Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 20 maja 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Rutkowska, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska (spr.), Sędzia WSA Ewa Alberciak, , Protokolant Referent-stażysta Katarzyna Kudrzycka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 maja 2015 roku sprawy ze skargi K. J. na decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zawieszenia w czynnościach służbowych na okres od 1 grudnia 2014 roku do 28 lutego 2015 roku oddala skargę.

Decyzją z dnia[...], nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w zw. z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991r. o Państwowej Straży Pożarnej (tekst jedn. Dz.U. z 2013r., poz. 1340 ze zm.) - dalej: ustawa o PSP, [...] Komendant Wojewódzki Straży Pożarnej w Ł. utrzymał w mocy decyzję Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. z dnia [...], nr [...]orzekającą o zawieszeniu w czynnościach służbowych st. kpt. K. J., na okres trzech miesięcy od dnia 1 grudnia 2014r. do dnia 28 lutego 2015r.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i prawne.

Pismem z dnia 17 września 2014r. Prokuratura Rejonowa w Ł. na podstawie art. 21 § 2 K.p.k. zawiadomiła Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł., że w dniu 15 września 2014r. ogłosiła st. kpt. K. J. zarzuty z art. 231 § 1 k.k. i art. 221 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Pismem z dnia 10 listopada 2014r. Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej w Ł. zawiadomił st. kpt. K. J. o wszczęciu w dniu 23 października 2014r. z urzędu postępowania w przedmiocie zawieszenia w czynnościach służbowych.

Decyzją z dnia [...] Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej w Ł. zawiesił z dniem 1 grudnia 2014r. st. kpt. K. J. w czynnościach służbowych na okres 3 miesięcy – do dnia 28 lutego 2015r. Jako podstawę zawieszenia organ I instancji wskazał przepis art. 39 ust. 1 ustawy o PSP, zgodnie z którym strażaka zawiesza się w czynnościach służbowych na czas nie dłuższy niż trzy miesiące w razie wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego w sprawie o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe umyślne. Powołując się na pisma Prokuratury Rejonowej w Ł. z dnia 17 września 2014r. i 29 września 2014r. organ I instancji wskazał, że wobec st. kpt. K. J. wszczęto postępowanie karne o przestępstwa umyślne ścigane z oskarżenia publicznego, tj. o czyny art. 231 § 1 k.k. i art. 221 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Postępowania karne w sprawie ww. przestępstw weszło w fazę in personom, a w dniu 30 września 2014r. Prokuratora Rejonowa w Ł. wniosła do Sądu Rejonowego w Ł. akt oskarżenia przeciwko st. kpt. K. J. Powyższe okoliczności obligowały organ do zawieszenia strażaka w czynnościach służbowych.

Odnosząc się do wniosków dowodowych strony o przesłuchanie w charakterze świadków - funkcjonariuszy KP PSP w Ł. – J. G., A.W. i G. K. zgłoszonych w piśmie z dnia 17 listopada 2014r., Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej w Ł. uznał je za bezzasadne i w całości oddalił. Odwołując się do treści art. 78 K.p.a. wskazał, że strona nie wskazała żadnych okoliczności, które uzasadniałby przeprowadzenie wnioskowanych dowodów ograniczając się jedynie do lakonicznego stwierdzenia, że informacje od wskazanych świadków mają istotny wpływ na przebieg i rozstrzygnięcie sprawy.

Od powyższej decyzji skarżący wniósł odwołanie. Wskazał, że nie zgadza się z wydanym rozstrzygnięciem, ponieważ jest dla niego krzywdzące. Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji lub jej zmianę w części dotyczącej terminu zawieszenia w czynnościach służbowych.

W uzasadnieniu odwołania wskazał, że z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego wynika, że w chwili obecnej prokuratura nie prowadzi już żadnego postępowania karnego przeciwko jego osobie, a o postępowaniu prokuratury, które było podstawą do wydania niniejszej decyzji Komendant Powiatowy PSP w Ł. został powiadomiony w dniu 19 września 2014r. Skarżący podniósł, że w okresie od dnia 9 października do dnia 30 listopada 2014r., tj. po zakończeniu leczenia urazu kolana wrócił do służby i realizował polecenia przełożonego i obowiązki służbowe. Wydanie natomiast po ponad dwumiesięcznym okresie od momentu powzięcia informacji z prokuratury zaskarżonej decyzji, pomimo pozytywnie zakończonej weryfikacji lekarskiej prowadzonej przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSW oraz w Poradnię Medycyny Pracy SP ZOZ MSW w Ł. jest w ocenie skarżącego nieuzasadnione. Wskazał, że ponowne zawieszenie w obowiązkach służbowych jest nieuzasadnione i niecelowe. Wydanie przez Komendanta Powiatowego PSP w Ł. kolejnej już decyzji na maksymalny okres 3 miesięcy ma związek z wydanym przez WSA w Łodzi wyrokiem w sprawie o sygn. akt III SA/Łd 420/14, który jest niekorzystny dla organu administracji.

Decyzją z dnia [...] [...] Komendant Wojewódzki Straży Pożarnej w Ł. utrzymując zaskarżoną decyzję w mocy wskazał, że zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o PSP, strażaka zawiesza się w czynnościach służbowych na czas nie dłuższy niż 3 miesiące w razie wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego w sprawie o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe umyślne. Użycie przez ustawodawcę sformułowania "strażaka zawiesza się" wskazuje jednoznacznie zdaniem organu, że nie jest możliwe odstąpienie od tej czynności, a decyzja w tym przedmiocie nie opiera się na uznaniu administracyjnym.

Odnosząc się do zarzutu, że w chwili obecnej prokuratura nie prowadzi już żadnego postępowania karnego przeciwko skarżącemu organ zauważył, że wniesienie aktu oskarżenia nie oznacza zakończenia postępowania karnego. Sformułowanie "postępowanie karne" zarówno w judykaturze, jak i w doktrynie jest zastępowane pojęciem "proces karny", którym jest - w znaczeniu rzeczywistym - praktyczna działalność organów procesowych zmierzająca do rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności oskarżonego. Odnosząc się do kolejnego zarzutu, że Komendant Powiatowy PSP w Ł. został powiadomiony przez prokuraturę w dniu 19 września 2014r. i nie znalazł wówczas podstaw do wydania decyzji o zawieszeniu jest nieuzasadniony. Przepis art. 39 ust. 1 ustawy o PSP nie wymienia bowiem terminów granicznych, kiedy należy wydać decyzję o zawieszeniu strażaka. Poza ustaleniem zaistnienia przesłanek merytorycznych określonych w cyt. przepisie koniecznym było także ustalenie, czy postępowanie karne wszczęte w dniu 15 września 2014r. ma związek z wcześniejszym postępowaniem wszczętym w dniu 30 kwietnia 2014r. Tym samym Komendant Powiatowy PSP w Ł. uwzględnił wskazówki wynikające z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi w sprawie III SA/Łd 420/14 dotyczące przeprowadzania postępowania administracyjnego przed wydaniem decyzji o zawieszeniu w czynnościach służbowych.

Organ podkreślił, że decyzja o zawieszeniu w czynnościach służbowych na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy o PSP nie jest decyzją uznaniową. Wynika bezpośrednio z przepisu prawa i wymaga obligatoryjnego wydania takiej decyzji po stwierdzeniu zaistnienia przesłanek w nim określonych. Z tego względu w postępowaniu administracyjnym poprzedzającym wydanie niniejszej decyzji organ ma obowiązek ustalić stan faktyczny i prawny sprawy wynikający z otrzymanych od właściwych organów informacji o wszczęciu postępowania karnego. W odwołaniu strona nie zaprzecza, że okoliczności wskazane w pismach są nieprawdziwe lub nie miały miejsce. Fakt wszczęcia wobec strony postępowania karnego o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego został bezspornie stwierdzony dowodami w postaci ww. pism Prokuratury Rejonowej w Ł.. Odmowa natomiast uwzględnienia wniosków dowodowych w postaci przesłuchania funkcjonariuszy Komendy Powiatowej PSP w Ł., nie związanych z procedurą wszczęcia postępowania karnego przez prokuraturę, ani z treścią zawiadomienia o wszczęciu postępowania karnego, zdaniem organu odwoławczego była uzasadniona.

Odnosząc się do zarzutu, że zostało już zastosowane zawieszenie w czynnościach służbowych w roku 2014 organ zauważył, że z pisma Prokuratury Rejonowej w Ł. z 29 października 2014 roku wynika, że postępowanie wszczęte w dniu 15 września 2014r. jest kolejnym (innym) postępowaniem, dotyczącym innych zarzutów i zakończonym skierowaniem do sądu nowego aktu oskarżenia. Ustawa o PSP nie ogranicza czasowo, ani ilościowo, stosowania zawieszenia w czynnościach służbowych w roku kalendarzowym. Na wydanie niniejszej decyzji nie ma również wpływu powrót strony do służby po długotrwałym zwolnieniu lekarskim i realizowanie obowiązków służbowych.

Stronie umożliwiono czynny udział w tym postępowaniu i wypowiedzenie się co do zebranych dowodów. W swoim odwołaniu strona nie podważa ustaleń dokonanych przez Komendanta Powiatowego PSP w Ł. stanowiących podstawę do wydania decyzji o zawieszeniu.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skarżący wskazał, że J. S. prowadząc postępowanie administracyjne oraz wydając decyzję Nr [...] naruszył prawo materialne, tj. art. 6, art. 7, art. 9, art. 10, art. 12, art. 24 K.p.a. Podał, że przeciwko J. S. powołanemu na stanowisko Komendanta Powiatowego PSP w Ł. od dnia 11 sierpnia 2014 r. toczy się postępowanie karne za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego. W dniu 11 sierpnia 2014r. pełnomocnik skarżącego skierował do Sądu Rejonowego w Ł. subsydiarny akt oskarżenia przeciwko J. S., zarzucając mu popełnienie przestępstwa na szkodę skarżącego popełnione w związku z pełnieniem przez oskarżonego J. S. funkcji Komendanta Powiatowego. Sprawa toczy się pod sygn. akt II K 334/14 przed Sądem Rejonowym II Wydział Karny w Ł. i nie została jeszcze zakończona.

W związku z prowadzeniem przeciwko J. S. postępowania karnego w wyniku zawiadomienia skarżącego uprawdopodobnione jest istnienie okoliczności, które mogą wywoływać wątpliwość co do bezstronności. Zdaniem skarżącego na podstawie art. 24 § 1 ust. 3 K.p.a. J. S. podlegał obowiązkowi wyłączenia od udziału w postępowaniu administracyjnym. Tymczasem J. S. wydał decyzję z dnia [...] lutego 2014 r. o zawieszeniu skarżącego w obowiązkach służbowych od dnia 1 marca 2014 r. do dnia 31 maja 2014 r. W dniu 7 lipca 2014 r. i 11 sierpnia 2014 r. skierował z urzędu skarżącego do Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSW w Ł. w celu określenia stanu zdrowia i związku choroby ze służbą oraz ustalenia zdolności fizycznej i psychicznej do służby. Ponadto J. S. naruszając obowiązujące prawo dokonał potrącenia należnego wynagrodzenia za listopad 2014 r. Po złożeniu skargi na niedopełnienie obowiązków służbowych przez J. S. do jego przełożonego służbowego potrącone bezprawnie wynagrodzenie zostało wypłacone. W dniu 30 września 2014 r. J. S. skierował do rzecznika dyscyplinarnego przy [...] Komendancie Wojewódzkim PSP w Ł. wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko skarżącemu zawierający 19 zarzutów naruszenia dyscypliny służby. Rzecznik dyscyplinarny po przeprowadzeniu wnikliwej analizy przekazanych materiałów dowodowych stwierdził, że niektóre zarzuty postawione obwinionemu budzą zastrzeżenia - z punktu widzenia zasadności oskarżenia - z uwagi jednak na brak wiarygodnych i jednoznacznych dowodów winy zwrócił Komendantowi Powiatowemu PSP w Ł. żądanie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego.

Ponadto skarżący podkreślił, że Komendant Powiatowy PSP w Ł. nie informował go o żadnych czynnościach dokonanych przez organ z wyjątkiem ogólnej informacji o wszczęciu postępowania administracyjnego (pismo z dnia 10 listopada 2014 r.). Od dnia 19 września 2014 r. (data wpływu zawiadomienia Prokuratury Rejonowej w Ł. o ogłoszeniu w dniu 15 września 2014 r. zarzutów) do dnia 10 listopada 2014 r. J. S. nie informował skarżącego o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w przedmiocie zawieszenia w obowiązkach służbowych. Od dnia 19 września 2014 r. do dnia 23 października 2014r. tj. przez ponad miesiąc J. S. nie podejmował żadnych czynności, nie prowadził postępowania administracyjnego. Po udostępnieniu dokumentów stronie w dniu 17 listopada 2014 r. i pomimo złożenia wniosków dowodowych nie zostały one uwzględnione. Informację o nieuwzględnieniu wniosków dowodowych zawarto dopiero w wydanej decyzji administracyjnej. Nie zapewniono więc stronie możliwości aktywnego udziału w postępowaniu administracyjnym, a działania J. S. były wyłącznie pozorowane.

Zdaniem skarżącego zebrany materiał dowodowy poza faktem wszczęcia przez Prokuratora Rejonowego w Ł. w dniu 15 września 2014 r. postępowania karnego oraz jego zamknięcia i przekazania do Sądu Rejonowego w Ł. w dniu 30 września 2014 r. nie wskazuje ani wagi zarzutów, ani prawdopodobieństwa stawianych zarzutów. Wskazane braki dowodowe uniemożliwiają zastosowanie maksymalnego okresu zawieszenia w czynnościach służbowych. Poza tym aktywność J. S. w prowadzonym postępowaniu pokrywa się z czasem powzięcia przez ww. informacji o skierowanym przeciwko niemu akcie oskarżenia do Sądu Rejonowego w Ł.

[...] Komendant Wojewódzki w wydanej decyzji nie odniósł się do zawartego w odwołaniu wniosku o zmianę decyzji Komendanta Powiatowego PSP w Ł. w części dotyczącej terminu zawieszenia w obowiązkach służbowych i nie uzasadnił również zasadności zastosowania maksymalnego terminu - 3 miesięcy zawieszenia w obowiązkach służbowych. Komendant Powiatowy PSP w Ł. skorzystał już jednokrotnie z zawieszenia w obowiązkach służbowych w terminie od dnia 01.03.2014 r. do 31.05.2014 r. na maksymalny - wynikający z ustawy o PSP okres 3 miesięcy i nie korzystał z przedłużenia tego terminu. Wydanie przez Komendanta Powiatowego PSP w Ł. kolejnej już decyzji na maksymalny okres 3 miesięcy oraz utrzymanie jej w mocy przez [...] Komendanta Wojewódzkiego ma w ocenie skarżącego związek z wydaniem przez WSA w Łodzi niekorzystnego dla organu wyroku w sprawie sygn. akt: III SA/Łd 420/14.

W odpowiedzi na skargę [...] Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w Ł. wniósł o jej oddalenie wskazując jednocześnie, że argumentacja podniesiona przez skarżącego w skardze nie pokrywa się z zarzutami postawionymi w odwołaniu. Odnosząc się do powołanych w skardze nowych okoliczności, nie podnoszonych uprzednio w sprawie [...] Komendant Wojewódzki PSP wskazał, że w niniejszej sprawie nie zachodzą okoliczności, które mogłyby uzasadniać wyłączenie st. bryg. J. S. pełniącego funkcję Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. od udziału w postępowaniu dotyczącym zawieszenia st. kpt. K. J. w czynnościach służbowych na podstawie art. 24 K.p.a. St. bryg. Zdaniem organu J. S. pełniąc funkcję Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. piastuje funkcję organu administracji publicznej, tymczasem art. 24 K.p.a. odnosi się tylko do pracownika organu, nie ma natomiast zastosowania do osoby piastującej funkcje monokratycznego organu. Kodeks postępowania administracyjnego przewiduje wyraźne rozróżnienie oraz rozgraniczenie zakresu i skutków prawnych stosowania poszczególnych instytucji wyłączenia podmiotów stosujących prawo od załatwiania indywidualnych spraw administracyjnych na: instytucję wyłączenia pracownika organu administracji publicznej, wyłączenia organu administracji publicznej, wyłączenia członka organu kolegialnego oraz wyłączenia całego organu kolegialnego St. bryg. J. S. pełniąc funkcję Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł., tj. monokratycznego organu administracji publicznej, mógłby podlegać wyłączeniu w postępowaniu dotyczącym zawieszenia st. kpt. K. J. w czynnościach służbowych, jedynie na podstawie art. 25 § 1 K.p.a. który stanowi, że organ administracji publicznej podlega wyłączeniu od załatwienia sprawy dotyczącej interesów majątkowych jego kierownika lub osób pozostających z tym kierownikiem w stosunkach określonych w art. 24 § 1 pkt 2 i 3 oraz osoby zajmującej stanowisko kierownicze w organie bezpośrednio wyższego stopnia lub osób pozostających z nim w stosunkach określonych w art. 24 § 1 pkt 2 i 3. Z uwagi natomiast na fakt, że określone w art. 25 K.p.a. przesłanki nie zachodziły w postępowaniu prowadzonym przed st. bryg. J. S. Komendantem Powiatowym Państwowej Straży Pożarnej w Ł. brak było podstaw do jego wyłączenia od załatwienia przedmiotowej sprawy.

Niezależnie jednak od powyższego organ podkreślił, że skarżący nie występował w toku niniejszego postępowania z wnioskiem o wyłączenie Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. na podstawie art. 24 § 3 KPA od udziału w sprawie. Nieuprawdopodobnione zostały okoliczności, które mogłyby wywołać wątpliwości co do bezstronności. Ocenie nie może bowiem podlegać bezstronność działania komendanta w przypadku wydawania opinii, kierowania wniosków na komisję dyscyplinarną, kierowania na komisję lekarską, czy wydawania innych decyzji, które wynikają z jego ustawowych obowiązków.

Uchylenie natomiast przez WSA w Łodzi wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2014 r. decyzji Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. nr [...] z dnia [...]lutego 2014r. pozostaje bez jakiegokolwiek znaczenia dla niniejszego postępowania. Podkreślenia wymaga, iż decyzja Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. nr [...] z dnia [...] lutego 2014 r. dotyczyła innego postępowania karnego toczącego się przeciwko skarżącemu, tj. o czyn z art. 231 § 2 KK, a wydana została na podstawie zawiadomienia Prokuratora Rejonowego w Ł. z dnia 31 grudnia 2013r., które okazało się przedwczesne ponieważ prokurator nie przedstawił jeszcze zarzutów. Postępowanie karne wszczęto nie w grudniu 2013r. lecz w kwietniu 2014r. co nie zostało w postępowaniu administracyjnym prawidłowo ustalone.

Skierowanie natomiast skarżącego przez Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. do Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSW w Ł. w celu określenia stanu zdrowia oraz ustalenia zdolności fizycznej i psychicznej do służby, wynikało z faktu przebywania funkcjonariusza na długotrwałym, przekraczającym okres siedmiu miesięcy zwolnieniu lekarskim, oraz wydanego wcześniej orzeczenia nr [...] Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSW w Ł. z dnia 5 kwietnia 2013r. w którym ustalono zdolność do służby z ograniczeniem.

Zarzut dotyczący skierowania przez Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. w dniu 30 września 2014 r. do rzecznika dyscyplinarnego przy [...] Komendancie Wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko st. kpt. K. J. jest całkowicie bezpodstawny. Zgodnie z przepisami ustawy o PSP dotyczącymi odpowiedzialności dyscyplinarnej strażaka, prawem rzecznika dyscyplinarnego jest przeprowadzenie postępowania sprawdzającego przed wniesieniem sprawy do Komisji Dyscyplinarnej. Standardem i normalnym postępowaniem jest weryfikacja wniosku przełożonego dyscyplinarnego w oparciu o przesłanki odpowiedzialności dyscyplinarnej strażaka. Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej w Ł., nie jest oskarżycielem a jedynie wnioskodawcą. Decyzja o formie wniosku o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego należy do rzecznika po konsultacji z przełożonym dyscyplinarnym. [...] Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej nie jest organem dyscyplinarnym i nie nadzoruje przebiegu postępowania dyscyplinarnego. Jego kompetencje dotyczą jedynie wyznaczenia rzecznika dyscyplinarnego. Organy dyscyplinarne są niezależne od przełożonych służbowych. Ponadto należy wskazać, że Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej w Ł., działając na podstawie art. 124 ust. 2 Ustawy o PSP, pismem z dnia 30 września 2013 r. złożył wniosek do rzecznika dyscyplinarnego przy [...] Komendancie Wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko st. kpt. K. J. Rzecznik dyscyplinarny po przeprowadzeniu analizy przekazanych materiałów dowodowych pismem z dnia 9 grudnia 2013 r. wyraził swoje wątpliwości w zakresie części wniesionych zarzutów i zasugerował, aby Komendant Powiatowy złożył nowe żądanie z uwzględnieniem jego uwag. Komendant Powiatowy w piśmie z dnia 19 grudnia 2013 r. wyraził zgodę na częściowe uwzględnienie sugestii rzecznika dyscyplinarnego i uzupełnił żądanie o nowe zarzuty poparte stosownym materiałem dowodowym. Rzecznik dyscyplinarny po ponownej analizie całości żądania wniesionego przez Komendanta Powiatowego, na podstawie art. 124 Ustawy o PSP, pismem z dnia 17 stycznia 2014 r. złożył do komisji dyscyplinarnej przy [...] Komendancie Wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko st. kpt. K. J. Przewodniczący komisji dyscyplinarnej uwzględniając wniosek rzecznika dyscyplinarnego wydał zarządzenie z dnia 31 stycznia 2014 r. w sprawie wyznaczenia składu orzekającego, terminu rozprawy i sprawdzenia dowodów. Na wyznaczone kolejno terminy rozprawy: 6 marca 2014 roku, 11 kwietnia 2014 roku, 20 maja 2014 roku, 25 lipca 2014 roku, 18 września 2014 roku, 30 października 2014 st. kpt. K. J. nie stawiał się z powodu choroby. Obecnie przed komisją dyscyplinarną przy [...] Komendancie Wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej toczy się postępowanie dyscyplinarne przeciwko st. kpt. K. J.

Kwestia potrącenia wynagrodzenia za miesiąc listopad 2014r. była przedmiotem odrębnego postępowania skargowego, prowadzonego na wniosek st. kpt. K. J. Organ podkreślił, że przełożony skarżącego nie dokonał potrącenia należnego mu wynagrodzenia a jedynie zawiesił jego wypłatę wobec zaistnienia przesłanek, warunkujących taki sposób postępowania. W dniu 18 listopada 2014 r. do [...] Komendy Wojewódzkiej Państwowej Straży Pożarnej wpłynęła drogą służbową skarga st. kpt. K. J., w której zarzucił st. bryg. J. S. m.in. nie wypłacenie w ustawowym terminie oraz nieuprawnione obniżenie należnego wynagrodzenia za listopad 2014 r. Wszystkie zarzuty w skardze uznano za niezasadne. Okres od dnia 9 października 2014 r. do dnia 4 listopada 2014 r, którego dotyczyło potrącenie wynagrodzenia, to czas, kiedy st. kpt. K. J. nie został dopuszczony do służby przez Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. z uwagi na brak aktualnych okresowych profilaktycznych badań lekarskich. W okresie tym nie mógł wykonywać żadnych czynności służbowych. Działanie Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. było zatem zgodne z treścią art. 42 ust. 1a ustawy o PSP. Ponadto, za wskazany powyżej okres skarżący nie przedstawił żadnego zaświadczenia lekarskiego, w tym, w zakresie przeciwwskazań zdrowotnych do prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych czy też innych zaświadczeń lekarskich o przeprowadzonych badaniach. Skarżący nie dopełnił tym samym obowiązków służbowych tzn. nie przedłożył żadnego dokumentu wystawionego przez właściwy podmiot medyczny, pozwalającego usprawiedliwić przedmiotową nieobecność. W związku z powyższym, że st. kpt. K. J. nie usprawiedliwił swojej nieobecności w okresie od 9 października 2014r. do 4 listopada 2014r. na podstawie art. 109 ust. 1 ustawy o PSP zawieszono funkcjonariuszowi uposażenie za ww. okres od najbliższego terminu płatności. Wypłata zawieszonego wynagrodzenia nastąpiła po dopełnieniu przez funkcjonariusza obowiązku przedłożenia dokumentów pozwalających usprawiedliwić nieobecność w służbie.

Odnosząc się do zarzutu niepoinformowania strony o czynnościach dokonywanych w ramach przedmiotowego postępowania organ podkreślił, że pismem z dnia 10 listopada 2014r., Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej w Ł. zawiadomił skarżącego o wszczęciu z urzędu w dniu 23 października 2014r. postępowania w przedmiocie zawieszenia w czynnościach służbowych w oparciu o art. 39 ust. 1 Ustawy o PSP. W dniu 17 listopada 2014r. skarżący potwierdził pisemnie, że zapoznał się z całością akt niniejszej sprawy, w tym korespondencją pomiędzy Komendantem Powiatowym Państwowej Straży Pożarnej w Ł. a Prokuraturą Rejonową w Ł. W stosunku do dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, skarżący nie składał żadnych zastrzeżeń. Postępowanie w przedmiocie zawieszenia skarżącego w czynnościach służbowych zostało wszczęte w dniu 23 października 2014 r., o czym skarżący poinformowany został pismem z dnia 10 listopada 2014 r. Z uwagi na powyższe, poinformowanie skarżącego o wszczęciu postępowania przed datą zakreśloną powyżej było bezzasadne, a tym samym zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Zarzut niepodejmowania czynności przez organ I instancji w okresie od dnia 19 września 2014r. do dnia 23 października 2014r. również nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem art. 39 ust. 1 ustawy o PSP nie przewiduje żadnego granicznego terminu, w którym organ ma obowiązek zawiesić strażaka w czynnościach służbowych. Zastosowanie wobec skarżącego maksymalnego 3 - miesięcznego okresu zawieszenia w czynnościach służbowych oraz zarzut nierozpatrzenia przez [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej wniosku o zmianę decyzji w części dotyczącej terminu zawieszenia w obowiązkach służbowych również nie zasługują na uwzględnienie. Zawieszenie st. w czynnościach służbowych nie pozostaje w żadnym związku z poprzednim zawieszeniem , tj. w okresie od dnia 1 marca 2014 r. do dnia 31 maja 2014 r., oraz wyrokiem WSA w Łodzi. Orzeczenie 3 - miesięcznego okresu zawieszenia nastąpiło ze względu na czas trwania postępowań karnych, które z reguły znacznie przekraczają okres 3 miesięcy, przyjęcie odmiennej praktyki prowadziłoby do niepotrzebnego mnożenia czynności przez organ administracji publicznej, który wobec przedłużających się postępowań karnych, zmuszony byłby do badania zasadności i przedłużania zawieszenia funkcjonariusza w czynnościach służbowych, co pozostaje w sprzeczności z zasadą szybkości i prostoty postępowania administracyjnego.

Brak zastosowania zarówno przez Prokuraturę Rejonową w Ł., jak również Sąd Rejonowy w Ł. środka zabezpieczającego przewidzianego w art. 276 K.p.k., pozostaje bez związku z możliwością zastosowania przez bezpośredniego przełożonego funkcjonariusza (strażaka) zawieszenia w czynnościach służbowych na podstawie art. 39 ust. 1 Ustawy o PSP. Zarzut wydania decyzji wyłącznie na podstawie pisemnej informacji Prokuratury Rejonowej w Ł., bez przeprowadzenia innego postępowania dowodowego jest niezasadny, albowiem organu obu instancji działały w oparciu o zawiadomienie Prokuratury Rejonowej w Ł. z dnia 23 września 2014 r. o ogłoszeniu skarżącemu zarzutów z art. 231 § 1 KK i art. 221 KK w zw. z art. 111 § 2 KK w zw. z art. 12 KK, jak również pismo Prokuratury Rejonowej w Ł. z dnia 29 października 2014 r. informujące o prowadzonym przeciwko st. kpt. K. J. postępowaniu podejrzanym o czyn z art. 231 § 1 KK i art. 221 KK w zw. z art. 11 § 2 KK w zw. z art. 12 KK oraz o wniesieniu w dniu 30 września 2014 r. do Sądu Rejonowego w Ł. aktu oskarżenia przeciwko skarżącemu.

W przedmiotowym stanie faktycznym nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności pozbawione było zasadności. Decyzja organu I instancji jednoznacznie wskazywała, w jakim okresie skarżący podlega zawieszeniu w czynnościach służbowych, a opatrywanie jej dodatkowo wspomnianym rygorem było bezcelowe.

Na rozprawie w dniu 20 maja 2015r. skarżący oświadczył, że Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej w Ł. miał wiedzę o toczącym się postępowaniu karnym w stosunku do Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł., co potwierdzają doniesienia prasowe.

Pełnomocnik organu wnosił o oddalenie skargi, podtrzymując argumentację zawartą w odpowiedzi na skargę oraz zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r.- Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 powołanej ustawy).

Stosownie zaś do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.)-dalej p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.

W myśl art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że sąd bierze z urzędu pod uwagę wszelkie naruszenia prawa proceduralnego i materialnego niezależnie od podnoszonych w skardze zarzutów, jednakże tylko w granicach sprawy, w której skarga została wniesiona.

Przeprowadzona przez sąd w niniejszej sprawie kontrola aktu administracyjnego we wskazanym wyżej aspekcie nie wykazała, aby zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa w stopniu obligującym do jej wyeliminowania z obrotu prawnego.

W rozpoznawanej sprawie w pierwszej kolejności ocenić należało najdalej idący zarzut, tj. naruszenie art. 24 K.p.a.

Przechodząc do istoty problemu zauważyć należy, że zagadnienie stosowania art. 24 K.p.a. do piastuna organu administracji publicznej było niejednolicie ujmowane w orzecznictwie i literaturze prawniczej. W ostatnim czasie przeważa jednak pogląd, że przepisy art. 24 K.p.a. odnoszą się tylko do pracownika organu, nie mają natomiast zastosowania do osoby piastującej funkcje monokratycznego organu administracji publicznej. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w uchwale składu siedmiu sędziów NSA z dnia 20 maja 2010 r. sygn. akt I OPS 13/09 (publ. ONSAiWSA 2010 r. nr 5, poz. 82). Wprawdzie powołana uchwała dotyczyła dopuszczalności stosowania art. 24 § 1 pkt 5 K.p.a. do osoby piastującej funkcję Głównego Geodety Kraju jako ministra w rozumieniu art. 5 § 2 pkt. 4 K.p.a., jednakże wywody zawarte w uzasadnieniu tej uchwały mają ogólniejsze znaczenie i są istotne do rozstrzygnięcia problemu, jaki pojawił się w niniejszej sprawie.

Instytucja wyłączenia podmiotów stosujących prawo od załatwiania indywidualnych spraw administracyjnych w Kodeksie postępowania administracyjnego została uregulowana w dziale I rozdziału 5. Ustawodawca przewidział tam instytucje wyłączenia pracownika organu administracji publicznej (art. 24 K.p.a.), wyłączenia organu administracji publicznej (art. 25 K.p.a.), wyłączenia członka organu kolegialnego (art. 27 § 1 K.p.a.) i wyłączenia całego organu kolegialnego (art. 27 § 2 K.p.a.). Kodeks wyraźnie rozróżnia i rozgranicza zakres i skutki prawne stosowania poszczególnych tych instytucji.

Pojęcie pracownika, o jakim mowa w art. 24 K.p.a. ma szeroki zakres znaczeniowy. Wyłączeniu w trybie i na zasadach określonych w tym przepisie mogą zatem podlegać pracownicy organu właściwego do załatwienia sprawy, a także pracownicy organów, jednostek i instytucji, którym w trybie przepisów ustaw szczególnych powierzono wykonywanie kompetencji organu do prowadzenia spraw administracyjnych, w tym wydawania decyzji, a także organu, do którego organ prowadzący postępowanie zwrócił się o dokonanie czynności przewidzianych w art. 52 K.p.a. Chodzi tu przy tym nie o wszystkich pracowników wskazanych jednostek, lecz tylko tych, którzy zostali upoważnieni do załatwienia spraw indywidualnych.

Mimo szerokiego zakresu omawianego pojęcia nie można uznać, by zwrot "pracownik organu" w znaczeniu, o jakim mowa w art. 24 K.p.a., obejmował także osobę będącą personalną obsadą organu. Piastun organu nie działa w sprawie jako pracownik organu, lecz wykonuje kompetencje przypisane organowi, których realizacja oparta jest na obowiązku, a nie uprawnieniu (z wyjątkiem, gdy przepis prawa podjęcie określonego działania pozostawia uznaniu organu administracji publicznej). Kompetencje przypisane przez ustawodawcę konkretnemu organowi nie mogą być bez wyraźnej podstawy prawnej przeniesione na inny organ. Zatem osoba piastująca funkcję organu administracji publicznej -co do zasady- nie podlega wyłączeniu w trybie przypisanym pracownikom organu. Z uwagi na swą ustrojową i procesową pozycję piastun funkcji monkratycznego organu administracji publicznej podlega wyłączeniu zgodnie z przepisami o wyłączeniu organu w postępowaniu administracyjnym, a nie o wyłączeniu pracowników organu (por. wyrok NSA z dnia 23 marca 2012r. sygn. akt I OSK 2401/11 –Lex nr 1145100, uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 20 maja 2010r., sygn. akt I OPS 13/09 i wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 grudnia 2011r., sygn. akt SK 3/11 OTK-A 2011/10/113, Dz.U.2011/272/1613 oraz A. Wróbel w: M. Jaśkowska, A. Wróbel "Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz", 2012r.)

Przepisy o wyłączeniu pracownika organu administracji publicznej można stosować tylko, gdy osoba będąca obsadą personalną organu jest stroną postępowania, a zatem gdy jej jako osoby fizycznej dotyczy sprawa będąca przedmiotem postępowania administracyjnego. Na taką interpretację wskazuje konstrukcja wyłączenia organu administracji publicznej. Zgodnie z treścią art. 25 § 1 K.p.a., organ administracji publicznej podlega wyłączeniu od załatwienia sprawy dotyczącej interesów majątkowych:

1) jego kierownika lub osób pozostających z tym kierownikiem w stosunkach określonych w art. 24 § 1 pkt 2 i 3;

2) osoby zajmującej stanowisko kierownicze w organie bezpośrednio wyższego stopnia lub osób pozostających z nim w stosunkach określonych w art. 24 § 1 pkt 2 i 3.

Organ administracji publicznej traci zdolność do prowadzenia postępowania administracyjnego, w przypadku gdy stroną jest osoba fizyczna będąca obsadą personalną organu administracji publicznej właściwego do prowadzenia postępowania lub zajmuje stanowisko kierownicze w organie bezpośrednio wyższego stopnia lub osób pozostających z nimi w stosunkach określonych w art. 24 § 1 pkt 2 i 3 K.p.a. Należy to odnieść też do zastosowania art. 26 § 2 K.p.a., który stanowi, że jeżeli wskutek wyłączenia pracowników organu administracji publicznej organ ten stał się niezdolny do załatwienia sprawy, stosuje się odpowiednio § 2. Wyłączanie na tej podstawie może dotyczyć tylko sytuacji gdy stroną jest osoba, która wobec pracowników pozostaje w stosunku nadrzędności służbowej. W innych bowiem przypadkach rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy w formie decyzji administracyjnej obowiązany jest przeprowadzić organ administracji publicznej, któremu przepisy prawa przyznały kompetencję w sprawie (por. cyt. powyżej uchwała NSA z dnia 20 maja 2010r., sygn. akt I OPS 3/09).

Rozróżnienie podstaw wyłączenia "pracownika organu" od sytuacji, w jakich następuje wyłączenie od załatwienia sprawy organu administracji publicznej w świetle przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego jest istotne i to nie tylko ze względu na odmienne przesłanki takiego wyłączenia, ale i skutki prawne takiego wyłączenia.

Zróżnicowanie konsekwencji wyłączenia pracownika (art. 26 § 1 K.p.a.) od skutków wyłączenia organu (art. 26 § 2 K.p.a.) wskazuje, że wykładnia i stosowanie omawianych regulacji nie może prowadzić do zatarcia różnicy między odrębnymi regulacjami proceduralnymi, a mianowicie wyłączeniem pracownika i wyłączeniem organu. W rezultacie strona postępowania nie może żądać wyłączenia organu (podobnie i osoby pełniącej funkcję organu) z innych przyczyn niż wymienione w art.25, nawet jeżeli zdaniem strony mogą zachodzić wątpliwości co do bezstronności organu. Wyjątek w tym zakresie - o czym była już mowa - dotyczy tylko sytuacji, gdy osoba będąca obsadą personalną organu jest stroną postępowania. Powyższe rozwiązanie nie pozbawia strony prawa do bezstronnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy. Instytucja wyłączenia jest bowiem tylko jednym z gwarantów realizacji takiego uprawnienia. Droga procesu administracyjnego jest uzupełniona drogą do sądu, na której jednostka ma prawo do rozpoznania przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd sporu pomiędzy nią a organem administracji publicznej o zgodność z prawem zaskarżonego działania (decyzji administracyjnej), w tym braku obiektywnego, bezstronnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy.

Z powyższych względów skarżący nie mógł skutecznie domagać się wyłączenia J. S. pełniącego funkcję Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł., od udziału w przedmiotowej sprawie na podstawie art. 24 § 3 K.p.a, tym bardziej, że takiego wniosku w toku postępowania administracyjnego nie składał. Kwestia ta pojawiła się dopiero na etapie skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów postawionych w skardze należy wskazać, że podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 24 sierpnia 1991r. o Państwowej Straży Pożarnej (tekst jedn. Dz.U.z 2013r., poz. 1340). Zgodnie z art. 39 ust. 1 cyt. ustawy, strażaka zawiesza się w czynnościach służbowych, na czas nie dłuższy niż 3 miesiące, w razie wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego w sprawie o przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe umyślne. Z brzmienia powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że w sytuacji zaistnienia przesłanek określonych w omawianym przepisie organ jest zobligowany do zawieszenia strażaka w czynnościach służbowych. Wszystkie inne względy pozostają bez wpływu na treść rozstrzygnięcia przewidzianego tym przepisem.

W rozpoznawanej sprawie organ dokonał prawidłowej wykładni art. 39 ust. 1 ustawy o PSP i prawidłowo zastosował powyższy przepis.

Bezspornym jest, że pismem z dnia 17 września 2014r. Prokuratura Rejonowa w Ł. na podstawie art. 21 § 2 K.p.k. zawiadomiła Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł., że w dniu 15 września 2014r. ogłosiła st. kpt. K. J. zarzuty z art. 231 § 1 k.k. i art. 221 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Uwzględniając powyższą okoliczność Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej w Ł., był obowiązany do obligatoryjnego zawieszenia skarżącego w czynnościach służbowych na czas nie dłuższy niż 3 miesiące.

Zauważyć należy, że zarówno przestępstwo przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków przez funkcjonariusza publicznego (art. 231 § 1 k.k.), jak i przestępstwo niedopełnienia obowiązków w zakresie wypadków przy pracy lub chorób zawodowych (art. 221 k.k.) są przestępstwami umyślnymi, ściganymi z oskarżenia publicznego. Jak wynika natomiast z pism Prokuratury Rejonowej w Ł. postępowania karne w sprawie ww. przestępstw weszły w fazę in personam, tj. ogłoszono skarżącemu zarzuty i skierowano akt oskarżenia do sądu.

W świetle przedstawionych okoliczności bez wpływu na prawidłowość podjętego rozstrzygnięcia pozostaje okoliczność, że organ zastosował, pomimo jak twierdzi skarżący występowania uznania administracyjnego w kwestii okresu zawieszenia, maksymalny okres zawieszenia, tj. okres 3 miesięcy. Organy obowiązane są działać w zakresie określonej właściwości i przyznanych im uprawnień. W przedmiotowej sprawie organ takie działania, znajdujące źródło w przepisach prawa, podejmował, co prowadzi do wniosku, iż były to działania legalne. Z akt sprawy wynika, że podjęcie zaskarżonej decyzji nastąpiło po przeprowadzeniu analizy wagi zarzucanych skarżącemu czynów w ramach kolejnego postępowania karnego i aktualnego etapu toczącego się postępowania karnego. Zdaniem Sądu, w okolicznościach przedmiotowej sprawy, organ nie przekroczył granic uznania administracyjnego w zakresie zastosowania maksymalnego 3 miesięcznego okresu zawieszenia, tym bardziej, że ten element uznaniowości został wskazany w przepisie, którego zasadnicza część (tj. obowiązek zawieszenia strażaka) stanowi obligatoryjne działanie organu w wypadku zaistnienia przesłanek wskazanych w art. 39 ust. 1 ustawy o PSP.

Uchylenie natomiast przez WSA w Łodzi wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2014 r. decyzji Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. nr [...] z dnia [...]lutego 2014r. pozostaje bez jakiegokolwiek znaczenia dla niniejszego postępowania. Podkreślić należy, że decyzja Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej w Ł. nr [...] z dnia [...]lutego 2014 r. dotyczyła innego postępowania karnego toczącego się przeciwko skarżącemu, tj. o czyn z art. 231 § 2 k.k, a wydana została na podstawie zawiadomienia Prokuratora Rejonowego w Ł. z dnia 31 grudnia 2013r., które okazało się przedwczesne, ponieważ prokurator nie ogłosił skarżącemu zarzutów. Postępowanie karne wszczęto nie w grudniu 2013r. lecz w kwietniu 2014r. co nie zostało w postępowaniu administracyjnym prawidłowo ustalone.

Rozpoznając niniejszą sprawę sąd nie stwierdził naruszenia przez organy administracji przepisów prawa materialnego, bądź przepisów postępowania administracyjnego mogących mieć wpływ na wynik sprawy. Okoliczności faktyczne kontrolowanej sprawy nie pozostawiają wątpliwości, co do spełnienia przesłanek określonych w art. 39 ust. 1 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 10 K.p.a. należy wskazać, że pismem z dnia 10 listopada 2014r., Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej w Ł. zawiadomił skarżącego o wszczęciu z urzędu w dniu 23 października 2014r. postępowania w przedmiocie zawieszenia w czynnościach służbowych w oparciu o art. 39 ust. 1 cyt. ustawy. W dniu 17 listopada 2014r. skarżący potwierdził pisemnie, że zapoznał się z całością akt niniejszej sprawy, w tym, w szczególności z korespondencją pomiędzy Komendantem Powiatowym Państwowej Straży Pożarnej w Ł. a Prokuraturą Rejonową w Ł. W stosunku do dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, skarżący nie składał żadnych zastrzeżeń. W sprawie należy podkreślić, że ramy toczącego się postępowania dowodowego ograniczone były w zasadzie do ewidentnych i bezspornych dokumentów oraz ustaleń przekazanych przez Prokuraturę Rejonową w Ł., a skarżący w zasadzie nie kwestionował tych ustaleń i prawidłowości merytorycznej podjętego rozstrzygnięcia w zakresie spełnienia przesłanek samego zawieszenia go w czynnościach służbowych. Zasadnie wobec powyższego organ odwoławczy uznał, że złożone przez skarżącego wnioski dowodowe, przesłuchania wskazanych świadków pozostawały w okolicznościach przedmiotowej sprawy bez znaczenia dla jej rozstrzygnięcia.

Nieuzasadniony jest również zarzut wydania przez Komendanta Powiatowego PSP w Ł. decyzji z naruszeniem prawa z w zakresie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności. W kwestii tej należy wyjaśnić, że jak wynika z treści tej decyzji organ nie stosował art. 108 § 1 K.p.a., a więc nie mógł go naruszyć, natomiast znajdujący się w pouczeniu decyzji Nr [...] Komendanta Powiatowego PSP zapis, że wniesienie odwołania od zawieszenia w czynnościach służbowych albo jego przedłużenia nie wstrzymuje wykonania decyzji o zawieszeniu lub przedłużeniu okresu zawieszenia jest wymogiem ustawowym wynikającym z art. 29 ust. 4 ustawy o PSP.

W świetle przedstawionych okoliczności, rozstrzygając w granicach przedmiotowej sprawy, sąd wbrew twierdzeniom zawartym w skardze, nie znalazł podstaw do wzruszenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Z powyższych względów na podstawie art. 151 p.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi skargę oddalił.

k.ż.