Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 6 maja 2016 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Barbara Adamiak /spr./ sędzia NSA Grzegorz Czerwiński sędzia del. WSA Małgorzata Jarecka Protokolant asystent sędziego Anna Górska po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Miasta K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 15 kwietnia 2014 r. sygn. akt II SA/Kr 93/14 w sprawie ze skargi Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" w K. na uchwałę Rady Miasta K. z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. oddala skargę kasacyjną II. zasądza od Miasta K. na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" w K. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 15 kwietnia 2014 r. sygnatura akt II SA/Kr 93/14, po rozpoznaniu sprawy skargi Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" w K. na uchwałę numer [...] Rady Miasta K. z [...] czerwca 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "[...]", stwierdził nieważność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" w części graficznej dotyczącej działki nr [...] obr. [...] [...] w K.

Rozpoznając sprawę sąd ustalił spełnienie przesłanek przedmiotowych i podmiotowych dopuszczalności skargi wniesionej na uchwałę przez Spółdzielnię Mieszkaniową "[...]". Spółdzielnia ma legitymację – w kontekście przesłanek określonych w art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) – do zaskarżenia wyżej wskazanej uchwały Rady Miasta K. Skarżąca jest bowiem użytkownikiem wieczystym działki nr [...] obręb [...] [...] w K. Działka znajduje się na terenie objętym uchwałą.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.; dalej ustawa powoływana jako u.p.z.p.) kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie (...) miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, należy do zadań własnych gminy. Kontrola sądu administracyjnego we wskazanym przedmiocie, jako kontrola legalności, ogranicza się jedynie do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał, a zwłaszcza przestrzegania zasad planowania oraz określonej ustawą procedury planistycznej. Nie może zaś ona dotyczyć celowości, czy słuszności dokonywanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego rozstrzygnięć.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego oraz istotne naruszenie trybu sporządzania planu, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Powyższy przepis ustanawia zatem dwie przesłanki zgodności z prawem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego: materialnoprawną, tj. uwzględnienie zasad sporządzania planu oraz formalnoprawną, czyli zachowanie procedury sporządzania planu oraz właściwości organów w tym zakresie. Rozważając przesłankę materialnoprawną, tj. zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, rada gminy związana jest przepisami prawa, w tym prawa europejskiego, zasadami konstytucyjnymi i przepisami ustaw materialnoprawnych. Procedura sporządzania planu (tryb postępowania) to sekwencja czynności jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do uchwalenia planu miejscowego, począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzenia planu, a skończywszy na jego uchwaleniu.

Analizując akta planistyczne kontrolowanej sprawy, brak było podstaw do stwierdzenia aby w uchwalaniu kwestionowanego planu brał udział jakikolwiek niewłaściwy organ. Zarzutów w powyższym zakresie nie zgłaszała też strona skarżąca.

Dokonując kontroli procedury planistycznej Sąd nie stwierdził jej naruszenia w stopniu, o którym mówi cytowany wyżej przepis art. 28 ust. 1 u.p.z.p.

Sąd wskazał w szczególności, że w dniu 21 grudnia 2011 r. Rada Miasta K. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie przystąpienia do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] (art. 14 ust. 1 u.p.z.p.). Integralną część powyższej uchwały stanowił załącznik graficzny, wyznaczający granice obszaru objętego planem (art. 14 ust. 2 u.p.z.p.). Ogłoszenie o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] ukazało się Gazecie W. w dniu 23 grudnia 2011 r., także obwieszczenie w powyższym przedmiocie wywieszone zostało na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta K. Wg treści tego obwieszczenia i ogłoszenia zamieszczonego w Gazecie W. – wnioski do planu można było składać do 16 stycznia 2012 r. Zachowany zatem został termin minimum 21 dni, o którym mówi przepis art. 17 pkt 1 u.p.z.p. Akta planistyczne wskazują, że o podjęciu uchwały przez Radę Miasta K. o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru [...] zawiadomiono instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu, oraz uzyskano niezbędne stanowiska organów. Wypełniono w ten sposób wymóg wynikający z art. 17 pkt 2 i pkt 6 u.p.z.p. Stosownie do art. 17 pkt 4 u.p.z.p. Prezydent Miasta K. – zarządzeniem z dnia [...] października 2012 r. Nr [...] – rozpatrzył złożone do planu wnioski (wykaz rozpatrzonych wniosków stanowi załącznik do wskazanego zarządzenia). Sporządzony projekt uzyskał wszelkie wymagane opinie i uzgodnienia. W dniu 21 grudnia 2012 r. w Gazecie W. opublikowano obwieszczenie o wyłożeniu do publicznego wglądu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] wraz z prognozą oddziaływania na środowisko. Wyłożenie planu odbywało się od 22 stycznia 2013 r. do 19 lutego 2013 r. Powyższe czyni zadość art. 17 pkt 9 u.p.z.p., który nakazuje, aby projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko był wyłożony na okres co najmniej 21 dni. Wskazać jednocześnie należy, że zachowany został, wynikający z wymienionego przepisu termin (co najmniej 7 dni), który winien upłynąć między ogłoszeniem o wyłożeniu projektu planu, a dniem wyłożenia. Dyskusja publiczna nad przyjętymi w projekcie planu rozwiązaniami odbyła się w dniu 7 lutego 2013 r. Uwagi do planu można było składać do 5 marca 2013 r. Wg art. 17 pkt 11 u.p.z.p. Prezydent wyznacza w ogłoszeniu, o którym mowa w pkt 9, termin, w którym osoby fizyczne i prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mogą wnosić uwagi dotyczące projektu planu, nie krótszy niż 14 dni od dnia zakończenia okresu wyłożenia projektu planu. Zakończenie czasu wyłożenia planu, jak wyżej wskazano przewidziano na dzień 19 lutego 2013 r. -- uwagi można było składać do 5 marca 2013 r., zatem analizowany termin został zachowany. Uwagi do planu zostały rozpatrzone (art. 17 pkt 12 u.p.z.p.) zarządzeniem Prezydenta Miasta K. z dnia [...] marca 2013 r., co jak wymaga tego powołany przepis, nastąpiło w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia upływu terminu ich składania. Zgodnie z art. 17 pkt 13 u.p.z.p. Prezydent wprowadza zmiany do projektu planu miejscowego wynikające z rozpatrzenia uwag, o których mowa w pkt 11, a następnie w niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia. Następnie, projekt planu został przekazany do Rady Miasta K. wraz z wykazem nieuwzględnionych uwag (art. 17 pkt 14 u.p.z.p.). Rada Miasta K. podjęła w dniu [...] czerwca 2013 r. uchwałę w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...]. Uchwała ta opublikowana została w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego dnia 19 czerwca 2013 r. (Dz.Urz.Woj.Małop. z 2013 r., poz. 4092) i weszła w życie w dniu 4 lipca 2013 r.

Kolejnym, podlegającym badaniu przez Sąd zagadnieniem była ocena, czy zostały zachowane zasady sporządzania planu miejscowego. Zasady sporządzania planu miejscowego dotyczą jego merytorycznej treści, a więc obejmują badanie zawartości planu, kwestii braku naruszenia treści planu miejscowego w stosunku do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz stanowisk organów uzgadniających i opiniujących, zakresu stosowania władztwa planistycznego oraz standardów dokumentacji planistycznej.

Zdaniem Sądu plan zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] zawiera wszystkie składniki, obligatoryjnie wymagane przez art. 15 ust. 2 u.p.z.p. Nadto wskazany plan spełnia także wynikające z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. wymagania, co do załączników planu. Zawiera bowiem załącznik graficzny (zał. Nr 1), rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia nieuwzględnionych uwag (zał. Nr 2) oraz rozstrzygnięcie o sposobie realizacji zapisanych w planie inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych Gminy oraz zasadach ich finansowania (zał. Nr 3).

Zasadniczo istota sporu w kontrolowanej sprawie sprowadza się natomiast do oceny, czy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] nie narusza zapisów Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta K.

W ocenie strony skarżącej, sporny plan miejscowy w sposób odmienny od ustalonego w Studium, określił przeznaczenie działki nr [...] obr. [...] [...] w K., wykluczając możliwość jej zabudowy. Z kolei w ocenie Rady Miasta K., wynikające ze Studium przeznaczenie wskazanej wyżej działki, zostało w planie miejscowym uwzględnione.

Sądowoadministracyjna kontrola analizowanego aspektu sprawy wykazała, iż plan miejscowy dla obszaru [...], w zakresie odnoszącym się do wskazanej powyżej działki będącej w użytkowaniu wieczystym strony skarżącej, narusza ustalenia Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta K. (tj. uchwały Rady Miasta K. z dnia [...] kwietnia 2003 r.; Nr [...], zmienionej uchwałą Rady Miasta K. z dnia [...] marca 2010 r.; Nr [..]).

Sąd wskazał, że ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przewiduje, iż dwa akty planistyczne kształtują zagospodarowanie przestrzenne w gminie. Są to: studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Wskazać przy tym trzeba, że studium uwarunkowań nie jest aktem prawa miejscowego (art. 9 ust. 5 powołanej ustawy). Służy ono gminie do określenia jedynie kierunków polityki przestrzennej, zaś jego postanowienia wyznaczają ogólne zasady i wskaźniki dla zagospodarowania przestrzennego poszczególnych obszarów. Stosownie jednak do treści art. 9 ust. 4 u.p.z.p. ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Zatem uznać należy, iż studium stwarza i określa nieprzekraczalne ramy dla swobody planowania przestrzennego w gminie albowiem treść (ustalenia) studium muszą zostać uwzględnione w uchwalanym planie miejscowym. Podkreślenia wymaga także, iż stopień związania planu miejscowego ustaleniami studium zależy od stopnia szczegółowości samych postanowień studium. Konkretne i jednoznaczne postanowienia studium mają ten skutek, że związanie planu miejscowego tym dokumentem jest silniejsze, niż w przypadku ogólnie jedynie określonych kierunków polityki przestrzennej gminy.

Z przepisu art. 20 ust. 1 u.p.z.p. wynika, że plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium. Zawarte w cytowanym przepisie sformułowanie "nie narusza ustaleń studium" należy traktować jako synonim zwrotu "nie jest sprzeczny ze studium" (tak: I. Zachariasz, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Lex 2013 r. uwaga 1 do art. 20). Sąd w związku z tym wskazał, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego będzie naruszał zapisy studium wtedy tylko, gdy studium zawierać będzie niewątpliwe ustalenia, co do przeznaczenia i funkcji poszczególnych terenów, zaś funkcje te i przeznaczenie tych terenów, plan miejscowy określi w sposób odmienny (różny). Podkreślić bowiem trzeba, że plan miejscowy ma doprecyzować określone w studium zasady prowadzenia polityki przestrzennej i to w taki sposób, aby nie doprowadzić do ich zmiany lub modyfikacji.

W literaturze wskazuje się, że studium ustalając określoną funkcję pewnych terenów (np. zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej albo jednorodzinnej) ukierunkowuje planowanie miejscowe na ten rodzaj zabudowy, aczkolwiek nie wyklucza ani samodzielnych usług, ani infrastruktury technicznej. Wykluczać może w ten sposób funkcje kolidujące z zabudową mieszkaniową, tj. przedsięwzięcia kwalifikowane jako uciążliwe dla środowiska. Lokalizacja w planie miejscowym takich inwestycji prowadziłaby do naruszenia ustaleń studium. Podobnie w przypadku wprowadzenia zabudowy na terenach objętych stanowczym zakazem w studium i odwrotnie – zakazania w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zabudowy terenów określonych w studium jako zurbanizowane lub wskazane do zabudowy (por. Z. Niewiadomski, K. Jaroszyński, A. Szmytt, Ł. Złakowski, Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz; CH Beck wydanie 7, teza 1 do art. 20).

Mając na uwadze powyżej wskazane przepisy oraz rozważania Sąd zwrócił uwagę, iż działka nr [...] obr. [...] [...] w K., której prawo użytkowania wieczystego przysługuje stronie skarżącej, w Studium uwarunkowań znajdowała się w obszarze oznaczonym symbolem "UP", tj. w terenach o przeważającej funkcji usług publicznych. Główne funkcje tego obszaru, Studium określiło jako "zabudowa usługowa", rozumiejąc pod tym pojęciem obiekty i urządzenia służące realizacji celów publicznych, w szczególności w dziedzinie administracji, oświaty, zdrowia, opieki społecznej, kultu religijnego, kultury, sportu i rekreacji, a także zieleni publicznej. Studium wskazuje przy tym, iż głównymi kierunkami zagospodarowania przestrzennego omawianego obszaru "UP" jest kształtowanie zabudowy związanej z realizacją programu infrastruktury społecznej, powiązanie układu przestrzennego i zabudowy z systemem elementów krystalizujących strukturę przestrzenną na poziomie lokalnym i miejskim: ulic śródmiejskich, głównych ciągów miejskich, osi kompozycyjnych, punktów i ciągów widokowych oraz istniejących i projektowanych przestrzeni publicznych, a także wykorzystanie terenów otwartych do kształtowania zieleni publicznej powiązanej z usługami oraz włączonych w system przyrodniczy miasta. Jako warunki i standardy wykorzystania omawianego terenu, Studium wskazuje na intensyfikację istniejącej zabudowy usługowej (rozbudowa i uzupełnianie zabudowy), która możliwa jest pod warunkiem zachowania przyjętych standardów dotyczących dostępności terenów otwartych i terenów zieleni, a także zapewnienie prawidłowej obsługi komunikacyjnej i powiązań z układem komunikacyjnym miasta.

Sąd przyjął, iż określone w Studium uwarunkowań, główne funkcje omawianego terenu, a także kierunki jego zagospodarowania, jak również warunki i standardy jego wykorzystania wskazują jednoznacznie, iż teren ten określony został jako podlegający zainwestowaniu zabudową o charakterze usługowym.

Tymczasem w planie miejscowym obszaru [...] analizowany powyżej obszar, oznaczony został symbolem ZP.2 (tereny zieleni urządzonej). Przeznaczeniem podstawowy tego obszaru jest "zieleń urządzona", zaś uzupełniającym "zieleń izolacyjna" (§ 14 ust. 1 planu). W granicach terenu ZP.2 dopuszczono lokalizację: ciągów pieszych i tras rowerowych, obiektów małej architektury, urządzeń i sieci infrastruktury technicznej, a także dojść i dojazdów oraz dróg wewnętrznych nie wyznaczonych na rysunku planu (§ 14 ust. 3 planu). Przewidziano przy tym jednak zakaz budowy budynków, tymczasowych obiektów budowlanych, wielkogabarytowych urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, za wyjątkiem ogrodzeń urządzeń infrastruktury technicznej.

Porównując cytowaną treść planu dla obszaru ZP.2 z odpowiadającym w Studium temu obszarowi terenem oznaczonym symbolem UP Sąd stwierdził, że plan, we wskazanym zakresie, narusza ustalenia Studium. W planie miejscowym obszaru [...], zmieniono bowiem istotne funkcje i przeznaczenie spornego terenu, względem określonych w Studium. Ten ostatni dokument przewidywał bowiem, iż teren UP podlegać będzie zagospodarowaniu zabudową usługową, tj. obiektami i urządzeniami służącymi realizacji celów publicznych w dziedzinie administracji, oświaty, zdrowia, opieki społecznej, kultu religijnego, kultury, sportu i rekreacji, a także, wskazanej w ostatniej kolejności "zieleni publicznej". Analiza cytowanych wyżej zapisów Studium wskazuje zatem na fakt, iż dokument ten, w zakresie odnoszącym się również do działki nr [...], kładzie nacisk na kształtowanie oraz intensyfikację istniejącego na tym terenie rodzaju zabudowy. Służebną zaś i jedynie uzupełniającą w tym procesie rolę, pełnić mają natomiast kwestie związane z kształtowaniem systemu zieleni publicznej. Zabieg taki jest o tyle zrozumiały, że harmonijne zagospodarowanie określonych terenów uwzględniać musi także zagadnienia odnoszące się do szeroko rozumianej zieleni miejskiej (publicznej), która, co oczywiste, winna być powiązana z postępującą zabudową. Sąd zwrócił uwagę, że sam fakt, iż Studium, jako jeden z końcowo wskazanych kierunków zagospodarowania przewiduje na obszarze UP "kształtowanie zieleni publicznej powiązanej z usługami", absolutnie nie może oznaczać całkowitego wykluczenia możliwości zabudowy na ocenianym terenie i przeznaczenie go w planie miejscowym jedynie pod "zieleń urządzoną". Jak wynika z cytowanego sformułowania, zieleń ma być "powiązana z usługami", a więc ma stanowić ich uzupełnienie. Z powyższego zwrotu nie wynika aby zieleń mogła przedstawiać główny i dominujący rodzaj zagospodarowania przestrzeni. Za powyższym wnioskiem przemawia także analiza części tekstowej studium. Zaznaczona bowiem na mapie studium granica terenu UP (linia niebieska) oddziela go od terenu wprost wskazanego jako nieprzeznaczonego do zainwestowania (ZP). Podkreślenia przy tym wymaga, iż przeprowadzony przez Sąd uzupełniający dowód z dokumentu, w postaci wyrysu z mapy Studium w zakresie dotyczącym wyżej wymienionej działki nr [...], jednoznacznie wskazuje przebieg granic obszarów, o różnym w Studium przeznaczeniu. W kontekście map znajdujących się na k. 42 i 43, nie budzi wątpliwości Sądu okoliczność, że odzwierciedlenie granic tego obszaru w uchwalonym planie miejscowym, nie zostało dokonane zgodnie z wiążącą organ planistyczny treścią dokumentu Studium. Granice poszczególnych terenów określone w Studium i później przyjęte w planie zagospodarowania przestrzennego, winny być bowiem jak najbardziej ze sobą zbieżne. W każdym zaś przypadku, gdy rysunek mapy stanowiącej treść studium jest czytelny i pozwala z dużą dokładnością określić granice poszczególnych kierunków zagospodarowania, co do zasady nie jest dopuszczalna zmiana tak określonych granic w planie miejscowym poprzez np. poszerzenie niektórych stref zagospodarowania. Prowadziłoby to do niczym nieograniczonej modyfikacji treści planu miejscowego w stosunku do studium. Nadto podkreślenia wymaga, że interpretacja Studium nie może prowadzić do takiego rozumienia jego zapisów, które w razie uchwalenia planu miejscowego w sposób zasadniczy ograniczą prawo do dysponowania nieruchomością.

Zdaniem Sądu, kontrolowany plan w swoich rozwiązanych przestrzennych nie uwzględnia zasad i kierunków zagospodarowania terenu UP przyjętych w Studium, które, co należy podkreślić, ustaliło dla omawianego terenu – jako warunek i standard jego wykorzystania, intensyfikację istniejącej zabudowy usługowej. W tych okolicznościach przeznaczenie w zaskarżonym planie działki nr [...] jedynie pod "zieleń urządzoną", wykluczającą możliwość zabudowy, w sposób oczywisty i bezsprzeczny koliduje z jej przeznaczeniem przewidzianym w Studium. Zdaniem Sądu, powyższe rozwiązanie jest istotnym odejściem od przyjętej koncepcji zagospodarowania spornego terenu, które nie sposób uznawać tylko jako jej uszczegółowienie (doprecyzowanie). Wskazane powyżej ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" naruszają więc interes prawny strony skarżącej wynikający z przysługującego jej prawa użytkowania wieczystego działki nr [...], którego zakres wyznaczony jest przepisem art. 233 k.c. Naruszenie to, jak już wyżej podkreślono, spowodowane jest niezgodnym z prawem ograniczeniem przysługującego Spółdzielni prawa, poprzez nieuzasadnione wykluczenie możliwości swobodnego zagospodarowania powyższej nieruchomości, w tym budowy budynków (§ 14 ust. 5 ocenianego planu). Wskazane naruszenie interesu prawnego strony skarżącej nie mieści się przy tym w ramach określonego przez ustawodawcę dopuszczalnego władztwa planistycznego gminy, rozumianego jako możność legalnej ingerencji w sferę wykonywania prawa użytkowania wieczystego. Przeznaczenie bowiem w planie miejscowym terenu, na którym położona jest działka nr [...] pod "zieleń urządzoną" było niezgodne z prawem albowiem nie stanowiło kontynuacji przeznaczenia tego terenu określonego w studium. Uznać zatem należało, iż w sposób dowolny Rada Miasta skorzystała z przysługującego jej władztwa planistycznego.

Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, iż w zakresie w jakim w części graficznej zaskarżony plan miejscowy dotyczy działki [...] obr. [...] [...] w K. pozostaje on niezgodny z ustaleniami Studium. Powyższe narusza art. 9 ust. 4 oraz art. 20 ust. 1 u.p.z.p. Zgodnie z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części stanowi naruszenie trybu sporządzania planu miejscowego oraz właściwości organów w tym zakresie. Wskazaną powyżej sprzeczność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z ustaleniami studium należy zakwalifikować jako naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego wyrażonych we wskazanych wyżej art. 9 ust. 4 i art. 20 ust. 1 u.p.z.p. w stopniu powodującym nieważność zaskarżonej uchwały Rady Miasta K. w jej części graficznej obejmującej działkę [...] obr. [...] [...] w K. Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie działając na mocy art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

Gmina Miejska K. wniosła od wyroku skargę kasacyjną, zaskarżając wyrok w całości. Skargę kasacyjną oparła na zarzucie naruszenia prawa procesowego, to jest art. 133 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez oparcie wyroku nie na całości akt sprawy oraz nieuwzględnieniu w całości dokumentacji planistycznej i w efekcie uznanie, że ustalenia planu miejscowego zostały dokonane niezgodnie z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta K. – a co miało istotny wpływ na wynik sprawy, podczas gdy zgromadzona dokumentacja planistyczna potwierdza zgodność ustaleń planu z zapisami Studium zarówno w zakresie ustalonego przeznaczenia, jak i wyznaczenia warunków zagospodarowania poszczególnych terenów.

Na tej podstawie wnosiła o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania,

2) zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm powszechnie obowiązującego prawa.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Spółdzielnia Mieszkaniowa "[...]" wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionej podstawie. Postawiony zarzut naruszenia przepisów postępowania, a mianowicie naruszenia art. 133 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie jest zasadny. Według art. 133 § 1, sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. W skardze kasacyjnej stawiając zarzut oparcia wyroku nie na całości akt sprawy oraz nieuwzględnieniu w całości dokumentacji planistycznej nie wykazano, w jakim zakresie Sąd pominął przedstawione przez organ akta sprawy. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej zawarto jedynie polemikę z dokonaniem wykładni zapisów studium. Z zestawienia uzasadnienia wyroku z uzasadnieniem skargi kasacyjnej wynika wprost, że Sąd przy rozpoznaniu sprawy oparł się na pełnym materiale dowodowym, z pełnym ustaleniem zapisów studium i dołączonej dokumentacji. Podstawowe znaczenie ma wskazanie w Studium "Głównych funkcji", a Sąd zasadnie wywiódł je z przyjętych zapisów studium.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionej podstawie, na mocy art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.

Na podstawie art. 204 pkt 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego.