Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Czarnik Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia del. WSA Beata Sobocha-Holc (spr.) po rozpoznaniu w dniu 14 października 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 listopada 2020 r. sygn. akt V SA/Wa 477/20 w sprawie ze skargi K. O. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie kary pieniężnej z tytułu prowadzenia gier na automatach poza kasynem gry po wznowieniu postępowania 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz K. O. 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 24 listopada 2020 r., sygn. akt V SA/Wa 477/20, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2020 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: p.p.s.a.) po rozpoznaniu sprawy ze skargi K. O. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z [...] grudnia 2019 r. w przedmiocie odmowy uchylenia ostatecznej decyzji wymierzającej karę pieniężną z tytułu urządzania gier hazardowych na automatach poza kasynem gry uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Mazowieckiego Urzędu Celno-Skarbowego w Warszawie z [...] sierpnia 2019 r. Sąd orzekł również o kosztach postępowania sądowego (art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a.)

Przedstawiając przebieg postępowania Sąd wskazał, że 3 grudnia 2016 r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w Pruszkowie przeprowadzili kontrolę w lokalu A w miejscowości B. W trakcie kontroli ujawniono m.in. trzy włączone i gotowe do eksploatacji automaty do gier: BLACK HORSE nr 1037, VIDEO GAMES nr 2, SUPER BANK nr 0777. W lokalu prowadzono bez stosownego zezwolenia gry hazardowe na automatach poza kasynem gry - co potwierdził eksperyment procesowy przeprowadzony przez funkcjonariuszy celnych udokumentowany protokołem z 3 grudnia 2016 r.

Sąd podał, że w aktach sprawy znajduje się umowa najmu pawilonu handlowego zawarta 21 października 2016 r. pomiędzy Z Z. L. (wynajmujący) a K. O. (najemca). Zgodnie z ww. umową wynajmujący oddaje najemcy nieruchomość położoną w B, do prowadzenia następującej działalności: automaty i gry zabawowe.

Naczelnik Mazowieckiego Urzędu Celno-Skarbowego w Warszawie decyzją z [...] sierpnia 2017 r. wymierzył skarżącemu karę pieniężną w wysokości 36.000 zł za urządzanie gier hazardowych na automatach poza kasynem gry. Decyzja została doręczona stronie 11 września 2017 r. i stała się ostateczna 26 września 2017 r. w związku z niewniesieniem odwołania do organu podatkowego II instancji.

Pismem z 30 października 2018 r. zatytułowanym "Wniosek o wznowienie postępowania" skarżący reprezentowany przez pełnomocnika wniósł o wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.; dalej: o.p.).

W uzasadnieniu ww. wniosku skarżący wskazał, że w 2010 r. utracił (przez zagubienie) dowód osobisty. Fakt utraty dowodu osobistego wnioskodawca zgłosił odpowiedniemu organowi, tj. Burmistrzowi Miasta Barczewo, wobec czego dowód osobisty został 30 kwietnia 2010 r. unieważniony. W ocenie skarżącego utrata dowodu osobistego ma w przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenie dla zasadności wniosku o wznowienie postępowania. Przede wszystkim jest to okoliczność faktyczna mająca istotne znaczenie dla sprawy. Stanowi bowiem potwierdzenie, że utraconym (a w konsekwencji unieważnionym) dowodem osobistym wnioskodawcy posłużyła się inna osoba, zawierając umowę najmu lokalu, w którym prowadzone były gry hazardowe przy użyciu włączonych do eksploatacji automatów do gier.

Naczelnik Mazowieckiego Urzędu Celno-Skarbowego w Warszawie postanowieniem z 4 stycznia 2019 r. wznowił postępowanie zakończone decyzją ostateczną z [...] sierpnia 2017 r.

Po przeprowadzeniu postępowania co do zasadności wznowienia, Naczelnik Mazowieckiego Urzędu Celno-Skarbowego w Warszawie decyzją z [...] sierpnia 2019 r. odmówił uchylenia decyzji ostatecznej wymierzającej karę pieniężną za urządzanie gier hazardowych na automatach poza kasynem gry. W uzasadnieniu wskazał, że strona posiadała wiedzę co do faktu zgubienia dowodu osobistego w trakcie toczącego się postępowania, nie przedstawiła w trakcie postępowania dokumentów potwierdzających zgubienie dowodu osobistego. Okoliczność zgubienia dowodu osobistego przez stronę nie stanowi więc przesłanki do uchylenia decyzji ostatecznej. Odnośnie do prowadzonego postępowania o sygn. akt [...]. przed Sądem Rejonowym w Pruszkowie II Wydział Kamy, akta przedmiotowej sprawy zostały zwrócone Naczelnikowi Mazowieckiego Urzędu Celno-Skarbowego w Warszawie celem uzupełnienia. Z ustaleń poczynionych w toku postępowania ustalono, że przed Sądem Rejonowym w Pruszkowie II Wydział Kamy nie toczy się postępowanie o posłużenie się dowodem osobistym względnie podrobionym podpisem strony.

Po rozpatrzeniu odwołania strony Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie decyzją z [...] grudnia 2019 r. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika UCS.

Zdaniem Dyrektora Izby, skoro we wniosku o wznowienie skarżący sam przyznał, że zgłosił fakt utraty dowodu osobistego 30 kwietnia 2010 r., zatem przed wydaniem przez Naczelnika Urzędu decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej (decyzja z 31 sierpnia 2017 r.), to okoliczność ta jest wystarczająca do stwierdzenia braku przesłanki wznowieniowej z art. 240 § 1 pkt 5 o.p., co zostało wyraźnie podkreślone w decyzji organu I instancji.

Za niezasługujące na uwzględnienie uznał Dyrektor Izby zarzuty podniesione w odwołaniu. Zauważył w szczególności, że postępowanie prowadzone po wznowieniu nie może być wykorzystywane do pełnej merytorycznej kontroli decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym, ponieważ nie jest to kontynuacja postępowania zwykłego. Toczy się ono tylko w zakresie oceny, czy zachodzą przesłanki wskazane w art. 240 § 1 o.p., a organ prowadzący postępowanie wznowione nie może wyjść poza zakres podstawy wznowienia. Nie może dokonywać ponownych ustaleń i oceny materiału dowodowego raz już ocenionego w sprawie zakończonej decyzją ostateczną w tej części, która wykracza poza ramy wyznaczone przesłanką wznowienia.

Uwzględniając skargę Sąd wskazał, że zasadne jest stanowisko wypracowane na gruncie analogicznego brzmienia art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., zgodnie z którym, warunek "ujawnienia" nowych okoliczności lub dowodów odnosić należy do organu, a nie do strony. W ocenie Sądu chodzi zatem o takie okoliczności, którymi organ nie dysponował i nie były mu one znane przy wydawaniu decyzji.

W ocenie Sądu nie ma znaczenia, czy ujawnione okoliczności lub dowody nie były znane organowi prowadzącemu postępowanie pierwotnie w wyniku zaniedbań, czy z innych powodów. Warunkiem wznowienia postępowania jest w tym przypadku, w ocenie, Sądu, jedynie to, aby nowa okoliczność czy dowód miały istotne znaczenie dla sprawy i istniały w dniu wydania decyzji, przy czym nie były znane organowi, który wydał decyzję.

Zdaniem Sądu skoro postępowanie zostało zasadnie wznowione, bowiem w sprawie ziściła się przesłanka określona w art. 240 § 1 pkt 5 o.p., to na drugim etapie postępowania organ obowiązany był zbadać, czy podstawa wznowienia wpłynęła na wynik sprawy, to jest czy przedstawione przez stronę okoliczności miały wpływ na podjęte przez Naczelnika rozstrzygnięcie o ukaraniu strony karą pieniężną za urządzanie gier hazardowych. Wbrew stanowisku skarżącego, w ocenie Sądu, wymaga to od organu zbadania sprawy merytorycznie, jednakże nie w ramach postępowania odwoławczego, lecz z uwzględnieniem nowych okoliczności faktycznych sprawy i nowych dowodów odnoszących się do umowy najmu. W ocenie Sądu wniosek taki wprost wypływa z unormowania art. 243 § 2 o.p. in fine. Sąd wskazał, że organy ograniczyły się natomiast wyłącznie do zbadania przesłanki wznowieniowej, wadliwie uznając, że nie wystąpiła ona w przedmiotowej sprawie. Jednocześnie nie przeprowadzono postępowania co do rozstrzygnięcia istoty sprawy zakończonej decyzją ostateczną z [...] sierpnia 2017 r. Sąd podzielił stanowisko strony, że okoliczność zawarcia bądź nie zawarcia przez niego umowy najmu 21 października 2016 r. była kluczowa dla wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier hazardowych poza kasynem gry. Jak wynika bowiem z uzasadnienia do decyzji ostatecznej, organ nie dysponował innymi dowodami, które łączyłyby stronę czy to z samym lokalem, w którym ujawniono automaty, czy też z tymi automatami. W ocenie Sądu znamienne jest przy tym, że przesłuchany w charakterze świadka Z. L. (wynajmujący lokal) zeznał do protokołu z 16 grudnia 2016 r., że umowę podpisał ze stroną, której dane potwierdził z dowodu osobistego, a następnie zeznał do protokołu z 8 sierpnia 2018 r., że nie pamięta dokładnie okoliczności zawarcia umowy, nie pamięta zupełnie strony, natomiast z reguły sprawdza dokumenty osoby, z którą podpisuje umowę. Sąd wskazał, że już w piśmie z 26 stycznia 2017 r. do Naczelnika Urzędu Celnego w Pruszkowie wynajmujący wyjaśnił, że 1 czerwca 2016 r. podpisał umowę najmu pawilonu handlowego ze S. C., natomiast w końcu października 2016 r. poproszono go - w imieniu S. C. - aby umowa została zmieniona w ten sposób, że nastąpi zmiana osoby najemcy.

Sąd zauważył, że nowym najemcą została osoba fizyczna wskazana przez "zainteresowanego". W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu, należy przyjąć, że wynajmujący potwierdził tożsamość strony wyłącznie w oparciu o dokument wskazany w zawartej 21 października 2016 r. umowie najmu, zatem w oparciu o dowód osobisty, który bezsprzecznie został unieważniony 30 kwietnia 2010 r.

W ocenie Sądu w stanie faktycznym sprawy należało uznać że wyszły na jaw nowe okoliczności faktyczne oraz nowe dowody, które istniały w dniu wydania decyzji z [...] sierpnia 2017 r. i które nie były znane Naczelnikowi Urzędu, a które zostały przedstawione organowi (ujawniły się wobec organu) już po tym, jak decyzja stała się ostateczną. Tym samym, w ocenie Sądu, organy winne przeprowadzić postępowanie co do rozstrzygnięcia istoty sprawy zakończonej decyzją ostateczną, tj. zbadać czy podstawa wznowienia wpłynęła na wynik sprawy, czego Naczelnik UCS zaniechał, a Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie wadliwie ten stan rzeczy zaaprobował.

Z tych wszystkich względów Sąd uchylił obie wydane w sprawie decyzje jako naruszające przepisy art. 240 § 1 pkt 5, art. 243 § 2 i art. 245 § 1 pkt 2 o.p., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Organ skargą kasacyjną zaskarżył w całości wyrok WSA, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd, a także zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów prawa procesowego, w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) w zw. z art. 133 § 1, art. 134 § 1, art. 135 oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 240 § 1 pkt 5, art. 243 § 2 i art. 245 § 1 pkt 2 o.p. - poprzez uchylenie decyzji obu instancji na skutek nieprawidłowego uznania, że zgłoszona przez skarżącego we wniosku o wznowienie postępowania zakończonego decyzją ostateczną, okoliczność zagubienia dowodu osobistego stanowiła nową okoliczność faktyczną i nowy dowód istniejący w dniu wydania decyzji nieznany organowi, który wydał decyzję. Organ podniósł, że pojęcie "wyjdą na jaw wskazane w art. 240 § 1 pkt 5 o.p." oznacza takie okoliczności faktyczne lub dowody, co do których strona nie posiadała wiedzy w trakcie postępowania zwykłego i nie mogła żądać ich uwzględnienia przed wydaniem decyzji ostatecznej. W stanie faktycznym sprawy skarżący miał świadomość utraty swojego dowodu osobistego i nie ujawnił tego faktu organowi w trakcie prowadzonego postępowania zakończonego decyzją ostateczną.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną skarżący wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że stosownie do art. 182 § 2 p.p.s.a. "Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym, gdy strona, która ją wniosła, zrzekła się rozprawy, a pozostałe strony, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądały przeprowadzenia rozprawy. Na posiedzeniu niejawnym Naczelny Sąd Administracyjny orzeka w składzie jednego sędziego, a w przypadkach, o których mowa w § 2, w składzie trzech sędziów" (art. 182 § 3 p.p.s.a.). Ponieważ w rozpoznawanej sprawie strona skarżąca kasacyjnie zrzekła się rozprawy, a organ nie zażądał jej przeprowadzenia, Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

Rozpoznając sprawę w granicach określonych treścią art. 183 § 1 p.p.s.a. i nie dostrzegając przy tym przypadków nieważności postępowania wymienionych w § 2 tej ustawy, podkreślić trzeba, że argumentacja w niej przedstawiona zmierza do podważenia możliwości wznowienia postępowania zakończonego decyzją z [...] sierpnia 2017 r. w oparciu o przesłankę z art. 240 § 1 pkt 5 o.p., a w konsekwencji uchylenia decyzji wymierzającej karę pieniężną za urządzanie gier hazardowych na automatach poza kasynem. Zasadniczy spór w powyższej sprawie dotyczy wykładni art. 240 § 1 pkt 5 o.p. Według skarżącego organu nowe okoliczności faktyczne to takie, co do których strona nie posiadała wiedzy w trakcie toczącego się postępowania zwykłego.

Odnosząc się do istoty spornej kwestii należy wskazać, że jedną z podstawowych zasad postępowania jest uregulowana w art. 128 o.p. zasada trwałości decyzji ostatecznych. Zgodnie z tym przepisem, decyzje, od których nie służy odwołanie w postępowaniu podatkowym, są ostateczne. Uchylenie lub zmiana tych decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania mogą nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w ustawie oraz w ustawach podatkowych. Podany przepis i wynikająca z niego ogólna zasada gwarantuje pewność obrotu prawnego oraz stabilność skutków prawnych aktów organów administracji publicznej. Przepis ten, ustanawiając ochronę decyzji ostatecznych przyznaje im cechę trwałości, przy równoczesnym wyznaczeniu granic tej trwałości. W konsekwencji, wzruszenie takich decyzji nie jest poddane pełnej swobodzie, lecz ogranicza się do ściśle określonych przypadków, związanych z możliwością wzruszania decyzji ostatecznych w trybach nadzwyczajnych. Jednym z nich jest instytucja wznowienia postępowania, która musi opierać się na ustawowo określonych przesłankach, wymienionych w art. 240 § 1 o.p. Nadto, ponieważ wznowienie postępowania stanowi odstępstwo od zasady trwałości decyzji ostatecznych, przesłanki wznowienia podlegają wykładni ścieśniającej (por. B. Adamiak [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 1996, str. 626). Nie można przesłankom wznowienia przypisywać szerszego znaczenia niż wyrażone wprost w przepisie prawa. Zasada, zgodnie z którą przesłanki wznowienia postępowania podlegają ścisłej wykładni i nie mogą być interpretowane rozszerzająco, pełni funkcję gwarancyjną, pozwala bowiem ograniczyć sytuacje, w których jedna sprawa będzie rozpoznawana kilkukrotnie, wyłącznie do przypadków kwalifikowanych wadliwości, wskazanych m.in. w art. 240 § 1 o.p.

Zgodnie z powołanym przepisem art. 240 § 1 pkt 5 o.p. w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, który wydał decyzję. Cytowany przepis może mieć zastosowanie, gdy spełnione są łącznie trzy przesłanki. Po pierwsze, ujawnione okoliczności faktyczne lub dowody istotne dla sprawy są nowe. Drugą przesłanką jest istnienie "nowych okoliczności faktycznych", "nowych dowodów" w dniu wydania decyzji ostatecznej. Trzecią przesłanką jest, że "nowe okoliczności faktyczne", "nowe dowody" nie były znane organowi, który wydał decyzję. Przy ocenie wymienionych przesłanek najistotniejszym warunkiem jest istnienie tych okoliczności i dowodów w dacie podejmowania decyzji ostatecznej. Jeżeli okoliczności te i dowody powstały po dacie wydania ostatecznej decyzji, nie będą mogły stanowić podstawy wznowienia, lecz mogą stanowić podstawę do wszczęcia postępowania w nowej sprawie.

Podkreślić też trzeba, że "nowe dowody" i "nowe okoliczności" muszą mieć charakter obiektywny, co oznacza, że ich ujawnienie nie daje podstaw do dokonywania ustaleń, czy i z jakich powodów nie były one znane organowi pierwotnie prowadzącemu postępowanie. Jak podkreśla się tak w doktrynie jak i orzecznictwie wypracowanym na gruncie analogicznego przepisu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., nie jest istotne, z jakich powodów nowe okoliczności nie były znane organowi prowadzącemu postępowanie. Nawet w przypadku ustalenia, że doszło do zaniedbań organu, o ile zostaną spełnione pozostałe przesłanki wymienione w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., uzasadnione będzie wznowienie postępowania (por. B. Adamiak (w:) B. Adamiak, J. Borkowski. Kodeks administracyjnego. Komentarz. Warszawa 2011 s. 557, M. Jaśkowska (w:) M. Jaśkowska, M. Wilbrandt - Gotowicz, A. Wróbel. Komentarz aktualizowany do Kodeksu postępowania administracyjnego - komentarz do art. 145, LEX oraz wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 lipca 2012 r. sygn. akt II OSK 768/11, 15 maja 2015 r. sygn. akt II OSK 2516/13, 16 maja 2018 r. sygn. akt I GSK 1869/18, 19 grudnia 2018 r. sygn. akt I GSK 846/18 - orzeczenia przywołane w uzasadnieniu są dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem internetowym: orzeczenia.nsa.gov.pl).

Co istotne w niniejszej sprawie warunek "ujawnienia" nowych okoliczności lub dowodów, odnieść należy do organu a nie do strony, co oznacza, że organ nimi nie dysponował i nie były mu one znane. Zagadnieniem drugorzędnym jest natomiast, czy brak ujawnienia należy wiązać z niedopatrzeniem strony, jej niedbalstwem, czy wprost z zawinionym nieujawnieniem tych okoliczności lub dowodów. Za takim rozumieniem podstawy wznowienia przemawia przede wszystkim zasada prawdy obiektywnej, a także interes społeczny (E. Mzyk. Wznowienie postępowania administracyjnego. Warszawa - Zielona Góra 1994, s. 78).

W ocenie Sądu, skoro wznowienie postępowania jest instytucją szczególną, stanowiącą wyjątek od zasady trwałości decyzji, a wykładnia przepisów określających warunki wznowienia, jak wskazano powyżej, musi być ścisła. Konsekwencją przyjęcia ścisłej wykładni jest to, że sformułowanie "wyjdą na jaw" należy odnieść do organu, a nie jak czyni to Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie – do strony postępowania i oznacza, że istotny jest moment ujawnienia danego dowodu lub danej okoliczności organowi. W świetle art. 240 § 1 pkt 5 o.p. istotne jest to, czy ujawnione okoliczności faktyczne były znane organowi podatkowemu przy wydawaniu decyzji. Wiedza strony o tych okolicznościach nie przekreśla możliwości wznowienia postępowania.

Jako nową okoliczność nieznaną organowi w niniejszym postępowaniu w dniu wydania decyzji o nałożeniu kary pieniężnej, jak wskazał Sąd I instancji, była utrata przez skarżącego dowodu osobistego i stwierdzenie jego nieważności w dniu 30 kwietnia 2010 r. Fakt ten nie był znany organowi na dzień wydania decyzji z 31 sierpnia 2017 r. Organ miał jedynie wiedzę co do okoliczności zawarcia umowy najmu lokalu na prośbę "zainteresowanego" i na rzecz nowego najemcy, którym okazał się skarżący K. O. Pozyskanie wiedzy o fakcie utraty przez K. O. dowodu osobistego, który posłużył przy podpisywaniu umowy najmu było istotną okolicznością w rozumieniu przywołanego przepisu, którą organ musiał mieć na uwadze przy podejmowaniu decyzji, gdyż warunkowała ona nałożenie kary pieniężnej za prowadzenie gier na automatach poza kasynem gry. Ujawnienie tej okoliczności obligowało zatem organ do wznowienia postępowania, a w konsekwencji do oceny czy omawiana okoliczność miała wpływ na wynik sprawy.

Wskazując na powyższe, prawidłowo Sąd pierwszej instancji uznał, że uzyskanie przez organ informacji o utracie dowodu osobistego przez skarżącego w 2010 r. stanowiło nową okoliczność w sprawie w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 o.p.

Z przyczyn powyżej wskazanych niezasadne okazały się być podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. w związku z z art. 133 § 1, art. 134 § 1, art. 135 oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 240 § 1 pkt 5, art. 243 § 2 i art. 245 § 1 pkt 2 o.p

W tym stanie sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 182 § 2 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a., zgodnie z którym w razie oddalenia skargi kasacyjnej strona, która wniosła tę skargę obowiązana jest zwrócić niezbędne koszty postępowania kasacyjnego poniesione przez stronę skarżącą, jeżeli zaskarżono skargą kasacyjną wyrok sądu pierwszej instancji uwzględniający skargę. W tej sprawie należało od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie zasądzić na rzecz K. O. kwotę 240 złotych stanowiących zwrot kosztów postępowania kasacyjnego. Koszty te stanowią wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika obliczone w oparciu o § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b w związku z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265).