Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 23 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. W. na bezczynność Wójta Gminy [...] w przedmiocie nieprzekazania odwołania od decyzji z dnia 23 maja 2013 r. w sprawie zasiłku celowego p o s t a n a w i a odrzucić skargę.

T. W. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Lublinie skargę z dnia 28 czerwca 2013 r. na bezczynność Wójta Gminy [...] w przedmiocie nieprzekazania do organu odwoławczego jej odwołania od decyzji z dnia 23 maja 2013 r. w sprawie zasiłku celowego.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy [...] wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga T. W. podlega odrzuceniu.

W myśl art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej jako "p.p.s.a.", sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn (niż wymienione w punktach 1-5 tego przepisu) wniesienie skargi jest niedopuszczalne.

Niedopuszczalność skargi z innych przyczyn obejmuje w szczególności sytuację, gdy strona skarżąca przed wniesieniem skargi nie wyczerpała środków zaskarżenia, jakie przysługiwały jej w administracyjnym toku instancji. Zgodnie bowiem art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jakie służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia (§ 2).

Przedmiotem skargi T. W. jest zarzucana Wójtowi Gminy [...] bezczynność, polegająca na nieprzekazaniu do organu odwoławczego odwołania skarżącej od decyzji organu I instancji z dnia z dnia 23 maja 2013 r. wydanej w sprawie zasiłku celowego.

W literaturze przyjmuje się, że przekazanie odwołania jest czynnością materialno-techniczną. Na bezczynność organu I instancji w tym zakresie służy skarga do sądu administracyjnego po wykorzystaniu środka określonego w art. 52 § 3 p.p.s.a. (por. B. Adamiak, J. Borkowski: Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, Wydawnictwo C. H. Beck, Wydanie 12, Warszawa 2012, s. 505).

Powołany przepis stanowi, że jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że przedmiotowa skarga T. W., by była dopuszczalna, winna zostać przez nią poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, złożonym w trybie art. 52 § 3 p.p.s.a. Tymczasem skarżąca wezwanie takie złożyła do Wójta Gminy [...] w tym samym piśmie, w którym zawarła skargę do sądu administracyjnego. Jednoczesne wniesienie środka, o jakim mowa w art. 52 § 3 p.p.s.a. oraz skargi do sądu administracyjnego oznacza natomiast, że nie został spełniony wymóg "uprzedniego" wniesienia wezwania organu do naruszenia prawa (por. postanowienie NSA z dnia 3 października 2012 r., sygn. akt II FSK 2123/12, LEX nr 1269958).

W tej sytuacji uznać należy, że skarga T. W., jako przedwczesna, nie może być rozpoznana merytorycznie, lecz podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.