drukuj    zapisz    Powrót do listy

6272 Wizy, zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony, na osiedlenie się, wydalenie z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej 659, Cudzoziemcy Przewlekłość postępowania, Wojewoda, *Stwierdzono przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ, IV SAB/Wr 895/22 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2023-02-07, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SAB/Wr 895/22 - Wyrok WSA we Wrocławiu

Data orzeczenia
2023-02-07 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2022-09-23
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Sędziowie
Bogumiła Kalinowska /przewodniczący/
Katarzyna Radom /sprawozdawca/
Marta Pająkiewicz-Kremis
Symbol z opisem
6272 Wizy, zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony, na osiedlenie się, wydalenie z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
659
Hasła tematyczne
Cudzoziemcy
Przewlekłość postępowania
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
*Stwierdzono przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ
Powołane przepisy
Dz.U. 2022 poz 329 art. 149
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska, Sędziowie: Sędzia WSA Katarzyna Radom (sprawozdawca), Asesor WSA Marta Pająkiewicz-Kremis, po rozpoznaniu w Wydziale IV na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 7 lutego 2023 r. sprawy ze skargi L.T. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę Dolnośląskiego w przedmiocie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy stwierdza przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę Dolnośląskiego w sprawie z wniosku strony skarżącej;, stwierdza, że przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę Dolnośląskiego nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa;, zobowiązuje Wojewodę Dolnośląskiego do załatwienia sprawy w terminie 60 dni od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z, aktami sprawy;, oddala dalej idącą skargę;, zasądza od Wojewody Dolnośląskiego na rzecz strony skarżącej kwotę 597zł (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem, zwrotu kosztów postępowania., , , ,

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi L.T. jest przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę Dolnośląskiego w sprawie z wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy.

Jak wynikało z akt sprawy w dniu 5 lutego 2022 r. Skarżący osobiście złożył wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy.

Pismem z tego samego dnia organ zawiadomił Stronę, że zostało w jej sprawie wszczęte postępowanie administracyjne w zakresie złożonego wniosku, informując o terminie jego zakończenia poprzez wskazanie okoliczności wynikających z art. 112a ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz.U. z 2021 r., poz. 2354 ze zm., dalej ustawa o cudzoziemcach).

Pismem z dnia 12 sierpnia 2022 r. Skarżący wniósł ponaglenie na bezczynność organu.

W dniu 6 września 2022 r. Strona wniosła skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania. Zarzucała naruszenie art. 35 § 1 i § 3 w związku z art. 36 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2021 r., poz. 735 ze zm., dalej k.p.a.), poprzez prowadzenie postępowania administracyjnego w sprawie o wydane zezwolenia na pobyt czasowy, urząd nie podjął czynności celem załatwienia sprawy, podczas gdy winna być ona załatwiona bez zbędnej zwłoki, jeżeli wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego – w okresie 30 dni, a w przypadku sprawy bardziej skomplikowanej – w okresie 60 dni; art. 36 § 1 k.p.a., poprzez brak zawiadomienia o podejmowanych czynnościach, przyczynach opóźnienia oraz nowym terminie załatwienia sprawy; art. 8 § 1 k.p.a., poprzez ignorowanie kierowanych do organu próśb o udzielenie informacji oraz przyspieszenie wydania decyzji w sprawie, a co za tym idzie naruszenie zasady zaufania do organu; art. 12 k.p.a., poprzez naruszenie zasady wnikliwego i szybkiego działania w postępowaniu administracyjnym oraz zasady niezwłocznego wydania decyzji.

Strona wnioskowała o zobowiązanie organu do niezwłocznego rozpatrzenia wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy; stwierdzania, że organ dopuścił się przewlekłości, orzeczenie na podstawie art. 149 § 1a ustawy z dnia 30 sierpnia 2022 r. (Dz.U. z 2022 r., poz. 329 ze zm., dalej p.p.s.a.), że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; zasądzenie na rzecz Strony zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, uzasadniając zwłokę w rozpoznaniu sprawy ogromnym napływem wniosków oraz problemami kadrowymi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona bowiem Wojewoda Dolnośląski działa przewlekle w sprawie z wniosku Strony, przy czym przewlekłość nie ma rażącego charakteru.

Na wstępie odnotowania wymaga, że zgodnie z art. 3 § 1 p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a (art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.). W tym postępowaniu przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działania w danej formie i w określonym przez prawo terminie.

Zgodnie z art. 149 § 1 p.p.s.a. Sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. W dalszej jednostce redakcyjnej (§ 1a) wskazano, że jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Pojęcie bezczynności i przewlekłego prowadzenia postępowania na gruncie postępowań administracyjnych prowadzonych na podstawie ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2021 r., poz. 735 ze zm., dalej k.p.a.) definiuje przepis art. 37 § 1 pkt 1 i pkt 2. Stanowi on, że stronie służy prawo do wniesienia ponaglenia, jeżeli: 1) nie załatwiono sprawy w terminie określonym w art. 35 lub przepisach szczególnych ani w terminie wskazanym zgodnie z art. 36 § 1 (bezczynność); 2) postępowanie jest prowadzone dłużej niż jest to niezbędne do załatwienia sprawy (przewlekłość). Poza definicjami norma ta określa środek prawny do zwalczania, na gruncie procedury administracyjnej, obu form opieszałości procedowania.

Z punktu widzenia rozpoznawanej sprawy istotną treść zawiera art. 112a ustawy o Cudzoziemcach wprowadzony do ustawy na mocy art. 1 pkt 13 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o zmianie ustawy o cudzoziemcach oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r. poz. 91, dalej "ustawa zmieniająca"), która weszła w życie z dniem 29 stycznia 2022 r. Przepis ten określa terminy na wydanie decyzji w sprawie udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt czasowy. Zgodnie z jego brzmieniem decyzję w sprawie udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt czasowy wydaje się w terminie 60 dni (ust. 1). Termin, o którym mowa w ust. 1, biegnie od dnia, w którym nastąpiło ostatnie z następujących zdarzeń: 1) cudzoziemiec złożył wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy osobiście lub nastąpiło jego osobiste stawiennictwo w urzędzie wojewódzkim po złożeniu tego wniosku, chyba że wobec cudzoziemca nie stosuje się wymogu osobistego stawiennictwa, lub 2) cudzoziemiec złożył wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy, który nie zawiera braków formalnych lub zostały one uzupełnione, lub 3) cudzoziemiec przedłożył dokumenty, o których mowa w art. 106 ust. 2 pkt 2, lub wyznaczony przez wojewodę termin, o którym mowa w art. 106 ust. 2a, upłynął bezskutecznie (ust. 2).

Zasadniczo zatem nowa regulacja, wyznaczając termin na wydanie decyzji jego bieg uzależnia od formalnej poprawności wniosku. W opinii Sądu analizowana regulacja winna być traktowana jako przepis szczególny w odniesieniu do zapisów regulujących terminy procedowania na gruncie kodeksu postępowania administracyjnego. Okoliczność ta nie uzasadniania jednak w żadnym przypadku wyłączenia zasad ogólnych odnoszących się do szybkości i sprawności prowadzonego postępowania, które niewątpliwie będą wiązały organy administracji również przy rozpoznawaniu spraw na podstawie wskazanej normy. Związanie przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego będzie się odnosiło również do zagadnień związanych z wszczęciem postępowania (art. 61 k.p.a.), co w realiach tej sprawy ma ważące znaczenie.

Kontynuując ten wątek rozważań trzeba wskazać, że zgodnie z art. 12 k.p.a. organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia (§ 1). Sprawy, które nie wymagają zbierania dowodów, informacji lub wyjaśnień, powinny być załatwione niezwłocznie (§ 2). Norma ta podniesiona do rangi zasad ogólnych postępowania administracyjnego odnosi się do wszelkich prowadzonych przez organy administracji postępowań, po drugie winna być przez nie respektowana, niezależnie do wskazanych przez ustawodawcę terminów załatwienia spraw. Nie ulega wątpliwości, że zasada ta wiąże w postępowaniu administracyjnym, które, zgodnie inicjowane jest bądź wnioskiem strony bądź z urzędu. Kwestię tę reguluje art. 61 k.p.a. Zgodnie z brzmieniem § 1 i § 3 ww. zapisu postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu (§ 1). Datą wszczęcia postępowania na żądanie strony jest dzień doręczenia żądania organowi administracji publicznej (§ 3).

Stosownie zaś do kolejnych zapisów procedury administracyjnej jeżeli podanie nie spełnia innych wymagań ustalonych w przepisach prawa, należy wezwać wnoszącego do usunięcia braków w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż siedem dni, z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania (art. 64 § 2 k.p.a.). W toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 k.p.a.). Organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, kierując się zasadami proporcjonalności, bezstronności i równego traktowania (art. 8 § 2). Organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Organy czuwają nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek (art. 9).

Z przywołanych zasad wynika, że postępowanie administracyjne wszczynane jest w dacie złożenia wniosku przez stronę, przy czym powołane przepisy nie wymagają aby wniosek ten był poprawny pod względem formalnym. Kwestie te podlegają bowiem ocenie przez organ administracji, który obligowany jest do wezwania strony celem uzupełnienia braków formalnych. Teza ta ma uzasadnienie w orzecznictwie sądów administracyjnych, w którym jednolicie wyrażany jest pogląd, że zgodnie z art. 61 § 1 k.p.a. postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu. Przy tym datą wszczęcia postępowania na żądanie strony jest dzień doręczenia żądania organowi administracji publicznej (art. 61 § 3 k.p.a.) lub dzień wprowadzenia żądania do systemu teleinformatycznego organu administracji publicznej (art. 61 § 3a k.p.a.). Zatem, skutek wszczęcia postępowania administracyjnego wywołuje również wniesienie podania nieczyniącego zadość wymaganiom ustalonym w przepisach prawa (art. 63 § 2 – 3a k.p.a.), o ile nie zajdą okoliczności wskazane w art. 61a § 1 k.p.a. Oznacza to, że czynności wymienione w art. 64 § 2 k.p.a. (wezwanie wnoszącego podanie do usunięcia jego braków w terminie siedmiu dni, pouczenie go, że nieusunięcie tych braków w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania, czy pozostawienie podania bez rozpoznania) organ podejmuje w toku wszczętego już postępowania (por. uchwała w składzie 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2013 r., sygn. akt I OPS 2/13, ONSAiWSA z 2014 r. nr 1, poz. 2).

Mając na uwadze szczególne regulacje dotyczące rozpoznawania niniejszej sprawy, a "zawieszające termin" jej rozpoznania do czasu wystąpienia zdarzeń o których mowa w art. 112a ust. 2 ustawy o cudzoziemcach nie można tracić z pola widzenia przywoływanych zasad ogólnych postępowania oraz dalszych wskazanych przez Sąd regulacji procedury administracyjnej. Wynika z nich, że zadaniem organu administracji jest kontrola wniosku pod względem jego wymogów i ocena, czy w sprawie przedstawione zostały wszystkie niezbędne informacje i dokumentacja umożliwiająca nadanie biegu sprawie. Wniosek musi spełniać bowiem wymogi formalne, a strona dostarczyć wymagane prawem dokumenty, przy czym to na organie administracji ciąży obowiązek weryfikacji wniosku z punktu widzenia wymogów formalnych, jak i merytorycznych umożliwiających sprawne rozpoznanie sprawy. Słowem jeśli strona nie nadeśle wszystkich niezbędnych dokumentów lub też niektóre z nich nie spełniają wymogów zadaniem organów administracji jest wystąpienie do strony o uzupełnienie bądź braków formalnych bądź dokumentacji. Wskazanie na "zawieszenie biegu terminu wydania decyzji" do czasu dostarczenia wszystkich dokumentów niezbędnych do rozpoznania wniosku (złożenia kompletnego wniosku), nie oznacza zatem bierności organu w sytuacji, gdy strona nie przedstawia niezbędnej dokumentacji. Mając na uwadze wskazane zasady szybkości postępowania (art. 12 k.p.a), zaufania (art. 8 § 1 k.p.a.) i informowania (art. 9 k.p.a.) organ administracji musi podejmować swoje działania sprawnie, niezwłocznie po wpływie wniosku w sposób skoncentrowany i zmierzający do jak najszybszego rozpoznania sprawy. Zaś terminy wyznaczone ustawowo stanowią granicę dające stronie gwarancje rozpoznania sprawy w rozsądnym czasie. Zastrzeżone w tych regulacjach okresy "zawieszenia biegu terminów" chronią z kolei organy administracji, jednakże nie mogą być wykładane w ten sposób, że brak określonych wymogów wniosku, czy brak określonej prawem dokumentacji, przy zupełnej bezczynności organu administracji, będzie usprawiedliwieniem dla nierozpoznawania wniosku strony. Zatem w tego typu sprawach, oceniając działanie organu administracji w kontekście bezczynności, podobnie jak przy ogólnych terminach rozpoznania spraw (art. 35 k.p.a.) badana być musi aktywność organu administracji po wpłynięciu wniosku, staranność w organizacji prowadzonego postępowania, koncentracja podejmowanych czynności, reakcje wnioskodawcy na wezwania ich precyzyjność i wdrażanie zasad ogólnych – w tym zwłaszcza informowania, zaufania i szybkości. Słowem pomimo wyznaczenia przez art. 112a ustawy o Cudzoziemcach szczególnego terminy rozpoznania sprawy, który biegnie od daty złożenia formalnie poprawnego wniosku organ administracji nie jest zwolniony od obowiązku dokonania kontroli formalnej poprawności wniosku cudzoziemca w terminie ogólnym wynikającym z art. 35 k.p.a.

Przyjęcie innej wykładni omawianych przepisów godziłoby w przywołane zasady i stałoby w sprzeczności z treścią i celem omawianych regulacji. Ponadto Sąd podziela pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 15 grudnia 2022 r. sygn. akt III SAB/Łd 135/22 (dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, dalej CBOSA) stwierdzający, że odmienna interpretacja przywołanych przepisów prawa, dopuszczająca niczym nieskrępowane decydowanie przez organ pierwszej instancji o faktycznym początku biegu terminu załatwienia sprawy poprzez brak wzywania strony do uzupełnienia braków formalnych wniosku i co za tym idzie, pośrednio, także o jego końcu – byłaby nie do pogodzenia z wynikającym ze wstępu do Konstytucji RP (tzw. preambuły) nakazem zapewniania działaniu instytucji publicznych rzetelności i sprawności. Podobne stwierdzenie można odnieść do praktyki długotrwałego niewzywania strony do uzupełnienia braków wniosku, a następnie dokonanie tej czynności z zastrzeżeniem odległej daty wykonania przez stronę wezwania bez gwarancji, że nawet po upływie otwartego tą drogą terminu do załatwienia sprawy, nie zostanie on później dodatkowo przedłużony. Taka interpretacja pośrednio godziłaby również w konstytucyjne prawo do zaskarżania decyzji wydanych w pierwszej instancji (zob. art. 78 Konstytucji RP), umożliwiając organowi pierwszej instancji swobodne "odsuwanie" w czasie momentu wydania przez ten organ decyzji załatwiającej sprawę, a co za tym idzie – także "odraczanie" momentu, kiedy możliwe stanie się poddanie sposobu działania tego organu kontroli instancyjnej. Tymczasem – jak trafnie zauważa się w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego – "Rzetelność i sprawność działania instytucji publicznych, w szczególności zaś tych instytucji, które zostały stworzone w celu realizacji i ochrony praw gwarantowanych przez Konstytucję, należy do wartości mających rangę konstytucyjną. [...] Przepisy, których treść nie sprzyja rzetelności lub sprawności działania instytucji mających służyć ochronie praw konstytucyjnych, stanowią zarazem naruszenie tych praw, a tym samym uzasadnione jest ich uznanie za niezgodne z Konstytucją" (zob. wyrok TK z 07.01.2004 r., K 14/03, OTK-A 2004, nr 1, poz. 1, pkt III.5.4. uzasadnienia; por. też M. Piechowiak, Preambuła Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1997 r. Aksjologiczne podstawy prawa, Warszawa 2020, ss. 97-99).

Odnosząc te uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy trzeba wskazać, że organy administracji naruszyły terminy rozpoznania sprawy, dopuszczając się przewlekłości postępowania. Wyjaśniając zakres pojęcia przewlekłości postępowania definiowanej w powołanym na wstępie rozważań Sądu art. 37 § 1 pkt 2 k.p.a. istotne jest zbadanie nie tylko czy organ załatwia sprawę w terminie, ale także czy podejmowane przez niego działania charakteryzują się koncentracją, względnie czy nie mają charakteru czynności pozornych nieistotnych dla merytorycznego załatwienia sprawy. O przewlekłym prowadzeniu postępowania można mówić wówczas, gdy bez żadnej uzasadnionej przyczyny czynności podejmowane są w długich odstępach czasu i to bez uzasadnienia, gdy ich przeprowadzenie jest zbędne a jedynie wydłuża prowadzenie postępowania. Przy ocenie tej okoliczności należy wziąć pod uwagę charakter sprawy, jej złożoność wymagającą zebrania licznych dowodów oraz postawę strony w prowadzonym postępowaniu. Tezy te mają uzasadnienie w orzecznictwie sądów administracyjnych por. wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych: we Wrocławiu z dnia 3 lutego 2016r. sygn. akt II SAB/Wr 69/15; z dnia 11 maja 2016 r. sygn. akt II SAB/Wr 7/16; w Kielcach z dnia 11 stycznia 2017 r., sygn. akt II SAB/Ke 57/16 (wszystkie orzeczenia dostępne w CBOSA).

Jak wynika z akt sprawy po wpływie wniosku Strony, co miało miejsce w dniu 2 lutego 2022 r. do dnia wniesienia skargi, tj. 6 września 2022 r. organ poza zawiadomieniem o wszczęciu postępowania i treści art. 112a ustawy o Cudzoziemcach nie podjął żadnych czynności zmierzających do załatwienia sprawy. Zatem przez okres siedmiu miesięcy, pomimo wymogu szybkości i sprawności postępowania, nie podjął żadnych kroków w celu wezwania Strony do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Powyższe, wobec złożenia przez Skarżącego szeregu niezbędnych dokumentów, mogło u Strony wywołać przekonanie o kompletności złożonego wniosku, a ocena w tym względzie spoczywa przecież na organie administracji. Tymczasem organ pozostawał całkowicie bierny, co uzasadnia stwierdzenie przewlekłości. Mogłyby ją wykluczać jedynie okoliczności niezależne od organu administracji, powołane w art. 35 § 5 k.p.a., co w sprawie nie miało miejsca.

Z tych względów Sąd stwierdził, że organ przewlekle prowadził postępowanie w sprawie wniosku Strony i na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a. orzekł o tym w pkt I sentencji wyroku.

Jednocześnie mając na uwadze zapisy art. 149 § 1 pkt 1a p.p.s.a. Sąd jest obowiązany do oceny czy stwierdzona bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Wykładnia językowa tego przepisu wskazuje, że chodzi tu nie o zwyczajne naruszenie norm prawnych, ale takie, które w sposób oczywisty wykracza poza granice prawa i nie ma uzasadnionej przyczyny (por. wyrok i postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2012 r ., sygn. akt I OSK 675/12; z dnia 27 marca 2013 r., sygn. akt II OSK 468/13; wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego: we Wrocławiu z dnia 10 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SAB/Wr 14/14; w Poznaniu z dnia 11 października 2013 r., sygn. akt II SAB/Po 69/13 i z dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt IV SAB/Po 19/15, dostępne w CBOSA).

W opinii Sądu działanie organu administracji publicznej jakkolwiek naruszało terminy zastrzeżone dla rozpoznania sprawy, to okres zwłoki w rozpoznawaniu sprawy nie daje podstaw do wywodzenia rażącego naruszenia prawa. Nadto Sąd wziął pod uwagę podawany w odpowiedzi na skargę fakt znaczącego wpływ wniosków, co w istotny sposób wpłynęło na sposób pracy organu.

Przyjęta kwalifikacja stopnia naruszenia prawa uzasadnia oddalenie wniosku Strony o zasądzenie na jej rzecz sumy pieniężnej, gdyż w opinii Sądu instytucja ta wiąże się zasadniczo z wystąpieniem w sprawie rażącego naruszenia prawa.

Z przedstawionych wyżej względów, Sąd - na podstawie art. 149 § 1a oraz art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w punkcie II i IV sentencji wyroku.

Jednocześnie wobec stwierdzonej przewlekłości postępowania na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Sąd zobowiązał organ administracji do załatwienia sprawy, w terminie 60 dni od daty otrzymania odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, zgodnie z art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. (pkt III sentencji wyroku).

O kosztach postępowania Sąd postanowił zgodnie z art. 200 p.p.s.a. w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. (pkt V sentencji wyroku).

Końcowo wskazać należy – odnosząc się do argumentacji podnoszonej przez organ w odpowiedzi na skargę – iż rozstrzygając niniejszą sprawę Sąd wziął pod uwagę fakt wejścia w życie w dniu 15 kwietnia 2022 r. ustawy z dnia 8 kwietnia

2022 r. o zmianie ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2022 r., poz. 830), w tym dodany wskazaną ustawą art. 100c ust. 1 – 4 dotyczący prowadzonych przez wojewodę postępowań w zakresie udzielenia cudzoziemcom zezwoleń na pobyt czasowy, pobyt stały, pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiego oraz zmian i cofnięcia tych zezwoleń. Oceniając wprowadzone regulacje Sąd stwierdza, iż wobec ściśle określonego w art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2022 r. o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa (Dz. U. z 2022 r. poz. 583 ze zm.) zakresu podmiotowego i przedmiotowego tej ustawy, jak i braku w tym zakresie zmian w ustawie o cudzoziemcach oraz p.p.s.a, przepisy te nie mają zastosowania w postępowaniu toczącym się przed Wojewodą Dolnośląskim w niniejszej sprawie, jak i w konsekwencji kontroli legalności tego postępowania dokonywanej przez sąd administracyjny. Z akt rozpoznawanej sprawy wynika bowiem, iż Skarżąca nie jest obywatelem Ukrainy, o którym w art. 1 ust. 1 i ust. 2 ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa, Strona jest obywatelem Białorusi.



Powered by SoftProdukt