Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla Sędziowie: WSA Mirosław Bator (spr.) WSA Jacek Bursa Protokolant: starszy sekr. sądowy Beata Stefańczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 maja 2019 r. sprawy ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. [...] w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 14 grudnia 2018 r. znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zmiany stanu wody na gruncie skargę oddala.

Prezydent Miasta K. decyzją z dnia 25 października 2018 r. nr [...] działając na podstawie 105 § 1 K.p.a. w związku z art. 234 ust. 5 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne po rozpatrzeniu wniosku Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. [...] w sprawie zmiany stanu wody na gruncie oznaczonym jako działka nr [...] obr. [...] przy ul. [...] w K., szkodliwie wpływającej na grunt sąsiedni, oznaczony jako działka nr [...] obr. [...] przy ul. [...] w K. umorzył jako bezprzedmiotowe wskazane postępowanie. W uzasadnieniu organ wskazał, że na rozprawie administracyjnej ustalono, że na terenie posesji przy ul. [...] (działka nr [...]) znajduje się parking, który graniczy z budynkiem przy ul. [...] (działka nr [...]). W trakcie rozprawy przedstawiciel Administracji Domów "[...]" złożył do protokołu oświadczenie następującej treści zawilgocenie budynku pojawiło się przed 2003 r. W 2003 r. został przedłożony projekt wykonania izolacji i drenażu. Z powyższego oświadczenia jednoznacznie wynika, że zawilgocenia budynku występowały już w 2003 r. Co więcej, właściciel terenu wiedział o tych zawilgoceniach w 2003 r. i widział bezpośredni związek zawilgoceń budynku usytuowanego na działce nr [...] z zagospodarowaniem na działce nr [...]. Powyższe oznacza, że o wskazywanej we wniosku szkodzie w postaci zawilgoceń budynku właściciel działki nr [...] wiedział już od co najmniej 15 lat (licząc wstecz od daty przedłożenia przez niego wniosku). W ocenie organu zi w przedmiotowej sprawie zachodzi przesłanka do odmowy wszczęcia postępowania wskazana w art. 234 ust. 5 ustawy Prawo wodne. W przypadku kiedy na tym etapie postępowania zostanie ujawniony fakt, że właściciel gruntu sąsiedniego wiedział o szkodliwym oddziaływaniu na jego grunt od ponad 5 lat (licząc wstecz od daty przedłożenia przez niego wniosku) należy zastosować regulację zawartą w art. 105 § 1 K.p.a.

Od tej decyzji odwołanie wniosła Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. [...]. W odwołaniu zarzucono organowi I instancji przyjęcie błędnej interpretacji właściwych w sprawie przepisów prawą w szczególności art. 234 ust. 5 u.p.w., a co za tym idzie niezastosowanie w sprawie przepisu art. 234 ust. 3 u.p.w. Ponadto zarzucono naruszenie zasad ogólnych postępowania administracyjnego, w szczególności art. 8, 9 i 11 k.p.a,, a także art. 7 i 77 § l K.p.a. Kwestionując stanowisko organu I instancji w odwołaniu wskazano, że przyjęta przez niego interpretacja przepisu art. 234 ust. 5 jest niewłaściwa. Nie można bowiem zasadnie twierdzić, że skutek w postaci braku możliwości przeprowadzenia postępowania co do naruszenia stosunków wodnych ustawodawca wiąże z samym faktem wiedzy o szkodach na nieruchomości wnioskodawcy. Wiedza musi dotyczyć przyczyn tychże szkód, a do tego, co wynika z szerokiego orzecznictwa sądów administracyjnych ukształtowanego na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy Prawo wodne, potrzebne są wiadomości specjalne, kwestie stosunków wodnych stanowią bowiem zagadnienia skomplikowane, wymagające fachowej wiedzy. Stąd też nie można zasadnie twierdzić, aby wnioskodawca miał wiedzę o przyczynach zawilgocenia ścian w swoim budynku przed datą sporządzenia specjalistycznej opinii w zakresie przyczyn szkód w budynku przy ul. [...]. Opinia ta została sporządzona przez uprawnionego inspektora nadzoru budowlanego B. O. w dniu [...] kwietnia 2016 r. Od tej daty nie upłynęło jeszcze 5 lat, zatem postępowanie w niniejszej sprawie nie stało się bezprzedmiotowe.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 14 grudnia 2018 r. nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że regulacje art. 234 u.p.w. odnoszą się do sytuacji, gdy na skutek pewnych zdarzeń doszło do naruszenia naturalnych stosunków wodnych. Zgodnie z tym przepisem właściciel gruntu, o ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej, nie może : zmieniać stanu wody na gruncie, a zwłaszcza kierunku odpływu znajdującej się na jego gruncie wody opadowej ani kierunku odpływu wody ze źródeł-ze szkodą dla gruntów sąsiednich, odprowadzać wód oraz ścieków na grunty sąsiednie (art. 29 ust. 1 ustawy). Na właścicielu gruntu ciąży obowiązek usunięcia przeszkód oraz zmian w odpływie wody, powstałych na jego gruncie wskutek przypadku lub działania osób trzecich, ze szkodą dla gruntów sąsiednich (art. 234 ust.2 ustawy). W przypadku spowodowania przez właściciela gruntu zmian stanu wody na gruncie, które to zmiany szkodliwie wpływają na grunty sąsiednie, wójt, burmistrz lub prezydent miasta może, w drodze decyzji, nakazać właścicielowi gruntu przywrócenie stanu poprzedniego lub wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom (art. 234 ust.3 ustawy). Przy tym zgodnie z art. 234 ust. 5 postępowania w sprawie decyzji, o której mowa w ust. 3, nie wszczyna się, jeżeli upłynęło 5 lat od dnia, w którym właściciel gruntu sąsiedniego dowiedział się o szkodliwym oddziaływaniu na jego grunt. Z treści przytoczonego przepisu wynika jednoznacznie, że zastosowanie sankcji przewidzianej w ust. 3 może mieć miejsce w przypadku stwierdzenia, iż zachodzi którakolwiek z okoliczności wymienionych w ust. 1. Nałożenie obowiązku wynikającego z ust. 3 ustawy musi być zatem poprzedzone ustaleniem, że właściciel gruntu zmienił stan wody na gruncie, zwłaszcza kierunek odpływu wody opadowej, lub kierunek odpływu wody ze źródeł, bądź też że odprowadza wody lub ścieki na grunty sąsiednie. Zmianą stanu wody na gruncie jest każde działanie, którego efektem jest zmiana ilościowa wody oraz zmiana w zakresie jej przepływu przez grunt. Zmianą taką będzie także zmiana stanu wód podziemnych, gdy wpływa na zmianę ilości wody na gruncie. W ocenie Kolegium materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie dostarcza jakichkolwiek informacji, z których wynikałoby, że w stanie faktycznym sprawy właściciel działki sąsiedniej - nr [...] obr. [...] - podjął działania czy też dopuścił się zaniechań, które doprowadziłyby do zmiany stosunków wodnych mogącej skutkować wydaniem w przedmiotowej sprawie decyzji w oparciu o art. 234 ust. 3 u.p.w. Z akt sprawy wynika, że w budynku przy ul. [...] (dz. nr [...] obr. [...]) występuje zawilgocenie ścian fundamentowych pod ścianą szczytową południową (od strony sąsiadującego parkingu na działce nr [...]), zawilgocenie ścian fundamentowych pod ścianą frontową - wschodnią oraz wykwity solne i uszkodzenie wilgociowe tynków na stropie w pomieszczeniu narożnym budynku, w którym stykają się ww. ściany południowa i wschodnia. Powyższe wprost wynika z protokołu oględzin przeprowadzonych w budynku w dniu [...] października 2017 r. przez inspektora nadzoru budowalnego B. O. z dnia [...] kwietnia 2016 r. (protokół oględzin załączony do wniosku o wszczęcie postępowania - karta 14 - 15). Do wniosku złączono również opinię z dnia [...] kwietnia 2016 r. sporządzoną również przez inspektora nadzoru budowalnego B. O.. Opinia ta nie została podpisana. Niemniej jednak z jej treści wynika dodatkowo, że w budynku przy ul. [...] stwierdzono także niedrożne studzienki na podwórzu, uszkodzoną rurę wlotową do studzienki oraz nieprawidłowy odpływ wody z brodzika w jednym z mieszkań. Ustalenia te nie są kwestionowane przez odwołującą, która sama się na nie powołuje składając wniosek inicjujący niniejsze postępowanie. Z cytowanego protokołu oględzin wynika ponadto, że przyczynami stwierdzonego stanu rzeczy są brak pionowej izolacji przeciwwilgociowej, możliwe okresowe pryzmowanie śniegu z parkingu znajdującego się na działce sąsiedniej w styczności ze znajdującą się w granicy działek ścianą przedmiotowego budynku, brak szczelności otworów okiennych, brak ocieplenia ściany szczytowej, zły stan rury spustowej w południowo - wschodnim narożniku budynku na odcinku podziemnym, niedrożne studzienki w podwórcu. Żadna z powyższych wymienionych przyczyn zaistniałego stanu rzeczy nie wiąże się z jakimkolwiek zdarzeniem bądź działaniem czy też zaniechaniem właściciela gruntu sąsiedniego, które mogłoby być w ogóle rozważane jako mogące spowodować zmianę stosunków wodnych na gruncie. Większość spośród wymienionych okoliczności dotyczy samego budynku przy ul. [...], i wynika z nich, że to jego zły stan techniczny powoduje szkody w postaci zawilgocenia ścian i fundamentów. Jedynym działaniem jakie przypisywane jest właścicielowi działki sąsiedniej jest ewentualne okresowe pryzmowanie śniegu usuwanego z jego parkingu. Tego typu działanie, nawet jeśli okresowo ma miejsce, nie może być rozpatrywane jako zmiana stosunków wodnych na gruncie. Śnieg z terenu parkingu (wody opadowe) jest bowiem składowany na terenie tej samej działki, z której jest odgarniany - nie dochodzi zatem do skierowania wód opadowych na teren sąsiedni, na taki fakt nie wskazuje zresztą odwołująca. Powyższe świadczy w ocenie Kolegium o tym, że postępowanie w niniejszej sprawie jest bezprzedmiotowe. Aby w ogóle rozważać, czy doszło do zmiany stosunków wodnych na gruncie konieczne byłoby wskazanie konkretnego działania czy też zdarzenia, z którym ta zmiana mogłaby się wiązać. W stanie faktycznym przedmiotowej sprawy stan wody na gruncie jest stały, nie doszło do realizacji żadnych inwestycji, zmiany poziomu terenu, jego utwardzenia i tym podobnych zdarzeń, które mogłyby skutkować zmianami stanu wody na gruncie. Z tego wynika, że brak jest przedmiotu niniejszego postępowania, a to okoliczności, działania czy też zdarzenia, leżącego po stronie właściciela działki sąsiedniej, które mogłoby być rozpatrywane w kontekście przesłanek określonych w art. 234 ust. 1 - 3 u.p.w.

Na tę decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniosła Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. [...] w K. zarzucając naruszenie:

1/ 234 ust. 3 ustawy Prawo wodne poprzez jego niezastosowanie i niewydanie decyzji nakazującej przywrócenie właścicielowi nieruchomości oznaczonej jako działka [...] obr. [...] przy ul. [...] w K. stanu poprzedniego lub wykonanie urządzeń zapobiegających szkodliwemu wpływowi zmiany stanu wody na gruncie oznaczonym jako działka [...] obr. [...] przy ul. [...] w K. na grunt oznaczony jako działka [...] obr. [...] przy ul. [...] w K.;

2/ art. 7 i art. 77 K.p.a. i wynikających z nich zasad prawdy obiektywnej i obowiązku organu administracji zebrania pełnego materiału dowodowego na dzień orzekania i wszechstronnego jego zbadania;

3/ art. 8 i art. 11 K.p.a. i wynikających z nich zasad przekonywania i wzbudzania zaufania obywatela.

W konkluzji wniesiono o zmianę decyzji poprzez wydanie decyzji nakazującej właścicielowi działki nr [...] obr. [...] przywrócenia stanu poprzedniego bądź nakazującej mu wykonanie urządzeń zapobiegających szkodliwemu wpływowi zmiany stanu wody na gruncie oznaczonym jako działka nr [...] obr. [...] na działkę nr [...] obr. [...]. Rozwijając zarzuty podniesiono, że twierdzenie SKO w [...] jakoby brak było dowodów, że jakiekolwiek działania bądź zaniechania właściciela działki nr [...] spowodowały zmianę stanu wody na gruncie i szkodę na działce skarżącej świadczy wyłącznie o tym, że Kolegium nie zgromadziło wystarczającego materiału dowodowego na tę okoliczność, co narusza przepisy K.p.a.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując przy tym argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Stosownie do przepisu art. 145 p.p.s.a. kontrola ta sprawowana jest w zakresie oceny zgodności zaskarżonych do sądu decyzji z obowiązującymi przepisami prawa materialnego jak i przepisów proceduralnych – o ile ich naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. treść wydanej decyzji lub postanowienia.

Przedmiotem kontroli sądu w niniejszym postępowaniu jest ocena legalności decyzji umarzającej jako bezprzedmiotowe, postępowanie wszczęte wnioskiem o nakazanie wykonania urządzeń zapobiegających szkodom powstałym na skutek spływu wód opadowych z działki położnej w K. przy ul [...] (działka nr [...]) na budynek przy ul. [...]. W ocenie organu I instancji, właściciel terenu (wspólnota mieszkaniowa) wiedzę o występujących zawilgoceniach budynku i związku tego zawilgocenia z zagospodarowaniem działki nr [...] miał od 2003 r. Uchybił więc terminowi, o którym mowa w art. 234 ust 5 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2268 z późn. zm. (dalej; ustawa). Utrzymując te decyzję w mocy, organ odwoławczy nie podzielił zapatrywań prawnych organu I instancji, ale ocenił, iż przyczyną zawilgocenia budynku przy [...] nie jest zmiana stanu wód na działce nr [...], ale zły stan techniczny budynku. W ocenie sądu organy obu instancji nie do końca oddały istotę sprawy, samo rozstrzygnięcie jest jednak prawidłowe.

Zgodnie z art. 234 ustawy właściciel gruntu, o ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej, nie może zmieniać kierunku i natężenia odpływu znajdujących się na jego gruncie wód opadowych lub roztopowych ani kierunku odpływu wód ze źródeł - ze szkodą dla gruntów sąsiednich; 2) odprowadzać wód oraz wprowadzać ścieków na grunty sąsiednie (ust 1). Jeżeli spowodowane przez właściciela gruntu zmiany stanu wody na gruncie szkodliwie wpływają na grunty sąsiednie, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, z urzędu lub na wniosek, w drodze decyzji, nakazuje właścicielowi gruntu przywrócenie stanu poprzedniego lub wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom, ustalając termin wykonania tych czynności (ust 3). Postępowania w sprawie decyzji, o której mowa w ust. 3, nie wszczyna się, jeżeli upłynęło 5 lat od dnia, w którym właściciel gruntu sąsiedniego dowiedział się o szkodliwym oddziaływaniu na jego grunt (ust 5).

Dokonując rozstrzygnięcia na podstawie tego przepisu organ musi ustalić, iż właściciel terenu dokonał zmiany stanu wód na swoim gruncie, zmiana ta zaś powoduje szkody na gruncie czy gruntach sąsiednich tj., że istnieje bezpośredni związek przyczynowo skutkowy pomiędzy zmianą stanu wód na gruncie sprawcy naruszenia a szkodą występującą na gruncie sąsiednim. Grant sąsiedni zaś, to grunt nie należącym do sprawcy naruszeń (por. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 4 kwietnia 2012 r. II SA/Sz 1381/11 LEX nr 1138839, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 22 marca 2012 r. II SA/Gl 890/11 LEX nr 1138468, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 10 sierpnia 2011 r. II SA/Rz 393/11 LEX nr 11532010.

Samo naruszenie stosunków wodnych należy rozumieć, jako ingerencję w teren działki skutkującą zmianą zastanego stanu gospodarki wodnej na tym gruncie np. ingerencją na skutek której nastąpiła zmiana kierunku czy też intensywności spływu wód z terenu działki, na której naruszenia dokonano na teren działek sąsiednich. Jak zasadnie wskazuje Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 8 kwietnia 2019 II SA/Gl 714/18 spowodowanie przez właściciela działki zmiany stanu wody na gruncie, dające organom podstawę do zastosowania sankcji, o jakich mowa w art. 29 ust. 3 tej ustawy (tj. odpowiednika art. 234 ustawy nieobowiązującej już ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne) to takie działanie właściciela lub innych osób na jego gruncie, które ingeruje w naturalny stan wody na danym terenie, związany przykładowo z jego ukształtowaniem, warunkami przyrodniczymi, czy też hydrologicznymi. Także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w wyroku z dnia 30 stycznia 2019 wskazuje, iż nałożenie obowiązku wynikającego z art. 29 ust. 3 p.w. musi być poprzedzone ustaleniem, że właściciel gruntu zmienił stan wody na gruncie, zwłaszcza kierunek odpływu wody opadowej, lub kierunek odpływu wody ze źródeł, bądź też, że odprowadza wody lub ścieki na grunty sąsiednie.

Naruszenie stosunków wodnych, o których mowa w art. 234 ust 3 ustawy, to zawsze, świadome czy też nieświadome działanie właściciela terenu, które w jakikolwiek sposób zmienia dotychczasowy stan wód na tym terenie (jej zaleganie czy odprowadzanie) ze szkodą dla terenów do niego nie należących. Brak takiego działania, także w sytuacji, kiedy spływ wód opadowych z terenu działki jest szkodliwy dla działek sąsiednich (skutek naturalnego ukształtowania terenu) w żadnym razie nie daje organowi uprawnień do stosowania sankcji o których mowa w art. 234 ust 3 ustawy.

Wprowadzona w art. 234 ust 5 ustawy zasada, ograniczająca w czasie możliwość wszczęcia postępowania o naruszenie stosunków wodnych, jest regulacją nową. Przepisy art. 29 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne zawierały uregulowania w zasadzie identyczne jak te normowane przepisami art. 234 ust 1- 4 ustawy aktualnie obowiązującej. Brak było jednak regulacji ograniczającej w czasie możliwość skutecznego domagania się wszczęcia postępowania o naruszenia stosunków wodnych. W ocenie sądu w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, przepis ten należy odczytywać, jako konieczność wykazania a co najmniej uprawdopodobnienia, iż zmiana stanu wód na gruncie sąsiednim powoduje szkody na gruncie wnioskującego w wszczęcie postępowania, a on sam o tym fakcie ma wiedzę przez okres nie przekraczający 5 lat. Brak wykazania czy choćby uprawdopodobnienia tego faktu tj. naruszenia stosunków wodnych ze szkodą na grunt domagającego się wszczęcia postępowania i jego wiedzy na ten temat, uprawnia organ do odmowy wszczęcia postępowania, a jeżeli postępowanie zostanie wszczęte a postępowanie wykażę, że wnioskodawca wiedzę o naruszeniu stosunków wodnych ze szkodą dla jego gruntu ma od ponad 5 lat lub, że nie doszło do naruszenia stosunków wodnych, daje organowi podstawę do umorzenia postępowania. Skoro bowiem przepis ten uzależnia wszczęcie postępowania o naruszenie stosunków wodnych i świadomości właściciela działki sąsiedniej o występowaniu szkód na skutek tego naruszenia, a organ administracji z istoty sprawy, wiedzy o tej świadomości mieć nie może, ciężar wykazania (uprawdopodobnienia) tej okoliczności ustawodawca przerzucił na stronę wnioskującą o wszczęcie postępowania. Strona musi co najmniej uprawdopodobnić, że nastąpiło naruszenie stosunków wodnych na gruncie sąsiednim (na czym naruszenie to polegało) i od kiedy ma wiedzę, że wystąpiła szkoda jako skutek tego naruszenia na gruncie należącym do niego. Te dwa fakty (naruszenie stosunków wodnych i wystąpienie szkody) są w przepisie art. 234 ust 5 funkcjonalnie powiązane. Strona wnioskująca o wszczęcie postępowania nie może jedynie wykazywać czy uprawdopodabniać daty dowiedzenia się o szkodzie na gruncie bez wskazania, jaka była przyczyna tej szkody. Brak jej wykazania czy uprawdopodobnienia tej okoliczności, jest negatywną przesłanką do prowadzenia postępowania.

W niniejszej sprawie rację ma organ I instancji, że postępowanie wykaszało, iż wiedzę o fakcie zawilgocenia budynku przy [...] od strony działki nr [...], właściciel tego terenu – wspólnota mieszkaniowa i reprezentujący ją zarząd mieli co najmniej od 2003 r. Jak wynika z protokołu rozprawy administracyjnej z dnia [...] lipca 2018 r. przedstawiciel administracji oświadczył, że zawilgocenie budynku pojawiło się przed 2003 r., zaś w 2003 r. został przedłożony do Pana N. (właściciela działki nr [...]) projekt wykonania drenażu, który Pan N. nie zaakceptował (akta adm. K. 54). Jeżeli faktycznie stan zagospodarowania działki nr [...] przyczynia się do zawilgocenia budynku przy [...] to wiedzę tę właściciel tego terenu miał od 15 lat, znacznie zatem przekroczył okres o którym mowa w art. 234 ust. 5 ustawy, co uzasadniało w pełni odmowę wszczęcia postępowania.

Rację ma też organ II instancji, że dokumenty zgromadzone w sprawie a pochodzące od samego wnioskodawcy wykazują, że zły stan techniczny budynku a nie sposób zagospodarowania działki nr [...] jest przyczyną jego zawilgocenia. Strona nie wykazuje zatem, czy choćby nie uprawdopodabnia, że przyczyną występujących zawilgoceń budynku jest sposób zagospodarowania działki sąsiedniej.

W ocenie sądu jednak, na co nie zwróciły uwagę organy obu instancji, istotą sprawy jest to, że strona wnioskująca nie powołuje się ani we wniosku o wszczęcie postępowania ani na późniejszym jego etapie, że właściciel terenu sąsiedniego (działki nr [...]) naruszył stosunki wodne tj. że jego ingerencja w teren działki doprowadziła do zmiany stanu wód, w więc uwarunkowań hydrologicznych tego terenu – kierunku czy intensywność odprowadzania wód opadowych, ze szkodą dla działki sąsiedniej, należącej do wnioskodawcy i zlokalizowanego tam budynku a o fakcie tej ingerencji (naruszenia stosunków wodnych) strona ma wiedzę przez okres nie dłuższy niż 5 lat. Znamiennym jest, że na pytanie sądu zadane na rozprawie w dniu 7 maja 2019 r., profesjonalny pełnomocnik strony skarżącej – strony wnioskującej o wszczęcie postępowania, nie potrafił wskazać, na czym polegała zmiana stosunków wodnych na działce nr. [...] i kiedy się ta zmiana dokonała. Jak mowa wyżej, negatywne oddziaływanie danej nieruchomości na inną, związane ze stosunkami wodnymi, jakie na tych nieruchomościach występują, a wynikające z przyczyn naturalnych i nie mające związku z ingerencją w uwarunkowania hydrologiczne tej nieruchomości tj. oddziaływanie, które nie wynika z naruszenia stosunków wodnych nie stanowi podstawy do kierowania przez organ do jej właściciela tej nakazów, o których mowa w art. 234 ust 3 ustawy.

Z opisu stanu zagospodarowania działki nr [...] wynika, że jest to teren utwardzonego (wyasfaltowanego) parkingu, jednak od strony nieruchomości skarżącej teren ten jest nasypany żwirem w pasie o szerokości 2,5 do 3 m. (akta adm. k. 55). W piśmie z dnia 18 kwietnia 2018 r. autorstwa Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej [...], kierowanego do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] mowa o szerokim pasie ok. 4 m. pokrytym żwirem dzielący kamienicę od pokrytej asfaltem części parkingu (akta adm. k. 58). Jak wynika z protokołu rozprawy administracyjnej - z wyasfaltowanej części parkingu zlokalizowanego na działce nr [...] woda opadowa zbierana jest do kratki ściekowej a wypływ z tej kratki prowadzony jest bezpośrednio na chodnik i ulicę a nie na działkę, na której znajduje się budynek należący do strony skarżącej (akta adm. k. 55). To samo wynika z pisma 18 kwietnia 2018 r., o którym mowa wyżej.

Strona skarżąca nie powołuje nawet na to, aby właściciel działki nr [...] dokonał zmiany stanu wód na tej działce w szczególności, w części przylegającej do kamienicy przy [...], która to część jak mowa wyżej, stanowi teren pokryty żwirem a więc jest zagospodarowana w sposób umożliwiający naturalną filtrację wody do gruntu. Skoro zatem wnioskując o wszczęcie postępowania o naruszenie stosunków wodnych strona nie wskazuje w jaki sposób i w jakim czasie właściciel działki sąsiedniej dopuścił się naruszenia stosunków wodnych, na czym to naruszenie polegało i kiedy o szkodliwym wpływie dokonanego naruszenia na swoją nieruchomości wnioskodawca się dowiedział, uzasadnia to odmowę wszczęcia postępowania.

Skoro zaś postępowanie zostało wszczęte i w trakcie jego przebiegu wykazano, że stan zagospodarowania działki sąsiedniej i występujące szkody na działce wnioskodawcy są mu (wnioskodawcy) znane od ponad 5 lat oraz, że nawet z materiałów dostarczonych przez wnioskodawcę wynika, że zawilgocenia ściany budynku przy [...] są skutkiem jego złego stanu technicznego i zaniedbań samego wnioskodawcy, postępowanie jako bezprzedmiotowe należało umorzyć. Bezprzedmiotowość postępowania wynikała też a może przede wszystkim z tego, że wnioskodawca nie powoływał się na zaistnienie faktu zmiany stosunku wodnych na działce nr [...] ze szkodą dla swojej działki a z materiałów sprawy nie wynika, aby do takiej zmiany doszło.

Mając na uwadze powyższe okoliczności na podstawie art. 151 P.p.s.a. przeczono jak w sentencji.