Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk, Sędzia NSA Bożena Popowska (spr.), Sędzia del. NSA Jerzy Solarski, Protokolant starszy asystent sędziego Dominika Człapińska, po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Szefa Kancelarii Sejmu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2014 r. sygn. akt II SAB/Wa 552/13 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia S. z siedzibą w W. na bezczynność Szefa Kancelarii Sejmu w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] lipca 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Szefa Kancelarii Sejmu na rzecz Stowarzyszenia S. z siedzibą w W. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 10 stycznia 2014 r., sygn. akt II SAB/Wa 552/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi Stowarzyszenia S. z siedzibą w W. na bezczynność Szefa Kancelarii Sejmu w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] lipca 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej - zobowiązał Szefa Kancelarii Sejmu do rozpoznania wniosku strony skarżącej, w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami postępowania. Jednocześnie Sąd stwierdził, że bezczynność organu w zakresie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Stowarzyszenie S. z siedzibą w W. (dalej jako - Stowarzyszenie) w dniu [...] września 2013 r. wniosło skargę na bezczynność Szefa Kancelarii Sejmu RP w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] lipca 2013 r. znak [...] o udostępnienie informacji publicznej. W uzasadnieniu skargi pełnomocnik strony podniósł, iż przedmiotowym wnioskiem Stowarzyszenie wystąpiło do Szefa Kancelarii Sejmu RP o udostępnienie w terminie 14 dni informacji publicznej następującej treści, cyt.: "Zgodnie z § 4 ust. 1 Uchwały nr 39 Prezydium Sejmu z dnia 10 grudnia 1997 r. w sprawie zakwaterowania posłów, poseł obowiązany jest niezwłocznie powiadomić Kancelarię Sejmu o tym, że przestał spełniać warunki określone w § 1 ust. 1 tej uchwały albo o ustaniu przyczyn, o których mowa w § 2 ust. 2 tej uchwały. Wnoszę o przesłanie skanów lub kopii pism złożonych przez posłów w związku z § 4 ust. 1 Uchwały nr 39 Prezydium Sejmu z dnia 10 grudnia 1997 r. w sprawie zakwaterowania posłów". Stowarzyszenie wskazało, że organ nie udzielił wnioskowanej informacji, albowiem w odpowiedzi przekazanej e-mailem stwierdził, że żądana informacja nie jest informacją publiczną. W ocenie skarżącego, Szef Kancelarii jest obowiązany do udostępniania informacji publicznej. Nadto informacje, o dostęp których Stowarzyszenie wystąpiło, są informacjami publicznymi zgodnie z ustawą o dostępie do informacji publicznej. Kopie lub skany dokumentów, o przekazanie których wniesiono dotyczą realizacji zadań publicznych finansowanych ze środków publicznych i jako takie podlegają udostępnieniu.

W odpowiedzi na skargę Szef Kancelarii Sejmu RP wniósł o jej oddalenie. Podniósł, że w odpowiedzi na powyższy wniosek Biuro Korespondencji i Informacji Kancelarii Sejmu (prowadzące - zgodnie z wewnętrznymi regulacjami obowiązującymi w Kancelarii Sejmu - sprawy związane z udostępnianiem informacji publicznej) przekazało Stowarzyszeniu pismo z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...], w którym poinformowano, że żądana informacja nie posiada charakteru informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, w związku z tym przedmiotowy wniosek nie może być uwzględniony. Wskazano nadto, iż żądane przez Stowarzyszenie dokumenty, tj. składane przez posłów pisma, zawierające informacje związane z ich zakwaterowaniem w Domu Poselskim, o których mowa w § 4 ust. 1 uchwały, dotyczą sytuacji osobistej posłów, w szczególności ich miejsca zamieszkania, a nie pełnienia przez nich funkcji publicznej poprzez wykonywanie mandatu poselskiego. Organ nie dopuścił się bezczynności, ponieważ w świetle obowiązujących przepisów nie jest zobowiązany do udostępniania dokumentów, które nie mają charakteru informacji publicznej.

Odnosząc się do zarzutów skargi pełnomocnik organu podniósł, iż przedmiotem wniosku skarżącego były informacje dotyczące sytuacji mieszkaniowej posłów. Wskazując na treść § 1 ust. 1, § 2 ust. 1 oraz § 4 ust. 1 uchwały, organ uznał, że przedmiotem wniosku były składane przez posłów zawiadomienia związane z ich sytuacją mieszkaniową, a więc osobistą - odnoszącą się do sfery prywatności. W myśl art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy; ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Tymczasem wnioskowane przez stronę skarżącą informacje dotyczyły sfery prywatności osób pełniących funkcje publiczne i nie odnosiły się do warunków czy sposobu pełnienia tych funkcji.

Nadto, wniosek Stowarzyszenia nie dotyczy bezpośrednio realizacji zadań publicznych finansowanych ze środków publicznych, czy gospodarowania majątkiem publicznym. Wprawdzie wskutek złożenia zawiadomienia, o którym mowa w § 4 ust. 1 uchwały, posłowi może być odebrane prawo zakwaterowania w Domu Poselskim, co stanowi przejaw gospodarowania majątkiem publicznym, ale pismo posła samo w sobie nie wywołuje żadnych skutków w tym zakresie. Konieczna jest odrębna decyzja uprawnionego podmiotu. Organ podkreślił, że Stowarzyszenie nie zwracało się o udostępnienie informacji dotyczących gospodarowania majątkiem publicznym w zakresie zakwaterowania posłów w Domu Poselskim, ale było zainteresowane wyłącznie kopiami zawiadomień składanych przez posłów. Same zaś zawiadomienia nie są przejawem wykonywania zadań publicznych, czy gospodarowania majątkiem publicznym. Mogą one stanowić jedynie podstawę do podjęcia określonych działań w zakresie gospodarowania zasobami Domu Poselskiego. Wobec tego nie stanowią one informacji publicznej. Stanowisko to potwierdza utrwalony w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, w świetle którego pisma wszczynające postępowanie przed właściwymi organami w sprawach indywidualnych nie mają charakteru informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie. Sąd stwierdził, że w świetle treści art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm. dalej: u.d.i.p.) nie budzi wątpliwości fakt, że Szef Kancelarii Sejmu jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, o którą wystąpiło skarżące Stowarzyszenie. WSA wskazał również, że informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Przedmiot informacji publicznej konkretyzuje przepis art. 6 u.d.i.p., przy czym zawarte w nim wyliczenie nie tworzy zamkniętego katalogu źródeł i rodzajów informacji publicznej. Określa on przedmiotowo, jakie informacje podlegają udostępnieniu w trybie tej ustawy. O zakwalifikowaniu informacji jako podlegającej udostępnieniu w rozumieniu powołanej ustawy decyduje kryterium rzeczowe, tj. treść i charakter informacji, a nie forma jaką owa informacja przybiera. Informacja publiczna obejmuje bowiem swoim znaczeniem szerszy zakres pojęciowy niż dokumenty urzędowe i nie można zawężać i utożsamiać dostępu do informacji publicznej z dostępem do dokumentów urzędowych. Informacją publiczną są bowiem nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i wytworzone przez organy administracji publicznej, ale także te dokumenty, których organ używa do zrealizowania powierzonych mu prawem zadań.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy WSA stwierdził, że żądana przez Stowarzyszenie informacja stanowi informację publiczną. W ocenie Sądu, organ błędnie przyjął, iż przedmiot żądania strony skarżącej odnoszący się do sytuacji mieszkaniowej posłów, dotyczy tylko i wyłącznie ich sfery prywatności. Przede wszystkim Sąd wskazał, iż uchwała z dnia 10 grudnia 1997 r. nr 39 Prezydium Sejmu w sprawie zakwaterowania posłów, wydana w związku z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 73, poz. 350 ze zm.), nie reguluje zasad zaspokajania prywatnych potrzeb mieszkaniowych osób sprawujących funkcję posła, lecz przyznawania prawa zakwaterowania w Domu Poselskim w związku z realizacją mandatu posła. Korzystanie przez posła z zakwaterowania w Domu Poselskim ma za zadanie zapewnienie odpowiednich warunków dla prawidłowej realizacji ustawowych obowiązków (uczestnictwo w komisjach sejmowych, głosowaniach, itp.) w miejscu jego pracy (Sejmie RP). Także nie można pominąć, iż utrzymanie Domu Poselskiego jest finansowane ze środków publicznych. Zatem zasady korzystania z instytucji stworzonych dla zapewnienia prawidłowej realizacji zadań ustawowych przez parlamentarzystę dotyczą spraw publicznych. Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy, udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1.

Sąd wskazał, że w świetle postanowień § 4 powołanej uchwały poseł obowiązany jest niezwłocznie powiadomić Kancelarię Sejmu o tym, że przestał spełniać warunki określone w § 1 ust. 1 (do zakwaterowania w Domu Poselskim, z uwagi na brak zameldowania w mieście stołecznym Warszawie, tytułu prawnego do lokalu lub jego części, bądź nie władają takim lokalem lub jego częścią) albo o ustaniu przyczyn, o których mowa w § 2 ust. 2 (do zakwaterowania w Domu Poselskim wskutek szczególnego przypadku, pomimo niespełniania warunków określonych w § 1 ust. 1). Przedmiotowe oświadczenie stanowi realizację obowiązku nałożonego na posła przepisami prawa, a zatem nie wymyka się z domeny publicznej. Stanowi przejaw aktywności w obszarze odnoszącym się do praw i obowiązków osoby pełniącej funkcję publiczną. Niewywiązanie się z powyższego obowiązku wiąże się dla posła z określoną sankcją – zwrotu kosztów ponoszonych przez Kancelarię Sejmu za okres nieuprawnionego korzystania z lokalu (§ 4 ust. 2 uchwały). Z punktu widzenia kontroli społecznej ma istotne znaczenie, czy posłowie wywiązują się z nałożonych obowiązków i czy z uprawnień im przysługujących korzystają w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami prawa.

W konkluzji Sąd stwierdził, że skoro skarżące Stowarzyszenie nie otrzymało żądanej informacji oraz w sprawie nie doszło do wydania decyzji administracyjnej o odmowie udostępnienia kserokopii żądanego dokumentu, to skarżony organ pozostaje w bezczynności.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Szef Kancelarii Sejmu RP, reprezentowany przez radcę prawnego. Pełnomocnik organu wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz o zasądzenie od skarżącego na rzecz organu administracji kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p. poprzez ich błędną wykładnię wyrażającą się w przyjęciu, że będące przedmiotem wniosku o udostępnienie informacji publicznej oświadczenia posłów zawiadamiające o zaprzestaniu spełniania przez nich warunków do zakwaterowania w Domu Poselskim lub o ustaniu przyczyn uzasadniających przyznanie im na określony czas prawa do tego zakwaterowania stanowią informację publiczną,

II. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 149 § 1 P.p.s.a. poprzez uwzględnienie skargi na bezczynność Szefa Kancelarii Sejmu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, podczas gdy podlegała ona oddaleniu,

2. art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez niedostateczne wyjaśnienie podstawy rozstrzygnięcia i niepowiązanie tego wyjaśnienia ze wskazaną w uzasadnieniu wyroku podstawą prawną.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor podniósł, że informacji zawartych w składanych przez posłów zawiadomieniach nie sposób zaliczyć do informacji o danych publicznych, w tym o zasadach funkcjonowania organów władzy publicznej. Oświadczenia te, chociaż składane przez funkcjonariuszy publicznych, nie zawierają treści dotyczących spraw publicznych, ale wyłącznie – sytuacji mieszkaniowej posłów. W treści tych zawiadomień w ogóle nie występują dane publiczne, zawiadomienia te nie wskazują także żadnych zasad funkcjonowania organu władzy publicznej. Przedmiotem oświadczeń składanych przez posłów nie są sprawy publiczne, o których mowa w art. 1 ust. 1 u.d.i.p., ale informacje dotyczące wyłącznie ich sytuacji osobistej. Organ podkreślił, że uzyskanie i utrata uprawnienia do zakwaterowania w Domu Poselskim są związane z sytuacją mieszkaniową posła, wynikającą z jego sytuacji rodzinnej lub majątkowej. Zawiadomienia nie mają też związku z merytorycznym sposobem wykonywania przez posła mandatu i tym samym nie mieszczą się w zakresie wykonywania przez posła zadań publicznych.

W odniesieniu do zarzutów procesowych, organ podniósł, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd wskazał art. 149 § 1 P.p.s.a. jako podstawę uwzględnienia skargi na bezczynność oraz art. 6 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p. jako podstawę prawną przyjęcia, że będące przedmiotem wniosku dokumenty stanowią informację publiczną. Zdaniem strony, przedstawione w dalszej kolejności wyjaśnienia tej podstawy prawnej, odwołujące się do obowiązków nałożonych na posłów postanowieniami uchwały Prezydium Sejmu w sprawie zakwaterowania posłów, nie uzasadniają zaprezentowanej przez Sąd tezy. W ocenie skarżącego kasacyjnie, wyjaśnienia Sądu nie dowodzą, że składane przez posłów oświadczenia informują o zasadach funkcjonowania organu władzy publicznej, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p. lub zawierają dane publiczne, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 tej ustawy (przepis ten nie został w uzasadnieniu wyroku wprost wymieniony ale Sąd wskazuje na jego treść).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Postępowanie kasacyjne oparte jest na zasadzie związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej i podstawami zaskarżenia wskazanymi w tej skardze. Zakres sądowej kontroli instancyjnej jest zatem określony i ograniczony wskazanymi w skardze kasacyjnej przyczynami wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego. Jedynie w przypadku, gdyby zachodziły przesłanki, powodujące nieważność postępowania sądowoadministracyjnego, określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny mógłby podjąć działania z urzędu, niezależnie od zarzutów wskazanych w skardze kasacyjnej. W niniejszej sprawie nie stwierdzono jednak takich przesłanek.

Skarżący kasacyjnie zarzucił wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarówno naruszenie przepisów prawa materialnego jak i przepisów postępowania. Sposób sformułowania zarzutów kasacyjnych, a także ich uzasadnienie, pozwala przyjąć, że kwestią sporną w niniejszej sprawie jest okoliczność uznania przez Sąd I instancji, że żądane przez Stowarzyszenie informacje stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu tego aktu prawnego oraz podlega ona udostępnieniu i ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonym w u.d.i.p. Przykładowe kategorie danych stanowiących informację publiczną zostały wymienione w art. 6 u.d.i.p. Ponieważ sformułowania zawarte we wskazanych przepisach u.d.i.p. nie są zbyt jasne, przy ich wykładni należy kierować się treścią art. 61 Konstytucji RP, zgodnie z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a także innych podmiotów w zakresie, w jakim wykonują one zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym.

Zgodnie z ust. 2 art. 61 Konstytucji RP, prawo do uzyskiwania informacji dotyczy również dostępu do dokumentów. Ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w odrębnych ustawach przesłanki dotyczące ochrony wolności i praw innych osób oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 3 Konstytucji RP). W myśl art. 61 ust. 4 Konstytucji RP, tryb udzielania informacji, o których mowa w tym artykule, określają ustawy i realizację powyższego przepisu stanowi właśnie ustawa o dostępie do informacji publicznej.

W świetle powołanych przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz Konstytucji RP, pojęcie informacji publicznej musi być rozumiane szeroko. Co do zasady wszystko, co wiąże się bezpośrednio z funkcjonowaniem i trybem działania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p. stanowi informację publiczną. Uwzględniając konstrukcję ustawową "informacji publicznej" oraz kierując się wyrażoną w art. 61 Konstytucji RP gwarancją do uzyskania takiej informacji, w orzecznictwie i piśmiennictwie powszechnie przyjmuje się, że za informację publiczną należy uznać każdą wiadomość wytworzoną przez szeroko rozumiane władze publiczne, a także inne podmioty, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym. Charakter informacji publicznej mają również informacje niewytworzone przez wskazane podmioty lecz do nich się odnoszące. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów nie tylko bezpośrednio zredagowanych i wytworzonych przez wskazany podmiot. Przymiot taki posiada także treść dokumentów, których podmiot używa do zrealizowania powierzonych mu prawem zadań. Informacja publiczna obejmuje swoim znaczeniem szerszy zakres pojęciowy niż dokumenty urzędowe, przy czym pojęcie dokumentu urzędowego różni się od dokumentu zawierającego informację publiczną. Istotne znaczenie ma jedynie to czy dokument zawiera informację publiczną. Bez znaczenia również jest to, w jaki sposób dokumenty znalazły się w posiadaniu adresata wniosku oraz to czy znajdują się one w posiadaniu także innego podmiotu. Ważne tylko jest, by dokumenty takie służyły realizowaniu zadań publicznych przez adresata wniosku i odnosiły się do niego bezpośrednio (tak też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 1 października 2014 r., sygn. akt I OSK 427/14 – orzeczenie dostępne w internetowej bazie orzeczeń sądów administracyjnych).

Zakwaterowanie posłów w Domu Poselskim i kwaterach prywatnych reguluje Uchwała Nr 39 Prezydium Sejmu z dnia 10 grudnia 1997 r. w sprawie zakwaterowania posłów (wraz z późniejszymi zmianami) oraz Zarządzenie Nr 19 Szefa Kancelarii Sejmu z dnia 30 listopada 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad zakwaterowania posłów, zwrotu kosztów pośrednictwa w wynajmie kwatery prywatnej oraz wysokości kosztów zakwaterowania w Domu Poselskim. Zgodnie z § 1 ust. 1 ww. uchwały posłom, którzy nie są zameldowani na pobyt stały w mieście stołecznym Warszawie i w tym mieście nie posiadają tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego lub jego części albo nie władają lokalem mieszkalnym lub jego częścią, przysługuje prawo do zakwaterowania w Domu Poselskim. W myśl zaś § 4 uchwały, poseł obowiązany jest niezwłocznie powiadomić Kancelarię Sejmu o tym, że przestał spełniać warunki określone w § 1 ust. 1 albo o ustaniu przyczyn o których mowa w § 2. W przypadku nieuprawnionego korzystania przez posła z zakwaterowania na warunkach określonych w uchwale, poseł jest zobowiązany do zwrotu kosztów poniesionych z tego tytułu przez Kancelarię Sejmu od dnia, w którym poseł przestał spełniać warunki określone w § 1 ust. 1 albo od dnia ustania przyczyn, o których mowa w § 2 ust. 2.

Zasadnie Sąd I instancji wskazał, że uregulowane w powyższej uchwale zasady korzystania z instytucji stworzonych dla zapewnienia prawidłowej realizacji zadań ustawowych przez parlamentarzystę dotyczą spraw publicznych. Z czynionych uprzednio wywodów wynika, że podlegającą udostępnieniu informacją publiczną będą nie tylko dokumenty wytworzone przez określony podmiot, który je posiada, ale także te dokumenty, których dany podmiot używa do realizacji powierzonych mu prawem zadań. W omawianym przypadku, pozyskanie oświadczenia, o którym mowa w § 4 ust. 1 ustawy, obliguje organ do wstrzymania przyznanego posłowi prawa do zakwaterowania w Domu Poselskim. Żądane przez Stowarzyszenie informacje nie odnoszą się zatem wyłącznie do sytuacji mieszkaniowej posła, lecz do spraw publicznych dotyczących zadań podmiotu, który został powołany w celu m.in. stworzenia posłom warunków do uczestniczenia w pracach Sejmu i jego organów. Nie można również pominąć, że wszelkie instytucje mające na celu zapewnienie parlamentarzystom wykonywania mandatu poselskiego finansowane są ze środków publicznych. Udostępnienie tego rodzaju danych służy w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego realizacji zasady transparentności działań podmiotów wykonujących zadania publiczne. Przyjęcie argumentacji przedstawionej w skardze kasacyjnej doprowadziłaby natomiast do sytuacji, w której pewna grupa informacji związanych z realizacją zadań Kancelarii Sejmu i finansowanych ze środków publicznych pozostawałaby poza kontrolą społeczną. W takim przypadku społeczeństwo pozbawione byłoby również możliwości kontrolowania, czy ich reprezentanci wywiązują się z nałożonych obowiązków i czy z uprawnień im przysługujących korzystają w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami prawa.

Uwzględniając powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji, że żądane przez Stowarzyszenie we wniosku z dnia 9 lipca 2013 r. informacje miały charakter informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. i zasadne było zobowiązanie Szefa Kancelarii Sejmu do rozpatrzenia wniosku w tym zakresie. W tym stanie rzeczy zamierzonego skutku nie mógł odnieść zarzut naruszenia w zaskarżonym wyroku art. 1 ust. 1 w związku z art. 6 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. wskazać należy, iż przepis ten może stanowić usprawiedliwioną podstawę kasacyjną wówczas, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera wszystkich określonych w nim elementów lub nie pozwala jednoznacznie ustalić przesłanek, jakimi kierował się wojewódzki sąd administracyjny, a wada ta uniemożliwia dokonanie przez Sąd drugiej instancji kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku. W niniejszej sprawie sytuacja taka nie wystąpiła. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wymogi, o których mowa w powołanym przepisie. Przedstawiono w nim stan faktyczny sprawy, zarzuty podniesione w skardze oraz wskazano i w dostateczny sposób wyjaśniono podstawę prawną rozstrzygnięcia. Okoliczność, że stanowisko zajęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie jest odmienne od prezentowanego przez wnoszącego skargę kasacyjną, nie oznacza, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wady konstrukcyjne oraz nie poddaje się kontroli kasacyjnej. Polemika ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji nie może bowiem sprowadzać się do zarzutu naruszenia powołanego przepisu. W związku z powyższym, również zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. ocenić należy jako niezasadny.

Chybiony jest również zarzut naruszenia art. 149 P.p.s.a. W przedstawionym stanie faktycznym i prawnym sprawy, obowiązkiem strony skarżącej kasacyjnie było udzielenie wnioskodawcy żądanych przez niego informacji, jeżeli są one w posiadaniu organu, bądź powiadomienie pismem, że takich informacji organ w ogóle nie posiada, albo wydanie decyzji o odmowie udostępnienia informacji, gdy podlegają one ochronie prawnej. Nie rozpatrując żądania Stowarzyszenia w sposób wymagany przepisami u.d.i.p., organ pozostawał więc w bezczynności, co obligowało Sąd I instancji do podjęcia wyroku zobowiązującego w trybie art. 149 § 1 P.p.s.a.

W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 P.p.s.a.