Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie : Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędzia WSA del. Marian Wolanin Protokolant st. inspektor sądowy Barbara Dąbrowska-Skóra po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Lubienia Kujawskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 21 stycznia 2014 r. sygn. akt II SAB/Bd 257/13 w sprawie ze skargi J.K. na bezczynność Burmistrza Lubienia Kujawskiego w przedmiocie udzielenia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok w pkt 1 (pierwszym) i w tej części oddala skargę, 2. oddala skargę kasacyjną w pozostałej części, 3. odstępuje od zasądzenia od J.K. na rzecz Burmistrza Lubienia Kujawskiego zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

W dniu 23 listopada 2012 r. skarżący J.K. zwrócił się do Urzędu Miejskiego w Lubieniu Kujawskim z wnioskiem nadesłanym e-mail o udostępnienie informacji publicznej odnośnie statusu (socjalne czy komunalne) lokali mieszkalnych po byłej SP w B. (pkt 1), koncepcji wykorzystania nieruchomości po byłej SP w M. (pkt 2) oraz o sposobie zagospodarowania pomieszczeń na I piętrze po byłym SP ZOZ i informacji o koncepcji wykorzystania pomieszczeń niezagospodarowanych (pkt 3).

Pismem z dnia 9 sierpnia 2013 r. skarżący złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na bezczynność Burmistrza Lubienia Kujawskiego przez nieudzielenie informacji publicznej zgodnie z żądanym zakresem, wnosząc o: zobowiązanie Burmistrza do udzielenia informacji publicznej (pkt 1), zobowiązanie Burmistrza do ukarania dyscyplinarnego pracownia winnego niezałatwienia sprawy w terminie (pkt 2) oraz o zasądzenia kosztów postępowania (pkt 3).

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że w okresie od 25 września 2012 r. do 7 maja 2013 r. złożył łącznie 7 wniosków o udostępnienie informacji publicznej, na które nie uzyskał żadnej odpowiedzi. Następnie powołał się na orzeczenia sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie przywołując argumentację zawartą w postanowieniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 10 listopada 2009 r., sygn. akt II SAB/Bd 42/09).

W uzasadnieniu wskazał, że nie mając wcześniejszej świadomości braku udzielenia odpowiedzi na wnioski złożone przez skarżącego, powziąwszy o tym przesłankę z wniesionej skargi w dniu 21 sierpnia 2013 r., udzielone zostały wnioskodawcy odpowiedzi i powiadomienia. Nieudzielenie odpowiedzi we właściwym terminie mogło być spowodowane przeoczeniem pracownika.

W piśmie z 21 sierpnia 2013 r. w odpowiedzi na wniosek z dnia 23 listopada 2012 r. Burmistrz poinformował, że lokale mieszkalne w budynku po byłej SP w B. są lokalami komunalnymi. Pomieszczenia na I piętrze w budynku po byłym SP ZOZ przeznaczone są na cele związane z ochroną zdrowia i profilaktyką uzależnień, zaś w pozostałym zakresie Urząd Miejski w Lubieniu Kujawskim nie posiada wytworzonej informacji publicznej.

W piśmie z dnia 8 stycznia 2014 r. skarżący poinformował, że Burmistrz w dniu 21 sierpnia 2013 r. i 13 września 2013 r. udzielił odpowiedzi na ww. wiosek. Jednakże udzielona odpowiedź jest niezadowalająca, ponieważ w odniesieniu odnośnie koncepcji zagospodarowania nieruchomości po byłej SP w M. Burmistrz poinformował, iż nie posiada wytworzonej informacji publicznej. Natomiast odnośnie zagospodarowania pomieszczeń na I piętrze po byłym SP ZOZ i informacji o koncepcji wykorzystania pomieszczeń niezagospodarowanych Burmistrz poinformował, że pomieszczenia te przeznaczone są na cele związane z ochroną zdrowia i profilaktyką uzależnień. Jednakże pomieszczeń jest 12 zaś zajętych na profilaktykę uzależnień 2.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 21 stycznia 2014 r. o sygn. akt II SAB/Bd 257/13 zobowiązał Burmistrza Lubienia Kujawskiego do rozpatrzenia wniosku Jana Koralewskiego o udzielenie informacji publicznej z dnia 23 listopada 2012 r. w zakresie obejmującym punkt 3, w terminie 14 dni od doręczenia wyroku ze stwierdzeniem prawomocności. W pozostałym zakresie Sąd umorzył postępowanie w sprawie bezczynności. Ponadto WSA stwierdził, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz zasądził od Burmistrza Lubienia Kujawskiego na rzecz J.K. kwotę 160 (sto sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Jak wskazał Sąd pierwszej instancji, skarga odnośnie pkt 1 i 2 wniosku z dnia 23 listopada 2012 r. nie mogła zostać merytorycznie rozpoznana, bowiem postępowanie sądowoadministracyjne stało się bezprzedmiotowe i podlegało umorzeniu. Wynikło to z tego, że w niniejszej sprawie Burmistrz Lubienia Kujawskiego po wniesieniu skargi, a przed wydaniem orzeczenia przez Sąd, zakończył postępowanie w postaci udzielania skarżącemu pisemnej odpowiedzi na wniosek z dnia 23 listopada 2012 r. stanowiącej informację publiczną. Okoliczność ta została potwierdzona przez skarżącego w piśmie z dnia 8 stycznia 2014 r., w którym jednakże dodatkowo wskazał m.in., że udzielona informacja odnośnie pkt 3 wniosku jest nieadekwatna.

Na rozprawie z kolei skarżący w uzupełnieniu swojego stanowiska wyrażonego w piśmie z dnia 8 stycznia 2014 r. odnośnie pkt 2 pytania, gdzie jedynie powtórzył stanowisko organu w przedmiocie nie posiadania przez organ wytworzonej informacji publicznej o koncepcji wykorzystania nieruchomości po byłej SP w M. oświadczył, że udzielona w tym zakresie informacja go nie zadawala, gdyż słyszał, że szkoła ma być sprzedana. Informacji tej jednakże zaprzeczył na rozprawie pełnomocnik zobowiązanego, a w szczególności zaprzeczył, aby gmina zajmowała oficjalne stanowisko, co do przeznaczenia SP w M., w tym na zebraniu w sprawie likwidacji szkoły z udziałem rodziców.

W sprawie WSA stwierdził, że postępowanie sądowoadministracyjne nie potwierdziło stanowiska skarżącego, aby zobowiązany do udzielenia informacji publicznej dysponował jakąkolwiek informacją publiczną odnośnie koncepcji wykorzystania nieruchomości po byłej SP w M., tym bardziej że sam skarżący odnośnie tej informacji powoływał się jedynie na osoby trzecie.

Za zasadny należało jednakże, zdaniem Sądu pierwszej instancji, uznać zarzut braku udzielenia informacji na pytanie zawarte w pkt 3, albowiem odpowiedź udzielona przez zobowiązanego nie była adekwatna do postawionego pytania. Na prośbę skarżącego o podanie informacji o sposobie zagospodarowania pomieszczeń na I piętrze po byłym SP ZOZ i informacji o koncepcji wykorzystania pomieszczeń niezagospodarowanych (do dnia zadania pytania), organ udzielił odpowiedzi, iż pomieszczenia przeznaczone są na cele związane z ochroną zdrowia i profilaktyką uzależnień. Zobowiązany zatem w ocenie WSA nie udzielił odpowiedzi wprost na zadane pytanie i nie określił sposobu zagospodarowania pomieszczeń, chociaż taką wiedzą, jak należy przyjąć dysponował, albowiem pełnomocnik zobowiązanego na rozprawie potwierdził, że w tych pomieszczeniach znajduje się m.in. archiwum, a inne są przeznaczone na posiedzenia komisji do spraw profilaktyki uzależnień. Zobowiązany ponadto powinien udzielić informacji, co do pozostałych, ewentualnie niezagospodarowanych pomieszczeń, stosownie do drugiej części pytania zawartego w pkt 3, o ile w tym zakresie dysponuje informacją publiczną.

Tym samym WSA przyjął, że w momencie rozpoznawania skargi przez Sąd organ pozostawał w bezczynności odnośnie pkt 3 wniosku. W konsekwencji na mocy art. 149 § 1 p.p.s.a. orzeczono jak w pkt 1 i 3 sentencji wyroku. Biorąc natomiast powyższe pod uwagę uznał, że postępowanie w sprawie w rozpatrywanej części, tj. odnośnie pkt 1 i 2 wniosku stało się bezprzedmiotowe. W tym stanie rzeczy działając na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a Sąd umorzył postępowanie w sprawie bezczynności odnośnie pkt 1 i 2 wniosku (pkt 2 sentencji).

Odnosząc się natomiast do wniosku zawartego w skardze odnośnie zobowiązania Burmistrza do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie WSA stwierdził, że żądanie skargi w tym zakresie nie mieści się w zakresie właściwości rzeczowej sądu administracyjnego określonej w art. 3 i 4 p.p.s.a.

Sąd pierwszej instancji stwierdził też, że bezczynność organu nastąpiła z rażącym naruszeniem prawa. Organ administracji uczynił zadość w części żądaniu już po wniesieniu skargi, po upływie 9-ciu miesięcy od chwili złożenia przez skarżącego wniosku o udostępnienie informacji publicznej. W tych okolicznościach Sąd stwierdził, że Burmistrz bez wątpienia naruszył zasadę udzielenia informacji publicznej bez zbędnej zwłoki pozostając w bezczynności przez wiele miesięcy, co uprawniało Sąd do stwierdzenia w pkt 3 wyroku stosownie do treści art. 149 § 1 zd. 2 p.p.s.a, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. WSA podkreślił, że Burmistrz w piśmie z dnia 23 sierpnia 2013 r., stanowiącym odpowiedź na skargę oświadczył, że nieudzielenie odpowiedzi we właściwym czasie mogło być spowodowane, ze względu na wnoszenie przez skarżącego dużej ilości wniosków drogą elektroniczną, przeoczeniem pracownika. Sąd nie uznał jednak tego za okoliczność usprawiedliwiającą.

Skargę kasacyjną od punktu 1 i 3 powyższego wyroku wniósł Burmistrz Lubienia Kujawskiego. Zarzucił w niej naruszenie przez wyrok art. 3 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 u.d.i.p. przez nieuznanie udzielonej wnioskodawcy przez organ odpowiedzi za pełną. Ponadto skarżący kasacyjnie zarzucił naruszenie przez Sąd pierwszej instancji art. 149 § 1 p.p.s.a. w związku z jej art. 3 § 2 pkt 1-4a przez przyjęcie, że:

1) Burmistrz Lubienia Kujawskiego na dzień wydania rozstrzygnięcia przez Sąd był bezczynny, bowiem udzielona przez Burmistrza Lubienia Kujawskiego odpowiedź na pytanie wnioskodawcy jest nieadekwatna do postawionego pytania;

2) bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Skarżący kasacyjnie zarzucił wreszcie naruszenie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. przez nieuwzględnienie, że pismem z dnia 21 sierpnia 2013 r. Burmistrz udzielił odpowiedzi na pytania wnioskodawcy, udostępniając posiadaną informację publiczną oraz informując, że w pozostałym zakresie nie posiada wytworzonej informacji publicznej. W konsekwencji sprawa powinna była zostać umorzona jako bezprzedmiotowa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zarzuty skargi kasacyjnej należy uznać za częściowo usprawiedliwione.

Za nietrafny uznać należy zarzut naruszenia art. 6 oraz art. 3 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 nieokreślonej w zarzutach skargi kasacyjnej ustawy. Żądane informacje są niewątpliwie informacjami publicznymi i powinny zostać udostępnione. Nie można również zgodzić się z twierdzeniem skarżącego kasacyjnie, że Sąd I instancji naruszył art. 149 § 1 p.p.s.a. przez przyjęcie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Trafny jest w omawianej sprawie pogląd wyrażany przez Sąd I instancji, że organ pozostawał w bezczynności przez okres wielu miesięcy (wniosek 23 listopada 2012 r. odpowiedź 21 sierpnia 2013 r.) wobec czego bezczynność tą uznać należy za rażącą. Podobnie ocenić należy zarzut naruszenia art. 161 § 3 pkt 3 p.p.s.a.

Sąd I instancji umorzył postępowanie w części, co do której uznał, że odpowiedź na wniosek została udzielona. W chwili orzekania postępowanie sądowoadministracyjne w tej części stało się bowiem bezprzedmiotowe. Po nowelizacji art. 149 p.p.s.a. zmienionego ustawą z dnia 20 stycznia 2011 r. Sąd miał jednak obowiązek orzeczenia czy bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Orzeczenie to zawarte zostało w pkt 3 wyroku. Za trafny uznać należy natomiast zarzut naruszenia art. 149 § 1 p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że Burmistrz na dzień wydania rozstrzygnięcia przez Sąd I instancji pozostawał w bezczynności. Wniosek o udostępnienie informacji publicznej w pkt 3 zawierał pytanie dotyczące sposobu zagospodarowania pomieszczeń na I piętrze po byłym SP ZOZ oraz informacji o koncepcji wykorzystania pomieszczeń niezagospodarowanych, w dniu składania wniosku. W piśmie z dnia 21 sierpnia 2013 r. organ odpowiedział, że pomieszczenie na I piętrze budynku po byłym SP ZOZ przeznaczone są na cele związane z ochroną zdrowia i profilaktyką uzależnień. Należy uznać, że odpowiedź ta dotyczy zarówno pomieszczeń wykorzystywanych na cele wskazane w piśmie jak i tych, które jeszcze nie są, ale będą na te cele wykorzystywane w przyszłości. Dlatego nie można zgodzić się z Sądem I instancji, że odpowiedź udzielona przez zobowiązanego jest nieadekwatna do postawionego pytania. Organ wyjaśnił na co ma być przeznaczone piętro budynku, a termin zagospodarowania poszczególnych lokali i szczegółowy sposób ich wykorzystania nie mieścił się w zakresie zadanego pytania.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 w zw. z art. 151 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok w pkt 1 i w tej części oddalił skargę. Na podstawie art. 184 p.p.s.a. skarga kasacyjna w pozostałej części została oddalona.

Podstawą orzeczenia o kosztach postępowania był przepis art. 207 § 2 p.p.s.a.