Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 23 czerwca 2021 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Monika Krzyżaniak (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Janusz Nowacki Asesor WSA Małgorzata Kowalska po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2021 roku na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi K.R. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do dodatku aktywizacyjnego od dnia 08.10.2020 roku uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia [...], numer [...].

Decyzją nr [...] z [...] r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm.) oraz art. 2 ust. 1 pkt 9, art. 10 ust. 2 pkt 4, art. 10 ust. 7 pkt 2, art. 48 ust. 1 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1409 ze zm.) Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z [...] r. nr [...] o odmowie przyznania K. R. prawa do dodatku aktywizacyjnego od 08.10.2020 r.

W uzasadnieniu organ II instancji wskazał następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

W dniu 07.08.2020 r. K. R. złożył za pośrednictwem portalu praca.gov.pl wniosek o dokonanie rejestracji jako bezrobotny/poszukujący pracy.

Decyzją Starosty [...] z 18.08.2020 r. nr [...], zainteresowany uzyskał status osoby bezrobotnej z dniem 07.08.2020 r. oraz prawo do zasiłku od 07.08.2020 r. na okres 180 dni w wysokości 80% podstawowej wysokości zasiłku w ten sposób, że w okresie pierwszych 90 dni posiadania prawa do zasiłku, w wysokości 705,10 zł brutto miesięcznie oraz od dnia 05.11.2020 r. do dnia 02.02.2021 r., w wysokości 553,60 zł brutto miesięcznie o ile wcześniej nie wystąpią okoliczności powodujące utratę prawa do zasiłku lub utratę statusu osoby bezrobotnej.

Kolejną decyzją z 09.10.2020 r. nr [...] Starosta [...] orzekł o utracie przez K. R. statusu osoby bezrobotnej z dniem 29.09.2020 r. i utracie prawa do zasiłku z dniem 29.09.2020 r. z powodu podjęcia zatrudnienia (innej pracy zarobkowej). Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności zgodnie z art. 33 ust. 4ca ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W dniu 08.10.2020 r. K.R. złożył za pośrednictwem platformy praca.gov.pl wniosek o przyznanie i wypłatę dodatku aktywizacyjnego. W dniu 05.11.2020 r. zainteresowany złożył za pośrednictwem platformy praca.gov.pl kolejny wniosek o przyznanie i wypłatę dodatku aktywizacyjnego.

W dniu 19.11.2020 r. Starosta [...] wydał decyzję nr [...] o odmowie przyznania K. R. prawa do dodatku aktywizacyjnego od dnia 08.10.2020 r. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że ze zgromadzonych dokumentów wynika, że skarżący podjął zatrudnienie 29.09.2020 r., a następnie zawarł umowę z tym samym pracodawcą od 02.10.2020 r. do 31.10.2020 r. Pomiędzy zatrudnieniami wystąpiła przerwa obejmująca dni powszednie, a zainteresowany nie zarejestrował się w PUP w czasie tej przerwy. Zatem nie spełnia warunków art. 48 ust. 1 pkt 2 oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia do przyznania dodatku aktywizacyjnego.

W dniu 25.11.2020 r. strona złożyła odwołanie od decyzji Starosty [...] z 19.11.2020 r. o odmowie przyznania prawa do dodatku aktywizacyjnego od dnia 08.10.2020 r., wnosząc o jej uchylenie i przyznanie prawa do dodatku aktywizacyjnego. Decyzji organu I instancji skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. błędną interpretację przepisu art. 48 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy poprzez przyjęcie, że nie spełnił przesłanek materialnoprawnych do przyznania dodatku aktywizacyjnego.

Wojewoda [...] rozpatrując złożone odwołanie w kontekście całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie, powołał treść art. 2 ust. 1 pkt 9, pkt 11, pkt 25, pkt 43, art. 48 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz treść § 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.08.2009 r. w sprawie szczegółowego trybu przyznawania zasiłku dla bezrobotnych, stypendium i dodatku aktywizacyjnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 1189 ze zm.), a także odwołując się do wyroku WSA w Łodzi z dnia 19.09.2012 r., sygn. akt III SA/Łd 664/12 stwierdził, że warunkiem uzyskania prawa do dodatku aktywizacyjnego jest podjęcie przez osobę bezrobotną, posiadającą prawo do zasiłku, samodzielnie lub w wyniku skierowania przez powiatowy urząd pracy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Organ wskazał, że powoływane przepisy mają charakter bezwzględnie obowiązujący i nie ma możliwości odstąpienia od zasad w nich zawartych.

Wojewoda [...] biorąc pod uwagę wskazane powyżej przepisy ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy pocztowej, uznał, że organ I instancji zasadnie w decyzji z 19.11.2020 r. orzekł o odmowie przyznania K. R. prawa do dodatku aktywizacyjnego od 08.10.2020 r. podzielając argumentację zawartą w jej uzasadnieniu. Odnosząc się do argumentów podniesionych w odwołaniu, wskazał, że K. R. po zakończeniu 29.09.2020 r. zatrudnienia na podstawie o umowę o pracę powinien dokonać rejestracji w powiatowym urzędzie pracy, uzyskać prawo do zasiłku dla bezrobotnego i w związku z podjęciem zatrudnienia w firmie A. Sp. z o.o. w W. złożyć wniosek o przyznanie prawa do dodatku aktywizacyjnego. Za taką wykładnią przepisów przemawia jednoznaczny zapis art. 48 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, z którego wynika, że prawo do dodatku przysługuje bezrobotnemu, jeżeli podjął zatrudnienie. W przedmiotowej sprawie K. R. od 29.09.2020 r. przestał spełniać warunki art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zatem nie mógł ubiegać się o dodatek aktywizacyjny po podjęciu kolejnego zatrudnienia od 02.10.2020 r., gdyż bezpośrednio przed podjęciem tego zatrudnienia nie był osobą bezrobotną zarejestrowaną w powiatowym urzędzie pracy.

Organ II instancji stwierdził dalej, że K. R. został pouczony o zasadach nabycia prawa do dodatku aktywizacyjnego. "Informacja dla osób rejestrujących się w powiatowym urzędzie pracy" z 18.08.2020 r. została doręczona za pośrednictwem portalu praca.gov.pl w dniu 19.08.2020 r., jak również pouczenie zawarte we wnioskach o dodatek aktywizacyjny z 08.10.2020 r. oraz z 05.11.2020 r. są zgodne z zapisami art. 48 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności faktyczne i prawne Wojewoda [...] nie znalazł podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji i orzekł o utrzymaniu w mocy rozstrzygnięcia Starosty [...] nr [...] o odmowie przyznania K. R. prawa do dodatku aktywizacyjnego od dnia 08.10.2020 r.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, K. R. zaskarżył powyższą decyzję organu w całości, wnosząc o jej uchylenie oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił:

- naruszenie art. 48 ust 1. pkt 2 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, poprzez błędną jego wykładnię, niewłaściwe jego zastosowanie i uznanie, że skarżący nie spełnia przesłanek do przyznania dodatku aktywizacyjnego wobec stwierdzenia, że wystąpiła przerwa w zatrudnieniu obejmująca dni powszednie, a wnioskodawca - skarżący nie był osobą bezrobotną w czasie kolejnego podjęcia zatrudnienia (kontynuacji zatrudnienia);

- naruszenie § 4 rozporządzenia MPiPS z 18 sierpnia 2009 r. w sprawie szczegółowego trybu przyznawania zasiłku dla bezrobotnych, stypendium i dodatku aktywizacyjnego, poprzez jego błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że skarżący nie spełnia przesłanek do przyznania dodatku aktywizacyjnego.

W uzasadnieniu skargi strona odwołując się do orzecznictwa sądowoadministracyjnego podniosła, że z brzmienia powyższych przepisów wynika, że bezrobotnemu przysługuje prawo do dodatku akwizycyjnego, jeżeli w okresie przyznanego prawa do zasiłku wykaże się inicjatywą i znajdzie pracę. Tak więc przesłanką, którą należy uznać za spełnioną do przyznania dodatku akwizycyjnego jest praca znaleziona z własnej inicjatywy. Dodatek akwizycyjny jest więc swego rodzaju nagrodą za inicjatywę bezrobotnego w poszukiwaniu pracy. Przepis nie rozróżnia ilości zatrudnień, które można podjąć. Ponadto istotą dodatku aktywizacyjnego jest to, że przyznawany jest on osobie, która już utraciła status osoby bezrobotnej z powodu podjęcia zatrudnienia. Warunkiem wymaganym do przyznania dodatku jest więc jedynie uprzednie posiadanie statusu bezrobotnego i prawa do zasiłku. Skarżący, na mocy decyzji nr 490/08/20 z dnia 18 sierpnia 2020 r. został uznany za osobę bezrobotną z prawem do zasiłku. W ocenie strony argumentacja organu I instancji, że w momencie podjęcia kolejnego zatrudnienia skarżący nie był już bezrobotny, jest nielogiczna. Przy takim rozumowaniu brak byłoby podstaw do przyznania komukolwiek prawa do rozpatrywanego dodatku, skoro prawo do niego przysługuje bezrobotnemu, który podjął zatrudnienie. Strona podniosła także, że decyzja przyznająca dodatek aktywizacyjny oraz określająca jego wysokość ma charakter deklaratoryjny, tzn. jest decyzją potwierdzającą istnienie stosunku prawnego - prawa i obowiązki wynikają bezpośrednio z przepisów prawa. Decyzja przyznająca dodatek nie tworzy bowiem nowego stosunku prawnego, lecz potwierdza istnienie dotychczasowego. Zdaniem skarżącego, nie można zaakceptować stanowiska organu, iż nabycie prawa do dodatku aktywizacyjnego następuje z chwilą złożenia wniosku i spełnienia warunków ustawowych, a z chwilą podjęcia zatrudnienia przez osobę bezrobotną, tj. w przedmiotowej sprawie z dniem 29 września 2020 r. Data złożenia wniosku ma jedynie wpływ na zagadnienia związane z wypłatą dodatku, a nie prawem do niego. Przyjęcie, że przerwa obejmująca dni robocze w zatrudnieniu spowoduje konieczność wdrożenia ponownie całej procedury, aby skarżący mógł otrzymać ponownie dodatek aktywizacyjny, a więc ponownie uzyskać status bezrobotnego i prawo do zasiłku, jest wadliwą interpretacją przepisów regulujących tę instytucję.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...]wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Na wstępie wyjaśnić należy, że skarga została rozpoznana przez Sąd w dniu 23 czerwca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym, na podstawie art. 119 pkt 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. - dalej jako: "p.p.s.a."), który dopuszcza rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym na wniosek strony, o ile żadna z pozostałych stron w terminie 14 dni od zawiadomienia o jego złożeniu nie zażąda przeprowadzenia rozprawy. W sprawie niniejszej wniosek o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym złożony został przez skarżącego w piśmie z 7 kwietnia 2021 roku. O powyższym wniosku organ został powiadomiony w piśmie z 9 kwietnia 2021 r. doręczonym 13 kwietnia 2021 r. i w terminie 14 dni nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 137), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zakres tej kontroli wyznacza art. 134 § 1 p.p.s.a., który stanowi, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a. Zgodnie natomiast z art. 145 § 1 p.p.s.a., uwzględnienie przez sąd administracyjny skargi i uchylenie decyzji następuje, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd uznał, że jest ona zasadna, a zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego, co daje podstawę do jej uchylenia. Naruszenie to polegało bowiem na nieprawidłowej wykładni zastosowanego w sprawie przepisu art. 48 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. 2020 r., poz. 1409 ze zm.; dalej jako: "u.p.z.i.r.p.").

Zgodnie z art. 48 ust. 1 pkt 2 u.p.z.i.r.p., bezrobotnemu posiadającemu prawo do zasiłku przysługuje dodatek aktywizacyjny, jeżeli z własnej inicjatywy podjął zatrudnienie lub inną pracę zarobkową (ust. 1 pkt 2). Natomiast art. 48 ust. 3 u.p.z.i.r.p. stanowi, że w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, dodatek aktywizacyjny przysługuje w wysokości do 50 % zasiłku, o którym mowa w art. 72 ust. 1, przez połowę okresu, w jakim przysługiwałby bezrobotnemu zasiłek.

Przesłankami nabycia prawa do dodatku aktywizacyjnego w ujęciu art. 48 ust. 1 pkt 2 u.p.z.i.r.p. są: 1) posiadanie przez bezrobotnego prawa do zasiłku dla bezrobotnych oraz 2) podjęcie przez takiego bezrobotnego z własnej inicjatywy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Natomiast art. 48 ust. 4 u.p.z.i.r.p. określa enumeratywnie przypadki, w których dodatek aktywizacyjny nie przysługuje, a mianowicie w sytuacji:

- skierowania bezrobotnego przez powiatowy urząd pracy do prac interwencyjnych, robót publicznych lub na stanowisko pracy, którego koszty wyposażenia lub doposażenia zostały zrefundowane zgodnie z art. 46 ust. 1 pkt 1;

- podjęcia przez bezrobotnego z własnej inicjatywy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej u pracodawcy, u którego był zatrudniony lub dla którego wykonywał inną pracę zarobkową bezpośrednio przed zarejestrowaniem jako bezrobotny;

- podjęcia przez bezrobotnego z własnej inicjatywy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej za granicą Rzeczypospolitej Polskiej u pracodawcy zagranicznego;

- przebywania na urlopie bezpłatnym.

Zważyć należy, że wydane na podstawie delegacji zawartej w art. 83 u.p.z.i.r.p. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 sierpnia 2009 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 1189 ze zm.) w § 4 pkt 2 określa, że starosta przyznaje dodatek aktywizacyjny po udokumentowaniu podjęcia zatrudnienia lub wykonywania innej pracy zarobkowej oraz wysokości osiąganego wynagrodzenia od dnia złożenia wniosku do ostatniego dnia połowy okresu przysługiwania zasiłku dla bezrobotnych, przypadającego w okresie zatrudnienia lub wykonywania innej pracy zarobkowej w przypadku, o którym mowa w art. 48 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W oparciu o powyższe przepisy organy orzekające w niniejszej sprawie odmówiły skarżącemu przyznania prawa do dodatku aktywizacyjnego od dnia 8 października 2020 r. z uwagi na zaistniałą 2-dniową przerwę w zatrudnieniu. Jak wynika z akt sprawy, w dniu 29 września 2020 r., skarżący podjął zatrudnienie w A. Sp. z o.o. W., które obejmowało 1 dzień roboczy, a następnie podjął kolejne zatrudnienie u tego samego podmiotu od dnia 2 października 2020 r. Organ odwoławczy stanął na stanowisku, że aby otrzymać dodatek aktywizacyjny K. R. powinien dokonać ponownej rejestracji w powiatowym urzędzie pracy po zakończeniu jednodniowego zatrudnienia w dniu 29.09.2020 r. w A. Sp. z o.o. w W. oraz złożyć wniosek o przyznanie prawa do dodatku aktywizacyjnego w związku z podjęciem kolejnego zatrudnienia w tej samej firmie od dnia 02.10.2020 r.

W ocenie organu, za taką wykładnią przepisów przemawia zapis art. 48 u.p.z.i.r.p., z którego wynika, że prawo do dodatku przysługuje bezrobotnemu, jeżeli podjął zatrudnienie. Organ uznał, że K. R. od 29.09.2020 r. przestał spełniać warunki art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.z.i.r.p., zatem nie mógł ubiegać się o dodatek aktywizacyjny po podjęciu kolejnego zatrudnienia od 02.10.2020 r., gdyż bezpośrednio przed jego podjęciem nie był osobą bezrobotną zarejestrowaną w powiatowym urzędzie pracy.

Z powyższym stanowiskiem organu nie można się zgodzić. W ocenie Sądu z treści art. 48 ust. 4 u.p.z.i.r.p. wynika, że ustawodawca nie wskazał jako negatywnej przesłanki dla uzyskania prawa do dodatku aktywizacyjnego przerwy w zatrudnieniu, a przeciwnie - wynika z niego, że ustawodawca do posiadania uprawnienia do dodatku nie wymaga nieprzerwanego zatrudnienia, lecz podjęcia zatrudnienia i wykonywania - z inicjatywy własnej bezrobotnego. W tych okolicznościach brak było podstaw do przyjęcia rozszerzającej interpretacji powołanych przepisów w sposób ograniczający uprawnienia osób samodzielnie podejmujących aktywność zawodową. Przyjęcie, że dwa dni przerwy w zatrudnieniu powodują konieczność ponownego wdrożenia całej procedury rejestracyjnej w celu uzyskania dodatku aktywizacyjnego, a więc powodują konieczność ponownego uzyskania statusu bezrobotnego i prawa do zasiłku, jest wadliwą interpretacją przepisów regulujących tę instytucję (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 19.12.2014 r., sygn. akt IV SA/Wr 440/14, wyrok WSA w Łodzi z 28.02.2017 r., sygn. akt III SA/Łd 34/17, wyrok WSA w Łodzi z 16.11.2017 r., III SA/Łd 929/17, wyrok WSA w Krakowie z 12.11.2013 r., III SA/Kr 239/13, wyrok WSA w Poznaniu z 01.03.2018 r., II SA/Po 908/17, dostępne na: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zdaniem Sądu, ustawodawca w art. 48 ust. 1 u.p.z.i.r.p. nie wymaga nieprzerwanego zatrudnienia, lecz podjęcia go i wykonywania z własnej inicjatywy bezrobotnego. Jak wynika z materiału dowodowego sprawy skarżący wykonywał pracę w dniu 29 września 2020 r., a następnie po dwóch dniach – 2 października 2020 r., ponownie podjął w A. Spółce z o.o. w W. zatrudnienie do dnia 31 października 2020 r. Sąd stoi na stanowisku, że okoliczność zawarcia przez skarżącego dwóch krótkoterminowych umów w tak niewielkim odstępie czasu nawet nie może obciążać strony odmową przyznania prawa do dodatku aktywizacyjnego. Skarżący wykazał, że podjął wszelkie możliwe starania, by zarówno podjąć pracę, jak i w rezultacie tego uzyskać prawo dodatku aktywizacyjnego. Tak restrykcyjna względem osoby bezrobotnej i rozszerzająca wykładnia omawianych przepisów sprzeczna jest z wykładnią funkcjonalną, która nakazuje premiować (motywować) osoby bezrobotne samodzielnie poszukujące pracy i ją podejmujące, niezależnie od dostępnych na rynku pracy form zatrudnienia.

"Zatrudnienie lub inną pracę zarobkową" w rozumieniu przepisu art. 48 ust. 1 pkt 2 ustawy należy rozumieć szeroko. W pojęciach tych mieści się każda praca podjęta przez bezrobotnego z jego własnej inicjatywy w okresie prawa do zasiłku. Przepis nie rozróżnia ilości zatrudnień, które można podjąć. Każde kolejne zatrudnienie osoby bezrobotnej z własnej inicjatywy, po przyznaniu dodatku akwizycyjnego, należy traktować jako kontynuację zatrudnienia pierwotnego. Istotne jest tylko to, aby osoba otrzymująca dodatek akwizycyjny w przypadku zmiany zatrudnienia informowała organ o tym fakcie i odpowiednio dokumentowała taką okoliczność, gdyż ma to istotne znaczenie dla dalszego prawa do wypłacania świadczenia (por. wyrok WSA w Łodzi z 19.09.2012 r. sygn. III SA/Łd 664/12 oraz z 28.02.2017 r. sygn. IIII SA/Łd 34/17).

W powyższych okolicznościach Sąd uznał, że brak było podstaw do przyjęcia rozszerzającej interpretacji powołanych przepisów w sposób ograniczający uprawnienia bezrobotnego podejmującego aktywność zawodową. W judykaturze podkreśla się, że dodatek aktywizacyjny służy osobie, która była bezrobotnym, ale już bezrobotnym nie jest, bowiem wykazała się własną inicjatywą i znalazła pracę. Tak więc zasadniczą przesłanką, konieczną do przyznania dodatku aktywizacyjnego jest znalezienie pracy z własnej inicjatywy, czyli z własnego działania osoby, która była osobą bezrobotną. Dodatek aktywizacyjny jest swego rodzaju nagrodą za inicjatywę osoby, która była bezrobotną, ale skutecznie poszukiwała, znalazła pracę i jest zatrudniona (np. wyroki WSA w Krakowie z: 2810.2008 r. sygn. akt III SA/Kr 632/08, 30.01.2013 r. sygn. akt III SA/Kr 271/12, 13.03.2013 r. sygn. akt III SA/Kr 782/12, 12.11.2013 r. sygn. akt III SA/Kr 239/13).

Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja oraz decyzja ją poprzedzająca zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa materialnego, tj. art. 48 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 u.p.z.i.r.p. i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a oraz art. 135 p.p.s.a., orzekł jak sentencji wyroku.

Obowiązkiem organów przy ponownym rozpoznaniu sprawy będzie - stosownie do treści art. 153 p.p.s.a. - uwzględnienie przedstawionej wyżej oceny sprawy oraz przyjętej wykładni przepisów i na ich podstawie wydanie stosownego rozstrzygnięcia.

e.o.