drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego, Dostęp do informacji publicznej, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 315/08 - Wyrok NSA z 2008-09-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 315/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2008-09-18 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-03-11
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Anna Lech
Irena Kamińska /przewodniczący sprawozdawca/
Roman Ciąglewicz
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
II SA/Go 595/07 - Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z 2007-12-06
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 16 § 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 1, art. 6
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 225
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 art. 61 ust. 3
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie Anna Lech NSA Roman Ciąglewicz Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 18 września 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gorzowie Wielkopolskim od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 6 grudnia 2007 r. sygn. akt II SA/Go 595/07 w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...] w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 6 grudnia 2007 r., na skutek skargi J. S., uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia[...] lipca 2007 r., w przedmiocie informacji publicznej oraz stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

W uzasadnieniu wyroku przedstawiono następujący stan faktyczny sprawy.

Wnioskiem z dnia [...] maja 2007 r. J. S. – Kierownik Przychodni Lekarskiej w S. zwróciła się do Wójta Gminy S. o :

– wydanie kserokopii petycji mieszkańców gminy S. z dnia [...] marca 2007 r.;

– wydanie listy z podpisami mieszkańców gminy S., na której występują także pełne adresy zamieszkania;

– wydanie kserokopii protokołu z posiedzenia Komisji Oświaty, Kultury, Spraw Socjalnych i Bezpieczeństwa z dnia [...] grudnia 2005 r.

J. S. zwróciła się także do Przewodniczącego Rady Gminy S. o udostępnienie pisemnych informacji o opiniach sołtysów i rad sołeckich.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2007 r. Wójt Gminy S. postanowił wydać J. S. kserokopię petycji mieszkańców gminy S., oraz kserokopię protokołu z posiedzenia Komisji. Organ odmówił jednak wydania listy z podpisami mieszkańców. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że sama petycja, jak i protokół z posiedzenia komisji stanowią informację publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Odmawiając natomiast wydania kserokopii protokołu z posiedzenia komisji organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Dalej organ wyjaśnił, że ustawa o ochronie danych osobowych bezwzględnie ogranicza prawo udostępniania danych adresowych osobom trzecim. W związku, z czym dane takie nie mogą być zakwalifikowane do informacji publicznej z uwagi na to, że nie zostały wytworzone przez organy władzy publicznej. Stanowią ponadto tajemnicę ustawowo chronioną. Udostępnienie tych danych naruszałoby prywatność osób fizycznych, a więc tych wszystkich, które złożyły swój podpis, podając także swój adres zamieszkania. Organ poinformował także, iż sprawę informacji o opiniach sołtysów i rad sołeckich przekazał do załatwienia Przewodniczącemu Rady, który posiada takie informacje.

Z powyższą decyzją J. S. nie zgodziła się i złożyła od niej odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gorzowie Wielkopolskim. W uzasadnieniu odwołania odwołująca się podniosła, iż jest lekarzem rodzinnym w gminie S. i od kilku miesięcy zwraca się do Wójta Gminy S. o udostępnienie treści złożonej na nią skargi wraz z podpisami osób występujących z wnioskiem o jej odwołanie ze stanowiska. Zaznaczyła, że dokument ten jest znany wszystkim radnym, sołtysom, oraz części mieszkańców, zaś ona jako strona w tej sprawie, jako jedyna osoba nie ma prawa do zapoznania się z treścią dokumentu. Dokument ten, w jej ocenie, stanowi pomówienie i naraża ją na utratę zaufania potrzebnego do pracy lekarza. Wyjaśniła ponadto, że złożyła do prokuratury zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, a treść petycji wraz z podpisami potrzebna jest jej do założenia sprawy z powództwa cywilnego. Skarżąca wskazała, iż ma konstytucyjne prawo otrzymania petycji, choćby ze względu na to, że odczytywana była ona publicznie na sesji Rady Gminy i na naradzie z sołtysami, a wszystko to odbywało się bez jej udziału.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gorzowie Wielkopolskim decyzją z dnia [...] lipca 2007 r. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i umorzyło postępowanie. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że przepis art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej wprowadza przykładowy katalog informacji i dokumentów stanowiących informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy. Jego podstawą funkcją jest natomiast wskazanie najbardziej typowych kategorii informacji publicznych. Stanowi on ponadto niezbędną konkretyzację postanowień, art. 1 ust. 1 ustawy precyzując jego zakres przedmiotowy i ułatwiając wykładnię przepisów w kontekście art. 61 Konstytucji. Dalej organ drugiej instancji wskazał, że określone w art. 6 kategorie informacji publicznej należą do dwóch podstawowych grup wyodrębnionych na podstawie kryterium sformułowanego w art. 1 ust. 2 ustawy. Zdaniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, za informację publiczną należy uznawać te informacje, które zostały wytworzone przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie tych kompetencji i jako informacje publiczne podlegają one udostępnieniu w rozumieniu ustawy. Informacją publiczną będą, więc nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i technicznie wytworzone przez organ administracji publicznej, ale przymiot taki będzie posiadać także te, których organ używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań nawet, gdy prawa autorskie należą do innego podmiotu. W ocenie Kolegium, żądane przez skarżącą informację, nie należą do zakresu informacji publicznych, a zatem nie mogą być one udostępniane w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Żądana informacja, petycja mieszkańców, nie została wytworzona przez organ administracji publicznej, stanowi ona dokument prywatny, osób pod nim podpisanych, skierowany do organu administracji publicznej. Kolegium wskazało ponadto, że udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno-techniczną niepodlegającą rozpoznaniu w drodze indywidualnej decyzji administracyjnej.

W skardze do sądu J. S. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji. W jej ocenie, organ drugiej instancji w sposób niestaranny prowadził postępowanie. Nie wskazał, między innymi czy organ pierwszej instancji miał obowiązek wydania opinii rad sołeckich sporządzonych na wniosek przewodniczącego rady. Nie wyjaśnił także, dlaczego organ pierwszej instancji nie udostępnił jej dokumentów zgromadzonych w sprawie. Zaskarżonej decyzji skarżąca zarzuciła niesprawdzenie, czy petycja była skutecznie wniesiona i czy poruszone w niej kwestie dotyczyły osób ją wnoszących.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi, uznając zarzuty skarżącej za całkowicie bezzasadne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny nie podzielił stanowiska organów.

Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, iż prawo do informacji zagwarantowane jest w Konstytucji RP. Przepis art. 61 ust. 1 Konstytucji stanowi, że jest to prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Zasady udzielania informacji publicznej reguluje ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198 ze zm. – zwana dalej u.d.i.p). Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych. Przykładowe wyliczenie informacji publicznych podlegających udostępnieniu zawiera art. 6 u.d.i.p. Na gruncie unormowań konstytucyjnych oraz u.d.i.p przyjmuje się generalnie, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (Małgorzata Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28-29). Należy także wskazać, co słusznie podnosił organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, iż informacją publiczną są nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i technicznie wytworzone przez organ administracji publicznej, ale przymiot taki będą posiadać także te, które organ używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań nawet, gdy prawa autorskie należą do innego podmiotu. Bez znaczenia wówczas jest to, w jaki sposób znalazły się one w posiadaniu organu i jakiej sprawy dotyczą. Ważne natomiast jest to, by dokumenty te służyły realizowaniu zadań publicznych przez organ i odnosiły się do niego bezpośrednio. Dokumentami takimi będą, więc np. projekt budowlany sporządzony przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane, który następnie organ architektoniczno-budowlany używa przy wydaniu decyzji o pozwoleniu na budowę i zatwierdzeniu projektu budowlanego, czy też operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego na potrzeby ustalenia wysokości tzw. renty planistycznej. W ocenie Sądu, nieuprawnionym byłoby wyłączenie spośród dokumentów podlegających ujawnieniu w trybie u.d.i.p skarg, czy też petycji przekazanych organowi administracji publicznej przez mieszkańców gminy, dotyczących funkcjonowania na terenie gminy zakładów opieki medycznej. Zwrócić, bowiem należy uwagę, iż zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), sprawy związane z ochroną zdrowia należą do zadań własnych gminy. Wójt gminy jako organ wykonawczy gminy ma, zatem obowiązek w ramach powierzonych mu zadań reagować na skargi mieszkańców gminy dotyczące nieprawidłowości w działaniach zakładu opieki zdrowotnej znajdującego się na terenie gminy i powiadamiać o zastrzeżeniach mieszkańców właściwe organy (w niniejszej sprawie Narodowy Fundusz Zdrowia). Nie ulega, zatem wątpliwości, iż petycja mieszkańców Gminy S. dotycząca funkcjonowania Ośrodka Zdrowia w S., a zwłaszcza pracy skarżącej, jako dokument, który Wójt Gminy używa realizując powierzone zadania, stanowi informację publiczną i jako taka winna być udzielona skarżącej. Wniosek skarżącej dotyczył także udzielenia informacji o nazwiskach osób, które podpisały się pod petycją z dnia [...] marca 2007 r. Wskazać, zatem należy, iż zgodnie z art. 5 ust. 2 zd. 1 u.d.i.p, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. W sytuacji, gdy w treści informacji publicznej zawarte są dane osobowe, a z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, albowiem lista zawiera nazwiska oraz miejsca zamieszkania osób, które listę podpisały, prawo skarżącej do informacji publicznej podlega ograniczeniu. Oznacza to, iż organ władający informacją publiczną w takiej sytuacji powinien dokonać oceny wniosku o udzielenie informacji publicznej w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.). Ustawa ta jest bowiem lex specialis w stosunku do u.d.i.p. W niniejszej sprawie organ pierwszej instancji takiej oceny dokonał. Należy wskazać, że imię i nazwisko osoby fizycznej, oraz jej adres (jako sfera prywatności człowieka) podlega ochronie danych osobowych na podstawie przepisów ustawy o ochronie danych osobowych. Słusznie, zatem organ pierwszej instancji odmówił skarżącej udostępnienia listy z podpisami mieszkańców gminy S. Organ pierwszej instancji prawidłowo wydał skarżącej kserokopie petycji mieszkańców gminy S. z dnia [...] marca 2007 r. (petycja ta stanowi, bowiem informację publiczną), czy też kserokopię protokołu z posiedzenia Komisji Oświaty, Kultury, Spraw Socjalnych i Bezpieczeństwa z dnia [...] grudnia 2005 r. Nie ulega, bowiem wątpliwości, że protokół ten także stanowi informację publiczną. Wydając jednak w tym zakresie decyzję organ pierwszej instancji naruszył przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Udostępnienie informacji publicznej następuje, bowiem poprzez czynność materialno-techniczną, a nie w drodze decyzji administracyjnej. Jedynie odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji publicznej (zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.i.p) następuje w drodze decyzji administracyjnej. Naruszenie to nie miało wpływu na wynik sprawy. Stąd też Sąd nie zastosował przewidzianych ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, środków w celu uchylenia decyzji organu pierwszej instancji. Sąd nie podzielił natomiast stanowiska Samorządowego Kolegium Odwoławczego, co do tego, że w niniejszym przypadku wystąpiła bezprzedmiotowość postępowania, bo żądane przez skarżącą informacje są informacjami publicznymi. Jak już wyżej wskazano uzyskana od mieszkańców Gminy S. informacja służy Wójtowi Gminy w realizacji ustawowych zadań z zakresu ochrony zdrowia. Nie zachodzi, więc przypadek bezprzedmiotowości postępowania, a organ wydając zaskarżoną decyzję naruszył art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.

Skargę kasacyjną od tego wyroku złożyło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gorzowie Wielkopolskim. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu Kolegium zarzuciło rażące naruszenie:

1) art. 16 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), poprzez wydanie orzeczenia Sądu przez skład, w którym jeden z jego członków nie był sędzią;

2) art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) poprzez bezpodstawne uznanie, że skarga mieszkańców Gminy S. stanowi informację publiczną, w sytuacji kiedy skarga ta nie stanowi informacji publicznej;

3) art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez bezpodstawne uznanie, że skarga mieszkańców Gminy S. nie podlega ograniczeniom wynikających z art. 225 k.p.a.;

4) art. 6 o dostępie do informacji publicznej poprzez bezpodstawne przyjęcie, że wyżej wymieniona skarga mieści się w katalogu informacji i dokumentów stanowiących informację publiczną;

5) art. 61 ust. 3 Konstytucji RP poprzez bezpodstawne uznanie, że żądanie strony przeciwnej dotyczy informacji publicznej, w sytuacji kiedy w rzeczywistości żądanie to dotyczy informacji niebędącej informacją publiczną i podlega ograniczeniom zawartym w przywołanym przepisie Konstytucji;

6) art. 145 § 1 pkt 1 oraz pkt 1 lit. a/ i c/ P.p.s.a. poprzez bezpodstawne uchylenie zaskarżonej decyzji a także uznanie, że postępowanie przed skarżącym odbyło się z naruszeniem prawa materialnego, tj. art. 1 ust. 1, art. 5 ust. 2 i art. 6 u.d.i.p oraz przepisów postępowania, które to naruszenia – w ocenie sądu – mogły mieć wpływ na wynik sprawy, w sytuacji kiedy naruszenia te nie miały miejsca.

Z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia wynika, że decyzja skarżącego podlegała uchyleniu, albowiem Kolegium dopuściło się naruszenia przepisów prawa materialnego oraz proceduralnych, które zdaniem sądu mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Na wstępie skargi kasacyjnej wskazać należy, że w rozważanym stanie faktycznym i prawnym zachodzi nieważność postępowania, o której mowa w art. 183 § 2 pkt 4 P.p.s.a. albowiem skład sądu był sprzeczny z przepisami prawa. Zgodnie z postanowieniami art. 16 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd administracyjny orzeka w składzie trzech sędziów, z zastrzeżeniem art. 16 § 2 i 3 P.p.s.a., chyba że ustawa stanowi inaczej. Wymieniona wyżej ustawa nie zawiera żadnych postanowień na podstawie, których asesorów sądowych można byłoby uznać za sędziów, upoważnionych do sprawowania sądowego wymiaru sprawiedliwości. W ocenie skarżącego skarga mieszkańców Gminy S. nie jest informacją publiczną, o której mowa w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198). W rozważanym stanie faktycznym i prawnym nie znajduje bowiem zastosowania wyżej wymieniona ustawa. Skarżąca domaga się odpisu skargi wraz z nazwiskami osób, czyli autorów skargi. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z dnia 27 września 2002 r. w sprawie II SAB 180/02, postanowienie NSA z dnia 11 grudnia 2002 r., wydane w sprawie SAB 105/02), nie mają charakteru informacji publicznej wnioski w sprawie indywidualnej, czy też polemiki. W ocenie skarżącego można też sformułować tezę, że skargi i wnioski składane w trybie działu VIII Kodeksu postępowania administracyjnego nie stanowią informacji publicznej. Sąd pierwszej instancji naruszył art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez błędną wykładnię przyjmując, że skarga mieszkańców Gminy S. nie podlega ograniczeniom wynikających z art. 225 k.p.a. celem tego przepisu jest ochrona skarżącego i wnioskodawcy, jednakże wówczas kiedy działał on w zakresie dozwolonym poprzez prawo. Sąd dopuścił się również naruszenia art. 61 ust. 3 Konstytucji RP poprzez bezpodstawne uznanie, że żądanie strony przeciwnej dotyczyło informacji publicznej, w sytuacji kiedy w rzeczywistości żądanie to dotyczyło informacji niebędącej informacją publiczną i podlegającej ograniczeniom zawartym w przywołanym przepisie Konstytucji. Sąd pierwszej instancji naruszył również postanowienia art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez bezpodstawne przyjęcie, że wyżej wymieniona skarga mieści się w katalogu informacji i dokumentów stanowiących informację publiczną. Żądanie strony przeciwnej nie można było zakwalifikować jako żądanie udostępnienia informacji publicznej, co przesądza o tym, że skarżący prawidłowo umorzył postępowanie, zgodnie z postanowieni art. 105 k.p.a. W tym miejscu podnieść należy, że postępowanie przed skarżącym zostało także umorzone, w zakresie udostępnionych informacji, uznając tą czynność jako czynność materialno-techniczną, nie rozstrzyganą w drodze decyzji nawet przyjmując stanowisko sądu za trafne, decyzja skarżącego powinna zostać uchylona jedynie w części, a nie w całości. W ocenie skarżącego sąd dopuścił się naruszenia postanowień art. 145 § 1 pkt 1 oraz pkt 1 lit. a/ i c/ P.p.s.a. poprzez bezpodstawne uchylenie zaskarżonej decyzji, a także uznanie, że postępowanie przed skarżącym odbyło się z naruszeniem prawa materialnego, tj. art. 1 ust. 1, art. 5 ust. 2 i art. 6 u.d.i.p oraz przepisów postępowania, które to naruszenia – w ocenie sądu – mogły mieć wpływ na wynik sprawy, w sytuacji kiedy naruszenia te nie miały miejsca, a też Sąd ich nie wskazał i nie wyjaśnił na czym polegały. Poza zarzutami zawartymi na wstępie należy wskazać – zgodnie z ustaleniem Sądu – , że decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] Wójt Gminy S. postanowił wydać J. S. kserokopie petycji mieszkańców Gminy S.. Tak więc i z tego też powodu postępowanie należało umorzyć.

W odpowiedzi na skargę skarżąca J. S. wniosła o odrzucenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zarzuty skargi kasacyjnej uznać należy za nieusprawiedliwione.

Skład Sądu orzekającego w niniejszej sprawie nie był jak wywodzi autor skargi kasacyjnej – niezgodny z art. 16 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Na mocy art. 26 § 2 P.u.s.a. Prezes Naczelnego Sadu Administracyjnego może za zgodą Kolegium Sądu, powierzyć asesorowi sądowemu pełnienie czynności sędziowskich, tj. orzekanie w sprawach, w tym sądzie na czas określony. Zatem fakt, że Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznawał skargę na rozprawie w składzie dwóch sędziów i jeden asesor, nie oznacza, że naruszone zostały przepisy postępowania, a dokładniej art. 16 ust. 1 P.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem, sąd administracyjny orzeka w składzie trzech sędziów, chyba że ustawa stanowi inaczej. Zważywszy zaś, że M. R. został mianowany asesorem w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gorzowie Wielkopolskim właśnie w trybie określonym w art. 26 § 2 P.u.s.a., nie można podzielić stanowiska strony o niezgodności składu orzekającego, do którego został wyznaczony asesor.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że Trybunał Konstytucyjny już się wypowiadał w tym zakresie. Bowiem wyrokiem z dnia 24 października 2007 r. sygn. akt SK 7/06 orzekł o niezgodności art. 135 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Wskazał jednak ponadto, że przepis ten traci moc z upływem 18 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw, a czynności asesorów sądowych, o których mowa w zakwestionowanym przepisie nie podlegają wzruszeniu na podstawie art. 190 ust. 4 Konstytucji, tj. w trybie wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania. W uzasadnieniu tegoż wyroku, Trybunał wskazał, iż dopiero po upływie osiemnastomiesięcznego terminu odroczenia, w wypadku braku zmiany przez ustawodawcę zakwestionowanej normy – niniejsze orzeczenie doprowadzi do eliminacji niekonstytucyjnego przepisu z systemu prawa. Do tego jednak czasu rozstrzygnięcia wydawane przez asesorów są – z konstytucyjnego punktu widzenia – dopuszczalne.

Zważywszy zaś, że powierzenie asesorowi sądowemu pełnienia czynności sędziowskich w wojewódzkim sądzie administracyjnym ma zbliżony charakter, jak w sądzie rejonowym, zasadnym wydaje się odniesienie treści, a co za tym idzie także skutków przedstawionego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, również do instytucji asesora przewidzianej w Prawie o ustroju sądów administracyjnych i Prawie o postępowaniu przed sadami administracyjnymi. Tym samym, za dopuszczalne w świetle Konstytucji należy uznać pełnienie czynności sędziowskich przez asesorów, na zasadach określonych w powołanych ustawach regulujących organizację oraz procesowanie sądów administracyjnych do czasu upływu określonego przez Trybunał osiemnastomiesięcznego terminu odroczenia.

Tym samym stwierdzić należy, że postępowanie przed Sądem pierwszej instancji nie jest dotknięte nieważnością. Rozważania wymagają w tej sytuacji pozostałe zarzuty skargi kasacyjnej.

Wszystkie one sprowadzają się do twierdzenia, że petycja mieszkańców gminy dotycząca funkcjonowania na terenie gminy zakładów opieki medycznej nie jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1, 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz art. 61 ust. 3 Konstytucji. Art. 61 Konstytucji RP wiąże prawo do informacji publicznej z działalnością organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Zgodnie z kolei z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych.

Za niewątpliwy uznać należy fakt, iż w tym znaczeniu "sprawą publiczną" jest funkcjonowanie na terenie gminy zakładów opieki zdrowotnej, a tym samym sposób wywiązywania się z obowiązków przez zatrudnionych tam lekarzy. Informacją publiczną są zatem dokumenty dotyczące funkcjonowania zakładu opieki medycznej.

Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela przy tym pogląd wyrażony przez Sąd pierwszej instancji, który stwierdził, że informacją publiczną są nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i wytworzone przez organ administracji publicznej, ale przymiot taki posiadać będą także te, których organ, jak w omawianej sprawie, używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań, nawet gdy prawa autorskie należą do innego podmiotu. Wobec powyższego petycja mieszkańców, o której mowa była, ponad wszelką wątpliwość, jest dokumentem zawierającym informację publiczną, a odmienne poglądy wyrażone w zarzutach skargi kasacyjnej uznać należy za bezzasadne.

Za bezpodstawny uznać należy również zarzut naruszenia art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 225 k.p.a. Ten ostatni przepis ma na celu ochronę podmiotu poddającego krytycznej ocenie organy lub osoby wymienione w § 2 art. 225 k.p.a. i nakłada na organy prawny obowiązek podejmowania działań zapobiegających tłumieniu krytyki. W niniejszej sprawie uregulowanie to nie zostało naruszone bowiem wójt zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy odmówił ujawnienia listy osób, które petycję podpisały.

Mając wszystko to na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. skargę kasacyjną oddalił.



Powered by SoftProdukt