Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jacek Pruszyński, Sędziowie sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz,, sędzia WSA Andrzej Melezini (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 18 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi M. G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] lipca 2019 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automacie poza kasynem gry oddala skargę

Zaskarżoną do sądu decyzją z [...] lipca 2019 r., nr [...], Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w B. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika P. Urzędu Celno-Skarbowego w B. z [...] marca 2019 r., nr [...], wymierzającą M. G. karę pieniężną w wysokości 48.000 zł z tytułu urządzania gier na automatach Apex Hot Magie Fruits [...], Apollo Games [...], Apex [...], Kajot [...] poza kasynem gry.

W przedmiotowej sprawie 30 października 2010 r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w Ł. przeprowadzili w lokalu przy ul. Ś. w Z. kontrolę w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych. W lokalu zastali podłączone do prądu i sieci Internet, gotowe do gry cztery automaty: Apex Hot Magie Fruits [...], Apollo Games [...], Apex [...], Kajot [...].

Z przebiegu przeprowadzonego eksperymentu ustalono, że ww. automaty: - są urządzeniami elektronicznymi, - realizują wygrane pieniężne, - gry na urządzeniach zawierają element losowości, o czym świadczy to, że: przeprowadzenie jednej gry na kontrolowanych urządzeniach wymaga jednokrotnego wciśnięcia odpowiedniego pola dotykowego na dolnym monitorze wprawiającego w ruch bębny, które obracają się z dużą prędkością i po chwili samoczynnie się zatrzymują; trafienie układu wygrywającego zależy wyłącznie od oprogramowania urządzeń do gry.

Ze sporządzonej na potrzeby postępowania karnego opinii biegłego sądowego z 19 listopada 2014 r. dotyczącej ww. urządzeń wynika m.in., że: - oferowane gry są realizowane na urządzeniach komputerowych, - gry są organizowane w celach komercyjnych - gry wymagają wniesienia opłaty za gry, - gry są grami komercyjnymi - możliwe są bezpośrednie wypłaty realizowane przez hoppery każdego automatu, - gry mają charakter losowy - wynik każdej pojedynczej gry jest zależny od przypadku oraz - po uruchomieniu każdej gry - o jej wyniku decyduje algorytm gry, - grający nie ma żadnego wpływu na końcowy wynik pojedynczej gry; w tym sensie każda pojedyncza gra wideo ma charakter losowy, - gry zawierają element losowości - programy gier są napisane standardowo z wykorzystaniem procedur losowych, - automaty umożliwiają przeprowadzenie rozliczeń finansowych prowadzonych gier w oparciu o stan liczników wewnętrznych automatów.

W wyniku dokonanej analizy protokołu kontroli, w którym ustalono przebieg gry na urządzeniach na podstawie przeprowadzonego eksperymentu oraz opinii biegłego ustalono, że automaty zezwalały na gry o charakterze komercyjnym (możliwość gry występuje dopiero po uiszczeniu środków pieniężnych) oraz o charakterze losowym, bowiem układ znaków na automacie jest losowy i nie zależy od zręczności (umiejętności gracza).

Organ, w oparciu o przepisy ustawy z 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 201 poz. 1540 ze zm., dalej jako: "u.g.h."), prezentując językową definicję "urządzającego." grę stwierdził, że jest nim ten, kto zapewnia, stwarza, organizuje warunki umożliwiające udział w: loterii pieniężnej, loterii fantowej, bingo fantowe, grze hazardowej, turnieju pokera, grze liczbowej, grze hazardowej prowadzonej bez koncesji lub zezwolenia, czy w końcu grze na automatach prowadzonej poza kasynem gry.

DIAS wskazał, że skarżąca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła umowę dzierżawy powierzchni ze spółką T. sp. z o.o. w W. i H. sp. z o.o. w W., w ramach których umożliwiła ww. spółkom zainstalowanie urządzeń do gier. Zgodnie z umową z [...] czerwca 2014r. ze spółką T., wydzierżawiająca zobowiązała się do udostępnienia dzierżawcy powierzchni stanowiącej część lokalu celem zainstalowania urządzeń do gier. Dzierżawca zobowiązał się płacić wydzierżawiającemu miesięczny czynsz dzierżawy w wysokości 200 zł miesięcznie, płatny z chwilą uruchomienia urządzeń. Kolejna umowa z [...] czerwca 2014r. ze spółką H. również dotyczyła dzierżawy części lokalu z przeznaczeniem na umieszczenie urządzeń do gier. Zgodnie z tą umową dzierżawca zobowiązał się płacić wydzierżawiającemu miesięczny czynsz dzierżawny w wysokości 100 zł miesięcznie płatny w chwili ich uruchomienia.

Dalej organ wskazał, że niniejsza sprawa była już przedmiotem oceny przez WSA w Białymstoku, który wyrokiem z 18 stycznia 2018 r., sygn. I SA/Bk 1645/17, uchylił decyzję DIAS w B. z [...] września 2017 r. w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry wydaną wobec skarżącej. Sąd, oceniając legalność zaskarżonej decyzji w kontekście zarzutów skargi, uznał, że stan faktyczny sprawy nie upoważnił organu do stosowania wobec skarżącej przepisów u.g.h. i zastosowania wobec skarżącej sankcji finansowej przewidzianej art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 89 us. 2 pkt 2 u.g.h.

Organ podniósł więc, że Naczelnik P. Urzędu Celno-Skarbowego ponownie rozpoznając sprawę, ustalił na podstawie przedstawionej przez stronę księgi przychodów i rozchodów wpływy netto pochodzące od firm T. i H.:

1. T. sp. z o.o.

- 25 czerwca 2014 r. - 162,60 zł (200 zł brutto);

- 30 czerwca 2014 r. - 243,90 zł (300 zł brutto);

- 28 lipca 2014 r. - 243,90 zł (300 zł brutto);

- 30 sierpnia 2014 r. - 81,30 zł (100 zł brutto);

- 30 listopada 2014 r. - 243,90 zł (300 zł brutto);

2. H. sp. z o.o.

- 25 czerwca 2014 r. - 81,30 zł (100 zł brutto);

- 30 czerwca 2014 r. - 243,90 zł (300 zł brutto);

- 28 lipca 2014 r. - 243,90 zł (300 zł brutto);

- 30 sierpnia 2014 r.-162,60 zł (200 zł brutto);

- 30 listopada 2014 r.- 162,60 zł (200 zł brutto).

Skarżąca w piśmie z 22 lutego 2019 r. wyjaśniała, że: "w lipcu 2014 nie było opłaty za dzierżawę powierzchni ww. lokalu i nie ma faktur, oraz za październik 2014, gdyż 30 października 2014 r. były zabrane maszyny przez Urząd Celny w Ł. i ww. firmy nie zapłaciły za dzierżawę powierzchni. Pozostałe ujęte pozycje w rejestrze, od firm H. i T., nie dotyczą kontrolowanego lokalu". Zdaniem organu złożone przez stronę wyjaśnienia potwierdzają, że umowy zawarte przez nią z wymienionymi firmami nie są typowymi umowami dzierżawy powierzchni, a umowami na prowadzenie wspólnego przedsięwzięcia w zakresie urządzania gier hazardowych.

W opinii organu, pomimo treści umowy wskazującej tylko na dzierżawę powierzchni, skarżąca wspólnie z ww. spółkami urządzała gry na automatach hazardowych. W ramach prowadzonej działalności umożliwiała ona funkcjonowanie automatów poprzez zapewnienie im odpowiedniego miejsca i zasilania elektrycznego, sprawowała stałą opiekę nad ustawionymi w lokalu urządzeniami poprzez zobowiązanie do niezwłocznego powiadamiania właściciela automatów w przypadku włamania lub jakiegokolwiek istotnego uszkodzenia urządzeń. Czynsz za dzierżawę części lokalu uzależniony był od uruchomienia automatów. Ponadto, organ ustalił na podstawie zdjęć z portalu Facebook, że po obu stronach jedynego wejścia do budynku pod adresem, gdzie prowadzona była działalność gospodarcza skarżącej w formie sklepu spożywczego "S." i ujawniono urządzanie gier na automatach poza kasynem gry - znajdowały się reklamy sprzedaży piwa w promocyjnych cenach ściśle powiązane z urządzaniem gier na automatach.

Wobec powyższego, zdaniem organu, skarżąca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła pozorne umowy dzierżawy części lokalu z zamiarem prowadzenia wspólnego przedsięwzięcia w zakresie urządzania gier na ww. automatach będących automatami w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych, poza kasynem gry. Tym samym podlega ona karze pieniężnej, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h., wysokość której określa art. 89 ust. 2 pkt 2 ustawy, to jest w wysokości 12.000 zł od każdego automatu.

Skarżąca złożyła skargę do WSA w Białymstoku. Zaskarżając decyzję w całości, zarzuciła naruszenie:

- art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej jako: "p.p.s.a.") poprzeznie uwzględnienie przez organ administracji publicznej orzekający ponownie w tej samej sprawie oceny prawnej i wskazań wyrażonych wcześniej w wyroku WSA w Białymstoku z 18 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Bk 1645/17;

- art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw.z art. 6 ust. 4 u.g.h. poprzez skierowanie decyzji wymierzającej karę za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry do skarżącej niebędącej zobowiązaną do uzyskania zezwolenia na prowadzenie kasyna gry, a tym samym niemogącej ponosić sankcji administracyjnej w postaci kary pieniężnej na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.;

- art. 133 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 ze zm., dalej jako: "o.p.") w zw. z art. 89 ust. 1 pkt 2 oraz art. 91 u.g.h. poprzez skierowanie decyzji wymierzającej karę pieniężną za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry do podmiotu nieurządzającego gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.;

- art. 121 § 1 i art. 122 o.p. w zw. z art. 89 ust. 1 pkt 2 oraz art. 91 u.g.h. polegające na niepodjęciu przez organ podatkowy wszelkich działań mających na celu dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, że skarżąca jest podmiotem urządzającym gry na automatach poza kasynem. Skarżąca nie dokonywała jakichkolwiek czynności związanych z organizowaniem gier, objaśnianiem ich zasad i obsługiwaniem samych urządzeń;

- art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 14 ust. 1 u.g.h. poprzez ich błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie polegające na pociągnięciu skarżącej do odpowiedzialności administracyjnej i wymierzeniu jej kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry, w sytuacji gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów w świetle dokonanych ustaleń faktycznych, powinna skutkować odstąpieniem od wymierzenia kary, na skutek stwierdzenia, że czynności skarżącej nie mogą być zakwalifikowane jako wypełniające pojęcie urządzania gier na automatach poza kasynem gry;

- art. 65 § ł i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, dalej jako: "k.c.") w zw. z art. 659 § 1 i 2 k.c. poprzez dokonanie przez organ błędnej wykładni umowy dzierżawy zawartej przez skarżącą wskutek przyjęcia, że z umowy tej wynikają dla skarżącej prawa i obowiązki istotnie odmienne niż wynikające ze zwykłej umowy dzierżawy powierzchni, w szczególności udostępnienie lokalu do zamontowania urządzeń, zawiadamianie serwisanta urządzeń o awariach urządzenia, włączenie automatów do sieci elektrycznej, w sytuacji kiedy czynności takie nie mogą świadczyć o podejmowaniu przez skarżącą działalności możliwej do określenia mianem "urządzania gier".

Ze względu na powyższe zarzuty, skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej jej wydanie decyzji organu pierwszej instancji, orzeczenie o kosztach postępowania oraz o rozważenie przez organ uchylenia zaskarżonej decyzji w trybie samokontroli.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Stosownie do treści przepisu art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 - dalej również jako: p.p.s.a.) sąd administracyjny uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b), inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c).

Badając legalność zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej Sąd nie stwierdził naruszenia przez organy administracji przepisów prawa uzasadniających uchylenie wydanych aktów.

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja wymierzająca Skarżącej karę pieniężną z tytułu urządzania gier na automacie poza kasynem.

Należy podkreślić, że w przedmiotowej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wydał dnia 18 stycznia 2018 r. wyrok kasacyjny o sygn. akt I SA/Bk 1645/17. Zarówno organy administracji, jak i Sąd orzekający w niniejszej sprawie, na mocy art. 153 p.p.s.a. są związane oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w przywołanym wyroku.

Zgodnie z art. 153 p.p.s.a., ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Przez ocenę prawną należy rozumieć sąd o prawnej wartości sprawy. Ocena prawna może dotyczyć stanu faktycznego, wykładni przepisów prawa materialnego i procesowego, prawidłowości korzystania z uznania administracyjnego oraz kwestii zastosowania określonego przepisu prawa jako podstawy do wydania decyzji. Wskazania co do dalszego postępowania stanowią z reguły konsekwencję oceny prawnej. Dotyczą one sposobu działania w toku ponownego rozpoznania sprawy i mają na celu uniknięcie błędów już popełnionych i wskazanie kierunku, w którym winno zmierzać przyszłe postępowanie (J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2012 r., s. 397 uw. 1, 2; M. Jagielska, J. Jagielski, R. Stankiewicz, w: red. R. Hauser, M. Wierzbowski, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011 r., s. 544, Nb 1-3).

Artykuł 153 p.p.s.a. ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza, że ani organ administracji publicznej, ani sąd, orzekając ponownie w tej samej sprawie, nie mogą nie uwzględnić oceny prawnej i wskazań wyrażonych wcześniej w orzeczeniu sądu, gdyż są nimi związane.

Należy przypomnieć, za wyrokiem Sądu o sygn. akt I SA/Bk 1645/17, że obowiązkiem organu ponownie przeprowadzającego postępowanie dowodowe było przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego przyjmując, że samo stwierdzenie wynajęcia powierzchni lokalu przez Skarżącą i pobieranie czynszu nie jest automatycznie równoznaczne z czerpaniem przez nią korzyści z urządzania gier na automatach. Dopiero wszechstronna ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego może stanowić podstawę do wydania i uzasadnienia decyzji administracyjnej.

Oceniając ponownie rozpatrzoną sprawę, w ocenie Sądu, organ prawidłowo odniósł się do wyznaczeń wskazanych przez Sąd w cytowanym wyroku o sygn. akt I SA/Bk 1645/17, uzupełniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i wyprowadzając wnioski, które rozwiały wszelkie wątpliwości co do kwestii urządzającego gry na automatach.

Należy przypomnieć, że stosownie do art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. karze pieniężnej podlega urządzający gry na automatach poza kasynem gry. W świetle brzmienia art. 6 ust. 1 u.g.h. działalność w zakresie gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry i urządzanie takich gier jest dozwolone wyłącznie w kasynach gry. Zgodnie z art. 14 ust. 1 u.g.h. urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry. Według art. 2 ust. 3 u.g.h. grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. Zakres definicji legalnej gry na automatach został poszerzony w art. 2 ust. 5 u.g.h., według którego grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy. Wygraną rzeczową w grze na automatach jest również wygrana polegająca na możliwości przedłużania gry bez konieczności wpłaty stawki za udział w grze, a także możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze (art. 2 ust. 4 u.g.h.).

Podstawę podjętych w sprawie ustaleń stanowiły w szczególności: protokół z kontroli przeprowadzonej w lokalu nie będącym kasynem gry, eksperyment gry testowej na spornym automacie oraz opinia biegłego A. C. z dnia 19 listopada 2014 r. Wynika z niej, że oferowane na spornych automatach gry są realizowane na urządzeniach komputerowych, są one organizowane w celach komercyjnych, gry są grami komercyjnymi, mają charakter losowy i zawierają element losowości.

W oparciu o te dowody stwierdzono, że kontrolowane urządzenia są automatami do gier losowych. Ustalono bowiem, że są urządzeniami elektronicznymi, umożliwiającymi uzyskiwanie wygranych pieniężnych i rzeczowych, zaś gry zawierają element losowości, bowiem uzyskiwane wyniki gry są nieprzewidywalne i niezależne od woli ani zręczności gracza. Tym samym należy zgodzić się z organami, że gra na przedmiotowych automatach wypełniła definicję gry na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 u.g.h. Sporne automaty użytkowane były też poza kasynem gry.

Sąd we wcześniej wydanym wyroku przesądził, i Sąd rozpatrując sprawę ponownie w pełni się zgadza z tym stanowiskiem, że kontrola funkcjonariuszy celnych przeprowadzona w lokalu prowadzonym przez Skarżącą ujawniła eksploatację spornych urządzeń do gier, której charakter odpowiadał definicji gry na automatach zawartej w u.g.h.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że Skarżąca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w formie sklepu spożywczego "S." zawarła umowę dzierżawy powierzchni ze spółką T. sp. z o.o. z/s w W. i H. sp. z o.o. z/s w W., w ramach których umożliwiła ww. spółkom zainstalowanie urządzeń do gier. Zgodnie z umową z dnia 14 czerwca 2014 r. spółce T. wydzierżawiająca zobowiązała się do udostępnienia powierzchni stanowiącej część lokalu celem zainstalowania urządzeń do gier. Dzierżawca zobowiązał się płacić wydzierżawiającemu - Skarżącej miesięczny czynsz dzierżawy w wysokości 200 zł miesięcznie płatny z chwilą uruchomienia urządzeń. Kolejna umowa z dnia [...] czerwca 2014 r. zawarta ze spółką H. również dotyczyła dzierżawy części lokalu z przeznaczeniem na umieszczenie urządzeń do gier. Zgodnie z tą umową dzierżawca zobowiązał się płacić Skarżącej miesięczny czynsz dzierżawny w wysokości 100 zł miesięcznie płatny w chwili ich uruchomienia.

Naczelnik P. Urzędu Celno-Skarbowego ponownie rozpoznając sprawę ustalił na podstawie przedstawionej przez stronę księgi przychodów i rozchodów zaewidencjonowane wpływy netto pochodzące od firm T. sp. z o.o. z/s w W. i H. sp. z o.o. z/s w W. W reakcji na ustalenia organu, Skarżąca pismem z dnia 22.02.2019 r. wyjaśniła, że "w lipcu 2014 nie było opłaty za dzierżawę powierzchni w/w lokalu i nie ma f-r, oraz za październik 2014, gdyż 30.10.2014 r. były zabrane maszyny przez Urząd Celny w Ł. i w/w firmy nie zapłaciły za dzierżawę powierzchni. Pozostałe ujęte pozycje w rejestrze, od firm H. Sp zoo i T. Sp zoo, nie dotyczą kontrolowanego lokalu." Złożone wyjaśnienia potwierdzają, że umowy zawarte Skarżącą z wymienionymi firmami nie są typowymi umowami dzierżawy powierzchni, a umowami na prowadzenie wspólnego przedsięwzięcia w zakresie urządzania gier hazardowych. Świadczą o tym przepływy finansowe przekazywane wyłącznie za czas eksploatacji automatów (brak wpłat za miesiąc październik 2014 r. z powodu zajęcia automatów przez urząd celny a nie rozwiązania umowy najmu).

Niewątpliwie z treści umów dzierżawy powierzchni wynika też, że Skarżąca wspólnie z ww. spółkami urządzała gry na automatach hazardowych. W ramach prowadzonej działalności umożliwiała funkcjonowanie automatów poprzez zapewnienie im odpowiedniego miejsca i zasilania elektrycznego, sprawowała stałą opiekę nad ustawionymi w lokalu urządzeniami poprzez zobowiązanie do niezwłocznego powiadamiania właściciela automatów w przypadku włamania lub jakiegokolwiek istotnego uszkodzenia urządzeń.

Czynsz za dzierżawę części lokalu, zgodnie z umową z dnia [...].06.2014 r. jak również umową z dnia [...].06.2014 r. uzależniony był od uruchomienia automatów. Czynności, do których zgodnie z umowami strona została zobowiązana wychodzą znacznie poza zakres typowej umowy dzierżawy. Gdyby wszystkie wyżej wymienione czynności wykonywał dzierżawca osobiście lub za pośrednictwem swego przedstawiciela, można byłoby mówić o braku jakiegokolwiek udziału w przedsięwzięciu realizowanym na części powierzchni lokalu skarżącej.

Ponadto, organ ustalił na podstawie postów umieszczonych na stronie portalu społecznościowego "facebook" pod adresem [...]. po obu stronach jedynego wejścia do budynku pod adresem ul. Ś., Z. - gdzie prowadzona była działalność gospodarcza przez M. G. w formie sklepu spożywczego "S." i ujawniono urządzanie gier na automatach poza kasynem gry - znajdowały się reklamy sprzedaży piwa w promocyjnych cenach ściśle powiązane z urządzaniem gier na automatach. Tak skonstruowany baner reklamowy potwierdza wpływ wzajemny między prowadzoną w sklepie sprzedażą towarów i udostępnieniem gier na automatach. Rację ma organ wskazując, że profil na portalu społecznościowym co do zasady zakładany jest przez firmę w celach reklamowych. Trudno dać wiarę Skarżącej, że profil sklepu spożywczego "S." prowadzonego przez M. G. mógł być założony przez osoby trzecie. Z tego typu aktywności korzyści czerpie tylko właściciel firmy, która jest obecna na portalu internetowym. Ponadto nie ma to znaczenia kto taką stronę założył i kto umieszczał na niej posty reklamowe dotyczące powiązania promocyjnej sprzedaży piwa z grami hazardowymi. Istotnym elementem jest to, kto czerpie pożytek z takiej aktywności. Nie ulega wątpliwości, że jest to reklama aktywizująca graczy na automatach a zarazem potencjalnych klientów sklepu skuszonych promocyjną ceną towaru. Powiązanie w reklamie obu form działalności gospodarczej przysparza korzyści obu stronom wspólnego przedsięwzięcia.

Zatem należy podkreślić, że na potrzeby postępowania administracyjnego nie istnieje konieczność weryfikacji kto te banery umieścił, kto jest odpowiedzialny za ich treść, a jeżeli nie zrobiła to Skarżąca, dlaczego nie zawiadomiła organów Prokuratury. Postępowanie administracyjne w tej kategorii spraw sprowadza się do weryfikacji przesłanek pozytywnych do nałożenia sankcji administracyjnej i ewentualnie przesłanek negatywnych.

Skład orzekający w pełni podziela zatem ocenę organów w zakresie uznania Skarżącej za podmiot urządzający gry na automatach. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej zasadnie opowiedział się za językową definicją "urządzającego grę", która pozwala stwierdzić, że jest nim ten podmiot, który zapewnia (stwarza, organizuje) komuś warunki umożliwiające udział w loterii pieniężnej, loterii fantowej, bingo fantowe, grze hazardowej, turnieju pokera, grze liczbowej, grze hazardowej prowadzonej bez koncesji lub zezwolenia, czy w grze na automatach prowadzonej poza kasynem gry.

Skład orzekający podkreśla, że wyrokiem z dnia 21 października 2015 r. w sprawie P 32/12 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepisy art. 89 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. w zakresie, w jakim zezwalają na wymierzenie kary pieniężnej osobie fizycznej, skazanej uprzednio prawomocnym wyrokiem na karę grzywny za wykroczenie skarbowe z art. 107 § 4 ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy, są zgodne z wywodzoną z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasadą proporcjonalności reakcji państwa na naruszenie obowiązku wynikającego z przepisu prawa. Tak więc, nie ulega wątpliwości, że karze pieniężnej za urządzanie gry na automatach poza kasynem podlega każdy podmiot, który taka grę urządza bez względu na formę prawną swego działania, tj. zarówno osoba fizyczna, jak i osoba prawna czy jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, dla której przepisy odrębne przewidują podmiotowość prawną.

Odpowiedzialność Skarżącej, podlegała ocenie wyłącznie w kontekście działań urządzającego gry na automatach z naruszeniem zakazu ich urządzania poza kasynem gry, tj. na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 89 ust. 2 pkt 2 u.g.h.

Wyjaśniając kwestię, czy art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. mają charakter przepisów technicznych i czy możliwe było oparcie na tych przepisach rozstrzygnięcia w rozpatrywanej sprawie należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z dnia 19 lipca 2012 r. wydany w połączonych sprawach Fortuna i inni C-213/11; C-214/11 i C-217/11, w którym Trybunał orzekł, że artykuł 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe tego rodzaju jak przepisy u.g.h., które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, stanowią potencjalnie "przepisy techniczne" w rozumieniu tego przepisu, w związku z czym ich projekt powinien zostać przekazany Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy wskazanej dyrektywy, w wypadku ustalenia, iż przepisy te wprowadzają warunki mogące mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów. Dokonanie tego ustalenia należy do sądu krajowego. Zdaniem Trybunału za przepis "przepis techniczny" w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34 należy uznać art. 14 ust. 1 u.g.h., zgodnie z którym urządzanie gier na automatach dozwolone jest jedynie w kasynach gry. Wprawdzie dokonana przez TSUE ocena techniczności charakteru przepisu art. 14 ust. 1 u.g.h zawarta została jedynie w uzasadnieniu wyroku, tym niemniej stanowisko Trybunału zostało uznane w orzecznictwie sądów administracyjnych za dające podstawy dla stwierdzenia, że projekt ww. przepisu powinien być przed jego uchwaleniem poddany procedurze notyfikacyjnej przewidzianej dyrektywą 98/34/WE.

W świetle uchwały 7 sędziów NSA z dnia 16 maja 2016 r. o sygn. II GPS 1/16, przepis art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h., nie jest przepisem technicznym w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. UE. L z 1998 r. Nr 204, s. 37, ze zm.), którego projekt powinien być przekazany Komisji Europejskiej zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy tej dyrektywy i może stanowić podstawę wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o grach hazardowych, a dla rekonstrukcji znamion deliktu administracyjnego, o którym mowa w tym przepisie oraz jego stosowalności w sprawach o nałożenie kary pieniężnej, nie ma znaczenia brak notyfikacji oraz techniczny - w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE - charakter art. 14 ust. 1 tej ustawy. NSA podkreślił, że art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. nie ustanawia żadnych warunków determinujących w sposób istotny nie dość, że skład, to przede wszystkim właściwości lub sprzedaż produktu. Określony tym przepisem sposób prowadzenia działalności przez podmioty urządzające gry jest obojętny z punktu widzenia występowania istotnego wpływu na właściwości lub sprzedaż produktu (automatu do gier) wykorzystywanego do urządzania na nim gier hazardowych, i to zarówno tych, o których mowa w art. 2 ust. 3 i ust. 5, jak i tych wymienionych w ust. 3 art. 129 przywołanej ustawy (pkt 4.3 uzasadnienia). Przepis art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. ustanawia sankcję za działania niezgodne z prawem, zaś ocena tej niezgodności jest dokonywana na podstawie innych wzorców normatywnych. O możliwości zastosowania, bądź konieczności odmowy zastosowania art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. decydują bowiem okoliczności konkretnej sprawy i zestawienie w jakim przepis ten występuje w ramach konstrukcji normy prawnej odnoszącej się do ustalonego stanu faktycznego, co oznacza, że zasadniczo może stanowić on podstawę prawną nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów u.g.h.

Biorąc pod uwagę prawidłowo ustalony stan faktyczny sprawy oraz przeprowadzoną wykładnię mających w sprawie zastosowanie przepisów prawa materialnego zasadnie przyjęto, że Skarżąca urządzała w kontrolowanej lokalizacji gry na automatach w rozumieniu u.g.h. Stan faktyczny sprawy niewątpliwie uprawniał organ do stosowania w sprawie przepisów u.g.h. i poddania ocenie skontrolowanej działalności poprzez pryzmat przepisów tej ustawy.

Sąd nie znajduje również podstaw do kwestionowania prawidłowości przeprowadzonego przez organy celne postępowania dowodowego i trafności oceny przeprowadzonych dowodów. W kontrolowanej sprawie podjęte zostały wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy. Organy zebrały i rozpatrzyły materiał dowodowy wystarczający do podjęcia rozstrzygnięcia. Ocenie zebranego materiału dowodowego nie sposób zarzucić dowolności.

Z wyrażonej w art. 191 o.p. zasady swobodnej oceny dowodów wynika, że organ podatkowy - przy ocenie stanu faktycznego - nie jest skrępowany żadnymi regułami ustalającymi wartość poszczególnych dowodów. Organ ten, według swej wiedzy, doświadczenia oraz wewnętrznego przekonania, ocenia wartość dowodową poszczególnych środków dowodowych i wpływ udowodnienia jednej okoliczności na inne. Wyciągnięte w sprawie wnioski są logicznie poprawne i merytorycznie uzasadnione. Zaskarżona decyzja zawiera pełne uzasadnienie faktyczne i prawne. Poszczególne dowody poddano szczegółowej analizie i ocenie, dowody zostały także ocenione we wzajemnej łączności. Organ dokonał również oceny argumentów i dowodów przedstawianych przez stronę. Należy podkreślić, ze postępowanie dowodowe nie jest celem samym w sobie.

W ocenie Sądu postępowanie podatkowe zostało przeprowadzone w sposób budzący zaufanie do tych organów, które udzielały stronie niezbędnych informacji i wyjaśnień o przepisach prawa pozostających w związku z przedmiotem tego postępowania. Organy wyjaśniły też stronie zasadność przesłanek, którymi kierowały się przy załatwianiu sprawy.

Sąd tym samym nie dopatrzył się naruszenia zasad postępowania. Nie odbiega ono on standardowego działania w tej kategorii spraw. Co więcej materiał dowodowy zebrany w sprawie jest bardziej wyczerpujący niż w większości analizowanych przez Sąd spraw w przedmiocie orzekania.

Reasumując, w ocenie Sądu organ dokonał prawidłowej wykładni art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. w zw. z art. 6 ust. 4 u.g.h. i w zw. z art. 14 ust.1 u.g.h. Zastosował się do wytycznych Sądu w pierwotnie wydanym wyroku, czym nie naruszył art. 153 p.p.s.a Samo postępowanie dowodowe nie zawiera wad, o których mowa w skardze. Trudno też wskazywać na naruszenia przepisów Kodeksu cywilnego, który nie ma zastosowania w postępowaniu administracyjnym. Skutki wywodzone dla tego postępowania wprost z umowy cywilnoprawnej nie dają zatem podstaw do stwierdzenia naruszenie art. 65 § 1 i 2 oraz art. 659 § 1 i 2 k.c. Wykładnia językowa umów nie pozostawia wątpliwości co do prawidłowości wywiedzionych skutków przez organ.

W tym stanie rzeczy, uznając za chybione zarzuty skargi i stwierdzając brak innych naruszeń prawa warunkujących uchylenie zaskarżonej decyzji, Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.).