Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kobylski, Sędziowie Sędzia WSA Justyna Mazur, Sędzia WSA Renata Nawrot (sprawozdawca), , Protokolant starszy sekretarz sądowy Karolina Sikora, , po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lutego 2023 r. w Radomiu sprawy ze skargi S. C. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 30 grudnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą w R. z dnia 27 listopada 2020 r. znak L.Dz. [...]; 2. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego S. C. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Komendant Główny Policji (dalej: Komendant Główny, organ odwoławczy) decyzją z 30 grudnia 2020 r., nr [...], wydaną po rozpatrzeniu odwołania S.C. (dalej: skarżący, strona) od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą w R. z 27 listopada 2020 r., znak: Ldz.[...]w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256, dalej: k.p.a.) w zw. z art. 114 ust. 1 pkt 2 i art. 115a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r. poz. 360, z późn. zm.; dalej: ustawa o Policji) w związku z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, o zmianie ustawy o służbie Więziennej oraz niektórych innych ustaw, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wnioskiem z 16 listopada 2018 r. r. skarżący zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą w R. o wypłatę wyrównania wypłaconego ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy

w związku ze zwolnieniem ze służby w Policji. Uzasadniając swoje żądanie powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego (dalej: TK, Trybunał) z 30 października 2018 r., sygn. akt K 7/15, opublikowany 6 listopada 2018 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 2102).

Decyzją z 27 listopada 2020 r. znak: Ldz.[...]Komendant Wojewódzki Policji w R., działając na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 2 oraz art. 115a ustawy

o Policji w zw. z art. 9 ust.1 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, o zmianie ustawy o Służbie Więziennej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 1610, dalej: ustawa nowelizująca) - odmówił skarżącemu wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał, że ustawą nowelizującą zmieniono od 1 października 2020 r., treść art. 115a ustawy o Policji w ten sposób, że określono, iż stawkę za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego ustala się w wysokości 1/21 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego policjantowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym. Podkreślił przy tym, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej, ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy za okres przed dniem 6 listopada 2018 r. ustala się na zasadach wynikających z przepisów ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 6 listopada 2018 r. W związku z tym, w ocenie organu, funkcjonariuszowi, któremu właściwy organ ustalił wysokość ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy

i dodatkowy przed dniem 6 listopada 2018 r., nie przysługuje prawo do wyrównania jego wysokości do 1/21 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami

o charakterze stałym należnym na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym.

W ocenie organu I instancji skarżący nabył prawo do wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystany urlop w dniu zwolnienia ze służby, tj. 3 sierpnia 2009 r., zatem przed 6 listopada 2018 r., dlatego należało uznać, że wypłacony skarżącemu ekwiwalent

w 1/30 części miesięcznego uposażenia był prawidłowy i dokonany zgodnie

z obowiązującymi przepisami. Organ I instancji powołał również art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący podniósł, że nie zgadza się

z wydaną decyzją i wniósł o jej zmianę, poprzez przyznanie mu prawa do wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe.

Wskazał, że powyższa decyzja w jego przekonaniu jest błędna i się z nią nie zgadza. Wywiódł, że Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu analizowanego wyroku wyinterpretował trafnie z przepisów art. 66 ust. 2 Konstytucji oraz art. 115a ustawy

o Policji normę prawną, zgodnie z którą świadczeniem ekwiwalentnym za przepracowany dzień urlopu jest wynagrodzenie funkcjonariusza za jeden dzień roboczy. Przyjąć należy zatem, ze świadczeniem ekwiwalentnym za przepracowany dzień urlopu funkcjonariusza jest wynagrodzenia za jeden dzień roboczy.

Rzeczą organu policyjnego jest zatem dokonanie wyliczenia i wypłaty części należnego ekwiwalentu za niewykorzystany urlop na podstawie art. 115a ustawy

o Policji interpretowanego w zgodzie z art. 66 ust. 2 Konstytucji RP. Przepisy te stanowią bowiem wystarczającą podstawę prawną dla rozstrzygnięcia sprawy.

Komendant Główny po rozpoznaniu wniesionego odwołania stwierdził, że nie zasługuje ono na uwzględnienie i wskazaną na wstępie decyzją z 30 grudnia 2020 r. utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w R..

W uzasadnieniu decyzji, po przytoczeniu stanu faktycznego sprawy oraz treści art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej i art. 115a ustawy o Policji po nowelizacji, organ odwoławczy stwierdził, że w sprawie nie ma podstawy uprawniającej do wyrównania wysokości ekwiwalentu do wysokości 1/21 części miesięcznego uposażenia, albowiem skarżący nabył prawo do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy

i dodatkowy przed 6 listopada 2018 r., tj. z dniem zwolnienia ze służby. Organ odwoławczy uznał zatem, że naliczenie i wypłacenie skarżącemu ekwiwalentu nastąpiło w sposób prawidłowy i nie ma podstaw do przyznania prawa do wypłaty wyrównania tego ekwiwalentu.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu uznał, że nie zasługują one na uwzględnienie. Strona bowiem nie podnosi w swoim odwołaniu żadnych nowych okoliczności poza dotychczas wskazanymi. Odniósł się również do kwestii wypłaty ewentualnych odsetek, uznając, że nie stanowią one sprawy administracyjnej. Dochodzenie roszczeń w zakresie odsetek możliwe jest w postepowaniu cywilnym.

Na powyższą decyzję skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, domagając się uchylenia obu wydanych w sprawie decyzji.

Skarżący zaskarżonej decyzji zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 115a ustawy o Policji w związku z art. 66 ust. 2 i art. 81 Konstytucji poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że

w stanie prawnym określonym cytowanymi przepisami na dzień wydania zaskarżonej decyzji organ nie był zobowiązany do wyrównania świadczenia należnego skarżącemu na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji, podczas gdy stwierdzenie przez TK w wyroku z 30 października 2018 r., K 7/15 częściowej niezgodności art. 115a ustawy

o Policji z art. 66 ust. 2 w zw. żart. 31 ust. 3 zdanie drugie Konstytucji oraz zaniechanie ustawodawcy w zakresie nowelizacji art. 115a ustawy o Policji spowodowały, że na dzień wydania zaskarżonej decyzji istniały standardy konstytucyjne, które umożliwiałaby ustalenie wysokości należnego świadczenia, a tym samym realizację tego prawa;

2. naruszenie przepisów postępowania, a to; art. 7, art. 8 § 1, 2 k.p.a. poprzez nierzetelne zbadanie przez organy Policji obowiązującego stanu prawnego i wiodącej wykładni przepisu art. 115a ustawy o Policji oraz prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do władzy publicznej;

3. niewłaściwe zastosowanie i wykładnię art. 190 ust. 4 Konstytucji RP

w zakresie związania wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, a przez to pozbawienie skarżącego należnych mu świadczeń publicznoprawnych tj. wyrównania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop;

4. brak odniesienia do zarzutów odwołania, w szczególności co do skutków wstecznych orzeczenia TK stwierdzającego niezgodność z ustawą zasadniczą normy prawnej od daty jej wydania;

5. nieuzasadnione stanowisko, że dopiero nowelizacja ustawy o Policji dała podstawy przeliczenia ekwiwalentu i wyliczenia stronie należnego jej wyrównania, pomimo, że podstawą do wyliczenia ww. świadczenia stanowi powołany wyrok Trybunału Konstytucyjnego.

W uzasadnieniu skarżący rozwinął postawione zarzuty, konkludując swoje stanowisko, iż organy winny dokonać wyliczenia i wypłaty części należnego ekwiwalentu za niewykorzystany urlop na podstawie art. 115a ustawy o Policji, interpretowanego w zgodzie z art. 66 ust. 2 Konstytucji RP.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 137 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że przedmiotem kontroli Sądu jest zgodność zaskarżonej decyzji z przepisami prawa. Na podstawie art. 134 § 1 ustawy

z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 329, dalej p.p.s.a.) sąd przy rozstrzyganiu sprawy nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Mając na względzie wskazane kryterium legalności należało stwierdzić, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Komendanta Głównego Policji, utrzymująca w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą

w R., odmawiającą skarżącemu wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy w związku ze zwolnieniem ze służby w Policji z dniem 3 sierpnia 2009 r.

Okolicznością bezsporną w niniejszej sprawie jest to, że skarżący został zwolniony ze służby w Policji oraz, że pismem z 16 listopada 2018 r. złożył wniosek

o wyrównanie ekwiwalentu. Spór zaś dotyczy wyrównania wypłaconego ekwiwalentu.

Przepis art. 115a ustawy o Policji z 1990 r., na którego podstawie obliczono przysługujący skarżącemu ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy

i dodatkowy, stanowił wówczas, że ekwiwalent pieniężny za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego oraz za każde rozpoczęte 8 godzin niewykorzystanego czasu wolnego przysługującego na podstawie art. 33 ust. 3 ustala się w wysokości 1/30 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym.

Wyrokiem z 30 października 2018 r. w sprawie sygn. akt K 7/15 TK orzekł, że art. 115a ustawy o Policji w zakresie, w jakim ustala wysokość ekwiwalentu pieniężnego za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia, jest niezgodny z art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 zdanie drugie Konstytucji RP.

W uzasadnieniu TK podniósł, że prawo do urlopu płatnego (art. 66 ust. 2 Konstytucji RP), a także prawo do rekompensaty pieniężnej za niewykorzystany urlop, nie może być arbitralnie ograniczone, ma ono bowiem charakter bezwarunkowy, jest absolutne i nie podlega miarkowaniu. Stosownie do art. 114 ust. 2 ustawy o Policji, policjant zwalniany ze służby za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe lub dodatkowe oraz niewykorzystany czas wolny od służby (przyznany za pracę ponad wymiar) otrzymuje ekwiwalent pieniężny. Jak podkreślił Trybunał, celem tej regulacji jest zrekompensowanie funkcjonariuszowi faktycznej niemożności wykorzystania przysługującego mu urlopu, co stanowi urzeczywistnienie konstytucyjnie zagwarantowanych praw do corocznych płatnych urlopów. Funkcjonariusz zwalniany ze służby powinien otrzymać równowartość niewykorzystanych urlopów. Po ustaniu stosunku służby prawo do urlopu przekształca się w świadczenie pieniężne, będące ekwiwalentem. Trybunał wyjaśnił, że ustawodawca przyznał policjantom prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego w wymiarze 26 dni roboczych, zaś wcześniejsza regulacja przewidywała 30 dni kalendarzowych. Tym samym kwestionowany art. 115a ustawy o Policji nawiązuje do poprzednich unormowań wymiaru urlopu wypoczynkowego, bowiem przyjęty w nim współczynnik 1/30 odnosi się do wymiaru urlopu obliczanego według dni kalendarzowych, nie zaś roboczych. Przyjęcie wskaźnika 1/30 miesięcznego uposażenia policjanta oznacza, że wypłacanej policjantowi należności nie można uznać za rekompensatę ekwiwalentną, co prowadzi do naruszenia istoty corocznego płatnego urlopu chronionego przez art. 66 ust. 2 Konstytucji RP.

Skutkiem opisanego wyżej wyroku TK była utrata 6 listopada 2018 r. (data publikacji w dzienniku urzędowym) mocy obowiązującej art. 115a ustawy o Policji

w takim zakresie, w jakim określał on współczynnik ułamkowy 1/30 uposażenia policjanta jako podstawę ustalenia wysokości ekwiwalentu za niewykorzystane urlopy.

Zgodnie z art. 190 ust. 1 i ust. 3 zdanie 1 Konstytucji RP orzeczenia TK mają moc powszechnie obowiązującą, są ostateczne i wchodzą w życie z dniem ogłoszenia. Oznacza to usunięcie części danej normy prawnej z przepisu, co w niniejszej sprawie skutkuje tym, że współczynnik ułamkowy 1/30, zaniżający policjantowi wysokość należnego ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, nie może mieć zastosowania od daty wejścia w życie orzeczenia TK, tj. od 6 listopada 2018 r.

Na skutek wyroku TK wymiar ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy został zmieniony. Ustawą nowelizującą (obowiązującą od 1 października 2020 r.), mającą na celu wykonanie omawianego wyroku Trybunału, w art. 1 pkt 16 określono, że ekwiwalent pieniężny za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego wynosi 1/21 części miesięcznego uposażenia wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego funkcjonariuszowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym.

Ustawodawca w art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej zawarł normę intertemporalną, zgodnie z którą przepis art. 115a ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do spraw dotyczących wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy, wszczętych i niezakończonych przed dniem 6 listopada 2018 r. oraz do spraw dotyczących wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy policjantowi zwolnionemu ze służby od 6 listopada 2018 r. Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy za okres przed 6 listopada 2018 r. ustala się na zasadach wynikających z przepisów ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu obowiązującym przed 6 listopada 2018 r. Przy obliczaniu wysokości ekwiwalentu pieniężnego przysługującego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy za rok 2018 określa się proporcję liczby dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego przysługującego przed 6 listopada 2018 r. oraz od

6 listopada 2018 r.

Jak wynika z treści omawianego przepisu, w przypadku ustalenia ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy za okres przed

6 listopada 2018 r., należy przyjąć zasady wynikające z przepisów ustawy o Policji

w brzmieniu obowiązującym przed 6 listopada 2018 r., a więc te, które zostały zakwestionowane wprost w wyroku Trybunału z 30 października 2018 r., jako niezgodne z art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 zdanie drugie Konstytucji RP.

Sąd w obecnym składzie wpisuje się w utrwalony już nurt orzecznictwa, w świetle którego przepis art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej stanowi przejaw tzw. wtórnej niekonstytucyjności, która polega na tym, że ustawodawca powiela rozwiązania normatywne uznane już raz za niekonstytucyjne.

Oznacza to, że prawodawca przepisami przejściowymi próbuje ograniczyć zakres zastosowania wyroku Trybunału, a nadto narusza konstytucyjną zasadę powszechnej mocy obowiązującej wyroków Trybunału, które wiążą również ustawodawcę (por. m.in. wyrok WSA w Lublinie z 22 lipca 2021 r., sygn. akt III SA/Lu 193/21; wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 17 czerwca 2021 r., sygn. akt II SA/Go 449/21; wyrok WSA w Krakowie z 17 czerwca 2021 r., sygn. akt III SA/Kr 43/21; wyroki WSA w Opolu z 22 czerwca 2021 r., sygn. akt II SA/Op 141/21 i z 22 czerwca 2021 r., sygn. akt II SA/Op 185/21; wyrok WSA w Szczecinie z 10 czerwca 2021 r., sygn. akt II SA/Sz 252/21), bowiem mimo że przepis art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej zrównuje sytuację prawną funkcjonariuszy zwolnionych ze służby przed i po dniu 6 listopada 2018 r., to jednak w odniesieniu do funkcjonariuszy zwolnionych przed 6 listopada 2018 r. nakazuje przy ustalaniu wysokości ekwiwalentu stosować przepisy stare, które TK uznał za niekonstytucyjne.

W konsekwencji prowadzi to do sytuacji, w której osoby zwolnione ze służby

w tym samym lub zbliżonym do siebie czasie będą miały różnie ukształtowaną sytuację prawną w zakresie wysokości należnych świadczeń.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że zastosowana przez organy norma prawna, wyprowadzona z art. 115a ustawy o Policji w związku z art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej przy ustalaniu należnego policjantom ekwiwalentu za niewykorzystany urlop za okres przed 6 listopada 2018 r., która nakazuje stosować zaniżony przelicznik 1/30, jest oczywiście niekonstytucyjna i jako taka nie może stanowić podstawy wydanego w sprawie rozstrzygnięcia.

W świetle art. 178 ust. 1 Konstytucji RP sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom. Oznacza to, że sądy mogą odmówić zastosowania wynikającej z przepisu normy prawnej sprzecznej

w sposób oczywisty z Konstytucją. Oczywista niekonstytucyjność występuje zwłaszcza w przypadku, gdy ustawodawca wprowadził regulację identyczną jak norma objęta już wyrokiem Trybunału, w którym stwierdzono jej niekonstytucyjność. Z oczywistą niekonstytucyjnością mamy do czynienia również wtedy, gdy ustawodawca zmienia co prawda kontrolowany przepis, ale nie usuwa stwierdzonej przez TK w wyroku niezgodności, stwarzając tylko pozory restytucji konstytucyjności.

Trybunał w przywoływanym orzeczeniu wyinterpretował z przepisów art. 66 ust. 2 Konstytucji oraz art. 115a ustawy o Policji normę prawną, zgodnie z którą świadczeniem ekwiwalentnym za niewykorzystany dzień urlopu jest wynagrodzenie funkcjonariusza za jeden dzień roboczy. Tym samym przyznał policjantowi prawo do wyższego ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop. Odmienne stanowisko byłoby sprzeczne z regułami demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej, z uwagi na konieczność ochrony innych wartości konstytucyjnych.

W przedmiotowej sprawie jest to prawo gwarantowane treścią art. 66 ust. 2 Konstytucji RP, czyli prawo do urlopu i jego ekwiwalentu pieniężnego, które - jak to podkreślono w wyroku Trybunału - mają charakter bezwarunkowy (por. wyrok WSA

w Szczecinie z 10 listopada 2021 r., sygn. akt II SA/Sz 617/21, publ. CBOSA).

Regulacja zawarta w art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej narusza nie tylko zasadę mocy wiążącej ostatecznych wyroków Trybunału, lecz również zasadę równości wobec prawa i równego traktowania przez władze publiczne, stosownie do art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Do jej istoty należy bowiem nakaz jednakowego traktowania podmiotów charakteryzujących się podobnymi cechami prawnie istotnymi, znajdujących się

w zbliżonej sytuacji, oraz zakaz różnicowania tych podmiotów. Natomiast omawiany przepis faktycznie różnicuje sytuację prawną funkcjonariuszy poprzez wskazanie dwóch wymiarów mnożnika ułamkowego należnego im ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, w tym jednego odpowiadającego standardom konstytucyjnym.

Ponownie rozpoznając sprawę organy uwzględnią przedstawioną powyżej ocenę prawną, stosownie do art. 153 p.p.s.a., w szczególności mając na względzie art. 114 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji (policjant zwalniany ze służby za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe lub dodatkowe oraz za niewykorzystany czas wolny od służby, przyznany za pracę ponad wymiar, otrzymuje ekwiwalent pieniężny), dokonają wyliczenia i wypłaty skarżącemu części należnego ekwiwalentu za niewykorzystany urlop na podstawie art. 115a ustawy o Policji, zgodnie z art. 66 ust. 2 Konstytucji RP (pracownikowi przysługuje prawo do określonych w ustawie dni wolnych od pracy

i corocznych płatnych urlopów oraz maksymalnych norm czasu pracy) i stanowiskiem TK, wyrażonym w wyroku z 23 lutego 2010 r., sygn. akt K 1/08 (publ. OTK ZU nr 2/A/2010, poz. 14), zgodnie z którym prawo to gwarantowane jest w art. 66 ust. 2 Konstytucji w sposób bezwarunkowy, a rekompensata pieniężna za niewykorzystany (płatny) urlop stanowi konieczny substytut otrzymywany w miejsce niewykorzystanego urlopu.

Odnosząc się do kwestii odsetek, Sąd wskazuje, że przepisy ustawy o Policji, jak i wydane na jej podstawie akty wykonawcze, nie zawierają regulacji, która przyznaje organom Policji kompetencje do rozstrzygania w drodze decyzji administracyjnej sprawy odsetek ustawowych od niewypłaconego w terminie uposażenia i innych należności pieniężnych, w tym ekwiwalentu za niewykorzystany urlop. W wyroku z 3 lutego 2015 r., sygn. akt I OSK 1467/13 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że droga administracyjna w przedmiocie dochodzenia odsetek przysługuje tam, gdzie przepis określonej pragmatyki służbowej przewiduje prawo do odsetek, a jednocześnie nie zarezerwował dla ich dochodzenia drogi przed sądem powszechnym (por. także wyrok NSA z 29 kwietnia 1998 r., sygn. akt I SA 1713/97). Ponieważ przepisy ustawy o Policji nie przewidują prawa funkcjonariusza do odsetek za niewypłacenie mu w terminie uposażenia, ekwiwalentu lub innych świadczeń ze stosunku służbowego, należy zatem uznać, że roszczenie o odsetki jest oparte na cywilnoprawnej konstrukcji opóźnienia

w spełnieniu świadczenia pieniężnego i może być dochodzone wyłącznie przed sądem powszechnym.

Podsumowując, skarga okazała się uzasadniona.

Mając na względzie naruszenie przez organy obu instancji przepisów prawa materialnego, tj. przepisów Konstytucji RP, w szczególności art. 66 ust. 2 i art. 190 ust. 4 oraz art. 115a ustawy o Policji w związku z art. 9 ustawy nowelizującej, poprzez ich błędną wykładnię w stopniu, który miał wpływ na wynik sprawy, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. oraz art. 135 p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.