Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Ewa Grochowska – Jung Sędzia WSA – Stanisław Marek Pietras (spraw.) Sędzia WSA – Maria Werpachowska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 30 listopada 2016 r. sprawy ze skargi Z.A. na postanowienie Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uwzględnienia wniosku o sprostowanie decyzji – oddala skargę –

Pismem z dnia 3 października 2014 r. nazwanym "Oświadczeniem woli" i skierowanym do Proboszcza Parafii [...] przy ul. [...] w [...], skarżąca Z. A. oświadczyła, że nie należy do Kościoła rzymskokatolickiego i w dalszej części poprosiła Proboszcza o uaktualnienie jej danych osobowych w Księdze Chrztów (nr aktu [...]) przez naniesienie adnotacji o treści "Nie należy do Kościoła rzymskokatolickiego – oświadczenie z dnia [...] ".

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...], nakazał Proboszczowi Rzymskokatolickiej Parafii [...],w [...] ul. [...], przywrócenie stanu zgodnego z prawem poprzez uaktualnienie danych osobowych Pani Z. A. zam. w [...] przy ul. [...], polegające na naniesieniu w księdze chrztu adnotacji o treści zgodnej z żądaniem Pani Z. A., zawartym w jej "Oświadczeniu woli" z dnia [...] października 2014 r.".

Następnie skarżąca Z. A. wnioskiem z dnia [...] grudnia 2015 r., powołując się na przepis art. 113 § 1 k.p.a., zwróciła się do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych o sprostowanie powyższej decyzji i jej żądanie dotyczy wszystkich – znajdujących się w uzasadnieniu – stwierdzeń, że "oświadczeniem woli wystąpiłam z Kościoła", bowiem w treści powołanego już wyżej oświadczenia z dnia [...] października 2014 r. oznajmiła, że "nie należę do kościoła", zaś powyższa decyzja, odnosząc się do rzekomego "wystąpienia z Kościoła", zmienia treść i sens jej oświadczenia.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych postanowieniem z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...], działając na podstawie art. 123 § 1 w zw. z art. 113 § 1 k.p.a. odmówił uwzględnienia wniosku skarżącej Z. A. z dnia [...] grudnia 2015 r. o sprostowanie swojej decyzji z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...]. W uzasadnieniu – powołując się na opisany powyżej stan faktyczny – podał, że stosownie bowiem do art. 113 § 1 k.p.a., organ administracji publicznej może z urzędu lub na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach. Przez "błąd" należy rozumieć niezgodność z regułami pisania, liczenia, wymowy. Chodzi więc o błędy ortograficzne, maszynowe, zecerskie. Omyłka musi by widoczna w samej treści orzeczenia lub uzasadnienia, a więc polegać np. na niezamierzonym użyciu wyrazu, widocznie mylnej pisowni, błędzie gramatycznym, widocznie niezamierzone opuszczenie jednego lub więcej wyrazów, a w przypadku błędu rachunkowego oczywistym błędnym działaniu matematycznym (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 marca 2014 r. sygn. akt. II SA/G1 1857/13, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2012 r. sygn. akt. VII SA/Wa 1241/12). Prawidłowe zastosowanie regulacji prawnej zawartą z art. 113 § 1 k.p.a. ma miejsce wówczas, gdy sprostowaniem objęte są elementy decyzji omyłkowo wpisane, to jest np. data jej wydania (...). (Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 9 lipca 2013 r., sygn. akt. II SA/Ol 536/13). Natomiast żądanie Skarżącej nie mieści się w zakresie dyspozycji art. 113 § 1 k.p.a.

W zażaleniu z dnia 23 stycznia 2016 r. skarżąca podała, że treść uzasadnienia pozostaje w sprzeczności z osnowa decyzji, a pojawienie się w uzasadnieniu sformułowań co do których wnosi o sprostowanie, wynika z techniki sporządzania decyzji i dlatego stanowi "inną oczywistą omyłkę", bowiem decyzje w tych sprawach pisane są metodą "kopiuj – wklej". W dalszej części powołała się na stanowisko judykatury

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...], mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 i art. 123 k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Natomiast w uzasadnieniu powołał się na wskazany w nim stan faktyczny i powołaną argumentację.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżąca Z. A. wniosła o uchylenie zaskarżonego i poprzedzającego go postanowienia, nakazanie sprostowania powołanej wyżej decyzji zgodnie ze złożonym wnioskiem i zasądzenie kosztów postępowania, zarzucając naruszenie art. 6 – 12 k.p.a. w zw. z art. 1113 k.p.a. W uzasadnieniu – powołując się na opisany powyżej stan faktyczny – podała, że w żadnym z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy nie stwierdziła, że występuje z Kościoła, zatem organ nie miał prawa używania określeń sprzecznych z jej "oświadczeniem woli", co stanowi oczywisty błąd z powodu sprzeczności z opisanymi faktami, zaś w dalszej części powołała się na stanowisko judykatury. Następnie stwierdziła, że jest to lekceważenia ogólnych zasad postępowania zawartych w art. 9 – 12 k.p.a. i postępowanie organu podważa zaufanie do władzy publicznej (art. 8 k.p.a.)

W odpowiedzi na skargę Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wniósł o jej oddalenie, wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżone postanowienie zostało wydane zgodnie z prawem. Stosownie do treści art. 113 § 1 Kodeksu postepowania administracyjnego, organ administracji państwowej może z urzędu lub na wniosek strony sprostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach. W utrwalonym już stanowisku judykatury przyjmuje się, że za błąd pisarski uważa się widoczne, wbrew zamierzeniu organu, niewłaściwe użycie wyrazu, widocznie mylna pisownia albo widoczne niezamierzone opuszczenie jednego lub więcej wyrazów. Z kolei błąd rachunkowy polega na pomyłce w wykonaniu działania matematycznego, np. dodawania lub dzielenia. Natomiast inne oczywiste omyłki, to omyłki stojące na równi z błędami pisarskimi, polegające na tym, że w decyzji wyrażono coś, co widocznie jest niezgodne z myślą wyrażoną niedwuznacznie przez organ, a zostało wypowiedziane przez przeoczenie, niewłaściwy dobór słowa.

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych w osnowie decyzji z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...], nakazał Proboszczowi [...] w [...], przywrócenie stanu zgodnego z prawem poprzez uaktualnienie danych osobowych Pani Z. A. polegające na naniesieniu w księdze chrztu adnotacji o treści zgodnej z żądaniem Pani Z. A., zawartym w jej "Oświadczeniu woli" z dnia [...] października 2014 r.", co oznaczało, iż nie należy do Kościoła rzymskokatolickiego. Natomiast w uzasadnieniu decyzji organ kilka razy użył określenia, że skarżąca oświadczeniem woli wystąpiła z Kościoła.

Analizując powyższe dywagacje prawne ze stanem faktycznym sprawy należy dojść do wniosku, że stanowisko Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych jest – w ocenie Sądu – właściwe. Mianowicie, bezspornie nie mamy tutaj do czynienia z błędem rachunkowym, bowiem nie nastąpiła pomyłka w działaniach arytmetycznych. Podobnie rzecz się ma z błędem pisarskim, ponieważ nie nastąpiła tutaj mylna pisownia albo niezamierzone opuszczenie jednego lub więcej wyrazów, ani też niewłaściwe użycie wyrazu, co sprawdza się w zasadzie do użycia wyrazu w innym znaczeniu. Ponadto nie można tutaj również mówić o innej oczywistej omyłce, bowiem organ nie uznaje, że użycie w uzasadnieniu określenia "o wystąpieniu z Kościoła", nastąpiło niezgodnie z jego myślą i zostało użyte przez przeoczenie albo niewłaściwy dobór słów.

Dodać w tym miejscu należy, że mimo, iż określenie "o wystąpieniu z Kościoła" z którym skarżąca się nie zgadza, zawarte jest w uzasadnienia decyzji, to sprostowanie nie może prowadzić do takiej zmiany, bowiem swoim zakresem obejmuje warstwę merytoryczną rozpoznawanej sprawy. Zatem o ile Z. A. nie zgadza się z powyższym określeniem, to winna zaskarżyć decyzję z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...].

Zatem Generalny Inspektor Ochrony danych Osobowych nie dopuścił się – wbrew zarzutom ze skargi – naruszenie przepisów art. 6 – 12 Kodeksu postępowania administracyjnego. Tym bardziej, że skarżąca nie wskazała, na czym owo naruszenie miało polegać (poza lekceważeniem) i wobec powyższego nie sposób się odnieść do nich.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 w zw. z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718), należało orzec jak w sentencji wyroku.