Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 11 stycznia 2022 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Świstak Sędziowie: Sędzia WSA Wiesława Batorowicz (spr.) Sędzia WSA Jan Szuma po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 11 stycznia 2022 roku sprawy ze skargi K. K. na decyzję Wojewody z dnia [...] marca 2021 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec zgłoszenia robót budowlanych I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia [...] lutego 2021 r. nr [...]; II. umarza postępowanie administracyjne; III. zasądza od Wojewody na rzecz strony skarżącej kwotę [...]zł (słownie: [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Dnia [...] stycznia 2021 r., do Starostwa Powiatowego w Kole wpłynęło pismo K. K. (zwanego dalej "inwestorem" lub "Skarżącym"), w którym dokonano zgłoszenia zamiaru rozpoczęcia z dniem [...] marca 2021 r. budowy lub wykonania robót budowlanych na terenie działki nr [...] w G. , gm. D.. Inwestycja miała polegać na zainstalowaniu zbiornika retencyjnego podziemnego zamkniętego o pojemności [...] l [[...] m3 – uw. Sądu] do zbierania wody deszczowej oraz przewodów odprowadzających wody opadowe zebrane z rynien do tego zbiornika (rury [...]). Deszczówka miała być zbierana z dachu budynku mieszkalnego o powierzchni [...] m2. Deszczówka będzie wykorzystywana do podlewania przydomowego ogrodu. Wykonanie robót będzie polegało na wkopaniu zbiornika wraz z przewodami odprowadzającymi wody opadowe z dachu. Długość przewodów wyznaczono na poziomie 40 mb. Do wniosku dołączono oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością.

Decyzją z dnia [...] lutego 2021 r. nr [...] Starosta [...] (zwany dalej "Starostą" lub "organem I instancji") wniósł sprzeciw przyjęcia zgłoszenia robót budowlanych polegających na budowie zbiornika retencyjnego na wodę deszczową o pojemności 4 m3 wraz z przewodem odprowadzającym zlokalizowanym na działce nr [...] w G. . W uzasadnieniu swojej decyzji Starosta podniósł, że planowana inwestycja nie została ujęta w wykazie przedstawionym w art. 29 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1333 ze zmianami, zwanej dalej "p.b."), który określa inwestycje niewymagające pozwolenia na budowę. Z tego względu nie można przyjąć zgłoszenia przedmiotowych robót, które w świetle p.b. wymagają pozwolenia na budowę.

Inwestor złożył odwołanie od decyzji organu I instancji w terminie i domagał się uchylenia decyzji oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu odwołania wskazano, że decyzja została wydana na podstawie p.b. nieobowiązującego w dacie wydania decyzji. W podstawie prawnej wskazano Dz. U. z 2010 r. poz. 1333 ze zmianami, a obowiązujące p.b. w dniu wydania decyzji zostało opublikowane pod pozycją Dz. U. z 2020 r. poz. 1333 ze zmianami.

Inwestor wskazał, że przepis art. 29 p.b. obejmuje pozycje, w które planowana przez niego inwestycja wpisuje się – art. 29 ust. 1 pkt 3, 3a, 19a lit. c, pkt 20 i 27 p.b. Skoro ustawodawca zwolnił inwestycje o większym stopniu skomplikowania z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, to tym bardziej należy wnosić, że inwestycja, jaką zaplanował także jest zwolniona z obowiązku uzyskania tego pozwolenia. Z tego względu decyzja organu I instancji stoi w sprzeczności z przepisem art. 7a § 1 oraz art. 8 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 256 ze zmianami, zwanej dalej "k.p.a.").

Postanowieniem z dnia [...] lutego 2021 r. nr [...] Starosta sprostował z urzędu swoją decyzję w sposób polegający na prawidłowym oznaczeniu podstawy prawnej decyzji przez wskazanie właściwego publikatora.

Decyzją z dnia [...] marca 2021 r. nr [...] Wojewoda (zwany dalej "Wojewodą" lub "organem II instancji") utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Wojewoda podzielił stanowisko Starosty – planowana inwestycja nie została objęta zwolnieniem z art. 29 p.b. Gdyby zamysłem prawodawcy było zwolnienie zbiorników tego rodzaju z oprzyrządowaniem, wówczas zawarłby taki przepis w art. 29 p.b. Inwestor powinien uzyskać pozwolenie na budowę takiego zbiornika w sytuacji, gdy zamierza jego budowę niezależnie od domu, z którym zbiornik ma być powiązany. Inicjatywa należy do inwestora.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu Skarżący zakwestionował decyzję organu II instancji w całości. Skarżący podniósł zarzut naruszenia:

1) art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez wydanie aktu bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa, gdyż w przedmiotowej sprawie organ II instancji dokonał błędnej wykładni art. 29 p.b. przez wadliwe stwierdzenie, że jeżeli ustawodawca wprost we wskazanym przepisie nie wymienia zbiornika na deszczówkę, to na zbiornik taki jest wymagane pozwolenie na budowę; według Skarżącego nie ma podstaw by wymagać pozwolenia na budowę takiego zbiornika w prawidłowy sposób stosując reguły wykładni;

2) art. 32 pkt 1 Konstytucji RP;

3) art. 7a § 1 i art. 8 § 2 k.p.a.;

4) art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 80 § 1 oraz art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie okoliczności faktycznych istotnych dla prawidłowego rozpoznania sprawy oraz dowolną ocenę materiału dowodowego w ten sposób, że obie decyzje odbierają Skarżącemu możliwość zainstalowania podziemnego zbiornika na wodę deszczową na podstawie zgłoszenia robót budowlanych oraz nakłada na niego obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę dla tej inwestycji, przez co narusza ponownie art. 7a § 1 i art. 8 § 2 k.p.a.;

5) art. 10 § 1 w związku z art. 79 § 1 i 2 k.p.a. oraz art. 81 k.p.a. poprzez nieumożliwienie wzięcia czynnego udziału w postępowaniu, w szczególności niemożności uczestnictwa podczas przeprowadzonego w sprawie dowodu oraz niemożliwości wypowiedzenia się, co do tak zebranych przez organ dowodów przed wydaniem przez organ rozstrzygnięcia w sprawie, mimo, że nie występowała w sprawie okoliczność mogąca usprawiedliwić zastosowanie przez organ art. 10 § 2 k.p.a. tj. odstąpienia od zasady czynnego udziału strony w każdym stadium postępowania;

6) art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez jego zastosowanie przez organ II instancji i utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji, w sytuacji, gdy istniały podstawy zastosowania art. 138 § 2 k.p.a. z uwagi na naruszenie przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy miał istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Na tej podstawie Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji w całości ewentualnie uchylenie decyzji Wojewody oraz decyzji Starosty, zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych oraz rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym.

Uzasadnienie skargi jest w dużej części powieleniem odwołania. Skarżący powołał się na stanowisko Ministerstwa Klimatu i Środowiska, w którym wskazuje się, że zbiorniki retencyjne na wodę nie wymagają pozwolenia na budowę.

Skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 32 pkt 1 Konstytucji RP. Uważa, że wszyscy są równi wobec prawa, a organy administracji publicznej różnicują prawo do realizacji inwestycji w zależności od tego gdzie inwestor ma miejsce zamieszkania.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie. Organ II instancji podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga zasługiwała na uwzględnienie. Sąd wziął pod uwagę część z zarzutów Skarżącego, a także inne względy, o których nie było mowy w skardze. Ponadto niektóre zarzuty okazały się niezasadne.

Na wstępie należy wskazać, że sprawa została rozpoznana w trybie art. 119 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zmianami, zwanej dalej "p.p.s.a."). Powołany przepis stanowi: "Sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli strona zgłosi wniosek o skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym, a żadna z pozostałych stron w terminie czternastu dni od zawiadomienia o złożeniu wniosku nie zażąda przeprowadzenia rozprawy." W skardze do tut. Sądu Skarżący wniósł o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym, a Wojewoda nie zażądał przeprowadzenia rozprawy. Z tych względów, zarządzeniem z dnia [...] grudnia 2021 r. Przewodniczący Wydziału II. tut. Sądu wyznaczył termin posiedzenia niejawnego na dzień [...] stycznia 2022 r. zaznaczając, że sprawa ma być skierowana do rozpoznana w trybie uproszczonym. Na podstawie art. 120 p.p.s.a. w trybie uproszczonym sąd rozpoznaje sprawy na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 137) sądy administracyjne sprawują kontrolę nad działalnością administracji publicznej przyjmując jako kryterium kontroli zgodność z prawem. Ponadto zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. w zakresie realizowanej kontroli, Sąd nie jest związany granicami skargi, w związku z czym zarzuty podniesione w jej treści nie wyznaczają kierunku analizy podejmowanej przez Sąd.

Przedmiotem skargi jest decyzja Wojewody utrzymująca w mocy decyzję Starosty, w której dokonano sprzeciwu w zakresie zgłoszenia robót budowlanych. W wyniku rozpoznania skargi, Sąd stwierdza, że zaskarżone decyzje obu organów nie odpowiadają prawu. Twierdzenie Sądu wynika z następującej argumentacji.

Materialnoprawną podstawą niniejszej sprawy są przepisy p.b. Ustawodawca przyjął w art. 28 ust. 1 p.b. generalną zasadę, że roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie pozwolenia na budowę. Wyjątkiem od tej zasady są regulacje art. 29-31 p.b. Oznacza to, że w przypadku, gdy inwestycja wpisuje się w wyjątki z art. 29-31 p.b., nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia na budowę.

Skarżący zaplanował wykonanie robót budowlanych polegających na wkopaniu w ziemię zbiornika retencyjnego na wodę opadową, która systemem kanalizacji będzie spływać z dachu domu mieszkalnego o powierzchni [...] m2. Pojemność zbiornika określono na poziomie [...] l. Zdaniem organów administracji publicznej (rozpoznawczego oraz odwoławczego) planowana inwestycja nie spełnia wymagań z art. 29-31 p.b. Powołane przepisy mają bowiem charakter wyjątków od zasady, a więc nie można ich interpretować w sposób rozszerzający (exceptiones non sunt extendendae). Tym samym, Skarżący powinien uzyskać pozwolenie na budowę, jeśli chce zrealizować zamierzoną przez siebie inwestycję.

Sąd w składzie orzekającym uznał jednak, że twierdzenie organów administracji architektoniczno-budowlanej w zakresie, w jakim planowana inwestycja nie wpisuje się w przepisy art. 29-31 p.b., chociaż jest prawidłowe, to jednak założenie o racjonalnym prawodawcy, które stanowi paradygmat zarówno w teorii prawa, jego poszczególnych dogmatykach oraz w orzecznictwie, czyni zapadłe rozstrzygnięcia niezgodnymi z prawem. Założenie o racjonalnym prawodawcy "polega na przyjęciu (przez podmiot zewnętrzny w stosunku do prawodawcy), że prawodawca kieruje się w specjalny sposób swoją wiedzą i ocenami (wyznaczającymi pewne wartości)." [M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, Warszawa 2010, s. 296, zob. także L. Nowak, Interpretacja prawnicza. Studium z metodologii prawoznawstwa, Warszawa 1973, s. 39]. Nie wdając się w pogłębione rozważania natury teoretycznoprawnej, należy jedynie nadmienić, że na racjonalność prawodawcy składa się szereg elementów, z których szczególną doniosłość posiadają prakseologiczna i aksjologiczna racjonalność prawodawcy. Prawodawca kieruje się pewnymi wartościami, stąd jego wolą jest, aby przyjęte przez niego rozwiązania mogły zostać urzeczywistnione.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę, iż istotnie, powołane przepisy art. 29-31 p.b. nie zawierają wśród wyjątków, które regulują inwestycję opisaną w zgłoszeniu złożonym przez Skarżącego. Organy administracji architektoniczno-budowlanej wychodzą z założenia, że w takiej sytuacji, skoro przepis nie obejmuje konkretnej inwestycji, zgłoszenie sprzeciwu było obligatoryjne. Sąd w składzie orzekającym nie podziela tego stanowiska. W tym miejscy należy zwrócić uwagę na metody wnioskowania prawniczego, ściślej mówiąc wnioskowania a fortiori w ujęciu wnioskowania a maiori ad minus. "Argument a maiori ad minus opiera się natomiast na założeniu o charakterze pozytywnym (regule nakazu lub dozwolenia), zgodnie z którym »jeżeli komuś nakazano (dozwolono) czynić więcej, to tym bardziej nadążono (dozwolono) czynić mniej«. Chodzi zatem o dowiedzenie, że obowiązuje norma nakazująca (dozwalająca) określone zachowanie, ale nie została ona wprost wyrażona w tekście prawnym, przy czym możemy się powołać na normę wyrażoną explicite w przepisach prawnych, która nakazuje (dozwala) czynić coś więcej. Między tymi nakazami (dozwolonymi) w odpowiednio »szerszym« bądź »węższym« zakresie zachodzi więc stosunek implikowania, pociągania lub obejmowania." (B. Wojciechowski, Reguły kolizyjne i inferencyjne w interpretacji prawa administracyjnego [w:] R. Hauser, Z. Niewiadomski, A. Wróbel (red.), System Prawa Administracyjnego. Tom 4. Wykładnia w prawie administracyjnym, Warszawa 2015, s. 396-397).

Powyższe wymaga przełożenia na grunt niniejszej sprawy. Warte wyeksponowania jest to, że przepis art. 29 ust. 2 pkt 6 p.b. dotyczy zbiorników bezodpływowych na nieczystości ciekłe o pojemności do 10 m3. Chociaż wody opadowej nie da się zakwalifikować do kategorii nieczystości ciekłych (choćby ze względu na ich definicję z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu porządku i czystości w gminach [t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 888 ze zmianami]), to należy stwierdzić, że skoro ustawodawca dopuścił możliwość zainwestowania terenu taką budową niewymagającą pozwolenia na budowę, która miałaby zawierać substancję w postaci nieczystości ciekłych, a która jest znacznie bardziej inwazyjna w sferę środowiska, budowa zbiornika na deszczówkę poniżej wskazanej objętości również nie powinna wymagać takiego pozwolenia. Sąd w składzie orzekającym posługując się wnioskowaniem a maiore ad minus uznał, że mimo braku planowanej inwestycji w katalogu, o którym mowa w art. 29-31 p.b., dalece nieracjonalnym byłoby rozwiązanie, w którym wymaga się udzielenia pozwolenia na budowę dla inwestycji wywołującej nieporównywalnie mniejsze konsekwencje niż inwestycja z art. 29 ust. 1 pkt 6 p.b. Innymi słowy, jeżeli ustawodawca zwalnia potencjalnego inwestora z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę zbiornika na nieczystości ciekłe o pojemności do 10 m3, to uzasadnione jest (z uwagi na prakseologiczną oraz aksjologiczną racjonalność prawodawcy), że inwestycja polegająca na budowie zbiornika na wodę deszczową o mniejszej pojemności, która rodzajowo jest podobna, ale nie stanowi zagrożenia dla środowiska, a jeśli nawet to nieporównywalnie mniejsze, należy uznać (w drodze wnioskowania a maiore ad minus), że dopuszcza się wykonanie takiej inwestycji bez pozwolenia.

Sądowi w składzie orzekającym znane jest stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym zanegowano ten pogląd. Sąd II instancji uznał, że roboty budowlane, które nie zostały zaliczone do katalogu zawartego w art. 29 p.b., są objęte obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę (wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2020 r., sygn. akt II OSK 205/20, dostępny na stronie: https://orzeczenia.nsa.gov.pl – Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, zwana dalej "CBOSA"). Sąd w składzie orzekającym nie podziela tej argumentacji Naczelnego Sądu Administracyjnego. Trudno bowiem znaleźć aksjologiczne uzasadnienie dla zastosowania bardziej rygorystycznej reglamentacji administracyjnej wobec robót budowlanych dotyczących wbudowania w ziemi, na terenie do którego inwestor ma tytuł prawny do dysponowania, zbiornika na wodę opadową, służącą do wykorzystywania w celu podlewania ogrodu, niż kilkakrotnie większy zbiornik na nieczystości ciekłe o większych wymaganiach technicznych i oddziaływanie na zagospodarowanie przestrzeni (zob. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 29 kwietnia 2021 r., sygn. akt II SA/Sz 988/20, dostępny w CBOSA). Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który stosując dyrektywy wnioskowania a maiore ad minus, doszedł do podobnych wniosków (zob. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 15 października 2019 r., sygn. akt II SA/Wr 199/19, dostępny w CBOSA).

Rodzajowe podobieństwo inwestycji planowanej i inwestycji z art. 29 ust. 2 pkt 6 p.b. pozwala na uchwycenie ich części wspólnej. Woda opadowa zgromadzona w zbiorniku, która ma być wykorzystywana do podlewania ogrodu nie niesie ze sobą takiego zagrożenia dla środowiska jak nieczystości ciekłe. Gromadzenie obu substancji w zbiornikach do 10 m3 dzięki systemowi kanalizacyjnemu sprawia, że obie inwestycje są do siebie podobne. Sąd w składzie orzekającym uznał zatem, że racjonalność prawodawcy, jako głównego konstruktora relacji społecznych prowadzi do dopuszczenia realizacji inwestycji, której rozmiary są nieporównywalne wobec innej inwestycji dopuszczonej do realizacji (art. 29 ust. 2 pkt 6 p.b.). Ustawodawca przyjmując katalog zamknięty wyjątków, które nie wymagają uzyskania pozwolenia na budowę może obejmować inwestycję niewymienioną w tym katalogu, o ile wpisuje się ona w jego racjonalność, co niewątpliwie ma miejsce w niniejszej sprawie.

Sąd nie podzielił wszystkich zarzutów Skarżącego. Ta okoliczność nie ma jednak wpływu na sprawę, gdyż powyżej wykazano, dlaczego zapadłe decyzje obarczone są wadami prowadzącymi do ich uchylenia.

Sąd nie podziela zarzutu naruszenia art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez wydanie decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Organy administracji architektoniczno-budowlanej jako podmioty stosujące prawo są uprawnione do forsowania własnego poglądu na temat wykładni przepisów prawa. Podmiotem kompetentnym do oceny, czy wydane rozstrzygnięcie, dokonana subsumpcja oraz przeprowadzona wykładnia odpowiadają prawu, jest sąd administracyjny. O ile wydanie decyzji bez podstawy prawnej nie wymaga wyjaśnienia, o tyle rażące naruszenie prawa już tak. Rażącym naruszeniem prawa będzie takie działanie organu administracji publicznej, w którym organ ten wydaje swoją decyzję w oparciu o normę prawną, która ani podmiotowo, ani przedmiotowo nie wykazuje powiązania ze sprawą administracyjną tj. gdy organ stosuje normę prawną wywołującą całkowicie odmienny skutek, niż pożądany na gruncie sprawy zawisłej przed nim (zob. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 26 listopada 2021 r., sygn. akt II SA/Po 129/21, dostępny w CBOSA). Warto podkreślić, że w powołanym zarzucie również sam Skarżący podniósł błąd wykładni art. 29 p.b. przez wadliwe wyprowadzenie wniosków. Błąd w zakresie wykładni nie jest rażącym naruszeniem prawa, stąd nie doszło do naruszenia art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Sąd nie podzielił także zarzutu naruszenia art. 10 § 1 w związku z art. 79 § 1 i 2 k.p.a. oraz art. 81 k.p.a. Znamienne jest to, że decyzja Starosty została wydana w specyficznych okolicznościach. Skarżący dokonując zgłoszenia budowlanego nie zainicjował postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 30 ust. 5 p.b., zgłoszenia należy dokonać przed terminem zamierzonego rozpoczęcia robót budowlanych. Organ administracji architektoniczno-budowlanej, w terminie 21 dni od dnia doręczenia zgłoszenia, może, w drodze decyzji, wnieść sprzeciw. Do wykonywania robót budowlanych można przystąpić, jeżeli organ administracji architektoniczno-budowlanej nie wniósł sprzeciwu w tym terminie. W myśl ust. 6 powołanego przepisu organ administracji architektoniczno-budowlanej dokonuje sprzeciwu, którego formą jest decyzja administracyjna. Wydanie tejże decyzji jest jedynym aktem postępowania administracyjnego, jaki może mieć miejsce w sprawie z zakresu zgłoszenia budowlanego. Skoro zatem decyzja Starosty, jako akt administracyjny o charakterze negatywnym "otworzyła" postępowanie administracyjne, nie można postawić skutecznie zarzutu, że Skarżący nie brał udziału w tym postępowaniu. Przed wydaniem tej decyzji, rzeczone postępowanie nie toczyło się. Z tego względu nie mogło dojść do naruszenia art. 10 § 1, art. 79 § 1 i 2 oraz art. 81 k.p.a.

Sąd w składzie orzekającym zgodził się z pozostałymi zarzutami. Co więcej, rozstrzygnięcia Starosty oraz Wojewody cechuje obraza przepisów prawa materialnego, która została stwierdzona w oparciu o wnioskowanie prawnicze. Uznając, że dzięki niemu planowana inwestycja wpisuje się w katalog inwestycji objętych zwolnieniem z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, istnieje podstawa prawna, która uprawniała Skarżącego do rozpoczęcia robót budowlanych po uprzednim zgłoszeniu zamiaru ich wykonania. Z tego względu należy uznać, że działanie organów obu instancji nie powinno w ogóle zostać podjęte. W tym zakresie należy upatrywać zatem bezprzedmiotowości tego postępowania. Nie można wnieść sprzeciwu z art. 30 ust. 6 pkt 1 p.b., skoro planowana inwestycja jest objęta obowiązkiem dokonania stosownego zgłoszenia. "Przepis art. 145 § 3 p.p.s.a. jest przeniesieniem na grunt postępowania sądowoadministracyjnego instytucji obligatoryjnego umorzenia postępowania administracyjnego, przewidzianej w art. 105 § 1 k.p.a. Sąd, wstępując w rolę organu administracji publicznej, wykonuje przypisany organowi obowiązek. Umorzenie postępowania nie zależy więc od woli sądu, lecz od stwierdzenia istnienia obiektywnej przyczyny bezprzedmiotowości postępowania administracyjnego." (wyrok WSA w Opolu z dnia 27 października 2020 r., sygn. akt II SA/Op 219/20, dostępny w CBOSA).

Mając powyższe na uwadze, Sąd doszedł do przekonania o zasadności niektórych zarzutów podniesionych w skardze, chociaż Sąd uwzględnił także inne podstawy skutkujące uchyleniem zaskarżonej decyzji, co wynika z regulacji art. 134 § 1 p.p.s.a. Pomimo tego, że Sąd nie podzielił niektórych zarzutów Skarżącego, nie miało to wpływu na ostateczne rozstrzygnięcie niniejszej sprawy. W związku z tym Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a w związku z art. 135 p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty (pkt I. sentencji wyroku).

Biorąc pod uwagę to, że błędne zastosowanie przepisów prawa doprowadziło do nieuprawnionego wniesienia sprzeciwu w formie decyzji, podczas, gdy w gruncie rzeczy nie było do tego podstaw, Sąd na podstawie art. 145 § 3 p.p.s.a. umorzył postępowanie administracyjne w całości (pkt II. sentencji wyroku). Planowana inwestycja nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę tylko zgłoszenia.

O kosztach postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 200 w związku z art. 205 § 1 p.p.s.a. oraz na podstawie § 2 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2021 r. 535). Sąd zasądził zwrot kosztów postępowania w wysokości [...] zł, co stanowi równowartość wpisu stałego od skargi (pkt III. sentencji wyroku).