Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska-Matusiak Sędziowie Asesor WSA Andrzej Kuna Asesor WSA Ewa Marcinkowska (spr.) Protokolant Aleksandra Borowiec-Krawczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lutego 2006r. sprawy ze skargi ,,D.’’ Spółka z o.o. z siedzibą w L. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lutego 2005 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego słownego DELIC-POL 1. uchyla zaskarżona decyzję; 2. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz skarżącego,,D.’’ Spółka z o.o. z siedzibą w L. kwotę 1615 (jeden tysiąc sześćset piętnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

"D." Spółka z o.o. z siedzibą w L. wniósł skargę na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] lutego 2005 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego słownego DELIC-POL.

Z przedstawionych przez organ akt administracyjnych wynika, iż znak towarowy słowny DELIC-POL został zarejestrowany na rzecz skarżącego decyzją Urzędu Patentowego RP z dnia [...] września 1994 r. dla towarów w klasie 30 (w oparciu o zgłoszenie z dnia [...] czerwca 1992 r).

Urząd Patentowy w dniu [...] grudnia 2002 r. przedłużył prawo ochronne na ten znak towarowy na następny 10-letni okres ochronny, tj. do dnia [...] czerwca 2012 r.

W dniu [...] marca 2002 r. L. Spółka z o.o. z siedzibą w W. wystąpiła do Urzędu Patentowego z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego DELIC-POL na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych w zw. z art. 315 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej uzasadniając swój interes prawny tym, że przysługuje jej prawo do znaku towarowego DELICJE zarejestrowanego także dla towarów w klasie 30, z pierwszeństwem od dnia [...] stycznia 1991 r.

We wniosku zarzucono, że znaki te są do siebie łudząco podobne, a przy jednorodności towarów do oznaczenia których są przeznaczone zachodzi niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów. Znaki te są bowiem utworzone są z podobnej liczby liter, z których większość powtarza się w identycznym układzie oraz mają jednakową liczbę sylab, z których dwie pierwsze są identyczne. Znak towarowy DELICJE należy do grupy znaków powszechnie znanych, gdyż pierwsze ciasteczka o nazwie DELICJE pojawiły się na polskim rynku już w latach 70-tych. Ponadto firma ponosi duże nakłady na działalność reklamową. Powołano się przy tym na art. 6 bis konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej oraz orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dotyczące ochrony znaków powszechnie znanych. W ocenie wnioskodawcy rejestracja znaku DELIC-POL nastąpiła z naruszeniem zasad współżycia społecznego polegającym na wykorzystaniu renomy znaku towarowego DELICJE, a używanie na rynku znaku podobnego do znaku DELICJE prowadzi do rozwodnienia tego znaku. Działanie uprawnionego z rejestracji wypełnia więc przesłanki działania w złej wierze pozostającego w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Zarzucano ponadto, że uprawniony z rejestracji od początku prowadzi działalność w sposób sprzeczny z zasadami uczciwej konkurencji oznaczając swoje ciastka w sposób budzący skojarzenia ze znakiem DELICJE (próbował zarejestrować znak towarowy SUPER-DELICJA oraz wprowadzał na rynek ciastka pod nazwą ELICJE).

W listopadzie 1998 r. wnioskodawca skierował do uprawnionego z rejestracji list ostrzegawczy w sprawie nieużywania oznaczenia DELIC-POL w obrocie w odniesieniu do wyrobów cukierniczych. Uprawniony z rejestracji odpowiedział wówczas, że oznaczenia DELIC-POL używa zawsze tylko wraz z logo firmy w postaci dwugłowego zielonego smoka. Okazało się to jednak nieprawdą, gdyż uprawniony z rejestracji eksponuje obecnie głównie znak słowny DELIC-POL.

Pełnomocnik uprawnionego z rejestracji ustosunkowując się do wniosku w piśmie z dnia [...] lipca 2003 r. zarzucił, że nie został on podpisany przez osobę upoważnioną do reprezentowania wnioskodawcy. Odnosząc się natomiast merytorycznie do wniosku wskazał, że na rynku funkcjonuje szereg znaków towarowych zawierających wyróżnik "delic", które jednak nie kolidują ze sobą. Ponadto stwierdził, że znak DELICJE jest jedynie nazwą rodzajową wskazującą na jakość i właściwości smakowe produktu oraz, że do Urzędu Patentowego wpłynęło kilka wniosków o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego DELICJE. Sporny znak DELIC-POL, ze względu na swoją oryginalność, może natomiast pełnić funkcje zarówno znaku towarowego, jak i znaku firmowego. [...]. W okresie funkcjonowania na rynku znaku towarowego DELICJE oraz znaku towarowego DELIC-POL nie zaistniał natomiast żaden przypadek błędu, o którym mowa w art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o znakach towarowych.

Pełnomocnik uprawnionego z rejestracji podniósł też, że od momentu rejestracji znaku DELIC-POL upłynęło prawie 10 lat, a więc wniosek o unieważnienie prawa z rejestracji, w świetle art. 31 ustawy o znakach towarowych w zw. z art. 315 ustawy Prawo własności przemysłowej, jest niedopuszczalny. Według niego wniosek ten jest jedną z form ataków wnioskodawcy na konkurencyjną firmę w celu zakłócenia jej działalności gospodarczej.

Na rozprawie przed Urzędem Patentowym, która odbyła się w dniu [...] października 2004 r., pełnomocnik wnioskodawcy przedłożył dokumenty na okoliczność swojego umocowania do występowania w niniejszej sprawie oraz na okoliczność następstwa prawnego wnioskodawcy po uprawnionym do znaku DELICJE. Rozszerzył też podstawę prawną wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji o powołany już wcześniej art. 6 bis konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej. Wskazał też, że podstawą złożenia wniosku jest art.164 ustawy Prawo własności przemysłowej, który obowiązywał w dacie jego złożenia, a który nie przewiduje żadnych ograniczeń czasowych odnośnie złożenia wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji. Uzasadniając wniosek powołał się na powszechną znajomość znaku DELICJE oraz orzecznictwo sądów polskich i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości odnośnie ochrony znaków powszechnie znanych. Podkreślał też, że przy ocenie znaków należy wskazywać zarówno na ich podobieństwa, jak i różnice. Powołał się też na wyniki badań z lutego 2002 r. przeprowadzone przez dr F. S. z Instytutu [...], a dotyczące motywacji zakupu [...] i ciastek [...].

Pełnomocnik uprawnionego z rejestracji na rozprawie zakwestionował natomiast ponownie wykazanie następstwa prawnego przez L. Sp. z o.o. odnośnie prawa do znaku DELICJE, a w związku z tym także wykazanie interesu prawnego do wystąpienia z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji. Zakwestionował też powszechną znajomość znaku DELICJE oraz stwierdził, że wnioskodawca nie wykazał na czym polega renoma znaku DELICJE. Powołał się przy tym na normę branżową z 1984 r., która wymieniała delicje deserowe jako biszkopty w polewie kakaowej. Podkreślał też, że powołane przez pełnomocnika wnioskodawcy wyniki badań dotyczyły [...], a nie samych Delicji i były przeprowadzone 2002 r. Podtrzymał też stanowisko, że w sprawie tej ma zastosowanie art. 31 ustawy o znakach towarowych, a od momentu rejestracji znaku DELIC-POL upłynął już okres ponad 5-letni.

Po przeprowadzeniu kolejnej rozprawy w dniu [...] stycznia 2005 r. Urząd Patentowy odroczył ogłoszenie decyzji do dnia [...] lutego 2005 r.

Strony w załącznikach do protokołu rozprawy podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Pełnomocnik wnioskodawcy stwierdził ponownie, że podstawą złożenia wniosku jest art. 164 ustawy Prawo własności przemysłowej. Nie zachodzą jednocześnie przesłanki z art. 165 ustawy Prawo własności przemysłowej, gdyż uprawniony z rejestracji nie wykazał , że w okresie od daty rejestracji do dnia [...] grudnia 1998 r. używał znaku słownego DELIC-POL do oznaczania towarów. Wniosek o unieważnienie prawa z rejestracji został złożony kilka miesięcy po rozpoczęciu przez uprawnionego używania znaku słownego DELIC-POL. Znak towarowy DELIC-POL został zgłoszony do rejestracji w złej wierze w celu pasożytniczego wykorzystania renomy znaku DELICJE. Pełnomocnik wnioskodawcy podkreślił też, że art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy o znakach towarowych ma zastosowanie także do znaków powszechnie znanych, które są zarejestrowane.

Pełnomocnik uprawnionego z rejestracji podniósł z kolei, że nie można jednocześnie żądać unieważnienia prawa z rejestracji na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy o znakach towarowych. W sprawie tej ma zastosowanie art. 31 ustawy o znakach towarowych, a wnioskodawca nie wykazał, że uprawniony uzyskał rejestrację działając w złej wierze. Ponadto, gdyby nawet przyjąć, że w sprawie mają zastosowanie art. 164 i 165 ustawy Prawo własności przemysłowej to upłynął już termin określony w art. 165 ust. 1 pkt 1 tej ustawy do wystąpienia z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji.

Decyzją z dnia [...] lutego 2005 r. Urząd Patentowy RP unieważnił prawo z rejestracji znaku towarowego słownego DELIC-POL w oparciu o art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych oraz art. 164 i art. 165 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 315 ust. 1 i ust. 3 tej ustawy.

W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że wnioskodawca wykazał swój interes prawny w sprawie oraz, że wynika on z faktu przysługującego mu prawa wyłącznego do znaku towarowego DELICJE i w konsekwencji z konieczności ochrony jego renomy w warunkach rynkowych niezależnie od tego, że jest on formalnie chroniony. Według Urzędu Patentowego w sprawie tej należało zastosować art. 164 ustawy Prawo własności przemysłowej, a nie art. 29 i art. 31 ustawy o znakach towarowych. Art. 31 ustawy o znakach towarowych zawiera bowiem przesłankę procesową tj. warunki wszczęcia postępowania, a zatem nie można uznać tego przepisu za przepis prawa materialnego. Nie może więc być stosowany nadal, pod rządami ustawy Prawo własności przemysłowej. Art. 165 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy Prawo własności przemysłowej stanowi wprawdzie, że z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego nie można wystąpić z powodu kolizji z wcześniejszym znakiem lub z powodu kolizji ze znakiem powszechnie znanym, jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku towarowego wnioskodawca, będąc świadomym jego używania, nie sprzeciwiał się temu, jednak uprawniony z rejestracji nie wykazał aby używał spornego znaku towarowego przez nieprzerwany okres 5 lat przed datą złożenia wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji. Wnioskodawca złożył wniosek o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego DELIC-POL w dniu [...] marca 2002 r., kilka miesięcy po rozpoczęciu jego rzeczywistego używania przez uprawnionego, a zatem przed upływem terminu (pięcioletniego), o którym mowa w art. 165 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy Prawo własności przemysłowej.

W dacie zgłoszenia do rejestracji słownego znaku towarowego DELIC-POL od ponad 15 lat funkcjonował już w obrocie znak towarowy DELICJE używany przez E. W., jej poprzedników i następców prawnych.

Firma D. w czerwcu 1992 r. dokonała dwóch zgłoszeń znaków towarowych słownych dla towarów w klasie 30, a mianowicie SUPER DELICJA i DELIC-POL. W obu znakach wykorzystano niemal w całości znak towarowy DELICJE, a więc zgłaszając te znaki uprawniony z rejestracji musiał zdawać sobie sprawę z tego, że działa w sposób powodujący ryzyko powstania konfliktu z uprawnionym do znaku DELICJE poprzez wejście w zakres jego praw wyłącznych. Ponadto uprawniony z rejestracji wprowadził do obrotu także ciastka oznaczone jako ELICJE , a także zgłosił do rejestracji znak DELICJANKI. Okoliczności te w ocenie Urzędu Patentowego wskazują na to, że zgłaszający znak towarowy DELIC-POL działał w złej wierze. W przedmiotowej sprawie mamy bowiem do czynienia z przypadkiem rejestracji znaku, który wykorzystuje renomę cudzego znaku i jako taki jest sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie natomiast z art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który jest sprzeczny z obowiązującym prawem lub zasadami współżycia społecznego.

Wykładnia art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych powinna przy tym uwzględniać postanowienia pierwszej dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich 89/104/EWG z 21 grudnia 1988 r. o zbliżaniu ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie znaków towarowych. Art. 4 ust. 4 tej Dyrektywy stanowi natomiast, że znak towarowy nie podlega rejestracji lub jego rejestrację uznaje się za nieważną, jeżeli jest podobny do wcześniejszego znaku towarowego, który cieszy się renomą i jeżeli używanie późniejszego znaku towarowego bez uzasadnionego powodu przyniosłoby niezasłużoną korzyść lub szkodę dla odróżniającego charakteru lub renomy wcześniejszego znaku.

Urząd Patentowy podkreślił przy tym, że znak DELICJE poprzez jego wieloletnie, intensywne używanie, a także dzięki jakości i popularności oznaczanych nim produktów stał się znakiem cieszącym się renomą. Dla oceny czy zachodzi przesłanka podobieństwa oznaczeń leżąca u podstaw zastosowania w sprawie art. 8 pkt 1 przez pryzmat art. 4 ust. 4 Dyrektywy organ dokonał analizy obydwu oznaczeń dochodząc do przekonania, że oznaczenie DELIC-POL jest podobne do oznaczenia DELICJE. Oznaczenie DELIC-POL zawiera bowiem zasadniczą, początkową, a więc zgodnie z utrwalonym orzecznictwem bardziej ważącą (w zakresie postrzegania przez odbiorcę) część oznaczenia wnioskodawcy. Człon "delic" może wywołać skojarzenie z wyrazem DELICJE zwłaszcza, iż w toku postępowania ustalono, że wymowa tego wyrazu powinna zawierać głoskę "c" nie zaś "k".

W ocenie Urzędu Patentowego w toku postępowania o unieważnienie prawa z rejestracji nie została natomiast wykazana bezspornie przesłanka niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów. Dlatego organ orzekł o unieważnieniu prawa z rejestracji na podstawie art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych.

W skardze do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie pełnomocnik "D." Spółki z o.o. z siedzibą w L. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji zarzucają, że została wydana z naruszeniem art. 164, art. 165 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej oraz art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych - poprzez ich błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie, a także z naruszeniem przepisów postępowania tj. art. 7, art. 77 i art. 107 § 3 kpa.

W uzasadnieniu skargi podniósł, że uczestnik postępowania nie wykazał interesu prawnego w postępowaniu o unieważnienie prawa z rejestracji spornego znaku towarowego. Uczestnik postępowania nie wykazał bowiem, że w rzeczywistym obrocie gospodarczym zachodzi realna kolizja pomiędzy wskazywanymi przez niego prawami. Na uczestniku postępowania ciążył natomiast obowiązek wykazania, bądź choćby uprawdopodobnienia, że przez blisko 15-letni okres stosowania znaku DELI-POL uczestnicy obrotu w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego mogli zostać wprowadzeni w błąd co do pochodzenia towarów oznaczonych tym znakiem.

Unieważniając prawo z rejestracji znaku towarowego DELIC-POL Urząd Patentowy błędnie też uznał, że w postępowaniu tym zastosowanie znajduje art. 164 ustawy Prawo własności przemysłowej, a nie art. 29 i art. 31 ustawy o znakach towarowych. Przepis art. 31 ustawy o znakach towarowych ustanawia bowiem instytucję niewzruszalności prawa z rejestracji znaku towarowego, która wyłącza - z zastrzeżeniem złej wiary uprawnionego - możliwość unieważnienia tego prawa po upływie 5 lat od daty rejestracji. Urząd Patentowy błędnie przyjął, że termin z art. 31 ma charakter procesowy. Rozpatrując podstawy unieważnienia z art. 9 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych Urząd Patentowy powinien był natomiast konsekwentnie, zgodnie z regulacją zawartą w art. 315 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej, zastosować także przepis art. 31 ustawy o znakach towarowych. Ponieważ termin 5-letni z art. 31 ustawy o znakach towarowych upłynął w dniu [...] września 1999 r., więc wniosek o unieważnienie prawa z rejestracji jest niedopuszczalny. Taki spóźniony wniosek o unieważnienie mógłby być uzasadniony wyłącznie złą wiarą uprawnionego z rejestracji.

Nawet jednak gdyby przyjąć, że przepisy ustawy Prawo własności przemysłowej mają w niniejszej sprawie zastosowanie, to Urząd Patentowy naruszył art. 165 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 tej ustawy przez jego błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie. Urząd Patentowy uznał bowiem, że skarżący nie wykazał używania spornego znaku w sposób nieprzerwany przez okres 5 lat przed datą złożenia wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji. W toku postępowania o unieważnienie znaku nie jest natomiast dopuszczalne podnoszenie zarzutu nieużywania znaku w kontekście art. 165 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej. Ponadto, gdyby skarżący nie używał znaku towarowego DELIC-POL to uczestnik postępowania nie miałby interesu prawnego w postępowaniu o unieważnienie tego znaku towarowego, gdyż żadne jego prawo nie zostałoby naruszone.

Nie ma też podstaw do przyjęcia, że skarżący uzyskał prawo z rejestracji znaku towarowego DELIC-POL działając w złej wierze oraz, że rejestracja tego znaku wykorzystuje renomę znaku uczestnika postępowania. Zbieżność słownego elementu "delic" w przeciwstawnych znakach wynika z faktu, że element ten wskazuje na walory smakowe wyrobów cukierniczych (w tym ciastek) i tym samym wskazuje na ich właściwości. W konsekwencji, element ten może być (i jest) używany w bardzo wielu znakach towarowych zarejestrowanych dla wyrobów cukierniczych. Ponadto, gdyby założyć, że skarżący świadomie upodobnił znak DELIC-POL do znaku uczestnika postępowania, to zgłoszenie do rejestracji znaku towarowego DELIC-POL nie mogłoby być wyłącznie na tej podstawie kwalifikowane jako zgłoszenie w złej wierze. Zła wiara w rozumieniu art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych nie obejmuje bowiem sytuacji polegających per se na świadomym upodabnianiu zgłaszanego do rejestracji znaku do innego znaku (innych znaków) obejmujących towary tego samego rodzaju. Takich sytuacji dotyczy bowiem art. 9 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, zgodnie z którym niedopuszczalna jest rejestracja znaku dla towarów tego samego rodzaju, jeżeli jest podobny w takim stopniu do znaku towarowego zarejestrowanego na rzecz innego przedsiębiorstwa, że w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego mógłby wprowadzać w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów. Nie można również stwierdzić, że rejestracja znaku towarowego DELIC-POL wykorzystuje renomę znaku towarowego DELICJE. Znak DELICJE jeszcze przed datą zgłoszenia do rejestracji znaku towarowego DELIC-POL stał się bowiem nazwą konkretnego rodzaju produktu z asortymentu słodyczy, tj. ciastek o określonych właściwościach (okrągłe biszkopty z galaretką w polewie czekoladowej. Brak zdolności odróżniającej znaku towarowego DELICJE wyklucza więc możliwość stwierdzenia jego renomy. Nawet jednak gdyby przyjąć, że w dacie zgłoszenia do rejestracji znaku towarowego DELIC-POL znak towarowy DELICJE miał zdolność odróżniającą to uczestnik postępowania nie udowodnił istnienia renomy tego znaku towarowego w dacie zgłoszenia do rejestracji znaku DELIC-POL. Ponadto wykorzystanie renomy znaku towarowego DELICJE przez rejestrację znaku towarowego DELIC-POL byłoby możliwe jedynie przy założeniu istnienia podobieństwa pomiędzy przeciwstawnymi oznaczeniami w stopniu powodującym niebezpieczeństwo skojarzenia. Znak DELICJE i znak DELIC-POL są natomiast na tyle różne od siebie, że wyłączona jest nawet możliwość ich skojarzenia, a wspólny element obydwu znaków "delic" nie może decydować o istnieniu niebezpieczeństwa skojarzenia znaków. Zgłoszenie do rejestracji znaku DELIC-POL nie było więc zgłoszeniem w złej wierze i nie miało na celu wykorzystania renomy znaku towarowego uczestnika postępowania.

Pełnomocnik skarżącego zarzucił też, że unieważniając prawo z rejestracji znaku towarowego DELIC-POL Urząd Patentowy naruszył przepisy postępowania, gdyż nie wyjaśnił w pełni stanu faktycznego sprawy, nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku rozpatrzenia całego materiału dowodowego, a przeprowadzona ocena materiału dowodowego jest dowolna i często jednostronna, co narusza zasadę równego traktowania stron. Ponadto uzasadnienie decyzji nie spełnia wymogów art. 107 § 3 kpa, gdyż jest niespójne, niezrozumiale i zawiera logiczne sprzeczności.

Urząd Patentowy w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oraz stwierdzając, że nie widzi możliwości skorygowania swego stanowiska w kwestii stosowania art. 164 ustawy Prawo własności przemysłowej. Podkreślił też, że nie zgadza się z poglądem pełnomocnika skarżącego, iż w postępowaniu o unieważnienie prawa z rejestracji nie jest dopuszczalne podnoszenie zarzutu nieużywania znaku. Nie jest też trafny zarzut, że istnienie złej wiary nie może być kojarzone z art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, lecz z art. 9 tej ustawy, gdyż jest dokładnie odwrotnie. Niezasadne są też zdaniem Urzędu zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania tj. art. 7, art. 77 i art.107 § 3 kpa.

W pismach złożonych w toku postępowania sądowego skarżący oraz uczestnik postępowania podtrzymali stanowiska zaprezentowane wcześniej w toku postępowania administracyjnego obszernie je uzasadniając.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sądy administracyjne powołane są do badania legalności, czyli zgodności zaskarżonych decyzji lub postanowień z przepisami prawa materialnego i przepisami postępowania, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania decyzji lub postanowienia.

Sąd administracyjny nie bada natomiast celowości, czy też słuszności zaskarżonego aktu.

Skarga wniesiona przez "D." Spółkę z o.o. z siedzibą w L. zasługuje na uwzględnienie, gdyż Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja Urzędu Patentowego RP z dnia [...] lutego 2005 r. została wydana z naruszeniem art. 31 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. nr 5 poz. 17 z późn. zm.) oraz art. 164 i art. 165 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 49 poz. 508 z późn. zm.) w zw. z art. 315 w/w ustawy, a także z naruszeniem art. 7 i art. 77 § 1 kpa.

Sąd podzielił jednocześnie stanowisko Urzędu Patentowego, że wnioskodawca miał interes prawny aby wystąpić z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji spornego znaku towarowego słownego DELIC-POL z uwagi na przysługujące mu z wcześniejszym pierwszeństwem prawo do znaku towarowego słownego DELICJE zarejestrowanego również dla towarów w klasie 30.

Wniosek o unieważnienie prawa z rejestracji oparty został na zarzucie naruszenia art. 8 pkt 1 i art. 9 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o znakach towarowych oraz art. 6 bis konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej.

Urząd Patentowy unieważnił prawo z rejestracji na podstawie art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, powołując jednocześnie w podstawie prawnej decyzji art. 164 i art. 165 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej, w zw. z art. 315 ust. 1 i ust. 3 tej ustawy.

Urząd Patentowy uznał przy tym, że uczestnik postępowania nie był ograniczony terminem określonym w art. 165 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy Prawo własności przemysłowej, gdyż uprawniony z rejestracji nie wykazał, że używał spornego znaku towarowego przez nieprzerwany okres pięciu lat przed datą złożenia wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji.

Zastosowanie przez Urząd Patentowy powyższych przepisów należy uznać za błędne.

Z uwagi na to, że znak towarowy DELIC-POL został zgłoszony do rejestracji w dniu [...] czerwca 1992 r., a zarejestrowany w dniu [...] września 1994 r., na podstawie art. 315 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w sprawie tej, do oceny zdolności rejestracyjnej oraz zdolności ochronnej znaku towarowego, powinny mieć zastosowanie przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych, w tym także art. 31 tej ustawy.

Art. 31 ustawy o znakach towarowych stanowi natomiast, że z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego można wystąpić w okresie pięciu lat od daty rejestracji, a po upływie tego okresu z wnioskiem takim można wystąpić jedynie w stosunku do uprawnionego, który uzyskał rejestrację działając w złej wierze.

Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 listopada 2004 r. GSK 890/04 stwierdził, że według art. 315 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej zdolność ochronną znaków towarowych zarejestrowanych przed wejściem w życie tego prawa ocenia się na podstawie przepisów dotychczasowych. Takie samo stanowisko Naczelny Sąd Administracyjny wyraził także w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 grudnia 2005 r. GSK 271/05 stwierdzając, że odnośnie praw zgłoszonych do rejestracji pod rządem ustawy o znakach towarowych, poprzez art. 315 ustawy Prawo własności przemysłowej, zastosowanie mają przepisy ustawy o znakach towarowych, w tym jej art. 29 i 31.

Wniosek o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego DELIC-POL został zgłoszony po upływie 5-ciu lat od daty rejestracji, a więc w sprawie tej powinien mieć zastosowanie art. 31 ustawy o znakach towarowych.

Przepis ten reguluje tzw. instytucję niewzruszalności prawa z rejestracji, która wyłącza możliwość unieważnienia prawa z rejestracji, pomimo niespełnienia ustawowych warunków wymaganych do zarejestrowania znaku, jeżeli uprawniony uzyskał rejestrację w dobrej wierze, a od tej daty minął okres pięciu lat.

Termin z art. 31 ustawy o znakach towarowych jest terminem prawa materialnego i nie podlega skróceniu ani przedłużeniu (R. Skubisz – Prawo znaków towarowych, Komentarz - Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1997 s. 224).

Ponieważ znak towarowy DELIC-POL został zarejestrowany w dniu [...] września 1994 r., a uczestnik postępowania L. Spółka z o.o. z siedzibą w W. wystąpił z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji dopiero w dniu [...] marca 2002 r., niezbędną przesłanką dopuszczalności wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji było wykazanie, iż skarżący uzyskał rejestrację działając w złej wierze.

Należy przy tym wyraźnie podkreślić, że kolizja z wcześniej zarejestrowanym znakiem towarowym to za mało by mówić o złej wierze w rozumieniu art. 31 ustawy o znakach towarowych. Zła wiara w rozumieniu tego przepisu nie może być traktowana szeroko w odniesieniu do wszystkich podstaw unieważnienia prawa z rejestracji, ponieważ godziłoby to w sens instytucji niewzruszalności prawa z rejestracji.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Urząd Patentowy zawarł wprawdzie pewne rozważania na temat złej wiary w kontekście art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, jednak biorąc pod uwagę treść art. art. 31 w/w ustawy, który powinien mieć zastosowanie w niniejszej sprawie, Sąd uznał, iż kwestia uzyskania przez skarżącego rejestracji w złej wierze nie została przez organ dostatecznie wyjaśniony. Ma ona natomiast zasadnicze znaczenie w niniejszej sprawie dla oceny dopuszczalności wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji.

Rozpoznają ponownie sprawę Urząd Patentowy musi więc rozważyć, stosując art. 31 ustawy o znakach towarowych, czy wniosek o unieważnienie prawa z rejestracji jest dopuszczalny z uwagi na upływ okresu 5-letniego od daty rejestracji, a więc czy wnioskodawca wykazał w sposób dostateczny, że uprawniony uzyskał rejestrację działając w złej wierze.

W świetle powyższych ustaleń rozważanie pozostałych zarzutów podniesionych w skardze stało się zbędne.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c oraz art. 200 w zw. z art. 205 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz U z 2002 r. Nr 153, poz 1270 z późn. zm.), orzekł jak w sentencji wyroku.