Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Hieronim Sęk (spr.), Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Jakimowicz, , po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 15 listopada 2017 r. sygn. akt I SA/Ol 645/17 w sprawie ze skargi L.K. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 maja 2017 r. nr 0115-KDIT1-2.4012.53.2017.2 w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz L. K. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

1. Przedmiot skargi kasacyjnej i odpowiedź na skargę kasacyjną

1.1. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: Dyrektor KIS) pismem z dnia 11 stycznia 2018 r. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 15 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Ol 645/17.

Wyrokiem tym Sąd, działając na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.; dalej: P.p.s.a.), w wyniku rozpoznania sprawy ze skargi L.K. (dalej: Strona lub Skarżący) uchylił interpretację indywidualną Dyrektora KIS z dnia 10 maja 2017 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT).

1.2. Interpretacja indywidualna dotyczyła problematyki opodatkowania podatkiem VAT darowizny prawa do dwóch znaków towarowych (słownego i słowno-graficznego), które w 2016 r. zostały zarejestrowane w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego jako wspólnotowe znaki towarowe.

We wniosku o wydanie interpretacji Strona podała w szczególności, że: - nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowana jako podatnik podatku VAT; - prawa do znaków towarowych zamierza przekazać ojcu, który też nie jest podatnikiem podatku VAT; - wcześniej nie podejmowała żadnych czynności z zakresu obrotu jakimikolwiek wartościami niematerialnymi i prawnymi, nie przewiduje również w przyszłości dokonywać innych tego rodzaju transakcji, poza opisaną darowizną; - z tytułu posiadania rzeczonych znaków towarowych nie uzyskiwała dochodów, a znaki nie były oddawane do używania osobom trzecim na podstawie umowy licencyjnej; - w związku z wytworzeniem i rejestracją tych znaków towarowych poniosła jedynie opłaty związane z rejestracją i ich ochroną.

Według Strony planowana darowizna znaków towarowych nie będzie opodatkowana podatkiem VAT, gdyż co do niej nie będzie ona działała w charakterze podatnika VAT. Natomiast organ podatkowy stanowisko to uznał za nieprawidłowe.

Z kolei Sąd nie podzielił zapatrywania Dyrektora KIS, stwierdzając, że organ - na skutek przyjęcia, iż w przedstawionych we wniosku okolicznościach Strona występuje w charakterze podatnika podatku VAT - dokonał błędnej wykładni (i w istocie oceny co do zastosowania - wyj. NSA) art. 15 ust. 1 i ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.; dalej: u.p.t.u.) Ponadto, zdaniem Sądu, organ naruszył art. 14b § 2 i § 3 w związku z art. 14c § 1 i § 2 O.p., przez wydanie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z uwzględnieniem elementów zdarzenia przyszłego, które nie zostały zawarte we wniosku, a to na skutek przyjęcia w uzasadnieniu prawnym interpretacji, że prawa z opisanych we wniosku znaków towarowych nie mogą być skutecznie realizowane w sferze "życia prywatnego", w oderwaniu od działalności gospodarczej, że nie służą celom osobistym Skarżącego, lecz zarobkowym i nie stanowią części jego majątku osobistego, ponieważ nie można przy ich pomocy realizować własnych potrzeb osobistych - chociaż tego rodzaju ustalenia nie znajdują oparcia w opisie zdarzenia przyszłego podanego we wniosku.

1.3. Dyrektor KIS zaskarżył skargą kasacyjną wyrok Sądu pierwszej instancji w całości, wniósł o jego uchylenie i rozpoznanie skargi albo - alternatywnie - przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temu Sądowi oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, a także przeprowadzenie rozprawy.

1.4. Organ podatkowy zarzucił Sądowi naruszenie:

1) art. 15 ust. 1 u.p.t.u. przez niewłaściwą ocenę co do zastosowania oraz art. 15 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 u.p.t.u. przez błędną wykładnię i w efekcie niewłaściwą ocenę co do zastosowania, polegające na przyjęciu, że darowizna "wspólnych" znaków towarowych dokonana przez osobę fizyczną niezarejestrowaną jako podatnik VAT nie jest działalnością gospodarczą i nie podlega podatkowi VAT, podczas gdy Sąd powinien był przyjąć, że skoro "wspólne" znaki towarowe nierozerwalnie związane są z prowadzeniem przedsiębiorstwa, to ich darowizna, jako świadczenie usług, jest działalnością gospodarczą i powinna podlegać opodatkowaniu VAT;

2) art. 141 § 4 P.p.s.a. przez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób uchybiający regułom przekonywania, co uniemożliwiło poznanie motywów podjętego rozstrzygnięcia, w tym przede wszystkim niedostateczne wyjaśnienie i uzasadnienie podstawy prawnej orzeczenia, na skutek braku pogłębionej analizy prawnej zasadniczej dla prawidłowego wyrokowania kwestii, czyli oceny charakteru prawnego "wspólnych" znaków towarowych, a co za tym idzie brak wyjaśnienia na czym polegało naruszenie przez Dyrektora KIS art. 15 ust. 1 i ust. 2 u.p.t.u.;

3) art. 146 § 1 w związku z art. 151 P.p.s.a. w związku z art. 14b § 2 i § 3 oraz art. 14c § 1 i § 2 O.p. przez przyjęcie, że zaskarżona interpretacja indywidualna została wydana z naruszeniem wskazanych przepisów prawa procesowego, mimo, że do takich naruszeń nie doszło i w konsekwencji nieuzasadnione uchylenie zaskarżonej interpretacji zamiast oddalenia skargi.

1.5. Skarżący w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej oraz zasądzenie od organu na jego rzecz kosztów postępowania.

2. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

2.1. Na wstępie należało podnieść, że skarga kasacyjna mimo zawartego w niej wniosku o rozpoznanie sprawy na rozprawie (czemu nie oponowano w odpowiedzi na skargę kasacyjną) została zarządzeniem Przewodniczącej Wydziału I z dnia 1 marca 2021 r. skierowana na posiedzenie niejawne w dniu 9 kwietnia 2021 r. Jego wyznaczenie poprzedzone zostało wysłaną do stron - stosownie do zarządzenia Przewodniczącej Wydziału I wydanego na podstawie art. 15zzs4 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 1842 z późn. zm.) - informacją o zamiarze skierowania sprawy na posiedzenie niejawne. Z akt sądowych wynika, że strony (pełnomocnik organu i pełnomocnik Skarżącego) po otrzymaniu rzeczonych informacji wyraziły zgodę na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym (organ pismem z dnia 25 stycznia 2021 r., zaś Skarżący pismem z dnia 17 lutego 2021 r.)

W takim stanie rzeczy oraz mając na uwadze także charakter rozpoznawanej sprawy, który nie wymagał stawiennictwa stron do jej dokładniejszego wyjaśnienia, Naczelny Sąd Administracyjny nie stwierdził, aby zasadne było skorzystanie z art. 90 § 2 w związku z art. 193 P.p.s.a. i skierowanie sprawy ze skargi kasacyjnej do rozpoznania na posiedzeniu jawnym z wyznaczeniem rozprawy. W konsekwencji poprzestał na przeprowadzeniu w składzie trzech sędziów posiedzenia niejawnego we wspomnianym terminie.

2.2. W myśl art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej (podstaw kasacyjnych), chyba że zachodzą przesłanki nieważności postępowania sądowego wymienione w jego § 2. Takiego rodzaju przesłanek w niniejszej sprawie z urzędu nie odnotowano. Podobnie w trybie tym nie ujawniono podstaw do odrzucenia skargi ani do umorzenia postępowania przed Sądem pierwszej instancji, które obligowałyby Naczelny Sąd Administracyjny do wydania postanowienia przewidzianego w art. 189 P.p.s.a. (zob. uchwała NSA z dnia 8 grudnia 2009 r., sygn. akt II GPS 5/09, ONSAiWSA 2010, nr 3, poz. 40)

2.3. Natomiast skarga kasacyjna zbadana według reguły związania zarzutami w niej zawartymi (art. 183 § 1 ab initio P.p.s.a.) okazała się niezasadna i dlatego podlegała oddaleniu.

2.4. W myśl art. 193 zdanie drugie P.p.s.a. uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej. Mając to na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny mógł nie przedstawiać pełnej relacji z przebiegu sprawy i sprowadzić swoją dalszą wypowiedź już tylko do rozważań mających znaczenie dla oceny postawionych zarzutów.

2.5. Zarzut naruszenia art. 15 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 u.p.t.u. motywowany błędną wykładnią nie mógł zostać uwzględniony. Zasadniczo Dyrektor KIS w skardze kasacyjnej powołał brzmienie tych przepisów oraz zaprezentował ich wykładnię zbieżną z tą, która tkwiła w zaskarżonym wyroku. Co więcej, Dyrektor KIS w ramach przedstawianego stanowiska wprost zgodził się z Sądem pierwszej instancji (zob. str. 8/9 skargi kasacyjnej) co do rozumienia przepisów prawa materialnego.

Wobec braku podważenia wykładni sądowej z zaskarżonego wyroku, pozostała ona wiążąca w tej sprawie. Dla przypomnienia zgodnie z nią: "warunkiem koniecznym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Przy czym należy zauważyć, że ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług [...] Działalność gospodarcza, co do zasady, cechuje się niezależnym, powtarzalnym i częstotliwym charakterem, ponieważ jest związana z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest więc podatnikiem podatku od towarów i usług, kto - jako osoba fizyczna - dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Taka sytuacja występuje w przypadku zbycia przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż, czy darowizna, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług." (str. 11/12 zaskarżonego wyroku)

2.6. W odniesieniu do zarzutu naruszenia wymienionych w poprzednim punkcie przepisów w związku z art. 15 ust. 1 u.p.t.u. przez sądową ocenę o ich niezastosowaniu w zakresie planowanej czynności, stwierdzić należało, że i ten zarzut kasacyjny okazał się bezzasadny i dlatego nie mógł zostać uwzględniony.

2.6.1. Słusznie podniósł Dyrektor KIS, że "nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 u.p.t.u., nawet wykonana odpłatnie, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała takiemu opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika" (str. 7 skargi kasacyjnej). Z kolei według treści podanych we wniosku Skarżący nie prowadzi działalności gospodarczej (w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), nie podejmował w przeszłości żadnych czynności z zakresu obrotu jakimikolwiek wartościami niematerialnymi i prawnymi, nie zamierza też ich czynić w przyszłości oraz nie był podatnikiem VAT. Ponadto, z tytułu prawa do znaków nie czerpał dochodów, ani nie były one przedmiotem użytku innych osób. Sama zaś darowizna ma nastąpić do majątku jego ojca, który również nie posiada statusu podatnika podatku VAT. W takich okolicznościach nie było podstaw do twierdzenia, że planowane nieodpłatne zbycie prawa do znaków powinno zostać objęte podatkiem VAT. Wynikało to po pierwsze, z tego powodu, że Strona poza tą czynnością (jako taka) nie była podatnikiem podatku VAT i nie prowadziła działalności gospodarczej jako przedsiębiorca. Po drugie, planowanej transakcji nie będą towarzyszyć (takich bowiem we wniosku nie podano) okoliczności wskazujące na wykonanie jej przez Stronę jako handlowca, czyli osobę prowadzącą działalność w sposób zawodowy (profesjonalny). Z przedstawionego stanu sprawy nie wynikało, aby w tak opisanym przypadku, Skarżący podjął czynności wykraczające poza tylko zwykłe korzystanie z realizacji prawa własności do znaków. Sąd pierwszej instancji prawidłowo zatem stwierdził, że "[n]ie jest działalnością gospodarczą - w rozumieniu ww. przepisów - darowizna składnika majątku osobistego (prywatnego), co ma miejsce w przedstawionym przez skarżącego stanie faktycznym. Uznanie jednorazowej czynności darowizny znaku towarowego za opodatkowaną podatkiem od towarów i usług wymagałoby wykazania, że w momencie jej realizacji skarżący działał w charakterze producenta, handlowa lub usługodawcy, z zamiarem wielokrotnego wykonywania tych czynności, co w sprawie nie wystąpiło." (str. 13 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) Oczywiście powyższa ocena musi też uwzględniać zastrzeżenie - na co zwraca się uwagę w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego - że "kwestia działania, bądź nie, jako podatnik VAT wymaga każdorazowo zbadania wielu występujących okoliczności, które dopiero w połączeniu ze sobą, dają odpowiedź właściwą dla danego przypadku. Nie są zatem przesądzające same poszczególne elementy w postaci: liczby dokonanych transakcji, liczby objętych nią rzeczy, stopnia osiągniętego zysku, wartości przedmiotu transakcji, czy wreszcie zamiaru jaki towarzyszył przy nabyciu sprzedawanej następnie rzeczy. Wszystkie te okoliczności wraz z okolicznościami indywidualnymi dla danej sprawy podlegają badaniu i ocenie na gruncie konkretnego stanu faktycznego" (por. wyrok NSA z dnia 27 sierpnia 2020 r., sygn. akt I FSK 637/20).

2.6.2. W skardze kasacyjnej bezzasadnie podniesiono, że "skoro wspólne znaki towarowe nierozerwalnie związane są z prowadzeniem przedsiębiorstwa to ich darowizna, jako świadczenie usług, jest działalnością gospodarczą". We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Strona nie podała przecież, że prawa do jej znaków związane są z prowadzonym przedsiębiorstwem. Wskazywała wręcz na okoliczności odmienne. Mianowicie, że nie prowadzi działalności gospodarczej, prawa na znakach zostały zarejestrowane na jej rzecz, ale znaków tych nie wykorzystuje dla ekonomicznych przedsięwzięć, ani innych.

Dyrektor KIS w skardze kasacyjnej, odwołując się do regulacji ustawy - Prawo własności przemysłowej, zwrócił uwagę na status i funkcje znaku towarowego w obrocie gospodarczym. Nie wykazał jednak, aby prawa do ochrony wspólnotowych znaków towarowych nie mogły przysługiwać osobie fizycznej, która nie prowadzi działalności gospodarczej, ani aby mimo rejestracji takich znaków w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, nie istniała możliwość ich nieużywania. Wobec takich motywów Dyrektora KIS słuszne było więc twierdzenie Skarżącego (zawarte w odpowiedzi na skargę kasacyjną), że w sytuacji, gdy w opisie sprawy podał on, iż nie uzyskiwał z tytułu posiadanych praw własności intelektualnej jakichkolwiek dochodów, w tym też nie oddawał ich odpłatnie do używania osobom trzecich na podstawie umowy licencyjnej, to darowizna znaków będzie czynnością związaną ze zwykłym wykonywaniem praw, które przysługują Skarżącemu do tych znaków.

2.7. Chybiony był zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. przez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób uchybiający regułom przekonywania. Wada ta miała uniemożliwić organowi poznanie motywów podjętego rozstrzygnięcia, w tym przede wszystkim niedostatecznie naświetlenie podstawy prawnej orzeczenia, na skutek braku pogłębionej analizy prawnej zasadniczej dla prawidłowego rozstrzygnięcia kwestii, tj. oceny charakteru prawnego "wspólnych" znaków towarowych, a co za tym idzie brak wyjaśnienia na czym polegało naruszenie przez organ art. 15 ust. 1 i ust. 2 u.p.t.u.

Przepis art. 141 § 4 P.p.s.a., jako samodzielnie naruszony, mógłby usprawiedliwiać uchylenie zaskarżonego wyroku jedynie wtedy, gdyby wydane orzeczenie nie poddawało się kontroli instancyjnej z powodu istotnych braków w wywodzie prawnym sądu lub w przedstawieniu przyjętego do tego celu stanu faktycznego kontrolowanej sprawy podatkowej. Za naruszające art. 141 § 4 P.p.s.a. uznaje się bowiem takie uzasadnienie, które nie pozwala poznać i zrozumieć motywów, jakimi kierował się sąd podejmując określonej treści rozstrzygnięcie (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 października 2017 r., sygn. akt II GSK 36/16). W niniejszej sprawie wymogi powołanego przepisu zostały w wystarczającym stopniu zrealizowane w treści uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji. Naczelny Sąd Administracyjny nie miał istotnych trudności z odczytaniem tła faktycznego stanowiącego punkt odniesienia do wyrokowania oraz jakie towarzyszyły temu sądowe oceny prawne.

W sporządzonym uzasadnieniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie nie przedstawił analizy prawnej charakteru znaków towarowych. Brak rozważań w tym obszarze nie stanowił jednak uchybienia art. 141 § 4 P.p.s.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przede wszystkim dlatego, że w tej sprawie kluczowe znaczenie miały okoliczności wskazujące na niewykorzystywanie znaków towarowych w działalności gospodarczej. W skardze kasacyjnej nie wykazano zaś, aby znaki towarowe zarejestrowane w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, jako wspólnotowe znaki towarowe (a nie jako "wspólne znaki towarowe", którym to pojęciem operował organ) nie mogły być nie używane w działalności/obrocie gospodarczym. Brak podjęcia takiej próby argumentacyjnej notabene spójny jest z motywem wyrażonym w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, że "możliwe jest samo posiadanie praw do znaku towarowego i niekorzystanie z nich".

2.8. Natomiast częściowo zasadnym jawił się zarzut naruszenia art. 146 § 1 w związku z przepisami art. 14b § 2 i § 3 i art. 14c § 1 i § 2 O.p. na skutek przyjęcia przez Sąd, że zaskarżona interpretacja została wydana z naruszeniem tych przepisów Ordynacji podatkowej, mimo, że do takich naruszeń nie doszło i w konsekwencji nieuzasadnione uchylenie zaskarżonej interpretacji z powołaniem się w warstwie argumentacyjnej również na taki powód uchylenia.

Zgodzić się należało z Dyrektorem KIS, że nie mógł on naruszyć wymienionych przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa "przyjmując w uzasadnieniu prawnym interpretacji, że prawa z opisanych we wniosku znaków towarowych nie mogą być skutecznie realizowane w sferze <życia prywatnego>, w oderwaniu od działalności gospodarczej, nie służą celom osobistym Skarżącego, lecz zarobkowym i nie stanowią części jego majątku osobistego, ponieważ nie można przy ich pomocy realizować własnych potrzeb osobistych". Twierdzenia organu wyrażone w tym zakresie stanowiły podjętą przez niego ocenę prawną przedstawionych okoliczności. Do wyrażenia owej oceny (niezależnie od tego, czy była prawidłowa, czy wadliwa) obligowały go właśnie przepisy art. 14c § 1 i § 2 O.p. Tym bardziej niezrozumiała była tu konstatacja Sądu pierwszej instancji, że organ naruszył przepisy art. 14b § 2 i § 3 O.p., podczas gdy wydał interpretację odnoszącą się do okoliczności ujętych we wniosku.

Mimo trafności zarzutu skargi kasacyjnej w zakresie powyżej omówionym, czyli częściowo wadliwych zapatrywań zaskarżonego wyroku (które mocą niniejszego orzeczenia należy pominąć przy ponownym załatwianiu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej), rozstrzygnięcie nim wyrażone o uchyleniu interpretacji indywidualnej było prawidłowe. Prawidłowość ta wynikała z niepodważonej skutecznie skargą kasacyjną oceny kluczowych dla sprawy pozostałych kwestii przesądzających o jej istocie i skutkujących koniecznością uchylenia zaskarżonej interpretacji indywidualnej. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji nie naruszył art. 146 § 1 P.p.s.a. orzekając o uchyleniu interpretacji indywidualnej, zamiast o oddaleniu skargi na podstawie art. 151 P.p.s.a.

2.9. Podsumowując stwierdzić należało, że na gruncie podatku VAT obowiązuje zasada, iż profesjonalne/zawodowe działania podmiotu charakterystyczne dla handlowca w stosunku do przedmiotu jego działań stanowią o kwalifikowaniu takiego podmiotu jako wykonującego czynności w charakterze podatnika podatku VAT (art. 15 ust. 1 i ust. 2 u.p.t.u.) Dopiero zaś uznanie za podatnika podatku VAT danego podmiotu może prowadzić do stwierdzenia określonej czynności przez niego realizowanej za opodatkowaną. W realiach sprawy - na tle opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego - Skarżący nie prowadził żadnej działalności gospodarczej, a planowane przez niego zbycie praw do znaków towarowych nie wskazywało, aby w tym zakresie działał jak podatnik podatku VAT. Darowizna znaków w takim stanie rzeczy nie będzie zatem podlegała opodatkowaniu - co trafnie przesądził Sąd pierwszej instancji.

2.10. Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli nie ma ona usprawiedliwionych podstaw, albo jeżeli zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu, o czym stanowi art. 184 P.p.s.a. W myśl tego przepisu orzeczono jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

2.11. W zakresie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów z punktu drugiego sentencji, Naczelny Sąd Administracyjny wziął pod uwagę, że: - zaskarżony wyrok uwzględnił skargę, przy braku wartości przedmiotu zaskarżenia; - skargę kasacyjną wniósł organ, a Skarżący złożył odpowiedź na tę skargę, którą sporządził radca prawny prowadzący sprawę przed Sądem pierwszej instancji; - sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym; - skarga kasacyjna organu została oddalona.

Wobec takiego stanu faktycznego wskazać należało, że zgodnie z art. 204 pkt 2, art. 205 § 2 w związku z art. 207 § 1 i art. 209 P.p.s.a. w razie oddalenia skargi kasacyjnej strona, która ją wniosła, obowiązana jest zwrócić niezbędne koszty postępowania kasacyjnego poniesione przez skarżącego - jeżeli zaskarżono skargą kasacyjną wyrok sądu pierwszej instancji uwzględniający skargę; do niezbędnych kosztów postępowania strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się jego wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach; wniosek strony o zwrot kosztów sąd rozstrzyga w orzeczeniu oddalającym skargę kasacyjną. Według natomiast § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804, z późn. zm.) stawki minimalne wynoszą w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w drugiej instancji za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej albo za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej - 50% stawki minimalnej określonej w pkt 1, a jeżeli nie prowadził sprawy ten sam radca prawny w drugiej instancji - 75% tej stawki, w obu przypadkach nie mniej niż 240 zł. Stawka minimalna, w myśl § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c tego rozporządzenia, dla takiej sprawy jak niniejsza wynosi 480 zł. Na podstawie wykładni systemowej § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a-c powołanego rozporządzenia przyjęto, że za sporządzenie i wniesienie odpowiedzi na skargę kasacyjną przysługuje wynagrodzenie określone na zasadach wynikających z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b tego aktu (analogicznie jak przyjmowano to na gruncie poprzedniego stanu prawnego w ramach uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 listopada 2012 r., sygn. akt II FPS 4/12).

O wysokości kosztów postępowania kasacyjnego orzeczono zatem na podstawie powołanych w tym punkcie przepisów, zasądzając od Dyrektora KIS na rzecz Skarżącego kwotę 240 zł (50% stawki minimalnej).

2.12. Sentencja niniejszego wyroku została przy tym utrwalona w systemie teleinformatycznym Naczelnego Sądu Administracyjnego i opatrzona kwalifikowanym podpisem elektronicznym każdego z sędziów składu orzekającego, zgodnie z możliwością przewidzianą w art. 137 § 5 P.p.s.a. Przepis ten znajduje odpowiednie zastosowanie do orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego z uwagi na art. 193 zdanie pierwsze ab initio P.p.s.a.

Od chwili, w której - przy wykorzystaniu wskazanych tu uwarunkowań technicznych - cały skład orzekający podpisał sentencję wyroku wydanego na posiedzeniu niejawnym, Sąd jest związany wydanym wyrokiem, a to po myśli art. 144 in fine w związku z art. 193 zdanie pierwsze ab initio P.p.s.a.