drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego, Dostęp do informacji publicznej, Prezes Sądu, *Oddalono skargę, IV SA/Wr 335/14 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2014-10-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Wr 335/14 - Wyrok WSA we Wrocławiu

Data orzeczenia
2014-10-16 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-05-05
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Sędziowie
Alojzy Wyszkowski /przewodniczący/
Henryk Ożóg /sprawozdawca/
Julia Szczygielska
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 1261/15 - Wyrok NSA z 2016-11-10
I OZ 466/15 - Postanowienie NSA z 2015-05-22
Skarżony organ
Prezes Sądu
Treść wyniku
*Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 14 ust. 2
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący : Sędzia WSA Alojzy Wyszkowski Sędziowie : Sędzia NSA Henryk Ożóg (sprawozdawca) Sędzia NSA Julia Szczygielska Protokolant : sekretarz sądowy Aneta Januszkiewicz po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 16 października 2014 r. sprawy ze skargi M. W. na decyzję Prezesa Sądu Okręgowego we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi jest decyzja Prezesa Sądu Okręgowego we W. z dnia [...], nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Prezesa Sądu Rejonowego dla W. F. we W. nr [...] z dnia [...] w sprawie odmowy udostępnienia M. W. (skarżący) informacji publicznej w żądanym zakresie.

Obydwie decyzje zostały oparte na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. nr 112, poz. 1198 ze zm.), dalej: ustawa.

W uzasadnieniu decyzji ostatecznej stwierdzono:

Skarżący wniósł o udostępnienie informacji publicznej poprzez przesłanie kserokopii:

1) półrocznych pisemnych informacji lub sprawozdań obejmujących okres od 1988 r. do końca 1998 r. z przeprowadzonych przez prezesów Sądu Rejonowego dla W. – F. z udziałem księgowego, kontroli w trybie § 45 Regulaminu wewnętrznego urzędowania sądów powszechnych z 1987 r., tych komorników, którzy dokonywali egzekucji alimentów z wynagrodzenia skarżącego - (prawdopodobnie od 1994 r. egzekucją zajmował się komornik B. G.);

2) w przypadku braku jakiejkolwiek dokumentacji wymienionej w punkcie poprzednim, o potwierdzenie tego faktu oraz wyjaśnienie, dlaczego jej nie ma;

3) wszystkich pism kierowanych przez prezesów Sądu Rejonowego dla W. – F. pomiędzy 1999 r. a 2005 r. do wymienionego komornika o udostępnienie Sądowi akt komorniczych, aby Sąd przeprowadził coroczne kontrole na podstawie art. 3 ustawy o komornikach sądowych, albo adnotacja, że korespondencja taka nie była wysyłana;

4) podanie liczby sprawdzonych akt komorniczych w oparciu o przywołany tu przepis w kolejnych latach i wskazanie, w jaki sposób prezesi ustalili egzekucje komornicze podlegające w poszczególnych przedziałach rocznych kontroli administracyjnej prezesowi Sądu Rejonowego dla W. – F.;

5) liczby zawiadomień do sądu o potrzebie wydania poszczególnym komornikom zarządzeń, o których mowa w art. 759 § 1 kpc wystosowanych przez prezesów Sądu za każdy rok w latach 1998 - 2005;

6) pisemnego udokumentowania przeprowadzania dorocznych kontroli przez prezesa lub prezesów Sądu Rejonowego dla W. – F. względnie deklaracji, że takie nie istnieją;

7) zawiadomień kierowanych przez prezesów Sądu do Sądu Okręgowego we W. od 1988 r. informujących o braku możliwości albo trudnościach wykonywania w Sądzie Rejonowym dla W. – F. zadań nałożonych na niego przepisami z zakresu kontroli egzekucji komorniczych lub stwierdzenie, że takich nie było.

Pismem z dnia 17 grudnia 2013 r. Prezes Sądu Rejonowego dla W. – F. we W. poinformował wnioskodawcę, iż żądane przez niego informacje mają charakter informacji publicznej przetworzonej w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy, gdyż Prezes Sądu Rejonowego dla W. – F. we W. nie dysponuje gotową (prostą) informacją publiczną. Poinformował także, że uzyskanie wnioskowanej informacji wymagałoby wykonania czynności połączonych z zaangażowaniem odpowiedniej ilości środków osobowych, a także przeprowadzenia wielu czasochłonnych czynności, między innymi ustalenia, który z komorników, w odległych latach, dokonywał egzekucji alimentów z wynagrodzenia wnioskodawcy, a także powiadomił, iż nie prowadzi odrębnego wykazu pism kierowanych do komorników, ani zawiadomień o potrzebie wydania poszczególnym komornikom zarządzeń, o których mowa w art. 759 § 2 kpc, czy braku możliwości wykonania zadań nałożonych przepisami z zakresu kontroli egzekucji komorniczych. Dodał również, że nie prowadzi także wykazów sprawdzanych akt komorniczych i nie sporządza statystyk w tym zakresie.

Jednocześnie Prezes Sądu Rejonowego dla W. – F. we W. poinformował wnioskodawcę, iż udzielenie informacji publicznej przetworzonej wymaga wykazania przesłanki interesu publicznego oraz że udostępnienie tej informacji może nastąpić dopiero po wykazaniu przez niego w terminie 14 dni, że jej uzyskanie uzasadnione jest szczególnie istotnym interesem publicznym i że jest ona ważna dla dużego kręgu potencjalnych odbiorców i nie dotyczy wyłącznie interesu wnioskodawcy.

W piśmie z dnia 14 stycznia 2014 r. wnioskodawca oświadczył, że szczególnie istotny interes publiczny uzasadnia faktem, iż zarówno wierzyciele jak i dłużnicy są żywotnie zainteresowani uzyskaniem wiedzy, czy komornicy rzetelnie i zgodnie z przepisami prowadzą egzekucje, gdyż mogą podejrzewać, że obowiązujące przepisy są złe, a sądowy nadzór administracyjny jest niewystarczający lub obie te nieprawidłowości występują równocześnie. Dodał także, iż stanowienie prawa i wymiar sprawiedliwości należą odpowiednio do władzy ustawodawczej i sądowniczej, a ponieważ przedstawiciele obu tych grup zawodowych utrzymywani są z podatków obywateli, w ich interesie nie leży, by pieniądze wydawane były nieoszczędnie.

Decyzją z dnia [...] Prezes Sądu Rejonowego dla W. – F. we W. odmówił udostępnienia wnioskodawcy informacji publicznej dotyczącej przesłania kserokopii:

1) półrocznych pisemnych informacji lub sprawozdań obejmujących okres od 1988 r. do końca 1998 r. z przeprowadzonych przez prezesów Sądu Rejonowego dla W. – F. z udziałem księgowego, kontroli w trybie § 45 Regulaminu wewnętrznego urzędowania sądów powszechnych z 1997 r., tych komorników, którzy dokonywali egzekucji alimentów z wynagrodzenia skarżącego - prawdopodobnie od 1994 r. egzekucją zajmował się wspomniany wcześniej komornik;

2) w przypadku braku jakiejkolwiek dokumentacji wymienionej w punkcie poprzednim, o potwierdzenie tego faktu oraz wyjaśnienie, dlaczego jej nie ma;

3) wszystkich pism kierowanych przez prezesów Sądu Rejonowego dla W. – F. pomiędzy 1999 r. a 2005 r. do komornika o udostępnienie Sądowi akt komorniczych, aby Sąd przeprowadził coroczne kontrole na podstawie art. 3 ustawy o komornikach sądowych, albo adnotacja, że korespondencja taka nie była wysyłana;

4) podanie liczby sprawdzonych akt komorniczych w oparciu o przywołany tu przepis w kolejnych latach i wskazanie, w jaki sposób prezesi ustalili egzekucje komornicze podlegające w poszczególnych przedziałach rocznych kontroli administracyjnej prezesowi Sądu Rejonowego dla W. – F.;

5) liczby zawiadomień do sądu o potrzebie wydania poszczególnym komornikom zarządzeń, o których mowa w art. 759 § 1 kpc wystosowanych przez prezesów Sądu za każdy rok w latach 1998 - 2005;

6) pisemnego udokumentowania przeprowadzania dorocznych kontroli przez prezesa lub prezesów Sądu Rejonowego dla W. – F. względnie deklaracji, że takie nie istnieją;

7) zawiadomień kierowanych przez prezesów Sądu do Sądu Okręgowego we W. od 1988 r. informujących o braku możliwości albo trudnościach wykonywania w Sądzie Rejonowym dla W. – F. zadań nałożonych na niego przepisami z zakresu kontroli egzekucji komorniczych lub stwierdzenie, że takich nie było.

Prezes Sądu Rejonowego dla W. – F. we W. uznał, że wnioskodawca nie wykazał szczególnego interesu publicznego uzasadniającego wytworzenie informacji publicznej. Stwierdził, iż użyta przez wnioskodawcę argumentacja mająca uzasadnić istnienie szczególnie istotnego interesu publicznego jest ogólnikowa i w istocie nie przytacza żadnego konkretnego interesu publicznego. Dodał, że względami wskazanymi przez wnioskodawcę można by uzasadniać każde żądanie dotyczące organów publicznych i prowadzonych przez nie postępowań.

Jednocześnie Prezes Sądu Rejonowego dla W. – F. we W. stwierdził, iż wytworzenie żądanej informacji wymagałoby przejrzenia kilkunastu roczników istniejących zbiorów dokumentacji i wyodrębnienia z nich danych interesujących wnioskodawcę, według wskazanych przez niego kryteriów. Koniecznym byłoby również ustalenie, która dokumentacja została już wybrakowana za zgodą Archiwum Państwowego, z uwagi na zakwalifikowanie dokumentacji do poszczególnych kategorii.

Dodał zarazem, iż wnioskodawca również nieprecyzyjnie wskazuje, których kancelarii komorniczych sprawozdań się domaga i że ustalenie komornika, który od 1988 r. do 1998 r. dokonywał egzekucji alimentów z wynagrodzenia wnioskodawcy, byłoby pracochłonne i wręcz nierealne z uwagi na odległy czas. Nadmienił także, iż żądanie tej informacji wskazuje, iż wnioskodawca zmierza do uzyskania informacji przetworzonej do realizacji celów osobistych, a także, że żądane informacje rejestrowane są w różnych klasach wynikających z rzeczowego podziału dokumentacji zgodnie z instrukcją kancelaryjną oraz rzeczowym wykazem akt i zebranie ich wymagałoby dużego zaangażowania pracowników i zdezorganizowałoby pracę nie tylko Archiwum, jak również Oddziału Administracyjnego Sądu Rejonowego dla W. – F. oraz wpłynęłoby negatywnie na bieżące czynności wykonywane przez pracowników sądu.

W odwołaniu od tej decyzji wnioskodawca zarzucił:

• błędne przyjęcie, że dokumenty z półrocznych kontroli komorników sądowych, były informacją publiczną przetworzoną. Nadmienił, że prezesi byli zobowiązani do kontrolowania poprawności przeprowadzanych przez komorników egzekucji i wyniki tych kontroli powinny być w jakikolwiek sposób dokumentowane, a jeżeli brak jest takich dokumentów - świadczy to o tym, że swoich zawodowych czynności nie wykonali i że żadnego działania w tym kierunku nie było;

• skoro ustawa nie precyzuje, co należy rozumieć przez informację publiczną przetworzoną, a stanowienie prawa należy do władzy ustawodawczej, Prezes Sądu nie jest władny do oceny co jest taką informacją a powoływany przez Prezesa wyrok NSA wydany był w konkretnej sprawie i nie ma zastosowania w przypadku skarżącego;

• w przypadku uznania, że wnioskiem objęta była informacja publiczna przetworzona, Prezes powinien wymienić materiały źródłowe, z których informacja ta miałaby powstać;

• naruszenie art. 2 ust. 2 ustawy przez żądanie wskazania, w jaki sposób wnioskodawca zamierza wykorzystać uzyskaną informację;

• naruszenie art. 13 ust. 2 i art. 15 ustawy przez zamieszczoną w zaskarżonej decyzji argumentację o wysokich kosztach i czasochłonności wyszukiwania informacji.

Skarżący w odwołaniu wskazał też, iż w przypadku trudności z ustaleniem nazwisk komorników, którzy zajmowali się egzekucją jego poborów, wystarczą mu dokumenty z kontroli dowolnego innego komornika z okresu sprzed 1994 r. Tak sprecyzowanego żądania nie można jednak traktować jako zarzut stawiany zaskarżonej decyzji, skoro nie było ono objęte wnioskiem o udzielenie informacji publicznej, zatem nie znalazło - bo nie mogło znaleźć - odbicia w zaskarżonej decyzji.

Rozpoznając odwołanie, Prezes Sądu Okręgowego w pełni podzielił argumentację Prezesa Sądu Rejonowego dla W. – F. zawartą w zaskarżonej decyzji co do przyjęcia, iż objęte wnioskiem informacje mają charakter informacji publicznej przetworzonej, uzyskanie której wymaga wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego. Informacja przetworzona jest informacją nową, nieistniejącą dotychczas w takiej jak przyjęta treści i postaci, chociaż jej źródłem są materiały znajdujące się w posiadaniu zobowiązanego. Przetworzenie przybiera postać czynności wymagających analiz, odniesień do poszczególnych okresów, zestawień itp.

Ustawodawca nie definiuje, na czym ma polegać przetworzenie informacji publicznej, ustalenie więc właściwego rozumienia tego terminu pozostaje do ustalenia w oparciu o orzecznictwo i poglądy doktryny na ten temat.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego relacja pomiędzy informacją prostą a przetworzoną, została już przesądzona (wyrok z dnia 9 grudnia 2011 r. I OSK 1737/11, podobnie wyrok z dnia 17 października 2006 r. I OSK 1347/05).

Zaskarżona decyzja w swej treści wyraźnie i precyzyjnie wskazuje, iż udostępnienie informacji lub sprawozdań za dziesięcioletni okres (od 1988 r. do końca 1998 r.) przeprowadzonych przez prezesów Sądu Rejonowego dla W. – F., w odniesieniu do wszystkich komorników, którzy dokonywali egzekucji alimentów z wynagrodzenia wnioskodawcy, bez wskazania, których kancelarii komorniczych sprawozdania z kontroli miałyby dotyczyć, wiąże się z potrzebą przeprowadzenia odpowiednich, wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji zabiegów, tj. przejrzenia kilkunastu roczników istniejących zbiorów dokumentacji i wyodrębnienia z nich danych wnioskodawcy, według wskazanych przez niego kryteriów tj. dot. egzekucji alimentów należnych od wnioskodawcy. Wyraźnie też w decyzji wskazano, że żądane informacje rejestrowane są w różnych klasach, wynikających z rzeczowego podziału dokumentacji zgodnie z instrukcją kancelaryjną i rzeczowym wykazem akt, a nadto udostępnienie żądanej informacji wymagałoby uprzedniego ustalenia, która dokumentacja została już wybrakowana za zgodą Archiwum Państwowego, z uwagi na zakwalifikowanie dokumentacji do poszczególnych kategorii. Wbrew przekonaniu skarżącego, inne określenie materiałów źródłowych, z których przetworzona informacja miałaby powstać, nie jest możliwe.

Zdaniem Prezesa Sądu Okręgowego we W., stanowisko zawarte w zaskarżonej przez wnioskodawcę decyzji nie narusza prawa i poparte jest orzecznictwem.

Chybiony jest zarzut naruszenia art. 2 ust. 2 ustawy. Przepis ten dotyczy informacji publicznej prostej i oznacza, że wnioskodawca nie musi tłumaczyć, dlaczego żąda danej informacji i w jakim celu jest mu ona potrzebna. W przypadku informacji przetworzonej został natomiast w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy wprowadzony obowiązek wskazania interesu publicznego.

Z ustawy o dostępie do informacji publicznej (art. 3 ust. 1 pkt 1) niewątpliwie wynika prymat interesu publicznego nad interesem prywatnym, co ma zapobiegać zalewowi wniosków zmierzających do uzyskania informacji dla realizacji celów osobistych lub komercyjnych. Pojęcie interesu publicznego jest pojęciem niedookreślonym, nieposiadającym zwartej formuły zapisanej na gruncie obowiązującego prawa. W doktrynie przyjmuje się, że przez interes publiczny należy rozumieć dążność do osiągnięcia środków, które mogą zadośćuczynić zbiorowości ogólnoludzkiej, dającą się odnieść do wielu adresatów traktowanych jako wspólny podmiot. W gestii podmiotu zobowiązanego pozostaje, czy w danej sytuacji prawno-faktycznej zachodzi szczególna istotność z punktu widzenia interesu publicznego. Szczególna istotność dla interesu społecznego nie zachodzi, gdy w uzyskaniu informacji wnioskodawca ma wyłącznie interes własny, a na to wskazywała właśnie treść żądań wnioskodawcy, na co słusznie w zaskarżonej decyzji wskazano.

Zarzuty naruszenia art. 13 ust. 2 i art. 15 ustawy, są chybione. Przepisy te są dla niniejszej sprawy bezprzedmiotowe.

Z tych też względów Prezes Sądu Okręgowego we W. utrzymał w mocy decyzję Prezesa Sądu Rejonowego dla W. – F. z dnia [...] odmawiającą udostępnienia wnioskodawcy informacji publicznej w postaci i zakresie objętym wnioskiem.

Skarga zarzuca, że gdyby Prezes Sądu nie naruszył art. 22 § 1 pkt 2 ustawy o ustroju sądów powszechnych i analizowałby orzecznictwo w kierowanym przez siebie sądzie, to bez żadnego wysiłku dowiedziałby się, który Rewir od 1983 r. prowadził egzekucję z poborów skarżącego. Na początku drugiej strony uzasadnienia wyroku z dnia [...] o sygn. akt [...] sędzia z [...] Wydziału Cywilnego napisała: "Na podstawie wniosku z dnia 20 października 1983 r. ... Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla W.-F. we W. Rewir [...] wszczął postępowanie o egzekucję alimentów od skarżącego, które toczyło się pod sygn. akt [...]. Następnie postępowanie było prowadzone przez Komornika ... B. G. ...". W tej sytuacji wyszukanie w archiwum akt osobowych nazwiska jednego lub nazwisk kilku komorników pracujących w okresie 11 lat we wspomnianym wyżej Rewirze nie powinno nastręczać trudności nawet osobie o niewielkim doświadczeniu kadrowym.

Skoro zobowiązany nie był w stanie uporać się z powyższym problemem, to tym bardziej powinien zaakceptować modyfikację wniosku o udostępnienie dokumentów z kontroli jakiegokolwiek innego komornika z okresu sprzed 1994 r. Prezes Sądu zarzuca, że uzyskane dane skarżący chciałby wykorzystać wyłącznie we własnym interesie, a nie dla szczególnego interesu publicznego.

Przypuszcza ponadto, że przejęcie spraw przez wspomnianego komornika od poprzednika też zostało udokumentowane na piśmie z podaniem nazwisk zdającego i przejmującego.

Wobec powyższego opinia Wiceprezes Sądu Okręgowego we W. wyrażona w uzasadnieniu decyzji, że ustalenie między innymi danych osobowych komorników wymagałoby przejrzenia kilkunastu roczników istniejących zbiorów dokumentacji, jest bezpodstawna.

Nie jest prawdą twierdzenie adresata normy prawnej zawarte w piśmie z dnia 17 grudnia 2013 r., że cała żądana informacja publiczna jest informacją przetworzoną. Jest nią tylko ta wymieniona w punktach 4 i 5 pisma.

Zgodnie z § 45 obowiązującego do dnia 2 kwietnia 2007 r. Regulaminu urzędowania sądów powszechnych (Dz. U. z 1987 r. nr 38, poz. 218) bezpośredni nadzór prezesa sądu rejonowego nad komornikiem miał polegać na nie rzadszych niż co 6 miesięcznych kontrolach. Jeżeli nie ma żadnego fizycznego śladu ich przeprowadzania, to zobowiązany nie ma dowodów, że swoje służbowe zadania, gdy sprawował urząd prezesa, wykonywał. Nie może powiedzieć, że zarówno on jak i jego poprzednicy rezultaty ich pracy, to jest wyniki kontroli kilku komorników za okres 20 lat, przechowują we własnej pamięci. W tym przypadku od 1988 r. do zakończenia egzekucji w lutym 2005 r. powinny być 33 dokumenty. Ich brak oznacza niedopełnienie obowiązków służbowych. Z faktu, że ustawodawca nie określił nazwy i formy tych dokumentów, nie można wysnuwać wniosku o zbędności zarejestrowania i opisania wykonanych czynności. Nie można też uchylić się od dokonania oceny poprawności pracy komornika, prawidłowości prowadzenia przez jego kancelarię akt i ksiąg, czy wreszcie odnotowania ewentualnych dostrzeżonych jego uchybień i przewinień. Omawiany tu przepis jest wystarczającym dowodem, że także informacje z punktu 1 powyższego żądania jest informacją nieprzetworzoną.

Jeżeli Prezes Sądu w swojej decyzji z dnia [...] stwierdza, że całe żądanie stanowi informację przetworzoną, a koszty jej wytworzenia są tak wysokie i czasochłonne, że zdezorganizowałyby pracę całego sądu, to powinien przynajmniej:

1) uprawdopodobnić zakres niezbędnej do przetworzenia dokumentacji przez wymienienie z nazwy konkretnych dokumentów, rejestrów, sprawozdań okresowych i innych materiałów źródłowych, z których informacja przetworzona miałaby powstać,

2) obliczyć i podać koszty wytworzenia informacji przetworzonej.

Skoro organ odwoławczy podziela zdanie zobowiązanego w zakresie kosztów, to oczekuje informacji, do którego Sądu Apelacyjnego, czy Okręgowego należało podjęcie decyzji o tym, które akta komornicze w poszczególnych latach na podstawie art. 3 ustawy o komornikach miał kontrolować Prezes Sądu. Prosi ponadto o kserokopie wszystkich zawiadomień z punktu 5.

Z przyczyn wskazanych wyżej oraz ze względu na to, że Prezes Sądu Okręgowego we W. uchylił się od rzetelnego udzielenia informacji o tym, którą dokumentację Archiwum Państwowe zgodziło się wybrakować, oraz nie załączył żadnych dokumentów potwierdzających ten fakt uważa niniejszą skargę za w pełni zasadną.

Nadto nadal podtrzymuje zarzut, że Prezesi obu Sądów odmawiają udzielenia informacji publicznej, ponieważ jest to jedyny sposób, aby ukryć brak jakiegokolwiek sądowego nadzoru nad komornikami sądowymi. Twierdzi, że nie mogą istnieć dokumenty z kontroli, gdyż kontroli tych w ogóle nikt nie przeprowadził.

Zastrzega sobie ewentualne uzupełnienie niniejszej skargi w zakresie regulacji prawnych dotyczących archiwizowania akt sądowych i komorniczych oraz obowiązków nadzorczych sądów nadrzędnych.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie z tych samych powodów, które uzasadniały decyzję ostateczną.

W związku z mającą się odbyć rozprawą w sprawie odmowy udzielenia informacji publicznej o istnieniu dokumentów z administracyjnych kontroli egzekucji komorniczych (art. 759 § 2 Kpc) przez Prezesów Sądu Rejonowego dla W.-F. skarżący wniósł o:

1) Sporządzenie przez Prezesa Sądu Okręgowego we W. (zwanego dalej Prezesem) wykazu dokumentów sądowych, które należałoby przeczytać, aby wyszukać w nich żądane informacje.

2) Dostarczenie przez Prezesa kserokopii wniosków złożonych do Archiwum Państwowego we W. o zgodę na likwidację (brakowanie) dokumentacji sądowej z kontroli komorników sądowych przeprowadzanych przez Prezesów Sądu Rejonowego dla W.-F. oraz kserokopii pisemnych zezwoleń wydanych przez to Archiwum na zniszczenie wyżej wymienionej dokumentacji.

Prezes w odpowiedzi z dnia 30 kwietnia br. na skargę uzasadnił odmowę udzielenia informacji również tym, że część dokumentacji uległa planowej likwidacji. Minister Sprawiedliwości w § 5 ust. 2 rozporządzenia z dnia 5 maja 1989 r. w sprawie przechowywania akt sądowych lub przekazywania ich archiwom państwowym (Dz. U. Nr 28, poz. 150) nałożył wymóg uzyskania zezwoleń właściwego archiwum na likwidację dokumentacji sądowej.

Wykonanie kserokopii repertorium lub repertoriów Co - sprawy dotyczące nadzoru sądu z urzędu nad komornikiem z Sądu Rejonowego dla W.- F. za okres prowadzenia egzekucji skarżącego.

Przywołany wyżej w punkcie 2 akt prawny w § 20 ust. 1 zalicza repertoria oraz repertoria komornicze do kategorii "A". Materiały archiwalne tej grupy nie mogą być zniszczone.

Opracowanie przez Prezesa wykazu obowiązujących w sądach aktów prawnych dotyczących biurowości komorniczej, gdy komornicy byli pracownikami sądów, biurowości sądowej z zakresu nadzoru nad komornikami, sprawozdawczości sądowej dotyczącej komorników oraz archiwizacji akt sądowych za lata od 1984 do 2006 r.

Pisma z Sądów Rejonowego i Okręgowego, w tym odpowiedź z dnia 30 kwietnia br. na skargę, zostały tak zredagowane, że sugerują jakoby zagadnienia poruszone w tym wniosku w ogóle nie posiadały żadnej regulacji prawnej, a administracja sądowa w tym zakresie miała pełną swobodę postępowania.

5) Wskazanie przez Prezesa sygnatury akt komorniczych prowadzonej aktualnie przeciwko skarżącemu egzekucji należności alimentacyjnych lub podanie dokładnej daty, kiedy egzekucja tych należności się zakończyła.

6) Wystąpienie do Prezesa Sądu Apelacyjnego we W. o nadesłanie kserokopii planów kontroli, o których mowa w § 22 znowelizowanego Zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z 26 lipca 1985 r. w spr. szczegółowych zasad wykonywania działalności kontrolnej w resorcie sprawiedliwości (Dz. Urz. MS. nr 6, poz.29 ze zm.) za czas pozostawania w mocy tego aktu prawnego, jednak nie dłużej niż do 2007 r. włącznie.

Zwrot poniesionych i należnych kosztów (pismo skarżącego z dnia 24 lipca 2014r.).

W odpowiedzi Prezes Sądu Okręgowego we W. wniósł o pominięcie wniosków skarżącego zawartych w tym piśmie jako niedopuszczalnych w postępowaniu skargowym wywołanym skargą na decyzję Prezesa Sądu Okręgowego we W. z dnia [...] (pismo z dnia 25 sierpnia 2014 r. nr [...]).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zaskarżona bowiem decyzja, jak i decyzja utrzymana nią w mocy nie narusza przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Sąd administracyjny natomiast kontroluje jedynie legalność zaskarżonych decyzji administracyjnych (art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych. Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm., art. 3 § 2 ustawy w dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; ppsa).

Spór w sprawie sprowadza się do tego czy informacja, o jaką zwrócił się skarżący do Prezesa Sądu Rejonowego dla W. F. jest informacją przetworzoną czy nieprzetworzoną, gdyż dla uzyskania tej pierwszej należałoby wykazać, że jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Ustawa definiuje informację publiczną jako informację o sprawach publicznych. Pojęcia: informacja przetworzona zaś używa w art. 3 ust. 1 ale nie definiuje jej nawet tak ogólnie jak czyni to w art. 1 ust. 1 z informacją publiczną.

Naczelny Sąd Administracyjny, w wyroku z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. I OSK 426/11, Lex nr 1135982, uznał, że przetworzenie informacji w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 to zebranie lub zsumowanie pojedynczych informacji powstałych na podstawie różnych kryteriów, które wymagają odpowiedniego zestawienia, samodzielnego ich zredagowania związanego z koniecznością przeprowadzenia stosownych czynności analitycznych. Teza ta znajduje potwierdzenie w innym wyroku NSA z dnia 6 października 2011 r. sygn. I OSK 1199/11, LEX nr 1149133, w którym także zwrócono uwagę, że w pewnych przypadkach suma informacji prostych posiadanych przez adresata wniosku może przekształcić się w informację przetworzoną. Sytuacja taka może mieć miejsce, jeżeli uwzględnienie wniosku wymaga zgromadzenia informacji prostych poprzez przegląd materiałów źródłowych, w których są zawarte, a ich ilość konieczna dla sporządzenia wykazu wskazanego we wniosku jest znaczna i angażuje po stronie wnioskodawcy środki i zasoby konieczne do jego prawidłowego funkcjonowania. Wyrok ten nawiązuje do utrwalonego stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonego w wyroku m.in. z dnia 17 października 2006 r. sygn. I OSK 1347/06, http://orzeczenia.nsa.gov.pl, a następnie powtórzonego w wyroku NSA z dnia 22 lutego 2012 r., sygn. I OSK 2291/11, LEX nr 1122884. W opinii NSA informacja ma charakter przetworzonej, jeżeli do utworzenia zbioru informacji prostych jest wymagany nakład środków i zaangażowania pracowników, a to negatywnie wpływa na tok realizacji ustawowych zadań nałożonych na zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej, a w szczególności gdy w celu wybrania dokumentów, o które wnioskuje osoba zainteresowana, jest wymagane dokonanie analizy całego zasobu posiadanych dokumentów (por. wyrok NSA z dnia 9 sierpnia 2011 r., sygn. I OSK 977/11, LEX nr 1068557).

Można stąd wnosić, że informacja, która nie będzie wymagać przetwarzania stanowić będzie informację zwaną w orzecznictwie podmiotów zobowiązanych i sądów: prostą.

Za okoliczność szczególnie istotną dla interesu publicznego należy zaś uznać taką, jak podkreśla się w judykaturze, która - ze względu na rodzaj, czas, miejsce, sposób okoliczności rozstrzygania i późniejszej realizacji - w istotnym zakresie wpływa lub może wpływać na wykonywanie przez podmioty władzy publicznej ich uprawnień i obowiązków. Ponadto badając istnienie szczególnie istotnego interesu publicznego, uwzględnić należy intencje wnioskodawcy i wskazany przez niego cel oraz istotę i charakter żądanej informacji (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 listopada 2010 r., II SA/Wa 927/10, LEX nr 755489). Istotne jest bowiem to, czy udostępniana określona informacja jest przetworzona, ważna dla dużego kręgu potencjalnych odbiorców oraz czy jej udostępnienie może mieć realne znaczenie dla poprawy funkcjonowania określonych struktur publicznych w określonej dziedzinie życia społecznego, może wpływać na jego poprawę, usprawnienie wykonywania zadań publicznych dla dobra wspólnego danej społeczności (por. wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2011 r., I OSK 1870/10, LEX nr 951999; wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 listopada 2010 r., II SA Wa 927/10, LEX nr 755489).

Można tu dodać, że zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą, wnioskodawca występujący o udostępnienie informacji publicznej na etapie składania wniosku nie musi wiedzieć, że żądana przez niego informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 kwietnia 2011 r., II SAB/Wa 22/11, LEX nr 994264). Zatem, w momencie formułowania i kierowania wniosku o udostępnienie informacji wnioskodawca nie musi wskazywać powodów, dla których spełnienie jego żądania będzie szczególnie istotne dla interesu publicznego. To podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej muszą wykazać, że objęte wnioskiem żądanie dotyczy informacji publicznej o charakterze przetworzonym i mogą odmówić jej udostępnienia tylko wówczas, gdy wnioskodawca, ustosunkowując się do wezwania, o którym mowa w art. 14 ust. 2 ustawy, nie wykaże istnienia interesu publicznego.

W przypadku gdy nie zachodzi przesłanka udzielenia informacji publicznej przetworzonej organ powinien wydać decyzję merytoryczną – odmawiającą udzielenia żądanej informacji, a nie decyzję o umorzeniu postępowania (por. wyrok NSA z 8 lutego 2011 r., I OSK 1938/10, ONSAiWSA 2011, z. 6., poz. 127; wyrok NSA z dnia 30 marca 2011 r., I OSK 3/11, LEX nr 1079760).

Te zapatrywania judykatury na istotę informacji publicznej przetworzonej i przesłanki jej udostępnienia skład sądu orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela. Brak bowiem przekonujących powodów by od nich odstąpić w stanie faktycznym sprawy, który przedstawia się następująco:

Skarżący zwrócił się do Prezesa Sądu Rejonowego dla W. F. o przesłanie mu szeregu informacji lub sprawozdań dotyczących egzekucji komorniczych dotyczących skarżącego; pism kierowanych przez prezesów tego Sądu do komornika o udostępnienie akt komorniczych; podanie liczby sprawdzonych akt komorniczych; podanie liczby zawiadomień do Sądu o potrzebie wydania poszczególnym komornikom zarządzeń z art. 759 § 1 kpc; udokumentowania dorocznych kontroli przez prezesa (prezesów Sądu i ich efektów).

Odpowiadając na ten wniosek Prezes Sądu Rejonowego dla W. F. poinformował skarżącego, że wnioskowana informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej bowiem Sąd ten nie dysponuje informacją o jakiej mowa we wniosku. Ponieważ Sąd nie dysponuje gotową (prostą) informacją publiczną jej udostępnienie wymaga w szczególności ustalenia, który z komorników w odległych latach dokonywał egzekucji alimentów z wynagrodzenia skarżącego. Sąd nie prowadzi wykazu pism kierowanych do komorników ani zawiadomień o potrzebie wydania zarządzeń, o których mowa w art. 759 § 2 kpc, czy braku możliwości wykonania zadań nałożonych przepisami z zakresu kontroli egzekucji komorniczych. Nie prowadzi również wykazów badanych akt komorniczych i nie sporządza statystyk w tym zakresie. Wymagałoby to wykonania tych czynności z zaangażowaniem wielu osób. Udzielenie informacji przetworzonej wymaga przy tym wykazania przesłanki interesu publicznego, do czego skarżący został wezwany (pismo z dnia 17 grudnia 2013 r. nr A 0501-21/13).

Skarżący, w związku z tym wyjaśnił, że wierzyciele i dłużnicy są zainteresowani tym, czy komornicy rzetelnie i zgodnie z prawem prowadzą egzekucje. Jeżeli tak się nie dzieje mogą podejrzewać, że obowiązujące przepisy są złe, sądowy nadzór administracyjny jest niewystarczający. Stanowienie prawa i wymiar sprawiedliwości należą do władzy ustawodawczej i sądowniczej. Obie te grupy zawodowe utrzymywane są z podatków obywateli. W interesie żadnego z nich nie leży, by jego pieniądze były wydawane nieoszczędnie.

Tej oceny nie podzielił adresat wniosku odmawiając udostępnienia informacji publicznej decyzją z dnia 20 stycznia 2014 r.

Taką formę załatwienia sprawy (decyzja negatywna) należy ocenić jako prawidłową. W świetle zaś tego co w orzecznictwie sądowo-administracyjnym wyrażono o istocie informacji publicznej przetworzonej, i motywy tego orzeczenia należy uznać za zasadne. Zobowiązany bowiem stwierdził, że w zakres czynności realizujących wniosek wchodziłoby: przejrzenie kilkunastu roczników istniejących zbiorów dokumentacji i wyodrębnienia z nich danych interesujących wnioskodawcę. Konieczne byłoby również ustalenie, która dokumentacja została już wybrakowana za zgodą Archiwum Państwowego. Ustalenie komornika, który od 1988 r. do 1998 r. dokonywał egzekucji alimentów z wynagrodzenia skarżącego byłoby pracochłonne. Żądanie tej informacji wskazuje również, iż wnioskodawca zmierza do uzyskania informacji merytorycznej do celów osobistych. Żądane informacje rejestrowane są w różnych klasach wynikających z rzeczowego podziału dokumentacji zgodnie z instrukcją kancelaryjną oraz rzeczowym wykazem akt. Zebranie ich wymagałoby dużego zaangażowania pracowników i zdezorganizowałoby pracę nie tylko Archiwum, ale i Oddziału Administracyjnego Sądu. Wpłynęłoby to negatywnie na pracę Sądu.

To wystarczająco uzasadnia stanowisko podmiotu zobowiązanego o charakterze informacji publicznej żądanej przez skarżącego jako przetworzonej. Trzeba przy tym podzielić i jego ocenę przesłanki skutecznego żądania informacji publicznej przetworzonej, w postaci okoliczności, iż jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Zobowiązany trafnie ocenia, że argumentacja skarżącego jest ogólnikowa w tym względzie. Nie przekonuje tym samym, iż jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Można podzielić ocenę organu odwoławczego, że taka szczególna istotność nie istnieje gdy w dążeniu do uzyskania informacji wnioskodawca ma interes własny, a na to wskazywała treść jego żądania.

Z tych względów wnioski skarżącego zawarte w jego piśmie z dnia 24 lipca 2014 r. były bezprzedmiotowe. Kwestie udostępniania informacji publicznej Sąd bowiem badał na podstawie akt administracyjnych sprawy, a materiał w nich zgromadzony był wystarczający do oceny czy zaskarżona decyzja i decyzja ją poprzedzająca odpowiadała prawu.

Na podstawie art. 151 ppsa należało zatem orzec jak w sentencji wyroku.

H.B.18.11.2014 r.



Powered by SoftProdukt