Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Stanisław Marek Pietras (spraw.) Sędzia WSA – Iwona Dąbrowska Sędzia WSA – Przemysław Szustakiewicz Protokolant – specj. Marek Kozłowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia L. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] maja 2010 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej – uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...], – zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, – zasądza od Prezesa Rady Ministrów na rzecz Stowarzyszenie L. kwotę 200,- (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Stowarzyszenie L. w związku z przedstawionym na str. 87 i 88 dokumentu "Podsumowanie 500 dni pracy rządu Donalda Tuska i koalicji PO-PSL" działaniem tzw. Tarczy Antykorupcyjnej, wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2010 r. zwróciło się do Prezesa Rady Ministrów o udostępnienie informacji publicznej i przesłanie jej na adres Stowarzyszenia w zakresie:

1. treści notatek ze spotkań, które odbyły się z udziałem "wyznaczonych funkcjonariuszy służb specjalnych z upoważnionymi przedstawicielami wybranych ministerstw",

2. treści dokumentów określających zadania związane z realizowaniem projektu Tarcza Antykorupcyjna, szczególnie tych zawierających opisane w "Podsumowaniu 500 dni pracy rządu Donalda Tuska i koalicji PO-PSL" polecenie Prezesa Rady Ministrów wdrażające projekt Tarcza Antykorupcyjna.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2010 r. poinformowano Stowarzyszenie, iż organ nie dysponuje treścią notatek ze spotkań, które odbyły się z udziałem wyznaczonych funkcjonariuszy służb specjalnych z upoważnionymi przedstawicielami wybranych ministerstw, tj. nie posiada informacji, o których mowa w pkt 1 wniosku.

Następnie Prezes Rady Ministrów decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...], działając na podstawie art. 16 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), odmówił udzielenia informacji w przedmiocie punktu 2 powyższego wniosku. W uzasadnieniu podał, że dokumentem zawierającym polecenie Prezesa Rady Ministrów o wdrożeniu "Tarczy Antykorupcyjnej" jest "Protokół z posiedzenia nr [...] Kolegium do Spraw Służb Specjalnych z dnia [...] czerwca 2008 r." noszący datę [...] czerwca 2008 r. i jest on opatrzony klauzulą "tajne" nadaną przez Przewodniczącego Kolegium – Prezesa Rady Ministrów. Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 2 lipca 2002 r. w sprawie szczegółowego trybu i zasad funkcjonowania Kolegium do Spraw Służb Specjalnych oraz zakresu czynności sekretarza tego Kolegium (Dz. U. Nr 103, poz. 929), posiedzenia Kolegium mają charakter niejawny i co za tym idzie, stosownie do § 7 ust. 1 rozporządzenia, także materiały dotyczące posiedzenia Kolegium (protokół oraz pełny zapis jego przebiegu) sporządza się z zachowaniem przepisów o ochronie informacji niejawnych. W przypadku posiedzenia Kolegium w dniu [...] czerwca 2008 r., Prezes Rady Ministrów nadał obradom Kolegium klauzulę "tajne", kierując się koniecznością ochrony informacji będących przedmiotem obrad Kolegium zgodnie z zakresem jego kompetencji określonym w art. 12 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (tekst jedn. z 2010 r. Dz. U. Nr 29, poz. 154) oraz charakterem tych informacji wynikającym z art. 2 pkt 1 oraz pkt 32 wykazu stanowiącego część II załącznika nr 1 do ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (tekst jedn. z 2005 r. Dz. U. Nr 196, poz. 1631 ze zm.). Podstawą więc nadania klauzuli przez Prezesa Rady Ministrów była powyższa ustawa, a nie cytowane już wyżej rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów w sprawie szczegółowego trybu i zasad funkcjonowania Kolegium do Spraw Służb Specjalnych oraz zakresu czynności sekretarza tego Kolegium. Prezes Rady Ministrów uznał bowiem, że przedmiot obrad Kolegium ze względu na kwestie poruszane na nim przez najwyższych rangą funkcjonariuszy państwa odpowiedzialnych za sprawy bezpieczeństwa państwa, wymaga objęcia ustawową klauzulą tajności. W związku z powyższym treść "Protokółu z posiedzenia nr [...] Kolegium do Spraw Służb Specjalnych z dniu [...] czerwca 2008 r." stanowiącego dokument zawierający polecenie Prezesa Rady Ministrów dotyczące wdrożenia "Tarczy Antykorupcyjnej", jest tajemnicą państwową w rozumieniu ustawy o ochronie informacji niejawnych i w związku z tym dostęp do niego podlega ograniczeniu w rozumieniu ustawy o ochronie informacji niejawnych, a w konsekwencji znajduje zastosowanie art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowiący, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Wobec powyższego, że uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawiera dane i funkcje osób zajmujących stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, przeto w rozpoznawanej sprawie stanowisko pod względem merytorycznym zajął [...], a pod względem formalno – prawnym [...].

We wniosku z dnia [...] maja 2010 r. do Prezesa Rady Ministrów o ponowne rozpatrzenie sprawy, Stowarzyszenie L. podniosło, że nie żąda pełnej wersji protokołu, a jedynie fragmentu dotyczącego treści polecenia Prezesa Rady Ministrów wdrażającego fragment "Tarcza Antykorupcyjna". Ponadto w zaskarżonej decyzji organ określił, że informacja będąca przedmiotem odmowy wskazana jest w załączniku I (część II) do ustawy o ochronie informacji niejawnych w pkt 32, przy czym nie wyjaśnił, dlaczego z uwagi na powyższy przepis protokół winien być utajniony. Punkt ten bowiem stanowi, że klauzule tajne mogą otrzymać "informacje określone w części I w pkt 16 – 19 i 23 – 26 będące w posiadaniu organów, służb i instytucji państwowych, innych niż służby, o których mowa w części I pkt 16, uprawnionych na podstawie ustaw do wykonywania czynności operacyjno – rozpoznawczych związane z działalnością tych organów, służb lub instytucji, chyba, że zawierają informacje oznaczone klauzulą tajności". Z treści tego nie wynika, kto jest adresatem i jakie specyficzne – określone w nim – przesłanki zaistniały w przedmiotowej sprawie. Natomiast zgodnie z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego "każdy przepis ograniczający konstytucyjne wolności lub prawa winien być sformułowany w sposób pozwalający jednoznacznie określić, kto i w jakiej sytuacji podlega ograniczeniom, przepis ten powinien być na tyle precyzyjny, aby zapewniona była jednolita wykładnia i stosowanie, przepis taki winien być tak ujęty, aby zakres jego zastosowania obejmował tylko te sytuacje, w których działający racjonalnie ustawodawca istotnie zamierzał wprowadzić regulację ograniczającą korzystanie z konstytucyjnych wolności i praw." (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2001 r. sygn. akt K 33/00) i przepisu pkt 32 nie można uznać za spełniającego powyższe wymogi. Ograniczenie prawa dostępu do informacji publicznej, na podstawie art. 61 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, może nastąpić wyłącznie na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Natomiast na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, zatem zgodnie z zasadą bezpośredniego stosowania Konstytucji (art. 8 ust. 2) należy przyjąć, że utajnienie informacji wykraczające poza standardy konstytucyjne jest bezskuteczne. Zatem w rozpoznawanej sprawie wątpliwości budzi, że z treści § 7 cytowanego już wyżej rozporządzenia w brzmieniu "z posiedzenia Kolegium sporządza się protokół oraz pełny zapis jego przebiegu, z zachowaniem przepisów o ochronie informacji niejawnych" można wywieść podstawę prawną do nadania protokołowi klauzuli tajności. Szczególnie, że Prezes Rady Ministrów w dokumencie "Podsumowanie 500 dni pracy rządu Donalda Tuska i koalicji PO-PSL" oraz na stronach internetowych KPRM ujawnił część informacji, które według niego były ujęte w treści polecenia, chociaż – według dostępnych źródeł – nie odtajnił tej części protokołu. Dokonał zatem selektywnego wyboru informacji i podzielił się nią z opinią publiczną, chociaż – zgodnie z dokonaną przez niego czynnością techniczno-prawną – stanowiły tajemnicę państwową. Jeżeli faktycznie istnieje potrzeba ochrony wnioskowanych informacji jako niejawnych, to udostępnienie ich publicznie przez Prezesa Rady Ministrów stanowiłoby naruszenie art. 3 ustawy o ochronie informacji niejawnych i wskazuje to na daleko idącą niekonsekwencję. Reasumując, żądane informacje wiążą się z tą formą aktywności władzy publicznej, która dotyczy eliminowania zachowań korupcyjnych i jako taka wiąże się z szeroko pojętym interesem publicznym, bowiem zakres przekazanych przez Prezesa Rady Ministrów poleceń pozwoli ocenić skuteczność polityki antykorupcyjnej rządu, jak również w celu weryfikacji doniesień prasowych poddających w wątpliwość istnienie "Tarczy Antykorupcyjnej". Ponadto treść polecenia Prezesa Rady Ministrów odnośnie wdrażania projektu "Tarcza Antykorupcyjna" jeżeli nie spełnia przesłanek wymienionych w ustawie o ochronie informacji publicznej i nie zostało to należycie udowodnione przez organ, powinna zostać wyłączona z tajnej części protokołu, bowiem żądaniem nie jest objęty cały protokół.

Prezes Rady Ministrów decyzją z dnia [...] maja 2010 r. nr [...], mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...]. W uzasadnieniu – powołując na argumentację w niej przedstawioną – podał, że procesu oceny i klasyfikowania informacji, a w konsekwencji nadania odpowiedniej klauzuli tajności dokumentowi dokonuje osoba, która jest upoważniona do podpisania dokumentu na podstawie swojej wiedzy i dokonanej oceny wrażliwości zawartych w nim informacji, ponosząc przy tym odpowiedzialność za przyznanie klauzuli oraz za nieuprawnione ujawnienie. Co zaś się tyczy zarzutu podania w dokumencie "500 dni pracy rządu Donalda Tuska i koalicji PO-PSL" część informacji zawartych w Protokole, to sam fakt podania informacji o powołaniu "Tarczy Antykorupcyjnej" wraz z podstawowymi informacjami o niej, nie powoduje, iż automatycznie wszystkie szczegóły i założenia tego projektu też podlegają upublicznieniu, bowiem jest to wiedza faktograficzna i nie podlega ochronie. Niezależnie od powyższego organ przypomniał, że przepisom obowiązującego prawa przysługuje domniemanie zgodności z normami konstytucyjnymi, które to domniemanie może być obalone wyłącznie orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżące Stowarzyszenie L. zarzuciło zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji naruszenie prawa materialnego w postaci art. 61 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 orz art. 8 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 2 oraz art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 2 pkt 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie informacji niejawnych poprzez bezpodstawną odmowę udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej. W tej sytuacji wniosło o uchylenie zaskarżonej i utrzymanej nią w mocy decyzji oraz o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu – powołując się na zarzuty i ich argumentację zawarte już we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy – podało, że domagało się udostępnienia jedynie fragmentu protokołu dotyczącego treści polecenia Prezesa Rady Ministrów wdrażającego projekt "Tarcza Antykorupcyjna" i możliwe jest, na podstawie art. 19 ust. 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych, opatrzenie różnymi klauzulami części tego samego dokumentu, a w konsekwencji sporządzenie wyciągu z protokołu i odtajnienie go. Ponadto kwestia dotycząca polecenia Prezesa Rady Ministrów powinna zostać wyjaśniona również ze względu na niejasny charakter aktu, który doprowadził do powstania "Tarczy Antykorupcyjnej" i objęciem swym działaniem podmioty zewnętrzne oraz obejmujące swym zasięgiem służby specjalne. Niezależnie od powyższego organ nie odniósł się do zarzutu z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy i nie wyjaśnił, dlaczego z uwagi na pkt 32 załącznika I (część II), protokół winien być utajniony i nie odniósł się również do intencji wskazanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego konstatując jedynie, że przepis ten jest w dalszym ciągu obowiązujący. Ponadto z treści uzasadnienia decyzji wyraźnie widać, że podstawa faktyczna nadania klauzuli tajności w przypadku żądanego fragmentu protokołu jest ogólna i nie spełnia zarówno norm konstytucyjnych, jak i ustawowych.

W odpowiedzi na skargę Prezes Rady Ministrów wniósł o jej oddalenie, a wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne dodał, że kontrola sądowa nie obejmuje nadanie danej informacji klauzuli tajności, lecz jedynie zasadność uznania tej informacji za niejawną i istnienie ku temu podstawy prawnej, a taka istniała w rozpoznawanej sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania.

Skarga analizowana pod tym kątem zasługuje na uwzględnienie, jednakże z innych powodów, aniżeli podniesione przez skarżące Stowarzyszenie. Zezwala na to treść art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). w myśl którego, sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą, lecz nie może wydać nawet orzeczenie na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności (§ 2).

Stosownie do treści art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według ust. 2, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (ust. 3). Konkretyzacją tego prawa zajmuje się m.in. ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), gdzie w myśl art. 1, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w tym akcie prawnym. Ponadto na podstawie art. 2 ust. 1, każdemu przysługuje prawo dostępu do informacji publicznej, a realizacja tego prawa spoczywa na podmiotach określonych w art. 4 ust. 1, zaś w myśl art. 13 ust. 1 ustawy, udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji określonej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy i udzielenie informacji publicznej powinno być udzielone zgodnie z treścią wniosku. Jednakże dostęp do informacji publicznej nie jest nieograniczony i m.in. zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy podlega takiemu ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych. Wówczas to, według art. 16 ust. 1 ustawy, odmowa udostępnienia informacji publicznej przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji, a stosownie do treści art. 21 ustawy, do skarg rozpatrywanych w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej stosuje się, z zastrzeżeniem przypadku, o którym mowa w art. 22, przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), z tym że:

1) przekazanie akt i odpowiedzi na skargę następuje w terminie 15 dni od dnia otrzymania skargi,

2) skargę rozpatruje się w terminie 30 dni od dnia otrzymania akt wraz z odpowiedzią na skargę.

W rozpoznawanej sprawie S. bez wątpienia jest uprawnione do uzyskania informacji publicznej i w ocenie Sądu zakres żądania określony w pkt 2 wniosku z dnia [...] kwietnia 2010 r., stanowi informacją publiczną w rozumieniu ustawy.

Skoro zaś tak, to Prezes Rady Ministrów po złożeniu przez Stowarzyszenie skargi do Sądu, winien był na podstawie art. 54 § 2 cytowanej już wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przekazać wraz ze skargą i odpowiedzią na nią, całe akta sprawy.

W tym miejscu należy zaakcentować, że przedmiotem skargi jest decyzja Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] maja 2010 r. Nr [...] i utrzymana nią w mocy decyzja Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...], na podstawie której odmówiono skarżącemu Stowarzyszeniu udzielenia informacji dotyczącej treści dokumentów określających zadania związane z realizowaniem projektu "Tarcza Antykorupcyjna", szczególnie tych zawierających opisane w "Podsumowaniu 500 dni pracy rządu Donalda Tuska i koalicji PO – PSL" polecenia Prezesa Rady ministrów wdrażające projekt Tarcza Antykorupcyjna. Jak wyjaśnił organ w zaskarżonej decyzji, dokumentem zawierającym polecenie Prezesa Rady Ministrów o wdrożeniu "Tarczy Antykorupcyjnej" jest "Protokół z posiedzenia nr [...] Kolegium do Spraw Służb Specjalnych z dnia [...] czerwca 2008 r." noszący datę [...]czerwca 2008 r. i jest on opatrzony klauzulą "tajne" nadaną przez Przewodniczącego Kolegium – Prezesa Rady Ministrów.

Skoro zatem, co już wyżej zasygnalizowano, kontrola sprawowana przez sąd administracyjny sprowadza się do badania, czy organ administracji publicznej nie naruszył prawo, to rzeczą oczywistą jest i niekontestowaną, że w rozpoznawanej sprawie, Sąd nie mógł się oprzeć jedynie na uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, lecz był zobowiązany do skonfrontowania jej z materiałem źródłowym, jakim jest wskazany przez organ "Protokół z posiedzenia nr [...] Kolegium do Spraw Służb Specjalnych z dnia [...] czerwca 2008 r.". Innymi słowy mówiąc, skoro był to podstawowy argument organu i zasadniczy element zaskarżonej decyzji, to niewątpliwie ustalenia te winny podlegać weryfikacji przez Sąd w ramach prowadzonej przez siebie kontroli. W przeciwnym bowiem razie, tj. zaniechanie przeprowadzenia dowodu z tego dokumentu powoduje, że ewentualne rozstrzygnięcie nieuznające, bądź nawet uznające racje organu, czyniłoby ewentualne ustalenia Sądu całkowicie dowolnymi, ponieważ byłyby one oparte na absolutnie niezweryfikowanym stanie faktycznym. To zaś w konsekwencji sprowadziłoby się do iluzoryczności kontroli sprawowanej przez Sąd. Tym bardziej, że – jeśli chodzi o część merytoryczną – nie zbadanie tego dokumentu nie pozwala na rozwianie chociażby podstawowych wątpliwości podnoszonych przez Stowarzyszenie, a mianowicie, czy w ogóle istnieje dokument pod nazwą "Tarcza Antykorupcyjna", nie wspominając już o innych kwestiach wymagających kontroli sądowej.

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie nie dość, że organ nie załączył do akt sprawy wspomnianego już wyżej "protokołu" i na który się powołuje, jako podstawę faktyczną decyzji oraz który ma przesądzające znaczenie w sprawie, to jeszcze w sposób zupełnie niezrozumiały nie wykonał zarządzeń Sądu wzywających do jego nadesłania. Zatem już chociażby sam ten fakt świadczy niewątpliwie o niekompletności materiału dowodowego będącego podstawą zaskarżonej decyzji, a to w konsekwencji wskazuje na uchybienia w gromadzeniu materiału dowodowego. Tym bardziej, że w tym zakresie organ winien stosować przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego i tym samym naruszył on art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., co samo w sobie powoduje konieczność uchylenia zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji.

Ponadto – co już wyżej przedstawiono – brak powyższego dokumentu sprawia, że wydane decyzje są dla Sądu nieweryfikowalne, co w konsekwencji podważa ich zgodność z prawem.

Odnosząc się natomiast do korespondencji organu kierowanej w tym względzie do Sądu przypomnieć jedynie należy w ślad za wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 września 2010 r. sygn. akt I OSK 1047/10, że "regulacje dotyczące dostępu do informacji niejawnych nie ograniczają sądów w prawidłowym wymierzaniu sprawiedliwości, a zwłaszcza nie ograniczają kompetencji sądu administracyjnego do badania wszystkich okoliczności, które mają znaczenie dla kontroli legalności zaskarżonego aktu".

Wobec powyższych ustaleń zbędne staje się odnoszenie do zarzutów ze skargi.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 145 § 1 pkt 1) lit. c) i art. 152 w zw. z art. 132 cytowanej już wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należało orzec jak w sentencji wyroku.