drukuj    zapisz    Powrót do listy

6151 Lokalizacja dróg i autostrad, Drogi publiczne, Wojewoda, Oddalono skargę, II SA/Łd 936/08 - Wyrok WSA w Łodzi z 2009-02-04, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Łd 936/08 - Wyrok WSA w Łodzi

Data orzeczenia
2009-02-04 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2008-12-04
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Sędziowie
Jolanta Rosińska /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6151 Lokalizacja dróg i autostrad
Hasła tematyczne
Drogi publiczne
Sygn. powiązane
II OSK 881/09 - Wyrok NSA z 2009-08-27
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2003 nr 80 poz 721 art. 1 ust. 1
Ustawa z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych
Dz.U. 2007 nr 19 poz 115 art. 4 pkt 1, art. 8
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - tekst jednolity
Sentencja

Dnia 4 lutego 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Rosińska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska, Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska, Protokolant Asystent sędziego Katarzyna Orzechowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 stycznia 2009 roku przy udziale - sprawy ze skarg G. B., S. B. i M. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] Nr [...] (znak: [...]) w przedmiocie ustalenia warunków lokalizacji drogi powiatowej - oddala skargi.

Uzasadnienie

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] roku, Nr [...] (znak: [...]), po rozpatrzeniu odwołania G. B. i S. B., M. K., A. W. oraz Z. M. i R. M., uchylił decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] roku, Nr [...] (znak: [...]) o ustaleniu lokalizacji drogi powiatowej w zakresie określenia terminu wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń objętych liniami rozgraniczającymi na dzień 30 września 2008 roku oraz orzekł w tym zakresie określając termin wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń objętych liniami rozgraniczającymi na dzień 21 listopada 2008 roku, a w pozostałym zakresie zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.

Jak wynika z dokumentów załączonych do akt administracyjnych, organ I instancji decyzją z dnia [...] roku ustalił warunki lokalizacji drogi powiatowej dla inwestycji polegającej na rozbudowie ul. A. w Ł., na odcinku od ul. B. do granic miasta oraz zatwierdził na potrzeby tej inwestycji projekty podziału nieruchomości zgodnie z wykazem, linie rozgraniczające teren ustalone decyzją stanowią linie podziału nieruchomości. Nadto, organ mocą tej decyzji określił termin wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń objętych liniami rozgraniczającymi na dzień 30 września 2008 roku i zobowiązał zarządcę drogi do wskazania lokali zamiennych w terminie objęcia nieruchomości w posiadanie, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Linie rozgraniczające teren inwestycji oznaczone linią ciągła w kolorze pomarańczowym, stanowiące linie podziału nieruchomości, przedstawia załącznik do decyzji. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał przepis art. 2 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 16 ust. 2, art. 12 ust. 1-3 i ust. 4 pkt 2 oraz art. 19 i 20 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 roku o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. Nr 80, poz. 721 ze zm.) oraz art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego. W treści decyzji organ określił wykaz nieruchomości położonych na terenie miasta Ł., dla których tą decyzją zatwierdził projekt podziału nieruchomości, jak i nieruchomości położonych na terenie miasta Ł., będących w całości w granicach lokalizacji inwestycji. Nadto, organ określił warunki projektowania i realizacji inwestycji wskazując, że jest to rozbudowa ul. A. w Ł. na odcinku od ul. B. do granic miasta, budowę skrzyżowań z drogami poprzecznymi w zakresie niezbędnym dla prawidłowego funkcjonowania ruchu drogowego, budowę chodników, ścieżki rowerowej oraz zjazdów indywidualnych i publicznego, budowę oświetlenia, budowę odwodnienia (kanalizacji deszczowej z wpustami oraz przebudowę istniejącej sieci) oraz usunięcie kolizji z istniejącym uzbrojeniem. W tym zakresie organ szczegółowo określił warunki powiązania z innymi drogami publicznymi, linie rozgraniczające teren, zmiany w infrastrukturze technicznej, warunki techniczne realizacji inwestycji, wymagania dotyczące uzasadnionych interesów osób trzecich oraz warunki wynikające z potrzeb ochrony środowiska i ochrony dóbr kultury. Decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi stanowi podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i katastrze nieruchomości oraz wypowiedzenia ze skutkiem natychmiastowym, przez właściwego zarządcę drogi, umowy dzierżawy nieruchomości przeznaczonych na pas drogowy, stanowiących własność Skarbu Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli zostały one uprzednio wydzierżawione, wynajęte albo użyczone.

W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że inwestor – Zarząd Dróg i Transportu złożył, w imieniu Miasta Ł., wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi powiatowej wraz z kompletem wymaganych dokumentów. Do wniosku dołączono również wymagane opinie Zarządu Województwa [...] (z dnia [...] roku), Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w P. (z dnia [...] roku) oraz Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (z dnia [...] roku). O prowadzonym postępowaniu organ I instancji powiadomił strony w drodze obwieszczenia umieszczonego w dniach od 2 do 16 czerwca 2008 roku na tablicach ogłoszeń Urzędu Miasta Ł., na stronie internetowej Urzędu Miasta Ł. oraz w prasie lokalnej. W trakcie postępowania do organu nie wpłynęły żadne wnioski, ani zastrzeżenia. W konkluzji organ wskazał, że prowadzone postępowanie wykazało możliwość realizacji inwestycji, po spełnieniu wymogów wynikających z przepisów prawa budowlanego.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyli M. K., G. i S. B., A. W. oraz R. M. i Z. M.

M. K. w treści swojego odwołania wniosła o uchylenie decyzji w części w jakiej dotyczy ona nieruchomości położonej w Ł. przy ul. C. [...], stanowiącej działkę Nr ewid. [...], obręb [...], w szczególności w zakresie podziału tej nieruchomości, przebiegu ścieżki rowerowej oraz przebiegu linii rozgraniczającej wzdłuż ulicy D. W motywach odwołania strona wskazała, że kwestionuje przebieg ścieżki rowerowej, gdyż ta na wysokości jej działki oddala się od chodnika i wchodzi na teren jej nieruchomości. Taki przebieg ścieżki nie jest uzasadniony, ani planowanym przebiegiem przyłączy, ani usytuowaniem istniejących drzew, ani żadną inną racjonalną przyczyną. Zdaniem strony, ścieżka bez przeszkód może być wybudowana wzdłuż chodnika. Nadto, odwołująca sprzeciwia się przesunięciu granicy jej działki od strony ul. D.

G. B. i S. B. w treści swojego odwołania wnieśli o uchylenie decyzji w części w jakiej dotyczy ona nieruchomości położonej w Ł. przy ul. A. [...], stanowiącej działkę Nr ewid. [...], obręb [...], w szczególności w zakresie lokalizacji na tej nieruchomości pętli autobusowej oraz przebiegu ścieżki rowerowej. Kwestionowanej decyzji zarzucili naruszenie prawa materialnego – art. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych w zw. z art. 8 ustawy o drogach publicznych, poprzez wydanie decyzji o lokalizacji pętli autobusowej na działce stanowiącej ich własność oraz zlokalizowanie ścieżki rowerowej na odcinku wzdłuż granicy nieruchomości, w sposób który ponad miarę ingeruje w prawo własności. W uzasadnieniu odwołujący się wyjaśnili, iż ustawa o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, nie ma zastosowania do pętli autobusowych, gdyż te nie stanowią drogi publicznej, a drogi wewnętrzne. Ustawa o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, ma bowiem zastosowanie tylko do dróg publicznych w rozumieniu ustawy o drogach publicznych. W odniesieniu do przebiegu ścieżki rowerowej odwołujący się wyjaśnili, iż na odcinku ich nieruchomości ścieżka ta oddala się od chodnika i wchodzi na teren ich działki, co nie jest w żaden sposób uzasadnione. W szczególności nie ma to uzasadnienia w kwestii planowanego przebiegu przyłączy, usytuowania drzew, ani inną racjonalną przyczyną.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] roku uchylił decyzję organu I instancji w odniesieniu do określenia terminu wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń objętych liniami rozgraniczającymi, orzekł o nowym terminie wskazując jako taki dzień 21 listopada 2008 roku, a w pozostałym zakresie utrzymał w mocy rozstrzygnięcie I instancji. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 roku o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. Nr 80, poz. 721 ze zm.) oraz art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2008 roku o zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 154, poz. 8266). W motywach rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, że ustawa o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych reguluje w sposób kompleksowy proces przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, w tym także warunki lokalizacji i nabywania nieruchomości na ten cel oraz budowy tych dróg.

Ustosunkowując się do zarzutów odwołania G. B. i S. B. organ wskazał, że przedmiotem rozbudowy jest ul. A., jako istniejąca droga powiatowa. Tymczasem zgodnie z treścią art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (t. j. Dz. U. z 2004 roku Nr 204, poz. 2086 ze zm.), droga jest to budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno – użytkową przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym. Zgodnie natomiast z przepisem § 110 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi i ich usytuowanie, droga w zależności od potrzeb może być wyposażona w obiekty i urządzenia obsługi uczestników ruchu, do których zalicza się m. in. zatoki autobusowe i pętle autobusowe.

W odniesieniu do argumentu zawartego w odwołaniu G. B. i S. B. oraz M. K., dotyczącego projektowanej ścieżki rowerowej organ wskazał, że decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi publicznej nie określa dokładnej lokalizacji oraz wymiarów technicznych poszczególnych części drogi, w tym również dokładnego położenia i wymiarów ścieżki rowerowej. Decyzja ta jedynie ustala linie rozgraniczające drogi, czyli granice terenów przeznaczonych pod pas lub pasy drogowe, w których będą zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania ruchem (art. 4 ust. 1 ustawy o drogach publicznych).

W konkluzji uzasadnienia organ wskazał, że decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi, zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, zawiera określenie terminu wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń. Termin ten nie może być krótszy niż 30 dni od dnia kiedy decyzja stała się ostateczna. Decyzja I instancji określała ten termin na dzień 30 września 2008 roku, ale z uwagi na prowadzone postępowanie odwoławcze, niemożliwym było wydanie przez organ II instancji decyzji ostatecznej, w sposób gwarantujący zachowanie tego terminu. W związku z tym organ określił nowy termin wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń na dzień 21 listopada 2008 roku.

Skargę na powyższą decyzję złożyli G. B. i S. B. oraz M. K.

W ocenie G. B. i S. B. decyzja Wojewody [...], w zakresie pkt 3, narusza przepisy prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych w związku z art. 8 ustawy o drogach publicznych, polegające na wydaniu decyzji o lokalizacji pętli autobusowej na nieruchomości zlokalizowanej w Ł. przy ul. A. [...] (działka Nr ewid. [...], obręb [...]), z zastosowaniem trybu określonego w ustawie o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, podczas gdy pętla autobusowa jest drogą wewnętrzną, a nie drogą publiczną. Nadto, skarżący zarzucili zlokalizowanie ścieżki rowerowej i ustalenie linii rozgraniczających na odcinku wzdłuż granicy nieruchomości, w sposób, który ponad miarę ingeruje w prawo własności.

W odniesieniu do lokalizacji pętli autobusowej strona podtrzymując argumenty odwołania wskazała, że pętla ta, zgodnie z art. 8 ustawy o drogach publicznych, jest drogą wewnętrzną i jako taka nie może być zaklasyfikowana do dróg publicznych. Organ odwoławczy uzasadniając swoje stanowisko powołał się na przepisy rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Wodnej z dnia 2 marca 1999 roku. Tym niemniej, organ nie mógł powołać się na to rozporządzenie, gdyż zostało ono wydane na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo budowlane. Owszem, ustawa o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, stanowi regulację szczególną m. in. w odniesieniu do takich ustaw jak ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, o gospodarce nieruchomościami, czy Kodeksu postępowania administracyjnego. Jednakże, właśnie z racji tego szczególnego uregulowania, ustawa ta, nie może być interpretowana rozszerzająco.

W odniesieniu do kwestii przebiegu ścieżki rowerowej strona podała, że decyzja o lokalizacji drogi, owszem nie określa dokładnej lokalizacji i wymiarów ścieżki rowerowej, ale ustalenie linii rozgraniczających drogi pozostaje w bezpośrednim związku z przebiegiem planowanej ścieżki rowerowej. Organ odwoławczy wskazał, że nie może oceniać racjonalności lub słuszności rozwiązań przyjętych we wniosku o ustalenie lokalizacji drogi. Tym niemniej, pogląd taki sprawia, że poza jakąkolwiek kontrolą pozostała kwestia obszaru terenu niezbędnego do realizacji inwestycji. Zdaniem strony skarżącej oddalenie ścieżki od chodnika i wejście w tym zakresie na teren należących do stron nieruchomości, nie ma swojego racjonalnego uzasadnienia i stanowi ingerencję w prawo własności.

W treści swojej skargi M. K. również sprzeciwiła się usytuowaniu ścieżki rowerowej podnosząc w tym zakresie zarzuty analogiczne do zawartych w skardze G. B. i S. B. Nadto, M. K. sprzeciwiła się przesunięciu granicy jej działki przebiegającej wzdłuż ulicy D., gdyż nie ma to racjonalnego uzasadnienia, a z przebiegu planowanej inwestycji nie wynika, aby pozyskanie pasa gruntu wzdłuż granicy z ulicą D. było niezbędne w celu realizacji inwestycji.

W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skargi nie zasługują na uwzględnienie.

Stosownie do postanowień art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej. Oznacza to, iż Sąd bada zgodność z prawem (legalność) zaskarżonego aktu pod kątem jego zgodności z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" – "c" Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Stosownie do uregulowania art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w razie nieuwzględnienia skargi, sąd skargę oddala.

Oceniając legalność zaskarżonej decyzji Sąd zważył, że organy prawidłowo przeprowadziły postępowanie administracyjne, ustaliły stan faktyczny i wydały rozstrzygnięcia odpowiadające prawu.

Materialno – prawną podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 roku o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. Nr 80, poz. 721 ze zm., powoływana dalej jako ustawa o szczególnych zasadach). Ustawa określa zasady i warunki przygotowania inwestycji w zakresie dróg publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (t. j. Dz. U. z 2007 roku Nr 19, poz. 115, Nr 23 ze zm.), zwanych dalej "drogami", a także organy właściwe w tych sprawach (art. 1 ustawy). Stosownie do art. 2 ust. 1 tej ustawy starosta wydaje decyzję o ustaleniu lokalizacji drogi gminnej. Projektowana do rozbudowy ulica A. jest drogą powiatową, zatem zgodnie z powołanymi wyżej regulacjami prawnymi Prezydent Miasta Ł. był uprawniony do wydania decyzji o lokalizacji tej drogi na podstawie ustawy o szczególnych zasadach.

Podkreślić trzeba, że ustawodawca, dążąc do wyraźnego przyspieszenia procesu budowy dróg krajowych, w tym obwodnic miast, postanowił w ustawie o szczególnych zasadach, zdecydowanie uprościć procedury przygotowania i realizacji inwestycji w tym zakresie (por. uzasadnienie projektu ustawy, druk Nr 858 Sejmu RP IV kadencji). Z tych powodów określił procedurę lokalizacji dróg krajowych, uregulował warunki nabywania nieruchomości pod te drogi oraz zasady prowadzenia inwestycji w tym zakresie.

W rozpoznawanej sprawie, w ocenie składu orzekającego, nie naruszono przepisów ustawy o szczególnych zasadach. Wniosek inicjujący kontrolowane postępowanie odpowiada wymogom określonym w art. 5 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach. Decyzja organu I instancji zawiera wszystkie konieczne elementy, wyliczone w art. 7 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach. Określono w niej bowiem wymagania dotyczące powiązania drogi z innymi drogami publicznymi z określeniem ich kategorii, linie rozgraniczające teren, warunki wynikające z potrzeb ochrony środowiska i ochrony dóbr kultury oraz wymagania dotyczące ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich, a także zatwierdzono projekt podziału nieruchomości.

W kontrolowanym postępowaniu organy administracji zapewniły stronom prawo do czynnego udziału na zasadach przewidzianych w art. 5 ust. 5 i art. 7 ust. 2 - 4 ustawy o szczególnych zasadach. Z akt administracyjnych sprawy wynika, że organ I instancji poinformował o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji przedmiotowej drogi w obwieszczeniu, które ukazało się w lokalnym dodatku "Gazety Wyborczej" w dniu 5 czerwca 2008 roku oraz było zamieszczone na tablicy ogłoszeń w budynku organu administracji I instancji i na jego stronie internetowej. Informację o wydaniu decyzji organ ten zawarł w obwieszczeniu zamieszczonym również w lokalnym dodatku "Gazety Wyborczej" w dniu 22 lipca 2008 roku oraz na tablicy ogłoszeń w budynku organu administracji I instancji i stronie internetowej, natomiast strony tego postępowania (poza wnioskodawcą) zostały zawiadomione w trybie art. 7 ust. 2 ustawy o szczególnych zasadach, o wydaniu decyzji I instancji oraz decyzji organu odwoławczego.

W treści skargi, jak i odwołania skarżący kwestionowali przebieg ścieżki rowerowej na wysokości ich nieruchomości (oddalenie ścieżki od nieruchomości i przez to wejście w głąb działki), a nadto, G. B. i S. B. sprzeciwiali się również lokalizacji pętli autobusowej na terenie ich nieruchomości.

W odniesieniu do kwestii lokalizacji ścieżki rowerowej Sąd za prawidłowy uznał pogląd organu wyrażony w uzasadnieniu kwestionowanej decyzji w tym zakresie. Decyzja o lokalizacji drogi nie określa bowiem dokładnie lokalizacji oraz wymiarów technicznych poszczególnych elementów drogi. Wobec tego decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi nie określa precyzyjnie dokładnego położenia oraz wymiarów ścieżki rowerowej. Decyzja taka ustala jedynie linie rozgraniczające drogi, czyli granice terenów przeznaczonych pod pas lub pasy drogowe. Natomiast pas drogowy to wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą (art. 4 pkt 1 ustawy o drogach publicznych w zw. z art. 1 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach). Wobec tego, że decyzja o lokalizacji drogi określa tylko linie rozgraniczające, szczegółowe określenie lokalizacji i parametrów technicznych elementów stanowiących infrastrukturę drogi nastąpi na kolejnym etapie postępowania, zatem na etapie wydawania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem regulacja ustawy o szczególnych zasadach nie upoważnia organów, jak i Sądu, do oceny rozwiązań przyjętych we wniosku o ustalenie lokalizacji drogi pod kątem racjonalności bądź słuszności. Organy są upoważnione jedynie do oceny czy wnioskowane ustalenie lokalizacji drogi nie pozostaje w sprzeczności z przepisami prawa. Tym samym, organy nie są upoważnione do wyznaczania lub korygowania przyjętych we wniosku o ustalenie lokalizacji drogi rozwiązań (por. np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2007 roku, IV SA/Wa 46/07, Lex Nr 338845; wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 listopada 2006 roku, IV SA/Wa 638/06, Lex Nr 329121). Skład orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela tę linię orzecznictwa.

Podobnie Sąd podzielił pogląd organu, iż pętla autobusowa stanowi element drogi, zatem podlega regulacji ustawy o szczególnych zasadach. Strona skarżąca wskazywała, że z treści art. 8 ustawy o drogach publicznych wynika, iż pętla autobusowa to droga wewnętrzna, zatem nie ma do niej zastosowania ustawa o szczególnych zasadach. Przepis art. 8 ustawy o drogach publicznych stanowi, iż drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, w szczególności drogi w osiedlach mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi i portami oraz pętle autobusowe, są drogami wewnętrznymi. Zdaniem składu orzekającego, cytowany przepis należy rozumieć w ten sposób, iż wyróżnia on dwie sytuacje. W pierwszym przypadku pętla autobusowa stanowi odrębne urządzenie, funkcjonujące samodzielnie, nie połączone funkcjonalnie, ani organizacyjnie z innym obiektem (samodzielność pętli w takim przypadku, nie oznacza, że nie jest połączona z innym urządzeniem, w tym z drogą, poprzez wyjazd, bądź zjazd). W drugiej natomiast sytuacji pętla autobusowa stanowi element większej inwestycji, w tym znaczeniu, że jest powiązana integralnie z większą konstrukcją. Z taką sytuacją mamy do czynienia w stanie faktycznym sprawy, gdyż z dokumentów załączonych do akt administracyjnych wynika, że pętla autobusowa stanowi zakończenie planowanej do rozbudowy drogi. Z faktu tego powiązania pętli autobusowej z planowaną drogą wynika, że pętla ta stanowi element drogi i jako taka podlega regulacji ustawy o szczególnych zasadach.

Nadto, zgodnie z cytowanym już przepisem art. 1 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach, ustawa określa zasady i warunki przygotowania inwestycji w zakresie dróg publicznych w rozumieniu przepisów ustawy o drogach publicznych. Natomiast drogą, zgodnie z treścią art. 4 pkt 2 ustawy o drogach publicznych jest, budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym. Przy czym, drogowym obiektem inżynierskim jest obiekt mostowy, tunel, przepust i konstrukcja oporowa – art. 4 pkt 12 ustawy o drogach publicznych. Jednocześnie brak jest w ustawie o drogach publicznych ustawowej definicji określenia "obiekt budowlany" i pojęcia "urządzenia". Dlatego, jak wskazał organ, w tym zakresie można sięgnąć do innych przepisów regulujących przedmiotową materię, w tym do przepisów wykonawczych. Zgodnie zatem z treścią § 110 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430), droga w zależności od potrzeb może być wyposażona w obiekty i urządzenia obsługi uczestników ruchu, do których zalicza się w szczególności urządzenia obsługi podróżnych, pojazdów i przesyłek, jako miejsca obsługi podróżnych, punkty kontroli samochodów ciężarowych, miejsca poboru opłat, zatoki postojowe, zatoki autobusowe, perony tramwajowe, pętle autobusowe, place do zawracania, mijanki, przejścia dla pieszych. Nadto, z racji tego, że inwestor zobowiązany jest do prawidłowego prowadzenia, zabezpieczenia i obsługi ruchu, winien on określić we wniosku teren niezbędny do realizacji inwestycji. Przy czym chodzi tu o inwestycję w rozumieniu ogólnym odnoszącym się do obiektów i urządzeń służących obsłudze ruchu. Nie może bowiem dojść do realizowania inwestycji w sposób niekompletny w tym znaczeniu, że zostanie wybudowana część infrastruktury służącej obsłudze ruchu. Inwestycja w postaci rozbudowy ulicy, na której odbywa się obsługa pasażerów środkami publicznego transportu, nie może abstrahować od urządzeń i obiektów służących realizacji tego celu. Dlatego też Sąd uznał, że decyzja o lokalizacji drogi publicznej, na której planowana jest obsługa ruchu środkami publicznego transportu, winna określać również lokalizację pętli lub zatok autobusowych, jako elementu drogi publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w wyroku z dnia 29 września 2008 roku, sygn. akt: II SA/Op 191/08 (nie publ.) wyraził pogląd, iż skoro inwestycja polegająca na budowie zatoki autobusowej przygotowywana jest w ciągu drogi publicznej – drogi powiatowej, to organy administracji prawidłowo stwierdziły, iż w tym zakresie zastosowanie znajdują uproszczone procedury przewidziane w przepisach ustawy o szczególnych zasadach. Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela powyższy pogląd.

Strona skarżąca podnosiła również, że cytowane rozporządzenie z dnia 2 marca 1999 roku wydane przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej zostało wydane na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo Budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 roku Nr 156, poz. 1118 ze zm.). W tej sytuacji, strona wywodziła, że rozporządzenie to nie powinno mieć zastosowania w sprawie. Tym niemniej, zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1 Prawa budowlanego, do przepisów techniczno-budowlanych zalicza się warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane i ich usytuowanie, oraz warunki techniczne użytkowania obiektów budowlanych. Warunki techniczne określą, w drodze rozporządzenia wskazani ministrowie (art. 7 ust. 2 Prawa budowlanego). Nadto, w przepisie § 1 ust. 1 cytowanego rozporządzenia wskazano, iż rozporządzenie to określa warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i związane z nimi urządzenia budowlane oraz ich usytuowanie. Przepis § 1 ust. 3 rozporządzenia określa szczegółowo warunki techniczne, zastrzegając konieczność zachowania przepisów Prawa budowlanego, przepisów o drogach publicznych oraz przepisów odrębnych, a także ustaleń Polskich Norm. Z tych regulacji, zdaniem składu orzekającego wynika, że inwestor przygotowując planowaną rozbudowę ulicy zobowiązany był do uwzględnienia przepisów zawartych w tym rozporządzeniu. Owszem, zgodność inwestycji z przepisami rozporządzenia oceniana będzie na etapie wydawania pozwolenia na budowę, tym niemniej, na obecnym etapie postępowania, inwestor, ani organy nie mogą abstrahować od regulacji i wymogów m. in. rzeczonego rozporządzenia.

W toku rozprawy przeprowadzonej przed Sądem, pełnomocnik strony skarżącej podnosił, iż pętla autobusowa winna być zlokalizowana w miejscu dawnej pętli tramwajowej, w odległości ok. 100 metrów dalej. Lokalizacja ta miałaby być na terenie należącym do Gminy R. Ustosunkowując się do tego argumentu należy wyjaśnić, iż nie można przymuszać inwestora do podejmowania, bądź nawiązywania współpracy z innymi gminami. Oceny tej nie zmienia też wcześniejsza lokalizacja na tym terenie pętli tramwajowej. W tej sytuacji nie można zatem ocenić, że przesunięcie planowanej pętli autobusowej nawet o odległość 100 metrów, w stanie faktycznym sprawy, miałoby być racjonalniejszym rozwiązaniem. Przede wszystkim jednak, co zostało już wskazane na wstępie, organy, ani Sąd nie są uprawnieni do oceny projektowanych rozwiązań w kategoriach słuszności, czy racjonalności.

Konkludując powyższe rozważania, Sąd uznał działanie organów administracji w sprawie za zgodne z regulacją prawa materialnego. Skład orzekający nie dopatrzył się naruszenia przepisów procedury w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec czego, na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł o oddaleniu skargi.

K.O.



Powered by SoftProdukt