Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Kube (spr.) Sędzia WSA Andrzej Góraj Sędzia WSA Przemysław Szustakiewicz Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 maja 2011 r. sprawy ze skargi J.O. na bezczynność Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia 13 września 2010 r. o udostępnienie informacji publicznej - oddala skargę -

Wnioskiem z dnia 13 września 2010 r. J.O. zwrócił się do Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR), na podstawie ustawy z dnia

6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), o udzielenie informacji o połączeniach telefonicznych z telefonu służbowego w okresie od dnia [...] grudnia 2007 r. do dnia [...] stycznia 2008 r. J.G. pracownika ARiMR. Stwierdził, że koszt połączeń telefonicznych

z telefonu służbowego wskazanego funkcjonariusza publicznego oraz numery, do których były wykonywane połączenia oraz z jakich numerów były odbierane przez niego są informacją publiczną, ponieważ dotyczą gospodarowania majątkiem Skarbu Państwa.

W odpowiedzi na powyższy wniosek organ stwierdził, że żądane informacje nie są informacją publiczną i nie mogą być udostępnione w trybie ustawy

o dostępie do informacji publicznej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, uzupełnionej pismem z dnia 14 grudnia 2010 r., J.O. zarzucił Prezesowi ARiMR bezczynność polegającą na nierozpatrzeniu jego wniosku z dnia 13 września 2010 r. w zakresie dostępu do informacji publicznej i tym samym naruszenie art. 61 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skarżący wniósł o zobowiązanie organu do udostępnienia mu żądanej informacji publicznej, a ponadto poddał pod rozwagę Sądu kwestię wymierzenia grzywny za odmowę udostępnienia tej informacji.

Wnoszący skargę wyjaśnił, że informacje o połączeniach telefonicznych wskazanej osoby są mu niezbędne w sprawie o sygn. akt [...], toczącej się przed Sądem Rejonowym [...] w W. VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Uzasadniając skargę, powołał się na uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 9 marca 2010 r., sygn. akt II SA/Ol 1072/09,

w którym stwierdzono, że stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacją publiczną jest wiadomość, że określona osoba sprawująca funkcję publiczną posiada służbowy telefon komórkowy o określonym numerze, a także koszt eksploatacji telefonu komórkowego przez osobę piastującą funkcję publiczną.

Zaznaczył, iż skarżony organ rozporządza nie tylko pieniędzmi publicznymi podatnika, ale i funduszami na jakie składają się publiczne środki finansowe państw europejskich i odmowa udzielenia informacji publicznej naraża zaufanie do transparentności działań tej największej w Europie agencji płatniczej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie, wskazując, iż skoro wnioskowane dane nie stanowiły informacji publicznej, to skarżącemu nie przysługiwało prawo żądania ich udostępnienia. W tej sytuacji, skarga jest niedopuszczalna

z uwagi na brak właściwości sądu administracyjnego.

W przypadku, gdyby Sąd nie stwierdził podstaw do odrzucenia skargi, organ alternatywnie wniósł o jej oddalenie. Za bezzasadne uznał zarzut naruszenia art. 61 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, ponieważ żądanie skarżącego udzielenia informacji o połączeniach telefonicznych

z telefonu służbowego wskazanej osoby nie może być potraktowane jako wniosek

o udostępnienie informacji o majątku publicznym, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5 tej ustawy, z tej racji, że nie wnosił on o udzielenie informacji o kosztach połączeń z tego telefonu.

Odnosząc się zaś do twierdzeń skarżącego co do możliwości wykorzystania tej informacji w sprawie o sygn. akt [...] zwrócił uwagę, że w pismach kierowanych do organu nie uzasadniał on swoich żądań koniecznością przedstawienia ich w toku postępowania sądowego.

Na rozprawie w dniu 6 maja 2011 r. J.O. zaznaczył, że we wniosku

z dnia 13 września 2010 r. zawarł prośbę o wykaz połączeń telefonicznych - billingów rozumianych jako spis kosztów, czasu połączeń i numerów, do których dzwoniono ze służbowego telefonu komórkowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym, w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Kontrola ta, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów.

W ocenie Sądu, skarga na bezczynność Prezesa ARiMR w niniejszej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie.

Z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, lub nie podjął stosownej czynności.

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), będąca rozwinięciem konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych i wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu i kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione.

Udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno - technicznej. Obowiązek wydania decyzji administracyjnej ustawodawca przewidział natomiast tylko w takim wypadku, gdy informacja, której udostępnienia żąda określony podmiot jest informacją publiczną, lecz organ odmawia jej udostępnienia. Jeżeli żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ powinien powiadomić pismem podmiot żądający udostępnienia informacji, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2007 r., sygn. II SAB/Wa 19/07, Lex nr 368235, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2002 r., sygn. II SA 2867/02, publ. Wokanda 2003/6/33).

Przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowią, że realizacja prawa do informacji publicznej w przewidzianych ustawą formach (art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1-3) jest uzależniona od jednoczesnego, kumulatywnego spełnienia trzech przesłanek. Po pierwsze: przedmiotem żądania informacji musi być informacja publiczna

w rozumieniu art. 1 oraz art. 3 ust. 2; po drugie: adresatem żądania udostępnienia informacji publicznej, na zasadach tej ustawy, zgodnie z art. 4 ust. 1, mają być "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne", ponadto (ust. 2) związki zawodowe i inne organizacje oraz partie polityczne; po trzecie: według art. 4 ust. 3 obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, będące w posiadaniu takich informacji.

Wobec tego, że w rozpatrywanej sprawie nie mamy do czynienia z informacją publiczną, to tym samym brak było podstaw do podejmowania przez organ rozstrzygnięć przewidzianych w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ustawa ta przewiduje bowiem wydanie decyzji administracyjnej w sytuacji, gdy w grę wchodzi zakres podmiotowy i przedmiotowy tej ustawy i następuje odmowa udzielenia informacji z uwagi na ochronę danych osobowych, tajemnicę zawodową, służbową, państwową, skarbową, statystyczną czy inną tajemnicę ustawowo chronioną bądź prawo do prywatności albo umorzenie postępowania (por. art. 1, 4, 6, 16, 22 ustawy).

J.O. we wniosku z dnia 13 września 2010 r. żądał od skarżonego organu udzielenia informacji o połączeniach telefonicznych w określonym przedziale czasowym z telefonu komórkowego pracownika ARiMR, tj. billingach rozumianych jako spis kosztów, czasu połączeń i numerów, z którymi nawiązywano połączenie.

Szczegółowy wykaz wykonanych usług telekomunikacyjnych abonenta zawierający informację o zrealizowanych płatnych połączeniach z podaniem dla każdego połączenia: numeru wywoływanego, daty oraz godziny rozpoczęcia połączenia, czasu jego trwania oraz wysokości opłaty za połączenie z wyszczególnieniem ceny brutto i netto nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, ponieważ dane te nie dotyczą spraw publicznych, w szczególności majątku Skarbu Państwa.

Niewątpliwie wydatkowanie publicznych pieniędzy na utrzymanie telefonu służbowego pracownika organu administracji publicznej mieści się w definicji informacji publicznej, w szczególności w art. 6 ust. 1 pkt 5 powołanej ustawy, jednakże żądanie skarżącego nie obejmowało tej kwestii, lecz informacji o wykonanych usługach telekomunikacyjnych zawartych w billingach, tj. wykazach, o których mowa w art. 80 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.). Informacja zaś o kosztach utrzymania telefonu służbowego wynika z faktur wystawionych za okresy rozliczeniowe, które są dostarczane abonentowi wraz ze szczegółowym wykazem wykonanych usług telekomunikacyjnych.

Jeśli zaś chodzi o wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie

z dnia 9 marca 2010 r., sygn. akt II SA/Ol 1072/09, to należy zwrócić uwagę, że dotyczy on wymierzenia organowi grzywny za niewykonanie wyroku z dnia 1 grudnia 2009 r., sygn. akt II SAB/Ol 29/09 w części dotyczącej wykazu kosztów poniesionych na użytkowanie służbowych telefonów komórkowych z rozbiciem na poszczególne numery przypisane określonej osobie. W rozpoznawanej zaś sprawie skarżący nie domagał się informacji o kosztach użytkowania telefonu służbowego wskazanego funkcjonariusza publicznego, lecz informacji o konkretnych połączeniach telefonicznych w określonym przedziale czasowym użytkowanego przez niego telefonu, w tym kosztach tych połączeń.

W związku z tym, że żądana informacja nie jest informacją publiczną

w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, to organ prawidłowo zawiadamiał o tym wnioskującego pismem.

Na marginesie tej sprawy stwierdzić należy, że pismo takie nie mieści się

w zakresie kognicji sądu administracyjnego określonym przepisem art. 3 § 2 pkt 4 powołanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 stycznia 2006 r., sygn. akt I OSK 928/05 - www.nsa.gov.pl - Baza orzeczeń).

Jednocześnie w związku z tym, że skarżący poddał jedynie pod rozwagę Sądu kwestię ukarania organu grzywną, to należy jedynie informacyjnie wyjaśnić, że przepis art. 23 ustawy o dostępie do informacji publicznej, który określa naruszenie obowiązku udostępnienia informacji publicznej jako czyn zabroniony jest przepisem karnym

i dlatego właściwym w tej kwestii jest sąd powszechny.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, oddalił skargę. Nie można natomiast (jak chce organ) przyjąć, że skarga na bezczynność jest niedopuszczalna w sytuacji, gdy Sąd

w wyniku jej rozpatrzenia uzna, że żądana informacja nie jest informacją publiczną.

Sąd nie uwzględnił wniosku skarżącego o zasądzenie kosztów postępowania, ponieważ zgodnie z art. 200 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zwrot kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw, przysługuje skarżącemu od organu w wypadku uwzględnienia skargi, co

w rozpoznawanej sprawie nie miało miejsca. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 25 marca 2011 r. przyznał skarżącemu prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.