projektu, ale nie świadczy to o jego wadliwości. Zastosowane rozwiązanie należy uznać za dopuszczalne. Oczywiście nie oznacza to usunięcia problemu spod kontroli właściwych organów, gdyż bez jego rozwiązania (poprzez wykonanie odrębnych robót budowlanych, podlegających odrębnej ocenie organów administracji architektoniczno-budowlanej) nie byłoby dopuszczalne oddanie obiektu do użytkowania. Jest to jednak kwestia wykraczająca poza granice rozpoznawanej sprawy.

W tej sytuacji, skoro realizacja robót budowlanych zmierzających do usunięcia kolizji miała być przedmiotem odrębnego opracowania, Starosta nie miał podstaw do wzywania inwestora do uzupełnienia projektu budowlanego w trybie art. 35 ust. 1 pkt 3 P.b. Nie jest również naruszeniem żadnego przepisu zawarte w pozwoleniu na budowę (pkt 3) zastrzeżenie, że przed rozpoczęciem robót przy budowie budynku handlowego należy dokonać przebudowy odcinka napowietrznej linii SN, po uzyskaniu stosownych pozwoleń. W świetle art. 36 ust. 1 pkt 1 P.b. (w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji) w decyzji o pozwoleniu na budowę organ administracji architektoniczno-budowlanej, w razie potrzeby m.in. określa szczególne warunki zabezpieczenia terenu budowy i prowadzenia robót budowlanych. W ocenie Sądu warunek wskazany w punkcie 3 pozwolenia na budowę w pełni mieścił się w dyspozycji powyższego przepisu. Niezasadne są zatem zarzuty skarżącego, że Starosta zawarł w decyzji warunek nie przewidziany obowiązującymi przepisami. Oczywiście kwestią odrębną jest to, czy ten element udzielonego pozwolenia budowlanego został zrealizowany. Jest to już jednak kwestia wykraczająca poza zakres oceny zgodności z prawem pozwolenia na budowę. Ewentualne niedopełnienie warunków realizacji robót budowlanych określonych w ostatecznym pozwoleniu na budowę powinno stanowić element oceny przy procedurze dopuszczenia obiektu do użytkowania. Pominięcie tej kwestii może być również postępowań prowadzonych przez organy nadzoru budowlanego (postępowanie legalizacyjne lub naprawcze, w zależności od stwierdzonych nieprawidłowości). Są to jednak kwestia wykraczające poza granice rozpoznawanej sprawy, jako pozostające poza zakresem oceny pierwotnego pozwolenia na budowę.

Na marginesie, wbrew argumentom skarżącego podniesionym w uzasadnieniu skargi (s. 11-12), wypada odnotować, że rozwiązanie kolizji polegające na "przebudowaniu istniejącego odcinka linii napowietrznej na linię kablową w sposób nie kolidujący z planowana inwestycją" (pismo PGE z 23 stycznia 2017 r., k. 68 projektu) stanowi przebudowę linii istniejącej, a nie budowę nowych jej elementów. Są to bowiem roboty budowlane, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, ale nie następuje zmiana takich charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji (art. 3 pkt 7a P.b.).

W ocenie Sądu nie ma również podstaw do uwzględnienia zarzutów odnoszących się do kwestii zapewnienia odpowiedniej liczby miejsc parkingowych, jak również ich usytuowania względem granicy działki (zarzuty naruszenia art. art. 64 ust. 1 w zw. z art. 55 u.p.z.p., § 19 ust. 2 pkt 1 lit. c) r.w.t. oraz licznych elementów/punktów decyzji o warunkach zabudowy z [...] lutego 2017 r., wydanej przez B. B.; pkt 3, 4 zarzutów skargi, jak wyżej).

W decyzji o warunkach zabudowy z [...] lutego 2017 r., określając warunki kształtowania zabudowy, B. B. w punkcie 1 lit. k zawarł zapis: "ustala się obowiązek zabezpieczenia na terenie inwestycji min. 3 miejsc postojowych na każde 100 m2 powierzchni użytkowej budynku z uwzględnieniem potrzebnej liczby miejsc, z których korzystać będą osoby niepełnosprawne" (k. 15 dokumentacji zawierającej zatwierdzony projekt budowlany). W projekcie budowlanym, w punkcie V określającym parametry projektowane budynku wskazano: "Powierzchnia użytkowa podstawowa, Pup, ok. 1.785 m2" (k. 82 projektu). Jak wynika z opisu projektu zagospodarowania terenu, odnosząc się do uwarunkowań wynikających z decyzji zabudowy, wymogi co do wymaganej liczby miejsc parkingowych projektant odniósł do powierzchni użytkowej podstawowej, a nie do powierzchni użytkowej całkowitej, która – jak wskazuje skarżący – pojawia się w części opisowej projektu odnoszącej się do warunków ochrony przeciwpożarowej (k. 94), gdzie podana jest wartość – ok. 2.125 m2. W ocenie Sądu odniesienie wymogu odpowiedniej liczby miejsc parkingowych do powierzchni użytkowej podstawowej, a nie całkowitej nie jest błędem. Decyzja o warunkach zabudowy nie zawierała dookreślenia rodzaju powierzchni użytkowej, nie ma zatem podstaw do twierdzenia, że wymóg odnosił się bezwzględnie od powierzchni całkowitej. Biorąc pod uwagę cel tego warunku, jakim jest zapewnienie odpowiednich warunków komunikacyjnych dla użytkowników obiektu (budynku handlowo-usługowego), w ocenie Sądu bardziej uzasadnionym rozwiązaniem projektowym jest właśnie odniesienie się do powierzchni podstawowej, a nie całkowitej. To wielkość powierzchni użytkowej podstawowej determinuje potencjalną, szacowaną liczbę użytkowników obiektu. Z kolei potencjalna, szacunkowa liczba użytkowników decyduje o liczbie wymaganych miejsca parkingowych. Chodzi wszak o to, aby ci potencjalni użytkownicy mieli zapewniony odpowiedni dostęp komunikacyjnych do obiektu będącego przedmiotem planowanej inwestycji. Z tych względów Sąd nie podziela argumentacji skarżącego, który stoi na stanowisku, że wymóg ma być odnoszony do powierzchni całkowitej. Tym samym Sąd nie zgadza się również z argumentacją przyjętą przez Wojewodę w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (s. 11), tym niemniej jednak pozostaje to poza wpływem na treść rozstrzygnięcia (konkluzje rozumowań organu i Sądu są w tym przypadku zbieżne – nie doszło do naruszenia wymogów za kresie minimalnej liczby miejsc parkingowych).

Druga część argumentacji w analizowanym zakresie odnosi się do kwestii spełnienia wymogów wynikających z § 19 r.w.t., wskazującego normy odległościowe usytuowania wydzielonych miejsc postojowych.

Jak wynika z § 19 ust. 1 pkt 1 r.w.t., odległość stanowisk postojowych, w tym również zadaszonych, oraz otwartych garaży wielopoziomowych od: placu zabaw dla dzieci, boiska dla dzieci i młodzieży, okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi w budynku opieki zdrowotnej, w budynku oświaty i wychowania, w budynku mieszkalnym, w budynku zamieszkania zbiorowego, z wyjątkiem: hotelu, motelu, pensjonatu, domu wypoczynkowego, domu wycieczkowego, schroniska młodzieżowego i schroniska, w odniesieniu do samochodów osobowych, nie może być mniejsza niż: a) 7 m - w przypadku parkingu do 10 stanowisk postojowych włącznie, b) 10 m - w przypadku parkingu od 11 do 60 stanowisk postojowych włącznie, c) 20 m - w przypadku parkingu powyżej 60 stanowisk postojowych. Z kolei zgodnie z ust. 2 pkt 1, stanowiska postojowe, w tym również zadaszone, oraz otwarte garaże wielopoziomowe należy sytuować na działce budowlanej, w odniesieniu do samochodów osobowych, w odległości od granicy tej działki nie mniejszej niż: a) 3 m - w przypadku parkingu do 10 stanowisk postojowych włącznie, b) 6 m - w przypadku parkingu od 11 do 60 stanowisk postojowych włącznie, c) 16 m - w przypadku parkingu powyżej 60 stanowisk postojowych.

Skoro z wyżej przedstawionej argumentacji wynika, że wymagana minimalna liczba miejsc parkingowych wynosi 59, a nie 61, jak twierdzi skarżący, upadają tym samym argumenty skarżącego, który odnosi zarzuty do norm odległościowych wyznaczanych dla parkingu liczącego powyżej 60 stanowisk. Jak wynika z rysunku projektu zagospodarowania terenu na k. 105 – miejsca parkingowe znajdujące się najbliżej granicy działki stanowiącej teren inwestycji z działką skarżącego (nr [...]), są położone w odległościach 6,50 i 6,69 m od tej granicy. Wymóg z § 19 ust. 2 pkt 1 lit. b) r.w.t. jest zatem spełniony. Jeśli z kolei uwzględnić minimalną wymaganą prawem odległość potencjalnego budynku mieszkalnego, jaki może zostać w przyszłości usytuowany na działce nr [...], ścianą z oknami skierowanymi w stronie działki objętej projektem – czyli 4 m, daje to łączną wartość przekraczającą bez wątpienia wymagane 10 m. Warunek określony w § 19 ust. 1 pkt 1 lit. b) również należy uznać za spełniony.

W tej sytuacji traci całkowicie na znaczeniu argumentacja skarżącego, w której kwestionuje przyjętą przez Wojewodę metodologię dzielenia miejsc parkingowych na ich skupiska czy możliwość wykorzystania jako miejsc parkingowych miejsca przewiedzianego jako plac do składowania śniegu. Argumentacja ta miałaby znaczenie, gdyby wymagana liczba miejsc parkingowych wynosiła ponad 60, co nie jest zgodne z prawdą.

Sąd nie podziela również zarzutów odnoszących się do naruszenia ustalonej decyzją o warunkach zabudowy nieprzekraczalnej linii zabudowy (art. 64 ust. 1 w zw. z art. 55 u.p.z.p.; pkt 5 zarzutów skargi powyżej).

Przede wszystkim nie są prawdziwe stwierdzenia skarżącego, że to wschodnia strona budynku, od al. [...] ma wysuniętą ścianę frontową o ponad 3 m. Jak wynika z analizy rysunków projektu zagospodarowania terenu na k. 104-105, to znajdująca się od północnej strony budynku (od granicy z działką nr [...]) ściana oddzielenia pożarowego została wysunięta w tym miejscu o taką odległość. Wysunięcie rzeczywiście wykracza poza wyrysowaną na projekcie linię zabudowy, wyznaczoną zgodnie z załącznikiem graficznym do decyzji o warunkach zabudowy. Wysunięta ściana nie zmienia usytuowania samej bryły budynku, z rozwiązań projektowych wynika, że tworzy element odgradzający zadaszenie przed wschodnią ścianą budynku (od strony al. [...]), bez wątpienia usytuowaną w granicach wyznaczonej nieprzekraczalnej linii zabudowy.

Oceniając zgodność przyjętych rozwiązań projektowych z decyzją i warunkach zabudowy należy mieć na uwadze motywy, jakim kierował się B. B. ustalając wymogi odnoszące się do linii zabudowy. Z treści analizy urbanistycznej (s. 4, k. 27 projektu budowlanego) oraz uzasadnienia decyzji o warunkach zabudowy (s. 6, k. 19 projektu) wynika, że ustalając linię zabudowy dla projektowanej inwestycji organ miał na względzie takie czynniki, jak: "zrównoważenie dysproporcji w lokalizacji istniejącej linii zabudowy" i dążenie do harmonijnego ukształtowania kompozycji pierzei. Kluczowym punktem odniesienia była elewacja frontowa obiektu handlowego [...], przebiegająca równolegle do pasa drogi publicznej – alei J. P. II. W związku z tym organ wyznaczył linię zabudowy dla projektowanego przedsięwzięcia jako przedłużenie linii elewacji frontowej budynku handlowego [...]. Analizując rozwiązania projektowe zastosowane w spornej inwestycji należy stwierdzić, że wymogi powyższe zostały w istocie spełnione, skoro linia elewacji ściany wschodniej spornego budynku, położonej od strony al. [...] jednoznacznie stanowi przedłużenie linii elewacji frontowej budynku [...]. Kluczowy dla opisanych warunków zabudowy wymóg zachowania harmonijnego ukształtowania pierzei poszczególnych budynków został zatem zachowany. Zastosowane w projekcie rozwiązania nie są sprzeczne z prawidłowo odczytanymi wymogami wynikającymi z decyzji o warunkach zabudowy (z uwzględnieniem motywów, jakimi kierował się organ planistyczny).

W ocenie Sądu niezasadny jest zarzut niespełnienia określonych w decyzji o warunkach zabudowy wymogów dotyczących lokalizacji pylonu reklamowego i wielkości tablicy na pylonie (pkt 6 zarzutów skargi powyżej).

Jak wynika z rysunku projektu zagospodarowania terenu na k. 104, odległość pylonu od krawędzi drogi serwisowej wynosi 8,48 m, został zatem spełniony wymóg wynikający z pkt 1 lit. i) decyzji o warunkach zabudowy. W odniesieniu do wielkości tablicy reklamowej, w części opisowej projektu (k. 87) wskazano, że "wielkość pojedynczej największej tablicy reklamowej to: ok. 375x300 cm". Rzeczywiście w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (s. 10) znalazł się wymiar: 7,75 m na 3 m, jednakże jest to oczywista omyłka pisarska, biorąc pod uwagę fakt, że Wojewoda powołuje się na zapisy widniejące na k. 87 projektu. Projektowany rozmiar tablicy nie przekracza rozmiarów wskazanych w decyzji o warunkach zabudowy (4x4 m). Zarzut jest zatem chybiony.

Sąd nie podziela również zarzutu naruszenia art. 43 ust. 1 u.d.p. poprzez zaprojektowanie linii zabudowy bez dochowania wymogów odnoszących się do odległości od krawędzi jezdni (pkt 7 zarzutów skargi powyżej).

Argumentacja skarżącego nie znajduje potwierdzenia w analizie dokumentacji projektowej. Prosty pomiar linii wykreślonych na rysunkach na k. 104-105, z uwzględnieniem ich skali (1:500, 1:250), pozwala na przekonanie się ponad wszelką wątpliwość, że odległość między ścianą wschodnią spornego budynku a zewnętrzną krawędzią jezdni wynosi ok. 30 m. Z kolei wysunięta, północna ściana budynku (ściana oddzielenia pożarowego) leży w odległości ok. 27 m od krawędzi jezdni. Twierdzenia skarżącego, o tym, że odległość między fragmentem ściany przeciwpożarowej a krawędzią jezdni jest mniejsza niż 25 m nie mają potwierdzenia w analizach rysunków stanowiących element projektu. Być może problemem jest właściwe określenie krawędzi jedni – alei [...] we fragmencie przebiegającym wzdłuż wschodniej granicy działki stanowiącej obszar inwestycji. Trzeba odnotować, że w tym miejscu aleja [...] jest już zwężona (zwężenie następuje tuż za działką, na której usytuowany jest sklep [...]), pomiędzy działką stanowiącą teren inwestycji

i krawędzią ulicy znajduje się jeszcze droga przeciwpożarowa. Są to informacje powszechnie znane, ogólnodostępne, chociażby przy analizie dostępnych w internecie map. Uwzględniając te informacje, jak również wnikliwie analizując linie wykreślone na rysunkach stanowiących element projektu budowlanego, nie ma żadnych wątpliwości co do usytuowania krawędzi jezdni i zachowanej minimalnej odległości ścian spornego budynku do tej krawędzi.

Niezasadny jest również zarzut niezgodności projektu z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy w odniesieniu do kryterium wielkości powierzchni sprzedaży (pkt 8 zarzutów skargi powyżej).

Biorąc pod uwagę legalną definicję pojęcia "powierzchnia sprzedaży" (ta część ogólnodostępnej powierzchni obiektu handlowego stanowiącego całość techniczno-użytkową, przeznaczonego do sprzedaży detalicznej, w której odbywa się bezpośrednia sprzedaż towarów, bez wliczania do niej powierzchni usług i gastronomii oraz powierzchni pomocniczej, do której zalicza się powierzchnie magazynów, biur, komunikacji, ekspozycji wystawowej itp.; art. 2 pkt 19 u.p.z.p.), pojęcie to należy odnosić do wskazanej w projekcie powierzchni użytkowej podstawowej, a nie całkowitej. Sam skarżący przywołując definicje pojęć powierzchni użytkowej podstawowej

i pomocniczej, wskazuje na to, że na tą pierwszą składa się ta część powierzchni, która jest przeznaczona do zaspokajania podstawowych potrzeb wynikających z funkcji budynku. Pozostałe pomieszczenia, pełnią funkcje pomocniczą (np. łazienki, pomieszczenia administracyjne etc.), stanowią element powierzchni użytkowej pomocniczej. Odnosząc powyższe do przytoczonej definicji legalnej powierzchni sprzedaży, nie można mieć żadnych wątpliwości, że chodzi o wskazaną w projekcie powierzchnię użytkową podstawową, wynoszącą ok. 1.785 m (k. 82 projektu). Zarzut przekroczenia dopuszczalnej powierzchni sprzedaży jest zatem chybiony.

Zdaniem Sądu niezasadne są również zarzuty naruszenia przepisów techniczno-budowlanych odnoszących się do wymaganych odległości między budynkami, ze względu na warunki ochrony przeciwpożarowej oraz zapewnienia naturalnego oświetlenia pomieszczeń i nasłonecznienia (pkt 9-11 zarzutów skargi powyżej).

W kwestii niezachowania wymaganej odległości ze względu na warunki ochrony przeciwpożarowej i naruszenia § 272 ust. 1 i 2 w zw. z § 12 ust. 1 i 3 r.w.t. należy w pierwszej kolejności zwrócić uwagę na fakt, że według stanu prawnego i faktycznego na dzień wydania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, tj. [...] lipca 2017 r., obszar inwestycji oraz teren działki nr [...] nie był objęty ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (co determinowało konieczność uzyskania przez inwestora decyzji o warunkach zabudowy – z [...] lutego 2017 r.). Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla analizowanego terenu został uchwalony dopiero [...] września 2017 r., na co wskazuje sam skarżący (s. 21 skargi; uchwała nr [...] Rady Miasta B. z [...] września 2017 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta B.). We wznowionym postępowaniu administracyjnym należy odnosić się do stanu faktycznego

i prawnego, w jakim została wydana decyzja ostateczna, będąca przedmiotem weryfikacji. Nie można zatem powoływać się na ustalenia planu miejscowego, uchwalonego już po dacie, kiedy decyzja w przedmiocie pozwolenia na budowę stała się ostateczna.

Zgodnie z art. 272 § 1 r.w.t., odległość ściany zewnętrznej wznoszonego budynku od granicy sąsiedniej niezabudowanej działki budowlanej powinna wynosić co najmniej połowę odległości określonej w § 271 ust. 1-7, przyjmując, że na działce niezabudowanej będzie usytuowany budynek o przeznaczeniu określonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, przy czym dla budynków PM należy przyjmować, że będzie on miał gęstość obciążenia ogniowego strefy pożarowej Q większą od 1000 MJ/m2, lecz nie większą niż 4000 MJ/m2, a w przypadku braku takiego planu - budynek ZL ze ścianą zewnętrzną, o której mowa w § 271 ust. 1.

Skoro w stanie prawnym i faktycznym miarodajnym dla oceny prawidłowości rozwiązań projektowych (lipiec 2017 r.) teren inwestycji oraz działki nr [...] nie był objęty ustaleniami planu miejscowego, należy zastosować normę wyrażoną w końcowej części przywoływanego przepisu. Należy zatem odnosić się do wymagań wskazanych w § 271 ust. 1 r.w.t. Przepis ten w sposób jednoznaczny odnosi się do wymogów odległości między zewnętrznymi ścianami budynków niebędącymi ścianami oddzielenia przeciwpożarowego. Skoro niesporne jest, że ściana północna spornego budynku (od strony granicy z działką [...]) została zaprojektowana jako ściana oddzielenia przeciwpożarowego (projekt zagospodarowania terenu – rysunek na k. 104; część opisowa, k. 96), normy odległościowe wyrażone w § 271 ust. 1 r.w.t. nie mają w tym przypadku zastosowania. Zaprojektowanie ściany, będącej ścianą oddzielenia pożarowego, w odległości między 3,015 a 3,03 m od granicy z działką nr [...] nie stanowi naruszenia wymogów co do usytuowania budynków względem granicy działki ze względu na wymogi przeciwpożarowe.

Istota zarzutów odnoszących się do naruszenia norm dotyczących sytuowania budynków ze względu na wymogi zapewnienia naturalnego oświetlenia pomieszczeń

i nasłonecznienia opiera się na założeniu, że sposób usytuowania spornego budynku istotnie ograniczy w przyszłości możliwości zagospodarowania działki skarżącego na cele budowlane.

Odnosząc się do tych zarzutów należy po pierwsze zwrócić uwagę, że działka nr [...] była (i jest) niezabudowana, przy czym w stanie prawnym i faktycznym miarodajnym dla oceny rozwiązań projektowych (lipiec 2017 r.) nie była objęta ustaleniami planu miejscowego, który został uchwalony później. Po drugie, normy odległościowe związane z naturalnym oświetleniem i nasłonecznieniem (§ 13, § 57 i § 60 r.w.t.) są tak skonstruowane, że w istocie da się je prawidłowo odnosić do sytuacji, w której istnieje punkt odniesienia w postaci budynku, który ma być potencjalnie przesłaniany przez planowana inwestycję. Zastosowanie tych norm w przypadku działki niezabudowanej, której przeznaczanie nie zostało prawnie zdeterminowane postanowieniami planu miejscowego lub decyzji o warunkach zabudowy jest praktycznie niemożliwe. Jest to szczególnie dobitnie widoczne w przypadku norm nasłonecznienia (§ 60). Nie mając realnego punktu odniesienia w postaci już istniejącego budynku nie sposób zweryfikować, czy projektowany obiekt uniemożliwi zapewnienie naturalnego oświetlenia pokoi mieszkalnych w godzinach 7:00-17:00. Jest to tym bardziej widoczne, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że w mieszkaniach wielopokojowych wymagania te powinny być spełnione przynajmniej dla jednego pokoju (§ 60 ust. 2 r.w.t.). Nie wiedząc, gdzie

i jak będą usytuowane pokoje mieszkalne, czy planowany w przyszłości budynek będzie wielopokojowy, nie sposób dokonywać racjonalnych ocen w zakresie tego, czy projektowany już budynek może uniemożliwić odpowiednie nasłonecznienie w ewentualnym, planowanym w przyszłości budynku mieszkalnym. Biorąc pod uwagę uwarunkowania sprawy (działka niezabudowana, brak planu miejscowego w okresie miarodajnym dla oceny), nie sposób dokonywać oceny zgodności rozwiązań projektowych z § 60 r.w.t. w zakresie oddziaływania na działkę nr [...], a już tym bardziej nie sposób racjonalnie zarzucać naruszenia wymogów określonych w tym przepisie. W konsekwencji w tym zakresie chybiona jest cała argumentacja zawarta w skardze oraz w piśmie procesowym z [...] marca 2021 r., w tym również odnosząca się do kwestii analizy kwestii zacieniania.

Z tych samych przyczyn odnoszenie rozwiązań projektowych do norm w zakresie naturalnego oświetlenia pomieszczeń (§ 13) oraz zapewnienia oświetlenia dziennego

(§ 57) jest wysoce utrudnione. W tym jednak przypadku istnieją pewne możliwości dokonania hipotetycznych analiz (uwzględniających potencjalne możliwości zagospodarowania w przyszłości aktualnie niezabudowanej działki). Co więcej, ocena w tym zakresie jest w jakiś stopniu konieczna, aby zapobiec sytuacjom, w którym usytuowanie projektowanego budynku względem granicy działki de facto uniemożliwi w przyszłości budowę na sąsiedniej działce jakiegokolwiek budynku mieszkalnego, gdyż budynek ten nie spełniałby wymogów naturalnego oświetlenia pomieszczeń.

Mając na uwadze powyższe zastrzeżenia, wymagające odpowiedniego dostosowania przepisów wyznaczających normy odległościowe do specyficznych uwarunkowań zaistniałej w sprawie sytuacji (niezagospodarowana działka nr [...], nieobjęta ustaleniami planu miejscowego na dzień złożenia projektu i wydania decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę), należy uznać za prawidłową argumentację przyjętą w tym zakresie w zaskarżonej decyzji. Wojewoda przyjął następujący tok argumentacji: wysokość ściany budynku handlowego usytuowanej wzdłuż granicy działki nr [...] wynosi +7,15 m, co odpowiada rzędnej 199,45 m n.p.m. Z kolei teren istniejący na działce nr [...], wzdłuż granicy z działka nr [...], położony jest na wysokości rzędnej od 191,8 m n.p.m. do 191,9 m n.p.m. Skoro tak, to ściana spornego budynku, wyniesiona ponad teren działki nr [...] na wysokość od 7,55 m do 7,65 m (wysokość przesłaniania) będzie znajdowała się w odległości 7 m od ściany z otworami okiennymi. Umieszczenie dolnej krawędzi okien na poziomie 192,45 m n.p.m. (od 0,55 m do 0,65 m nad poziomem terenu działki nr [...]) gwarantuje spełnienie wymagań § 13 r.w.t., bez dalszych badań graficznych, w których uwzględnia się szerokość okien, co pozwala na jeszcze swobodniejsze planowanie usytuowania ich dolnej krawędzi. W ocenie Sądu rozumowanie Wojewody jest racjonalne i logiczne, opiera się na jedynym możliwym podejściu do problemu oceny zgodności rozwiązań projektowych z normami w zakresie naturalnego nasłonecznienia w warunkach rozpoznawanej sprawy.

Trafne wobec tego są również konkluzje Wojewody, że sposób usytuowania spornego budynku nie ogranicza lokalizacji w przyszłości budynku mieszkalnego na działce nr [...], w kontekście zachowania norm naturalnego nasłonecznienia

i oświetlenia.

Tym samym nie są zasadne zarzuty naruszenia przepisów statuujących ogólne normy odległościowe sytuowania obiektów budowlanych względem granicy działki (§ 12 ust. 1 r.w.t.; zachowano wymaganą odległość 3 m, ściana północna, od strony działki nr [...] jest ścianą pozbawioną otworów), w powiązaniu z zarzutami naruszenia obowiązku projektowania obiektu budowlanego w sposób zapewniający: spełnienie podstawowych wymagań dotyczących bezpieczeństwa pożarowego (art. 5 ust. 1 pkt 1 lit b) P.b.), odpowiednie usytuowanie na działce budowlanej (pkt 8), poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnienie dostępu do drogi publicznej (pkt 9). Z powyższych wywodów wynika, że uzasadnione interesy skarżącego nie zostały naruszone, gdyż sporny budynek nie ogranicza możliwości zagospodarowania działki nr [...] (chybiony zarzut z punktu 21 skargi, zob. powyżej). Nie doszło do naruszenia wymogów określonych w przepisach technicznych (zarzut naruszenia art. 7 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, ustanawiających delegację ustawową do określenia tych warunków w drodze rozporządzenia). Chybiony jest też zarzut naruszenia art. 9 P.b., gdyż nie doszło do żadnego odstępstwa od przepisów techniczno-budowlanych, które to odstępstwo wymagałoby spełnienia warunków określonych w tym przepisie (pkt 9 i 23 zarzutów skargi, powyżej). Tym samym całkowicie nietrafne są również zarzuty nadmiernego, nieproporcjonalnego ograniczenia prawa własności skarżącego poprzez ograniczenie możliwości zabudowy jego działki (pkt 20 zarzutów skargi, powyżej).

Sąd nie podziela również zarzutów skargi dotyczących kwestii zachowania wymogów odnoszących się do drogi pożarowej (pkt 12, 16-19 zarzutów skargi, powyżej). Istota zarzutów skarżącego sprowadza się do tego, że wydając decyzję w przedmiocie pozwolenia na budowę organ administracji architektoniczno-budowlanej nie wywiązał się z obowiązku sprawdzenia zgodności projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi (art. 35 ust. 1 pkt 2 P.b., w brzmieniu miarodajnym dla oceny legalności decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę, tj. obowiązującym w lipcu 2017 r.), co powinno obejmować ocenę, czy obiekt budowlany został zaprojektowany w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając spełnienie podstawowych wymagań dotyczących bezpieczeństwa pożarowego (art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) P.b.).

Odnosząc się do tych zarzutów na wstępie należy przypomnieć, że w świetle art. 35 ust. 1 P.b. (w stanie prawnym miarodajnym dla oceny prawidłowości decyzji z [...] lipca 2017 r.) zobowiązywał organ administracji architektoniczno-budowlanej do sprawdzenia: (1) zgodności projektu z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, (2) z wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, (3) zgodności projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. Ponadto rolą organu była weryfikacja kompletności projektu i poosiadania wymaganych opinii, zgodność

i pozwoleń, a w ponadto weryfikacja, czy projektant dopełnił obowiązku sprawdzenia projektu architektoniczno-budowlanego pod względem zgodności z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, przez osobę posiadającą odpowiednie uprawnienia budowlane.

Niesporne jest, że projekt został sprawdzony zgodnie z wymogami wynikającymi z art. 20 ust. 2 i art. 35 ust. 1 pkt 4 P.b., istota zarzutów skarżącego sprowadza się do tego, że sprawdzenie projektu w ww. trybie nie zwalania organu administracji architektoniczno-budowlanej z obowiązku samodzielnej weryfikacji rozwiązań projektowych pod kątem zgodności z decyzją o warunkach zabudowy oraz przepisami prawa, w tym techniczno-budowlanymi. Zdaniem skarżącego, wydając pozwolenia na budowę z [...] lipca 2017 r. Starosta nie dopełnił tego obowiązku, w szczególności wadliwe ocenił rozwiązania projektowe w zakresie ochrony przeciwpożarowej.

Sąd nie podziela tych zarzutów. Z części opisowej projektu (k. 96 i 209) wynika, że przedmiotowy budynek został podzielony na 4 strefy pożarowe, z czego jedna, największa została zakwalifikowana do kategorii ZL I. Ogólny obowiązek doprowadzenia do budynku drogi pożarowej, zgodnie z wymogami wynikającymi z § 12 ust. 1 r.p.z.w. jest zatem bezsporny. Spór dotyczy kwestii realizacji powyższego obowiązku. Ponieważ jest to budynek jednokondygnacyjny o wysokości nieco ponad

7 m (Parametry projektowanego budynku, k. 82 projektu), droga pożarowa mogła być zaprojektowane według łagodniejszych wymagań, określonych w § 12 ust. 7 r.p.z.w. Z przepisu tego wynika, że spełnienie ostrzejszych wymagań (ust. 2 i 3) nie jest konieczne, jeżeli jest zapewnione połączenie z drogą pożarową wyjść z tego budynku, utwardzonym dojściem o szerokości minimalnej 1,5 m i długości nie większej niż 30 m, w sposób zapewniający dotarcie bezpośrednio lub drogami ewakuacyjnymi do każdej strefy pożarowej. Skarżący nie ma zatem racji podnosząc zarzut naruszenia § 12 ust. 2 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 r.p.z.w., ze względu na to, że zaprojektowana droga pożarowa powinna przebiegać wzdłuż dłuższego boku budynku na całej jego długości. W sprawie znajdował zastosowanie ust. 7 tego paragrafu, wyłączający zastosowanie ostrzejszych wymogów z ust. 2.

W budynku wyodrębniono 4 strefy przeciwpożarowe, jednakże tylko największa z nich należy do kategorii zagrożenia ludzi ZL I. Pozostałe trzy to strefy zagrożenia PM (rozdzielnia elektryczna, pomieszczenie śmietnika, pomieszczenie kotłowni). Jak wynika z rysunków fragmentów rzutu parteru (k. 215-216 projektu), każda z tych stref jest wyodrębniona ścianą oddzielenia przeciwpożarowego o klasie REI60. W tej sytuacji znajduje zastosowanie § 210 r.w.t., w świetle którego części budynku wydzielone ścianami oddzielenia przeciwpożarowego w pionie - od fundamentu do przekrycia dachu - mogą być traktowane jako odrębne budynki (dla celów stosowania przepisów o ochronie przeciwpożarowej). W związku z tym w rozpoznawanej sprawie trzy strefy zaliczane do kategorii PM powinny być traktowane w perspektywie wymogów ochrony przeciwpożarowej (w tym dostępu z drogi pożarowej) jako odrębne budynki.

W przypadku budynków zawierających strefę produkcyjną PM, obowiązek zapewnienia drogi pożarowej o utwardzonej powierzchni powstaje wyłącznie przy spełnieniu jednego z warunków: powierzchnia strefy pożarowej przekracza 1.000 m2 lub występuje pomieszczenie zagrożone wybuchem. Żaden z tych wymogów nie jest spełniony w analizowanym przypadku. Pozostaje zatem konieczność przeanalizowania wymogów dostępu z drogi pożarowej do strefy przeciwpożarowej kategorii ZL I. Z przywołanego przepisu § 12 ust. 7 r.p.z.w. wynika, że dostęp utwardzonym dojściem o odpowiednich parametrach musi być zapewniony do "każdej strefy". Skoro zatem mamy do czynienia z jedną, całą strefą zagrożenia kategorii ZL I, wymóg określony w § 12 ust. 7 r.p.z.w. musi być spełniony przynajmniej przez jedno wyjście z budynku. Analiza rysunków rzutu parteru (k. 215 projektu) oraz projektu zagospodarowania terenu z uwidocznioną droga pożarową (k. 104) wskazuje jednoznacznie, że wymóg z § 12 ust. 7 został spełniony. Zarzut naruszenia tego przepisu jest zatem chybiony.

Nietrafny jest również zarzut dotyczący konstrukcji drogi pożarowej w sposób umożliwiający odpowiednie manewrowanie. Zgodnie z § 12 ust. 9 r.p.z.w., droga pożarowa powinna zapewniać przejazd bez cofania lub powinna być zakończona placem manewrowym o wymiarach 20 m x 20 m, względnie można przewidzieć inne rozwiązania umożliwiające zawrócenie pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 10. W świetle ust. 10, dopuszcza się wykonanie odcinka drogi pożarowej o długości nie większej niż 15 m, z którego wyjazd jest możliwy jedynie przez cofanie pojazdu.

Z powołanych przepisów wynika, że kluczowym wymogiem jest zapewnienie możliwości zawrócenia pojazdom straży pożarnej. Realizacja tego wymogu jest możliwa zarówno poprzez zaprojektowanie placu manewrowego o wskazanych wymiarach, jak

i przez inne rozwiązania, byleby były one zgodne z wymogiem wynikającym z ust. 10, ograniczającym długość odcinka, na którym konieczne jest cofanie. Analiza rysunków projektu zagospodarowania terenu z uwidocznioną droga pożarową (k. 104-105 projektu) wskazuje, że takie rozwiązanie, w postaci tzw. "zawrotki" w kształcie litery T, zastosowano w projekcie budowlanym. Zarzut naruszenia § 12 ust. 9 i 10 r.p.z.w. jest zatem chybiony.

W odniesieniu do szerokości drogi pożarowej należy zwrócić uwagę, że jak wynika z rysunku zagospodarowania terenu na k. 104, fragment drogi pożarowej o szerokości 3,5 m znajduje się już na obszarze, który zgodnie z informacjami tam zawartymi, jest już objęty odrębnym opracowaniem projektowym. W zakresie, który podlegał ocenie w rozpoznawanej sprawie, przebieg drogi pożarowej począwszy od wjazdu na teren inwestycji objęty analizowanym opracowaniem projektowym wskazuje jednoznacznie, że spełniony jest wymóg minimalnej szerokości drogi pożarowej – 4 m. Zarzut naruszenia § 13 ust. 1 r.p.z.w. nie jest zatem zasadny.

Ponadto trzeba również zauważyć, że zaskarżona decyzja, zapadła w trybie wznowienia postępowania, została wydana już po dokonaniu zmiany pierwotnej decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę (z [...] lipca 2017 r.) – decyzją Starosty [...] z [...] marca 2018 r. Decyzja zmieniająca odnosi się do wspomnianego wcześniej odrębnego opracowania projektowego, które wprowadzało zmiany pierwotnego projektu w części projektu zagospodarowania terenu, w zakresie dotyczącym dostępności do drogi publicznej. Z opisu przyjętych w projekcie zamiennym rozwiązań wynika, że zrezygnowano z połączenia z drogą serwisową i wprowadzono dwa nowoprojektowane połączenia z drogą publiczną (al. [...]), obydwa od strony budynku handlowego [...]. Dla obsługi pożarowej przewidziano połączenie od strony placu dostaw. Szerokość drogi pożarowej wynosi wymagane 4 m (k. 52 i 58 projektu; akta dołączone do sprawy o sygn. akt II SA/Lu 495/21). Mając oczywiście na uwadze fakt, że wznowienie postępowania skutkowało koniecznością weryfikacji pierwotnego pozwolenia na budowę, trzeba jednocześnie mieć na względzie to, że pierwotny projekt nie obejmował kwestii zagospodarowania drogi serwisowej. Uwzględniając zarówno rozwiązania przyjęte w projekcie pierwotnym, jak i w projekcie zamiennym, w dacie wydawania decyzji przez Wojewodę nie było podstaw do uznania, że dla spornej inwestycji nie są spełnione wymogi dotyczące szerokości drogi pożarowej.

Niezasadne są również zarzuty dotyczące naruszenia wymagań odnoszących się do odpowiedniego dojścia i dojazdu do drogi publicznej.

Po pierwsze, rozwiązania w zakresie zjazdu z drogi publicznej, obejmujące przebudowę alei [...] miały być przedmiotem odrębnego opracowania projektowego i rozstrzygnięciem wydanym w odrębnym postępowaniu administracyjnym, o czym była już mowa wyżej (decyzja zmieniająca z [...] marca 2018 r.). Zakres projektu, który podlegał zatwierdzeniu w pierwotnej decyzji obejmował (w analizowanym w tym miejscu zakresie) budowę parkingów dla samochodów osobowych oraz dróg wewnętrznych przy budynku handlowym (k. 118 projektu).

Po drugie, analiza koncepcji projektu zagospodarowania terenu z lokalizacją działki (k. 44) oraz planu realizacyjnego układu komunikacyjnego (k. 127 projektu) nie wskazuje, aby nie zostały zachowane wymogi wynikające z § 14 ust. 1, 2 i 3 r.w.t. Przepisy te wymagają zapewnienia dojścia i dojazdu do działek budowlanych oraz budynków i urządzeń z nimi związanych umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych. Szerokość jezdni stanowiącej dojazd nie może być mniejsza niż 3 m (ust. 1). Dopuszczalnym rozwiązaniem w zakresie dojścia i dojazdu jest zastosowanie ciągu pieszo-jezdnego, którego szerokość nie może być mniejsza niż 5 m (ust. 2). Ponadto, funkcje dojazdów do budynku mogą spełnić dojścia, pod warunkiem że ich szerokość nie będzie mniejsza niż 4,5 m (ust. 3). Jak wynika z opisu projektu zagospodarowania działek w zakresie dróg i ukształtowania terenu (k. 119) dostęp do drogi publicznej jest zapewniony poprzez zjazd z drogi serwisowej al. [...]. Analiza wspominanego planu realizacyjnego (k. 127 projektu) wskazuje, że droga serwisowa (w kierunku południowym) ma szerokość 6 m.

Po trzecie szerokość dróg wewnętrznych biegnących wzdłuż budynku wynosi 6 m (plan realizacyjny, k. 127).

Po czwarte, jak wskazano już wyżej, w dacie wydawania przez Wojewodę zaskarżonej decyzji, we wznowionym postępowaniu, ostateczny kształt rozwiązań komunikacyjnych został nadany decyzją zmieniającą pierwotne pozwolenie na budowę – z 20 marca 2018 r. Z opisu przyjętych w projekcie zamiennym rozwiązań wynika, że zrezygnowano z połączenia z drogą serwisową na rzecz dwóch innych rozwiązań zapewniających dostęp do drogi publicznej – jedno odnoszące się do drogi pożarowej, drugie, odnoszące się do dostępu do budynku dla klientów i dostawców. W odniesieniu do drugiej kwestii zamienny projekt budowlany przewidział dostęp do drogi publicznej od strony budynku handlowego [...], z wykorzystaniem służebności drogi koniecznej. Szerokość drogi dojazdowej przekracza 7 m.

Zarzuty naruszenia § 14 r.w.t. są zatem niezasadne.

Biorąc pod uwagę opisane rozwiązania projektowe nie można również zgodzić się z zarzutem naruszenia obowiązku zapewnienia utwardzonych dojść do wejść do budynku, o szerokości minimalnej 1,5 m, przy czym co najmniej jedno dojście powinno zapewniać osobom niepełnosprawnym dostęp do całego budynku lub tych jego części, z których osoby te mogą korzystać (§ 16 ust. 1 r.w.t.). Przy opisanych wyżej rozwiązaniach projektowych niezrozumiałe jest wręcz, gdzie skarżący upatruje braku utwardzonego dojścia do budynku odpowiadającego wymogom wynikającym z przytoczonego przepisu.

Zdaniem Sądu niezasadne są zarzuty odnoszące się do kwestii przyjęcia takich rozwiązań projektowych, które skutkować będą zmianą kierunku odpływu wód opadowych z terenu inwestycji i odprowadzaniem wód na grunty sąsiednie, z naruszeniem § 28 i § 29 r.w.t. oraz postanowień decyzji o warunkach zabudowy.

Zarzuty te skarżący opiera na stwierdzeniu, że teren inwestycji został podwyższony w stosunku do poziomu pierwotnego. Stwierdzenia te mają swoje oparcie w analizie stanu uwidocznionego na mapie do celów projektowych, obrazującej stan na grudzień 2016 r. (k. 37 projektu) oraz zapisów widniejących na projekcie, w tym w części graficznej. Pierwotne ukształtowanie działki nr [...], na której miał zostać posadowiony budynek handlowy wskazuje na to, że poziom terenu na działkach [...] był niemal identyczny (rzędne wielkości 191,7 do 191,9 m n.p.m). Skoro poziom posadowienia budynku (poziom "zero") zaplanowano na 192,3 m n.p.m. (m.in. rysunek k. 104 projektu), to płynie z tego oczywista konkluzja, że poziom terenu pod budynkiem został podwyższony w stosunku do stanu pierwotnego. Należy jednak zauważyć, że nie jest w żaden sposób zakazane podwyższanie poziomu terenu inwestycji względem poziomu działek sąsiadujących. Z oczywistych względów w takiej sytuacji konieczne jest jednak zastosowanie takich rozwiązań projektowych, które będą odpowiadać wymogom z § 28 i 29 r.w.t., w szczególności zapobiegną kierowaniu spływu wód opadowych na teren sąsiedniej nieruchomości. W ocenie Sądu, zastosowane rozwiązania projektowe w ramach spornej inwestycji zapewniają zagospodarowanie wód opadowych na działkach inwestora, bez kierowania ich spływu na działki sąsiednie, w tym na działkę skarżącego. Projekt obejmuje realizację kanalizacji deszczowej, która będzie odprowadzać wody opadowe i roztopowe do rowu melioracyjnego na działce nr [...]. Na takie rozwiązanie inwestor uzyskał zgodę w postaci pozwolenia wodnoprawnego (decyzja Starosty [...] z [...] lutego 2017 r., k. 49 projektu). Projektowana kanalizacja deszczowa przebiega m.in. w pasie terenu oddzielającym budynek handlowy od granicy z działką nr [...], będącą własnością skarżącego (plan sytuacyjny kanalizacji sanitarnej i deszczowej, k. 159 projektu). Z kolei jak wynika z projektu gospodarki zielenią (k. 106) oraz planu realizacyjnego układu komunikacyjnego (k. 127), wspomniany pas terenu między działkami, o szerokości 3,015 do 3,03 m miał zostać zagospodarowany w ten sposób, że wokół budynku znajdzie się opaska z betonowych płyt chodnikowych o szerokości 0,5 m, przy nachyleniu 2% w kierunku działki nr 18. Pozostała część pasa gruntu stanowi teren biologicznie czynny, nieutwardzony. Biorąc pod uwagę, że wody opadowe i roztopowe z dachu budynku będą odprowadzane poprzez system kanalizacji deszczowej, nieutwardzony pas gruntu przy granicy działek o szerokości ok. 2,5 m będzie musiał przyjąć jedynie relatywnie niewielką ilość wód spływających z opaski. Przy takich rozwiązaniach projektowych nie sposób zatem dopatrywać się nawet potencjalnej możliwości kierowania wód opadowych na działkę skarżącego, z naruszeniem § 29 r.w.t. Zarzuty w tym zakresie są zatem niezasadne. Stanowi to również kolejny argument przemawiający za niezasadnością zarzutów nieproporcjonalnego ograniczenia prawa własności skarżącego i nieuwzględnienia wymagań dotyczących ochrony jego uzasadnionych interesów w procesie inwestycyjno-budowlanym (pkt 20-21 zarzutów skargi). Nie doszło do żadnego naruszenia wymogów w zakresie zmiany stosunków wodnych (w aspekcie prawno-budowlanym) w sposób godzący w uzasadnione interesy skarżącego.

Odnosząc się do kwestii powierzchni terenu biologicznie czynnego, która zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy powinna wynosić nie mniej niż 20% terenu inwestycji, należy zgodzić się ze skarżącym, że w poszczególnych elementach części opisowej projektu występują rozbieżności, w szczególności odnoszące się do powierzchni utwardzonej całkowitej. Sąd nie zgadza się natomiast z argumentacją odnoszącą się do nieuwzględnienia w powyższych wyliczeniach powierzchni zabudowy pylonu reklamowego (s. 27 skargi). W ocenie Sądu, analiza projektu zagospodarowania terenu (k. 104 projektu) wskazuje, że fundament pylonu reklamowego mieści się na terenie utwardzonym, a nie na terenie biologicznie czynny, wyrysowanym kolorem zielonym (obszar zajęty pod fundament nie jest pokryty na rysunku kolorem zielonym). Sąd nie znajduje podstaw do stwierdzenia, że ten fragment terenu utwardzonego nie został ujęty w wyliczeniach powierzchni utwardzonej.

O ile w projekcie zagospodarowania terenu opisując w puncie V parametry projektowane budynku (k. 82), projektant wskazał, że powierzchnia utwardzona całkowita (łącznie ze stacją trafo) wynosi 2.373,5 m2, o tyle w projekcie budowlanym (tom I, Drogi i ukształtowanie terenu), w punkcie VI (opis rzeczowy robót branży drogowej, k. 120) podano wartość 2.388,80 m2. Źródeł tych rozbieżności nie sposób ustalić. Zasadnie również skarżący wskazuje na rozbieżności odnoszące się do powierzchni zabudowy. O ile w opisie parametrów projektowanych budynku podano wartość 2.132,50 m2 (z tego stacja trafo – 10 m2, a zatem na sam budynku handlowy przypada 2.122,50 m2), o tyle w tej samej części projektu, odnoszącej się do zagospodarowania terenu, we fragmencie dotyczącym ochrony przeciwpożarowej, podawana jest już wartość 2.125 m2, ale odnosi się ona wyłącznie do budynku handlowego. Gdyby uwzględnić wartości większe obydwu powierzchni, tj. powierzchnia utwardzona całkowita = 2.388,80 m2, powierzchnia zabudowy budynku handlowego

i stacji trafo = 2.135 m2, dawałoby to sumę 4.523,8 m2. Jeśli całkowita powierzchnia działki wynosi 5.645 m2, to na powierzchnię biologicznie czynną pozostaje 1.121,2 m2, zaś wymagane według decyzji o warunkach zabudowy 20% powierzchni działki to 1.129 m2.

Przy przyjęciu takich założeń, opierających się na większych wartościach powierzchni zabudowy i powierzchni utwardzonej (choć nie wiadomo, czy te wyższe wartości są prawidłowe), należy z jednej strony zgodzić się ze skarżącym, że wymóg zachowania 20% powierzchni terenu biologicznie czynnego nie został w pełni zachowany. Z drugiej jednakże strony, należy mieć na uwadze fakt, że potencjalna różnica między stanem projektowym (o ile jest on ustalony prawidłowo), a stanem wymaganym zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy wynosi niecałe 8 m2. Jest to wielkość stanowiąca 0,14% powierzchni całej działki. W ocenie Sądu nie sposób racjonalnie uznać, że niedochowanie wymogu w zakresie powierzchni biologicznie czynnej rzędu takich wielkości (o ile rzeczywiście miało miejsce, a nie jest wynikiem prostych błędów obliczeniowych w projekcie), może stanowić podstawę do uchylenia decyzji w przedmiocie pozwolenie na budowę i to we wznowionym postępowaniu administracyjnym, w sytuacji, gdy inwestycja została już zrealizowana. Skala potencjalnego odstępstwa od wymogów wynikających z decyzji o warunkach zabudowy jest tak znikoma, że działaniem skrajnie nieracjonalnym, godzącym w elementarne poczucie sprawiedliwości, byłoby uchylanie decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę tylko z tak błahego w istocie powodu. Twierdzenie skarżącego, że odstępstwo to stanowi wyraz rażącego naruszenia prawa jest całkowicie chybione.

Zarzut naruszenia art. 32 ust. 4 pkt 2 P.b. (pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane) nawiązuje do faktu, że w aktach administracyjnych znajdują się dwa oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, jedno z tych oświadczeń podpisał D. N., drugie – M. N. jako osoba upoważniona do działania w imieniu inwestora, tj. spółki [...]. W obydwu tych dokumentach wskazano na tytuł prawny w postaci prawa własności wszystkich czterech działek, na których ma być realizowana inwestycja. Akta sprawy nie zawierają wypisu z ewidencji gruntów, ani odpisu z księgi wieczystej, obrazujących stan prawny nieruchomości na dzień złożenia wniosku o udzielenie pozwolenia na budowę. Trzeba przy tym zastrzec, że takie dokumenty nie były wymagane, gdyż kwestia ta bazuje wyłącznie na oświadczeniu o prawie do dysponowania nieruchomością. W tej sytuacji nie sposób jednoznacznie przesądzić, w jakim charakterze oświadczenie złożył D. N. – czy jako członek zarządu spółki [...] (vide: załączony do wniosku wypis z KRS), czy jako współwłaściciel (wraz ze spółką) nieruchomości stanowiącej teren inwestycji. Nie ulega jednak wątpliwości, że skoro inwestorem była spółka [...], to osoba mająca umocowanie do działania w imieniu Spółki powinna złożyć oświadczenie zgodne z art. 32 ust. 4 pkt 2 P.b. Takie oświadczenie w imieniu Spółki złożył jej prezes – M. N., posiadający należyte umocowanie zgodnie z zapisami w KRS (zgodnie z zapisami w Dziale 2 Rejestru do składania oświadczeń w imieniu spółki był wówczas uprawniony każdy z członków zarządu samodzielnie). Nic w sprawie nie wskazuje, aby oświadczenie złożone w imieniu Spółki nie było zgodne z prawdą, tj. aby spółka nie była właścicielem nieruchomości w dacie złożenia wniosku o pozwolenie na budowę. Kwestia oświadczenia złożonego przez D. N. jest w tej sytuacji całkowicie irrelewantna dla oceny zgodności z prawem udzielonego pozwolenia na budowę. Na marginesie jedynie można odnotować, że w aktach sprawy znajduje się również oświadczenie o zrzeczeniu się prawa do wniesienia odwołania od decyzji z [...] lipca 2017 r., złożone przez D. N., we własnym imieniu. Kwestia ta również nie ma znaczenia, z uwagi na prawidłowe oświadczenie zgodne z art. 32 ust. 4 pkt 2 P.b., złożone przez prezesa Spółki będącej inwestorem. Zarzut skargi w tym przedmiocie należy zatem uznać za niezasadny.

Sąd nie podziela również zarzutów dotyczących zatwierdzenia projektu budowlanego niespełniającego wymagań rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (pkt 24 zarzutów skargi). Należy przede wszystkim zwrócić uwagę, że wszystkie wytyczne wynikające z rozporządzenia w sprawie projektu budowlanego mają na celu to, aby projekt został sporządzony w sposób umożliwiający organom administracji architektoniczno-budowlanej wykonanie obowiązków z art. 35 ust. 1 pkt 1-3 P.b., tj. dokonania sprawdzenia: zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego

i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy

i zagospodarowania terenu, a także wymaganiami ochrony środowiska; zgodności projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi; kompletności projektu. W ocenie Sądu projekt budowlany w rozpoznawanej sprawie został opracowany w sposób odpowiadający wymogom wynikającym z rozporządzenia z 25 kwietnia 2012 r. co najmniej w stopniu umożliwiającym realizację tego celu. Można też dodać, że jeżeli Sąd był w stanie ocenić zasadność zastrzeżeń skarżącego dotyczących różnych elementów rozwiązań projektowych (zob. powyżej), to przesądza to w istocie o fakcie, że projekt został opracowany w sposób odpowiedni do wymogów wynikających z rozporządzenia.

Pomimo pewnych nieścisłości odnoszących się do kwestii powierzchni zabudowy o powierzchni utwardzonej (o czym była mowa wyżej), pomimo poprawek naniesionych w różnych miejscach projektu wskazanych przez skarżącego, należy stwierdzić, że projekt spełniał wszystkie wymogi określone w rozporządzeniu, w szczególności, projekt został opracowany w sposób odpowiadający właściwościom obiektu w postaci budynku handlowego i umożliwiający ocenę kluczowych elementów rozwiązań projektowych w zakresie użytkowania, usytuowania, rozmiaru, sposobu i zakresu oddziaływania na otoczenie i złożoność rozwiązań technicznych oraz rodzaj i specyfikę obiektu budowlanego (§ 7 ust. 1 r.p.b.). Wbrew zarzutom skargi, opis projektowanego zagospodarowania terenu w części opisowej projektu budowlanego jest wystarczająco precyzyjny dla oceny kluczowych rozwiązań w zakresie określenia parametrów dróg pożarowych, ukształtowania terenu i zieleni. W ocenie Sądu wbrew argumentom skarżącego opis tworzy spójną całość z częścią rysunkową projektu zagospodarowania działki, odpowiada zatem wymogom z § 8 ust. 2 pkt 3 r.p.b. Pewne nieścisłości w zakresie zestawienia niektórych elementów zagospodarowania działki, o których była mowa wyżej, nie mają istotnego znaczenia dla oceny rozwiązań projektowych w zakresie zgodności z wymogami wynikającymi z decyzji o warunkach zabudowy oraz przepisów techniczno-budowlanych. Pomimo tych nieścisłości ocena zgodności rozwiązań projektowych z decyzją o warunkach zabudowy jest możliwa. Zarzut naruszenia § 8 ust. 2 pkt 4 r.p.b. jest chybiony. Zawarte w projekcie informacje i dane o istniejących i przewidywanych zagrożeniach dla środowiska oraz higieny i zdrowia użytkownika projektowanego budynku handlowego są w zupełności wystarczające, biorąc pod uwagę charakter inwestycji, nie doszło do naruszenia wymogów z § 8 ust. 2 pkt 7 r.p.b. Opis powierzchni zabudowy jest zasadniczo prawidłowy, kwestia omyłkowego podania oznaczenia Polskiej Normy nie rzutuje na ustalenia w tym przedmiocie, nie naruszono § 8 ust. 2 pkt 9 r.p.b. Wbrew argumentom skargi, część rysunkowa projektu budowlanego zawiera wskazania dojść łączących wyjścia z obiektów budowlanych z drogą pożarową (chybiony zarzut naruszenia § 8 ust. 3 pkt r.p.b.). Układ sieci i uzbrojenia terenu, w tym w zakresie określenia sposobu odprowadzenia wód opadowych, został przedstawiony w projekcie prawidłowo, zarzut naruszenia § 8 ust. 3 pkt 3 r.p.b. jest niezasadny. Projekt zagospodarowania terenu sporządzono na kopii mapy zasadniczej w skali w zupełności wystarczającej dla zapewnienia czytelności projektu. Odczytanie poszczególnych elementów rozwiązań projektowych nie nastręcza żadnych problemów (nietrafny zarzut naruszenia § 10 r.p.b.). Opis techniczny projektu zawiera określenie wszystkich wymaganych parametrów budynku handlowego i pozostałych elementów inwestycji, wskazane wyżej nieznaczne nieścisłości w zakresie powierzchni zabudowy i powierzchni użytkowej nie rzutują na ocenę zgodności z wymogami decyzji o warunkach zabudowy i przepisami techniczno-budowlanymi (niezasadny zarzut naruszenia § 11 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 11 ust. 1 r.p.b.) W opisie technicznym zawarto wystarczająco precyzyjny (biorąc pod uwagę charakter inwestycji) opis sposobu spełnienia wymagań w zakresie bezpieczeństwa pożarowego, ochrony przed hałasem, odpowiedniego usytuowania na działce budowlanej; poszanowania, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich. Zarzut naruszenia § 11 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 11 ust. 1 r.p.b. jest niezasadny. Nietrafny jest zarzut naruszenia § 11 ust. 2 pkt 5 w zw. z § 11 ust. 1 r.p.b., opis techniczny jest wystarczający dla oceny spełnienia warunków niezbędnych do korzystania z tego obiektu przez osoby niepełnosprawne. Biorąc pod uwagę charakter inwestycji (obiekt handlowy) opis techniczny nie musiał zawierać bardziej szczegółowego określenia zanieczyszczeń powietrza i hałasu (chybiony zarzut naruszenia art. 34 ust. 6 pkt 1 lit. b P.b. w zw. z § 7 ust. 1 oraz § 11 ust. 2 pkt 11 lit. b i c r.p.b.). Podobne argumenty dotyczą kwestii danych technicznych charakteryzujących wpływ obiektu na środowisko i jego wykorzystywanie oraz na zdrowie ludzi i obiekty sąsiednie pod względem właściwości akustycznych oraz emisji drgań. Specyfika inwestycji wyklucza występowanie w tym przypadku szczególnego oddziaływania. Warunki ochrony przeciwpożarowej zostały określone prawidłowo, zarzut naruszenia

§ 11 ust. 2 pkt 13 w zw. z § 11 ust. 1 r.p.b. jest nietrafny. Oznaczenia graficzne

i wyjaśnienia opisowe w części rysunkowej są wystarczające dla odczytania projektu, zarzut naruszenia § 12 ust. 2 zw. z § 11 ust. 1, § 7 ust. 1 r.p.b. w zw. z art. 34 ust. 2 P.b. nie zasługuje na uwzględnienie. Obszar oddziaływania inwestycji został określony prawidłowo, a kwestia niezasadnego pomięcia skarżącego, będącego właścicielem działki znajdującej się w obszarze oddziaływania inwestycji, jako strony postępowania, stała się przyczyną uzasadniającą uchylenie decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę we wznowionym postępowaniu administracyjnym.

Konkludując: zarzuty zatwierdzenia projektu budowlanego opracowanego w sposób niespełniający wymogów wynikających z rozporządzenia z 25 kwietnia 2012 r. nie zasługują na uwzględnienie.

Przechodząc do analizy zarzutów naruszenia przepisów postępowania (według kolejności wskazanej w skardze), należy uznać za niezasadny zarzut art. 151 § 2 w zw. z art. 146 § 2 w zw. z art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez orzeczenie o wydaniu decyzji z

[...] lipca 2017 r. z naruszeniem prawa oraz odmowie jej uchylenia na podstawie przepisu art. 146 § 2 k.p.a. (pkt 25 zarzutów skargi). W ocenie Sądu z wyżej przedstawionych wywodów wynika, że decyzja w przedmiocie pozwolenia na budowę z [...] lipca 2017 r. była wprawdzie dotknięta wadą kwalifikowaną wynikającą z pominięcia skarżącego, który powinien być stroną tego postępowania, jednak samo rozstrzygnięcie w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę było prawidłowe. Skoro tak, należało ograniczyć się do stwierdzenia wydania decyzji z

[...] lipca 2017 r. z naruszeniem prawa, gdyż w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zostać wydana wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji o zatwierdzeniu projektu i udzieleniu pozwolenia na budowę.

Zarzut naruszenia art. 40 § 1 i 2 w zw. z art. 32 i w zw. z art. 33 § 2 k.p.a. (pkt 26 zarzutów skargi powyżej) jest całkowicie niezrozumiały i nieodnoszący się do zaskarżonej decyzji. Z treści skargi wynika, że chodzi o pełnomocnictwo udzielone przez [...], spółkę na rzecz której przeniesiono pierwotne pozwolenie na budowę (decyzja Starosty [...] z [...] stycznia 2018 r.), a następnie, na jej wniosek dokonano zmiany pierwotnego pozwolenia na budowę w zakresie rozwiązań komunikacyjnych (decyzja z [...] marca 2018 r.). Skarżący kwestionuje prawidłowość umocowania pełnomocnika do działania w imieniu Spółki, powołując się na nieczytelność podpisu osoby reprezentującej mocodawcę na dokumencie pełnomocnictwa oraz brak dołączonego odpisu z KRS.

Odnosząc się do tego zarzutu należy podnieść następujące kwestie:

Po pierwsze, w argumentacji skarżącego pojawiają się rozbieżności, czyniące zarzut niezrozumiałym. W petitum skargi wskazano na decyzję z [...] marca 2018 r., dotyczącą zmiany pozwolenia na budowę. Z kolei w uzasadnieniu skargi (s. 45) skarżący powołuje się na "akta sprawy zakończonej decyzją z [...] kwietnia 2018 r.", w której znajdować się ma wadliwe pełnomocnictwo. Nie wiadomo zatem, z którą decyzją skarżący wiąże zarzut.

Po drugie, wznowienie postępowania dotyczy sprawy zakończonej ostateczną decyzją w przedmiocie pozwolenia na budowę z [...] lipca 2017 r., a nie sprawy zmiany tego pozwolenia dokonanej decyzją z [...] marca 2018 r. Organy administracji architektoniczno-budowlanej nie wydawały decyzji z [...] kwietnia 2018 r. w sprawie dotyczącej wznowionego postępowania zakończonego ostateczną decyzją z [...] lipca 2017 r. Taką datę nosi decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B., w przedmiocie udzielenia pozwolenia na użytkowanie części budynku handlowego, wybudowanego na podstawie spornego pozwolenia (k. 48 akt adm. organu I instancji). W sprawie wznowienia postępowania zakończonego pozwoleniem na użytkowanie toczy się odrębne postępowanie administracyjne

i sądowoadministracyjne (nota bene wydano dwie takie decyzje, w obydwu sprawach wznowiono postępowanie, decyzje w nich wydawane były i są przedmiotem kontroli sądowej – aktualnie sprawy o sygn. akt II SA/Lu 284/21 i II SA/Lu 495/21)

Po czwarte, w aktach administracyjnych, jakie zostały do sądu przekazane, dotyczących wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją z [...] lipca 2017 r. nie ma powoływanego przez skarżącego dokumentu pełnomocnictwa, co jest w oczywisty sposób zrozumiałe, gdyż zostało ono udzielone w sprawie zmiany decyzji w przedmiocie pozwolenia, pozostającej poza granicami rozpoznawanej sprawy sądowoadministracyjnej (fakt reprezentowania spółki Metropolitan przez pełnomocnika potwierdza wykaz podmiotów, którym doręczono decyzję z [...] marca 2018 r., k. 14 akt adm. organu I instancji).

Po piąte, wszystkie decyzje, jakie zostały wydane w sprawie wznowienia postępowania w sprawie pierwotnego pozwolenia na budowę (będącego przedmiotem rozpoznawanej sprawy sądowoadministracyjnej) były doręczane (od daty przeniesienia pozwolenia) spółce [...], która w tym postępowaniu nie była reprezentowana przez żadnego pełnomocnika.

Po szóste, potencjalny brak prawidłowego dokumentu pełnomocnictwa rzutuje na kwestię prawidłowej reprezentacji strony, ma zatem znaczenie z punktu widzenia uprawnień procesowych tej strony, która potencjalnie nie jest prawidłowo reprezentowana. Uchybienia procesowe w tym zakresie w żaden sposób nie wpływają na interesy prawne pozostałych stron postępowania. Niezależnie od tego, że podniesione zarzuty nie mają związku z rozpoznawana sprawą, pozostają bez jakiegokolwiek wpływu na sytuację prawną skarżącego.

Zarzuty procesowe wskazane w punktach 27, 28 i 29 skargi (powyżej) odnoszą się w istocie do tego samego zagadnienia, tj. braku zapewnienia skarżącemu należytych gwarancji wynikających z zasady czynnego udziału stron. Zarzuty te mają związek ze zwróceniem się przez organ I instancji o wyjaśnienia do rzeczoznawcy do spraw przeciwpożarowych – L. G., który na etapie projektowym weryfikował zgodność projektu z wymaganiami ochrony przeciwpożarowej (vide: pieczęć na projekcie zagospodarowania terenu, k. 104 projektu). W aktach administracyjnych (k. 191 akt organu I instancji) znajduje się wydruk e-maila, skierowanego do pracownika Starostwa zajmującego się sprawą, zawierający wyjaśnienia rzeczoznawcy.

Odnosząc się do tych zarzutów należy stwierdzić, że: po pierwsze, powyższy wydruk z wyjaśnieniami nie stanowi dowodu w sprawie, nie był objęty żadną czynnością dowodową, o której przeprowadzeniu powinien być zawiadomiony skarżący, w szczególności nie był to dowód z opinii biegłego. Przedmiotem dowodu są fakty istotne dla sprawy, nie zaś interpretacja przepisów, mających zastosowanie w sprawie. Wyjaśnienia rzeczoznawcy zawarte we wspomnianym mailu nie odnoszą się w żaden sposób do ustaleń faktycznych w sprawie, nie są zatem dowodem. Są to wyjaśnienia, poprzez które organ chciał uzyskać wiedzę na temat właściwej interpretacji przepisów w zakresie ochrony przeciwpożarowej. Jest to więc sfera prawa, a nie faktów. Nie ma zatem mowy o naruszeniu art. 81 k.p.a., który odnosi się do kwestii ustaleń faktycznych, a nie interpretacji przepisów.

Po drugie, skarżący ma rację, że pismo (wydruk) wyjaśnień rzeczoznawcy został dołączony do akt sprawy organu I instancji już po zawiadomieniu skarżącego o możliwości zapoznania się z dotychczas zgromadzonym materiałem w sprawie. Jakkolwiek pismo to nie stanowiło elementu materiału dowodowego, to jednak z uwagi na fakt, że do wyjaśnień tych Starosta odwołał się w uzasadnieniu decyzji z [...] lipca 2020 r., należało jednak zawiadomić strony o wpłynięciu wyjaśnień do akt sprawy. Brak takiego zawiadomienia należy uznać za błąd Starosty. Trzeba jednak mieć na uwadze fakt, że przedmiotem kontroli sądowej jest decyzja organu odwoławczego, a nie decyzja organu I instancji. Nie ma żadnych podstaw do twierdzenia, że Wojewoda powinien uchylić decyzję Starosty tylko i wyłącznie z tego powodu, że do akt dołączono wspomniane wyjaśnienia. Jeszcze raz trzeba podkreślić, że wyjaśnienia te odnosiły się do kwestii stosowania przepisów, a nie do ustaleń faktycznych. Na bazie tych wyjaśnień Starosta sformułował swoje stanowisko, co do wykładni i zastosowania w sprawie przepisów z zakresu ochrony przeciwpożarowej, które to stanowisko zawarł w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Ze stanowiskiem tym skarżący zapoznał się otrzymując decyzję i podjął z nim polemikę w treści odwołania. Nie sposób zatem uznać, że błąd Starosty uniemożliwił skarżącemu podjęcie skutecznej obrony w postępowaniu odwoławczym.

Sąd nie podziela zarzutu naruszenia zasad praworządności, prawdy obiektywnej, ochrony zaufania jednostki, informowania stron, przekonywania, jak również wymogów dotyczących prawidłowego uzasadnienia decyzji (pkt 27-33 zarzutów skargi powyżej). W ocenie Sądu stan faktyczny sprawy został przez Wojewodę ustalony prawidłowo, ocena zebranego materiału dokonana przez Wojewodę również jest prawidłowa, Wojewoda uwzględnił wszystkie istotne okoliczności, które miały wpływ na rozstrzygnięcie istoty sprawy, tj. na weryfikację, najpierw, czy zaistniała kwalifikowana wada procesowa, w postaci pominięcia skarżącego jako strony pierwotnie toczącego się postępowania, a następnie, czy prawidłowo zatwierdzono projekt budowlany

i udzielono inwestorowi pozwolenia na budowę. Nie było żadnej potrzeby uzupełniania tego materiału, w oparciu o at. 136 k.p.a. Uzasadnienie decyzji również odpowiada wymogom wynikającym z art. 107 § 3 k.p.a. Zdaniem Sądu treść uzasadnienia pozwala odtworzyć rozumowanie Wojewody, które doprowadziło do takiego, a nie innego rozstrzygnięcia sprawy, spełnia zatem cel wynikający z zasad informowania

i przekonywania stron. To, że skarżącego nie przekonują argumenty Wojewody nie oznacza, że uzasadnienie decyzji jest wadliwe. Jak już wyżej wskazano, nie ma żadnych podstaw do twierdzenia, że realizacja spornej inwestycji mogłaby utrudnić lub ograniczyć skarżącemu korzystania z działki nr [...]. Tak jak niezasadne są zarzuty naruszenia prawa materialnego w tym względzie, tak i chybione są argumenty odnoszące się do wadliwych ustaleń faktycznych.

Z wyżej przedstawionej argumentacji wynika, że decyzja w przedmiocie pozwolenia na budowę z [...] lipca 2017 r. była wprawdzie dotknięta kwalifikowaną wadą procesową, wyrażającą się w pozbawieniu skarżącego czynnego udziału w postepowaniu, to jednak samo rozstrzygnięcie w niej zawarte (zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielnie pozwolenia na budowę) było prawidłowe. Zarzut naruszenia art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 1 P.b. (pkt 34 zarzutów skargi powyżej) jest chybiony.

Końcowo należy wskazać, że na rozprawie w dniu 16 września 2021 r. Sąd postanowił odmówić przeprowadzenia dowodu uzupełniającego z dokumentów dołączonych do skargi. Uzasadniając to rozstrzygnięcie trzeba zauważyć, że dowody mają służyć ustaleniu faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a nie interpretacji tych faktów i ich kwalifikacji prawnej, a taki charakter ma dołączony do skargi fragment książki stanowiącej komentarz do przepisów określających warunki techniczne dla budynków i ich usytuowania. Oczywiście taka publikacja może wspierać argumentację skargi, nie jest jednak nawet wówczas traktowana jako źródło ustaleń faktycznych (dowód), lecz jako źródło pomagające we właściwej kwalifikacji prawnej faktów ustalonych w toku postępowania dowodowego. Fragment publikacji służącej pomocą we właściwej interpretacji przepisów z zakresu wymogów technicznych nie może być zatem przedmiotem dowodu, również dowodu uzupełniającego przed sądem administracyjnym.

Mając powyższe na uwadze, nie znajdując podstaw do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja narusza prawo w stopniu uzasadniającym jej uchylenie, na podstawie art. 151 p.p.s.a. Sąd oddalił skargę.