drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Uchylono zaskarżoną decyzję, VI SA/Wa 1005/07 - Wyrok WSA w Warszawie z 2007-10-17, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 1005/07 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2007-10-17 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2007-06-14
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Andrzej Czarnecki
Danuta Szydłowska...
Jolanta Królikowska-Przewłoka /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
II GSK 385/08 - Wyrok NSA z 2008-10-23
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 268 ust. 1 i 2, art. 255
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Królikowska – Przewłoka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Asesor WSA Danuta Szydłowska Protokolant Jadwiga Rytych po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 września 2007 r. sprawy ze skargi Ś. sp. z o.o. w C. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] grudnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz Ś. sp. z o.o. w C. kwotę 1600 (jeden tysiąc sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] września 2001 r. Urząd Patentowy RP dokonał na rzecz sp. z o.o. C. w C. (obecnie Ś. w C. Sp. z o.o.") znaku towarowego graficznego, przedstawiającego głowę murzynka przeznaczoną do oznaczenia lodów jadalnych w kl. 30 – z pierwszeństwem od 26.06.1996 r. /R-132332/.

W dniu 27 maja 2004 r., do Urzędu Patentowego RP wpłynął wniosek Przedsiębiorstwa Przemysłu Chłodniczego L. S.A. z siedzibą w G. o unieważnienie w całości prawa ochronnego na ww. znak towarowy.

Jako podstawę prawną powyższego żądania wnioskodawca wskazał art. 8 pkt 1 i 2 i art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy o znakach towarowych.

W uzasadnieniu swego interesu prawnego wnioskodawca podniósł, iż sporne oznaczenie stanowi przeszkodę w uzyskaniu prawa ochronnego na zgłoszony przez niego w Urzędzie Patentowym znak towarowy "calypso lody śmietankowe waniliowe LODMOR" nr Z-190131.

Wnioskodawca stwierdził, że jest następcą prawnym Przedsiębiorstwa Przemysłu Chłodniczego w G., które co najmniej od lat 70-tych posługiwało w obrocie znakiem graficznym w postaci charakterystycznej głowy murzynka, nanoszonym wraz z nazwą Calypso na etykiety produkowanych przez niego lodów.

W uzasadnieniu zarzutu naruszenia art. 8 pkt. 2 ustawy o znakach towarowych wnioskodawca wskazał, że rejestracja przedmiotowego znaku narusza jego prawa osobiste i majątkowe do powszechnie znanego znaku graficznego "głowy murzynka". Zdaniem wnioskodawcy uprawniony z rejestracji spornego znaku nie jest sukcesorem żadnego z Przedsiębiorstw należących do Zjednoczenia Przemysłu Chłodniczego (które jako jedyne posługiwały się na rynku rozpatrywanym oznaczeniem), lecz jedynie wydzierżawił nieruchomości i ruchomości stanowiące składnik likwidowanego majątku jednego z nich - Przedsiębiorstwa Przemysłu Chłodniczego w B..

Natomiast podnosząc zarzut naruszenia art. 8 pkt 1 u.z.t. wnioskodawca podniósł, iż zgłoszenie w Urzędzie Patentowym spornego znaku nastąpiło w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, bowiem zmierzało do "zawłaszczenia" przez jeden podmiot prawa do tego oznaczenia, używanego od kilkudziesięciu lat przez innego przedsiębiorcę. Czerpanie korzyści przez stronę przeciwną, która nie była pomysłodawcą i projektodawcą znaku, ani też nie przyczyniła się do jego wypromowania nosi w jego ocenie znamiona złej wiary. Uprawniony zawierając umowę dzierżawy z likwidowanym Przedsiębiorstwem Przemysłu Chłodniczego w B., wchodzącym w skład Zjednoczenia Przemysłu Chłodniczego wiedział o wieloletnim używaniu identycznego znaku (głowy murzynka) przez inne przedsiębiorstwa wchodzące w skład tego Zjednoczenia oraz przez wnioskodawcę, będącego następcą prawnym jednego z nich, lecz mimo tego, bez konsultacji, zgłosił znak w Urzędzie Patentowym celem uzyskania prawa wyłącznego. W uzasadnieniu swego stanowiska wnioskodawca powołał się na decyzję Urzędu Patentowego w sprawie sygn. akt. Sp. 124/99 oraz wyrok Sądu Najwyższego (sygn. akt III RN 5/99).

W opinii wnioskodawcy rejestracja przedmiotowego znaku graficznego nastąpiła również z naruszeniem art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy o znakach towarowych, bowiem nie uwzględnia praw Przedsiębiorstwa L. S.A. do identycznego znaku powszechnie znanego.

Wnioskodawca powołał się w tym względzie na wieloletnie, intensywne stosowanie oznaczenia graficznego w obrocie i jego wysoką rozpoznawalność. Zdaniem wnioskodawcy nie budzi wątpliwości jednorodzajowość towarów pochodzących od wnioskodawcy i uprawnionego, identyczność adresatów do których kierowana jest oferta sprzedaży oraz zbieżność miejsca i warunków zbytu towarów.

Uprawniony ze spornego prawa ochronnego wystąpił o odrzucenie powyższego wniosku bądź o jego oddalenie.

W uzasadnieniu wniosku o odrzucenie odwołał się do art. 165 ust. 1 pkt 1 u.p.w.p. wywodząc, iż wnioskodawca będąc świadomy używania tego oznaczenia przez okres pięciu lat nie sprzeciwiał się temu, w związku z czym obecne żądanie unieważnienia spornego prawa jest niedopuszczalne. Ponadto uczestnik podniósł, że prawo z rejestracji znaku towarowego (prawo ochronne) jest prawem podmiotowym o charakterze majątkowym w rozumieniu przepisów prawa cywilnego, co skutkuje, że z upływem okresu pięcioletniego wskazanego w powołanym przepisie następuje przedawnienie powodujące niemożność dochodzenia roszczeń.

Alternatywne żądanie oddalenia wniosku uprawniony uzasadniał tym, że wnioskodawca nie wykazał złej wiary, ani też nie udowodnił, iż C. w C. Sp. z o.o. (obecnie Ś. w C. Sp. z o.o.") w chwili podjęcia działalności w przemyśle chłodniczym była świadoma wieloletniego używania oznaczenia "głowy murzynka" przez wnioskodawcę, a wcześniej jego poprzednika prawnego. Zdaniem uprawnionego nie zostały również wykazane prawa wnioskodawcy do graficznego oznaczenia "głowy murzynka", bowiem prawa podmiotowego do takiego znaku towarowego nie uzyskuje się w drodze, używania znaku, ale poprzez decyzję uprawnionych do tego organów, wydaną w trybie administracyjnym.

Uprawniony podniósł nadto, że używane przez niego w ciągu ośmiu lat graficzne oznaczenie przedstawiające "głowę murzynka" uzyskało renomę i jest dobrze rozpoznawalne przez odbiorców, zaś zarzucając naruszenie zasad współżycia społecznego, należy wykazać, jaka zasada konkretnie została naruszona.

Zdaniem uprawnionego wnioskodawca nie ma interesu prawnego w unieważnieniu spornego znaku, a jedynie interes faktyczny.

Na rozprawie w dniu 4 lipca 2006 r. uprawniony przedłożył umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa Przemysłu Chłodniczego w B. w likwidacji z dnia 23 kwietnia 1998 r.

Na rozprawie w dniu 7 września 2006 r. wnioskodawca podniósł, iż przedstawiona umowa z dnia 23 kwietnia 1998 r. dotyczy zupełnie innego znaku niż obecnie rozpatrywany, tj. znaku CALYPSO. Jednocześnie jego zdaniem wbrew twierdzeniom uprawnionego w dacie orzekania Sąd Najwyższy w sprawie sygn. akt III RN 5/99, dotyczącej znaku CALYPSO R-109042 przesądził, iż Przedsiębiorstwo Przemysłu Chłodniczego w B. nie posiadało praw do znaku towarowego CALYPSO i dlatego nie mogło skutecznie przenieść ich na C. w C. Sp. z o.o. Nawet gdyby jednak przyjąć, że Ś. w C. jest następcą prawnym podmiotu posiadającego prawa do rozpatrywanego obecnie graficznego znaku, to zdaniem wnioskodawcy, zgłoszenie do rejestracji oznaczenia, używanego równocześnie przez inne podmioty (prawnych następców) wywodzące się z dawnego Zjednoczenia, stanowi niedopuszczalne na gruncie art. 8 pkt 1 u.z.t. zawłaszczenie znaku stosowanego już w obrocie w latach 60 – tych.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2006 r. sygn. [...] Urząd Patentowy RP w trybie postępowania spornego działając na podstawie art. 164 ustawy prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zm.) w zw. z art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31. 01.1985 r. o znakach towarowych, art. 315 ust. 3 ustawy prawo własności przemysłowej oraz art. 98 k.p.c. w zw. z art. 256 ust. 2 ustawy prawo własności przemysłowej unieważnił prawo ochronne na znak towarowy graficzny nr R-132332.

Zdaniem organu wnioskodawca wykazał, iż posiada interes prawny w domaganiu się unieważnienia prawa wyłącznego na znak towarowy graficzny R-132332, bowiem sporne prawo ochronne stanowi przeszkodę w udzieleniu prawa ochronnego na zgłoszony przez niego znak Z-190131. Ponadto wnioskodawca może żądać konkretyzacji swoich praw majątkowych na drodze postępowania administracyjnego oraz poszukiwać ochrony przed działaniami, które w jej ocenie naruszają te prawa, co jest zgodne z zasadą swobody działalności gospodarczej wyrażoną w art. 20 Konstytucji RP oraz art. 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004 r. nr 173 poz. 1807 z późn. zm.)

Odnosząc się do żądania odrzucenia przedmiotowego wniosku urząd Patentowy RP stwierdził, że przepisy regulujące postępowanie sporne przed Urzędem Patentowym RP nie przewidują instytucji "odrzucenia".

W ocenie strony wniosek o unieważnienie kwestionowanego prawa wyłącznego podlega odrzuceniu, bowiem sporny znak graficzny był używany od 1995 r. czyli przez okres dłuższy niż pięć lat od daty zgłoszenia oznaczenia w Urzędzie Patentowym, zaś przeciwnik procesowy świadomy jego stosowania nie sprzeciwiał się temu. Ze wskazanej okoliczności uprawniony wywodzi brak interesu prawnego po stronie wnioskodawcy, skutkujący wystąpienie "instytucji dawności w formie przedawnienia umarzającego wszczęte postępowanie". Takie stanowisko uczestnika jest, zdaniem organu, błędne. Z literalnego brzmienia analizowanego przepisu wynika bowiem jednoznacznie, iż wyznaczony w nim pięcioletni okres używania znaku liczony jest od daty rejestracji znaku, a nie jego zgłoszenia, a w rozpatrywanym wypadku rejestracja znaku miała miejsce w dniu 10 września 2001 r., natomiast postępowanie o unieważnienie tego znaku zostało uruchomione w dniu 27 maja 2004 r., a więc w okresie niecałych trzech lat.

Nadto Urząd Patentowy stwierdził, że art. 165 ust. 1 pkt 1 u.p.w.p. nie ma wpływu na kwestię interesu prawnego, jak również nie przesądza o wystąpieniu instytucji "dawności" skutkującej umorzeniem postępowania.

Natomiast dokonując oceny z punktu widzenia art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy Urząd Patentowy uznał, że sporne prawo zostało udzielone z naruszeniem powołanego przepisu. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, zdaniem organu, że sprzeczność z zasadami współżycia społecznego powinna być rozpatrywana nie tylko w odniesieniu do samego znaku (jego treści, formy przedstawieniowej), lecz także określonych działań zgłaszającego i ich zamierzonego skutku (wyrok NSA z dn. 28 marca 2002 r. sygn. akt II SA 2971/01, także R. Skubisz, Prawo znaków towarowych, Komentarz, wyd. II, Warszawa 1997 r. s. 74-75).

Bezspornym w sprawie jest fakt, iż w latach 70-tych i 80-tych produkcja lodów opatrzonych grafiką z charakterystycznym wizerunkiem głowy murzynka, skupiała się w przedsiębiorstwach wchodzących w skład Zjednoczenia Przemysłu Chłodniczego. Do wytwórców tych należały m.in. Chłodnia Składowa w G. oraz Przedsiębiorstwo Przemysłu Chłodniczego w B.. Podmioty te miały prawo posługiwać się w obrocie, na równych prawach, rozpatrywanym aktualnie znakiem graficznym do oznaczania lodów. Ze zgromadzonych w sprawie materiałów, w szczególności zarządzenia wojewody gdańskiego z dnia 16 listopada 1992 r. zdaniem Urzędu, wynika iż Przedsiębiorstwo Przemysłu Chłodniczego L. S.A. z siedzibą w G. jest następcą prawnym jednego z przedsiębiorstw Zjednoczenia tj. - Chłodni Składowej w G.. Ustalenia te potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 maja 1999 r. (sygn. akt III RN 5/99), który uznał, iż na firmę L. przeszły wszelkie prawa i obowiązki z likwidowanego przedsiębiorstwa (Chłodni Składowej w G.). W tym kontekście niezasadne jest stanowisko uprawnionego do znaku graficznego R-132332, iż wnioskodawca nie wykazał posiadania praw do znaku przedstawiającego "głowę murzynka".

Zgłoszenie przez uprawnionego rozpatrywanego spornego znaku towarowego, zmierzało, w ocenie organu, do niezgodnego z zasadami uczciwości kupieckiej pozbawienia praw wnioskodawcy do tego oznaczenia, posiadanych nieprzerwanie od kilkudziesięciu Iat (wliczając okres używania znaku przez poprzednika prawnego). Takie zawłaszczenie należy potraktować jako nacechowane złą wiarą, naruszające dobre obyczaje handlowe, które nie powinno podlegać ochronie prawnej. Powyższego ustalenia nie zmienia twierdzenie uczestnika, iż nie wiedział on o stosowaniu przedmiotowego znaku towarowego przez konkurenta. W doktrynie i praktyce orzeczniczej przyjmuje się, bowiem że "w złej wierze jest ten, kto powołując się na określone prawo lub stosunek prawny wie, że prawo to (stosunek prawny) nie istnieje albo wprawdzie tego nie wie, ale jego braku wiedzy w tym przedmiocie nie może uznać, w okolicznościach konkretnego przypadku, za usprawiedliwiony" (w ten sposób m.in. Ewa Elżbieta Nowińska, Michał Janusz du Vall, Pojęcie złej wiary w prawie znaków towarowych, Księga Pamiątkowa z Okazji 85-lecia Ochrony Własności Przemysłowej w Polsce, s. 139 i nast.). Zdaniem Urzędu uprawniony wywodzący swoje prawa od jednego z przedsiębiorstw wchodzących w skład Zjednoczenia, produkujących lody calipso z charakterystyczną grafiką przedstawiającą głowę murzynka, jako przedsiębiorca zobowiązany do przykładania należytej staranności, mógł i powinien był ustalić czy inne uprawnione do znaku podmioty (lub ich następcy) nadal działają na rynku. Z obowiązku tego wnioskodawca nie wywiązał się w stopniu dostatecznym. Ponadto w piśmie z dnia 5 października 2005 r. (odpowiedź na wniosek) uprawniony przyznał, iż zlecił badanie zgłoszenia i rejestracji znaku graficznego. Jakkolwiek przed datą zgłoszenia spornego znaku nie istniała rejestracja identycznego znaku na rzecz jakiegokolwiek podmiotu, to w dacie tej, w bazach prowadzonych przez Urząd Patentowy uwidoczniony był znak ze słowem Calypso (zarejestrowany na rzecz wnioskodawcy za nr R-75236), kojarzonym nierozerwalnie z grafiką przedstawiającą głowę murzynka. W tej sytuacji trudno, zdaniem Urzędu, przypuszczać by uczestnik nie zdawał sobie sprawy z istnienia konkurenta na rynku lodów, posługującego się podobnymi oznaczeniami, tym bardziej, że umową z dnia 23 kwietnia 1998 r. (akt notarialny RP nr 2075/98) nabył również prawa do oznaczenia słownego Calypso.

Jednocześnie Urząd Patentowy RP uznał, że Ś. w C. Sp. z o.o. z siedzibą w C. jest następcą prawnym podmiotu, który używał znak w postaci słowno- graficznej, zawierający m.in. "głowę murzynka". Z brzmienia umowy z dnia 23 kwietnia 1998 r. wynika, że uczestnik nabył prawa i roszczenia związane ze znakiem słownym i graficznym "Calypso", przy czym w ocenie Urzędu, chodzi tu także o grafikę przedstawiającą "głowę murzynka", z którą od co najmniej lat siedemdziesiątych ww. słowo był nierozłącznie używane w obrocie. Okoliczność ta jednoznacznie wynika zdaniem organu z materiałów przedstawiających opakowanie lodów Calypso i została również przyznana we wniosku o unieważnienie, w którym stwierdziła, że "głowa murzynka" jest nierozerwalnie od kilkudziesięciu lat związana z lodami "Calypso".

Uznanie uczestnika uprawnionego za następcę prawnego jednego z podmiotów, wchodzących w skład Zjednoczenia Przedsiębiorstw Przemysłu Chłodniczego, nie zmienia jednak faktu, iż zgłoszenie i rejestracja kwestionowanego znaku na rzecz tej spółki, skutkujące pozbawieniem praw innych podmiotów do tego oznaczenia, jest działaniem w złej wierze i nie może podlegać ochronie. Taka ocena znajduje odzwierciedlenie w dotychczasowym orzecznictwie sądowo - administracyjnym (m.in. wyrok z dnia 27 października 2004 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt 6 II SA 4044/03).

Urząd Patentowy zwrócił przy tym uwagę na to, że w dacie zgłoszenia spornego oznaczenia (tj. w dniu 26 czerwca 1996 r.) Ś. w C. Sp. z o.o. (wówczas działająca jako C. w C. Sp. z o.o.) nie posiadała wymaganych praw do używania rozpatrywanego znaku towarowego, w tej dacie bowiem korzystała ona jedynie z ruchomości i nieruchomości należących do Przedsiębiorstwa Przemysłu Chłodniczego w likwidacji w B. jako dzierżawca (umowa z dnia 9 marca 1995 r.). Prawa takie nabyła dopiero w dniu 23 kwietnia 1998 r. wraz ze zorganizowaną częścią wskazanego wyżej przedsiębiorstwa z B..

Urząd Patentowy nie podzielił natomiast twierdzeń wnioskodawcy, iż udzielenie spornego prawa ochronnego nastąpiło w naruszeniem art. 9 ust. 1 pkt 2 oraz 8 pkt 2 u.z.t.

W ocenie Urzędu wnioskodawca nie wykazał, że należący do niego znak towarowy graficzny przedstawiający "głowę murzynka", był powszechnie znany w dacie zgłoszenia spornego oznaczenia, nie przedstawiając przekonujących dowodów na okoliczność szczególnej znajomości spornego oznaczenia na rynku lodów.

Za niewystarczające w tym względzie należy zdaniem Urzędu, uznać wydruki bliżej nieokreślonego kalendarza (brak daty oraz przedmiotowego znaku), kopie stron przedstawiających postać lodów produkowanych przez Przedsiębiorstwo Przemysłu Chłodniczego L. S.A. z siedzibą w G. (tylko na części z nich znajduje się wizerunek "głowy murzynka", zaś na żadnym nie widnieje data pozwalająca na ustalenie okresu jego funkcjonowania na rynku).

Także artykuł prasowy z miesięcznika CHŁODNICTWO (9-10 1980) nie może świadczyć o takiej znajomości, bowiem pochodzi on z 1980 r., a jego treść dotyczy lat wcześniejszych, tymczasem w obecnej sprawie niezbędne jest wykazanie znajomości znaku w dacie zgłoszenia spornego oznaczenia do rejestracji w Urzędzie Patentowym RP tj. w 1996 r. Jakkolwiek nie budzi wątpliwości, że w latach 70-tych i 80-tych lody Calypso z grafiką "głowy murzynka", należały do najpopularniejszych produktów w branży o tyle należy pamiętać, iż miało to miejsce w warunkach gospodarki nakazowo - rozdzielczej, przy istnieniu niewielkiej konkurencji. Sytuacja zmieniła się w latach dziewięćdziesiątych gdy pojawiły się produkty innych firm, szczególnie zachodnich (A., S.), które przejęły znaczącą część rynku lodów. Urząd Patentowy podniósł przy tym, że zasadniczą grupę odbiorców tej kategorii towarów stanowią dzieci, które jakkolwiek nie zawsze samodzielnie dokonują zakupu w sklepach, to jednak zazwyczaj mają decydujący wpływ na wybór takich produktów. Wspomniana grupa odbiorców nie pamięta lat 70-tych i 80-tych, dlatego w ocenie organu ograniczenie się wyłącznie do stwierdzeń o powszechnej znajomości w tym okresie jest niewystarczające. Zresztą także wśród starszej grupy odbiorców, brak kontaktu z produktem (znakiem towarowym) powoduje, że po pewnym czasie w świadomości zacierają się skojarzenia z takim wyrobem (oznaczeniem).

Zdaniem wnioskodawcy o powszechnej znajomości rozpatrywanego znaku towarowego świadczy jednoznacznie treść uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1999 r. (sygn. akt III RN 5799). Nie kwestionując ustaleń zawartych w powyższym orzeczeniu Urząd Patentowy zwrócił uwagę na to, iż oceny powszechnej znajomości rozpatrywanego wówczas znaku (CALYPSO R-75236) dokonywano na dzień 7 maja 1992 r. (data zgłoszenia tego oznaczenia) natomiast w niniejszej sprawie, datą według której dokonano oceny omawianej przeszkody jest dzień 26 czerwca 1996 r. W związku z tym powołanie się na ustalenia Sądu orzekającego w odmiennym stanie faktycznym, bez samodzielnego wykazania podnoszonej okoliczności należy uznać za niewystarczające.

W opinii Urzędu Patentowego nieuzasadniony jest również zarzut naruszenia art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych.

Powołana przez wnioskodawcę okoliczność naruszenia jego praw do znaku powszechnie znanego nie ma bowiem zastosowania w odniesieniu do powyższej podstawy.

Uprawniony ze spornego znaku złożył skargę na powyższą decyzję i wniósł o jej uchylenie z uwagi na naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię oraz naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, rozpoznanie, czy nie zachodzi nieważność postępowania, objętego ww. decyzją, gdyż decyzja została wydana z rażącym naruszeniem przepisów postępowania oraz zasądzenie od Urzędu Patentowego zwrotu kosztów postępowania i zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zdaniem strony decyzja Urzędu Patentowego RP narusza prawo materialne w sposób, który miał wpływ na wynik sprawy, gdyż charakteryzuje się błędnym rozpoznaniem stanu faktycznego w zakresie przyjęcia, iż działanie uczestnika postępowania charakteryzowało się złą wiarą i że wnioskodawca jest uprawniony, jako jedyny podmiot do nierozłącznego używania i uzyskania prawa ochronnego dla znaku "CalYpso" i znaku "głowa murzynka". W konsekwencji skarżona decyzja dokonuje błędnej subsumpcji stanu faktycznego do normy prawnej powołanej w decyzji, błędnego ustalenia, iż wnioskodawca posiada interes prawny do złożenia wniosku o unieważnienie prawa ochronnego (prawa z rejestracji) uczestnika postępowania; przyjmuje nieuprawnioną wykładnię, poza zakresem jursdykcyjnym Urzędu, że postanowienia umowy z dn. 23.04.1998 r. uczestnika postępowania o nabyciu przezeń części przedsiębiorstwa państwowego pn. "C. w C." obejmuje nabycie prawa dla znaku "głowa murzynka" wg R 132332. Ww. decyzja narusza również, zdaniem skarżącej, przepisy postępowania w stopniu mającym wpływ na rodzaj podjętej decyzji przez brak rozpatrzenia i pominięcie w skarżonej decyzji zaprezentowanej w odpowiedzi na pozew wykładni Sądu Najwyższego w zakresie interesu prawnego.

Zdaniem strony wnioskodawca nie wykazał złej wiary.

W dacie zgłoszenia znaku tj. w dniu 26.06.1996 r. skarżący był nowym podmiotem i posiadał jedynie prawo dzierżawy rzeczy ruchomych i nieruchomości ówczesnego zakładu, będącego częścią Przedsiębiorstwa Przemysłu Chłodniczego w B.. W tym czasie skarżący, co podkreśla wnioskodawca, nie posiadał żadnych praw do znaków towarowych. Skarżący nie musiał zatem jako nowy podmiot, wiedzieć, że do znaku "głowa murzynka" jest uprawniona osoba trzecia, gdyż w owym czasie w rejestrach i w ewidencji zgłoszeń Urzędu Patentowego nie występował taki znak. Tak więc, wbrew twierdzeniu zawartemu w uzasadnieniu skarżonej decyzji, skarżący wypełnił zobowiązanie "przykładania należytej staranności". Taki zarzut zawarty w skarżonej decyzji nie został podniesiony przez wnioskodawcę, lecz sformułował go Urząd Patentowy dopiero w uzasadnieniu tej decyzji, co stanowi o naruszeniu przez Urząd Patentowy przepisu art. 255 ust. 4.

Zdaniem skarżącego Urząd naruszył przepis art. 80 k.p.a., gdyż bez materiału dowodowego uznał, że okoliczność złej wiary uczestnika postępowania została w sporze udowodniona przez wnioskodawcę.

Urząd dokonał przy tym domniemania, iż skoro zarejestrowany był znak "Calypso", to jakoby uczestnik postępowania winien był wiedzieć, iż cyt.: "znak ze słowem "Calypso" miałby być cyt.: "kojarzony nierozerwalnie grafiką przedstawiającą głowę murzynka". Ta teza Urzędu nie znajduje jednak, zdaniem spółki, uzasadnienia w informacjach zawartych w bazach Urzędu Patentowego, dotyczących znaków towarowych, dostępnych dla przedsiębiorców w czerwcu 1996 r. Jeśli wnioskodawca, a w ślad za nim Urząd Patentowy, bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, uznał, że istniała jakoby "nierozerwalna" więź "z grafiką przedstawiającą "głowę murzynka", to zachodzi pytanie dlaczego wnioskodawca dokonał w 1994 r. zgłoszenia do ochrony tylko znaku "Calypso", zaś dopiero w zgłoszeniu z 1998 r. (Z 190131) postanowił chronić znak "Calypso" łącznie z "głową murzynka".

Zdaniem skarżącego nie została uzasadniona i nie udowodniona w postępowaniu spornym teza o "nierozerwalności" obydwu oznaczeń, jako należących do wnioskodawcy, o której to zależności miałby się rzekomo dowiedzieć uczestnik postępowania w 1996 r.. w szczególności z udostępnionych baz Urzędu Patentowego. Skarżący podnosi, że nie można mu czynić zarzutów złej wiary i wywodzić z tego zarzutu skutków prawnych, wynikłych z niedbalstwa wnioskodawcy, który wbrew możliwościom prawnym nie zapewnił sobie pierwszeństwa i ochrony znaku towarowego, dla którego obecnie chce unieważnienia prawa.

Podniósł przy tym, iż znak towarowy "Calypso", mimo używania przez cztery przedsiębiorstwa państwowe należące do byłego Zjednoczenia Przemysłu Chłodniczego, został przez PPCh L., zawłaszczony i zgłoszony do ochrony i prawo ochronne wg R 75236 należy obecnie tylko do tego sprywatyzowanego przedsiębiorstwa. Pominięte zostały, wbrew zasadom współżycia społecznego, uprawnienia między innymi byłego PPCh w B., do którego należała była "C. w C.". Nie inaczej należy traktować jak próbę zawłaszczenia przez PPCh L. poprzez dokonanie zgłoszenia w 1998 r. słowno-graficznego znaku towarowego Z 190131, zawierającego słowo "Calypso" i grafikę "głowę murzynka", mimo istnienia w tym czasie byłego PPCh w B..

W tym stanie rzeczy PPCh L. nie legitymuje się, zdaniem strony, "czystymi rękami" i nie może się powoływać na zasady współżycia społecznego.

Urząd Patentowy naruszył zatem zasady ogólne k.p.a., gdyż nie stojąc na straży praworządności uznał, iż wnioskodawca może powoływać się na zasady współżycia społecznego, mimo że zawłaszczył prawa majątkowe do znaków towarowych innych osób.

Zdaniem skarżącej Urząd Patentowy w postępowaniu spornym nie rozpoznał jej wniosku o wzięcie pod uwagę wykładni interesu prawnego dokonanej przez Sąd Najwyższy w przywołanym w decyzji wyroku z dn. 27.05.1999 r., sygn. akt: III RN 5/99 i nie podał dlaczego i z jakiej przyczyny taka wykładnia nie miała zastosowania przy wykładni interesu prawnego wnioskodawcy.

Skarżący podniósł nadto, że Urząd Patentowy przekroczył swój zakres jurysdykcyjny, a więc naruszył przepis art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 6 k.p.a., gdyż w skarżonej decyzji dokonał nieuprawnionej wykładni cywilnoprawnej umowy z dn. 23.04.1998 r. o nabyciu przez uczestnika postępowania przedsiębiorstwa w C..

Na rozprawie przed wojewódzkim Sądem administracyjnym pełnomocnik skarżącej popierając skargę wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 7 k.p.a. w zw. z art. 264 ust. 1 i art. 261 ust. 2 pkt 3 p.w.p. z uwagi na wątpliwości co do tego, czy asesor może orzekać w sprawach o unieważnienie prawa ochronnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną odstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi zw. p.p.s.a. – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Sąd badając skargę wg powyższych zasad, uznał, iż skarga zasługuje na uwzględnienie. Zasadnie bowiem skarżąca zarzuca, iż zaskarżona decyzja narusza prawo, z tym, że nie w stopniu uzasadniającym stwierdzenie nieważności, o co strona alternatywnie wnosi, tylko w stopniu uzasadniającym jej uchylenie.

Stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę stwierdza nieważność decyzji, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach. Zaistnienia takich przyczyn Sąd w rozpatrywanej sprawie nie stwierdza.

Podstawą żądania stwierdzenia nieważności ww. decyzji są, jak podał pełnomocnik na rozprawie w dniu 26.08.2007 r. wątpliwości strony co do tego, czy asesor uprawniony jest do orzekania w postępowaniu spornym. Podnieść zatem należy, iż stosownie do art. 268 ust. 1 i 2 p.w.p. wykonywanie zadań w charakterze asesora obejmuje również wykonywanie czynności eksperta. Art. 268 ust. 2 p.w.p. stanowi bowiem expressis verbis, iż asesorowi powierza się wykonywanie czynności eksperta. W świetle powyższego, powołany przez stronę art. 264 ust. 1 p.w.p. nie może być odczytywany jako przepis wyłączający możliwość uczestniczenia asesorów w składach orzekających Urzędu Patentowego działającego w trybie postępowania spornego. Sprawa z wniosku PPCH L. S.A. o unieważnienie przedmiotowego znaku została zatem rozpoznana przez Urząd Patentowy w trybie spornym w składzie zgodnym z obowiązującym prawem.

Sąd nie podzielił również zarzutu skarżącej, iż organ orzekał w sprawie z naruszeniem właściwości rzeczowej. Zakres tej właściwości określa art. 255 p.w.p., z którego w sposób bezsporny wynika, iż Urząd Patentowy rozpatruje w postępowaniu spornym sprawy o unieważnienie prawa z rejestracji, a w zaskarżona decyzja została wydana w sprawie z wniosku o unieważnienie prawa ochronnego udzielonego na znak towarowy.

Natomiast Sąd uznał za uzasadniony zarzut wiążący się z ustaleniem organu, iż wnioskodawca posiada interes prawny w żądaniu unieważnienia przedmiotowego znaku.

Urząd Patentowy uznał, iż wnioskodawca posiada interes prawny w takim żądaniu, bo sporne prawo ochronne stanowi przeszkodę w udzieleniu prawa ochronnego na zgłoszony przez niego znak Z-190131. Ponadto organ dopatrzył się interesu prawnego w tym, że wnioskodawca może żądać konkretyzacji swoich praw majątkowych na drodze postępowania administracyjnego oraz poszukiwać ochrony przed działaniami, które w jego ocenie naruszają te prawa, co jest zgodne z zasadą swobody działalności gospodarczej wyrażonej w art. 20 konstytucji RP i art. 6 ustawy z dnia 07.07.2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Należy jednak podnieść, iż interesem prawnym, jak jednolicie przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie sądowym w rozumieniu art. 164 p.w.p., jest interes prawny, o którym mowa w art. 28 k.p.a., który z mocy art. 256 ust. 1 p.w.p. znajduje odpowiednie zastosowanie do postępowania spornego przed Urzędem Patentowym (z zastrzeżeniem art. 256 ust. 2 i 3 p.w.p.).

Wyraża się on w związku o charakterze materialno-prawnym między obowiązującą normą prawa materialnego, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu, polegającą na tym, że akt stosowania normy (decyzja administracyjna) nie może mieć wpływu na sytuację tego podmiotu w zakresie prawa materialnego. Interes taki, powinien być jednak bezpośredni, konkretny i co należy podkreślić realny i znajdować potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, które uzasadniały zastosowanie normy prawa materialnego. Interes prawny powinien być zatem rozumiany jak zobiektywizowana, czyli realnie istniejąca potrzeba ochrony prawnej (por. wyrok NSA z dnia 30.01.2003 r. sygn akt II SA 81/02 niepubl., wyrok NSA z dnia 17.07.2003 r. sygn. II SA 1165/02, wokanda 2004/3/3, wyrok NSA z dnia 26.10.1999 r. sygn. akt IV SA 1693/97, wyrok NSA z 27.09.1999 r. sygn. IV SA 1285/98).

Z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego może zatem wystąpić tylko taki podmiot, który wykaże, że rejestracja znaku towarowego narusza jego prawa przyznane mu przepisami ustawowymi. Potencjalne zagrożenie co do naruszenia jego prawa w przyszłości nie może zatem skutkować przyjęciem istnienia interesu prawnego po stronie podmiotu przekonanego o takim zagrożeniu.

Wnioskodawca w uzasadnieniu interesu prawnego w żądaniu unieważnienia prawa ochronnego na ww. znak towarowy wskazał, iż sporne prawo ochronne stanowi przeszkodę w uzyskaniu prawa ochronnego na zgłoszony przez niego znak Z-190131.

Sąd podzielił jednak stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 06.04.2006 r., sygn. II GSK 13/06, iż interesu prawnego nie można upatrywać po stronie podmiotu żądającego unieważnienia tego prawa w tym, że stoi ono na przeszkodzie w zarejestrowaniu takiego samego czy podobnego znaku towarowego na rzecz tegoż podmiotu. Zdaniem NSA byłoby to zaprzeczenie istoty istniejącego prawa ochronnego na określony znak towarowy. Istotą prawa ochronnego na określony znak towarowy, jego funkcją i celem jest bowiem możność jego ujawnienia przez uprawnionego z określonym pierwszeństwem i wyłączeniem innych podmiotów. Dodatkowo podnieść przy tym należy, iż wniosek o unieważnienie został złożony w sytuacji, gdy postępowanie w sprawie udzielenia ochrony na znak Z-190131 nie zostało zakończone. Nie można zatem wiążąco stwierdzić, jaka decyzja zostanie w sprawie wydana i z jakim uwarunkowaniem prawnym i faktycznym i czy decyzja ta stanie się prawomocna. Sama tylko okoliczność wskazana w przedmiotowym wniosku, iż Urząd przeciwstawił znakowi Z-190131 znak towarowy objęty prawem ochronnym R-132332, udzielonym na rzecz wnioskodawcy PPCH L. S.A. w świetle powyższych rozważań nie może stanowić o jego interesie prawnym w żądaniu unieważnienia tego znaku. Natomiast w pozostałej części uzasadnienie zaskarżonej decyzji dotyczące zagadnienia interesu prawnego nie w pełni odpowiada wymogowi z art. 107 § 3 k.p.a. Wnioskodawca może bowiem, co stwierdził Urząd, domagać się ochrony przed działaniami, które naruszają jego prawa tyle, że w sprawie wymaga wyjaśnienia, jakie konkretnie prawa oparte na przepisie prawa materialnego zostały naruszone. W tym zakresie Urząd Patentowy sprawy nie wyjaśnił, ogólnie tylko stwierdzając, iż wnioskodawca może żądać konkretyzacji swoich praw majątkowych. Podnieść jednak należy, iż interes prawny nie może sprowadzać się do interesu ekonomicznego związanego z interesem finansowym strony.

Urząd Patentowy dokonując zatem powyższej oceny w zakresie interesu prawnego uwzględni wyżej wyrażone stanowisko Sądu i wyjaśni czy zachodzi realne zagrożenie ze strony uprawnionego ze znaku R 132332 w zakresie naruszenia praw wnioskodawcy, a jeżeli tak to jakich. Poczynione ustalenia i ocena winny znaleźć stosownie do wyżej powołanego przepisu pełny wyraz w uzasadnieniu, rozstrzygnięcia.

W tym stanie rzeczy Sąd nie wdawał się w ocenę zasadności zarzutów skargi odnoszących się do stanowiska Urzędu co do zaistnienia przesłanki z art. 8 ust. 1 pkt 1 u.z.t. i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, c p.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 sentencji, w pkt 2 po myśli art. 152 p.p.s.a., zaś o kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt