drukuj    zapisz    Powrót do listy

6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s, Budowlane prawo, Inspektor Nadzoru Budowlanego, Uchylono decyzję I i II instancji, II SA/Ke 612/21 - Wyrok WSA w Kielcach z 2021-10-12, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Ke 612/21 - Wyrok WSA w Kielcach

Data orzeczenia
2021-10-12 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2021-07-08
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
Sędziowie
Agnieszka Banach
Jacek Kuza /przewodniczący sprawozdawca/
Krzysztof Armański
Symbol z opisem
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s
Hasła tematyczne
Budowlane prawo
Skarżony organ
Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 145 par. 1 pkt 1 lit. a
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Dz.U. 2018 poz 1202 art. 3 pkt 2 i 3, art. 28 ust. 1, art. 50 ust. 1 pkt 2, art. 51 ust. 1 pkt 2 i 7
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Kuza (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Armański Sędzia WSA Agnieszka Banach Protokolant Starszy inspektor sądowy Katarzyna Tuz-Stando po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2021 r. sprawy ze skargi J. P. na decyzję Ś. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] maja 2021r. [...] w przedmiocie nakazu wykonania robót budowlanych uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu I instancji.

Uzasadnienie

Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z [...] maja 2021 r. [...], po rozpatrzeniu odwołania J. P. od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla Miasta K. z [...] marca 2021 r. podjętej po rozpatrzeniu sprawy doprowadzenia wiaty wybudowanej na działce nr ewid. [...] w obrębie 0024 w K. przy ul. [...] oraz sposobu odprowadzenia wody opadowej z dachu tej wiaty do stanu zgodnego z prawem i odmawiającej wydania nakazu wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w sprawie doprowadzenia wiaty wybudowanej na powyższej działce nr ewid. [...], stanowiącej własność D. M., oraz sposobu odprowadzenia wody z dachu tej wiaty do stanu zgodnego prawem, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ wskazał, że J. P. wystąpił do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla Miasta K. pismem z 13 grudnia 2020 r. o doprowadzenie wiaty budowanej na działce sąsiedniej, przy ul. [...], do zgodności z przepisami Prawa budowlanego.

W związku z powyższym wnioskiem organ I instancji ustalił, że D. M. złożyła w dniu 14 czerwca 2019 r. zgłoszenie zamiaru budowy wiaty o wymiarach 4 x 7 m na działce nr ewid [...]. Reagując na to zgłoszenie Prezydent poinformował wnioskującą, że zgłoszenie wyżej wymienionej budowy wiaty jest bezprzedmiotowe.

D. M. złożyła ponadto 19 lipca 2019 r. zgłoszenie zamiaru budowy drugiej wiaty o wymiarach 4 x 7 m na działce nr ewid [...], informując, że pierwsza wiata o powierzchni do 35 m2 znajduje się już na działce nr ewid [...] o powierzchni 772 m2 i usytuowana jest po północnej stronie budynku mieszkalnego, a zgłaszana aktualnie wiata ma być usytuowana po południowej stronie budynku mieszkalnego. W wyniku tego drugiego zgłoszenia Prezydent Miasta K. wydał zaświadczenie z [...] lipca 2019 r. o braku podstaw do wniesienia sprzeciwu.

Po ustaleniu powyższych faktów organ I instancji poinformował J. P., że aktualnie brak jest podstaw do podjęcia postępowania. W odpowiedzi J. P. wystąpił pismem z 8 stycznia 2021 r. o nadanie sprawie biegu urzędowego.

Pracownicy PINB dla Miasta K. przeprowadzili 10 lutego 2021 r. oględziny na działce nr ewid [...]. Ustalono, że na działce znajduje się budynek mieszkalny jednorodzinny oraz w północno-zachodnim narożniku działki znajduje się wiata konstrukcji stalowej o wymiarach po obrysie słupów około 6,60 x 4,30 m. Od strony ściany północnej budynku mieszkalnego wiata wsparta jest na czterech słupach o przekroju 8 x 2,5 cm, od strony północnego ogrodzenia działki wiata wsparta jest na czterech słupach z profili zamkniętych 10 x 10 cm. Wiata posiada dach jednospadowy, spad dachu na około 2/3 długości jest płaski, a na około 1/3 długości dach ma formę łuku. Dach przykryty jest płytami z poliwęglanu zwykłymi i falistymi. Na zakończeniu płaskiej części dachu zamontowana jest rynna bez rury spustowej. Druga rynna zamontowana jest przy okapie wiaty i posiada rurę spustową odprowadzającą wodę na teren działki własnej w znacznej odległości od granicy. Odległość rynny od betonowego ogrodzenia przy północnej granicy działki wynosi około 5 cm. Okap wiaty znajduje się w odległości około 10 cm od tego ogrodzenia. Teren pod wiatą jest utwardzony kostką brukową. W dniu oględzin teren pokryty był śniegiem. Organ zapisał ustalenie, że miejscami pomiędzy rynną i ogrodzeniem zbiera się śnieg.

D. M. oświadczyła do protokołu oględzin, że do końca kwietnia odprowadzi wody opadowe z wiaty do studni chłonnej. J. P. oświadczył, że wody opadowe i śnieg z wiaty działają destrukcyjnie na jego ogrodzenie.

Oceniając decyzję organu I instancji, Wojewódzki Inspektor cytując a contrario art. 51 ust 1 pkt 2 Prawa budowlanego wskazał, że przepis ten znajduje zastosowanie do przypadku określonego w art. 50 ust 1 pkt 4, czyli do wykonywania robót budowlanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w przepisach. Przy czym w przypadku robót już zakończonych, nie stosuje się określonego w art. 50 Prawa budowlanego wstrzymania robót, natomiast w wyniku brzmienia użytego w podstawie prawnej zaskarżonej decyzji art. 51 ust 7 Prawa budowlanego, art. 51 ust 1 pkt. 2 znajduje zastosowanie także do robót już wykonanych i zakończonych.

Organ odwoławczy zauważył, że brzmienie przepisów Prawa budowlanego zmieniło się na mocy ustawy z dnia 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 471). Jednak analiza podstaw formalno-prawnych do budowy przedmiotowej wiaty musi być dokonana na podstawie tych przepisów Prawa budowlanego, które obowiązywały w czasie dokonywania zgłoszeń zamiaru ich budowy wiat.

Cytując treść art. 29 ust 1 pkt 2c i art. 30 ust 1 pkt 1 Prawa budowlanego w brzmieniu obowiązującym do 18 września 2020 r. organ zaznaczył, że z orzecznictwa wynika, że zapis o łącznej liczbie dwóch wiat na działce, na każde 1000 m2 powierzchni działki, oznacza także możliwość realizacji - bez pozwolenia na budowę i bez zgłoszenia - jednej wiaty o powierzchni zabudowy do 50 m2, na działce o powierzchni co najmniej 500 m2.

Ponadto art. 29 ust 1 pkt 2 Prawa budowlanego w brzmieniu obowiązującym do 18 września 2020 r. stanowił, że pozwolenia na budowę nie wymaga budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, garaży, wiat lub przydomowych ganków i oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 35 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki. Jednocześnie z art. 30 ust 1 pkt 1 Prawa budowlanego w brzmieniu obowiązującym do 18 września 2020 r. wynikało, że budowa wyżej wymienionych obiektów w tym dwóch wiat o powierzchni zabudowy do 35 m2 na każde 500 m2 powierzchni działki wymaga uprzedniego dokonania zgłoszenia zamiaru budowy.

Organ zwrócił również uwagę na orzecznictwo sądów administracyjnych stanowiące, że w art. 29 ust 1 pkt 2 Prawa budowlanego w brzmieniu obowiązującym do 18 września 2020 r. słowo "wolnostojący" odnosiło się tylko do budynku gospodarczego, natomiast wiata, altana i przydomowa oranżeria nie musiały być wolnostojące, gdyż mogły przylegać np. do budynku mieszkalnego (np. wyrok WSA w Warszawie z 20 lutego 2007r. VII SA/Wa 635/06).

Wojewódzki Inspektor stwierdził, że D. M. dokonała 14 czerwca 2019 roku pierwszego zgłoszenia zamiaru budowy wiaty o powierzchni 28 m2 na działce o powierzchni 772 m2, a Prezydent Miasta K., poinformował zainteresowaną, że jedną wiatę do 50 m2 może ona wybudować bez pozwolenia na budowę i bez zgłoszenia. D. M. wykonała tą pierwszą wiatę o powierzchni mniejszej nie tylko od wartości 50 m2, ale też mniejszej niż 35 m2 i wykonała ją legalnie, ponieważ budowa takiej wiaty nie wymagała ani pozwolenia na budowę, ani zgłoszenia.

Organ odwoławczy powołał uchwałę NSA z 3 października 2016 r. sygn. akt II OPS 1/16, gdzie Sąd ten wskazał, że:" Do robót budowlanych i obiektów budowlanych, które nie wymagają uzyskania pozwolenia na budowę i nie są objęte obowiązkiem zgłoszenia mogą być stosowane przepisy art. 50 ust. 1 pkt 2 lub pkt 4 in fine ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290, ze zm.), a także art. 51 ust. 7 tej ustawy, jeżeli roboty budowlane zostały wykonane w sposób, o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lub pkt 4 in fine".

Zdaniem organu powyższe oznacza, że wiata może być zrealizowana bez pozwolenia i bez zgłoszenia, ale w razie naruszenia przepisów w stosunku do takiej wiaty może być prowadzone postępowanie oparte o art. 50 i w dalszej konsekwencji art. 51 Prawa budowlanego. Przy czym decyzja nakazująca wykonanie zmian w wiacie mogłaby zapaść na podstawie art. 51 ust 1 pkt. 2 Prawa budowlanego wyłącznie wtedy, gdyby istniały do wydania takiego nakazu podstawy prawne.

Organ II instancji zauważył, że według orzecznictwa, do wiat, które nie są budynkami w rozumieniu art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, nie odnoszą się unormowania rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. 2019.1065 t.j. ze zm.), dalej rozporządzenie ws. warunków technicznych , w tym zawarte m.in. w § 12, § 13, § 57-60 oraz § 271 i następne (np. wyrok NSA z 8 stycznia 2013 r., II OSK 1642/11, wyrok WSA w Gdańsku z 24 czerwca 2015 r., II SA/Gd 203/15). W świetle orzecznictwa (wyrok WSA w Kielcach z 27 grudnia 2018 r. II SA/Ke 680/18) § 28 ust 2 powyższego rozporządzenia dotyczy odprowadzenia wód opadowych z budynków, a nie z budowli, którą jest wiata. Pomimo więc wynikającej z § 2 ust. 1 rozporządzenia możliwości stosowania przepisów tego rozporządzenia przy projektowaniu, budowie i przebudowie budowli nadziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a więc takich budowli, jak wiata, § 28 ust. 2 tego rozporządzenia nie może mieć zastosowania w sprawie wiaty. Przepis wstępny § 2 ust. 1 w zakresie budowli tylko wtedy bowiem pozwala na zastosowanie przepisów rozporządzenia do budowli, gdy przepis szczególny omawianego rozporządzenia nie zawęża swego zakresu przedmiotowego do budynków. Z takim szczegółowym unormowaniem mamy jednak do czynienia w przypadku § 12 i § 28. Natomiast § 29 wyżej wymienionego rozporządzenia stanowi, że dokonywanie zmiany naturalnego spływu wód opadowych w celu kierowania ich na teren sąsiedniej nieruchomości jest zabronione.

Organ II instancji podał, że obwiązujące przepisy, co do zasady nie zakazują konstruowania dachów budowli wykonywanych przy granicy z działką sąsiednią ze spadkiem w kierunku takiej działki. W tym przypadku wiata jest wyposażona w rynnę usytuowaną na własnym terenie i rurę spustową odprowadzającą wody opadowe z dachu tej wiaty na teren działki własnej inwestora i w wyniku takiego rozwiązania nie zachodzi w tym przypadku dokonywanie zmiany naturalnego spływu wód opadowych w celu kierowania ich na teren sąsiedniej nieruchomości, oraz nie następuje przypadek odprowadzania wód opadowych z budowli, jaką jest wiata, na teren działki sąsiedniej, czyli nie zachodzi naruszenie uzasadnionych interesów osób trzecich.

Okoliczność, że intensywny opad atmosferyczny w postaci śniegu zsuwa się nie tylko do rynny ale i na szczyt betonowego ogrodzenia, nie stanowi naruszenia § 29 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Organ dodał, że nawet rozważając sprawę na gruncie art. 144 i art. 222 § 2 Kodeksu cywilnego, to immisje tego typu, czyli w postaci opadów śniegu, nie przekraczają przeciętej miary korzystania z własności nieruchomości przez właściciela zabudowanej działki. Intensywne opady śniegu, ulewne deszcze, zjawiska huraganowe są sytuacjami nadzwyczajnymi w naszym klimacie i ani warunki techniczne ani przepisy prawa powszechnego nie dają prawa organom nadzoru budowlanego do ingerencji w takich sytuacjach.

W skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skardze na powyższą decyzję, J. P. wskazał, że nie zgadza się z argumentacją uzasadnienia. Zaznaczył, że to jest szczególny przypadek budowli, gdzie jest trwałe powiązanie konstrukcji z istniejącym budynkiem, identyczny poziom i najważniejsze - ściana w granicy działki. Posiłkowanie się opiniami oraz przepisami do wolno stojących podobnych obiektów i nie posiadających granicy w działce nie ma sensu.

Skarżący zarzucił, że brak informacji od właścicielki o przeznaczeniu obiektu. Według skarżącego to ma być garaż samochodowy. Jednak organ nie odniósł się do tej kwestii. Organ nie ustosunkował się również do kwestii, że nie jest możliwy do wykonania postawiony wymóg usuwania śniegu z dachu spornej budowli.

Zdaniem autora skargi w obu uzasadnieniach brak jest analizy, czym tak naprawdę jest dobudowany obiekt. Jednak zasadniczym powodem wniesienia skargi jest uznanie przez organ za zgodne z Prawem Budowlanym odprowadzenie wód opadowych na teren sąsiedniej nieruchomości i potraktowanie 5 cm rynny za skuteczny środek odprowadzenia tych wód. Skarżący wskazał, że śnieg zsuwa się po płocie, spada na jego działkę i gromadzi się w hałdę.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie.

Na rozprawie sądowej skarżący podniósł, że zaskarżona decyzja narusza art. 234 ust. 3 Prawa wodnego z 2017 r. Z kolei uczestniczka D. M. wniosła o oddalenie skargi i wyjaśniła, że w marcu lub kwietniu 2021 r. zamontowała drugą rurę spustową odprowadzającą na teren zielony własnej działki wodę z rynny znajdującej się w ok. 2/3 długości daszku przedmiotowej wiaty. W maju lub czerwcu 2021 r. wykonane zostało odprowadzenie wody z obu rynien spustowych odprowadzających wodę z dachu wiaty, do studzienki chłonnej na własnej działce. Uczestniczka przyznała, że ma świadomość, że śnieg szkodzi sąsiadowi i dlatego chce wykonać zaporę, żeby zatrzymywać śnieg, aby nie zsuwał się na ogrodzenie sąsiada.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna, częściowo z przyczyn w niej wskazanych.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dalej p.p.s.a. (Dz. U. 2019.2325 ze zm.), wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy.

Sądowa kontrola legalności decyzji administracyjnych sprawowana jest w granicach sprawy, a rozstrzygając o zasadności skargi sąd nie jest związany jej zarzutami ani wnioskami oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia Sąd stwierdził naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem sprawy określonym w zawiadomieniu z dnia 24 lutego 2021 r. o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego oraz w zapadłych w sprawie decyzjach, była kwestia odprowadzania opadów atmosferycznych, w szczególności śniegu, z dachu obiektu budowlanego wzniesionego w odległości około 10 cm od północnej granicy działki nr [...] położonej w K. przy ulicy [...]. Zasadnicza wątpliwość dotyczyła natomiast tego, czy wspomniany obiekt budowlany, konstrukcja dachu którego niespornie powoduje zsuwanie się z niego śniegu na sąsiednią działkę nr [...] należącą do skarżącego J. P., a w szczególności na znajdujące się w granicy, należące do skarżącego ogrodzenie z betonowych przęseł – został wykonany w zgodzie z przepisami prawa budowlanego. W ocenie organów obu instancji bowiem obowiązujące przepisy nie dają podstaw do zakwestionowania legalności tego obiektu, ani też do nałożenia na inwestora nakazu wykonania jakichkolwiek czynności lub robót budowlanych w celu jego doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem, podczas gdy skarżący wywodził, że obiekt ten narusza przepisy powodując szkody na jego działce.

Odnosząc się do takich twierdzeń należy wyjaśnić, że nie mogło być w sprawie skutecznie kwestionowane to, że przedmiotowy obiekt budowlany stanowi legalnie wzniesioną wiatę, która nie jest budynkiem, ani garażem.

W świetle legalnej definicji budynku i budowli znajdującej się w art. 3 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane w brzmieniu obowiązującym w dacie zgłoszenia i wznoszenia tego obiektu (Dz.U. 2018.1202 t.j. ze zm.), dalej Prawo budowlane oraz w świetle niespornie ustalonych w drodze oględzin z dnia 10 lutego 2021 r., charakterystycznych parametrów użytkowych i technicznych tego obiektu, w szczególności takich jak brak wszystkich ścian, nie może być wątpliwości, że obiekt ten nie jest budynkiem, w tym w szczególności garażem, ale wiatą, czyli budowlą. Budynek bowiem to obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

O legalności wzniesienia przedmiotowej wiaty przesądza natomiast treść art. 28 ust. 1, 29 ust. 1 pkt 2c i 30 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego oraz ustalone przez organ na podstawie dokumentów i oględzin okoliczności jej wykonania, tj. to, że ma ona powierzchnię zabudowy wynoszącą 28 m˛ i była pierwszą wiatą usytuowaną na działce inwestora, na której znajduje się budynek mieszkalny. Z przywołanych przepisów bowiem wynika, że roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31 (art. 28 ust. 1). Pozwolenia na budowę nie wymaga budowa: wiat o powierzchni zabudowy do 50 m2, sytuowanych na działce, na której znajduje się budynek mieszkalny lub przeznaczonej pod budownictwo mieszkaniowe, przy czym łączna liczba tych wiat na działce nie może przekraczać dwóch na każde 1000 m˛ powierzchni działki (art. 29 ust. 1 pkt 2c). Zgłoszenia organowi administracji architektoniczno-budowlanej wymaga, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 3 i 4 budowa, o której mowa między innymi w art. 29 ust. 1 pkt 1 lit. b-d, pkt 1a-2b, 3, 3a, 9, 11, 12, 14, 16, 19, 19a, 20b oraz 28 (art. 30 ust. 1 pkt 1). Taka treść przytoczonych przepisów oznacza natomiast, że przedmiotowa wiata mogła być zrealizowana bez pozwolenia na budowę oraz bez zgłoszenia. Nie oznacza to jednak, że sposób jej wzniesienia nie podlega jakiejkolwiek kontroli organów nadzoru budowlanego sprawowanej na podstawie przepisów prawa budowlanego. Jak to bowiem trafnie zauważył organ II instancji, do robót budowlanych i obiektów budowlanych, które nie wymagają uzyskania pozwolenia na budowę i nie są objęte obowiązkiem zgłoszenia, mogą być stosowane przepisy art. 50 ust. 1 pkt 2 lub pkt 4 in fine ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2016 r. poz. 290 ze zm.), a także art. 51 ust. 7 tej ustawy, jeżeli roboty budowlane zostały wykonane w sposób, o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lub pkt 4 in fine (uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 października 2016 r., II OPS 1/16). W razie więc naruszenia przepisów prawa, w stosunku do takiej wiaty może być prowadzone postępowanie naprawcze na podstawie art. 50, a następnie na podstawie art. 51 Prawa budowlanego. Wbrew wywodom organu II instancji natomiast, nakazanie wykonania przy przedmiotowej wiacie robót budowlanych zmierzających do wyeliminowania zsuwania się z niej śniegu na działkę sąsiednią, znajdowało podstawę w treści art. 50 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. Zgodnie z tym przepisem bowiem, w przypadkach innych niż określone w art. 48 ust. 1 lub w art. 49b ust. 1 organ nadzoru budowlanego wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych wykonywanych w sposób mogący spowodować zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia bądź zagrożenie środowiska. Ustalona przez same organy nadzoru budowlanego okoliczność zsuwania się śniegu z dachu przedmiotowej wiaty na należące do skarżącego ogrodzenie wykonane z betonowych przęseł, a także na jego nieruchomość, powoduje zdaniem Sądu, że roboty budowlane przy wznoszeniu tej wiaty mogły spowodować zagrożenie bezpieczeństwa mienia należącego do J. P.. Na przeszkodzie takiemu wnioskowi i wynikającej z niego możliwości i potrzeby przeprowadzenia postępowania naprawczego dotyczącego tej wiaty, nie stoi wskazana przez organ okoliczność, że żadne z przepisów Prawa budowlanego, czy rozporządzenia ws. warunków technicznych, w szczególności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji przepisy § 28 ust. 2 i § 29 w/w rozporządzenia, czy też nie wskazane przez organ przepisy § 315 i 319 tego samego rozporządzenia - nie odnoszą się wprost do stanu faktycznego niniejszej sprawy, gdyż nie dotyczą opadu atmosferycznego w postaci śniegu, ale wód opadowych i z topniejącego śniegu oraz budynków, a nie budowli. Wniosek taki wynika stąd, że przewidziana w art. 50 ust. 1 pkt 2 przesłanka wszczęcia postępowania naprawczego stanowi przesłankę samodzielną i odrębną od podstawy przewidzianej w art. 50 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego, gdzie mowa jest o prowadzeniu robót budowlanych wykonywanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w przepisach. Wniosek stąd, że nawet w razie niestwierdzenia wykonywanych, czy też już wykonanych robót budowalnych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w przepisach, istnieje możliwość wszczęcia postępowania naprawczego w trybie art. 50 i 51 Prawa budowlanego, o ile zostanie stwierdzone wykonywanie lub wykonanie (art. 51 ust. 7 Prawa budowlanego) tych robót budowlanych w sposób, o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2, tj. między innymi w sposób mogący spowodować zagrożenie bezpieczeństwa mienia. Taka natomiast sytuacja może zachodzić w niniejszej sprawie z racji wspomnianej wyżej, ustalonej przez organy nadzoru budowlanego konstrukcji dachu przedmiotowej wiaty powodującej zsuwanie się gromadzącego się na nim śniegu na działkę skarżącego, a w szczególności na znajdujące się na niej ogrodzenie.

Poza powyższą argumentacją Sąd wyraża również pogląd, że przepisem technicznym, który mógł zostać w sprawie naruszony, jest § 29 rozporządzenia ws. warunków technicznych. Zgodnie z jego brzmieniem, dokonywanie zmiany naturalnego spływu wód opadowych w celu kierowania ich na teren sąsiedniej nieruchomości jest zabronione. Wbrew poglądowi wyrażonemu w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wyposażenie przedmiotowej wiaty w rynnę usytuowaną na własnym terenie i rurę spustową odprowadzającą wody opadowe z dachu tej wiaty na teren własnej działki inwestora, nie powoduje braku występowania w sprawie sytuacji zakazanej w § 29 rozporządzenia ws. warunków technicznych. W okolicznościach niniejszej sprawy należy przyjąć, że za wody opadowe można uznać również wody o innym niż ciekły stanie skupienia, tj. między innymi śnieg. Przemieszczanie się takiego opadu atmosferycznego na teren sąsiedniej nieruchomości może polegać nie tylko na spływie topniejącego śniegu, ale również na zsuwaniu się takiego opadu ze źle wyprofilowanego i nienależycie zabezpieczonego dachu, na teren nieruchomości sąsiada. Tak rozumiana zmiana naturalnego spływu tego rodzaju wód opadowych w celu kierowania ich na teren sąsiedniej nieruchomości jest natomiast zabroniona z mocy analizowanego przepisu § 29 rozporządzenia ws. warunków technicznych. O tym, że podnoszone w skardze zagrożenia bezpieczeństwa mienia skarżącego w postaci jego betonowego ogrodzenia, na skutek zsuwanie się na nie śniegu z dachu przedmiotowej wiaty jest realne, przekonują nie tylko ustalenia organu, liczne pisma i fotografie dołączane do akt sprawy przez J. P., ale również deklaracja złożona na rozprawie przez inwestorkę tej wiaty D. M., dotycząca planowanego zamontowania na tym dachu zapory zatrzymującej zsuwający się śnieg. Taka deklaracja wskazuje również na potrzebę oraz możliwość rozstrzygnięcia sprawy przez organy nadzoru budowlanego w sposób, o jakim mowa w art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowalnego tj. poprzez nałożenie na inwestora obowiązku wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem.

Należy wreszcie podzielić pogląd organu I instancji co do tego, że obowiązek poszanowania występujących w obszarze oddziaływania obiektu budowlanego interesów osób trzecich przy projektowaniu i budowie obiektów budowlanych, wynika wprost z art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego. Taki obowiązek należy odnosić również do sytuacji zaistniałej w niniejszej sprawie.

Z powyższych wywodów wynika, że rozstrzygnięcie sprawy przez organy nadzoru budowlanego na gruncie przepisów prawa budowalnego było możliwe i to bez potrzeby rozważania sprawy na gruncie przepisów prawa cywilnego, tj. art. 144 i 222 § 2 kodeksu cywilnego, do czego organy nadzoru budowlanego nie są uprawnione.

Odnosząc się do przepisu art. 234 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne (Dz.U.2021.624 t.j. ze zm.) wskazanego przez skarżącego, jako naruszony w niniejszej sprawie należy wyjaśnić, że sprawy, o jakich mówi ten przepis należą do właściwości innych organów, niż organy nadzoru budowlanego rozpatrujące niniejszą sprawę. Zgodnie bowiem z art. 234 ust. 3 Prawa wodnego, jeżeli spowodowane przez właściciela gruntu zmiany stanu wody na gruncie szkodliwie wpływają na grunty sąsiednie, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, z urzędu lub na wniosek, w drodze decyzji, nakazuje właścicielowi gruntu przywrócenie stanu poprzedniego lub wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom, ustalając termin wykonania tych czynności. W związku z powyższym w sprawie zakończonej zaskarżoną decyzją nie mogło dojść do naruszenia przytoczonego przepisu Prawa wodnego. Jeżeli natomiast skarżący uważa, że hipoteza normy zawartej w art. 234 ust. 3 Prawa wodnego zaktualizowała się w niniejszej sprawie, to ma możliwość wszczęcia osobnego postępowania przed organem w takich sprawach właściwym.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów, które da się wywieść z uzasadnienia skargi, należy wyjaśnić, że nie mogły mieć wpływu na wynik sprawy.

O charakterze przedmiotowego obiektu jako wiaty, a nie garażu, nie może przesądzać ewentualny sposób jej wykorzystywania, ale jej cechy konstrukcyjne w powiązaniu z legalnymi definicjami znajdującymi się w przepisach prawa budowlanego, w tym zwłaszcza w art. 3 pkt 1-4 Prawa budowlanego, o czym była już wyżej mowa. Ponadto należy zgodzić się z organem, że jedna fotografia załączona do odwołania, obrazująca wystający ponad ogrodzenie dach samochodu częściowo wprowadzonego pod przedmiotową wiatę, nie przesądza o funkcji tej wiaty innej, niż stwierdzona przez organy, tj. gospodarcza.

Kwestia podniesienia terenu pod przedmiotową wiatą o 33 cm nie była przedmiotem rozstrzygania w niniejszej sprawie, lecz w odrębnym postępowaniu, o którego wszczęciu jest mowa w uzasadnieniu decyzji organu I instancji.

Uwzględniając powyższe rozważania Sąd uchylił zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji ze względu na naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a.).

Rozpatrując sprawę ponownie organ I instancji, uwzględniając przedstawione powyżej rozważania wyda stosowne rozstrzygnięcie eliminując dotychczasowe naruszenia prawa. W szczególności organ ten przeprowadzi postępowanie naprawcze, o jakim mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 oraz w art. 51 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 51 ust. 7 Prawa budowlanego.



Powered by SoftProdukt