drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Wójt Gminy, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 718/12 - Wyrok NSA z 2012-06-21, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 718/12 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2012-06-21 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-03-22
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Irena Kamińska
Małgorzata Masternak - Kubiak /przewodniczący sprawozdawca/
Tomasz Zbrojewski
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
II SAB/Wa 245/11 - Wyrok WSA w Warszawie z 2011-12-09
Skarżony organ
Wójt Gminy
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 art. 2 ust. 1, art. 3, art. 7 ust. 1 pkt 1, art. 10 ust. 1
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Dz.U. 2012 poz 270 art. 184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Masternak – Kubiak (spr.) sędzia del. NSA Tomasz Zbrojewski sędzia NSA Irena Kamińska Protokolant Małgorzata Kamińska po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej W. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2011 r. sygn. akt II SAB/Wa 245/11 w sprawie ze skargi W. S. na bezczynność Wójta Gminy K. w przedmiocie wniosku z 25 maja 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. akt II SAB/Wa 245/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę W. S. na bezczynność Wójta Gminy K. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że W. S. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Wójta Gminy K. w zakresie udostępnienia informacji publicznej, to jest udzielenia odpowiedzi na wniosek zainteresowanego z dnia 25 maja 2011 r. dotyczący następujących zagadnień:

- czy zastępca wójta, sekretarza gminy, skarbnik gminy, osoba zarządzająca i członek organu zarządzającego gminna osoba prawna oraz osoby, które wydają decyzję administracyjne w imieniu wójta, wybrani na obecną kadencję do Rady Gminy, dopełnili obowiązku złożenia na ręce wójta w ustawowym terminie oświadczeń majątkowych, jeśli tak to wnosi o wydanie ich odpisów;

- czy wójt dopełnił obowiązku wyznaczenia 14 dniowego terminu do złożenia oświadczeń majątkowych i czy wezwani tego obowiązku dopełnili i kiedy to nastąpiło;

- którzy z ww. nie złożyli oświadczeń majątkowych w terminie 30 dni od daty ślubowania, którzy złożyli je w terminie późniejszym, a którzy nie złożyli ich do dnia dzisiejszego;

- czy wójt dopełnił obowiązku złożenia w terminie ustawowym oświadczenia majątkowego na ręce wojewody, a jeżeli tak, to kiedy i wnosi o wydanie jego odpisu z potwierdzeniem złożenia.

Pismem z dnia 6 czerwca 2011 r. Wójt Gminy K. odpowiedział W. S., że:

- osoby wymienione w piśmie złożyły w odpowiednim okresie oświadczenia majątkowe za rok 2010;

- Wójt Gminy nie wyznaczał dodatkowego terminu do złożenia oświadczeń majątkowych;

- oświadczenia majątkowe znajdują się na stronie urzędu, adres: bip.[...].pl;

- Wójt dopełnił obowiązku złożenia w terminie ustawowym oświadczenia majątkowego na ręce wojewody (potwierdzenie umieszczone na druku oświadczenia), oświadczenie znajduje się na stronie urzędu bip.[...].pl.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy K. wniósł o oddalenie skargi, wyjaśniając, że udzielił zainteresowanemu żądanej przez niego informacji publicznej.

W motywach wyroku oddalającego skargę Sąd wskazał, że bezczynność organu występuje, gdy organ zobowiązany do podjęcia przewidzianej prawem czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Sądy administracyjne rozpatrują skargi na bezczynność organów wyłącznie w przypadku postępowań, które mogą zakończyć się wydaniem decyzji administracyjnych, postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie, albo kończących postępowanie, a także postanowień rozstrzygających sprawę, co do istoty, lub też wydaniem innych aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm. – dalej u.d.i.p.) obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej. Takim podmiotem jest z pewnością Wójt Gminy K.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu tej ustawy i podlega udostępnieniu na określonych zasadach. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do działalności władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie żądane przez skarżącego w piśmie z dnia 25 maja 2011 r. informacje są informacjami publicznymi w rozumieniu art. 1 u.d.i.p. Wójt Gminy K. udzielił zainteresowanemu żądanej informacji, czego dowodem jest pismo z dnia 6 czerwca 2011 r.

Sąd zwrócił uwagę, że w przypadku bezczynności na żądanie udzielenia informacji publicznej, Sąd bada jedynie, czy istotnie bezczynność taka wystąpiła, i czy strona zobowiązana udzieliła w terminie odpowiedzi. Zdaniem Sądu odpowiedź udzielona przez Wójta Gminy K. została udzielona w terminie i dotyczy wszystkich wskazanych, we wniosku zainteresowanego, pytań. Konfrontacja tej odpowiedzi ze stanem rzeczywistym wymyka się z zagadnień regulowanych niniejszą ustawą.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku W. S., na podstawie art. 174 pkt 1 i art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm. – dalej P.p.s.a.), zarzucił naruszenie:

1. art. 151 P.p.s.a. w związku z art. 61 ust. 1 i ust 2 Konstytucji RP oraz w art. 2 ust. 1, art. 7 ust 1 pkt. 1, art. 10 ust 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm. - dalej u.d.i.p.) poprzez oddalenie skargi w sytuacji, w której doszło do naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj. - poprzez przyjęcie, że skarżony organ ogólnikowo odsyłając skarżącego do strony internetowej, bez wskazania dokładnego adresu internetowego, udzielił skarżącemu wnioskowanej przez niego informacji publicznej.

2. zawartych w art. 141 § 4 P.p.s.a. norm postępowania, jako mających wpływ na wynik sprawy - wobec faktu, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w swoim uzasadnieniu nie wyjaśnił w sposób adekwatny, dlaczego nie odniósł się do wszystkich zarzutów skarżącego zawartych w skardze z 10 czerwca 2011 r.

W oparciu o powyższe zarzuty strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu z tytułu udzielonej pomocy prawnej, albowiem nie zostały one zapłacone w całości.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że organ odpowiadając na żądanie udostępnienia informacji publicznej de facto nie wywiązał się z obowiązku udzielenia żądanej informacji, bowiem nie udzielił informacji, o którą wnioskował skarżący. Wskazanie przez organ źródła przedmiotowych informacji w zakresie wydania odpisów kompletu oświadczeń majątkowych osób określonych, jako "wymienione we wniosku" (w szczególności nie wskazano, kto jest uprawniony do wydawania decyzji w imieniu Wójta) poprzez ogólnikowe odesłanie do strony internetowej - bip.[...].pl -nie wypełnia przesłanki jej udzielenia. Organ nie wskazał dokładnego adresu, a nawet nie wskazał zakładki na stronie internetowej, ani nie uszczegółowił miejsca w BIP, gdzie znajdują się żądane, konkretne informacje. W sytuacji, w której Biuletyn Informacji Publicznej stanowi zbiór, w którym znajduje się szereg informacji stanowiących informację publiczną, odesłanie do niedookreślonego miejsca na stronach BIP, nie można uznać za sprostanie żądaniu wnioskodawcy.

Wskazanie podmiotowi żądającemu udzielenia informacji publicznej strony Biuletynu Informacji Publicznej, jako jej źródła, stanowi prawidłowe załatwienie wniosku tylko i wyłącznie w przypadku, gdy informacje tam zawarte odnoszą się bezpośrednio (wprost) i konkretnie do meritum żądania, bezpośrednio zawierają dane istotne z punktu widzenia pytającego, a ich uzyskanie nie wymaga przedsięwzięcia dodatkowych czynności (informacja prosta). Nieprawidłowe jest, więc załatwienie wniosku poprzez odesłanie do stron Biuletynu Informacji Publicznej, tak jak w rozpoznawanej sprawie, gdy do uzyskania żądanej informacji konieczne jest zapoznanie się przez stronę z licznymi udostępnionymi na stronie BIP dokumentami źródłowymi a następnie dokonanie selekcji zawartych w nich danych lub też, gdy uzyskanie informacji polegać ma na interpretacji obszernych danych dostępnych w BIP, a następnie samodzielnym jej "wytworzeniu" na ich podstawie.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Wójt Gminy Kalembów wniósł o jej oddalenie. Organ w całości podtrzymał stanowisko i argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem zaskarżenia orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych. Musi spełniać wymogi formalne przewidziane w art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - zwanej dalej P.p.s.a.), a ponadto zostać oparta na podstawach ściśle określonych w art. 174 pkt 1 i 2 P.p.s.a. Podstawę zaskarżenia może zatem stanowić albo naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, albo naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wynika stąd, że niezbędne jest wskazanie w skardze kasacyjnej naruszenia prawa, czyli konkretnych przepisów, wyjaśnienie, na czym polegało to naruszenie i - gdy chodzi o naruszenie przepisów postępowania - jaki wywarło lub mogło wywrzeć wpływ na wynik sprawy. Niespełnienie tych wymogów uniemożliwia dokonanie pełnej kontroli zaskarżonego orzeczenia Sądu pierwszej instancji.

Stosownie do art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania, której normatywne przesłanki określone zostały w § 2 art. 183 P.p.s.a. Zakres postępowania sądu kasacyjnego jest inny niż sądu administracyjnego pierwszej instancji. Ten ostatni sąd, rozpoznając skargę sądowoadministracyjną, nie jest związany granicami skargi i ma obowiązek poddać zaskarżony akt pełnej kontroli pod kątem jego zgodności z obowiązującym prawem, niezależnie od zarzutów postawionych w skardze. Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny o ile, tak jak w niniejszej sprawie, nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania, może rozpoznać sprawę wyłącznie w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.

Skarżący, w petitum skargi, wskazał na naruszenie przepisów postępowania tj. art. 151 i art. 141 § 4 P.p.s.a. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 174 pkt 2 P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu przepisów postępowania, jeśli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W przytoczonym przepisie nałożono, więc na wnoszącego skargę kasacyjną obowiązek wykazania nie tylko tego, że zaskarżony wyrok narusza przepisy postępowania, lecz również tego, że naruszenie to mogło mieć wpływ istotny, na wynik sprawy. Skuteczne wniesienie takiego zarzutu wymaga zatem uprawdopodobnienia istnienia związku przyczynowo-skutkowego między wspomnianym naruszeniem a treścią rozstrzygnięcia (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wyd. 3, Warszawa 2008, s. 426), polegającego na tym, że gdyby do tego uchybienia nie doszło, to treść rozstrzygnięcia podjętego wyrokiem byłaby inna (por. B. Gruszczyński [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 387; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 kwietnia 2008 r., sygn. akt I FSK 232/07, Lex nr 480247).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, że w sprawie nie doszło do bezczynności organu, albowiem udzielił żądanej informacji.

Z bezczynnością organu mamy do czynienia wówczas, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Powyższe oznacza, że zarzut bezczynności można postawić organowi wówczas, gdy organ, będąc właściwym w sprawie i zobowiązanym do podjęcia czynności, pozostaje w zwłoce. Skarga na bezczynność bowiem ma na celu spowodowanie wydania przez organ administracji publicznej oczekiwanego aktu, bądź podjęcie określonej czynności.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm. – dalej u.d.i.p.) i ewentualnej bezczynności w tym zakresie stwierdzić na wstępie należy, że Konstytucja RP w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według ust. 2, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (ust. 3).

Konkretyzacją tego prawa zajmuje się m.in. u.d.i.p., której art. 1 stanowi, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie w niej określonych. Ponadto, zgodnie z art. 2 ust. 1 u.d.i.p., każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, co jednocześnie nie oznacza, że każdy podmiot jest zobligowany do jej udostępniania. Realizacja bowiem tego prawa spoczywa na określonych w ustawie podmiotach i niewątpliwie skarżony organ – Wójt Gminy K., jest do tego zobowiązany na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy do udostępniania informacji publicznej, bowiem jest organem samorządu terytorialnego i wykonuje zadania publiczne.

Podkreślić należy, że intencją ustawodawcy w zakresie udostępnienia informacji publicznej było przede wszystkim odformalizowanie postępowania w tym zakresie i to w sposób maksymalnie możliwy, bowiem dopiero wówczas możliwe jest pełne wypełnienie konstytucyjnej zasady jawności życia publicznego. Stąd też, co do zasady, przewidziano udostępnianie informacji publicznej w drodze: ogłaszania informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznej (art. 7 ust. 1 pkt 1), udostępniania, o którym mowa w art. 10, to jest na wniosek, jeżeli informacja publiczna nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej, oraz w drodze udostępniania, o którym mowa w art. 11.

Najszerszą z form udostępniania informacji publicznej, stanowiącą jednocześnie najprostszy sposób uzyskania informacji publicznej jest ogłoszenie w Biuletynie Informacji Publicznej. Zakres realizacji tego sposobu dostępu do informacji publicznych wynika z treści art. 8 i 9 u.d.i.p, a także z przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 maja 2002 r. w sprawie Biuletynu Informacji Publicznej (Dz. U. Nr 67, poz. 619). Udostępnienie informacji publicznej w Biuletynie Informacji Publicznej ma charakter generalny i nie wymaga wniosku żadnego podmiotu (por. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 55). Następuje ono ex lege, w wyniku realizacji obowiązku nałożonego na organy administracji publicznej, określonego w treści art. 8 ust. 3 u.d.i.p. i obejmuje całodobowy i nieprzerwany dostęp do informacji publicznych.

Organ administracji publicznej nie ma obowiązku udostępniać informacji publicznej w formie i w sposób wskazany we wniosku jednak tylko i wyłącznie wówczas, gdy znajduje się ona w Biuletynie Informacji Publicznej, a porównanie zakresu żądania wyrażonego we wniosku o jej udostępnienie i zakresu informacji znajdujących się w BIP uprawnia do twierdzenia, że są one identyczne. Uprawnienie do uzyskania informacji publicznej na wniosek ograniczone zostało bowiem na podstawie art. 3 i art. 10 ust. 1 u.d.i.p. tylko do zakresu przekraczającego dane ogłaszane w BIP.

Trzeba także zwrócić uwagę, że wskazanie podmiotowi żądającemu udzielenia informacji publicznej strony Biuletynu Informacji Publicznej, jako jej źródła, stanowi prawidłowe załatwienie wniosku tylko i wyłącznie w przypadku, gdy informacje tam zawarte odnoszą się bezpośrednio (wprost) i konkretnie do meritum żądania, tj. bezpośrednio zawierają dane istotne z punktu widzenia pytającego, a ich uzyskanie nie wymaga przedsięwzięcia dodatkowych czynności (informacja prosta).

W świetle powyższego, za prawidłowe uznać należy stanowisko wyrażone w zaskarżonym wyroku, że udostępnienie oświadczeń majątkowych wójta oraz osób wskazanych we wniosku w Biuletynie Informacji Publicznej Gminy K. zwolniło organ od obowiązku wydania odpisów tych dokumentów. Jednocześnie trafna była konstatacja Sądu odnośnie braku podstaw do wydania przez Wójta Gminy decyzji odmawiającej udzielenia informacji publicznej, bowiem w sprawie nie zaistniała żadna z przesłanek, o których mowa w art. 14 ust. 2 u.d.i.p. W takiej sytuacji Wójt Gminy winien ograniczyć się do poinformowania wnioskodawcy o miejscu udostępnienia żądanych informacji w Biuletynie Informacji Publicznej. Odesłanie skarżącego do strony Biuletynu Informacji Publicznej, nie budzi zastrzeżeń odnośnie wypełnienia obowiązku udzielenia informacji. Żądane informacje znajdują się na stronie internetowej urzędu gminy.

Powyższe rozważania czynią bezzasadnym zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 151 P.p.s.a. w związku z art. 61 ust. 1 i ust 2 Konstytucji RP oraz w art. 2 ust. 1, art. 7 ust 1 pkt. 1, art. 10 ust 1 u.d.i.p.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a., to również i on jest niezasadny. Przyjmuje się, że uzasadnienie wyroku powinno mieć charakter zwięzły, pozwalający na ocenę przez strony postępowania oraz przez sąd kasacyjny, czy zapadłe orzeczenie jest prawidłowe. Nie można natomiast uznać, że przepis art. 141 § 4 P.p.s.a. nakłada na sąd administracyjny obowiązek szczegółowego odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do wszystkich zgromadzonych w aktach dokumentów. Wymóg wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia jest spełniony wówczas, gdy uzasadnienie wyroku zawiera rozważania pozwalające na uznanie, że sąd wyjaśnił w sposób dostateczny zastosowane przez organy administracyjne przepisy prawa materialnego czy procesowego. Obowiązkiem sądu jest jedynie odniesienie się do kwestii istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy. Jeżeli zaś przedstawienie i wyjaśnienie podstawy prawnej w sposób wyczerpujący zamyka zagadnienie stanu prawnego sprawy, to zbędne jest ustosunkowanie się do tych okoliczności, które pozostają bez związku z istotą normy prawnej. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, brak odniesienia się przez Sąd pierwszej instancji do wszystkich zarzutów zawartych w skardze i skoncentrowanie się na kwestiach istotnych nie jest wadliwe, o ile nie mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia, a wątki pominięte mają jedynie charakter uboczny i nie rzutują na wynik sprawy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2004 r., sygn. akt FSK 2633/04, Lex nr 173345; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2009 r., sygn. akt I OSK 317/08, [w:] CBOSA).

Kontrola uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że co do zasady wymogi formalne zostały zachowane. Pozwala ono na jednoznaczne ustalenie przesłanek, jakimi kierował się Sąd pierwszej instancji, podejmując zaskarżone orzeczenie. Przedstawiono w nim opis stanu faktycznego sprawy, zrelacjonowano postawione w skardze zarzuty, wskazano i wyjaśniono także podstawę prawną rozstrzygnięcia. Z faktu, że skarżący nie zgadza się z ustaleniami Sądu nie można kwestionować prawidłowości uzasadnienia. Ponadto autor skargi kasacyjnej nie przeprowadził argumentacji idącej w kierunku wykazania wpływu tego naruszenia na treść orzeczenia oraz wykazania, że wpływ ten mógł być istotny dla treści tego rozstrzygnięcia.

W tym stanie rzeczy, skoro zaskarżony wyrok nie narusza prawa, to na mocy art. 184 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

W wyroku nie orzeczono o przyznaniu pełnomocnikowi skarżącego wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 P.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 P.p.s.a.) przyznawane jest przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258 - 261 P.p.s.a. Stosownie do § 14 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349, z późn. zm.) pełnomocnik skarżącego powinien złożyć Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oświadczenie, o jakim mowa w tym przepisie.



Powered by SoftProdukt