Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Sędziowie Asesor WSA Piotr Borowiecki Asesor WSA Ewa Marcinkowska (spr.) Protokolant Aleksandra Borowiec-Krawczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lutego 2006 r. sprawy ze skargi M. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] września 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na sprzedaż napojów o zawartości do 4,5 % alkoholu oraz piwa 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] czerwca 2005 r.; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącego M. T. kwotę 515 (pięćset piętnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

M. T. wniósł skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] września 2005 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] czerwca 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych o zawartości do 4,5% alkoholu oraz piwa w barze [...] usytuowanym przy ul. A. w W.

Z przedstawionych przez organ akt administracyjnych wynika, iż skarżący w dniu 22 kwietnia 2004 r. złożył w Urzędzie Miast W. wniosek o wydanie zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych zawierających do 4,5 % alkoholu oraz piwa w barze [...] usytuowanym w przejściu podziemnym łączącym budynek [...] przy ul. A. w W. Do wniosku tego załączył pozytywną opinię Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego, umowę dzierżawy lokalu oraz zaświadczenie o wypisie do ewidencji działalności gospodarczej.

Pracownicy Biura Działalności Gospodarczej i Zezwoleń Urzędu Miasta W. dwukrotnie, w dniach 23 kwietnia 2004 r. i 20 maja 2004 r., przeprowadzili wizytację lokalu wskazanego we wniosku stwierdzając w protokołach z oględzin, że mieści się on w obiekcie komunikacji publicznej , co jest niezgodne z art. 14 ust. 1 pkt 4 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych postanowieniem z dnia [...] maja 2004 r. pozytywnie zaopiniowała wniosek skarżącego o wydanie zezwolenia.

Prezydent W. decyzją z dnia [...] czerwca 2004r. odmówił skarżącemu wydania zezwolenia na sprzedaż napojów o zawartości do 4,5% alkoholu oraz piwa w barze [...] usytuowanym w przejściu podziemnym łączącym [...] przy ul. A. w W.

W uzasadnieniu decyzji wskazał, że przedmiotem umowy dzierżawy zawartej między skarżącym, a P. w W. jest lokal przeznaczony między innymi na prowadzenie działalności gastronomicznej, z wyłączeniem sprzedaży i podawania napojów alkoholowych, który znajduje się na terenie [...] w W. Ponieważ lokal ten znajduje się na terenie [...] to uznać trzeba, że stanowi on obiekt komunikacji publicznej w rozumieniu art. 14 ust. 1 pkt 4 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Ustawodawca wykluczył natomiast możliwość udzielania zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych między innymi w obiektach komunikacji publicznej. Celem tej regulacji jest zapewnienie bezpieczeństwa i spokoju w oznaczonych miejscach publicznych, a w szczególności tam, gdzie wskutek sprzedaży napojów alkoholowych zagrożony może być porządek publiczny i bezpieczeństwo zgromadzonych tam osób.

Skarżący M. T. wniósł odwołanie od tej decyzji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...].

W uzasadnieniu odwołania podniósł, że poprzednio otrzymał już dwie decyzje pozytywne, na kolejne czteroletnie okresy, zezwalające na sprzedaż napojów alkoholowych oraz piwa w przedmiotowym lokalu w okresie od 1996 r do 2000 r. i w okresie od 2000 r. do 2004 r. Powołał się też na pozytywną opinię wydaną przez Komisję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych W. Ponadto skarżący stwierdził, że według niego przedmiotowy lokal gastronomiczny nie znajduje się w obiekcie komunikacji publicznej, lecz w pasażu handlowym, w przejściu podziemnym łączącym [...].

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia [...] maja 2005r. uchyliło zaskarżoną decyzję Prezydenta W. przekazując sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że organ I instancji bezpodstawnie odmówił wydania zezwolenia. Nie można bowiem uznać, że lokal umieszczony w przejściu podziemnym łączącym [...] stanowi obiekt komunikacji publicznej w znaczeniu art. 14 ust. 1 pkt 4 ustawy o wychowaniu w trzeźwości przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Przepis ten stanowi bowiem o zakazie obowiązującym w obiekcie komunikacji publicznej, natomiast przejście podziemne stanowi tylko dojście do tego obiektu. Ustawodawca nie rozszerzył zakazu z art. 14 ust. 1 pkt 4 ustawy na "rejon obiektu komunikacji publicznej". Natomiast kwestia zapisów w umowie dzierżawy zawartej pomiędzy P. w W., a skarżącym M. T., na co wskazywał organ I instancji, ma znaczenie tylko dla stosunków cywilnych pomiędzy stronami tego zobowiązania.

Prezydent W. rozpoznając ponownie wniosek skarżącego decyzją z dnia [...] czerwca 2005r. po raz drugi odmówił M. T. wydania zezwolenia.

W uzasadnieniu decyzji stwierdził, że nie jest związany orzeczeniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, a po ponownej analizie akt sprawy nie znalazł podstaw prawnych do wydania orzeczenia odmiennego od pierwotnego. Powołał się ponownie na zapisy w umowie dzierżawy zawartej pomiędzy P. w W. i M. T. odnośnie miejsca usytuowania lokalu stwierdzając, że skoro znajduje się on w tunelu [...] to należy uznać, że stanowi obiekt komunikacji publicznej w rozumieniu ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Wydanie zezwolenia stanowiłoby więc naruszenie art. 14 ust. 1 pkt 4 tej ustawy. Na poparcie tego stanowiska odwołał się do definicji "obiektu budowlanego" zawartej w art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Ponadto powołał się na orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] wydane w podobnych sprawach, w których zajęło ono takie właśnie stanowisko.

Skarżący ponownie odwołał się od decyzji Prezydenta W. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...].

W uzasadnieniu odwołania zarzucił, że organ I instancji odwołując się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane dokonał wykładni rozszerzającej uznając iż tunel, w którym usytuowany jest jego lokal, stanowi funkcjonalną całość [...]. Na poparcie swoich racji skarżący powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 czerwca 2005r. wydany w podobnej sprawie, w którym Sąd stwierdził, że artykuł 14 ust. 1 pkt 4 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, jako ograniczający swobodę prowadzenia działalności gospodarczej, musi być interpretowany ściśle, a więc jako obiekty komunikacji publicznej można traktować tylko te obiekty, które wprost, bez żadnych wątpliwości służą komunikacji publicznej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia [...] września 2005 r. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Prezydenta W. z dnia [...] czerwca 2005 r.

W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że przepis art. 14 ust. 1 pkt 4 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi należy rozpatrywać kierując się wykładnią celowościową, a celem tej ustawy jest ograniczenie dostępu do alkoholu dla ochrony innych, uznanych za ważne wartości. Skoro ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie zawiera definicji obiektu komunikacji publicznej, należy sięgnąć do całości systemu prawnego zakładając, że jest to system racjonalny. Posiłkowe przywołanie przepisów Prawa budowlanego oraz Słownika języka polskiego jest w tej sytuacji systemowo usprawiedliwione. W analizowanej sprawie nie ulega natomiast wątpliwości, że pawilon nr [...] dzierżawiony przez skarżącego znajduje się w podziemiach [...]. Teren ten stanowi niewątpliwie część [...], a więc stanowi również część obiektu komunikacji publicznej.

W swej skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji zarzucając organowi, że dokonał rozszerzającej interpretacji przepisów ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

W uzasadnieniu skargi powołał się ponownie na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 czerwca 2005 r. wydany w sprawie sygn. akt VI SA/Wa 1967/04.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sądy administracyjne powołane są do badania legalności, czyli zgodności zaskarżonych decyzji lub postanowień z przepisami prawa materialnego i przepisami postępowania, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania decyzji lub postanowienia.

Sąd administracyjny nie bada natomiast celowości, czy też słuszności zaskarżonego aktu.

W ocenie Sądu skarga w niniejszej sprawie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] września 2005 r. oraz utrzymana nią w mocy decyzja Prezydenta W. z dnia [...] czerwca 2005 r. zostały wydane z naruszeniem art. 14 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1231 z późn. zm.)

Zgodnie z art.14 ust.1 pkt 4 cyt. wyżej ustawy zabrania się sprzedaży, podawania i spożywania napojów alkoholowych w środkach i obiektach komunikacji publicznej.

Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie definiuje pojęcia "obiektu komunikacji publicznej". Ponieważ jednak przepis ten ustanawia zakaz, ograniczający swobodę prowadzenia działalności gospodarczej, musi być interpretowany ściśle. Oznacza wiec to, że jako "obiekty komunikacji publicznej" można traktować tylko te obiekty, które wprost, bez żadnych wątpliwości i zabiegów interpretacyjnych służą komunikacji publicznej i są jej częścią. Takimi obiektami są np. dworce i przystanki. Inne obiekty, które służą również innym celom niż komunikacja publiczna np. ułatwieniu komunikacji między obiektami, nie stanowią obiektów komunikacji publicznej.

Takie stanowisko wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie także w wyroku z dnia 23 czerwca 2005 r. wydanym w sprawie sygn. akt VI SA/Wa 1967/04.

Przejście podziemne między [...], w którym mieści się lokal gastronomiczny prowadzony przez skarżącego, służy zarówno do przemieszczania się między tymi obiektami, jak też jako dojście do tych obiektów od strony ul. A.

Ustawodawca w art. 14 ust. 1 pkt 4 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi mówi natomiast tylko o "obiektach komunikacji publicznej", a nie szerzej o "rejonie obiektów komunikacji publicznej", jak uczynił to w art. 14 ust. 1 pkt 6 tej ustawy odnośnie obiektów wojskowych. Gdyby intencją ustawodawcy było rozszerzenie zakazu także na "rejon obiektów komunikacji publicznej" to musiałoby to wynikać z treści art. 14 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Rozszerzające rozumienie pojęcia "obiektu komunikacji publicznej", wypracowane przez organ w drodze interpretacji i sięgania do innych ustaw, prowadzące do rozszerzenia zakazu ustawowego, jest w tej sytuacji niedopuszczalne. Ponadto z powołanej przez organ definicja obiektu budowlanego zawartej w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane nie wynika wcale, że przejście podziemne między dwoma obiektami budowlanymi jest częścią składową któregoś z tych obiektów.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit.a oraz art. 200 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz 1270 z późn. zm.), orzekł jak w sentencji wyroku.