Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 2 czerwca 2021 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Walentyna Długaszewska Sędziowie WSA Marzenna Kosewska WSA Małgorzata Górecka (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 czerwca 2021 roku sprawy ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] października 2020r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier przy pomocy terminala komputerowego bez zezwolenia I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Naczelnika W. Urzędu Celno-Skarbowego w P. z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...], II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącego kwotę [...]- ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

III SA /Po 917/20

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Celnej w P. na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325.), dalej: "o.p.", w zw. z art. 2 ust. 3 i 4, art. 3, art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a, art. 89 ust. 1 pkt 1, art. 89 ust. 4 pkt 1 lit.a , art. 90 i art. 91 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 471), w brzmieniu obowiązującym na dzień przeprowadzenia kontroli t.j. [...].12.2007r., dalej: "u.g.h.", utrzymał w mocy decyzję Naczelnika W. Urzędu Celno-Skarbowego w P. z [...] stycznia 2020 r. o wymierzeniu M. M. kary pieniężnej w wysokości [...] zł z tytułu urządzania gier na automatach do gry poza kasynem gry.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.

W dniu [...].12.2017 r. funkcjonariusze celno- skarbowi ustalili, że w lokalu w W. przy ulicy [...] znajdują się zestawy komputerowe służące do prowadzenia gier hazardowych. W związku z podejrzeniem, że przy pomocy przedmiotowych terminali komputerowych urządzane są gry losowe w rozumieniu art. 2 ustawy o grach hazardowych (u.g.h.), funkcjonariusze przeprowadzili gry kontrolne . Przebieg eksperymentu spisano w protokole załączonym jako materiał dowodowy. Eksperyment potwierdził, że gry oferowane na urządzeniach są grami na automatach w rozumieniu przepisów u.g.h. urządzanymi z ich naruszeniem.

Urządzanie gier na automatach oraz prowadzenie działalności w tym zakresie jest dozwolone na podstawie właściwej koncesji, zezwolenia lub dokonanego zgłoszenia (art. 3 u.g.h.).

W świetle art. 6 ust. 1 u.g.h. działalność w zakresie gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1, w myśl którego prowadzenie gier na automatach poza kasynem gry objęte jest monopolem państwa, zaś automaty takie instaluje się w salonach gier na automatach (art. 15 ust. 1a i nast. u.g.h.). Karze pieniężnej podlega urządzający gry na automatach poza kasynem gry (art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h.). Wynosi ona [...] zł od każdego automatu (art. 89 ust. 4 pkt 1 lit.a u.g.h.). Do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy o.p. (art. 91 u.g.h.).

Strona nie miała koncesji na kasyno gry, a lokal, w którym stwierdzono obecność urządzeń, nie był kasynem gry. Grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości (art. 2 ust. 3 u.g.h.). Ust. 4 powołanego artykułu określa, co oprócz wygranych należy również uznać za wygraną rzeczową. Z kolei w ust. 5 tego artykułu wskazano, że grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy. Użycie przez ustawodawcę w art. 2 ust. 5 u.g.h. sformułowania "są także" oznacza, że aby gry urządzane na danym automacie uznać za gry na automatach w świetle przepisów u.g.h., wystarczającym jest zarówno spełnienie jednego z warunków opisanych w art. 2 ust. 3 i 5, jak również ma to miejsce, gdy spełnione są obydwa warunki. Zestawienie użytych w art. 2 ust. 3 i art. 2 ust. 5 u.g.h. zwrotów gra zawiera element losowości oraz gra ma charakter losowy prowadzi do wniosku, że o ile na gruncie art. 2 ust. 3 u.g.h., poza losowością gry na automacie, możliwe jest jeszcze wprowadzenie do gry, jako istotnych, elementów umiejętności, zręczności lub wiedzy, o tyle na gruncie art. 2 ust. 5 u.g.h. te elementy mogą mieć jedynie charakter marginalny, aby zachowała ona charakter losowy w rozumieniu tego przepisu. Dominującym elementem gry musi być losowość, rozumiana jako nieprzewidywalność rezultatu gry. Elementy zręczności, wiedzy bądź umiejętności mogą występować jedynie jako elementy marginalne w grze. Wykładnia językowa zwrotu charakter losowy, zawartego w art. 2 ust. 5 u.g.h., prowadzi do wniosku, że uprawnione jest utożsamianie powyższego zwrotu nie tylko z sytuacją, w której wynik gry zależy od przypadku, ale także z sytuacją, w której wynik gry jest nieprzewidywalny dla grającego. Nieprzewidywalność wyniku gry, brak pewności co do tego, jaki wynik padnie, wobec niemożności przewidzenia procesów zachodzących w danym urządzeniu, pozostaje immanentną cechą tego rodzaju gry na automacie. Nieprzewidywalność dla gracza ma nastąpić w normalnych (typowych), a nie szczególnych (wyjątkowych) warunkach, w jakich znajduje się grający. Inne podejście do tego zagadnienia byłoby nielogiczne, skoro możliwe jest rozszyfrowanie każdego systemu gry - to tylko kwestia czasu i kosztów.

W trakcie postępowania ustalono, że skarżący jest urządzającym gry w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych.

Warunkiem przypisania odpowiedzialności na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. jest wykazanie, że dany podmiot aktywnie uczestniczył w procesie urządzania nielegalnych gier hazardowych, a więc podejmował określone czynności nie tylko związane z procesem udostępniania automatów, lecz także z ich obsługą oraz stwarzaniem technicznych, ekonomicznych i organizacyjnych warunków umożliwiających sprawne i niezakłócone funkcjonowanie samego urządzania oraz jego używanie do celów związanych z komercyjnym procesem organizowania gier hazardowych.

Przepisy u.g.h. nie zawierają definicji pojęcia urządzającego gry użytego w art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h. Dla właściwej wykładni tego pojęcia konieczne jest przeprowadzenie analizy jego znaczenia w kontekście całej u.g.h. Z art. 4 u.g.h. można wywnioskować, że w przypadku urządzania gier chodzi o prowadzenie bądź uruchomienie działalności hazardowej w określonym miejscu. Urządzanie gry będzie zatem oznaczało układanie systemu gry, organizowanie jej, określenie wygranych, udostępnienie sprzętu, lokalu itp. Urządzanie gier nie może być utożsamiane wyłącznie z kwestią ich fizycznego prowadzenia i tym samym powinno być rozumiane w szerszy sposób. Obejmuje także posiadanie i udostępnianie sprzętu do gier, zarządzania nim oraz wykorzystania określonego oprogramowania. Urządzającym grę na automatach będzie zatem każdy podmiot, który ją organizuje, bez względu na to, czy obiektywnie jest zdolny do spełnienia jednego z warunków uzyskania koncesji w postaci odpowiedniej, ustawowo określonej formy prawnej prowadzonej działalności regulowanej. Przepis art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h. nie uzależnia bowiem zastosowania kary w sytuacji urządzania gier na automatach od formy prawnej podmiotu urządzającego taką grę. Istotne staje się wyłącznie stwierdzenie, że gry na automatach zostały urządzone poza kasynem gry.

Organ powołał się na zeznania świadka M. M. zatrudnionego w przedmiotowym lokalu. Świadek zeznał, że skarżący przyszedł do jego domu , świadek zapamiętał imię "M. " i zaproponował świadkowi czy poprowadzi on w lokalu interes z automatami do gry. Świadek się zgodził. Zeznał, że ten sam mężczyzna po pewnym czasie przywiózł do lokalu, w którym świadek pracował, dwa komputery do gier hazardowych i po ich zainstalowaniu wytłumaczył świadkowi jak one działają. Ten sam mężczyzna dał świadkowi telefon i wypłacał wynagrodzenie a świadek się z nim rozliczał z pieniędzy uzyskanych z gier na tych automatach. Organ w ustaleniach faktycznych uwzględnił także oświadczenie właściciela przedmiotowego lokalu L. M., który wskazał też na skarżącego jako osobę, która zaciągnęła u niego pożyczkę w kwocie [...]zł i obiecała jemu spłatę ratalną przy pomocy środków pieniężnych uzyskanych z utargów pochodzących z działalności hazardowej w przedmiotowym lokalu. Fakt pożyczki , zdaniem organu, potwierdza umowa pożyczki złożona w trakcie postępowania dowodowego. Organ nie dał wiary przesłuchiwanej stronie, która w swoich zeznaniach zaprzeczyła zarzutom jej stawianym . Twierdziła bowiem , że nie urządzała gier w przedmiotowym lokalu na wskazanych w decyzji urządzeniach, nie zlecała ona bowiem świadkowi żadnych czynności i nie wypłacała jemu wynagrodzenia zaś w przedmiotowym lokalu bywała jedynie w związku ze spłatą udzielonej stronie pożyczki. Organ uznał bowiem, że strona w związku z trudnością w spłacie pożyczki miała motyw aby złożyć propozycję L. M. zorganizowania w jego lokalu gier hazardowych, które nadzorowane przez stronę miały obsłużyć spłatę pożyczki wobec właściciela lokalu L. M..

W skardze strona zarzuciła decyzji organu odwoławczego:

I. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ wynik sprawy:

1) art. 191 o.p. przez sprzeczną z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego ocenę zeznań świadka M. M., podczas gdy osoba ta zatrudniona w przedmiotowym lokalu mogłaby ponosić odpowiedzialność za urządzanie gier hazardowych na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.; w tym kontekście wskazano na uzupełnienie materiału dowodowego o zeznania L. M. i M. D., który , zdaniem strony wstawił przedmiotowe urządzenia do lokalu,

2) art. 122 w zw. z art. 187 op. w zw. z art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h. poprzez nie przeprowadzenie w sposób wyczerpujący postępowania dowodowego, w szczególności nie przesłuchania zawnioskowanych na świadków L. M. i M. D.,

3) art. 187 § 1 w zw. z art. 191 op., poprzez złą ocenę materiału dowodowego i przyjęcie, że kopia pozwu i wykupu weksla i wiadomości sms między skarżącym a L. M. pozostają bez znaczenia dla sprawy podczas, gdy z dokumentów tych wynika, że bytność skarżącego w przedmiotowym lokalu związana była wyłącznie ze spłatą pożyczki,

4) art. 122 w zw. z art. 187 i 190 §1 w zw. z art. 2 ust. 3 i ust. 5 oraz art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h. , poprzez brak ustalenia , że na przedmiotowych urządzeniach mogą być urządzane gry na automatach w rozumieniu u.g.h. ,

II. naruszenie przepisów prawa materialnego:

1) art. 64 ust. 1 pkt 14 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej, poprzez błędne przyjęcie, że przeprowadzenie przez funkcjonariuszy celno- skarbowych eksperymentu w postaci odtworzeniu gry na urządzeniu stanowić może dowód w sprawie,

2) art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 6 ust. 4 u.g.h. przez jego zastosowanie wobec skarżącego jako osoby fizycznej, która nie byłaby w stanie na podstawie przepisów u.g.h. uzyskać koncesji na prowadzenie gry na automatach;

4) art. 89 ust. 1 pkt 1u.g.h., poprzez błędną wykładnię pojęcia "urządzający gry" i przyjęcie, że jest nim podmiot, które czynności sprawdzały się di okazjonalnej bytności w lokalu celem spłaty pożyczki,

5) art. 53 § 1 , art. 52 § 1 pkt 2, art. 54 o.p. poprzez błędną wykładnię pojęcia "zaległości podatkowej" i w konsekwencji poprzez błędne przyjęcie, ze przepis ten obejmuje swoim zakresem karę pieniężną wymierzoną przez organ na podstawie art. 89 ust. 4 pkt 1 lit. a u.g.h.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji organu pierwszej instancji.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga okazała się zasadna.

Na wstępie podkreślić należy, że działalność w zakresie gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry (art. 6 ust. 1 u.g.h.). Urządzanie gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry (art. 14 ust. 1 u.g.h.). Grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości (art. 2 ust. 3 u.g.h.). Grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy (art. 2 ust. 5 u.g.h.).

Zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h. karze pieniężnej podlega urządzający gry hazardowe bez koncesji, bez zezwolenia lub bez dokonania wymaganego zgłoszenia. Na podstawie art. 89 ust. 4 pkt 1 lit. a 2 u.g.h., wysokość kary pieniężnej wymierzanej w tym przypadku wynosi [...] zł od każdego automatu.

Organ uznał, że skarżący aktywnie uczestniczył w procesie urządzania nielegalnych gier hazardowych bo podejmował określone czynności związane z procesem udostępniania przedmiotowych urządzeń, ich obsługą stwarzaniem technicznych, ekonomicznych i organizacyjnych warunków umożliwiających grę na nich. Przy takich ustaleniach a więc ustaleniu, że skarżący był urządzającym gry na przedmiotowych urządzeniach, rację miałby organ, że skarżący nie legitymował się dokumentem legalizującym jego działania (koncesją - art. 6 ust. 1 u.g.h.). i tym samym podlegał karze pieniężnej.

Wyrażenie urządzanie gier należy rozumieć szeroko. Rozumiane jest ono jako synonim takich pojęć, jak utworzyć, uporządkować, zagospodarować, zorganizować, przedsięwziąć, zrobić (Słownik poprawnej polszczyzny, PWN, Warszawa 1994). W tym kontekście urządzanie gier obejmuje podejmowanie aktywnych działań, czynności dotyczących zorganizowania i prowadzenia przedsięwzięcia w zakresie gier hazardowych (eksploatacji automatów). Natomiast urządzający gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 u.g.h., to podmiot realizujący te działania.

Urządzanie gier na automatach obejmuje nie tylko fizyczne jej prowadzenie, ale także inne zachowania aktywne, polegające na zorganizowaniu i pozyskaniu odpowiedniego miejsca do zamontowania urządzenia, przystosowania go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego automatu nieograniczonej liczbie graczy, utrzymywanie automatu w stanie stałej aktywności, umożliwiającej jego sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, związane z obsługą urządzenia czy zatrudnieniem odpowiednio przeszkolonego personelu i ewentualnie jego szkolenie. W konsekwencji warunkiem przypisania odpowiedzialności na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h. jest wykazanie, że dany podmiot aktywnie uczestniczył w procesie urządzania nielegalnych gier hazardowych, a więc podejmował określone czynności nie tylko związane z procesem udostępniania automatów, lecz także z ich obsługą oraz stwarzaniem technicznych, ekonomicznych i organizacyjnych warunków umożliwiających sprawne i niezakłócone funkcjonowanie samego urządzania oraz jego używanie do celów związanych z komercyjnym procesem organizowania gier hazardowych.

Uznanie danego podmiotu za urządzającego gry w rozumieniu analizowanego przepisu wymaga uwzględnienia okoliczności faktycznych konkretnej sprawy, w tym ustalenia, czy osoba taka podejmowała czynności polegające na opisanych wyżej aktywnych działaniach, wskazujących na istotny udział w procesie urządzania nielegalnych gier hazardowych.

Zdaniem Sadu organ zbyt arbitralnie uznał, że skarżący podjął takie działania. Organ poprzestał na zeznaniach świadka M. M. i oświadczeniu L. M. podczas, gdy strona skarżąca od początku kwestionowała to, aby była w posiadaniu przedmiotowych urządzeń, kwestionowała i to, że wprowadziła je do przedmiotowego lokalu należącego do L. M. a także i to, że brała jakikolwiek udział w organizowaniu gier na spornych urządzeniach. Strona skarżąca od początku postępowania twierdziła, że L. M. udzielił jej pożyczki i jej bytności w przedmiotowym lokalu związane były jedynie ze sprawami jej spłaty, zaś od L. M. lokal wynajmował M. D., do którego należały przedmiotowe urządzenia. Skarżący twierdził , że twierdzenie jakoby on urządzał gry na przedmiotowych urządzeniach jest fałszywym pomówieniem ze względu na konflikt pomiędzy skarżącym a L. M. domagającym się dalszych spłat rat pożyczki od skarżącego. Skarżący składał wnioski dowodowe , których organ nie uwzględnił. Działo się to w sytuacji, gdy skarżący swoje twierdzenia uprawdopodobnił załączonymi przy odwołaniu dokumentami.

Pamiętać należy, że zgodnie z zasadami ogólnymi wynikającymi z przepisów Ordynacji podatkowej, organ celny rozstrzygający sprawę powinien prowadzić postępowanie w taki sposób, aby wzbudzać zaufanie do organów podatkowych (art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej). W toku postępowania organ ten podejmuje wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym (art. 122 Ordynacji podatkowej), przy czym zobowiązany jest on zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy (art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej). Organ podatkowy powinien także wyjaśniać stronom zasadność przesłanek, którymi kierował się przy załatwianiu sprawy (art. 124 Ordynacji podatkowej).

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, że organ uchybił przedstawionym powyżej zasadom. Organ ten nie dysponował bowiem wystarczającymi dowodami dla uznania, że skarżący urządzał gry na automatach.

Zaznaczenia wymaga to, że wobec zmiany przepisów ustawy o grach hazardowych, kara pieniężna jest wielokrotnie wyższa aniżeli przed zmianą i jest ona bardzo restrykcyjna. Tym bardziej organ nakładając tak wysoką karę pieniężną winien ze szczególną wnikliwością prowadzić ustalenia faktyczne w sprawie. Dysponując jedynie jednym obciążającym stronę zeznaniem świadka, były podstawy do pogłębienia materiału dowodowego o dalsze zeznania np. w charakterze świadka M. D., którego oświadczenie jest w aktach administracyjnych sprawy . Tym bardziej, że znajdujący się w aktach spawy protokół z uzupełniającego przesłuchania świadka M. Ś. wyraźnie wskazuje, że świadek ten przekazywał pieniądze z "utargu" L. M., który czasami przychodził do przedmiotowego lokalu i pytał ile ma świadek pieniędzy . Taka treść zeznań może prowadzić zarówno do twierdzenia, że L. M. osobiście chciał dopilnować aby dług skarżącego w stosunku do niego został spłacony z przedmiotowej działalności, która miała służyć obsłudze długu jak i to, że to nie skarżący urządzał gry na przedmiotowych urządzeniach. Nie można wykluczyć i takiej sytuacji, że ww osoby w różnym okresie prowadziły obie tożsamą działalność jednak organ prowadzący to postępowanie musi ustalić ponad wszelką wątpliwość kto w dniu kontroli podlegał karze pieniężnej w oparciu o przepis art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności zdaniem Sądu materiał dowodowy wymaga uzupełnienia, gdyż istniejący nie daje podstaw do stwierdzenia, że skarżący

aktywnie uczestniczył (podejmowała działania) w procesie urządzania gier, a więc podejmował określone czynności związane z obsługą spornych urządzeń oraz stwarzaniem technicznych, ekonomicznych i organizacyjnych warunków umożliwiających sprawne i niezakłócone funkcjonowanie samego urządzania oraz jego używanie do celów związanych z komercyjnym procesem organizowania gier hazardowych (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 22 czerwca 2016 r., I SA/Po 402/15, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 31 maja 2015 r., II SA/Rz 1094/15, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 3 września 2015 r., II SA/Sz 439/15, CBOSA).

Okoliczności faktyczne sprawy wynikające z zebranego materiału dowodowego wskazują zdaniem Sądu, że materiał dowodowy wymaga uzupełnienia przynajmniej o zeznania M. D..

Wobec powyższego uznanie, że to skarżący spełniała rolę urządzającego gry na automatach okazało się przedwczesne. W konsekwencji, na tym etapie postępowania nie sposób ocenić, czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym skarżący podlega karze pieniężnej w trybie art. 89 ust. 4 pkt 1 lit. a u.g.h., a więc niemożliwe było ustosunkowanie się do tak postawionego zarzutu strony skarżącej, czy do pozostałych zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego.

Z przedstawionych względów uznać należało, że zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca jej wydanie decyzja organu I instancji, podjęta została z naruszeniem prawa procesowego, to jest z naruszeniem art. 187 § 1, art. 122,op, mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co obligowało Sąd do ich uchylenia na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. dz. U. 2019.2325, ze zm.). Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ celny zobligowany będzie uwzględnić ocenę prawną zawartą w niniejszym uzasadnieniu i wynikające z niej wskazania co do dalszego postępowania.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności faktyczne i prawne orzeczono jak w punkcie I wyroku. O kosztach postępowania postanowiono w punkcie II. wyroku na podstawie art. 200 ww ustawy i § 14 ust. 1 pkt 1 lit.a w rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015.1800, ze zm.).