Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędzia NSA Gabriela Jyż (spr.) Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant Elżbieta Jabłońska-Gorzelak po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej S. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 13 lipca 2012 r. sygn. akt VI SA/Wa 377/12 w sprawie ze skargi S. S. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie oddalenia wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na wzór użytkowy 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W., 2. zasądza na rzecz S. S. od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej 1050 (tysiąc pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę S. S. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] sierpnia 2011 r. w przedmiocie oddalenia wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na wzór użytkowy.

Stan sprawy przyjęty przez Sąd I instancji przedstawiał się następująco:

W dniu 8 września 2010 r. skarżący wystąpił do Urzędu Patentowego RP z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego na wzór użytkowy nr [...] pt.: "Zestaw montażowy, zwłaszcza poziomnicy" udzielony na rzecz M. B. z pierwszeństwem od dnia 19 marca 2008 r. W podstawie wniosku skarżący wskazał art. 94 i art. 25 w zw. z art. 100 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r., nr 119, poz. 1117 ze zm., dalej: "prawo własności przemysłowej"), powołując się przy tym na brak nowości wzoru w dacie jego zgłoszenia. Swój interes prawny skarżący wywodził z faktu, że jest producentem poziomnic, w tym również poziomnic o cechach objętych spornym prawem z rejestracji, co oznacza, iż sporne prawo prowadzi do ograniczenia swobody działalności gospodarczej. Skarżący do wniosku dołączył szereg dokumentów mających wskazywać na brak nowości spornego wzoru użytkowego.

Uprawniony M. B. w odpowiedzi wyjaśnił, że złożył wniosek o wykreślenie spornego wzoru z rejestru, co czyni wniosek skarżącego bezprzedmiotowym. Decyzją z dnia [...] lutego 2011 r. Urząd Patentowy RP, w związku z wnioskiem uprawnionego, stwierdził wygaśnięcie z dniem 28 stycznia 2011 r. prawa ochronnego nr [...].

Urząd Patentowy PR objętą skargą decyzją, oddalając wniosek skarżącego wskazał, że miał on interes prawny do wystąpienia z żądaniem unieważnienia spornego prawa ochronnego na wzór użytkowy gdyż zarówno on jaki i uprawniony są konkurentami na rynku poziomnic, w tym także poziomnic o cechach objętych spornym prawem z rejestracji. Organ wskazał, że zgodnie z art. 94 ust. 1 prawa własności przemysłowej wzorem użytkowym jest nowe i użyteczne rozwiązanie o charakterze technicznym dotyczące kształtu, budowy lub zestawienia przedmiotu o trwałej postaci, wyróżnionego cechami znamiennymi. Organ wskazał w tym zakresie również, że dowód braku jego nowości wymaga przedstawienia wcześniejszego rozwiązania o wszystkich jego zastrzeganych cechach, a w szczególności o cechach znamiennych. W ocenie organu przedstawione przez skarżącego dokumenty nie dowodziły nowości wzoru użytkowego. Nie dotyczyły, zdaniem organu, zastrzeganych cech spornego wzoru użytkowego, przedstawione przez skarżącego zapytania ofertowe odnośnie wykonania listwy profilowej oraz certyfikat zgodności. Nie stanowiła dowodu na okoliczność podania do publicznej wiadomości treść poufnej korespondencji protokół odbioru technicznego formy wtryskowej do obsady magnesu wraz z rysunkiem technicznym tej obsady. Złożony jako dowód na okoliczność braku nowości, katalog oferowanych przez skarżącego wyrobów nie ujawniał w ocenie organu cech określonych w zastrzeżeniu niezależnym spornego wzoru. Nie ujawniały cech postaciowych spornego wzoru złożone przez skarżącego faktury VAT dotyczące oznaczenia symbolami PC. PCW, PA, PAG i PAGM poziomnic. Organ stwierdził ponadto, że skarżący nie wyjaśnił, z czego wynikało, że zespoły oznaczone na rysunkach symbolami OCP i OOM przedstawiały kształty podzespołów, które znajdują się w poziomnicach pokazanych na rysunkach kart katalogu oferowanego. Zdaniem organu brak tożsamości podzespołów znajdujących się w poziomnicach pokazanych na kartach katalogu oferowanego i podzespołów będących przedmiotem spornego wzoru wskazuje w szczególności okoliczność, że katalog oferowanych wyrobów skarżącego ukazuje poziomnicę z libellą poziomu wkręcaną lub wklejaną, podczas gdy sporny wzór obejmuje libellę poziomu wciskaną zatrzaskowo.

Sąd I instancji oddalając skargę na tę decyzję wskazał, że zgodnie z art. 94 ust. 1 prawa własności przemysłowej, wzorem użytkowym jest nowe i użyteczne rozwiązanie o charakterze technicznym, dotyczące kształtu, budowy lub zestawienia przedmiotu o trwałej postaci. W myśl art. 25 ust. 1 w zw. z art. 100 tej ustawy, wzór użytkowy uważa się za nowy, jeśli nie jest on częścią stanu techniki. Przez stan techniki, określony w art. 25 ust. 2 ustawy rozumie się zaś wszystko to, co przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego, zostało udostępnione do wiadomości powszechnej w formie pisemnej lub ustnego opisu, przez stosowanie, wystawienie lub ujawnienie w inny sposób. Według ust. 3 art. 25 ustawy, za stanowiące część stanu techniki uważa się również informacje zawarte w zgłoszeniach wynalazków lub wzorów użytkowych, korzystających z wcześniejszego pierwszeństwa, nieudostępnione do wiadomości powszechnej, pod warunkiem ich ogłoszenia w sposób określony w ustawie.

Sąd podzielił ocenę organu, że w sprawie nie przedstawiono żadnego konkretnego przeciwstawienia dotyczącego konstrukcji poziomnicy tożsamego z poziomnicą objętą ochroną. Zgodził się z organem, w odniesieniu do przedstawionych przez skarżącego faktur sprzedaży poziomnic, że nie można było na ich podstawie uznać, iż doszło za ich pośrednictwem do ujawnienia szkodzącego nowości spornego wzoru. Sąd I instancji stwierdził, że z dowodów tych wynikało jedynie, iż w latach 2006 i 2007 skarżący lub też podmiot o nazwie "P. S.-P. Spółka Jawna S. i H. S." dokonywali sprzedaży bądź zakupu poziomnic o określonych kodach. Faktury te jednak nie ujawniały żadnych cech produktu jak miało to miejsce w zastrzeżeniach ochronnych. Odnosząc się do innych dowodów mających wykazać brak nowości, również w tym zakresie Sąd I instancji podzielił stanowisko organu, że z żadnego z nich nie można było wywieść w sposób jednoznaczny, iż poziomnice widniejące na tych dokumentach stanowią produkt o wyglądzie bądź wzorze jak w zastrzeżeniach ochronnych. Nie mogły być uznane, w ocenie Sądu, za dowód na okoliczność publicznego ujawnienia konstrukcji tożsamej z kwestionowanym wzorem użytkowym dokumenty będące przedmiotem poufnej korespondencji. Sąd podzielił także pogląd organu w kwestii wykazanej za pomocą katalogu poziomnicy w zakresie umocowania libelli oraz niewyjaśnienia różnić pomiędzy symbolami używanymi w dokumentach przedstawionych przez skarżącego. Sąd I instancji nie zgodził się ze skarżącym, że fakt złożenia wniosku o wykreślenie wzoru z rejestru przez uprawnionego świadczyło o wadliwości jego rejestracji przez organ. Ten był bowiem zobowiązany do zbadania przyczyn unieważnienia prawa ochronnego na dzień zgłoszenia, co miało miejsce.

W podstawie prawnej wyroku Sąd I instancji podał art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej: p.p.s.a.).

Skargą kasacyjną S. S. zaskarżył wyrok Sądu I instancji w całości zarzucając mu naruszenie:

1. prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 25 prawa własności przemysłowej;

2. przepisów postępowania, co miało wpływ na ocenę w obszarze prawa materialnego (art. 174 ust. 2 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) i art. 141 § 4 p.p.s.a.) przez to, że Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wyjaśnił i nie uzasadnił wydanego rozstrzygnięcia zgodnie z art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 267, dalej: k.p.a.) w zw. z art. 255 ust. 1 pkt 8 i art. 256 ust. 1 prawa własności przemysłowej oraz zgodnie z dyspozycją art. 7, art. 10, art. 77 i art. 107 § 3 k.p.a..

Podnosząc te zarzuty skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, ponieważ ma usprawiedliwione podstawy.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Oznacza to związanie NSA zarzutami i wnioskami skargi kasacyjnej, które mogą dotyczyć wyłącznie ocenianego wyroku Sądu I instancji, a nie postępowania administracyjnego i wydanych w nim rozstrzygnięć.

Natomiast stosownie do treści art. 176 p.p.s.a. skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom określonym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.

Przepis art. 174 p.p.s.a stanowi z kolei, iż skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: a) naruszenia prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) lub b) naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). W świetle cytowanych przepisów do autora skargi kasacyjnej należy wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego lub przepisów procesowych, które w jego ocenie naruszył Sąd I instancji i precyzyjne wyjaśnienie na czym polegało ich niewłaściwe zastosowanie lub błędna interpretacja - w stosunku do prawa materialnego, bądź wykazanie istotnego wpływu naruszenia prawa procesowego na rozstrzygnięcie sprawy przez Sąd I instancji – w odniesieniu do przepisów postępowania. A zatem Naczelny Sąd Administracyjny, z uwagi na ograniczenia wynikające ze wskazanych regulacji prawnych, nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, ani uściślać bądź w inny sposób ich korygować.

Gdy w skardze kasacyjnej zarzuca się zarówno naruszenie przepisów prawa materialnego, jak i przepisów postępowania, to w pierwszej kolejności należy rozpoznać ten drugi z zarzutów, ponieważ dopiero po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został dostatecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez sąd pierwszej instancji przepis prawa materialnego (por. wyrok NSA z 9 marca 2005 t., FSK 618/04, ONSAiWSA 2005, nr 6, poz. 120; zob. szerzej J. P. Tarno: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Warszawa 2010, s. 419).

Ustosunkowując się w pierwszej kolejności do zarzutów naruszenia przepisów postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zarzut naruszenia tych przepisów, jest uzasadniony. Skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionej podstawie, o której stanowi art. 174 pkt 2 p.p.s.a.. Zgodnie z tym przepisem skargę kasacyjną można oprzeć na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego usprawiedliwionym w stopniu, o którym mowa w powołanym przepisie jest zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Przepis art. 141 § 4 zd. 1 p.p.s.a. stanowi, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowiska pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie.

Szczególne miejsce w uzasadnieniu wyroku zajmuje wskazanie podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Podstawa prawna rozstrzygnięcia obejmuje wskazanie zastosowanych przepisów oraz wyjaśnienie przyjętego przez sąd sposobu ich wykładni i zastosowania. Powołanie podstawy prawnej rozstrzygnięcia powinno mieć charakter zwięzły, ale pozwalający na skontrolowanie przez stronę postępowania i ewentualnie przez sąd wyższej instancji czy sąd orzekający nie popełnił w swoim rozumowaniu błędów. Znaczenie procesowe uzasadnienia wyroku uwidacznia się bowiem w tym, że:

- ma ono dać rękojmię, iż sąd dołoży należytej staranności przy podejmowaniu rozstrzygnięcia,

- ma umożliwić sądowi wyższej instancji ocenę czy przesłanki, na których oparł się sad niższej instancji, są trafne,

- ma w razie wątpliwości umożliwić ustalenie granic powagi rzeczy osądzonej i innych skutków prawnych wyroku (por. W. Siedlecki: Postępowanie cywilne. Zarys wykładu. Warszawa 2003, s. 282).

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreśla się, że ograniczenie się w uzasadnieniu wyroku do przytoczenia przepisu prawnego, czy też ogólnikowego powoływania się na poglądy doktryny czy judykatury, bez gruntownego odniesienia się do okoliczności konkretnego stanu faktycznego sprawy, nie może zastąpić opisu przebiegu operacji logicznej, rezultatem, której jest przyjęty konkretny kierunek interpretacji i zastosowania konkretnego przepisu prawnego w okolicznościach konkretnego stanu faktycznego sprawy (por. wyroki NSA z dnia 11 stycznia 2011 r. sygn. akt I GSK 685/09, z dnia 9 stycznia 2013 r. II GSK 1934/11). Podkreśla się również, że jeżeli w uzasadnieniu wyroku wojewódzki sąd administracyjny ogranicza się w dużym stopniu do powielenia stanowiska zajętego w sprawie przez organy administracji lub jego prostej akceptacji, nie służy to realizacji celów sądowej kontroli administracji publicznej. Kontrola ta obejmuje: kontrolę rekonstrukcji norm proceduralnych stanowiących podstawę oceny realizacji przez organ administracji prawnych wymogów ustalania faktów, kontrolę sposobu prawnej kwalifikacji tych faktów, co odnosi się do materialnoprawnych podstaw rozstrzygnięcia administracyjnego, w tym również w zakresie dotyczącym kontroli wykładni prawa przeprowadzonej przez organ; przez pryzmat zaś przepisów ustaw procesowych określających prawne wymogi odnośnie uzasadnienia decyzji administracyjnej, kontrolę konkretnego sposobu ustalenia w konkretnej sprawie faktycznych i prawnych podstaw rozstrzygnięcia (por. L. Leszczyński: Orzekanie przez sądy administracyjne a kontrola wykładni prawa. Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego 2010).

Wśród niezbędnych składników uzasadnienia wyroku przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. wymienia obowiązek przedstawienia zwięzłego stanu sprawy. Obowiązek zwięzłego przedstawienia stanu sprawy obejmuje nie tylko przytoczenie ustaleń dokonanych przez organ administracji publicznej, ale także ich ocenę pod względem zgodności z prawem (art. 3 § 1 p.p.s.a.). Ocena pozytywna oznacza, że ustalony w postępowaniu administracyjnym stan faktyczny stał się stanem faktycznym przyjętym przez sąd. Obowiązek przyjęcia określonego stanu faktycznego przez sąd pierwszej instancji wynika bezpośrednio ze zdania drugiego art. 188 p.p.s.a., a także art. 183 § 1 w związku z art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. Jeżeli bowiem w skardze kasacyjnej nie podniesiono zarzutu naruszenia przepisów postępowania albo zarzut ten okazał się bezzasadny, to zgodność wyroku z prawem materialnym sąd kasacyjny bada w oparciu o stan faktyczny, który przyjął sąd pierwszej instancji. Uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego powinno w związku tym zawierać ocenę stanu faktycznego ustalonego przez organ administracji publicznej (por. wyrok NSA z dnia 24 stycznia 2014 r., sygn. akt II GSK 1830/12).

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie budzi już wątpliwości, że przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Kwestię tę przesądziła uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09 (ONSAiWSA z 2010 r. Nr 3 (36), poz. 39). Jak podkreślono w uzasadnieniu powołanej uchwały dokonując kontroli legalności sąd administracyjny nie może bezkrytycznie przyjmować ustaleń poczynionych w postępowaniu administracyjnym, zwłaszcza, jeżeli ustalenia te są kwestionowane przez stronę postępowania. Stanowisko sądu co do prawidłowości ustalenia stanu faktycznego w przypadku sporu w tym zakresie pomiędzy stronami postępowania sądowoadministracyjnego, powinno zawierać odniesienia do argumentów prezentowanych zarówno przez organ administracji, jak i skarżącego oraz wyjaśniać, dlaczego argumenty jednej ze stron uznaje za prawidłowe, a inne nie. Tak przeprowadzona ocena stanu faktycznego sprawy pozwala stronom postępowania sądowego poznać sposób rozumowania i argumentacji sądu, a w dalszej perspektywie umożliwi dokonanie przez Naczelny Sąd Administracyjny oceny zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej.

Wskazać także należy, że do ustawowych wymogów uzasadnienia wyroku należy przedstawienie zarzutów podniesionych w skardze. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wymóg przedstawienia zarzutów podniesionych w skardze nie może ograniczać się jedynie do ich przytoczenia, ale oznacza także konieczność odniesienia się do nich przy wyjaśnianiu podstawy prawnej rozstrzygnięcia.

Przenosząc te uwagi na treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że w sposób niewystarczający został przedstawiony stan sprawy, nie wyjaśniono podstawy rozstrzygnięcia i nie odniesiono się do większości zarzutów skargi. Uchybienia te są na tyle istotne, że uniemożliwiają dokonanie kontroli instancyjnej objętego skargą kasacyjną rozstrzygnięcia. Przede wszystkim Sąd I instancji nieprawidłowo ocenił brak odniesienia się przez organ patentowy do zawartej we wniosku skarżącego o unieważnienie spornego wzoru "Analizy porównawczej rozwiązania poziomnicy według wzoru użytkowego [...] z rozwiązaniem wnioskodawcy "S.-P.-S." Przedsiębiorstwo P.-H.-U. S. S." zawierającej porównanie środków technicznych zastosowanych w przeciwstawionych rozwiązaniach. Fakt, iż wskazana analiza jak uznał Urząd Patentowy RP, a zaakceptował Sąd I instancji: "przedstawia stanowisko skarżącego" (s. 11 zaskarżonego wyroku WSA) nie zwalniało organu patentowego od dokonania wnikliwej oceny tego dowodu w sprawie – co winno znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji organu. Nie zamieszczenie w uzasadnieniu ocenianej przez Sąd I instancji decyzji takiej wnikliwej oceny stanowi niewątpliwie naruszenie przez organ art. 77 § 1 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a., a w konsekwencji także art. 7 k.p.a.

Jak zasadnie wskazał kasator Sąd I instancji w uzasadnieniu swojego wyroku stwierdził, że: "należy podtrzymać ocenę Organu, iż w sprawie nie przedstawiono żadnego konkretnego przeciwstawienia dotyczącego konstrukcji poziomnicy, tożsamego z poziomnicą objęta ochroną." (s. 9 uzasadnienia zaskarżonego wyroku WSA). Jednocześnie UP RP nie dokonywał, wbrew wnioskom skarżącego, oceny konstrukcji poziomnicy skarżącego i porównania jej z poziomnicą wg wzoru.

Sąd I instancji nie dostrzegł, iż w uzasadnieniu swojej decyzji Urząd Patentowy RP stwierdził, że na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2011 r. pełnomocnik skarżącego nie potrafiła wyjaśnić różnic między symbolami i oznaczeniami używanymi w odniesieniu do poziomnic skarżącego w katalogu i na fakturach – np. PC i PCM, a także PA, PAM i PAGM oraz OCP, OP, OOM. Tymczasem protokół z przedmiotowej rozprawy przed Urzędem Patentowy RP (k. 76-78 akt adm.) zawiera takie wyjaśnienia. Nawet gdyby organ patentowy nie uznał ich za dostatecznie wyczerpujące lub jasne - winien je wziąć pod uwagę przy ocenie materiału dowodowego w sprawie odnosząc się do tych wyjaśnień szczegółowo, a nie kwitować stwierdzeniem, iż pełnomocnik nie potrafił wyjaśnić tych różnic.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela zdanie kasatora, iż w celu zniweczenia przymiotu nowości wystarcza stworzenie możliwości zaznajomienia się z danym rozwiązaniem, stanowiącym przedmiot wzoru użytkowego, w taki sposób, aby przeciętny specjalista mógł na tej podstawie zastosować wzór. Nie ma znaczenia czy i jak szerokiemu kręgowi osób taką możliwość stworzono i czy rzeczywiście zaznajomiły się one z tą informacją. Sąd niezasadnie zaakceptował to, iż Urząd Patentowy RP nie dokonał oceny zarzutu braku nowości wzoru użytkowego nr [...], zgłoszonego przez wnioskodawcę, na tle dowodów dotyczących produkcji i sprzedaży konkretnych poziomnic, ich kształtu i konstrukcji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z wymienionych wyżej powodów zasadny zatem jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji w tej sprawie art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. ze wskazanymi w tym zarzucie art. 7, art. 77, art. 107 § 3 k.p.a., które naruszył organ patentowy prowadząc przedmiotowe postępowanie. Prowadząc ponowne postępowanie w tej sprawie zarówno Sąd I instancji jak i organ patentowy winny uwzględnić stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyartykułowane wyżej.

Nie jest natomiast zasadny zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 10 k.p.a., statuujący zasadę czynnego udziału stron w postępowaniu administracyjnym, ponieważ Sąd I instancji go nie mógł naruszyć, z uwagi na fakt, iż w postępowaniu sądowoadministracyjnym sąd nie stosuje przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, a jedynie bada prawidłowość ich stosowania przez organy administracji. W tej sprawie kasator nie wskazał na konkretne przykłady naruszenia zasady czynnego udziału stron w tym postępowaniu przez Urząd Patentowy RP.

Przechodząc do analizy zarzutu naruszenia prawa materialnego, pomieszczonego w skardze kasacyjnej, tj. naruszenia art. 25 ustawy prawo własności przemysłowej (w zw. z art. 94 i art. 100 ust. 1 ustawy prawo własności przemysłowej) poprzez jego błędna i niewłaściwa wykładnię, należy stwierdzić iż odnoszenie się do tego zarzutu byłoby przedwczesne wobec tego, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku został dostatecznie podważony przez autora skargi kasacyjnej, a zatem Naczelny Sąd Administracyjny nie może przejść do skontrolowania procesu subsumcji tego stanu faktycznego pod zastosowany przez Sąd pierwszej instancji przepis prawa materialnego.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok Sadu I instancji. O kosztach orzeczono w oparciu o art. 203 pkt 1) p.p.s.a.