Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędzia WSA Konrad Łukaszewicz (spr.), Asesor WSA Karolina Kisielewicz, Protokolant ref. Stażysta Paulina Lichowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 sierpnia 2019 r. sprawy ze skargi Szefa Kancelarii Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie nakazu usunięcia danych osobowych oddala skargę

Przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej była decyzja Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych (zwanego dalej: "Prezesem UODO") z dnia [...] stycznia 2019 r. o numerze [...]w sprawie nakazania usunięcia danych osobowych.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

Wnioskiem z dnia [...] grudnia 2014 r. A. S. (zwany dalej: "Wnioskodawcą") wystąpili do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (zwanego dalej: "GIODO") o wydanie decyzji w sprawie usunięcia naruszeń w przetwarzaniu danych osobowych poprzez nakazanie Kancelarii Sejmu RP usunięcia jego danych osobowych w postaci: imienia, nazwiska, miejsca uprzedniej pracy oraz informacji dotyczącej nieuzasadnionego i niepotwierdzonego zarzutu, jakobym w sposób niezgodny z prawem wykonywał działalność lobbingową, a w szczególności, że podawał się za "przedstawiciela banku" z raportu zatytułowanego "Informacja o działaniach podejmowanych wobec Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w 2010 roku przez podmioty wykonujące zawodową działalność lobbingową" oraz ze strony internetowej na której został on opublikowany, której administratorem jest Kancelaria Sejmu.

W ocenie Wnioskodawcy, przetwarzanie jego danych osobowych jest niezgodne z prawem, bowiem brak jest przepisu, który umożliwiałby Kancelarii Sejmu publikowanie informacji o niepotwierdzonych zarzutach skierowanych względem jego osoby. W szczególności, nie stanowią podstawy prawnej do przetwarzania tych danych, przepisy art. 7, art. 16 i art. 18 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 248; zwanej dalej: "ustawą lobbingową"), jak również art. 201 b ust. 7 Regulaminu Sejmu, na które powołał się Szef Kancelarii Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (zwany dalej: "Szefem Kancelarii, bądź "Skarżącym") w wystosowanym do niego piśmie z dnia [...] kwietnia 2014 r. Wnioskodawca zaznaczył przy tym, iż publikowanie jego danych osobowych w kontekście niepotwierdzonych zarzutów, narusza jego dobre imię, bowiem skierowano wobec niego zarzut jest nieprawdziwy.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2017 r. o numerze [...] GIODO nakazał Szefowi Kancelarii usunięcie danych osobowych Wnioskodawcy, zawartych w zamieszczonej na stronie internetowej (o wskazanym adresie) "Informacji o działaniach podejmowanych wobec Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w 2010 roku przez podmioty wykonujące zawodową działalność lobbingową" w rozdziale IV "Inna działalność lobbystów na terenie Sejmu".

W podstawie prawnej decyzji przywołano: art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.; zwanej dalej: "k.p.a."), a także przepisy art. 12 pkt 2, art. 22 i art. 23 ust. 1 w związku z art. 18 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 922 ze zm.; zwanej dalej: "u.o.d.o. z 1997 r.").

W ocenie organu, w sprawie nie zaszła żadna z przesłanek dających Szefowi Kancelarii podstawę do udostępnienia danych osobowych Wnioskodawcy, wynikająca z przepisu art. 23 ust. 1 u.o.d.o. z 1997 r. Organ odniósł się następnie do każdej z tych przesłanek, podnosząc w szczególności, iż osoba, której dane dotyczą nie wyraziła zgody na ich udostępnienie (pkt 1), ani nie zawarła z Kancelarią Sejmu żadnej umowy (pkt 3). Nie można również było stwierdzić, by udostępnienie danych było niezbędne do wykonania określonych prawem zadań realizowanych dla dobra publicznego (pkt 4), czy też dla wypełnienia prawnie usprawiedliwionych celów, a przetwarzanie danych nie naruszało praw i wolności osoby, której dane dotyczą (pkt 5).

GIODO uznał jednocześnie, iż zasadnicze w sprawie znaczenie miało rozważenie przesłanki określonej w art. 23 ust. 1 pkt 2 u.o.d.o. z 1997 r., to jest ustalenie czy udostępnienie danych było niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa. W tym zakresie organ dokonał analizy przepisów, na które powoływał się Szef Kancelarii – tj. art. 7, art. 16 i art. 18 ust. 1 i 2 ustawy lobbingowej, a także art. 201 b ust. 7 Regulaminu Sejmu, a następnie wskazał, iż żaden z tych przepisów nie stanowił umocowania, o którym jest mowa w art. 23 ust. 1 pkt 2 u.o.d.o. z 1997 r. W szczególności organ zauważył, iż Wnioskodawca był jedną z kilku osób reprezentujących V. (zwaną dalej: "Spółką"), zatem podmiot wykonujący zawodową działalność lobbingową i nie kwestionował tego, że jego dane osobowe zostały wskazane w Tabeli nr 1 – stanowiącej załącznik do Informacji – w kontekście reprezentowania Spółki, a także wydania mu karty wstępu do budynków Kancelarii Sejmu. Organ wskazał przy tym, iż art. 18 ust. 2 ustawy lobbingowej, określa jakie informacje o działaniach podejmowanych przez podmioty wykonujące zawodową działalność lobbingową podlegają udostępnieniu w Biuletynie Informacji Publicznej i nie obejmuje swoim zakresem informacji zawartych w Rozdziale IV opublikowanej Informacji za rok 2010. Organ dodał przy tym, iż działania Wnioskodawcy nie zostały uznane za nielegalne, co wprost wynika z ustaleń dokonanych przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w odpowiedzi na pismo Marszałka Sejmu z dnia [...] lutego 2010 r.

Szef Kancelarii wystąpił z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, zarzucając organowi, iż w zakresie jego zadań nie mieści się decydowanie o tym, co należy uznać za działalność lobbingową. W ocenie Skarżącego, to on był uprawniony, a jednocześnie zobowiązany, by – na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 3 ustawy lobbingowej – określić formy podjętej zawodowej działalności lobbingowej w celu ich udostępnienia w rocznej informacji. Zdaniem Skarżącego, działalność podjęta przez Wnioskodawcę w dniu [...]stycznia 2010 r. stanowiła "próbę" odbycia przez zawodowego "lobbystę" (reprezentującego na podstawie umowy cywilnoprawnej osoby trzecie) spotkania z przedstawicielem władzy ustawodawczej w celu omówienia przepisów konkretnej ustawy i należało ją bez żadnych wątpliwości uznać za formę podjętej zawodowej działalności lobbingowej, a co za tym idzie całe zdarzenie – zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt. 3 ustawy lobbingowej – opisać w corocznej informacji o działaniach podejmowanych wobec Sejmu RP przez podmioty wykonujące zawodową działalność lobbingową.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2019 r. Prezes UODO utrzymał w mocy decyzję wydaną przez GIODO w dniu [...] czerwca 2017 r.

W podstawie prawnej tej decyzji powołał m. in.: art. 160 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1000 ze zm.; zwanej dalej: "u.o.d.o. z 2018 r."), art. 22 u.o.d.o. z 1997 r., a także przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 4 maja 2016 r., str. 1 ze zm.; zwanego dalej: "RODO").

W uzasadnieniu organ wyjaśnił w pierwszej kolejności, iż w sprawie znajduje zastosowanie przepis przejściowy art. 160 ust. 2 u.o.d.o. z 2018 r., zgodnie z którym, postępowania prowadzone przez GIODO, wszczęte i niezakończone przed [...] maja 2018 r. prowadzone są przez Prezesa UODO, na podstawie u.o.d.o. z 1997 r., zgodnie z zasadami określonymi w k.p.a. Oznacza to zdaniem organu, iż w postępowaniu prowadzonym w niniejszej sprawie znajdują zastosowanie przepisy u.o.d.o. z 1997 r. i k.p.a., natomiast w zakresie prawa materialnego – bezpośrednio stosuje się przepisy RODO.

Następnie organ w całości podtrzymał stanowisko zaprezentowane w decyzji z dnia [...] czerwca 2017 r., dostosowując przy tym przesłanki określone uprzednio w przepisach art. 23 ust. 1 u.o.d.o. z 1997 r. do odpowiednich regulacji art. 6 ust. 1 RODO. Prezes UODO rozszerzył przy tym argumentację dotyczącą zastosowania w stanie faktycznym sprawy art. 18 ust. 2 ustawy lobbingowej, podnosząc, iż zawarty w nim katalog ma charakter zamknięty, zaś przedmiotem informacji mają być wyłącznie działania, które mają charakter zawodowej działalności lobbingowej, nie zaś każde działanie podejmowane przez podmioty wpisane do rejestru podmiotów prowadzących taką działalność, czy też podmioty ją wykonujące mimo braku wpisu. Zdaniem organu, w realiach niniejszej sprawy nie można było uznać, że domniemania na temat nielegalnej działalności Wnioskodawcy, mieszczą się w katalogu określonym w art. 18 ust. 2 ustawy lobbingowej.

Konkludując organ uznał, iż upublicznienie na wskazanej stronie internetowej w "Informacji o działaniach podejmowanych wobec Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w 2010 roku przez podmioty wykonujące zawodową działalność lobbingową" danych osobowych Wnioskodawcy w zakresie imienia i nazwiska, reprezentacji podmiotu prowadzącego zawodową działalność lobbingową, zarzutu prowadzenia nielegalnej działalności lobbingowej oraz podawania się za przedstawiciela banku, nie znajduje oparcia w żadnej z przesłanek wymienionych w art. 6 ust. 1 RODO, co czyni zasadnym utrzymanie w mocy decyzji o nakazaniu usunięcia danych osobowych.

Szef Kancelarii wywiódł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Prezesa UODO z dnia [...] stycznia 2019 r., zarzucając naruszenie:

1) prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, t.j.:

a) art. 160 ust. 2 u.o.d.o. z 2018 r. poprzez zastosowanie w sprawie przepisów innych niż te, do których przepis ten odsyła;

b) art. 17 ust. 1 oraz art. 18 ust. 1 i ust. 2 ustawy lobbingowej poprzez ich błędną interpretację wykluczającą możliwość dokonywania przez organ oceny czy dana działalność zarejestrowanego lobbysty stanowi działalność lobbingową podlegająca ujawnieniu w informacji, o której mowa w tych przepisach;

c) art. 61 ust. 1 Konstytucji RP poprzez jego nieuwzględnienie, skutkujące pozbawieniem obywateli prawa do uzyskania pełnej, wymaganej przepisami prawa informacji o działalności organów władzy publicznej;

2) przepisów postępowania, tj. art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak wszechstronnego wyjaśnienia w uzasadnieniu prawnym decyzji jej podstawy prawnej, w szczególności w odniesieniu do powołanego w podstawie przepisu art. 160 ust. 2 u.o.d.o. z 2018 r.

Przedstawione zarzuty zostały rozwinięte w uzasadnieniu skargi. Zdaniem Skarżącego, nie ulega wątpliwości, iż przedmiotowa sprawa została wszczęta i niezakończona przed [...] maja 2018 r., zatem do oceny jej stanu faktycznego powinny być stosowane przepisy u.o.d.o. z 1997 r. Natomiast brak jest wyraźnego przepisu, który dopuszcza stosowanie w sprawie przepisów RODO, do oceny zdarzeń, które miały miejsce przed ich wejściem w życie. Narusza to bowiem generalną zasadę lex retro non agit. Szef Kancelarii powtórzył również argumentację prezentowaną na etapie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, wskazując dodatkowo, iż w art. 18 ust. 1 ustawy lobbingowej, mowa jest o "podmiotach wykonujących zawodową działalność lobbingową", co oznacza, że ustawodawca nie ogranicza w tym przepisie zakresu informacji jedynie do działalności stricte lobbingowej. Mowa jest w nim o działaniach podejmowanych przez "zawodowych lobbystów". Zdaniem Skarżącego, może to więc być każde działanie podejmowane przez "lobbystę zawodowego" wobec organu władzy publicznej. Celem przepisu było bowiem zapewnienie pełnej jawności i transparentności działalności lobbystów. W konsekwencji nie sposób się zgodzić ze stanowiskiem Prezesa UODO, iż brak jest przepisów prawa, które stanowiłyby podstawę dla kwestionowanego udostępnienia danych osobowych, bowiem przepisem takim jest art. 18 ust. 1 ustawy lobbingowej. Skarżący powtórzył przy tym, iż decydowanie o tym co uznać należy, a czego nie należy uznawać za działalność lobbingową w rozumieniu tego i innych przepisów ustawy lobbingowej, nie mieści się w zadaniach Prezesa UODO.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie ponawiając argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutu zastosowania niewłaściwych przepisów prawa materialnego Prezes UODO podniósł, iż kwestia ta została wyjaśniona w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ zaznaczył przy tym, iż wraz z wejściem w życie RODO istnieje obowiązek jego bezpośredniego stosowania w polskim porządku prawnym i przepisy te nie wymagają żadnej implementacji. Brak jest przy tym przepisu przejściowego, który umożliwiałby stosowanie materialnych przepisów krajowej ustawy uchylonej, regulującej tożsame z RODO kwestie. Natomiast wskazany przepis przejściowy art. 160 ust. 2 odnosi się wyłącznie do stosowania przepisów proceduralnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; zwanej dalej: "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż zadaniem wojewódzkiego sądu administracyjnego jest zbadanie legalności zaskarżonego aktu pod względem jego zgodności z prawem, to znaczy ustalenie czy organ orzekający w sprawie prawidłowo zinterpretował i zastosował przepisy prawa w odniesieniu do właściwie ustalonego stanu faktycznego. Jednocześnie, zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną

Kontrolując sprawę w ramach swoich kompetencji, Sąd uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zapadłe decyzje odpowiadają prawu, jakkolwiek z innych względów niż te, które zostały wskazane w ich uzasadnieniach.

W pierwszej kolejności odnieść należy do najdalej idącego zarzutu naruszenia art. 160 ust. 2 u.o.d.o. z 2018 r. Zdaniem Skarżącego, przepis ten nakazuje, by w stanie faktycznym niniejszej sprawy zastosowanie znalazły wyłącznie przepisy uprzednio obowiązującej u.o.d.o. z 1997 r.

W ocenie Sądu, stanowisko to nie jest trafne.

Wskazać należy, iż zgodnie z regulacją objętą art. 160 ust. 2 u.o.d.o. z 2018 r., postępowania prowadzone przez GIODO, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy z 2018 r. "prowadzi się" na podstawie ustawy uchylanej, zgodnie z zasadami określonymi w k.p.a. Prawidłowe jest zatem stanowisko organu, iż przepis ten odnosi się wyłącznie do "prowadzenia postępowania", zatem dotyczy tylko regulacji o charakterze procesowym. Zauważyć bowiem należy, iż ustawodawca posłużył się tutaj zwrotem "postępowania prowadzi się", nie zaś konstrukcją zakładającą, że w postępowaniach wszczętych i niezakończonych "stosuje się" przepisy ustawy uchylanej.

W konsekwencji godzi się przyjąć, iż wobec braku przepisu intertemporalnego, który wyraźnie odsyła do regulacji materialnych u.o.d.o. z 1997 r., decydujące znaczenie dla stosowania prawa materialnego ma okoliczność czy naruszenie będące przedmiotem sprawy ustało czy też trwa ono nadal. Nie jest kwestionowane w realiach niniejszej sprawy, że w dacie wydania zaskarżonej decyzji, dane osobowe, które nakazano usunąć, były nadal udostępnione do publicznej wiadomości. Tym samym naruszenie prawa trwało nadal, co sprawia, iż słusznie organ zastosował przepisy prawa materialnego obowiązujące w dacie wydania decyzji II instancji, tj. przepisy RODO. Natomiast w zakresie prawa procesowego, powołano przepis art. 22 u.o.d.o. z 1997 r. oraz art. 138 § 1 k.p.a. W tej sytuacji, omawiany zarzut nie mógł zostać uwzględniony.

Przechodząc natomiast do wyłuszczenia istoty sprawy, wskazać należy, iż poza przedmiotem sporu pozostawało to, że podstawy do upublicznienia danych osobowych Wnioskodawcy nie stanowiły przepisy art. 6 ust. 1 lit. a, b, d, e i f RODO (odpowiednio art. 23 ust. 1 pkt 1, 3, 4 i 5 u.o.d.o. z 1997 r.). Spór w niniejszej sprawie dotyczył natomiast tego, czy zachodzi przypadek określony w art. 6 ust. 1 lit. c RODO (odpowiednio art. 23 ust. 1 pkt 2 u.o.d.o. z 1997 r.), bowiem udostępnienie danych było niezbędne dla zrealizowania obowiązku wynikającego z art. 18 ustawy lobbingowej.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy lobbingowej, kierownicy urzędów obsługujących organy władzy publicznej opracowują raz w roku, do końca lutego, informację o działaniach podejmowanych wobec tych organów w roku poprzednim przez podmioty wykonujące zawodową działalność lobbingową. Informacja taka zawiera m. in. określenie form podjętej zawodowej działalności lobbingowej, wraz ze wskazaniem, czy polegała ona na wspieraniu określonych projektów, czy też na występowaniu przeciwko tym projektom (art. 18 ust. 2 pkt 3 ustawy lobbingowej).

Analizując przywołane regulacje, Sąd doszedł do przekonania, iż nie uprawniały one Skarżącego do udostępnienia danych osobowych Wnioskodawcy, jakkolwiek z innych przyczyn, niż wywodził to Prezes UODO.

W ocenie Sądu, nie może bowiem ulegać wątpliwości, iż art. 18 ust. 1 ustawy lobbingowej nakłada na Szefa Kancelarii obowiązek opracowania informacji o działaniach podejmowanych wyłącznie przez "podmioty wykonujące zawodową działalność lobbingową". Zauważyć przy tym należy, iż ustawodawca nie posłużył się w tym przypadku – jak to uczynił w przepisie art. 17 tej ustawy – pojęciem "czynności wchodzących w zakres zawodowej działalności lobbingowej", lecz wyraźnie określił zakres podmiotowy ograniczając go do "podmiotów wykonujących zawodową działalność lobbingową". Oznacza to zatem, iż udostępnienie danych osobowych Wnioskodawcy na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy lobbingowej było dopuszczalne tylko wówczas, jeśli posiadał on przymiot takiego podmiotu.

W rozumieniu ustawy zawodową działalnością lobbingową jest zarobkowa działalność lobbingowa prowadzona na rzecz osób trzecich w celu uwzględnienia w procesie stanowienia prawa interesów tych osób (art. 2 ust. 2 ustawy lobbingowej). Prowadzenie takiej działalności wymaga zarejestrowania, na zasadach określonych w przepisach art. 10 ustawy lobbingowej. Zgodnie z art. 14 tej ustawy, podmiot wykonujący zawodową działalność lobbingową ma prawo wykonywać tę działalność także w siedzibie urzędu obsługującego organ władzy publicznej (ust. 1), zaś kierownik urzędu, o którym mowa w ust. 1, zapewnia podmiotom wykonującym zawodową działalność lobbingową wpisanym do rejestru dostęp do kierowanego przez siebie urzędu w celu umożliwienia właściwego reprezentowania interesów podmiotów, na rzecz których jest wykonywana ta działalność (ust. 2).

Przenosząc powyższe na grunt kontrolowanej sprawy zauważyć należy, iż brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy za "podmiot wykonujący zawodową działalność lobbingową". Jak wynika z akt niniejszej sprawy, do "Informacja o działaniach podejmowanych wobec Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w 2010 roku przez podmioty wykonujące zawodową działalność lobbingową" dołączona została "Tabela 1. Podmioty uprawnione do prowadzenia zawodowej działalności lobbingowej na terenie Sejmu – lobbyści", w której pozycji "Lp. 17" wskazana została Spółka (vide: k. 74 akt adm.). Oznacza to w konsekwencji, iż w roku 2010 podmiotem wykonującym zawodową działalność lobbingową na terenie Sejmu była bezsprzecznie Spółka, której dane mogły zostać wykorzystane do opracowania informacji na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy lobbingowej.

Natomiast Wnioskodawca nie był – w świetle materiałów sprawy – podmiotem wykonujący zawodową działalność lobbingową, a jedynie reprezentował taki podmiot. Dostrzec należy, iż Wnioskodawca został wymieniony we wskazanej Tabeli 1 wyłącznie jako osoba, której wydano kartę wstępu. Nie oznacza to jednak, iż zyskał tym samym przymiot "podmiotu wykonującego zawodową działalność lobbingową".

Jakkolwiek Skarżący operuje na gruncie niniejszej sprawy określeniem "lobbysta" to nie sposób doszukać się definicji tego pojęcia w ustawie lobbingowej. Sąd jest natomiast obowiązany działać wyłącznie w świetne regulacji normatywnych. Te zaś wyraźnie wskazują, że działalność lobbingowa może być działalnością niezawodową lub zawodową (art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy). Wprawdzie z przepisu art. 7 ust. 1 ustawy lobbingowej wynika, że każdy może zgłosić zainteresowanie pracami nad projektem, które to zgłoszenie podlega udostępnieniu w Biuletynie Informacji Publicznej (art. 7 ust. 3), w tym w zakresie imion i nazwisk osób uprawnionych do reprezentacji takiego podmiotu (art. 7 ust. 4 pkt 1), to jednak należy wyraźnie podkreślić, iż przepis art. 18 ustawy lobbingowej odnosi się do informacji dotyczących wyłącznie podmiotów wykonujących zawodową działalność lobbingową i może stanowić podstawę – w świetle art. 6 ust. 1 lit. c RODO – do udostępnienia danych osobowych tylko takich podmiotów.

Skoro zatem Wnioskodawca jedynie reprezentował Spółkę, to nie trzeba chyba przekonywać, iż stosunek reprezentacji nie może być utożsamiany z działalnością podmiotu reprezentowanego. W konsekwencji nie można było przyjąć, iż Skarżący był obowiązany do udostępnienia danych osobowych Wnioskodawcy w opracowanej Informacji za rok 2010. Raz jeszcze powtórzyć należy, iż w ramach informacji opracowywanej na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy lobbingowej, Szef Kancelarii był obowiązany do udostępnienia tylko informacji o podmiotach wykonujących zawodową działalność lobbingową.

Za przyjęciem powyższego stanowiska dodatkowo przemawia okoliczność, iż w świetle upublicznionej informacji (punkt IV. Inna działalność lobbingowa, strona 9, akapit 2, vide: k. 73 akt adm.) nie zostało nawet jednoznacznie potwierdzone, czy Wnioskodawca działał w dniu [...] stycznia 2010 r. jako "osoba uprawniona do prowadzenia zawodowej działalności lobbingowej" w imieniu Spółki, skoro Szef Kancelarii wskazał przy tym, iż "przedstawiał" się on jako "przedstawiciel banku". Podkreślić zatem należy, iż celem regulacji wynikającej z art. 18 ust. 1 ustawy lobbingowej ma być wyłącznie informowanie o działaniach podejmowanych przez podmioty wykonujące zawodową działalność lobbingową i tylko w zakresie wynikającym z ust. 2 tego przepisu, nie zaś informowanie o "czynnościach wchodzących w zakres zawodowej działalności lobbingowej", w przypadku których przewidziano odrębny tryb informowania (art. 17 ustawy lobbingowej).

Dodać tylko należy, iż jakkolwiek nie jest kwestionowane uprawnienie Skarżącego do udostępnienia danych osobowych Wnioskodawcy na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy lobbingowej, niemniej jednak nie mogło to nastąpić w ramach informacji, o której mowa w art. 18 ustawy lobbingowej. W tym zakresie działania Wnioskodawcy winny być co najwyżej traktowane jako działania reprezentanta Spółki (osoby działającej w jej imieniu) przy wykonywaniu zawodowej działalności lobbingowej.

W tym stanie rzeczy, rozważania Prezesa UODO odnoszące się do zakresu informacji Szefa Kancelarii w świetle art. 18 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy lobbingowej w związku z art. 6 ust. 1 lit. c RODO, pozostawały bez wpływu na prawidłowość podjętego rozstrzygnięcia, a co za tym idzie, odnoszenie się przez Sąd do sporu jaki powstał na tym tle miedzy stronami, jak również do wywiedzionych w tym przedmiocie zarzutów skargi, uznać należało za zbędne.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż skarga nie zasługuję na uwzględnienie, co obligowało do jej oddalenia, o czym orzeczono na podstawie art. 151 p.p.s.a., w sentencji wyroku.