Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie sędzia NSA Andrzej Gliniecki sędzia NSA Arkadiusz Despot –Mładanowicz (spr.) Protokolant Edyta Balcer-Szczęsna po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 września 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 1200/08 w sprawie ze skargi D. H. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną sportową 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz D. H. kwotę 120 ( słownie: sto dwadzieścia ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 września 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 1200/08, po rozpoznaniu skargi D. H. , uchylił zaskarżoną decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] kwietnia 2008 r., nr [...] i utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Olsztynie z dnia [...] lutego 2008 r. wydane w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną sportową oraz stwierdził, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy.

Zaskarżoną decyzją z [...] kwietnia 2008 r. Komendant Główny Policji po rozpatrzeniu odwołania D. H., od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w Olsztynie z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] odmawiającej wydania pozwolenia na broń palną do celów sportowych utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia: D. H. w swoim wniosku o wydanie pozwolenia na broń do celów sportowych poinformował, że jest zawodnikiem WMKS Kormoran, regularnie trenuje i bierze udział w zawodach, podczas których strzela z broni treningowej, będącej na wyposażeniu strzelnicy. Organ I instancji odmówił wydania pozwolenia na broń wskazując, że przedstawione okoliczności tego nie uzasadniają, ponieważ nie spełniają przesłanek wskazanych w art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji.

Komendant Główny Policji, po ponownym rozpatrzeniu sprawy stwierdził, że podstawą prawną rozstrzygnięcia jest art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, który stanowi, że właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. W ocenie organu odwoławczego, okoliczności przedstawione przez stronę jako motywacja wniosku o wydanie pozwolenia na broń oraz argumenty podniesione w odwołaniu nie przekonują o konieczności wyposażenia strony w prywatną broń palną sportową. Swoją aktywność sportową strona rozpoczęła dopiero w 2007 r. i jak dotąd, jej osiągnięcia w tej dziedzinie nie są znaczące. Zdaniem organu, nie są to wyniki pozwalające zaliczyć go do grona zawodników wybitnych, wyróżniających się spośród innych członków klubu. W sytuacji tej sprawy interes indywidualny w posiadaniu broni palnej winien ustąpić na rzecz interesu publicznego, który przejawia się tym, aby broni do danego celu nie było więcej, niż to wynika z rzeczywistej konieczności, określonej celem, do którego broń ma służyć. Temu bowiem służy reglamentacja dostępu do posiadania broni, wprowadzona z woli ustawodawcy przepisami ustawy o broni i amunicji.

W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący domagał się uchylenia w całości decyzji Komendanta Głównego Policji w Warszawie oraz poprzedzającej ją decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w Olsztynie. Zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie następujących przepisów prawa:

1) naruszenie przepisu art. 10 ust. 1 i 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji poprzez utrzymanie w mocy decyzji odmawiającej mu wydania pozwolenia na broń palną sportową centralnego i bocznego zapłonu dla celów sportowych, pomimo braku podstaw prawnych uzasadniających utrzymanie w mocy decyzji odmownej,

2) naruszenie art. 6 k.p.a., poprzez dokonanie nieprawidłowego ustalenia stanu faktycznego i prawnego sprawy,

3) naruszenie artykułu 7 i 8 k.p.a., poprzez złamanie zasady praworządności oraz zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa,

4) art. 77 § 1 k.p.a., poprzez brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego,

5) art. 107 § 1 k.p.a., poprzez brak dokładnego ustosunkowania się do zarzutów odwołania od decyzji organu pierwszej instancji oraz brak pełnego uzasadnienia prawnego decyzji,

6) art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji, pomimo zaistnienia przesłanek do jej uchylenia.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wnosił o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylając zaskarżoną decyzję i decyzję ją poprzedzającą, stwierdził że przepis art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji stanowi, że właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Takie sformułowanie tego przepisu wskazuje, że wykazanie istnienia okoliczności, które z zasady uzasadniają wydanie pozwolenia na broń, przy jednoczesnym braku ustawowych przeciwwskazań (art. 15) zobowiązuje organy Policji do wydania pozwolenia na broń. Sam ustawodawca wskazał przy tym, w sposób przykładowy w art. 10 ust. 3 ustawy takie okoliczności, które uzasadniają przyznanie pozwolenia na broń. Wśród tych przykładów wymienione jest posiadanie broni w celach sportowych (art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy). Zdaniem Sądu nie można odmówić słuszności zarzutowi, że okolicznością uzasadniającą, w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji przyznanie pozwolenia na broń jest uprawianie sportu strzeleckiego, a nie uprawianie takiego sportu przy jednoczesnym uzyskiwaniu wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych. Taki pogląd wyraził w wyroku z 26 lipca 2007 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt II OSK 1082/06 - niepubl.), który WSA w składzie niniejszym podziela, że tylko uzyskiwanie takich szczególnych wyników w sportach strzeleckich uzasadnia przyznanie pozwolenia na broń. Organy Policji i sądy administracyjne wprowadziły dodatkowe – pozaustawowe – kryteria przyznawania tego prawa.

Ma rację organ, że prawo do legalnego posiadania broni jest ściśle reglamentowane i tylko wykazanie po stronie wnioskodawcy szczególnych okoliczności, odróżniających go od ogółu obywateli, uzasadnia jego przyznanie. Niewątpliwie taką szczególną okolicznością, ustaloną przez organ Policji i podlegającą ocenie jest fakt czynnego uprawiania przez skarżącego sportu w sposób zorganizowany – aktualnie w ramach sekcji strzeleckiej WMKS "Kormoran" w Olsztynie i uzyskanie koniecznego patentu strzeleckiego. Jak wskazał NSA w cytowanym wyżej wyroku, z żadnego przepisu nie wynika, że tylko osiąganie wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych uzasadnia przyznanie pozwolenia na posiadanie broni. Prawo do broni nie jest bowiem nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe, a przyznanie go zawodnikowi może właśnie służyć podniesieniu jego kwalifikacji sportowych. Zauważył, że zgodnie z przepisami § 6 pkt 4 i § 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 listopada 2001r. w sprawie uprawiania sportów o charakterze strzeleckim (Dz. U. Nr 141, poz. 1586) patent strzelecki uprawnia do ubiegania się o wydanie pozwolenia na broń sportową i potwierdza zakres kwalifikacji sportowych jakie spełnia osoba ubiegająca się o wydanie zezwolenia na taką broń na podstawie odrębnych przepisów.

Zdaniem Sądu, akceptacja stanowiska organów Policji prowadziłaby także do sanowania dowolnego ustalania przez te organy kryterium "ponadprzeciętnych wyników sportowych", co ma miejsce w sprawie niniejszej. Nigdzie nie zostało skonkretyzowane jakie uzyskiwane wyniki i w jakiej rangi zawodach strzeleckich uzasadniają przyznanie pozwolenia na broń, a mimo to organ uznaje brak wyróżniających stronę lokat w zawodach sportowych, wskazuje że są to jedynie zawody klubowe, a nie okręgowe, krajowe czy inne. Sąd zwrócił uwagę, że skoro przyznanie pozwolenia na broń uzasadnia sam fakt uprawiania łowiectwa (co wynika z art. 10 ust. 3 pkt 2), a nie wybitne osiągnięcia w tej dziedzinie, to należy uznać, że stwarzanie dodatkowych, pozaustawowych kryteriów przy uprawnianiu strzelectwa sportowego jest niedopuszczalne. Powołane w tej materii przez organ stanowisko orzecznictwa nie wiąże Sądu orzekającego w niniejszej sprawie i nie stanowi źródła prawa.

Z powyższych względów Sąd uznał naruszenie prawa materialnego art. 10 ust. 1 i ust. 3 ustawy o broni i amunicji poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sposób mający wpływ na wynik sprawy. Powyższe uzasadnia uchylenie obu zaskarżonych decyzji na mocy art. 145 § 1 pkt 1 a p.p.s.a. oraz na mocy art. 152 wstrzymanie ich wykonalności oraz zasądzenie kosztów postępowania na podstawie art. 200 p.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Komendant Główny Policji, zaskarżając wyrok w całości, zarzucając:

1) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525, z późn.zm.) poprzez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że okoliczności przedstawione przez D. H. jako osobę ubiegającą się o wydanie pozwolenia na broń sportową, uzasadniają jego wydanie, gdy tymczasem wymienione okoliczności prowadzą do przeciwnych wniosków;

2) naruszenie przepisów postępowania - art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn.zm.), które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez błędne przedstawienie przez sąd administracyjny stanu faktycznego ustalonego przez organy Policji, w postaci całkowitego pominięcia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku faktu, że skarżący nie wykazał okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia na broń, podczas gdy wykazanie takich okoliczności jest warunkiem koniecznym uzyskania pozwolenia na broń;

3) naruszenie przepisów postępowania - art. 145 § 1 pkt 1 c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, polegające na przyjęciu, że organy Policji dowolnie ustaliły kryterium "ponadprzeciętnych wyników sportowych", podczas gdy organy nie dokonywały takich ustaleń, a jedynie oparły się na dowodach zgromadzonych w sprawie.

Mając powyższe na uwadze Komendant Główny Policji wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oraz zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz skarżącego organu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że formułując niniejszą skargę kasacyjną należy podkreślić, iż zarówno uchylone decyzje, odpowiedź na skargę, jak również zaskarżony wyrok odwołują się w znacznej części swoich uzasadnień do dorobku orzecznictwa w tego typu sprawach. Jednocześnie zwrócenia uwagi wymaga, że są to de facto te same orzeczenia sądów administracyjnych lub orzeczenia późniejsze powielające utrwalone i zakotwiczone tezy. Nie mniej jednak w niniejszej sprawie pomimo cytowania wskazanych orzeczeń Sąd doszedł do diametralnie innych wniosków. Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdził bowiem, że w jego ocenie organ Policji naruszył art. 10 ust. 1, ust. 3 ustawy o broni i amunicji przyjmując, iż przyznanie pozwolenia na broń uzasadnia sam fakt uprawiania łowiectwa, a nie wybitne osiągnięcia w tej dziedzinie, oraz że stwarzanie dodatkowych, pozaustawowych kryteriów przy uprawianiu strzelectwa sportowego jest niedopuszczalne. Nie zgadzając się z zaprezentowaną tezą, zauważyć przede wszystkim należy, że zgodnie z art. 10 ust.1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, zwanej dalej ustawą, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Natomiast z dyspozycji art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy wynika, że pozwolenie na broń może być wydane w szczególności w celach sportowych.

Podkreślenia wymaga, że z utrwalonej linii orzeczniczej sądów administracyjnych wynika, iż art. 10 ust. 1 ustawy nie definiuje okoliczności wskazanych w tym przepisie, dlatego też ich ocena należy do właściwych organów Policji (wyrok NSA z dnia 22 lutego 2008 r., sygn. akt II OSK 1122/07- niepubl. oraz powołane w tym wyroku inne orzeczenia sądów administracyjnych). Okolicznościami tymi są bez wątpienia okoliczności szczególne, a organy Policji mogą w tym zakresie prowadzić bardziej lub mniej rygorystyczną politykę, a jej zasady nie podlegają kontroli sądu, który kontroluje wyłącznie czy ta ocena nie ma cech dowolności oraz czy przy wydaniu decyzji nie zostały naruszone przepisy postępowania administracyjnego. Sądy administracyjne za te okoliczności szczególne uznają np. osiąganie nieprzeciętnych wyników sportowych (wyrok NSA z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt II OSK 580/07 - niepubl.).

W ocenie organu należy wskazać, że nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu, bowiem materialnoprawną podstawę decyzji o odmowie wydania pozwolenia na broń palną sportową stanowił przepis art. 10 ust. 1 i 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, z brzmienia, których wynika, iż właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie uzasadniają jego wydanie. W utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany został pogląd, że samo spełnienie przez wnioskodawcę wymogów formalnych, określonych w ustawie oraz przepisach wykonawczych nie jest wystarczające do uzyskania pozwolenia na broń. Przepis ustępu 3 pkt 3 art. 10 cytowanej ustawy stanowi, że pozwolenie na broń może być wydane w szczególności w celach sportowych. Z brzmienia dyspozycji przepisu art. 10 ust. 1 ustawy o broni wynika, że organy Policji mają obowiązek wydać pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności faktyczne, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Oznacza to, że wydanie pozwolenia na broń palną - przy przestrzeganiu zasady, że może to mieć miejsce w sytuacjach szczególnych - jest uzależnione od wystąpienia po stronie wnioskującej okoliczności faktycznych, które uzasadniają wydanie takiego pozwolenia. Przy czym organy Policji rozstrzygając konkretną, indywidualną sprawę mają prawo do swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego (art. 80 KPA) przy ustalaniu czy sytuacja faktyczna strony uzasadnia wydanie wnioskowanego pozwolenia. Ponadto należy zaakcentować, że z treści obowiązujących przepisów prawa nie da się wywieść prawa obywateli do posiadania broni, gdyż prawo to nie zostało zaliczone do podstawowych wolności i praw osobistych obywatela w świetle Konstytucji RP. Wydanie pozwolenia na posiadanie broni palnej musi być więc w każdym indywidualnym przypadku uzasadnione szczególnymi okolicznościami faktycznymi, przy czym nie mogą to być okoliczności subiektywne, lecz obiektywnie istniejące. Mając na względzie powyższe oraz ustawową reglamentację pozwoleń na broń podyktowaną względami bezpieczeństwa i porządku publicznego, w orzecznictwie sądowym przyjęto, że wyłącznie osobiste zamiłowanie, predyspozycje, czy też życzenia osoby ubiegającej się o pozwolenie nie mogą być uznane za wystarczające do wydania pozwolenia na broń palną.

Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Pan H. uczestnicząc w krajowych zawodach sportowych w 2007 r. i 2008 r. ani razu nie zajął pierwszego, drugiego bądź trzeciego miejsca w tych zawodach. Zatem trudno przyjąć, że jest wyróżniającym się zawodnikiem, chociażby w świetle cyt. rozporządzenia. Nie można tym samym zgodzić się ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że w niniejszej sprawie doszło do sanowania dowolnego ustalania przez organy Policji kryterium "ponadprzeciętnych wyników sportowych". Sąd, zdaniem organu, nie wskazał zresztą na czym polega owa dowolność, a jedynie ograniczył się do powyższego stwierdzenia, co w żaden sposób nie koresponduje ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Organ Policji w żaden sposób nie ustalał tych kryteriów, a jedynie dokonał oceny całokształtu materiału zebranego w sprawie oraz podnoszonych przez stronę okoliczności (to bowiem na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania konieczności wydania mu pozwolenia) takich jak: dotychczasowe osiągnięcia sportowe w dziedzinie strzelectwa sportowego, uczestnictwo w zawodach, posiadane kwalifikacje.

Uwzględniając powyższe, w ocenie wnoszącego skargę kasacyjną, jak wynika z przeprowadzonego postępowania administracyjnego, strona wprawdzie spełnia kryteria formalne do wydania pozwolenia na broń palną sportową, jednakże odmowa jego wydania była następstwem przede wszystkim uznania, że skarżący nie wykazał w toku postępowania administracyjnego, aby znajdował się w szczególnej sytuacji usprawiedliwiającej wydanie mu indywidualnego pozwolenia na broń sportową. Osoba ubiegająca się o broń obowiązana jest w toku postępowania administracyjnego przekonać organy Policji, że zachodzi względem niej "uzasadniona okoliczność", a więc legitymuje się taką cechą odróżniającą ją od ogółu obywateli, że w sposób niewątpliwy i oczywisty zasługuje na posługiwanie się bronią indywidualną. Do takich cech nie należą zwykłe codzienne czynności typowe dla większości osób i zwykłe korzystanie ze swoich uprawnień, w szczególności nie są nimi: korzystanie z prawa do stowarzyszenia w ramach klubu strzeleckiego i amatorskie uprawianie sportów strzeleckich (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 czerwca 2008 r. sygn. akt. II OSK 634/07 - niepub.). Reasumując, strona nie wykazała okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia na broń. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika bowiem, że dotychczasowy sposób uprawiania strzelectwa sportowego i osiągane wyniki w zawodach nie uzasadniają potrzeby posiadania przez stronę własnej broni i ma on możliwość dalszego uprawiania strzelectwa i rozwoju w tym zakresie przy wykorzystaniu broni klubowej. Dodatkowo należy podnieść, że organ Policji rozważył cały materiał dowodowy oraz wystarczająco wyjaśnił kryteria, którymi kierował się przy podejmowaniu decyzji, zgodnie z wymogami art. 107 § 3 kpa.

W złożonej odpowiedzi na skargę kasacyjną D. H. wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych. Podzielając rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji podkreślił, że decyzja w przedmiocie wydania pozwolenia na broń nie ma charakteru uznaniowego. Jest to decyzja, która ma charakter decyzji związanej i jeżeli zajdą okoliczności wymienione w przepisie, to organy Policji mają obowiązek wydania pozwolenia na broń.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

W gruncie rzeczy istota skargi kasacyjnej sprowadza się do rozstrzygnięcia zagadnienia wykładni art. 10 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji. Przepis art. 10 ust. 1 stanowi, że właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Sformułowanie przepisu przemawia za przyjęciem, że wykazanie istnienia okoliczności, które z zasady uzasadniają wydanie pozwolenia na broń, przy jednoczesnym braku ustawowych przeciwwskazań (art. 15 ustawy), zobowiązuje organy Policji do wydania pozwolenia na broń. W art. 10 ust. 3 ustawy jako okoliczności uzasadniające wydanie pozwolenia na broń ustawodawca wskazał między innymi posiadanie broni w celach sportowych (pkt 3). Zatem okolicznością uzasadniającą, w rozumieniu art. 10 ust. 1 omawianej ustawy, przyznanie pozwolenia na broń jest uprawianie sportu strzeleckiego. Okolicznością taką nie jest natomiast uprawianie sportu strzeleckiego przy jednoczesnym uzyskiwaniu wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych. Dlatego Sąd pierwszej instancji zasadnie uznał, że przyjęcie, iż tylko uzyskiwanie szczególnych wyników w sportach strzeleckich uzasadnia przyznanie pozwolenia na broń stanowi przejaw wprowadzenia dodatkowych pozaustawowych kryteriów przyznawania prawa do posiadania broni sportowej. Kryterium "ponadprzeciętnych wyników sportowych" nie zostało nigdzie skonkretyzowane. Należy mieć na względzie, że trudno do wszystkich osób uprawiających sporty strzeleckie stosować tak niekonkretne kryterium, gdyż samo przez się nie uwzględnia ono naturalnych różnic istniejących między osobami uprawiającymi tą dyscyplinę sportu. Dla każdego bowiem inny pułap wyników będzie wyznaczał indywidualne osiągnięcia na drodze rozwoju w dziedzinie sportów strzeleckich. Jednocześnie trudno wymagać, aby zawodnik uzyskiwał lepsze wyniki nie posiadając odpowiedniej jakości broni. Dlatego też wobec braku ustawowo określonego kryterium "szczególnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych", jako okoliczności uzasadniającej przyznanie pozwolenia na broń palną sportową nic nie przemawia za jego stosowaniem przy rozstrzyganiu sprawy pozwolenia na broń palną sportową.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejsza sprawę podziela podgląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2007 r. sygn. akt II OSK 1082/06, wskazany również w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Jednocześnie godzi się wskazać na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lipca 2009 r. sygn. akt II OSK 1232/08, w którym stwierdzono: "Przyjęcie zawężającej wykładni art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, iż tylko uzyskiwanie wybitnych i ponadprzeciętnych wyników w sportach strzeleckich uzasadnia przyznanie pozwolenia na broń prowadziłoby do wprowadzenia dodatkowego pozaustawowego kryterium przyznawania tego prawa. Z żadnego przepisu nie wynika bowiem, iż Tylkom osiąganie wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych uzasadnia przyznanie pozwolenia na posiadanie broni. Prawo do broni nie może być utożsamiane z nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe."

Wobec powyższego niezasadny jest zarzut błędnej wykładni art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji.

Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera bowiem wszystkie elementy wymagane niniejszym przepisem. Kwestia zaś wykazania przez stronę okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia na broń sportową nie może być postrzegana przez pryzmat regulacji art. 141 § 4 p.p.s.a.

Również nieusprawiedliwiony jest zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. Z treści tego zarzutu wynika, że skarżący kasacyjnie nie rozróżnia kwestii przyjęcia pozaustawowych kryteriów służących weryfikacji wniosku od oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu. Skoro zgromadzony materiał dowodowy weryfikowany jest pod kątem, czy wynika z niego, że wnioskodawca osiąga "ponadprzeciętne wyniki sportowe" to oczywistym jest, iż w sytuacji braku podstaw do posługiwania się takim kryterium dochodzi do nieprawidłowej oceny materiału dowodowego.

Z powyższego jednocześnie wynika, że w takiej sytuacji nie można mówić o niewłaściwym zastosowaniu przez Sąd pierwszej instancji art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji.

Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono w oparciu o art. 204 pkt 2 p.p.s.a.