Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Surma, Sędziowie Sędzia WSA Maria Grabowska, Sędzia WSA Danuta Kuchta (spr.), Protokolant Starszy inspektor sądowy Michał Gajda, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi R. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości na 2015 r. oddala skargę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z [...]

2018 r. nr [...] uchyliło decyzję Burmistrza Miasta S. z [...]2018 r. nr [...] w sprawie ustalenia R. S. podatku od nieruchomości na rok 2015 w kwocie [...]zł

i postanowiło w to miejsce orzec o opodatkowaniu budynków związanych

z działalnością gospodarczą o pow. 421,65 m² - stawka 21,24 zł - podatek od nieruchomości - wynosi kwotę [...]zł; budynków związanych z działalnością gospodarczą o pow. 74,13 m² - stawka 21,24 zt - podatek od nieruchomości - wynosi kwotę [...]zł. Podatek od nieruchomości za rok 2015 wynosi kwotę [...]zł.

W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że każdy z przedmiotów opodatkowania, wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt 1 - 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (u.p.o.l.) stanowi odrębny przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

W ustawie o podatkach i opłatach lokalnych, brak jest przepisu, który nakazywałby, aby dokonując wymiaru podatku od nieruchomości, organ miał obowiązek objęcia jedną decyzją wszystkich nieruchomości podatnika na terenie danej gminy. Obowiązek taki nie wynika również z art. 6 ust. 7 tej ustawy. Istotne jest, by ten sam przedmiot opodatkowania danego podatnika nie był dwukrotnie przedmiotem decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za ten sam rok podatkowy.

Zdaniem Kolegium powyższe uprawniało organ podatkowy do dokonania wymiaru zobowiązania podatkowego od przedmiotów dotąd nieopodatkowanych, których podatnik nie wykazał w złożonej informacji o nieruchomości.

Organ ustalił, że decyzją z [...]2015 r. organ podatkowy I instancji

opodatkował przedmioty stanowiące własność R. S. zgłoszone przez niego w informacji o nieruchomości, tj. budynki zajęte na działalność gospodarczą o pow. 150 m², grunty zajęte na działalność gospodarczą o powierzchni 1557 m², grunty stanowiące nieużytki - 3133 m² oraz budowle o wartości [...]zł. Przedmiotowa informacja została złożona przez podatnika w grudniu 2003 r. i podatnik nie dokonywał w niej żadnych zmian do 18 stycznia 2017 r.

Przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości na rok 2015

w decyzji z 23 marca 2018 r. został objęty budynek o nr ewidencyjnym [...] sklasyfikowany w rejestrze budynków jako magazynowy (od 2014 w zapisach organu geodezyjnego po inwentaryzacji sklasyfikowany jako inny nie mieszkalny) oraz budynek o nr inwentarzowym [...] o funkcji handlowo-usługowej. Organ podatkowy I instancji wskazał, że R. S. nie dopełnił obowiązku zgłoszenia do opodatkowania wszystkich posiadanych przez niego przedmiotów opodatkowania

tj.: budynku o nr ewidencyjnym [...] oraz budynku o nr [...]. Dopiero

18 stycznia 2017 r. podatnik w informacji w sprawie podatku od nieruchomości, rolnego i leśnego na rok 2017 zgłosił inwentaryzację ww. budynków oraz podział działek. Burmistrz S. uznał za zasadne dokonać wymiaru podatku od nieruchomości od niezgłoszonych dotychczas przez podatnika budynków. Zwrócił się do Starostwa Powiatowego w S. o udzielenie informacji, kiedy została zakończona budowa przedmiotowych budynków jak również do podatnika

o przedłożenie dziennika budowy. Ustalono, że budowa budynku o nr [...] została zakończona w 2001 r. natomiast jego inwentaryzacja w roku 2013. Organ wyjaśnił, że R. S. jest przedsiębiorą prowadzącym działalność gospodarczą od 19 lutego 1997 r. Miejscem działalności gospodarczej jest nieruchomość położona w S. przy ulicy P. oraz ul. P.. Nieruchomość została wpisana w ewidencji środków trwałych przedsiębiorcy H. – P. – R.S.. Organ wskazał ponadto, że nieruchomość strony jak wynika z ewidencji gruntów i budynków posiada łączną powierzchnię 4706 m² oznaczoną Bi, składa się z działek ewidencyjnych nr [...], nr [...], nr 1398/7, [...]nr [...]

i zabudowana jest budynkiem przemysłowym (nr [...]), budynkiem magazynowym (nr [...]) oraz handlowo - usługowym (nr [...]). Na podstawie oględzin i pomiaru budynku organ ustalił, że powierzchnia budynku niezgłoszonego przez stronę do opodatkowania budynku magazynowego wynosi 421,65 m², zaś budynku handlowo- usługowego 220,15 m². Nieruchomość została wpisana do ewidencji środków trwałych przedsiębiorcy, co zdaniem organu przesądza o jej gospodarczym przeznaczeniu i zastosowaniu stawki podatku związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Kwestionując ww. decyzję strona wskazała na przynajmniej częściową tożsamość przedmiotów opodatkowania, objętych obecnie dwukrotnym opodatkowaniem. Podniosła, że z ewidencji budynków wynika, że powierzchni jedynego ujawnionego w okresie 2013 – 2016 budynku wynosi 93 m², nie zaś

150 m², jak to przedstawiono w decyzji. W ocenie strony okoliczność ta wskazuje, że podatnik objął już opodatkowaniem część pozostałych, zdaniem organu podatkowego "nieujawnionych" wcześniej budynków, tj. o nr ew. [...] oraz [...], w wymiarze co najmniej 57 m² (150 m² minus 93 m²).

Odnosząc się do powyższego Kolegium wskazało, że na nieruchomości

o łącznej powierzchni 4690 m² znajdują się obecnie 4 budynki. Z kartoteki budynków prowadzonej przez Starostę Sandomierskiego wynika, że budowę budynku

o nr ewidencyjnym [...] o funkcji przemysłowej zakończono w 2004 r., budowę budynku o nr [...] o funkcji inne niemieszkalne (do czasu inwentaryzacji

w miesiącu styczniu 2013 r. budynek posiadał funkcję budynek magazynową) zakończono w roku 2011, budowę budynku o nr ewidencyjnym [...] o funkcji handlowo - usługowej zakończono w roku 2001, budowę budynku o nr ewidencyjnym [...] o funkcji zbiorniki, silosy budynki magazynowe zakończono w roku 2001.

W ocenie Kolegium powyższe wskazuje, że złożona przez podatnika

w grudniu 2003 jedyna informacja o nieruchomości, na podstawie której organ podatkowy dokonywał wymiaru podatku od nieruchomości od budynków

o pow. 150 m² (w latach 2003- 2017) mogła dotyczyć tylko istniejących budynków,

tj.: budynku o nr ewidencyjnym [...] o funkcji handlowo - usługowej (budowę zakończono w roku 2001) oraz budynku o nr ewidencyjnym [...] o funkcji zbiorniki, silosy budynki magazynowe (budowę zakończono w roku 2001). Podatnik nie mógł natomiast w przedmiotowej informacji wykazać budynków, których budowę zakończono w roku 2004 (nr ew. [...]) oraz w roku 2011 (nr ew. [...]).

W konsekwencji, zdaniem Kolegium, opodatkowaniem należało objąć przedmioty niezgłoszone przez podatnika, tj. powierzchnię 421,65 m² budynku

nr [...]o funkcji inne niemieszkalne oraz powierzchnię 74,13 m² budynku przemysłowego o nr 1341/13;1. Stawka podatkowa za m² od budynków związanych

z działalnością gospodarczą zgodnie z Uchwałą Rady Miasta Sandomierza

nr XLX/446/2014 z 12 listopada 2014 r. wynosi 21,24 zł/m².

Na powyższą decyzję R. S. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach. Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji. Zarzucił naruszenie:

- art. 187 oraz art. 191 w zw. z art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy oraz nieprawidłową ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego;

- art. 210 § 4 w zw. z art. 124 Ordynacji podatkowej poprzez brak uzasadnienia faktycznego decyzji oraz wyjaśnienia wszystkich okoliczności stanowiących podstawę wydanego rozstrzygnięcia;

- art. 200 § 1 w zw. z art. 123 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez niewykonanie obowiązku wyznaczenia stronie w postępowaniu odwoławczym terminu do wypowiedzenia się odnośnie zebranego w sprawie materiału dowodowego, przez co pozbawiono stronę prawa do czynnego udziału w postępowaniu;

- art. 233 § 1 pkt 2 lit. a w zw. z art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej poprzez brak uchylenia decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia;

- art. 4 ust. 1 pkt 2, art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. poprzez brak zastosowania do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

W uzasadnieniu skarżący opisał obowiązki organu w zakresie ustalania stanu faktycznego wynikające z przepisów Ordynacji podatkowej i wskazał, że zarzut nieprawidłowego ustalenie stanu faktycznego sprawy i błędnej oceny materiału dowodowego odnosi do przyjęcia przez organ odwoławczy jako podstawy opodatkowania budynku nr [...] o powierzchni 74,13 m2 i błędnej kwalifikacji prawno-podatkowej budynku nr ew. [...].

W zakresie pierwszej z ww. kwestii skarżący wskazał, że z ewidencji budynków wynika, iż powierzchnia jedynego "ujawnionego" budynku wynosi 93 m2, nie zaś 150 m2, jak to przedstawiono w decyzjach i wyroku. W ocenie strony oczywistą sprawą jest zatem to, że podatnik objął już opodatkowaniem część pozostałych, zdaniem organu podatkowego "nieujawnionych" wcześniej budynków,

tj. o nr ew. [...] oraz [...], w wymiarze co najmniej 57 m2 (150 m2 minus 93 m2). Skarżący zaznaczył, że podana w ewidencji powierzchnia oznacza powierzchnię zabudowy, a nie powierzchnię użytkową, mogącą stanowić podstawę wymiaru podatku. Pomimo, że taki stan rzeczy wynika z dokumentu urzędowego, jakim jest ewidencja budynków, organ podatkowy I instancji nie uwzględnił tej okoliczności przy wydaniu decyzji i nie ustalił, w jakiej części budynki, uznane jako niezgłoszone przez podatnika podlegały już opodatkowaniu. W odwołaniu wskazywano, że to sam urząd, a nie skarżący powołuje się na ujawnienie nowych budynków. W ocenie skarżącego niewyjaśnioną zatem pozostaje istotna dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczność, który budynek podlegał opodatkowaniu (wg pow. 150 m2) w pierwotnie wydanych za dany okres z lat 2013 - 2016 decyzjach,

a w związku z tym jaki jest zgodny z rzeczywistością stan faktyczny stanowiący podstawę wymiaru dla zaskarżonych decyzji.

W zakresie drugiej z ww. kwestii skarżący zarzucił, że SKO pominęło argumentację skarżącego dotyczącą niewłaściwej kwalifikacji prawno-podatkowej budynku nr [...]. Z ustaleń poczynionych w decyzji Burmistrza Miasta S. wynikało, że budynek ten stanowi "budynek magazynowy" zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej. Z ewidencji budynków wynika jednak, że budynek został sklasyfikowany wg funkcji "inne niemieszkalne". Ponadto w latach 2013 - 2016 był wykorzystywany przez podatnika na cele działalności rolniczej jako przechowalnia owoców i warzyw. Skarżący prowadzi również działalność rolniczą,

w związku z czym w tym celu wykorzystuje część pozostających w jego dyspozycji nieruchomości, w tym budynek nr [...]. W ocenie strony przedmiotowy budynek powinien zostać wyłączony z opodatkowania wg najwyższej stawki przewidzianej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej bez względu na definicję takich budynków wynikającą z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej skarżący wskazał, że SKO nie wyjaśniło w jaki sposób dokonało ustalenia podstawy opodatkowania budynku [...] poprzestając jedynie na samym określeniu wartości powierzchni 74,13 m2. Kolegium nie odniosło się również do argumentacji strony dotyczącej faktycznego wykorzystania budynku [...] na potrzeby działalności rolniczej.

Zdaniem skarżącego w świetle przedstawionych okoliczności sprawa wymagała przeprowadzenia ponownego postępowania w znacznej części. Dodatkowo wyjaśnienia wymagała okoliczność wykorzystania przez podatnika części nieruchomości na obrót kwalifikowanym materiałem siewnym, mieszczącym się

w faktycznym zakresie działalności podatnika, a skutkującym odmiennym niż

w przypadku zwykłej działalności gospodarczej wymiarem podatku od nieruchomości. Okoliczność ta została pominięta w postępowaniu przed organem pierwszej instancji. W tym stanie rzeczy zachodziły przesłanki wydania decyzji

w oparciu o regulację art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej.

W odpowiedzi na skargę Kolegium podtrzymało stanowisko przedstawione

w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo

o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.2018.2107 ze zm.) i art. 134 § 1 ustawy

z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

(j.t. Dz.U.2018.1302), dalej jako "ustawa p.p.s.a.", sąd bada zaskarżone orzeczenie pod kątem jego zgodności z obowiązującym prawem, zarówno materialnym jak

i procesowym, nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Realizując wyżej określone granice kontroli, Sąd stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Stan faktyczny ustalony przez organy obu instancji znajduje potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Ustalenia te Sąd w całości podziela, uznając je za niewadliwe.

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Kolegium w przedmiocie podatku od nieruchomości na rok 2015, wydana w trybie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a Ordynacji podatkowej.

Spór w sprawie dotyczy prawidłowości opodatkowania związanych

z prowadzeniem działalności gospodarczej budynku o nr [...] o powierzchni 421,65 m2, o funkcji inne niemieszkalne oraz budynku przemysłowego

nr [...] o powierzchni 74,13 m2 - na istnienie których wskazuje informacja podatkowa złożona przez podatnika na 2017 r.

Przystępując do oceny legalności zaskarżonej decyzji w pierwszej kolejności odnieść się należy do zarzutu skargi dotyczącego naruszenia art. 187 oraz art. 191

w zw. z art. 122 Ordynacji podatkowej, poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy oraz nieprawidłową ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Przypomnieć należy, że z zawartej w art. 122 Ordynacji podatkowej zasady prawdy obiektywnej wynika, iż obowiązek ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności obciąża organ podatkowy. Przepis art. 187 § 1 ww. ustawy, będący rozwinięciem tej zasady, nakłada na organ obowiązek zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego. Obowiązek zebrania całego materiału dowodowego oznacza, że organ administracji publicznej winien z własnej inicjatywy gromadzić

w aktach dowody, które jego zdaniem będą konieczne do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy oraz winien gromadzić w aktach sprawy także dowody wskazane lub dostarczone przez strony, jeżeli mają one znaczenie dla sprawy. Dokonując rozpatrzenia materiału dowodowego organy podatkowe muszą kierować się regułami zapisanymi w art. 191 Ordynacji podatkowej, tj. ocenić na podstawie całego zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Przy ocenie wiarygodności zgromadzonych dowodów organ nie jest skrępowany żadnymi regułami określającymi wartość poszczególnych rodzajów dowodów i dokonuje tej oceny w sposób swobodny, na podstawie własnego przekonania. Swobodna ocena dowodów, by nie przekształciła się w samowolę, musi być dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz zachowaniem określonych reguł tej oceny, m.in. logiki, doświadczenia życiowego, wszechstronności oraz jest dokonywana wyłącznie z punktu widzenia znaczenia dowodów i ich wartości dla konkretnej sprawy.

Analizując zatem treść zaskarżonej decyzji, a także czynności podejmowanych przez organ I instancji w toku prowadzonego postępowania podatkowego należy stwierdzić, że organ wypełnił obowiązki wynikające

z wymienionych przepisów. Organ I instancji zebrał wszystkie dowody, które Kolegium uznało za wystarczające, a następnie dokonało ich oceny nie wykraczając poza ramy swobodnej oceny dowodów. Dopóki bowiem granice swobodnej oceny dowodów nie zostaną przez organ przekroczone, sąd nie ma podstaw do podważania dokonanych w ten sposób ustaleń. Tak też jest w niniejszej sprawie. Kolegium ustaleń o konieczności opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej budynku o nr [...] o powierzchni 421,65 m2 oraz budynku nr [...] o powierzchni 74,13 m2, dokonało w wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego zgodnie z powyższymi zasadami.

Kolegium na potwierdzenie, że budynki nr [...] i nr [...] zostały po raz pierwszy 17 stycznia 2017 r., zgłoszone przez skarżącego do opodatkowania wskazało na dowody w postaci: kartoteki budynków prowadzonej przez Starostę S , protokołu pomiarów i oględzin przeprowadzonych

17 lutego 2017 r. oraz na złożony przez R. S. formularz informacji na 2017 r.

Za logiczną należy uznać konstatację Kolegium, wywiedzioną z okoliczności wynikających z ww. dowodów, że złożona przez podatnika w grudniu 2003 jedyna informacja o nieruchomości na podstawie, której organ podatkowy dokonywał wymiaru podatku od nieruchomości od budynków o pow. 150 m2 (w latach

2003 - 2017) mogła dotyczyć tylko istniejących budynków, tj.: budynku

o nr ewidencyjnym [...] o funkcji handlowo usługowej (budowę zakończono

w roku 2001) oraz budynku o nr ewidencyjnym [...] o funkcji zbiorniki, silosy budynki magazynowe (budowę zakończono w roku 2001). Skarżący nie mógł natomiast w tej informacji wykazać budynków, których budowę zakończono w roku 2004 (nr [...]) oraz w roku 2011 (nr [...]), co oznacza obowiązek objęcia opodatkowaniem tych budynków obecnie, czego konsekwencją jest zaskarżona decyzja.

Sąd nie podziela argumentacji skargi kwestionującej ustalenia Kolegium co do wielkości powierzchni przyjętej jako podstawa opodatkowania budynku

nr 1341/13;1. Skarżący pozostaje bowiem w błędnym przekonaniu, że podana

w ewidencji powierzchnia zabudowy (93 m2) powinna stanowić podstawę wymiaru podatku, a nie powierzchnia użytkowa. Pomimo, że taki stan rzeczy wynika

z dokumentu urzędowego, jakim jest ewidencja budynków, organ wbrew ocenie skarżącego nie może uwzględnić tej okoliczności przy wydaniu decyzji. Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach

i opłatach lokalnych (j.t. Dz.U.2014.849) dalej “u.p.o.l.": podstawę opodatkowania stanowi dla budynków lub ich części powierzchnia użytkowa.

Wielkość powierzchni użytkowej wynika ze znajdującego się w aktach sprawy dokumentu w postaci protokołu oględzin nieruchomości. W toku postępowania organ I instancji, w obecności skarżącego 17 lutego 2017 r., przeprowadził oględziny nieruchomości położnej w Sandomierzu przy ul. Przemysłowej, na której usytuowane są sporne budynki. Podczas oględzin pomierzono powierzchnię użytkową tych budynków. Z pomiarów wynika, że w budynku nr [...] powierzchnia ta wynosi 421,65 m2, a w budynku nr [...] powierzchnia ta wynosi 74,13 m2. Oznacza to, że sporne budynki podlegały fizycznemu mierzeniu, a ich wynik był jednoznaczny. Protokół z oględzin został odczytany wszystkim osobom biorącym udział

w czynnościach i przez nie podpisany, w tym przez podatnika. Skarżący nie zgłosił wówczas żadnych uwag do treści protokołu, w tym do dokonanych podczas oględzin pomiarów. W tej sytuacji organ miał podstawy aby ustalić samodzielnie wielkość powierzchni użytkowej budynku nr [...] i przyjąć, że wynosi ona 74,13 m2.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, z powyższego wynika też, że budynki

nr [...] i [...] w żadnej części nie stanowiły przedmiotu opodatkowania

w decyzji Burmistrza S. z [...]2015 r. nr [...]. Decyzja ta dotyczy bowiem ustalenia podatku od nieruchomości na 2015 r. m.in. od budynków zajętych na działalność gospodarczą o powierzchni 150 m2, zgłoszonych przez podatnika w informacji podatkowej na 2003 r., która mogła dotyczyć tylko istniejących budynków, tj.: budynku nr [...] oraz nr [...]. Oznacza to, że zarzut dwukrotnego opodatkowania budynków nr [...] i [...] jest bezpodstawny. Dodatkowo wymaga wyjaśnienia, że o dwukrotnym opodatkowaniu budynków należących do skarżącego nie świadczy fakt wydania dwóch decyzji ustalających podatek od nieruchomości na 2015 r. Istotne jest, że decyzje te dotyczą odrębnych przedmiotów opodatkowania. Przepisy u.p.o.l. nie nakładają na organy podatkowe obowiązku opodatkowania wszystkich przedmiotów należących do danego podatnika podatkiem od nieruchomości w jednej decyzji, ustalającej zobowiązanie podatkowe. Z przepisu art. 6 ust. 7 tej ustawy wynika jedynie obowiązek ustalenia zobowiązania podatkowego w drodze decyzji. Dlatego argumentacja organu, odnosząca się do powyższej kwestii, zaprezentowana

w zaskarżonej decyzji zasługuje na pełną akceptację Sądu.

Z analogicznych przyczyn wpływu na treść rozstrzygnięcia nie ma zarzut naruszenia art. 210 § 4 w zw. z art. 124 Ordynacji podatkowej w zakresie w jakim Kolegium nie wskazało, w jaki sposób dokonało ustalenia podstawy opodatkowania budynku nr [...] wskazując, że wynosi ona 74,13 m². Powtórzyć należy, że powierzchnię użytkową budynków ustalono na podstawie protokołu pomiaru

i oględzin. Protokół ten znajduje się w aktach sprawy. Istotne przy tym jest, jak wyżej wskazano, że skarżący był obecny podczas oględzin budynków, podpisał protokół nie zgłaszając zastrzeżeń. Oznacza to, że skarżący nie został pozbawiony motywów rozstrzygnięcia skoro jednoznacznie wskazano w zaskarżonej decyzji, że wielkość powierzchni użytkowej ustalono w oparciu o pomiar przedmiotowych budynków.

Sąd uznał również za niezasadny zarzut błędnej kwalifikacji

prawno – podatkowej budynku nr [...]. Budynek ten został zakwalifikowany przez organ jako budynek związany z prowadzeniem działalności gospodarczej, konsekwencją czego było zastosowanie stawki podatkowej z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. W ocenie skarżącego taka kwalifikacja pozostaje w sprzeczności

z klasyfikacją wynikającą z ewidencji budynków, jak również faktycznym wykorzystaniem budynku w okresie objętym zaskarżonymi decyzjami. W ewidencji budynków budynek został bowiem sklasyfikowany według funkcji "inne niemieszkalne", zaś w latach 2013 - 2016 był wykorzystywany przez podatnika na cele działalności rolniczej jako przechowalnia owoców i warzyw.

W związku z powyższym według skarżącego budynek powinien zostać wyłączony

z opodatkowania według najwyższej stawki przewidzianej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej bez względu na definicję takich budynków wynikającą z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.

Sąd stwierdził, że stanowisko skarżącego jest nieprawidłowe. Dla rozstrzygnięcia tej kwestii spornej, istotna jest regulacja zawarta w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., zawierająca definicję budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Stosownie do powołanego przepisu budynki związane

z prowadzeniem działalności gospodarczej to budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą,

z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami,

a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Z powołanej definicji wynika, że przesłanką pozwalającą zakwalifikować dany budynek jako budynek związany z prowadzeniem działalności gospodarczej jest okoliczność posiadania budynku przez przedsiębiorcę. Budynek nr [...] bezspornie jest w posiadaniu skarżącego, który jest przedsiębiorcą prowadzącym od 19 lutego 1997 r. działalność gospodarczą pod nazwą H – P – R. S..

Wobec powyższego, okoliczność faktycznego wykorzystywania budynku na inne cele niż związane z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz kwalifikacja budynku w ewidencji gruntów i budynków, wbrew argumentacji skarżącego, nie ma znaczenia dla określenia danego budynku jako budynku związanego

z prowadzeniem działalności gospodarczej. Dodatkowo należy jednak wskazać, że

o wykorzystywaniu spornych budynków do prowadzonej działalności gospodarczej świadczy okoliczność wpisania ich do ewidencji środków trwałych przedsiębiorcy H. – P. – R. S.. W związku z powyższym została spełniona przesłanka pozwalająca zakwalifikować sporny budynek jako budynek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, tym samym istniała podstawa do zastosowania najwyższej stawki opodatkowania przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l.

Wbrew twierdzeniom podatnika organ odwoławczy odniósł się uzasadnieniu decyzji do kwestii kwalifikacji budynku nr [...] i wyjaśnił, że na opodatkowanie nie ma wpływu sposób wykorzystania przedmiotowego budynku (magazyn owoców

i warzyw), o stawce przesądza sam fakt posiadania ich przez przedsiębiorcę.

W konsekwencji nieuzasadniony jest zarzut naruszenia art. 210 § 4

w zw. z art. 124 Ordynacji podatkowej poprzez brak uzasadnienia faktycznego decyzji oraz wyjaśnienia wszystkich okoliczności stanowiących podstawę wydanego rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższe jako nieuzasadniony Sąd ocenia zarzut naruszenia art. 187 oraz art. 191 w zw. z art. 122 Ordynacji podatkowej, poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy oraz nieprawidłową ocenę zebranego

w sprawie materiału dowodowego.

Zdaniem Sądu nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 200 § 1 w zw. z art. 123 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez niewykonanie obowiązku wyznaczenia stronie w postępowaniu odwoławczym terminu do wypowiedzenia się odnośnie zebranego w sprawie materiału dowodowego, przez co pozbawiono stronę prawa do czynnego udziału w postępowaniu. W niniejszej sprawie Kolegium wprawdzie nie wyznaczyło skarżącemu przed wydaniem decyzji siedmiodniowego terminu do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego, tym samym uchybiło obowiązkowi wynikającemu z art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej, to jednak naruszenie to, zdaniem Sądu, nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy. Skarżący miał bowiem możliwość zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym oraz wypowiedzenia się w tym zakresie w postępowaniu przed organem I instancji, podczas którego termin, o którym mowa w art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej został skarżącemu wyznaczony (postanowienie Burmistrza Miasta S. z [...]2018 r.). Kolegium ponadto nie gromadziło nowych dowodów w sprawie, lecz jak już wyżej wskazano, decyzję oparło na dowodach zebranych przez organ I instancji. Skarżący również nie wykazał jaki wpływ na wynik sprawy miało naruszenie przez Kolegium art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej.

W ocenie Sądu niezasadny jest także zarzut naruszenia art. 233 § 1 pkt 2 lit. a w zw. z art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej poprzez brak uchylenia decyzji

i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia. Należy wyjaśnić, że przepis

art. 233 § 1 pkt 2 lit. a Ordynacji podatkowej dotyczy sytuacji, w której organ odwoławczy wydaje decyzję reformatoryjną, a więc gdy uchyla zaskarżoną decyzję

w całości lub w części i w tym zakresie orzeka co do istoty. Organ odwoławczy wydaje takie rozstrzygnięcie, m.in. wówczas gdy istnieje potrzeba skorygowania wad polegających na niewłaściwej ocenie okoliczności faktycznych. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Jak już wyżej wskazano Kolegium dysponowało kompletnym materiałem dowodowym, zebranym przez organ I instancji na podstawie, którego istniała możliwość określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania. Zdaniem Kolegium należało jednak zakwestionować dokonaną przez Burmistrza Miasta S. ocenę tego materiału dowodowego, czego konsekwencją było wydanie zaskarżonej decyzji w trybie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a Ordynacji podatkowej, którą Sąd zaakceptował stwierdzając, że jest zgodna

z prawem.

W konsekwencji prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, oceniając kolejny zarzut skargi, należy stwierdzić, że Kolegium dokonało prawidłowej wykładni przepisów prawa materialnego oraz właściwie je zastosowało. Stąd niezasadne są zarzuty naruszenia art. 4 ust. 1 pkt 2, art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e w zw. z art. 1a ust. 1

pkt 3 u.p.o.l.

Z tych względów, uznając zarzuty skargi za niezasadne i nie stwierdzając

z urzędu naruszenia prawa mającego wpływ na wynik sprawy, Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a.