Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym : Przewodniczący sędzia WSA Magdalena Maliszewska po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku T. z siedzibą w V., L. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na postanowienie Urzędu Patentowego RP z dnia [...] września 2009 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania w sprawie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowo-przestrzenny postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi

Pismem z dnia [...] stycznia 2010 r. T. z siedzibą w V., L. (nazywana dalej skarżącą), reprezentowana przez rzecznika patentowego R. S., wniosła bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej (dalej UP) z dnia [...] września 2009 r. Nr [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2010 r. sygn. akt VI SA/Wa 370/10 odrzucił wyżej wymieniona skargę.

Odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem został doręczony na adres Kancelarii Prawno-Patentowej ustanowionego w sprawie pełnomocnika w dniu 12 maja 2010 r.

Pismem z dnia 19 maja 2010 r. skarżąca złożyła za pośrednictwem organu, wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na postanowienie UP z dnia [...] września 2009 r. Równocześnie z wnioskiem strona wniosła skargę na postanowienie UP z dnia [...] września 2009 r. Wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wraz z załączoną do niego skargą został nadany w Urzędzie Pocztowym w dniu 19 maja 2010 r. (data stempla pocztowego), listem poleconym o nr [...].

W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, strona wskazała na niezawinioną przez skarżącą, jak również niezawiniona przez ustanowionego w sprawie pełnomocnika, pomyłkę biurową pracownika kancelarii prawnej pełnomocnika, która wystąpiła w momencie kopertowania pisma procesowego.

Pismem z dnia 31 maja 2010 r. skarżąca złożyła pismo wyjaśniające charakter i znaczenie wniosku z dnia 19 maja 2010 r., podając, że wspomniany wniosek został złożony na podstawie art. 86-87 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Strona wskazał, że we wniosku z dnia 19 maja 2010 r. jego podstawa prawna i przewidziane w niej przesłanki zostały mylnie odniesione do art. 58-59 k.p.a. Podstawę powinny stanowić przepisy ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. W myśl art. 87 § 1 i § 2 p.p.s.a., pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do Sądu, w którym czynność miała być dokonana, w terminie siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, z zastrzeżeniem wynikającym z § 3 art. 87 p.p.s.a., zgodnie z którym wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wnosi się za pośrednictwem organu. W niniejszej sprawie wniosek złożono za pośrednictwem Urzędu Patentowego, który wydał postanowienie będące przedmiotem zaskarżenia. We wniosku należało uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.

W rozpatrywanej sprawie przyczyna uchybienia terminu ustała w dniu 12 maja 2010 r., tj. w dniu w którym pełnomocnik skarżącej otrzymał odpis postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 kwietnia 2010 r. wraz z uzasadnieniem, którym Sąd odrzucił skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi został złożony w dniu 19 maja 2009 r., na co wskazuje data stempla pocztowego na kopercie. Z powyższego wynika, że wniosek został złożony z zachowaniem siedmiodniowego terminu, o którym mowa w art. 87 § 1 p.p.s.a.

Przystępując do rozpatrzenia okoliczności podnoszonych we wniosku o przywrócenie terminu, należy podkreślić, że przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i może nastąpić jedynie wówczas, gdy strona w sposób przekonujący uprawdopodobni brak swojej winy. Brak winy oznacza sytuację, w której wystąpiły niezależne od strony i niemożliwe do przezwyciężenia okoliczności, z powodu których doszło do przekroczenia wyznaczonego przepisami prawa terminu (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2008 r. sygn. akt I OZ 246/08). Oceniając wystąpienie tej przesłanki, Sąd przyjmuje obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy. Przywrócenie terminu nie jest zatem dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa.

W przypadku, gdy strona jest reprezentowana przez pełnomocnika, przy ustalaniu jej winy w niezachowaniu terminu należy mieć na uwadze działanie pełnomocnika, przyjmując obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od profesjonalnego pełnomocnika procesowego dbającego w sposób należyty o interesy mocodawcy, z jednoczesnym zastrzeżeniem, że zaniedbania osób, którymi on się posługuje, obciążają jego samego, a zatem nie uwalniają strony od winy w niezachowaniu terminu. Oznacza to, że zaniedbanie przez personel administracyjny kancelarii (w niniejszej sprawie Kancelarii Prawno – Patentowej) czynności koniecznej do zachowania terminu procesowego, zleconej przez rzecznika patentowego będącego pełnomocnikiem strony, nie uzasadnia przywrócenia uchybionego terminu. (T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, Wydawnictwo LexisNexis Warszawa 2008, str. 382-383).

W świetle powyższego, jako podstawa przywrócenia terminu nie może być przyjęta argumentacja strony, z której wynika, iż przyczyną uchybienia terminu do wniesienia skargi była pomyłka biurowa pracownika zatrudnionego w Kancelarii prawnej pełnomocnika, który niewłaściwie zakopertował skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zaistniałą pomyłkę strona błędnie uznała za okoliczność nadzwyczajną, której nie można było uniknąć, wykluczającą możliwość przypisania stronie bądź ustanowionemu w sprawie pełnomocnikowi winy z powodu uchybienia terminu.

Mając na uwadze ostatni z podniesionych argumentów, należy wskazać, że o braku winy można mówić tylko wówczas, gdy niedopełnienie obowiązku wiązało się z wystąpieniem przeszkody niemożliwej do przezwyciężenia, np. choroby, powodzi, pożaru, przerwy w komunikacji. Brak winy w uchybieniu terminu można zatem przyjąć tylko wtedy, gdy strona nie mogła przeszkody usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 października 2002 r., sygn. akt V SA 793/02).

W przedmiotowej sprawie Sąd nie stwierdził wystąpienia żadnej z okoliczności, która uzasadniałyby pozytywne rozpatrzenie wniosku. Zdaniem Sądu, uchybienie terminu do wniesienia skargi nastąpiło na skutek niewłaściwego wywiązania się z obowiązku przez pracownika sekretariatu. Przy uważnym i starannym adresowaniu czynność mogła być dokonana prawidłowo. Na powyższy fakt wskazuje pośrednio sam pełnomocnik w uzasadnieniu wniosku, mówiąc, iż "strona przewodnia spornej skargi została wyraźnie opatrzona informacją, że skarga ta jest wnoszona do WSA w Warszawie, ale za pośrednictwem UP, co do którego został też podany adres; w petitum skargi zostało zaznaczone, że skarga ta jest wnoszona m.in. na podstawie art. 54 § 1 k.p.a., przewidującego wniesienie skargi za pośrednictwem organu, którego działanie jest przedmiotem skargi (tu: UP)" (k. [...] akt sądowych - pkt 3.2.3. a - b wniosku o przywrócenie terminu z dnia 19 maja 2010 r.). Uważna lektura nagłówka skargi, w którym wskazano, iż skarga wnoszona jest za pośrednictwem organu, pozwoliłaby na uniknięcie błędu.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności sprawy Sąd uznał, że pełnomocnik strony nie uprawdopodobnił braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi i na podstawie art. 86 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.