drukuj    zapisz    Powrót do listy

602 ceny 6401 Skargi organów nadzorczych na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym), Samorząd terytorialny, Rada Miasta, Stwierdzono nieważność uchwały w całości, III SA/Gl 631/22 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2022-11-24, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Gl 631/22 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2022-11-24 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2022-08-12
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Adam Gołuch /sprawozdawca/
Barbara Orzepowska-Kyć /przewodniczący/
Magdalena Jankiewicz
Symbol z opisem
602 ceny
6401 Skargi organów nadzorczych na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Samorząd terytorialny
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność uchwały w całości
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 1867 art. 4 ust. 1 pkt 8, art. 50a ust. 1 art.
Ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym - t.j
Dz.U. 2016 poz 446 art. 91 ust. 1 w zw. z ust. 4
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Orzepowska-Kyć, Sędziowie Sędzia WSA Adam Gołuch (spr.), Sędzia WSA Magdalena Jankiewicz, Protokolant St. sekr. sąd. Joanna Spadek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 listopada 2022 r. sprawy ze skargi Wojewody Śląskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Zawierciu z dnia 17 lipca 2017 r. nr XLIII/389/17 w przedmiocie cen za przewóz osób środkami komunikacji miejskiej stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.

Uzasadnienie

Rada Miejska w Zawierciu w dniu 17 lipca 2017 r. podjęła uchwałę Nr XLIII/389/17 w sprawie ustalenia wysokości cen za przewóz osób środkami komunikacji miejskiej wykonywanych przez Zakładu Komunikacji Miejskiej Spółka z o.o. w Zawierciu na podstawie art. 50a ust. 1 ustawy z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1867 ze zm.) dalej u.p.t.z. oraz art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 40 ust. 1 i art. 42 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 446 ze zm.), dalej u.s.g.

W treści uchwały wskazano:

Zgodnie z § 1 uchwały, ustala się ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym realizowanym na liniach komunikacyjnych przez Zakład Komunikacji Miejskiej Spółka z o.o. w Zawierciu określone w załączniku nr 1 do uchwały.

W § 2 uchwały, ustalono zasady stosowania ulg w przejazdach na liniach komunikacji miejskiej, wykonywanych przez Zakład Komunikacji Miejskiej Spółka z o.o. w Zawierciu określone w załączniku nr 2 do uchwały.

W § 3 uchwały, określono, że z dniem wejścia w życie niniejszej uchwały traci moc uchwała Nr XXX/279/16 Rady Miejskiej w Zawierciu z dnia 30 listopada 2016 r.,

w sprawie ustalenia wysokości cen za przewóz osób środkami komunikacji miejskiej oraz stosowania ulg w przejazdach na liniach komunikacji miejskiej wykonywanych przez Zakładu Komunikacji Miejskiej Spółka z o.o. w Zawierciu za wyjątkiem pkt. 1 ust. 2 załącznika nr 2 do uchwały Nr XXX/279/16, który traci moc z dniem 31.12.2017 r.

W § 4 uchwały powierzono jej wykonanie Prezydentowi Miasta Zawiercie

W § 5 uchwały określono jej ogłoszenie w Dzienniku Urzędowym Województwa Śląskiego oraz wejście w życie z dniem 1 września 2017 r., z zastrzeżeniem ust. 1 pkt. 1 załącznika nr 2 do uchwały, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2018 r.

W stosunku do uchwały nie wydano rozstrzygnięcia nadzorczego.

Powyższą uchwałę zaskarżył Wojewoda Śląski, na podstawie art. 93 ust. 1 u.s.g. w zw. z art.54 § 1 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.)

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach Wojewoda Śląski (dalej: skarżący wojewoda, organ nadzoru) 12 sierpnia 2022 r. (data wpływu skargi do sądu) wniósł o: stwierdzenie nieważności opisanej powyżej uchwały Rady Miasta Zawiercie Nr XLIII/389/2017 w sprawie ustalenia wysokości cen za przewóz osób środkami komunikacji miejskiej wykonywanych przez Zakładu Komunikacji Miejskiej Spółka z o.o. w Zawierciu (dalej jako: uchwała) w całości jako sprzecznej z art. 50a ust. 1 i art. 50b u.p.t.z., w zw. z art. 2 i art. 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej (dalej jako: KRP).

W uzasadnieniu skargi organ nadzoru stwierdził, że powyższa uchwała została podjęta z istotnym naruszeniem przepisów art. 50a ust. 1 i art. 50b u.p.t.z.,

Zgodnie z art. 50a u.p.t.z., "Rada gminy może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w gminnych przewozach pasażerskich (...). Przywołany przepis zdaniem organu nadzoru wskazuje na możliwość a nie na obowiązek ustalenia cen za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w gminnych przewozach pasażerskich. Natomiast zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust.1 pkt.3 u.p.t.z., przez gminne przewozy pasażerskie należy rozumieć "przewóz osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywany w granicach administracyjnych jednej gminy lub gmin sąsiadujących, które zawarły stosowne porozumienie lub które utworzyły związek międzygminny; inne niż przewozy powiatowe, powiatowo-gminne, metropolitalne, wojewódzkie i międzywojewódzkie". Powołany przepis stanowi podstawę do wydania aktu prawa miejscowego. Zatem określone w uchwale podjętej na jego podstawie ceny maksymalne, prawnie wiążą wszystkie podmioty, które zajmują się na terenie gminy świadczeniem usług przewozowych wykonywanych w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w gminnych przewozach pasażerskich. Z kolei przewóz o charakterze użyteczności publicznej został zdefiniowany w art. 4 ust.1 pkt.12 u.p.t.z., zgodnie z którym oznacza powszechnie dostępna usługa w zakresie publicznego transportu zbiorowego wykonywana przez operatora publicznego transportu zbiorowego w celu bieżącego i nieprzerwanego zaspokajania potrzeb przewozowych społeczności na danym obszarze. Natomiast operatorem publicznego transportu zbiorowego może być samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie (art. 4 ust.1 pkt. 8 u.p.t.z.).

Skarżący podkreślił, że przedmiotowa uchwała stanowi akt prawa miejscowe-go, a organ wykonujący kompetencję prawodawcy zawartą w upoważnieniu usta-wowym, jest obowiązany działać ściśle w granicach tego upoważnienia.

W związku z czym Organ nadzoru stwierdził, iż uchwała podjęta została z istotnym naruszeniem prawa, ponieważ Rada Miasta nie wypełniła normy wynikającej z delegacji ustawowej z art. 50a ust. 1 u.p.t.z. poprzez ustalenie ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym do konkretnego przewoźnika w tym przypadku do miejskiej spółki z o.o., a jego adresat powinien zostać abstrakcyjne a nie indywidualnie określony. Tym bardziej, że na terenie jednej gminy, może świadczyć tego rodzaju usługi wielu operatorów. Ponieważ u.p.t.z. umożliwia powierzanie tej funkcji zarówno co do całej sieci gminnych przewozów jak i do poszczególnych linii komunikacyjnych.

Ponadto organ nadzoru wskazał, też na inne istotne naruszenia prawa w zaskarżonej uchwale co do cen ujętych w załączniku nr 1 do uchwały ponieważ nie wypełniają one w sposób prawidłowy normy kompetencyjnej wynikającej z przepisów art. 50a ust. 1 i art. 50b u.p.t.z., ponieważ czym innym jest ustalanie opłat za usługi przewozowe a czym innym taryf opłat (cenników) za usługi przewozowe, czyli konkretnych biletów czy to jednorazowych ulgowych czy też okresowych ( np. miesięcznych). Należy ta kompetencja do organizatora publicznego transportu zbiorowego w zależności od rodzaju przewozów odpowiednio : wójta, burmistrza, Prezydenta itd. ( organu wykonawczego), ponieważ to organizator ustala opłaty za przewóz oraz innych opłat, o których mowa w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz.U. z 2020 r. poz. 8), za usługę świadczoną przez operatora w zakresie publicznego transportu zbiorowego, (art. 15 ust.1 pkt. 10 u.p.t.z.).

Również uzgadnianie uprawnień do ulgowych przejazdów w przewozach o charakterze użyteczności publicznej należy do kompetencji organu wykonawczego, który wykonuje zadania organizowania publicznego transportu zbiorowego (art. 46 ust.1 pkt.6 i 11 u.p.t.z.). W związku z czym Organ nadzoru stwierdził, iż uchwała w Załączniku nr 2 do uchwały, zawiera zapisy, w których zostały określone

uprawnienia do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami komunikacji miejskiej na terenie gminy Zawiercie wykraczające poza kompetencje Rady Miasta zawarte w art. 50a ust. 1 u.p.t.z., który to przepis został wprowadzony do zaskarżonej uchwały., co oznacza naruszenie kompetencji organu wykonawczego gminy czyli Prezydenta Miasta Zawiercie.

W ocenie organu nadzoru Rada Miasta w zaskarżonej uchwale wykroczyła poza delegację ustawową czym istotnie naruszyła prawo.

Dodatkowo organ nadzoru przywołał treść art. 8 u.p.t.z., który stanowi, że:

"Do zadań organizatora należy:

1) planowanie rozwoju transportu;

2) organizowanie publicznego transportu zbiorowego;

3) zarządzanie publicznym transportem zbiorowym".

Z przywołanego wyżej przepisu organ nadzoru wywodzi, iż wszystkie te wyżej wskazane zadania w imieniu gminy co do zasady wykonuje organ wykonawczy. Natomiast Rada Gminy wypowiada się w ściśle enumeratywnie wskazanych sprawach gdy niezbędne jest stanowienie przepisów prawa miejscowego np.: uchwala plan transportowy, określa przystanki komunikacyjne i dworce oraz warunki i zasady korzystania z nich, czy też ustala ceny maksymalne za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej.

W związku z powyższym w oparciu wskazane naruszenia prawa organ nadzoru wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości.

W odpowiedzi na skargę z dnia 27 września 2022 r. Prezydent Miasta Zawier-cie wskazał, że przychyla się do treści skargi wniesionej w sprawie uchwały Rady Miejskiej w Zawierciu z 17 lipca 2017 r. Nr XLIII/389/2017 w sprawie ustalenia wysokości cen za przewóz osób środkami komunikacji miejskiej, pozostawiając rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie ocenie Sądu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 137 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.) - dalej "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stosownie do art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m. in. orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej. Jak stanowi art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę będącą aktem prawa miejscowego, stwierdza nieważność tej uchwały w całości lub w części albo stwierdza, że została wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie jej nieważności.

W niniejszej sprawie kontroli sądowoadministracyjnej poddana została uchwała Rady Miejskiej z dnia 17 lipca 2017 r. Nr XLIII/389/17 w sprawie ustalenia wysokości cen za przewóz osób środkami komunikacji miejskiej wykonywanych przez Zakładu Komunikacji Miejskiej Spółka z o.o. w Zawierciu

Zaskarżona uchwała stanowi akt prawa miejscowego.

Przypomnieć należy, że art. 40 ust. 1 u.s.g,. przyznaje gminie prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy na podstawie upoważnień ustawowych. Zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji RP akty prawa miejscowego są źródłami powszechnie obowiązującego prawa na obszarze działania organów, które je ustanowiły. Akty prawa miejscowego jako akty prawa powszechnie obowiązującego mają charakter generalny i abstrakcyjny i obejmują swoim zasięgiem wszystkie podmioty funkcjonujące na obszarze ich obowiązywania. Zawarte w zaskarżonej uchwale normy prawne ustalające ceny za usługi przewozowe i opłaty dodatkowe w publicznym transporcie zbiorowym w gminnych przewozach pasażerskich organizowanych przez gminę Miasto Zawiercie niewątpliwe mają charakter norm generalnych, wyznaczających adresatom tych norm określony sposób zachowania oraz charakter powszechny na terenie gminy i wywołujący określone skutki prawne.

Podkreślić również należy, że zgodnie z zasadą praworządności organy władzy publicznej działają w granicach i na podstawie obowiązującego prawa. Zasadę tę wyraża art. 7 Konstytucji RP. Przepis ten zawiera normę zakazującą domniemywania kompetencji organu i tym samym nakazuje, by wszelkie działania organu władzy publicznej były oparte na wyraźnie określonej normie kompetencyjnej. Normy upoważniające powinny być interpretowane w sposób ścisły i literalny. Zakazuje się dokonywania wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii. Zgodnie z art. 94 Konstytucji RP organy samorządu terytorialnego ustanawiają akty prawa miejscowego na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie. Oznacza to, że regulacje zawarte w akcie prawa miejscowego mają na celu jedynie "uzupełnienie" przepisów powszechnie obowiązujących rangi ustawowej, kształtujących prawa i obowiązki ich adresatów. Za niedopuszczalne uznać należy zarówno pomijanie przez radę gminy materii przekazanej temu organowi do uregulowania na mocy delegacji ustawowej, jak również regulowanie raz jeszcze tego, co zostało już uregulowane w źródle prawa powszechnie obowiązującego, bądź modyfikowanie przepisu ustawowego przez akt wykonawczy niższego rzędu, co możliwe jest tylko w granicach wyraźnie przewidzianego upoważnienia ustawowego. Każde unormowanie wykraczające poza udzielone upoważnienie ustawowe należy uznać za naruszenie normy upoważniającej i zarazem naruszenie konstytucyjnych warunków legalności aktu prawa miejscowego wydanego na podstawie upoważnienia ustawowego. Tego rodzaju wykroczenie przez organ uchwałodawczy poza granice upoważnienia ustawowego do wydawania aktu prawa miejscowego należy ocenić jako istotne naruszenie prawa, skutkujące nieważnością wadliwego przepisu prawa miejscowego.

Ustanawiając sankcję nieważności jako następstwo naruszenia przepisu prawa, ustawodawca nie określił rodzaju naruszenia prawa, które prowadziłoby do zastosowania tej sankcji. W tym zakresie należy odwołać się do przepisów ustawy o samorządzie gminnym. Na gruncie przepisów u.s.g. przewidziane zostały dwa rodzaje naruszeń prawa, które mogą być wywołane przez ustanowienie aktów uchwalanych przez organy gminy: naruszenia istotne lub nieistotne (art. 91 u.s.g.). Brak jest jednak ustawowego zdefiniowania obu naruszeń, co stwarza konieczność sięgnięcia do stanowiska wypracowanego w tym zakresie w doktrynie i w orzecznictwie. Za "istotne" naruszenie prawa uznaje się uchybienie, prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym. Do nich zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał (por. M. Stahl, Z. Kmieciak, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego w świetle orzecznictwa NSA i poglądów doktryny, Samorząd Terytorialny 2001, z. 1-2, s. 101-102). W judykaturze za istotne naruszenie prawa, będące podstawą do stwierdzenia nieważności aktu, uznaje się takiego rodzaju naruszenia prawa jak: podjęcie uchwały przez organ niewłaściwy, brak podstawy do podjęcia uchwały określonej treści, niewłaściwe zastosowanie przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały, naruszenie procedury podjęcia uchwały (por. wyroki NSA: z 11 lutego 1998 r. sygn. akt II SA/Wr 1459/97, Lex nr 33805; z 8 lutego 1996 r. sygn. akt SA/Gd 327/95, Lex nr 25639). Stwierdzenie nieważności uchwały może nastąpić tylko wtedy, gdy uchwała pozostaje w wyraźnej sprzeczności z określonym przepisem prawnym, co jest oczywiste i bezpośrednie oraz wynika wprost z treści tego przepisu. Z kolei naruszenia o charakterze nieistotnym są jedynie przesłanką do wskazania, że akt został wydany z naruszeniem prawa, ale nie stanowią przesłanki do stwierdzenia jego nieważności.

Zaskarżoną uchwałę podjęto na podstawie art.50a ust.1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2021r. poz.1371 ze zm.) oraz na podstawie oraz art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 40 ust. 1 i art. 42 ustawy z 8 marca 1990 r. u.s.g.

Zgodnie z treścią art.50a ust.1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. rada gminy może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w gminnych przewozach pasażerskich (...).

Ustawa o publicznym transporcie zbiorowym w art. 4 ust. 1 pkt 8 definiuje, że operator publicznego transportu zbiorowego, to samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego na linii komunikacyjnej określonej w umowie, zaś w pkt 9, że organizator publicznego transportu zbiorowego to właściwa jednostka samorządu terytorialnego albo minister właściwy do spraw transportu, zapewniający funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego na danym obszarze; organizator publicznego transportu zbiorowego jest "właściwym organem", o którym mowa w przepisach rozporządzenia (WE) nr 1370/2007. Jednocześnie zgodnie z art. 7 ust 4 pkt 1 ustawy, określone w ustawie zadania organizatora, o którym mowa w ust. 1 pkt 1-5, wykonuje, w przypadku gminy - wójt, burmistrz albo prezydent miasta. Kompetencja zatem do obniżenia wysokości opłaty dodatkowej w razie natychmiastowego jej uiszczenia lub w terminie wyznaczonym w wezwaniu do zapłaty, została wyraźnie zastrzeżona dla przewoźnika i organizatora publicznego transportu zbiorowego. Dodatkowo realizacja tego uprawnienia, stosownie do art. 33a ust. 6 ustawy - Prawo przewozowe może nastąpić w regulaminie przewozu lub w taryfie. Ustawowo zakreślono więc nie tylko krąg podmiotów uprawnionych do obniżenia wysokości opłaty dodatkowej w przypadku uiszczenia jej w określonym terminie ale narzucono również formę, w jakiej mogą swoje uprawnienie zrealizować i nie jest to uchwała organu, o którym mowa w art. 34a ust.2 ustawy - Prawo przewozowe.

Rada Miejska w Zawierciu wychodząc poza zakres upoważnienia ustawowego naruszyła zatem normy konstytucyjne wynikające z art. 7 i 94 Konstytucji RP nakazującą organom władzy publicznej działanie jedynie na podstawie i w granicach prawa.

Zaskarżona uchwała stanowi akt prawa miejscowego. Stosownie do art. 40 u.s.g., na podstawie upoważnień ustawowych gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy. Akty prawa miejscowego jako akty prawa powszechnie obowiązującego (art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej) mają charakter generalny, abstrakcyjny i obejmują swoim zasięgiem wszystkie podmioty funkcjonujące na obszarze swojego obowiązywania.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 w zw. z ust. 4 u.s.g., uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne (...).

W przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały lub zarządzenia, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę lub zarządzenie wydano z naruszeniem prawa.

Skarga organu nadzoru, oparta na zarzucie istotnego naruszenia przepisu prawa materialnego – art.50a ust.1u.p.t.z.

Oczywiste jest, że granice samodzielności działania organów gminy wyznacza legalność działania tych organów. Wykonywanie uchwałodawczej działalności powinno się odbywać zawsze zgodnie z obowiązującym prawem.

W konsekwencji, należało przyznać rację organowi nadzoru, że za niezgodny z prawem uznać należy wydany na podstawie art.50a ust.1u.p.t.z. akt prawa miejscowego, ponieważ Rada Miasta nie wypełniła normy wynikającej z delegacji ustawowej z art. 50a ust. 1 u.p.t.z. poprzez ustalenie ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym do konkretnego przewoźnika w tym przypadku do miejskiej spółki z o.o., a jego adresat powinien zostać abstrakcyjne a nie indywidualnie określony. Delegacja wynikająca art. 50a ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym wykonana została wadliwie co pozawala na stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały

W konsekwencji stwierdzić należy, że z powodu wykroczenia poza kompetencje zawarte w art. 50a ust. 1 u.p.t.z., Rada Miasta naruszyła kompetencje organu wykonawczego gminy czyli Prezydenta Miasta Zawiercie.

Sąd swoje stanowisko oparł na przytoczonych przepisach prawa znajdują-cych zastosowanie w sprawie i ich obszernej wykładni z uwzględnieniem orzecznic-twa Trybunału Konstytucyjnego i stanowiska doktryny.

Mając powyższe na uwadze, dokonana przez Sąd kontrola legalności zaskar-żonej uchwały potwierdziła, że narusza ona prawo przez zawarcie w niej regulacji wykraczających poza zakres delegacji ustawowej z art. 50a ust. 1 u.p.t.z., tym samym niezbędnym stało się stwierdzenie nieważności przedmiotowej Uchwały w całości.

Reasumując, zakres naruszeń prawa, których dopuściła się Rada Miejska Zawiercie podejmując zaskarżoną uchwałę, zobowiązywały Sąd do stwierdzenia, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. nieważności zaskarżonej uchwały w całości.



Powered by SoftProdukt