drukuj    zapisz    Powrót do listy

, Dostęp do informacji publicznej, Prezes Rady Ministrów, Oddalono skargę, II SAB/Wa 158/13 - Wyrok WSA w Warszawie z 2013-10-15, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Wa 158/13 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2013-10-15 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2013-04-05
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Andrzej Góraj
Ewa Pisula-Dąbrowska /sprawozdawca/
Janusz Walawski /przewodniczący/
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 34/14 - Wyrok NSA z 2014-09-23
Skarżony organ
Prezes Rady Ministrów
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 10 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Walawski, Sędziowie WSA Ewa Pisula - Dąbrowska (spraw.), Andrzej Góraj, Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2013 r. sprawy ze skargi B. P. na bezczynność Prezesa Rady Ministrów w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] lutego 2013 r. o udzielenie informacji publicznej 1. oddala skargę; 2. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata I. B. kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) oraz kwotę 55,20 zł (słownie: pięćdziesiąt pięć złotych 20/100) stanowiącą 23% podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

B. P. wnioskiem z dnia [...] lutego 2013 r. zwrócił się do Prezesa Rady Ministrów o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wszystkich informacji publicznych o działalności KPRM publikowanych na internetowej stronie www.kprm.gov.pl w wersji papierowej lub na nośniku informatycznym.

W odpowiedzi na powyższy wniosek Kancelaria Prezesa Rady Ministrów pismem z dnia [...] marca 2013 r. poinformowała wnioskodawcę, iż żądane przez niego informacje funkcjonują w obiegu publicznym i można się z nimi zapoznać na stronie www.premier.gov.pl.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie B. P. podważył zarówno kompetencje osób działających w imieniu Prezesa Rady Ministrów, jak i prawidłowość przywołanego przez organ orzecznictwa sądowoadministracyjnego. Podniósł, że wnioskiem z dnia [...] lutego 2013 r. wniósł o udostępnienie informacji o "działalności URM", które są publikowane za pomocą internetowego kanału informacyjnego innego niż Biuletyn Informacji Publicznej, wskazując, że informacja publiczna, która nie została udostępniona w BIP – jest udostępniana na wniosek (zgodnie z art. 10 u.d.i.p.). Tym samym, w ocenie skarżącego, nie jest prawidłowym stanowisko organu, zawarte w piśmie z dnia [...] marca 2013 r., w którym organ przyjął, że skarżący domaga się informacji zawartych w Biuletynie Informacji Publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Z 2012 r., poz. 270 ze zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1. decyzje administracyjne;

2. postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3. postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4. inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

5. pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;

6. akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

7. akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5 podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

8. akty nadzoru nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego;

9. bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.

Z bezczynnością organu mamy zatem do czynienia wówczas, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Powyższe oznacza więc, że zarzut bezczynności powinien się pojawić wówczas, gdy organ, będąc właściwym w sprawie i zobowiązanym do podjęcia czynności, pozostaje w zwłoce. Skarga na bezczynność bowiem ma na celu spowodowanie wydania przez organ administracji publicznej oczekiwanego aktu.

Przedmiotowa sprawa dotyczy bezczynności Prezesa Rady Ministrów – tj. podmiotu, który zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) niewątpliwie jest zobowiązany do udzielenia informacji publicznej.

W rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości, że informacje zawarte we wniosku skarżącego z dnia [...] lutego 2013 r. są informacjami publicznymi w rozumieniu art. 1 i 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Podkreślić należy, iż stosownie do treści art. 10 ust. 1 powołanej ustawy, informacja publiczna, która nie została udostępniona w BIP, udostępniana jest na wniosek.

W przedmiotowej sprawie skarżący we wniosku z dnia [...] lutego 2013 r. żądał udostępnienia informacji o działalności KPRM publikowanych na internetowej stronie www.kprm.gov.pl (które to informacje znajdują się w BIP).

Rację miał organ wyjaśniając skarżącemu, że nie można żądać udostępnienia informacji, skoro została ona opublikowana w Biuletynie Informacji Publicznej. Stanowisko judykatury w tym względzie jest już od dawna ukształtowane (vide: na przykład wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2011 r. sygn. akt I OSK 462/11, z dnia 25 września 2008 r. sygn. akt I OSK 416/08 – LEX 490132, z dnia 11 stycznia 2010 r., sygn. akt I OSK 1557/09).

Wskazać jednocześnie należy, iż przytoczony wyżej przepis art. 10 ust. 1 u.d.i.p. ma charakter wiążący i nie zezwala na odmienne traktowanie osób odbywających karę pozbawienia wolności.

Zauważyć należy, że fakt odbywania kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym nie przesądza z góry, iż skazany jest pozbawiony dostępu do internetu, a w konsekwencji do zapoznania się z Biuletynem Informacji Publicznej, zamieszczonym na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości. Zgodnie bowiem z treścią art. 110a § 2 K.k.w., dyrektor zakładu karnego może zezwolić skazanemu na posiadanie w celi m.in. sprzętu komputerowego, jeżeli posiadanie tych przedmiotów nie narusza zasad porządku i bezpieczeństwa obowiązujących w zakładzie karnym. Natomiast w myśl cytowanego już wyżej przepisu art. 102 K.k.w., skazany ma ponadto prawo w szczególności do: 1) odpowiedniego ze względu na zachowanie zdrowia wyżywienia, odzieży, warunków bytowych, pomieszczeń oraz świadczeń zdrowotnych i odpowiednich warunków higieny, 2) utrzymywania więzi z rodziną i innymi osobami bliskimi, 3) korzystania z wolności religijnej, 4) otrzymywania związanego z zatrudnieniem wynagrodzenia oraz do ubezpieczenia społecznego w zakresie przewidzianym w odrębnych przepisach, a także pomocy w uzyskiwaniu świadczeń inwalidzkich, 5) kształcenia i samokształcenia oraz wykonywania twórczości własnej, a za zgodą dyrektora zakładu karnego do wytwarzania i zbywania wykonanych przedmiotów, 6) korzystania z urządzeń i zajęć kulturalno-oświatowych i sportowych, radia, telewizji, książek i prasy, 7) komunikowania się z obrońcą pełnomocnikiem, właściwym kuratorem sądowym oraz wybranym przez siebie przedstawicielem, o którym mowa w art. 42, 8) komunikowania się z podmiotami, o których mowa w art. 38 § 1, 9) zapoznawania się z opiniami sporządzonymi przez administrację zakładu karnego, stanowiącymi podstawę podejmowanych wobec niego decyzji.

Skoro zatem ze względu na użyte w tym przepisie sformułowanie "w szczególności", nie wskazuje się na zamknięty katalog praw skazanego, to może on również korzystać, na zasadach obowiązujących w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności, z dostępu do internetu. Nie można wywodzić, że prawo to jest dyskrecjonalne i zależy tylko i wyłącznie od dobrej woli administracji zakładu karnego, skoro – co już wyżej przedstawiono – osoba osadzona ma prawo dochodzenia swoich racji w trybie przewidzianym w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobów załatwiania wniosków, skarg i próśb osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz. U. Nr 151, poz 1467). Po drugie, w myśl art. 61 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Powyższą zatem sprawę należy traktować bardziej w znaczeniu indywidualnym, a nie w kompleksowym.

W tym miejscu wskazać należy na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 730/12, w którym Sąd stwierdził, że uprawnione jest przyjęcie, iż informacja, która została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej przez organ administracji publicznej, nie podlega udostępnieniu w trybie wnioskowym. Skoro zaś udostępnienie informacji publicznej w Biuletynie Informacji Publicznej wyłącza obowiązek ponownego jej udostępnienia na wniosek zainteresowanego, to jednocześnie nie można twierdzić, aby organ miał obowiązek dokonywania wydruków z Biuletynu i przesyłania ich żądającemu (por. wyrok NSA z dnia 25 września 2008 r., sygn. akt I OSK 416/08). Bezczynność organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej ma zatem miejsce wówczas, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej nie podejmuje stosownych czynności, tj. nie udostępnia informacji w sposób przewidziany w ustawie m.in. w sposób wskazany w art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a nie w sytuacji, gdy odmawia przekazania informacji, która została już udostępniona w drodze umieszczenia w Biuletynie Informacji Publicznej, jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Odnosząc sie do kwestii zastosowania art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej do osób pozbawionych wolności, to skład orzekający w rozpoznawanej sprawie podziela stanowisko wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 maja 2012 r., sygn. akt I OSK 481/12.

W uzasadnieniu przywołanego orzeczenia Sąd stwierdził, iż osadzony w zakładzie karnym musi liczyć się z ograniczeniami swobód i wolności, które są nieodzownym elementem wykonywania kary w warunkach izolacyjnych, chociaż osobie tej co do zasady nadal przysługują wszystkie prawa i wolności gwarantowane w Konstytucji RP (poza prawem do wolności osobistej). Powyższe zasady respektuje także polski Kodeks karny wykonawczy, który nie pozbawia w sposób bezwzględny osadzonego w zakładzie karnym dostępu do internetu, a w konsekwencji do Biuletynu Informacji Publicznej. Zgodnie z art. 110a § 2 Kodeksu karnego wykonawczego dyrektor zakładu karnego może zezwolić skazanemu na posiadanie w celi sprzętu audiowizualnego, komputerowego oraz innych przedmiotów, w tym także podnoszących estetykę pomieszczenia lub będących wyrazem kulturalnych zainteresowań skazanego, jeżeli posiadanie tych przedmiotów nie narusza zasad porządku i bezpieczeństwa obowiązujących w zakładzie karnym. Ponadto, jak już wyżej wskazano, art. 102 Kodeksu zawiera przykładowy katalog praw osób skazanych, wśród których nie ma co prawda dostępu do internetu (tylko radia, telewizji, książek i prasy – pkt 6 przepisu), jednak katalog ten nie jest katalogiem zamkniętym. Oznacza to, że osoba skazana na pobyt w zakładzie karnym może dochodzić swoich praw w zakresie dostępu do informacji publicznej na zasadach ogólnych, wykorzystując instrumenty przewidziane w Kodeksie karnym wykonawczym. Podkreślenia również wymaga, iż przychylenie się dyrektora zakładu karnego do wniosku osoby skazanej o umożliwienie dostępu do internetowego Biuletynu Informacji Publicznej nie jest uzależnione wyłącznie od jego dobrej woli, skoro osoba ta może dochodzić swoich racji w sposób przewidziany w przepisach Kodeksu karnego wykonawczego, w trybie określonym w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobów załatwiania wniosków, skarg i próśb osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz. U. Nr 151, poz. 1467). Tym samym należy stwierdzić, iż osoba pozbawiona wolności i przybywająca w zakładzie karnym nie może być uznana za osobę pozbawioną systemowo dostępu do informacji publicznej, poprzez pozbawienie dostępu do internetu.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 w zw. z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należało orzec jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt