Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Czajecka-Szpringer (spr.), Sędziowie WSA Halina Chitrosz,, Asesor WSA Wojciech Kręcisz, Protokolant Referent stażysta Kamil Rutkowski, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 18 marca 2008 r. sprawy ze skargi "A." spółki z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2003 r. - oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...], po rozpatrzeniu odwołania "A" Sp. z o.o., Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...]., określającą zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. w kwocie 1.203.871 zł .

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że organ pierwszej instancji zakwestionował zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków wynikających z :

- faktur dokumentujących zakup usług transportowo-spedycyjnych, na łączną kwotę 4.016.249,75 zł z uwagi na nie prowadzenie przez podmiot wystawiający faktury działalności na terenie siedziby lub innym miejscu ("B" z siedzibą w Wielkiej Brytanii) oraz wystawienie faktur przez podmiot nie zarejestrowany ("C" z siedzibą na Cyprze),

- faktur za usługi transportowe (konwojowanie) na łączną kwotę 72.010,98 zł, wystawionych przez A. M. A., co do których stwierdzono braki istotnych elementów księgowych, między innymi adresu firmy mającej świadczyć te usługi,

- faktur na łączna kwotę 293.947,02 zł, dokumentujących zakup usług transportowo-spedycyjnych, wystawionych przez podmiot który nie istnieje ("C" z siedzibą na Cyprze).

Powyższe ustalenia stanowiły podstawę do określenia zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 2003 r. na kwotę 1.203.871 zł.

W odwołaniu od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego Spółka wnosząc o uchylenie decyzji i umorzenie postępowania, zarzucała naruszenie przepisów Ordynacji podatkowej: art. 122, art. 187, art. 191, art. 194 w zw. z art. 193 oraz prawa materialnego: art. 15 ust. 1 w zw. z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Wskazał, że w 2003 r. "A" Sp. Z o.o. (wcześniej "D" Sp.z o.o.) zawarła z firmą "E" w K. umowy na obsługę transportowo-spedycyjną, związane z dostawami wielkogabarytowych ładunków na Ukrainę. W celu realizacji tych kontraktów skarżąca zawarła umowy na usługi transportowo-spedycyjne z następującymi podmiotami: "F" Sp. z o.o. w P. na kwotę 1.201.845,63 zł, "G" o wartości 1.035.104,41 zł, " H" o wartości 2.340.191,10 zł, "I" Sp. z o.o. na kwotę 1.056.773,50 zł, "C " o wartości 1.056.773,50 zł oraz "B" o wartości 3.533.877,75 zł. W przypadku faktur pochodzących od : "C" z/s na Cyprze oraz "B" z/s w Wielkiej Brytanii organ podatkowy zakwestionował rzetelność wykonanych usług. Wątpliwości organów podatkowych co do ich rzetelności wzbudziły faktury wystawione przez te podmioty, bowiem napisane były według identycznego wzoru, tą samą czcionką oraz posiadały ten sam błąd (Numarra chunku). Spółka nie była też w stanie wskazać jakichkolwiek innych, poza fakturami, dowodów, potwierdzających wykonanie przez te podmioty na rzecz skarżącej usług transportowo-spedycyjnych. .

W odpowiedzi na zapytanie organu podatkowego Ministerstwo Finansów, pismem z dnia 16 marca 2006 r. poinformowało, że zgodnie z odpowiedzią udzieloną przez cypryjską administrację podatkową, podmiot o nazwie "C" nie figuruje w ewidencji podatników na Cyprze i spółka o takiej nazwie nigdy nie była na Cyprze zarejestrowana. Pismem z dnia 10 marca 2006 r. poinformowało natomiast , iż firma B , od momentu jej utworzenia nie składała brytyjskim organom podatkowym żadnych dokumentów sprawozdawczych, a działalność prowadzi na terenie Ukrainy.

Ukraińska administracja podatkowa ustaliła, o czym Biuro Wymiany Informacji Podatkowych poinformowało pismem z dnia 18 grudnia 2006 r., iż "J" zarejestrowana z końcem 2002 r., posiadała w 2003 r. kontrakt z "A" Sp. z o.o. na transport towarowy cargo i usługi spedycyjne, jednak nie zostały przedstawione żadne inne dokumenty dotyczące transakcji pomiędzy tymi podmiotami, a faktury dołączone przez stronę polską nie dotyczyły działalności ukraińskiego "J". Skoro zatem firma – kontrahent skarżącej - nie posiadała w swoich rejestrach spornych faktur, a faktu wykonania określonych w nich usług skarżąca spółka nie była w stanie udokumentować w żaden inny sposób, to sam fakt istnienia takich faktur nie jest wystarczający, w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do uznania, iż kwoty wynikające z tych faktur dokumentują wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu od firmy "E" w K.

Organ odwoławczy wskazał też, że w ramach wystawionych faktur przez "C" (z dnia 16 i 17 kwietnia 2003 r. ) na kwotę łączną 574.401,50 zł, za koszt uzyskania przychodu organy podatkowe uznały jedynie kwotę 280.454,48 zł, tj. wartość usług wykonanych faktycznie na rzecz "A" przez firmę "F" Sp. z o.o. – na zlecenie A. F. – Prezesa Zarządu "A" Sp.z o.o.

Stan faktyczny dotyczący kontraktów handlowych z firmą "C" został, zdaniem organu podatkowego, wyjaśniony w sposób zgodny z procedurą podatkową. Argumentacja odwołania, iż firma "C" posiada na terenie Cypru jedynie biuro korespondencyjno - handlowe, zaś o potwierdzenie jej istnienia organy podatkowe powinny wystąpić do władz Brytyjskiego Terytorium Wysp Dziewiczych, gdzie firma ma siedzibę, rejestrację prawną i rezydencję podatkową, nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż ani zawarte z tą firmą kontrakty, ani wystawione przez nią faktury na taką siedzibę nie wskazują, a Spółka nie powoływała się na w/w okoliczność ani w toku postępowania kontrolnego i postępowania przed organem pierwszoinstancyjnym, ani w toku kontroli podatkowej przeprowadzonej w 2007 roku.

Zdaniem organu odwoławczego uznanie za koszt kwoty 280.454,48 zł (z sumarycznej kwoty 574.401,50 zł wynikającej z faktur wystawionych przez "C") nie oznacza uznania tego podmiotu za istniejący, ale świadczy, o przyjęciu powyższej kwoty za koszt faktycznie wykonanej usługi na rzecz skarżącej, jednak nie przez "C", ale przez firmę "F".

W odniesieniu do zarzutu naruszenia zasad postępowania podatkowego, organ odwoławczy wskazał, że w sprawie podjęto wszelkie możliwe próby zgromadzenia jak najpełniejszego materiału w sprawie. Organ wskazał, iż wziął pod uwagę również zeznania Prezesa Zarządu skarżącej Spółki – A. F., które mógł ocenić w sposób swobodny, zgodnie z treścią art. 191 Ordynacji podatkowej, i ocena ta doprowadziła do wniosku, iż zakwestionowane wydatki faktycznie nie miały miejsca. Analiza przedstawionych przez skarżącą dowodów mających świadczyć o wykonaniu usług transportowych przez "C" oraz "B", w tym: raportów sporządzonych przez kierowców przewożących towar, protokołów uszkodzeń towaru, zdjęć oraz protokołu z ekspertyzy dokonanej przez Izbę Handlową w Kijowie wskazuje, iż dokumenty te nie dotyczą transportów wykonywanych przez wyżej wymienione podmioty. Na okazanych zdjęciach widoczne są samochody firmy "F", protokoł uszkodzeń towaru z 4 września 2003 r. sporządzony został przez kierowcę tej firmy, a załączona ekspertyza także dotyczy transportów wykonywanych przez firmę "F".

W ocenie organu odwoławczego sprawie nie doszło też do naruszenia art. 194 Ordynacji podatkowej poprzez nie uznanie dowodów księgowych i bankowych dokumentów przelewowych za dokumenty potwierdzające wykonanie spornych usług. Faktury wystawione przez podmiot nieistniejący lub nie prowadzący działalności gospodarczej, nie stanowią dowodu księgowego dokumentującego koszt odbiorcy takiej faktury. Przelewy bankowe świadczą natomiast o tym, że skarżąca przelała środki finansowe na określone konto, nie stanowią natomiast dowodu wykonania czynności obejmujących zapłatę dokonaną tymi przelewami.

Powyższe ustalenia, w ocenie organu, dawały podstawę do nie uznania za koszt uzyskania przychodu, w świetle art. 15 ust.1 w zw. z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kwot wynikających z faktur wystawionych przez wymienione wyżej podmioty.

Powyższą decyzję "A" Sp.z o.o. zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, wnosząc o jej uchylenie w części dotyczącej nie uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków na zakup usług transportowo-spedycyjnych od "B" i "C w kwocie 4.310.196,77 zł, i zarzucając wydanej decyzji naruszenie przepisów prawa materialnego : art. 15 ust. 1 i art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oraz procesowego : art. 122, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 Ordynacji podatkowej.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik "A" Sp.z o.o. podniósł, że decyzja Spółki o nabyciu usług transportowych od firm "B" i "C" była podyktowana koniecznością wywiązania się ze zobowiązań wnikających z kontraktów zawartych z firmą "E". Skoro spółka wywiązała się tego kontraktu, to musiała w związku z tym ponieść koszty, stąd też stanowisko organów podatkowych, iż sam fakt istnienia faktur, bez dowodów świadczących o wykonaniu usług jest bezpodstawny.

Zdaniem skarżącej wiarygodność faktur wystawionych przez "B" oraz "C" potwierdzają przelewy bankowe, które mogą stanowić dowód wykonania czynności obejmującej zapłatę. Ponadto uważa, że faktury wystawione przez w/w podmioty nie pochodzą od podmiotów nieistniejących. Nienależyte wykonanie przez "B" w stosunku do brytyjskich władz podatkowych swoich obowiązków prawno-podatkowych nie może pozbawiać skarżącej możliwości wyciągania skutków prawnych z wystawionych przez ten podmiot faktur. Spółka nie może też odpowiadać za nierzetelność prowadzenia ksiąg rachunkowych przez "B" z siedzibą na Ukrainie.

W zakresie uchybień formalnych skarżąca podnosiła, że organy podatkowe nie udowodniły, że otrzymane przez Spółkę faktury zostały wystawione przez podmioty nieistniejące lub nie prowadzące działalności na terenie swojej siedziby lub w innym miejscu. W ocenie skarżącej w sprawie możliwe było ustalenie, że "C" jest podmiotem zarejestrowanym w Brytyjskim terytorium zależnym Wysp Dziewiczych i tam ma rezydencję podatkową. Nie przeprowadzenie kompletnego postępowania dowodowego w tym zakresie uzasadnia uchylenie zaskarżonej decyzji z uwagi na naruszenie art.187 § 1, art. 122 i art. 191 Ordynacji podatkowej. Nadto zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja I instancji zostały wydane z naruszeniem art. 210 § 4 i 6, bowiem nie zawierają uzasadnienia faktycznego i prawnego, w szczególności organy podatkowe nie udowodniły, że otrzymane przez skarżącą sporne faktury nie mogą stanowić podstawy do uznania należności z nich wynikających za koszt uzyskania przychodu, nie dokonały oceny zebranego materiału dowodowego, a nadto w decyzji nie uzasadniły w sposób wyczerpujący i przekonywujący dla strony, dlaczego oparły swoje ustalenia na wskazanych dowodach, uznając inne za nieistotne dla sprawy.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko i argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu organ podatkowy odniósł się dodatkowo do powoływanych w skardze wyroków NSA, wskazując, iż stany faktyczne tam przedstawione są inne, niż ustalony w sprawie.

Pismem procesowym z dnia 30 stycznia 2008 r. pełnomocnik strony wniósł o przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z dokumentów, które załączył do niniejszego pisma, tj. : oświadczenia "C" z dnia 10 grudnia 2007 r., zaświadczenia z dnia 5 grudnia 2007 r. wydanego przez "K", zaświadczenia z dnia 12 grudnia 2007 r. wydanego przez B, oświadczenia z dnia 11 grudnia 2007 r. wydanego przez Zamkniętą Spółkę Akcyjną "E".

Do złożonych dokumentów organ podatkowy ustosunkował się pismem procesowym z dnia 14 marca 2008 r., a na rozprawie w dniu 28 marca 2008 r. pełnomocnik Dyrektora Izby Skarbowej wniósł o nie uwzględnienie zgłoszonych przez stronę skarżącą wniosków dowodowych.

Na rozprawie w dniu 18 marca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowił oddalić wniosek dowodowy strony skarżącej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył co następuje:

Skarga nie jest zasadna, albowiem zaskarżona decyzja prawa nie narusza. Organy podatkowe podejmując rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie dokonały prawidłowej wykładni przepisów prawa materialnego i zachowały w swoim działaniu wszystkie zasady, jakim powinny kierować się organy podatkowe prowadząc postępowanie podatkowe.

Na wstępie należy się odnieść do wniosku strony skarżącej o przeprowadzenie przez Sąd dowodu uzupełniającego ze złożonych przez nią dokumentów w trybie przepisu art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Powołany przez skarżącą przepis stanowi, że sąd może z urzędu lub na wniosek strony przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie.

Ocena materiału dowodowego, co do zasady, stanowi kompetencję organów podatkowych, prowadzących postępowanie podatkowe. To do nich należy zebranie materiału dowodowego w stopniu wystarczającym dla potrzeb rozstrzygnięcia (art. 122 i 187 § 1 Ordynacji podatkowej), a następnie jego ocena zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów (art. 191 Ordynacji podatkowej). Wojewódzki Sąd Administracyjny, jako sąd I instancji, orzeka natomiast na podstawie akt sprawy (art. 133 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Postępowanie dowodowe przeprowadza tylko wyjątkowo, gdy jest to niezbędne dla wyjaśnienia istotnych wątpliwości (art. 106 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Takich wątpliwości w sprawie rozpatrywanej Sąd nie stwierdza.

Dokonując weryfikacji postępowania dowodowego oraz podjętej przez organy podatkowe w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy decyzji, Sąd doszedł do przekonania , iż, wbrew zarzutom podniesionym w skardze, organy podatkowe nie uchybiły zasadom postępowania, a w szczególności art. 122, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 Ordynacji podatkowej, a przedstawiony przez stronę skarżącą materiał dowodowy nie pozwalał na wyciągnięcie wniosków odmiennych od tych, które zostały przyjęte. Nie zostały także naruszone przepisy prawa materialnego, w szczególności art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), zwana dalej "updp".

W rozpatrywanej sprawie sporna pomiędzy stronami była zasadność nie uznania przez organy podatkowe za koszt uzyskania przychodu, w rozumieniu art. 15 ust. 1 w/w ustawy wydatków na zakup usług transportowo-spedycyjnych od "B" i "C w kwocie łącznej 4.310.196,77 zł.

Wskazać należy w pierwszej kolejności na treść art. 15 ust. 1 "updp" (w brzmieniu obowiązującym w roku 2003), który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z tym przepisem, aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być jednocześnie spełnione następujące przesłanki:

1) poniesienie kosztu przez podatnika,

2) poniesiony koszt jest rzeczywisty.

3) poniesiony koszt pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4) koszt został poniesiony w celu uzyskania przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

5) koszt powinien być właściwie udokumentowany (warunek formalnoprawny).

Podkreślenia wymaga, iż podatnik powinien posiadać w swojej dokumentacji dowody potwierdzające rzetelność deklarowanych podstaw opodatkowania, a w odniesieniu do kosztów nie tylko fakt ich poniesienia ale i dokonania w celu uzyskania przychodów (wyrok NSA z dnia 15 marca 2006 r. , sygn. II FSK 306/05). Chociaż art. 187 § 1 nakłada na organ podatkowy ciężar dowodzenia określonych faktów, to nie nakłada on na organy podatkowe nieograniczonego obowiązku poszukiwania dowodów i nie zwalnia strony z powinności współudziału w realizacji tego obowiązku. Ma to miejsce przede wszystkim w sytuacji, gdy materialne przepisy prawa podatkowego uzasadniają inicjatywę dowodową strony. Podatnik, który dokonuje rozliczenia podatku i kwalifikacji określonych wydatków, najlepiej orientuje się, na podstawie jakich dokumentów i faktów zaliczył je do kosztów uzyskania przychodów (wyrok NSA z dnia 29 maja 1998 r., I SA/Lu 571/97). Wbrew twierdzeniom skargi, na podatniku ciąży obowiązek wykazania istnienia faktów, które uzasadniałyby jego twierdzenia, kwestionujące ustalenia organów podatkowych co do kwalifikacji poniesionych wydatków.

W ocenie Sądu strona skarżąca nie przedstawiła dowodów, które mogłyby stanowić skuteczne podważenie ustaleń organów podatkowych, iż nie stanowią u skarżącej kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione za zakup usług transportowo-spedycyjnych, udokumentowane fakturami pochodzącymi od "B" i "C.

Ocena organów w zakresie uznania, iż firma "B" nie prowadziła w 2003 r. działalności na terenie siedziby lub w innym miejscu nie była dowolna. Ze zgromadzonego przez organy podatkowe w toku postępowania materiału dowodowego (pismo Ministerstwa Finansów z dnia [...]) wynikało, że firma ta, zarejestrowana w Wielkiej Brytanii i posiadająca brytyjską rezydencję podatkową, od początku jej istnienia nie składała władzom administracji brytyjskiej żadnych dokumentów sprawozdawczych, nie rozliczała podatków za rok 2003. Brytyjskie służby podatkowe potwierdziły natomiast, iż firma o takiej nazwie prowadzi działalność na terenie Ukrainy pod adresem: [...]. Prowadzenia działalności przez "B" pod ustalonym adresem ukraińskim nie potwierdziły władze administracji ukraińskiej, o czym świadczy znajdujące się w aktach podatkowych pismo Biura Wymiany Informacji Podatkowych z dnia 18 grudnia 2006 r., z odpowiedzią władz ukraińskich. Z informacji tej wynikało też, że na terenie Ukrainy zarejestrowany jest podmiot "J", z siedzibą [...], jednak zakwestionowane przez organy podatkowe faktury, dotyczące kontraktu skarżącej z "B", w rejestrach tej firmy nie występują. Uzyskanie takich informacji wykluczało zatem możliwość dalszego badania spornych faktur pod kątem dowodzenia faktycznego wykonania wskazanych w nich usług, skoro nie można było ustalić siedziby podmiotu, wskazanego w fakturach w celu sprawdzenia rzetelności transakcji dokumentowanych tymi fakturami.

Podzielić należy stanowisko organu odwoławczego, iż sam fakt istnienia faktur, bez udowodnienia wykonania usług transportowo-spedycyjnych przez "J" na rzecz "A" Sp. z o.o. nie stanowi wystarczającej przesłanki określonej w art. 15 ust. 1 updp uzasadniającej zaliczenie kwot tam określonych do kosztów uzyskania przychodu. Dokonanie kwalifikacji wydatków jako koszty uzyskania przychodu powinno opierać się na dowodach. Nie jest to możliwe na podstawie przedstawionych faktur czy umów, bez wskazania faktów / dokumentacji dowodowej/, świadczących, iż wydatki takie były poniesione w związku z wykonanymi usługami, oraz, że miały związek z osiągniętym przychodem.

W kontekście powyższych ustaleń niezasadna była argumentacja skargi, iż w sprawie niniejszej sama nierzetelność w zakresie prowadzonej księgowości po stronie firm wystawiających faktury, automatycznie pozbawiła skarżącą prawa do zaliczenia wydatków, których faktury te dotyczą, do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu powołanego wyżej art. 15 ust. 1 updp. Faktycznym powodem pozbawienia "A" tego prawa było nieudokumentowanie ( nieudowodnienie) przez nią, w jakikolwiek inny sposób, że wydatki, których zakwestionowane faktury dotyczyły, i co do których nie było możliwości potwierdzenia wykonania usług przez wystawców tych faktur, zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu. Przelewy bankowe, wzięte pod uwagę i potraktowane przez organy podatkowe jako jeden z dowodów w sprawie, nie mogły jednak przesądzić o wiarygodności danych zawartych w spornych fakturach, bowiem świadczyły jedynie o dokonaniu przelewu określonych środków pieniężnych, nie stanowiły jednak dowodu na to, iż usługi transportowo-spedycyjne zostały wykonane.

Sąd nie znalazł też podstaw do zakwestionowania ustaleń organów podatkowych w zakresie przyjęcia, iż faktury wystawione przez "C", były fakturami wystawionymi przez podmiot, który nie figurował w rejestrze spółek cypryjskich (pismo Ministerstwa Finansów z dnia [...]). To, że siedziba Spółki "C" znajduje się na Cyprze, wynika tak z treści kontraktów zawartych ze skarżącą, jak też z treści zakwestionowanych faktur mających dokumentować wykonanie usług transportowo-spedycyjnych na rzecz skarżącej. Z dokumentów tych nie wynika, aby Spółka posiadała inną siedzibę, niż tam określoną, ani też, aby wskazany adres firmy był jedynie adresem do korespondencji. To, że pod wskazanym adresem Spółka "C" nie prowadziła działalności gospodarczej wykluczało możliwość sprawdzenia wystawionych przez nią faktur, a w konsekwencji możliwość uznania określonych tam kwot za koszt uzyskania przychodu.

Zasadne było natomiast zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu, w świetle powołanego wyżej art. 15 § 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatków, które obejmowały zapłatę za usługi dokumentowane fakturami wystawionymi przez "C", a które zostały poniesione z tytułu faktycznego wykonania tych usług na rzecz skarżącej, na zlecenie Prezesa Zarządu "A" Sp. z o.o., przez spółkę "F". O tym, że usługi te wykonane zostały przez spółkę "F" a nie przez "C, świadczą złożone przez Prezesa Zarządu skarżącej: raporty kierowców dokonujących przewozu towarów, protokół uszkodzenia towaru z dnia 4 września 2003 r., zdjęcia, na których identyfikowalne są samochody firmy "F". Skoro, jak udowodniły organy podatkowe, część usług transportowych wykonała, jako podwykonawca, firma "F" , to usług tych nie mogły wykonać "B" i "C".

Wobec braku wykazania przez skarżącą wykonania na jej rzecz usług transportowych przez firmy "B" i "C" bez znaczenia jest argumentacja przedstawiona w skardze, iż bez nabycia tych usług od w/w firm nie byłoby możliwe wywiązanie się ze zobowiązań wobec firmy "E". Na marginesie jedynie należy zauważyć, iż w celu wywiązania się skarżącej ze zobowiązań, usługi transportowo-spedycyjne na jej rzecz świadczone były przez firmę "F", a także przez trzy inne firmy transportowe.

Nie można zgodzić się też z zarzutami co do formalnej wadliwości decyzji Dyrektora Izby Skarbowej. W ocenie Sądu organy podatkowe podjęły wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Z uzasadnienia decyzji wynika też, że wzięły pod uwagę również argumenty zgłaszane przez stronę, ustosunkowując się do nich w sposób wyczerpujący w treści uzasadnienia, co zgodne było z treścią art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej. Uzasadnieniu decyzji, zarówno pierwszej jak i drugiej instancji nie sposób odmówić rzetelności, oraz szczegółowego wyjaśnienia stronie, którym faktom i dowodom organ dał wiarę i dlaczego. Ocena zaś organów nie jest dowolna, nie wykracza poza ramy swobodnego uznania administracyjnego.

W tych okolicznościach, uznając iż zaskarżona decyzja wydana została bez naruszenia przepisów prawa materialnego, które były podstawą jej wydania, oraz zgodnie z zachowaniem procedury podatkowej, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) należało orzec jak w sentencji.