Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Knysiak-Sudyka (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Janusz Kasprzycki Asesor WSA Marta Kisielowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 lipca 2021 r. sprawy ze skargi D. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 18 listopada 2020 r. sygn. akt [...] w sprawie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta nr [...] z dnia 7 września 2020 r.; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego D. P. kwotę 147 (sto czterdzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; 3. zwraca skarżącemu D. P. z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie kwotę 53 (pięćdziesiąt trzy) złote tytułem nadpłaconego wpisu od skargi.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 18 listopada 2020 r. sygn. akt: [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r., poz. 735), art. 40 ust. 1, ust. 2, ust. 4, ust. 11, ust. 12 pkt 1, ust. 14 -14b ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 470) po rozpatrzeniu odwołania skarżącego D. P., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą: F.H.U. A D. P., ul. T, T od decyzji Prezydenta Miasta T z dnia [...] 2020 r. znak: [...] w przedmiocie wymierzenia skarżącemu kary pieniężnej w kwocie 3.674,58 złote za zajęcie w dniach od 3.01.2019 r. do 28.01.2019 r. pasa drogowego drogi powiatowej - ulicy T (działki nr: [...], [...] obręb [...]) w T bez wymaganego zezwolenia zarządcy drogi, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z dnia [...] 2020 r. znak: [...] Prezydent Miasta T wymierzył skarżącemu karę pieniężną w kwocie 3.674,58 złote za zajęcie w dniach od 3.01.2019 r. do 28.01.2019 r. pasa drogowego drogi powiatowej - ulicy T (działki nr: [...], [...] obręb [...]) w T bez wymaganego zezwolenia zarządcy drogi.

W uzasadnieniu decyzji znalazły się następujące ustalenia:

W dniu 03.01.2019 r. przeprowadzona została przez pracownika Zarządu Dróg i Komunikacji kontrola pasa drogowego drogi powiatowej - ulicy T w T. Stwierdzono podczas niej, że w pasie drogowym ulicy T w T na wysokości wjazdu na drogę wewnętrzną prowadzącą do posesji oznaczonej numerem porządkowym [...] funkcjonuje pięć tablic reklamowych zamocowanych w gruncie z następującymi napisami:

"auto części [...]" - 2 szt. na reklamie jednostronnej,

"opony [...] tel. [...]" -1 szt. na reklamie dwustronnej,

"auto [...] [...]"

-1 szt. na reklamie dwustronnej,

• "opony [...]" - 2 szt. na reklamie jednostronnej.

Analizując rejestr wydanych decyzji zezwalających na umieszczenie takich reklam w pasie drogowym stwierdzono, że umieszczone zostały one bez zezwolenia zarządcy drogi. Przeprowadzone w terminie późniejszym kontrole, aż do dnia 28.01.2019 r., wykazały, że przedmiotowe tablice reklamowe funkcjonowały bez zmian w kolejnych dniach w pasie drogowym ulicy T w T.

Organ wskazał, że kontrole przeprowadzone w niniejszej sprawie wykazały, że w dniach od 3.01.2019 r. do 28.01.2019 r. w pasie drogowym ulicy T w T (działki ewidencyjne nr [...] i [...] obręb [...]) umieszczone były bez zezwolenia zarządcy drogi reklamy znajdujące się na terenie zielonym, przy zjeździe na drogę wewnętrzną prowadzącą do posesji oznaczonej numerem porządkowym [...], zamocowane na konstrukcji stalowej utwierdzonej w gruncie. Posiadały one następujące cechy:

reklama z napisem "auto [...] [...]" w ilości 2 szt. będąca reklama jednostronną (napisy reklamowe znajdowały się tylko od jednej strony) posiadała kształt prostokąta o wymiarach: szerokość 2,0 m, wysokość 1,0 m. Jedna z reklam zwrócona była w stroną północno-wschodnią, druga w stronę północno - zachodnią, obie posiadały napisy widoczne od strony jezdni ulicy T. Połączone one były jednym pionowym bokiem, dwa pozostałe pionowe boki były od siebie oddalone o około 2,5 m. Zamocowane były bezpośrednio nad gruntem na konstrukcji stalowej utwierdzonej w podłożu, na terenie zielonym w odległości wynoszącej ok. 0,5 m do krawędzi reklamy od obrzeża oddzielającego zieleniec od chodnika (tj. ok. 2,70 m od krawędzi jezdni ul. T);

reklama z napisem umieszczonym od strony zachodniej "opony [...] tel. [...]" i z napisem od strony wschodniej "auto [...] [...]" w ilości 1 szt., będąca reklama dwustronną (napisy reklamowe znajdowały się z dwóch stron nośnika reklamowego) posiadała kształt kwadratu o wymiarach: szerokość 1,47 m, wysokość 1,47 m. Reklamy ustawione zostały prostopadle do jezdni ul. T w T w kierunku widoczności napisów wschód - zachód. Reklama ta została zamocowana na kasecie metalowej umieszczonej na dwóch wspierających elementach metalowych z rury stalowej utwierdzonych w podłożu. Dolna krawędź reklamy znajdowała się na wysokości ok. 1,10 m nad gruntem, na terenie zielonym w odległości ok. 2,0 m do krawędzi reklamy od obrzeża oddzielającego zieleniec od chodnika (tj. ok. 4,20 m od krawędzi jezdni ul. T);

- reklama z napisem "opony [...]" w ilości 2 szt. będąca reklamą jednostronną (napisy reklamowe znajdowały się tylko od jednej strony) posiadała kształt prostokąta o wymiarach: szerokość 1,1 m, wysokość 0,5 m. Jedna z reklam zwrócona była w stroną północną-wschodnia, druga w stronę północno-zachodnią, obie posiadały napisy widoczne od strony jezdni ulicy T. Ustawione zostały za dwoma innymi reklamami i częściowo były one przez nie przesłonięte. Połączone one były jednym pionowym bokiem, dwa pozostałe pionowe boki były od siebie oddalone o około 1,2 m. Zamocowane były nad gruntem na wysokości ok. 0,90 m, na konstrukcji stalowej utwierdzonej w podłożu, na terenie zielonym w odległości wynoszącej ok. 0,8 m do krawędzi reklamy od obrzeża oddzielającego zieleniec od chodnika (tj. ok. 3,0 m od krawędzi jezdni ul. T.

Podczas przeprowadzonych kontroli potwierdzono fakt, że przedmiotowe reklamy funkcjonowały w pasie drogowym ulicy T w T oraz sporządzono dokumentację fotograficzną załączoną do protokołów z kontroli. W dniu 3.01.2019 r. wykonane zostały przez pracownika Zarządu Dróg i Komunikacji A. M. pomiary powierzchni reklam umieszczonych w pasie drogowym, co zostało także potwierdzone jego oświadczeniem z dnia 10.08.2020 r. (w aktach sprawy). Pomiarów dokonano w terenie (działki ewidencyjne nr [...] i [...] obręb [...] w T) metodą bezpośrednią przy użyciu narzędzi mierniczych (miara stalowa zwijana 5m MN-81-185 Expert firmy M). Na miejscu ustalono zarys zajętej powierzchni pasa drogowego jako powierzchni reklamy, ustalono także, że ma on kształt prostokątny i kwadratowy oraz pomierzono poszczególne wymiary niezbędne do określenia jego powierzchni tj.:

tablica reklamowa z napisem "auto części [...] [...]" w ilości 2 szt. będąca reklamą jednostronną (napisy reklamowe znajdowały się tylko od jednej strony) posiadająca kształt prostokąta o wymiarach: szerokość 2,0 m, wysokość 1,0 m,

tablica reklamowa z napisem z jednej strony "opony [...] tel. [...]" i z napisem z drugiej strony "auto [...] [...]" w ilości 1 szt., będąca reklamą dwustronną (napisy reklamowe znajdowały się z dwóch stron nośnika reklamowego) posiadająca kształt kwadratu o wymiarach: szerokość 1,47 m, wysokość 1,47 m,

- tablica reklamowa z napisem "opony sprzedaż i wymiana" w ilości 2 szt. będąca reklamą jednostronną (napisy reklamowe znajdowały się tylko od jednej strony) posiadająca kształt prostokąta o wymiarach: szerokość 1,1 m, wysokość 0,5 m. Wymiary te zaznaczono na wydruku zdjęć obrazujących przedmiotowe zajęcie pasa drogowego. Umiejscowiono także teren zajętego pasa drogowego w stosunku do stałych (punktów, tj. krawężników jezdni i chodnika.) Następnie porównując wykonane w terenie pomiary i umiejscowienie tablicy reklamowej wraz z dokumentacją fotograficzną z mapami, na których naniesiony jest pas drogowy stwierdzono, że reklamy te znajdują się w pasie drogowym ulicy T w T, na zieleńcu, umieszczone na wysokości zjazdu na drogę wewnętrzną prowadzącą do posesji oznaczonej numerem porządkowym [...], w odległości od jezdni wynoszącej odpowiednio 2,70 m, 4,20 m i 3,0 m. Powyższe potwierdzono nanosząc, mając za podstawę zapisy w książce drogi oraz wydruk z programu Map View do ewidencji dróg, na kopii mapy zasadniczej i ewidencyjnej zasięg pasa drogowego ulicy T w T w kolizji z umieszczonymi tablicami reklamowymi. Na podstawie treści reklam ustalono, że jest ona związana z działalnością gospodarczą prowadzoną pod adresem ul. T w T. W toku postępowania dowodowego, mając na uwadze powyższe, ustalono także, że pod wyżej wymienionym adresem działalność gospodarczą zgodną z treścią reklamy prowadzi skarżący.

W toku postępowania dowodowego uzupełniony został materiał dowodowy o wydruk zasięgu pasa drogowego z programu Map Viev do ewidencji dróg oraz kopię map geodezyjnych, na których w oparciu o książkę drogi ulicy T w T naniesiono zasięg pasa drogowego (linie graniczne), także w kolizji z umieszczonymi przez skarżącego tablicami reklamowymi. Do akt sprawy włączono także oświadczenie pracownika Zarządu Dróg i Komunikacji A. M. z dnia 10.08.2020 r. potwierdzające wykonanie w dniu 3.01.2019 r. bezpośrednio w terenie pomiarów przedmiotowych tablic reklamowych. Pismem z dnia 7.07.2020 r. wezwano skarżącego do wypowiedzenia się, czy kwestionuje wymiary tablic ustalonych przez organ, a w przypadku nie zgadzania się z nimi do wskazania, jakie według niego one są oraz okazania przedmiotowych tablic reklamowych w celu ponownego dokonania ich pomiarów przez organ z udziałem strony. Pismem z dnia 29.07.2020 r. (wpłynęło do organu w dniu 30.07.2020 r.) skarżący poinformował, że w dalszym ciągu kwestionuje prawidłowość przeprowadzenia pomiarów i uzyskane w ten sposób wyniki, lecz nie może wskazać, jakie według niego te wymiary były, gdyż nie dokonywał ich pomiaru oraz że nie może okazać zdemontowanych tablic, gdyż zostały one zdekompletowane w stopniu uniemożliwiającym ich odtworzenie. Jednocześnie wniósł on o odstąpienie od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i zastosowanie pouczenia zgodnie z art. 189f § 1 lub § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Organ podniósł, że ze zgromadzonego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż w dniach od 3.01.2019 r. do 28.01.2019 r. zajmowany był pas drogowy drogi powiatowej - ulicy T w T poprzez umieszczenie w nim pięciu tablic reklamowych. Ustalono także, że reklamy te znajdowały się w pasie drogowym drogi powiatowej - ulicy T w T na zieleńcu, na wysokości wjazdu na drogę wewnętrzną prowadzącą do posesji oznaczonej numerem porządkowym [...] oraz umieszczone zostały bez zezwolenia zarządcy drogi. Analizując materiał dowodowy organ stwierdził, że jedyną stroną odpowiedzialną za umieszczenie przedmiotowych tablic reklamowych w pasie drogowym jest skarżący.

Biorąc pod uwagę zebrane materiały dowodowe dotyczące wymiarów tablic reklamowych organ uznał, że pomierzone ich wartości w dniu 3.01.2019 r. są prawidłowe i na ich podstawie obliczył wysokość kary. Organ podniósł, że skarżący pomimo wezwania nie wskazał, jakie w jego ocenie były wymiary przedmiotowych tablic reklamowych, gdyż nigdy ich nie mierzył. Nie zaszła także możliwość dokonania ich pomiarów z udziałem skarżącego ze względu na usunięcie reklam z pasa drogowego oraz z faktem, że - zgodnie z informacją uzyskaną od skarżącego - w związku ze znacznym upływem czasu zostały one zdekompletowane w stopniu uniemożliwiającym ich odtworzenie. Organ stwierdził więc, że kwestionowanie przez skarżącego prawidłowości przeprowadzenia pomiarów oraz uzyskanych w ten sposób wyników nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonych przez organ aktach sprawy.

Odnosząc się do całości materiału dowodowego zebranego w tej sprawie, organ stwierdził, iż zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi poprzez umieszczenie reklam miało miejsce na działkach ewidencyjnych nr [...] i [...] obręb [...] w T. Sytuację tą zobrazowano na kopiach mapy zasadniczej i ewidencyjnej, na których naniesiono lokalizację zajęcia pasa drogowego. Z danych zawartych w wypisie z rejestru gruntów wynika, że działki ewidencyjne nr [...] i [...] obręb [...] w T należą do dróg. Użytek gruntowy w/w działek został sklasyfikowany jako droga ("dr"), do którego to użytku zgodnie z Załącznikiem nr 6 do Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2019 r. poz. 393) zalicza się grunty, które są pasami drogowymi dróg publicznych oraz dróg wewnętrznych w rozumieniu przepisów ustawy o drogach publicznych. Ponadto po analizie zapisów znajdujących się w książce drogi ulicy T w T ustalono także, że pas drogowy obejmuje całe działki ewidencyjne nr [...] i [...] obręb [...], a linia rozgraniczająca w miejscu zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi biegnie w granicy pomiędzy działkami pasa drogowego ulicy T w T z działkami ewidencyjnymi nr [...], [...], [...] obręb [...] z jednej strony i z działkami ewidencyjnymi nr [...], [...] obręb [...] z drugiej strony. Uwzględniając powyższe należy stwierdzić bez wątpienia, że przedmiotowe zajęcie miało miejsce w pasie drogi publicznej. Linie rozgraniczające pasa drogowego naniesiono na kopię mapy zasadniczej i ewidencyjnej, na których zaznaczono także miejsce umieszczenia przedmiotowych tablic reklamowych w pasie drogowym.

Zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi miało miejsce w dniach od 3.01.2019 r. do 28.01.2019 r., co potwierdziły przeprowadzone przez organ kontrole. Ponieważ organ w prowadzonym postępowaniu ustalił powierzchnię zajęcia oraz ustalił, że podmiotem odpowiedzialnym za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi jest skarżący, zatem obowiązkiem organu jest wymierzenie kary pieniężnej według dyspozycji art. 40 ust. 12 ustawy o drogach publicznych.

Rozpatrując możliwość zastosowania w niniejszej sprawie zapisów art. 189f k.p.a. dotyczących odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej organ stwierdził, że nie ma do tego podstaw.

W ocenie organu bezsprzeczny jest fakt, że skarżący zajmował pas drogowy ulicy T w T bez zezwolenia zarządcy drogi w dniach od 3.01.2019r. do 28.01.2019 r., naruszając tym samym zapisy ustawy o drogach publicznych. Co prawda skarżący zaprzestał naruszania prawa poprzez demontaż przedmiotowych tablic reklamowych i usunięcie ich z terenu pasa drogowego, jednakże stało się to dopiero po 26 dniach od dnia pierwszej kontroli i uzyskania przez skarżącego podczas rozmowy telefonicznej informacji o fakcie nielegalnego ich funkcjonowania (zapis w protokole z kontroli pasa drogowego z dnia 3.01.2019 r.). Ponadto biorąc pod uwagę ogólnodostępne archiwalne zdjęcia na portalu Google Maps trzeba zaznaczyć, że skarżący reklamy w tym miejscu ustawiał od kilku lat, nie uzyskując na to żadnej zgody właściciela lub zarządcy terenu.

Organ zaznaczył, że choroba skarżącego nie może być w tym przypadku powodem do odstąpienia od nałożenia kary, tym bardziej że skarżący jako profesjonalny podmiot działający na rynku nie wykonuje wszystkich prac osobiście, lecz zatrudniając do tego pracowników.

Wysokość kary jest dziesięciokrotnością iloczynu liczby m2 łącznej powierzchni pasa drogowego zajętej przez rzut poziomy obiektu budowlanego albo powierzchni reklamy (powierzchnia reklamy: 9,422 m2), liczby dni zajmowania pasa drogowego (łącznie 26 dni potwierdzonego zajęcia pasa drogowego) i stawki opłaty za zajęcie pasa drogowego pod umieszczenie reklamy (dla dróg powiatowych: 1,50 zł/m2 za reklamę w pasie drogowym) zgodnie z § 4 pkt 4 Uchwały Nr XXVI/375/2008 Rady Miejskiej z dnia 16 października 2008 r. w sprawie stawek opłat za zajmowanie pasa drogowego na cele niezwiązane z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu na terenie miasta T).

W odwołaniu od decyzji organu l instancji skarżący podniósł, że z protokołów kontroli przeprowadzonych w dniach 3, 17, 23, 25 i 28 stycznia 2019 roku wynika bezsprzecznie, iż wyliczeń dokonano bez wykonania pomiarów, wyłącznie na podstawie dokumentacji fotograficznej, bowiem po pierwsze nie ma mowy o jakimkolwiek sposobie wykonanych pomiarów, tym bardziej o urządzeniach użytych do pomiarów, po drugie nie ma wskazanych danych osoby, która podczas wykonywanych przez przedstawiciela Zarządu Dróg i Komunikacji zdjęć mogła dokonywać pomiarów, a po trzecie nie wskazuje się żadnego dowodu wykonania pomiarów. Wskazano na pominięcie udziału strony w czynnościach pomiarowych, jak również w czynnościach kontrolnych. Podniesiono także, że organ l instancji powinien zastosować art. 189 § 1 pkt 1 k.p.a.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze powołało w decyzji treść art. 40 ust. 1 -2, 3-6 ustawy o drogach publicznych. Organ odwoławczy podkreślił, że skarżący zanegował wyniki dokonanych pomiarów, jednak nie dostarczył żadnych dowodów, iż pomiary te wykonany zostały niewłaściwie. Sama negacja nie wystarczy do podważenia zebranego materiału dowodowego. W wydanym w sprawie wyroku WSA w Krakowie (sygn. akt: III SA/Kr 1157/19) Sąd wskazał na możliwość przeprowadzenia przez skarżącego przeciwdowodu. Poza twierdzeniami zawartymi w kolejnych pismach i w odwołaniu, skarżący nie przedstawił jednak żadnego dowodu, iż pomiary zostały przeprowadzone wadliwie, a wymiary tablic są inne.

Zdaniem Kolegium aktualnie ustalony stan faktyczny pozwala na wymierzenie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego. Mianowicie: zajęcie pasa drogowego miało miejsce na działkach ewidencyjnych nr [...] i [...] obręb [...]. Sytuację tą zobrazowano na kopiach mapy zasadniczej i ewidencyjnej, na których naniesiono lokalizację zajęcia pasa drogowego. Z danych zawartych w wypisie z rejestru gruntów wynika, że działki nr [...] i [...] obręb [...] należą do dróg powiatowych. Użytek gruntowy w/w działki został sklasyfikowany jako droga ("dr"). Zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi miało miejsce w dniach od 3.01.2019 r. do 28.01.2019 r., co potwierdziły przeprowadzone przez organ kontrole. W prowadzonym postępowaniu ustalono, że podmiotem odpowiedzialnym za zajęcie pasa drogowego, bez zezwolenia zarządcy drogi jest skarżący.

Zdaniem organu odwoławczego nie ma racji skarżący, że pomiarów dokonano wyłącznie na podstawie dokumentacji fotograficznej. W wyniku bowiem dokonania pomiarów uwidocznionych na zdjęciach tablic nie uzyskano by miarodajnego wyniku, bowiem zdjęcie fotograficzne dokonuje pomniejszenia fotografowanego przedmiotu. Tymczasem wyniki pomiarów podane zostały z dokładnością do drugiego miejsca po przecinku, zaś opis tablic, ich umiejscowienia, treści, sposobów montażu i wreszcie podanie przyrządów służących do mierzenia, a także określenie osoby dokonującej pomiarów, świadczy o wiarygodności i prawidłowości uzyskanych wyników. Wyniki te uzyskane zostały poprzez pomiar bezpośredni, a nie poprzez pomiar wykonanego wcześniej zdjęcia. Co istotne, na żadnym etapie skarżący nie wskazał jakie wymiary - w jego ocenie - miały tablice będące przedmiotem sprawy. Skoro zakwestionował dokonane pomiary, to logicznym jest podanie innych wymiarów. Tego jednak nie uczynił, co czyni złożony przez niego zarzut gołosłownym. Należy również wskazać, że tablice zostały zdemontowane, nie jest jednak wykluczone, że skarżący nadal jest w ich posiadaniu. Niezależnie od tego, w sytuacji, gdy zamierzał podważyć wyniki pomiarów, powinien nie tylko wskazać, że wynik jest błędny, ale również - w celu poparcia słownych zarzutów - przedstawić własne pomiary. Zaniechanie takie nie pozwala na przyjęcie, że argumenty skarżącego są zasadne, bowiem poza własnymi twierdzeniami nie przedstawił żadnych dowodów. Nie można zatem odmówić mocy dowodowej dowodom przedstawionym przez Prezydenta Miasta, z tego tylko powodu, że strona je podważa, nie przedstawiając przy tym żadnych własnych dowodów.

Organ wskazał, że rozważono zastosowanie ulgi, o której mowa w art. 189f § 1 k.p.a. Organ odwoławczy zgadza się ze stanowiskiem organu l instancji, iż bezsprzeczny jest fakt, że skarżący zajmował pas drogowy ulicy T w T bez zezwolenia zarządcy drogi w dniach od 3.01.2019 r. do 28.01.2019 r., naruszając tym samym zapisy ustawy o publicznych.

Organ dodał, że najprostszym rozwiązaniem było dokonanie demontażu tablic niezwłocznie po uzyskaniu wiedzy o naruszeniu przepisów ustawy o drogach publicznych. Zaniechanie tego i dokonanie demontażu dopiero po 26 dniach świadczy o lekceważeniu obowiązującego prawa i nie może spotkać się z aprobatą w postaci uznania, że waga naruszenia jest znikoma. Niewątpliwie inaczej byłoby w sytuacji dokonania demontażu tablic niezwłocznie po przeprowadzeniu pierwszej kontroli i poinformowania o tym skarżącego.

Na powyższą decyzję wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skarżący D. P. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, oraz poprzedzającej jej decyzji wydanej przez Zastępcę Dyrektora Zarządu Dróg i Komunikacji w dniu 7 września 2020 r., znak: [...] w całości.

Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił naruszenie przepisów:

1) art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. poprzez:

brak wyczerpującego, rzetelnego i wszechstronnego zebrania i rozpatrzenia materiału sprawy, polegające w szczególności na pominięciu przez organ II instancji okoliczności, iż przedstawiciel Zarządu Dróg i Komunikacji nie dokonał prawidłowo pomiarów, dokonał ich bez udziału strony postępowania i przed jego wszczęciem, zaś ponownych czynności w zakresie pomiarów pomimo znacznego upływu czasu nie uczynił, w wyniku czego dokonał obliczenia wielkości zajętego bez zezwolenia pasa drogowego wyłącznie w oparciu o wykonaną dokumentację fotograficzną, bez wykonania jakichkolwiek dodatkowych pomiarów i ustaleń z udziałem skarżącego, co doprowadziło organ I instancji do poczynienia w zaskarżonej decyzji całkowicie dowolnych i nieuprawnionych ustaleń faktycznych i wydania na tej podstawie decyzji o nałożeniu kary grzywny, mającej bezpośredni negatywny wpływ na prawa skarżącego;

niepodjęcie przez organ I instancji wszystkich niezbędnych czynności zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienie przedmiotowej sprawy, nie bacząc na interes społeczny oraz słuszny interes obywateli, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, poprzez zupełne pominięcie faktu, iż do obliczenia przez przedstawiciela Zarządu Dróg i Komunikacji wielkości zajętego pasa drogowego doszło bez niezbędnych w tym zakresie pomiarów z udziałem skarżącego, lecz wyłącznie w oparciu o wykonaną w tej sprawie

dokumentacje fotograficzną, która nie określa w żaden sposób wielkości zajętego pasa i nie stanowi tym samym prawidłowego dowodu, wskazującego na zakres (obszar) zajętego pasa drogowego;

art. 8 k.p.a. poprzez rozstrzygnięcie przy takim stanie faktycznym i prawnym w sposób odmienny niż utrwalona praktyka, jak również w sposób całkowicie przeciwny niż prezentowane dotychczas stanowisko organu II instancji;

art. 189f k.p.a. - poprzez uznanie, iż waga naruszenia prawa nie jest znikoma, albowiem do demontażu tablic doszło dopiero po 26 dniach, co nie znajduje uzasadnienia w stanie faktycznym, gdyż o nieprawidłowościach w zakresie posadowienia tablic skarżący został poinformowany telefonicznie w dniu 17 stycznia 2019 roku, nie jak zaś twierdzi organ II instancji - w dniu 3 stycznia 2019 roku;

pominięcie ogólnych zasad wynikających z przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, w szczególności zasady przyjaznej interpretacji przepisów, o jakiej mowa w jej przepisie art. 11, a w szczególności przepisów Rozdziału 5 ustawy Prawo przedsiębiorców dotyczącego zasad i trybu kontroli, w szczególności że kontrolowano tablice stanowiące własność przedsiębiorcy i związane były z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością gospodarczą, a w takiej sytuacji winny mieć zastosowanie przepisy wyżej wskazanej ustawy, w tym w szczególności: art. 48 - zawiadomienie o zamiarze wszczęcia kontroli, art. 50 - obecność przedsiębiorcy lub jego przedstawiciela podczas wykonywania czynności kontrolnych - zwłaszcza, że wyniki kontroli, w toku której dokonywane miały być pomiary były istotne dla rozstrzygnięcia prowadzonego postępowania.

Skarżący wskazał, że w niniejszej sprawie jest to już trzecia decyzja organu I instancji oraz trzecia decyzja organu II instancji, zaś w sprawie zapadł także jeden wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie w sprawie sygn. akt III SA/Kr 1157/19 - w dniu 23 stycznia 2020 roku.

Skarżący podkreślił, iż po uchyleniu pierwszej decyzji organ I instancji do czasu wydania drugiej decyzji w sprawie ograniczył się wyłącznie do "uzupełnienia" opisów protokołów. Nie przeprowadzono żadnego dowodu, jak również nie wystąpiono do skarżącego o wydanie tablic lub o przedstawienie ich wymiarów. Przy czym wskazać należy, iż od dnia uchylenia pierwszej decyzji przez organ odwoławczy do dnia wydania przez organ I instancji drugiej decyzji upłynęło ponad 1,5 miesiąca.

Drugą decyzję organ I instancji wydał w dniu 17 lipca 2019 roku. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez SKO, które wbrew swojemu stanowisku wyrażonemu wcześniej już nie widziało uchybień polegających na wadliwym przeprowadzeniu postępowania. Dopiero Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w sprawie o sygn. akt III SA/Kr 1157/19 uchylił decyzje obydwu organów.

Pozyskanie danych, konkretnie wymiarów tablic reklamowych, nastąpiło po uchyleniu przez SKO pierwotnie wydanej decyzji z dnia 2 kwietnia 2019 r. i polegało wyłącznie na wrysowaniu na zdjęcia wykonane w trakcie kontroli w dniu 3 stycznia 2019 r. wymiarów tablic oraz sporządzeniu przez organ 5 pism zatytułowanych jak wyżej, przy czym w uzupełnieniu protokołu z dnia 3 stycznia 2019 r. opisano kształt i umocowanie tablic oraz zawarto opis miejsca umocowania, odległość od podłoża kąt ustawienia względem jezdni. Wskazano także na metodę pomiarową i rodzaj narzędzia pomiarowego i dokonano obliczenia powierzchni reklam. Na powyższe dane powołano się w pismach stanowiących "uzupełnienie protokołów" z pozostałych dni stycznia 2019 r. Uzupełnień tych dokonano 18 czerwca 2019 r., natomiast z protokołu z kontroli pasa drogowego z dnia 19 czerwca 2019 r., dokonanej bez udziału skarżącego wynika, że w tym dniu brak było w pasie drogowym reklam. Skarżący stwierdził, że taki sposób zgromadzenia materiału dowodowego jest sprzeczny z przepisami regulującymi podstawowe zasady postępowania administracyjnego. W aktach brak jakichkolwiek dowodów świadczących o dokonaniu w dniu 3 stycznia 2019 r. pomiarów tablic reklamowych, chociażby w formie zapisku z tej daty, czy notatki służbowej sporządzonej przez osobę dokonującą kontroli oraz o uzupełnieniu protokołów w oparciu o pomiary dokonane w tym dniu. Z porównania "protokołów" z "uzupełnieniem protokołów" wynika nadto, że pisma te sporządziły dwie różne osoby, w niemal półrocznym odstępie czasowym, oraz że osoba sporządzająca "uzupełnienia" nie brała udziału w kontroli przeprowadzonej 3 stycznia 2019 r., bowiem brak jej podpisu na protokołach kontroli z dnia 3 stycznia 2019 r. Skarżący nie miał więc żadnej możliwości wglądu w treść materiałów (jeżeli takie były sporządzone), na podstawie których naniesiono na zdjęcia wymiary tablic. Raz jeszcze należy podkreślić, że wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności zostały ustalone bez udziału skarżącego, chociaż organy obowiązane były do ich ustalenia zgodnie z zasadami wyrażonymi w przepisach art. 77, 77 i 80 k.p.a. Po drugie nie było wskazanych danych osoby, która podczas wykonywanych przez przedstawiciela Zarządu Dróg i Komunikacji zdjęć mogła dokonywać pomiarów, po trzecie nie wskazano żadnego dowodu wykonania pomiarów.

Wskazywane wyżej "dane" zostały uzupełnione przez kontrolujących po uchyleniu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze pierwszej decyzji wymierzającej karę, jednakże wyłącznie poprzez uzupełnienie opisu protokołów, albowiem kontrolujący nie podejmowali wobec skarżącego lub z jego udziałem żadnych dodatkowych czynności, w szczególności nie występowali o udostępnienie tablic reklamowych celem przeprowadzenia pomiarów. Stąd też nie można podnosić, iż materiał dowodowy został prawidłowo zebrany.

Zważywszy na przedstawione wyżej okoliczności sprawy, w ocenie skarżącego, skarga zasługuje na uwzględnienie, w szczególności biorąc pod uwagę, iż forma prowadzenia postępowania, rozstrzygnięcia zapadające w jego toku administracyjnym, podważają zaufanie do organów rozstrzygających i stosowania przez te organy przepisów prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 137) stanowi, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżony akt administracyjny według kryterium zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie jego wydania. Zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.; zwanej dalej "p.p.s.a.") sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanymi granicami skargi (art. 134 p.p.s.a.).

Z brzmienia art. 145 § 1 p.p.s.a. wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Powołana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli Sądu w obecnie rozpoznawanej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 18 listopada 2020 r. Sygn. akt: [...] utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta T z dnia [...] 2020 r. znak: [...] w przedmiocie wymierzenia skarżącemu kary pieniężnej w kwocie 3.674,58 złote za zajęcie w dniach od 3.01.2019 r. do 28.01.2019 r. pasa drogowego drogi powiatowej - ulicy T (działki nr: [...], [...] obręb [...]) w T bez wymaganego zezwolenia zarządcy drogi.

Materialnoprawną przesłankę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r., poz. 470 ze zm.; zwanej dalej "u.d.p.").

Zgodnie z art. 40 ust. 1 u.d.p. zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, wymaga zezwolenia zarządcy drogi, wydanego w drodze decyzji administracyjnej - zezwolenie nie jest wymagane w przypadku zawarcia umowy, o której mowa w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c.

W myśl art. 22 ust. 2 u.d.p. grunty w pasie drogowym zarząd drogi może oddawać w najem, dzierżawę albo je użyczać, w drodze umowy, na cele związane z potrzebami zarządzania drogami, ruchu drogowego lub obsługi użytkowników ruchu, a także na cele instalacji urządzeń, o których mowa w art. 20g ust. 1 u.d.p.

Stosownie do art. 40 ust. 12 u.d.p., za zajęcie pasa drogowego:

1) bez zezwolenia zarządcy drogi lub bez zawarcia umowy, o której mowa w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c,

2) z przekroczeniem terminu zajęcia określonego w zezwoleniu zarządcy drogi lub w umowie, o której mowa w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c,

3) o powierzchni większej niż określona w zezwoleniu zarządcy drogi lub w umowie,

o której mowa w art. 22 ust. 2, 2a lub 2c - zarządca drogi wymierza, w drodze decyzji administracyjnej, karę pieniężną w wysokości 10-krotności opłaty ustalanej zgodnie z ust. 4-6.

Odpowiedzialność administracyjna za bezprawne zajęcie pasa drogowego jest zobiektywizowana, niezależna od winy sprawcy. Nieistotna jest przyczyna braku zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, ani też okoliczności powstania tego zajęcia. Dla wymierzenia sankcji istotny jest wyłącznie fakt, że podmiot takiego zezwolenia nie posiadał i że był świadomy tego, że go nie posiada. Ustawową przesłanką nałożenia kary pieniężnej jest faktyczne zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia (por. wyrok NSA z dnia 25 września 2020 r., sygn. akt II GSK 3900/17).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 23 stycznia 2020r. w sprawie ze skargi D. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 27 sierpnia 2019 r. znak: [...] w przedmiocie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że ze zgromadzonego przez organy materiału dowodowego nie wynika, aby organy wykazały w sposób nie budzący wątpliwości, że umieszczone przez skarżącego tablice reklamowe znajdowały się w pasie drogi publicznej. Na mapach: ewidencyjnej i zasadniczej brak przedstawienia linii granicznych pasa drogowego. Co prawda naniesiono kolorem zielonym znak mający określać położenie reklam, jednak nie stanowi on precyzyjnego odzwierciedlenia tego położenia wziąwszy pod uwagę, że mapy nie zawierają oznaczenia przebiegu pasa drogowego. Także na wykonanych fotografiach nie zaznaczono terenu pasa drogowego. Obrazują one jedynie, że reklamy pomieszczone były na trawniku poza chodnikiem. Dokumentem, na podstawie którego organy winny dokonać ustaleń dotyczących granic pasa drogowego, jest książka drogi, o której mowa w § 10 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 16 lutego 2005 r. w sprawie sposobu numeracji i ewidencji dróg publicznych (Dz.U. z 2005 r., poz. 582).

Zastrzeżenia Sądu budził także przyjęty przez organy sposób wyliczenia powierzchni umieszczonych przez skarżącego reklam. W świetle zawartości akt administracyjnych jest oczywiste, że wszystkie czynności, które doprowadziły do obliczenia tej powierzchni, zostały przeprowadzone przed wszczęciem postępowania administracyjnego. Zatem pięciu kontrolom pasa drogowego przeprowadzonym przez organ w dniach 3, 17, 23, 25 i 28 stycznia 2019 r. nie można przypisać charakteru oględzin, zaś protokoły z tych kontroli nie są dokumentami, o których mowa w art. 67 § 2 k.p.a., skoro organ powiadomił skarżącego o wszczęciu postępowania z urzędu pismem z dnia 30 stycznia 2019 r., które skarżący podjął w dniu 7 lutego 2019 r. Powyższa okoliczność sama w sobie nie pozbawia wartości dowodowej dokumentów w postaci "protokołów" oraz fotografii wykonanych przed wszczęciem postępowania, a to z uwagi na regulację przewidzianą w art. 75 § 1 k.p.a. Jednakże stwierdzone w tych notatkach – "protokołach" okoliczności nie zostały potwierdzone żadnym dowodem przeprowadzonym w toku postępowania, a ponadto nie dają możliwości weryfikacji danych stanowiących podstawę obliczenia powierzchni zajętego pasa drogowego.

Możliwości weryfikacji, o której mowa wyżej, nie dają też dane wskazane przez organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, a wynikające z "uzupełnienia" protokołów sporządzonych w styczniu 2019 r. Pozyskanie tych danych, konkretnie wymiarów tablic reklamowych, nastąpiło po uchyleniu przez organ odwoławczy pierwotnie wydanej decyzji z dnia 2 kwietnia 2019 r. i polegało wyłącznie na wrysowaniu na zdjęcia wykonane w trakcie kontroli w dniu 3 stycznia 2019 r. wymiarów tablic oraz sporządzeniu przez organ 5 pism zatytułowanych jak wyżej, przy czym w uzupełnieniu protokołu z dnia 3 stycznia 2019 r. opisano kształt i umocowanie tablic, oraz zawarto opis miejsca umocowania, odległość od podłoża kąt ustawienia względem jezdni. Wskazano także na metodę pomiarową i rodzaj narzędzia pomiarowego i dokonano obliczenia powierzchni reklam. Na powyższe dane powołano się w pismach stanowiących "uzupełnienie protokołów" z pozostałych dni stycznia 2019 r. Uzupełnień tych dokonano 18 czerwca 2019 r., natomiast z protokołu z kontroli pasa drogowego z dnia 19 czerwca 2019 r., dokonanej bez udziału skarżącego wynika, że w tym dniu brak było w pasie drogowym reklam.

Sąd stwierdził, że taki sposób zgromadzenia materiału dowodowego jest sprzeczny z przepisami regulującymi podstawowe zasady postępowania administracyjnego. W aktach brak jakichkolwiek dowodów świadczących o dokonaniu 3 stycznia 2019 r. pomiarów tablic reklamowych, chociażby w formie zapisku z tej daty, czy notatki służbowej sporządzonej przez osobę dokonującą kontroli oraz o uzupełnieniu protokołów w oparciu o pomiary dokonane w tym dniu. Z porównania "protokołów" z "uzupełnieniem protokołów" wynika nadto, że pisma te sporządziły dwie różne osoby, w niemal półrocznym odstępie czasowym, oraz że nie osoba sporządzająca "uzupełnienia" nie brała udziału w kontroli przeprowadzonej 3 stycznia 2019 r., bowiem brak jej podpisu na protokołach kontroli z dnia 3 stycznia 2019 r. Skarżący nie miał więc żadnej możliwości wglądu w treść materiałów (jeżeli takie były sporządzone), na podstawie których naniesiono na zdjęcia wymiary tablic. Raz jeszcze należy podkreślić, że wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności zostały ustalone bez udziału skarżącego, chociaż organy obowiązane były do ich ustalenia zgodnie z zasadami wyrażonymi w przepisach art. 77, 77 i 80 k.p.a.

Zdaniem Sądu nieprawidłowe było nadto stanowisko Kolegium dotyczące braku rozważenia możliwości zastosowania "ulgi", o co wnosił skarżący w odwołaniu. Z treści odwołania wyraźnie bowiem wynika, że skarżący zarzucał zarówno pominięcie zasad wynikających z ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 646 ze zm.), jak i przepisów Działu IVA kpa, poprzez nierozważenie, czy w sprawie powinien mieć zastosowanie art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a. W tej ostatniej kwestii stanowiska SKO nie można podzielić, ponieważ instytucję przewidzianą w powyższym przepisie organ jest obowiązany zastosować co do zasady z urzędu, w przypadku spełnienia się przesłanek w nim wskazanych. Jednakże jej zastosowanie uwarunkowane jest ustaleniem ponad wszelką wątpliwość popełnienia przez podmiot deliktu administracyjnego, co w niniejszej sprawie nie nastąpiło z uwagi na naruszenie przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na jego wynik.

Sąd wskazał, że w ponownie prowadzonym postępowaniu organ będzie obowiązany do zgromadzenia materiału dowodowego wszystkim dostępnymi środkami dowodowymi, w sposób odpowiadający wymogom określonym przepisami art. 7, 77, 80 kpa, mając na uwadze przedstawione wyżej stanowisko co do konieczności zgromadzenia dowodów bezspornie potwierdzających spełnienie się warunków nałożenia kary, o której mowa w art. 40 ust. 12 u.d.p. oraz jej wysokości.

Ponownie rozpoznając sprawę organ I instancji wskazał w uzasadnieniu decyzji z dnia 7 września 2020 r., że w celu zgromadzenia materiału dowodowego zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie sygn. akt III SA/Kr 1157/19 z dnia 23.01.2020 r. organ I instancji na nowo podjął prowadzenie postępowania administracyjnego dotyczącego zajęcia bez zezwolenia zarządcy drogi pasa drogowego ul. T w T poprzez umieszczenie w nim reklam. W toku postępowania dowodowego uzupełniony został materiał dowodowy o wydruk zasięgu pasa drogowego z programu MapViev do ewidencji dróg oraz kopię map geodezyjnych, na których w oparciu o książkę drogi ulicy T w T naniesiono zasięg pasa drogowego (linie graniczne), także w kolizji z umieszczonymi przez skarżącego tablicami reklamowymi. Prezydent T podkreślił, że do akt sprawy włączono także oświadczenie pracownika Zarządu Dróg i Komunikacji A. M. z dnia 10.08.2020 r. potwierdzające wykonanie w dniu 3.01.2019 r. bezpośrednio w terenie pomiarów przedmiotowych tablic reklamowych. Pismem z dnia 7.07.2020 r. wezwano skarżącego do wypowiedzenia się, czy kwestionuje wymiary tablic ustalonych przez organ, a w przypadku nie zgadzania się z nimi do wskazania, jakie według niego one są oraz okazania przedmiotowych tablic reklamowych w celu ponownego dokonania ich pomiarów przez organ z udziałem strony. Pismem z dnia 29.07.2020 r. skarżący poinformował, że w dalszym ciągu kwestionuje prawidłowość przeprowadzenia pomiarów i uzyskane w ten sposób wyniki, lecz nie może wskazać, jakie według niego te wymiary były, gdyż nie dokonywał ich pomiaru oraz że nie może okazać zdemontowanych tablic, gdyż zostały one zdekompletowane w stopniu uniemożliwiającym ich odtworzenie. Jednocześnie wniósł on o odstąpienie od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i zastosowanie pouczenia zgodnie z art. 189f § 1 lub § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznając niniejszą sprawę stwierdził, że organy ponownie rozpoznając sprawę na skutek uwzględnienia skargi wyrokiem z dnia 23 stycznia 2020 r. sygn. akt III SA/Kr 1157/19 nie wykonały wskazań zawartych w uzasadnieniu wyroku.

Organ wykonał pierwsze z zaleceń zawartych w wyroku z dnia 23 stycznia 2020 r. poprzez uzupełnienie materiału dowodowego o wydruk zasięgu pasa drogowego z programu MapViev do ewidencji dróg oraz kopię map geodezyjnych, na których w oparciu o książkę drogi ulicy T w T naniesiono zasięg pasa drogowego (linie graniczne), także w kolizji z umieszczonymi przez skarżącego tablicami reklamowymi.

Jednakże pozostałe zalecenia Sądu nie zostały wykonane. W ocenie Sądu dołączenie do akt sprawy oświadczenia pracownika Zarządu Dróg i Komunikacji A. M. z dnia 10.08.2020 r., potwierdzające wykonanie w dniu 3.01.2019 r. bezpośrednio w terenie pomiarów przedmiotowych tablic reklamowych, nie konwaliduje braków materiału dowodowego. Mając na uwadze to, że stan faktyczny przyjęty za podstawę decyzji, które zostały uchylone wyrokiem z dnia 23 stycznia 2020 r. nie został uzupełniony, gdyż organy nie wykonały wytycznych w nim zawartych Sąd, oceniając zebrany dotychczas materiał dowodowy, uznał ponownie, iż decyzje obu instancji należy uchylić. Sąd uchylając zaskarżoną decyzje oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji podtrzymuje wskazania zawarte w wyroku sygn. akt III SA/Kr 1157/19. Nadal zastrzeżenia budzi przyjęty przez organy sposób wyliczenia powierzchni umieszczonych przez skarżącego reklam. Jedynym dokumentem, jaki znalazł się w aktach sprawy po poprzednim wyroku jest oświadczenie A. M., w którym potwierdza on pomiary dokonane w dniu 3 stycznia 2019 r.

Powtórzyć należy pogląd wyrażony w wyroku sygn. akt III SA/Kr 1157/19, iż w postępowaniu dotyczącym nałożenia kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia to organ ma udowodnić, jakie są granice pasa drogowego oraz jaka powierzchnia, w jakim okresie i przez kogo została zajęta bez zezwolenia. Strona może, ale nie musi podejmować obronę. Jeżeli organ środkami przewidzianymi przez k.p.a. dowiedzie wskazanych wyżej okoliczności, a strona nie przedstawi żadnego przeciwdowodu, ustalenia organu dotyczące istnienia przesłanek nałożenia kary można uznać za poprawne.

Należy też zwrócić uwagę na regulację art. 81a § 1 k.p.a., zgodnie z którym jeżeli przedmiotem postępowania administracyjnego jest nałożenie na stronę obowiązku bądź ograniczenie lub odebranie stronie uprawnienia, a w tym zakresie pozostają niedające się usunąć wątpliwości co do stanu faktycznego, wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść strony.

Biorąc pod uwagę treść zarzutu skargi odnośnie nie zastosowania art. 189f k.p.a. wskazać należy, iż od dnia 1 czerwca 2017 r. obowiązują nowe przepisy wprowadzone do k.p.a. ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935). Przepisy te zostały wprowadzone w Dziale IVa zatytułowanym "Administracyjne kary pieniężne" i zawierają dyrektywy wymiaru kar administracyjnych, które nie znajdą zastosowania w przypadku kar nakładanych decyzjami związanymi, czyli takich kar, w stosunku do których ustawodawca nakazuje stosować pewien jednoznaczny mechanizm wyliczania sankcji pieniężnej.

Mając na względzie powyższe okoliczności sprawy oraz treść przepisów zawartych w Dziale IVa k.p.a. oraz ustawy o drogach publicznych, zgodzić należy się ze stanowiskiem, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z decyzją związaną i w związku z tym przepisy Działu IVa k.p.a. dotyczące administracyjnych kar pieniężnych nie mają zastosowania w niniejszej sprawie. Organ administracji wydający decyzję obowiązany był sprawdzić jedynie, czy zostały spełnione przesłanki wydania decyzji, a jeśli tak, to wydać decyzję o ściśle określonej treści (por. wyrok NSA z dnia 8 października 2020 r., sygn. akt II GSK 67/20).

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał za zasadne niezastosowanie przez organ art. 189f k.p.a., jednakże z przyczyn innych niż wskazane w zaskarżonej decyzji.

W ponownie prowadzonym postępowaniu organy będą obowiązane do zgromadzenia materiału dowodowego wszystkim dostępnymi środkami dowodowymi, w sposób odpowiadający wymogom określonym przepisami art. 7, 77, 80 k.p.a., mając na uwadze przedstawione wyżej stanowisko co do konieczności zgromadzenia dowodów bezspornie potwierdzających spełnienie się warunków nałożenia kary, o której mowa w art. 40 ust. 12 u.d.p. , oraz jej wysokości.

Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta T z dnia [...] 2020 r., mając na uwadze treść art. 135 p.p.s.a. zgodnie z którym sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

Uznając, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji zostały wydane z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy oraz z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, Sąd działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1a i c p.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a., zgodnie z którym w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw i zasądził w pkt 2 wyroku od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego D. P. kwotę 147 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W punkcie 3 zwrócił skarżącemu D. P. z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie kwotę 53 złotych tytułem nadpłaconego wpisu od skargi.