Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Łaskarzewska Sędziowie Sędzia WSA Elwira Brychcy (spr.) Sędzia WSA Danuta Rzyminiak - Owczarczak Protokolant Starszy sekretarz sądowy Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi J.B. na bezczynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym P. [...]w P. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę.

J. B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na bezczynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w P. w osobie komornika M. R. w sprawie udzielenia informacji publicznej. Nadto wniósł o zobowiązanie organu do załatwienia sprawy w terminie 14 dni oraz o zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz skarżącego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi J. B. wskazał, że pismem z dnia 3 sierpnia 2011r. zwrócił się do Komornika o udzielenie informacji publicznej, poprzez przesłanie kopii, zawartej przez tego Komornika, umowy o ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej za szkodę, która może wyniknąć w związku z działalnością egzekucyjną komornika. Pomimo upływu terminu organ nie udostępnił informacji zgodnie z wnioskiem. Dodał, że nie niweczy stanu bezczynności jedynie potwierdzenie przez organ, że dopełnił ciążącego na Komorniku obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia ponieważ żądaniem informacyjnym było udostępnienie kopii umowy o ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej komornika.

W odpowiedzi na skargę, Komornik Sądowy wniósł o oddalenie skargi.

W pierwszej kolejności wskazał, że na wniosek z dnia 03 sierpnia 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej odpowiedział pismem z dnia 23 sierpnia 2011r. Zawiadomił wnioskodawcę, iż treść zawartej przez komornika sądowego umowy ubezpieczenia nie jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.; dalej również "u.d.i.p."). Jednocześnie w tym samym piśmie Komornik poinformował, że dopełnił obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, a także przekazał informacje o ustawowych zasadach ubezpieczenia komornika i jego kontroli w tym zakresie.

Odnosząc się do zarzutów skargi Komornik wskazał, że zarzut bezczynności podniesiony w skardze jest bezzasadny. Podmiot (adresat wniosku o udostępnienie informacji publicznej) jest zobowiązany do rozstrzygnięcia sprawy indywidualnej z zakresu informacji publicznej - poprzez udostępnienie informacji (czynność materialno-techniczna) lub wydanie decyzji administracyjnej odmawiającej udostępnienia, jeżeli sprawa mieści w zakresie przedmiotowym i podmiotowym ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podmiot otrzymujący wniosek pozostaje w bezczynności dopiero, jeżeli sprawa mieści się w zakresie stosowania tejże ustawy, a mimo tego nie dochodzi do udostępnienia informacji lub wydania decyzji odmawiającej. Zdaniem organu taka sytuacja nie zachodzi w niniejszej sprawie, ponieważ sprawa nie zawiera się w przedmiotowym, ani podmiotowym zakresie ustawy.

W sprawie będącej przedmiotem skargi do Sądu Administracyjnego sposób postępowania adresata wniosku był prawidłowy, ponieważ ze względu na brak zastosowania ustawy niedopuszczalne pozostawało rozpatrzenie wniosku w trybie określonym w ustawie o dostępie do informacji publicznej, tj. poprzez udostępnienie informacji publicznej lub wydanie decyzji odmawiającej udostępnienia. Komornik powołując się na wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie o sygn. akt II SA 3301/02, publ. MoP 2003, nr 5 oraz na wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 listopada 2005 r. w sprawie o sygn. akt II SAB/Wa 167/05 wskazał, że w takim przypadku przyjmuje się, że podmiot jedynie zawiadamia (informuje) wnioskodawcę, iż sprawa nie dotyczy informacji publicznej. Jednocześnie Komornik podkreślił, że udzielił w swoim piśmie informacji o wykonaniu przez niego obowiązku ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, jak również wyjaśnił wnioskodawcy ustawowe zasady w tym względzie.

Organ zaznaczył, że w zakresie w jakim nie znalazła zastosowanie ustawa o dostępie do informacji publicznej Komornik zawiadomił o tym wnioskodawcę i udzielił informacji publicznych, do których udostępnienia stosuje się wspomnianą ustawę.

Nadto Komornik wskazał, że zakres przedmiotowy ustawy wyznaczają pojęcia "informacja publiczna" oraz "dokument urzędowy". Zostały one zdefiniowane odpowiednio w art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 2 u.d.i.p. W przypadku działalności funkcjonariusza publicznego szczególnym rodzajem informacji publicznej jest dokument publiczny, w tym znaczeniu, że informacją publiczną jest zarówno treść jak i postać tego dokumentu (art. 6 ust. l pkt 4 lit. a u.d.i.p.). Zważywszy na treść definicji dokumentu publicznego (art. 6 ust.2) umowa ubezpieczenia nie jest takim dokumentem, bowiem nie jest podpisana przez komornika w ramach wykonywania jego kompetencji, jak również w tym kontekście nie została złożona do akt sprawy lub skierowana do innego podmiotu. Analizowana umowa co najwyżej może zawierać informacje publiczne, chociaż w niniejszym przypadku Komornik sprzeciwił się nawet takiemu stanowisku.

Tymczasem Skarżący nie wnioskował o przekazanie mu określonych informacji, ale o kopię umowy. Przedmiotem żądania była zatem postać dokumentu, pomimo że dokument ten nie ma charakteru dokumentu urzędowego. Ma to istotne znaczenie, bowiem ocena wniosku Skarżącego musi następować według kryterium treści informacji, jakie będą mu dostępne po otrzymaniu kopii umowy. W oparciu o postać umowy wnioskodawca pozyska szereg informacji, które nie mają jakiegokolwiek znaczenia materialnego, nawet dla warunków ubezpieczenia (np. miejsce zawarcia umowy, oznaczenie osoby reprezentującej zakład ubezpieczeń, czy jej podpis). Dlatego żądanie Skarżącego w przedmiocie pozyskania postaci dokumentu jest zbyt daleko idące.

Następnie Komornik negatywnie odniósł się do kwestii, czy umowa ubezpieczenia komornika sądowego zawiera informacje publiczne. Taką informacją, według art. 1 ust. 1 u.d.i.p. jest każda informacja o sprawach publicznych. Pojęcie to wyjaśnia się, biorąc pod uwagę treść art. 61 ust. 1 Konstytucji, w ten sposób, iż za informację publiczną można uznać, każdą informację dotyczącą okoliczności stanowiącej wyodrębniony przedmiot zainteresowania określonego podmiotu lub choćby hipotetycznej grupy osób, dotyczącej funkcjonowania władzy publicznej, w tym wykonywania zadań publicznych lub zarządzania majątkiem publicznym. Takie rozumienie pojęcia "informacja publiczna" Komornik uznał za właściwe z punktu widzenia celów wprowadzenia przepisów gwarantujących zasadę jawności w sferze publicznej, do których zalicza się: kontrolę społeczną nad wykonywaniem zadań publicznych (dysponowaniem majątkiem publicznym), zwiększenie świadomości obywateli w tymże zakresie oraz ich zaangażowania (aktywizacji) w uczestniczeniu w życiu publicznym.

Wobec powyższego kryteriami, które należy wziąć pod uwagę przy ocenie charakteru informacji jest ich związek z dysponowaniem majątkiem publicznym lub wykonywaniem zadań publicznych. W niniejszej sprawie pierwsze z nich w ogóle nie występuje, ponieważ w umowie ubezpieczenia OC komornika sądowego nie mamy do czynienia z rozporządzaniem majątkiem publicznym. W doktrynie i orzecznictwie potwierdza się, że informacją publiczną będzie treść umów cywilnoprawnych, ale tych dotyczących majątku publicznego.

Drugie kryterium wiąże się z realizacją zadań i kompetencji publicznoprawnych, w znaczeniu organizacyjnym, materialnym i formalnym. Dlatego też w przypadku funkcjonariuszy publicznych przyjmuje się, że nie stanowi informacji publicznej informacja przekraczająca zakres danych wiążących się z pełnieniem przez nich zadań publicznych (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 07 listopada 2005., IV SAB/Wr 35/05).

Nadto Komornik wywodził, że dla potrzeb niniejszej sprawy kryterium zadania publicznego należy zestawić z ustawowymi zadaniami komornika sądowego i organów władzy publicznej (powiązanych kompetencyjnie z jego działalnością), bowiem tylko wiedza na temat ich realizacji będzie stanowić informację publiczną. Przepis art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U. z 2006 r. Nr 167, 1191 z późn. zm.; dalej także "u.k.s.e.") nakłada na komornika sądowego obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody, które mogą zostać wyrządzone w związku z wykonywaniem czynności określonych w art. 2 tejże ustawy, a w przypadku gdy zatrudnia pracowników, również do zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody, które mogą zostać wyrządzone ich działaniem w związku z wykonywaniem tych czynności. Natomiast przepis art. 24a ust. 1 u.k.s.e. przyznaje Prezesowi Sądu Rejonowego, przy którym działa komornik, kompetencje do kontroli spełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, o którym mowa w art. 24 powyższej ustawy. Według tego przepisu spełnienie obowiązku ustala się na podstawie okazanej przez komornika polisy lub innego dokumentu ubezpieczenia, potwierdzającego zawarcie umowy tego ubezpieczenia, wystawionego przez zakład ubezpieczeń.

Bezpośrednio związane z wykonaniem obowiązków określonych w art. 24 ust. 1 i art. 24a ust. 1 u.k.s.e. są informacje o zawarciu umowy przez komornika sądowego umowy ubezpieczenia za szkody, które mogą zostać wyrządzone przez niego lub jego pracowników, jak również informacje o kontroli Prezesa Sądu Rejonowego wykonania tego wymogu. W tym miejscu Komornik zauważył, że wykonał tak rozumiany obowiązek informacyjny, ponieważ udzielił informacji o zawarciu przez niego obowiązkowej umowy ubezpieczenia. Nie znajduje natomiast oparcia w przepisach prawa publicznego rozszerzenie tego obowiązku na treść całej umowy ubezpieczenia. Dodatkowy argument na poparcie takiego stanowiska znajdziemy w samej ustawie o komornikach sądowych i egzekucji, ponieważ co prawda zobowiązuje ona komornika do przedstawienia polisy ubezpieczeniowej, ale wymóg ten występuje tylko wobec Prezesa Sądu Rejonowego. Alternatywną możliwością wobec okazania umowy Prezesowi jest przedstawienie innego dokumentu ubezpieczenia, potwierdzającego zawarcie umowy ubezpieczenia, wystawionego przez zakład ubezpieczeń - polisy. Zważywszy na przedstawione zasady kontroli systemowo nie można zaakceptować poglądu, że każdy zainteresowany - na podstawie przepisów o dostępie do informacji publicznej - miałby szersze uprawnienia informacyjne niż organ kontroli państwowej (prezes sądu), wobec którego nie występuje - jak już wspomniano – bezwzględny wymóg przedstawienia umowy ubezpieczenia, ze względu na możliwość okazania przez komornika innego dokumentu wystawionego przez zakład ubezpieczeń.

Ostatecznie organ nie kwestionował stanowiska, że komornik sądowy jako funkcjonariusz publiczny podlega w określonym zakresie przepisom ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wyznaczając zakres objęcia komornika sądowego analizowaną ustawą wskazał jednak na podwójny status w jakim występuje. Z jednej strony jest on funkcjonariuszem publicznym wykonującym zadania określone w ustawie (przede wszystkim organu egzekucyjnego), jednak z drugiej - prowadzi działalność na własny rachunek (art. 3a u.k.s.e.) i uczestniczy w obrocie gospodarczym, w tym również zawierając umowy cywilnoprawne na potrzeby prowadzonej działalności kancelaryjnej. W polu obowiązywania ustawy o dostępie do informacji publicznej znajdą się tylko informacje z pierwszej z wymienionych sfer działalności. Potwierdza to treść art. 4 ust. 1 u.d.i.p., w którym wskazując zakres podmiotowy posłużono się kryterium wykonywania przez podmiot zadania publicznego.

W niniejszej sprawie przyjęcie odmiennego stanowiska - dopuszczającego obowiązek ujawniania treści zawieranych umów cywilnoprawnych - prowadziłoby do wniosku, że udostępnianiu na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej podlegają jeszcze informacje dotyczące innych umów i czynności komornika w sferze prawa prywatnego (np. zamawianie towarów, zlecenie usług dla kancelarii komorniczej itp.). Można byłoby także postawić jeszcze dalej idący wniosek, że również osoby wykonujące inne zawody prawnicze (radca prawny, adwokat) w zakresie, w którym realizują zadanie publiczne (np. reprezentowanie klientów z urzędu), ale jednocześnie prowadzą działalność gospodarczą, mają obowiązek każdemu przedstawiania zawieranych przez swoją kancelarię umów. W ocenie Komornika taka interpretacja nie może się ostać, nie tylko ze względu na wykładnię językową przepisów art. 1 ust.1 i art. 4 ust. l u.d.i.p., ale również z powodów systemowych oraz zważywszy na funkcje przepisów wprowadzających jawność. Takiego rozszerzenia stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, nie równoważą przepisy ograniczające dostępność informacji publicznej (art. 5 u.d.i.p.), ponieważ dotyczą sfery działalności innej niż wykonywanie zadań publicznych lub dysponowanie majątkiem publicznym, i w ogóle nie znajdują się w polu zainteresowania ustawodawcy.

Pismem z dnia 7 listopada 2011r., skarżący reprezentowany przez pełnomocnika – adw. A. K., ponownie wniósł o uwzględnienie skargi i zobowiązanie Komornika do załatwienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty prawomocności wyroku i zwrotu akt oraz wniósł o zwrot kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 357 zł, w tym opłaty sądowej, opłaty skarbowej i zastępstwa prawnego.

Odnosząc się do twierdzeń Komornika, zawartych w odpowiedzi na skargę, skarżący dodał, że zawarcie umowy o ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za szkody, które mogą zostać wyrządzone w związku z wykonywaniem przez komornika czynności, jest publicznoprawnym obowiązkiem ustawowym organu egzekucyjnego i wynika z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o komornikach sądowych i egzekucji. W ocenie skarżącego żądany przedmiot stanowi informację publiczną, a zatem podmiot obowiązany jest taką informację udostępnić zgodnie z wnioskiem, albo wydać stosowną decyzję. Według skarżącego, takiego zachowania w sprawie brak - co oznacza stan bezczynności. Skarżący powtórzył że nie niweczy tego stanu powiadomienie wnioskodawcy o tym, że podmiot umowę ubezpieczenia posiada.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga okazała się niezasadna.

Na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w przypadkach określonych w art. 3 §2 pkt 1- 4a) p.p.s.a.

Natomiast w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. zostały wymienione – inne niż decyzje i postanowienia - akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Do powyższej kategorii należą zatem również czynności z zakresu udostępnienia informacji publicznej.

Zgodnie z art. 61 Konstytucji RP obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Konkretyzację powyższej zasady stanowi wspomniana ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.). Stosownie do treści art. 1 ust. 1 tej ustawy każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w niniejszej ustawie, przy czym prawo dostępu do informacji publicznej przysługuje każdemu obywatelowi (art. 2 ust. 1 ustawy). Do udostępniania informacji publicznej obowiązane są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne (art. 4 ust. 1 ustawy).

Rzeczą organu, do którego wpływa wniosek o udostępnienie informacji publicznej jest załatwienie go w przepisany sposób, czyli udostępnienie informacji, jeśli ją wytworzył bądź jest w jej posiadaniu, albo odmowa lub umorzenie postępowania z przyczyn uregulowanych ustawą, albo wreszcie poinformowanie, że żądane dane nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy.

O skuteczności skargi na bezczynność organu można mówić wówczas, gdy właściwy organ nie wykonuje w terminie nałożonego nań prawem obowiązku, bądź nie czyni tego w sposób przewidziany prawem. Z bezczynnością w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej mamy bowiem do czynienia wówczas, gdy zobowiązany podmiot milczy i w ogóle nie rozpatruje wniosku o udostępnienie informacji, która ma charakter informacji publicznej, albo gdy nie wydaje decyzji, do wydania której jest zobowiązany przepisami ustawy, jak również wówczas, gdy podjęta czynność jest niepełna to znaczy zobowiązany udostępnia informację publiczną w zakresie węższym od wskazanego we wniosku o udostępnienie.

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej kształtuje prawo do informacji w takim zakresie, w jakim dotyczy organów władzy publicznej w szerokim rozumieniu tego pojęcia. Reguluje zarówno zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy, procedurę i tryb. W bardzo wąskim zakresie odsyła do przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, stanowiąc że jedynie w kwestii wydania decyzji stosuje się kpa.

Kluczowe znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma pojęcie informacji publicznej. Stwierdzenie bowiem, że żądanie przedłożenia kopii umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej Komornika sądowego stanowi informację publiczną warunkuje zastosowanie procedury udostępnienia tej informacji określonej w powyższej ustawie. Tylko w przypadku, gdy organ nie udostępniania informacji publicznej w terminie zakreślonym w treści art. 13 ust. 1 ustawy powstaje zagadnienie bezczynności organu.

Pojęcie "informacji publicznej" ustawodawca określił w przepisach art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W ich świetle informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ust. 1 i 2 ustawy. Przy czym dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy (art. 6 ust. 2 ustawy).

Ponieważ sformułowania zawarte w art. 6 ust. 1 ustawy nie są zbyt jasne, przy ich wykładni należy kierować się treścią art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Uwzględniając powyższe aspekty, można powiedzieć, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

Za informację publiczną uznać należy informacje wytworzone przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne oraz inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym (komunalnym lub Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone (wyr. NSA z 30 października 2002r., II SA 181/02). Kryterium udostępnienia informacji jest to czy dotyczy ona działalności organów władzy publicznej lub osób pełniących funkcje publiczne.

W tym zakresie Sąd podziela pogląd doktryny, zgodnie z którym spośród informacji dotyczących innych podmiotów niż władze publiczne i osoby pełniące funkcje publiczne, a zatem organów samorządu gospodarczego i zawodowego oraz innych jednostek organizacyjnych, charakter informacji publicznej należy przypisać jedynie tym, które odnoszą się do wskazanej w art. 61 Konstytucji publicznej sfery ich działalności, a więc wykonywanie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (M. Jaśkowska "Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego" Toruń 2002, str. 28).

Informacja publiczna odnosi się bowiem do faktów. Bliższa analiza art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznych wskazuje, że wnioskiem w świetle tej ustawy może być objęte pytanie o określone fakty, o stan określonych zjawisk na dzień udzielenia odpowiedzi. Zaznaczyć przy tym należy, że informacje publiczne odnoszą się do pewnych danych, a nie są środkiem ich kwestionowania (wyr. NSA z 16 czerwca 2009r., sygn. akt I OSK 89/09, publ. https://cbois.nsa.gov.pl).

Artykuł 4 ust. 1 ustawy o dostępnie do informacji publicznych stanowi, że obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Komornik sądowy jako funkcjonariusz publiczny w zakresie wykonywania czynności egzekucyjnych należy do wyżej opisanych podmiotów.

Potwierdzają to przepisy art. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U. z 2011r. Nr 231, poz. 1376), zgodnie z którymi komornik sądowy jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym. Czynności egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wyłącznie komornik. W związku z wykonywaniem zadań publicznych ustawa wiążę obowiązek zawarcia przez komornika umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody, które mogą zostać wyrządzone w związku z wykonywaniem czynności egzekucyjnych opisanych w art. 2 ustawy o komornikach (art. 24 ust. 1 ustawy o komornikach). Nadto prezes sądu rejonowego, przy którym działa komornik, kontroluje spełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, o którym mowa w art. 24 ustawy. Spełnienie tego obowiązku ustala się na podstawie okazanej przez komornika polisy lub innego dokumentu ubezpieczenia, potwierdzającego zawarcie umowy tego ubezpieczenia, wystawionego przez zakład ubezpieczeń (art. 24a ust. 1 ustawy o komornikach).

Z drugiej jednak strony Komornik w zakresie swojej działalności publicznej wykonuje powyższe czynności na własny rachunek (art. 3a ustawy o komornikach i egzekucji). Oznacza to, że istnieje sfera działalności Komornika niezwiązana z funkcją funkcjonariusza publicznego, poza zakresem czynności egzekucyjnych wykonywanych w ramach władztwa publicznego, gdzie Komornik występuje jako równoprawny podmiot obrotu gospodarczego, czy strona stosunków cywilnoprawnych. W tej sferze właśnie mieści się treść umowy ubezpieczeniowej odpowiedzialności cywilnej jaką Komornik zawiera z zakładem ubezpieczeń.

Powyższe stanowisko potwierdza okoliczność, że przedmiotem kontroli wykonania obowiązku przewidzianego w art. 24a ustawy o komornikach nie jest treść umowy ubezpieczenia, ale tylko fakt jej zawarcia z uwzględnieniem wymogów przewidzianych rozporządzeniem w sprawie szczegółowego zakresu ubezpieczenia obowiązkowego, terminu powstania obowiązku i minimalnej sumy gwarancyjnej. Spełnienie powyższego obowiązku ustawowego Komornik wykazuje nie poprzez przedstawienie treści zawartej umowy, ale polisą, czy innym dokumentem potwierdzających fakt zawarcia umowy tego ubezpieczenia wystawionym przez zakład ubezpieczeniowy (art. 24a ust. 1 ustawy o komornikach).

Wobec powyższego, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie kopia umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej Komornika sądowego nie należy do sfery zadań publicznych Komornika, ani nie dotyczy gospodarowania mieniem Skarbu Państwa. Umowa taka wprawdzie jest dokumentem, ale nie dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zatem kopia umowy ubezpieczeni cywilnego nie stanowi informacji publicznej. Powyższe skutkuje przyjęciem, że Komornik nie był zobowiązany do udostępnienia kopii treści umowy w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. W konsekwencji nie udostępniając kopii umowy Komornik nie mógł być w bezczynności.

W ocenie Sądu z okoliczności, że Komornik jako wykonujący zadania publiczne i w związku z tym zobowiązany do wykazania faktu zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nie można wywodzić, że sama treść tej umowy objęta jest zakresem prowadzonej działalności publicznej, a w konsekwencji że stanowi informację publiczną, która podlega udostępnieniu w trybie stosowanej ustawy.

Słusznie więc przyjmuje organ, że informacją publiczną jest sam fakt zawarcia przez Komornika umowy ubezpieczenia, jak również informacja o kontroli prezesa sądu rejonowego o wykonaniu tego obowiązku. Zauważyć przy tym należy, że w tym zakresie Komornik udostępnił informacje publiczną skarżącemu.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości że Komornik sądowy, jako funkcjonariusz publiczny jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępnienia informacji, mających charakter informacji publicznej będącej w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 ustawy). Dotyczy to, jak wskazano powyżej, tylko wykazania spełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Skoro, zatem treść umowy ubezpieczenia nie stanowi informacji publicznej Komornik nie był zobowiązany do jej udostępnienia w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, zatem nie pozostawał w bezczynności. W tym stanie rzeczy nie było podstaw do uwzględnienia skargi na bezczynność, co musiało skutkować jej oddaleniem.

Z tych wszystkich względów na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzeczono, jak w sentencji wyroku.