drukuj    zapisz    Powrót do listy

647 Sprawy związane z ochroną danych osobowych, , Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, Uchylono zaskarżoną decyzję, II SA/Wa 1899/20 - Wyrok WSA w Warszawie z 2021-03-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Wa 1899/20 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2021-03-23 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2020-09-29
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Andrzej Góraj /sprawozdawca/
Janusz Walawski
Łukasz Krzycki /przewodniczący/
Symbol z opisem
647 Sprawy związane z ochroną danych osobowych
Skarżony organ
Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędzia WSA Janusz Walawski, Sędzia WSA Andrzej Góraj (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 23 marca 2021 r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie przetwarzania danych osobowych 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na rzecz M. S. kwotę 680 (sześćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Do Urzędu Ochrony Danych Osobowych w dniu 20 maja 2019 r. wpłynęła skarga M. S., dalej jako "skarżąca", na bezprawne przetwarzanie jej danych osobowych, w szczególności wizerunku, przez J. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą [...] J. S. , dalej jako "skarżony". W treści skargi skarżąca wskazała, że J. S. zaproponował jej wzięcie udziału w teledysku, który miał zostać przez niego zrealizowany. W dniu [...] października 2018 r. skarżąca wyraziła pisemną zgodę na nieodpłatne przetwarzanie jej danych osobowych, w tym na wykorzystanie jej wizerunku przez skarżonego. Przedmiotowa nieodpłatna zgoda na przetwarzanie danych obejmowała wykorzystanie przez skarżonego danych osobowych skarżącej, tj. jej wizerunku, w związku z realizacją teledysku zespołu [...], wykonanego do utworu "[...]", który następnie został opublikowany na portalu [...]. Skarżąca podkreśliła, że nie zawierała ze skarżonym umowy obejmującej wzięcie udziału w teledysku, w tym nie otrzymała wynagrodzenia z tytułu wystąpienia w w/w teledysku oraz z tytułu wykorzystania jej wizerunku. Skarżąca wyjaśniła, że otrzymała po występie kwotę 150 zł tytułem zwrotu kosztów związanych z przygotowaniem do teledysku oraz dojazdem na plan zdjęciowy. Kwota ta stanowiła również rekompensatę za czas poświęcony przez skarżącą na m.in. zapoznanie się ze scenariuszem teledysku. Skarżony opublikował w/w teledysk na profilu jego studia nagrań na portalu [...], udostępniając tam również dane osobowe skarżącej w zakresie imienia i nazwiska. Na portalach [...] oraz Instagram skarżony opublikował również materiał zdjęciowy z wizerunkiem skarżącej, udostępniając tam również jej dane osobowe w zakresie imienia i nazwiska, a także kolejny materiał filmowy wykorzystujący wizerunek Skarżącej ([...]). Materiał zdjęciowy wykorzystujący wizerunek skarżącej oraz jej dane w zakresie imienia i nazwiska Skarżony udostępnił również innym portalom komercyjnym, np. [...].pl. W dniu [...] stycznia 2019 r. Skarżąca wycofała zgodę na przetwarzanie jej danych osobowych przez skarżonego. Skarżąca w tym czasie żądała od skarżonego usunięcia jej danych osobowych oraz zaprzestania ich przetwarzania. Pomimo wycofania zgód skarżony w dniu 18 stycznia 2019 r. wykorzystał wizerunek skarżącej publikując materiał filmowy promujący działalność skarżonego na portalach [...] oraz [...]. Skarżąca wielokrotnie pisemnie wzywała skarżonego do usunięcia jej danych osobowych oraz zaniechania naruszenia jej dóbr osobistych. Skarżąca wniosła o nakazanie przez Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych skarżonemu dokonania trwałego usunięcie jej danych osobowych, w tym wizerunku z wszelkiego rodzaju nośników oraz miejsc, w których zostały one wykorzystane, rozpowszechnione lub w inny sposób udostępnione, w szczególności usunięcia tych fragmentów teledysku zespołu [...], wykonanego do utworu "[...]", które zawierają jej dane osobowe w postaci wizerunku.

W toku postępowania przeprowadzonego w niniejszej sprawie Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych ustalił następujący stan faktyczny:

Skarżony wskazał, że podstawą przetwarzania danych osobowych skarżącej była zawarta w dniu [...] października 2018 r. umowa między nim a skarżącą, której przedmiotem był odpłatny występ skarżącej w realizowanym przez skarżonego teledysku do utworu muzycznego zespołu [...]. Skarżony wyjaśnił, że "skarżąca od początku miała wiedzę na temat celu nagrania, formy rozpowszechniania utworu (teledysku), a także sama określiła propozycję stawki za występ na kwotę 150 zł" . Materiały promujące działalność skarżonego z użyciem w/w teledysku zostały usunięte ze strony internetowej i profilu firmy skarżonego. Dane osobowe skarżącej skarżony posiada w archiwum swojej firmy w postaci pliku na dysku twardym. Skarżony poinformował o złożonym przez skarżącą cofnięciu zgody nabywców utworu, tj. członków zespołu [...], którzy uważają, że nie są stroną tego sporu. Teledysk znajduje się na kanale zespołu [...] w serwisie [...] i jest to jedyne miejsce w którym obecnie znajduje się wizerunek Skarżącej.

Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych decyzją z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...], działając na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256 t.j.) w związku z art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 roku (Dz. U. z 2019 r. poz. 1781) oraz art. 6 ust. 1 lit. b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2016/679 z 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1 oraz Dz. Urz. L 127 z 23,05.2018, str. 2 ze zm,), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie skargi M. S., na bezprawne przetwarzanie jej danych osobowych, w szczególności wizerunku, przez J. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą [...] J. S. , odmówił uwzględnienia wniosku.

Organ wskazał, że w myśl rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2016/679 z 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1 oraz Dz. Urz. L 127 z 23.05.2018, str. 2.), zwanego dalej "rozporządzeniem 2016/679", aby przetwarzanie danych osobowych było zgodne z prawem, administrator jest zobowiązany przetwarzać dane osobowe na podstawie przesłanek określonych w art. 6 rozporządzenia 2016/679. Powyższy przepis stanowi, że przetwarzanie jest zgodne z prawem m.in. gdy: przetwarzanie jest niezbędne do wykonania umowy, której stroną jest osoba, której dane dotyczą, lub do podjęcia działań na żądanie osoby, której dane dotyczą, przed zawarciem umowy (art. 6 ust. 1 lit. b).

Biorąc pod uwagę powyższe Prezes UODO wskazał, że strony postępowania dokonały stosownych ustaleń dotyczących realizacji nagrania teledysku do utworu muzycznego zespołu [...]. Skarżąca świadomie wzięła udział w w/ teledysku zrealizowanym przez skarżonego, była poinformowana o celu nagrania, formach rozpowszechniania teledysku, zapoznała się ze scenariuszem teledysku, poczyniła również stosowne przygotowania do wystąpieniu w w/w teledysku. W aktach sprawy znajduje się oświadczenie członków zespołu [...], w którym członkowie w/w zespołu potwierdzają, że Skarżąca znała i akceptowała m.in. cel nagrania teledysku oraz sposób jego rozpowszechniania.

Tym samym organ uznał, że dane osobowe skarżącej zostały pozyskane przez skarżonego w związku zawarciem w przez strony tego postępowania umowy, której przedmiotem był występ skarżącej w realizowanym przez skarżonego teledysku do utworu muzycznego zespołu [...].

Organ podniósł, że w przedmiotowej sprawie sporne między stronami postępowania są elementy w/w umowy, dotyczące m.in. kwestii jej odpłatności. Wskazał, że Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych nie jest organem właściwym do rozstrzygania kwestii związanych z prawidłowym (lub nie) wywiązywaniem się z umów zawieranych pomiędzy stronami w obrocie gospodarczym, wypowiedzeniem takich umów, czy też do weryfikacji sposobu wzajemnego świadczenia usług. Do kompetencji organu nie należy również ustalenie, czy zawarta przez strony postępowania umowa była odpłatna, jeżeli jest to okoliczność sporna. Takie sprawy, zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r., poz. 1460), są sprawami cywilnymi i powinny być rozpatrywane w postępowaniach prowadzonych przez sądy powszechne.

Teledysk, w którym wystąpiła Skarżąca jest dostępny w serwisie [...] na kanale zespołu [...]. Skarżony usunął materiały promujące działalność skarżonego z użyciem w/w teledysku ze strony internetowej i profilu firmy Skarżonego. Aktualnie dane osobowe Skarżącej Skarżony posiada w archiwum swojej firmy w postaci pliku na dysku twardym.

Prezes UODO podał, że w związku z faktem zawarcia przez strony przedmiotowego postępowania umowy, której przedmiotem był występ skarżącej w realizowanym przez skarżonego teledysku do utworu muzycznego zespołu [...], przetwarzanie danych osobowych skarżącej przez skarżonego wypełnia przesłankę z art. 6 ust. 1 lit. b rozporządzenia 2016/679.

W świetle powyższego, w ocenie Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych nie ma podstaw do zastosowania przepisu art. 58 ust. 2 rozporządzenia 2016/679. Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oraz prawne, wykazały że przetwarzanie danych osobowych skarżącej przez skarżonego odbywa się zgodnie z przepisami rozporządzenia 2016/679.

Decyzja Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych stała się przedmiotem skargi M. S., reprezentowanej przez pełnomocnika, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Na podstawie art. 57 § 1 pkt 3 p.p.s.a. zaskarżonej decyzji zarzuciła:

1. naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, ti.:

a) naruszenie art. 6 ust. 1 lit. a w zw. z art. 5 ust. 2 RODO poprzez jego niezastosowanie i uznanie wbrew przedstawionym przez Skarżącą dowodom, że podstawą przetwarzania jej danych osobowych była rzekoma umowa i miała uzasadnienie w art. 6 ust 1 lit. b RODO, podczas gdy administrator takiej umowy nie przedstawił;

b) naruszenie art. 6 ust. 1 lit. a w zw. z art. [...] ust. 1 i 2 oraz art. 5 ust. 2 RODO poprzez jego niezastosowanie i uznanie przez organ, że skarżąca miała wiedze co do zakresu, celu, podstawy prawnej przetwarzania jej danych osobowych oraz o prawie do cofnięcia zgody w dowolnym momencie;

c) naruszenie art. 17 ust. 1 i ust 2 w zw. z art. 58 ust. 2 lit. g RODO poprzez ich niezastosowanie i pominięcie obowiązku usunięcia przez administratora danych osobowych skarżącej bez zbędnej zwłoki, ponieważ skarżąca cofnęła zgodę, na której

opiera się przetwarzanie zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. a;

d) naruszenie art. 6 ust. 1 lit. b RODO w zw. z art. 81 PrA poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że zgoda na wykorzystanie wizerunku, o której mowa wart. 81 PrAJest tożsama ze zgodą na przetwarzanie danych osobowych obejmujących wizerunek, o której mowa w art.. 6 ust. 1 lit. a RODO, co oznacza istnienie umowy stanowiącej podstawę przetwarzania danych osobowych Skarżącej;

2. Naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ti.:

a) naruszenie art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z w zw. z art. 5 ust 2 RODO poprzez ich niezastosowanie i oparcie się wyłącznie na wyjaśnieniach Administratora, podczas gdy administrator zgodnie z zasadą rozliczalności jest zobowiązany do wykazania przestrzegania zasad, o których mowa w art. 5 ust. 1 RODO oraz art. 6 ust. 1 RODO;

b) naruszenie art. 77 § 1 k.p.a. w zw. 80 k.p.a. i art. 7 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie, pominięcie dowodów oraz argumentów świadczących na korzyść stanowiska skarżącej, zaniechanie należytego, wszechstronnego wyjaśnienia sprawy oraz poprzez brak rozważenia całości materiału dowodowego, a także dowolną i wybiórczą ocenę zebranych w sprawie dowodów;

c) naruszenie art. 7 § 1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie, tj. niepodjęcie wszelkich

czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego;

d) naruszenie art. 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 79a § 1 k.p.a. poprzez brak zapewnienia skarżącej jako stronie czynnego udziału w postępowaniu, w tym poprzez niezawiadomienie skarżącej o zamiarze wydania decyzji odmownej przez Organ, a w konsekwencji poprzez brak umożliwienia skarżącej przed wydaniem decyzji do uzupełnienia materiału dowodowego lub zajęcia stanowiska, przy braku przesłanek do odstąpienia od tej zasady;

Biorąc pod uwagę powyższe zarzuty, skarżąca wniosła o:

1. uchylenie decyzji w całości na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a.;

2. zobowiązanie PUODO do wydania decyzji nakazującej administratorowi zaprzestanie przetwarzania danych osobowych skarżącej na podstawie art. 145a § 1 p.p.s.a.;

3. rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 2 p.p.s.a.;

dopuszczenie dowodów wskazanych w treści uzasadnienia;

4. zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw, zgodnie z art. 200 p.p.s.a. w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a.

Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2167 z późn. zm.) Sąd Administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem skarżonej decyzji administracyjnej. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym. Oceniając przedmiotową decyzję według powyższych kryteriów, uznać należy, iż powinna zostać wyeliminowana z obrotu prawnego jako wadliwa.

Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do oceny tego, czy organ w sposób poprawny uzasadnił swoje rozstrzygnięcie.

W myśl art. 107 § 1 K.p.a. decyzja powinna zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji. Decyzja, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego lub skarga do sądu administracyjnego, powinna zawierać ponadto pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa lub skargi.

Paragraf 3 w/w przepisu precyzuje natomiast to, jak powinno wyglądać uzasadnienie decyzji. Winno ono w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł, oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

Organ uzasadniając wydaną decyzję powinien więc odnieść się przede wszystkim do materiału dowodowego jaki zgromadził w trakcie trwania postępowania administracyjnego. Dotyczy to zarówno materiału dowodowego, na którym się oparł przy rozstrzyganiu, jak też materiału, któremu odmówił wiary.

Po przedstawieniu zebranych dowodów, i wyjaśnieniu którym z nich dał wiarę a którym tej wiary odmówił i dlaczego, na organie wydającym decyzję ciąży obowiązek ustalenia stanu faktycznego, stanowiącego istotę badanej sprawy.

W końcowej zaś fazie uzasadnienia, organ powinien przedstawić swoje wnioski, jakie wysnuł po zbadaniu wszelkich dowodów zebranych w sprawie.

Dopiero tak sporządzone uzasadnienie, umożliwia stronie postępowania poznanie motywów działania organu, i zrozumienia wydanej decyzji. Dzięki poprawnie sporządzonemu uzasadnieniu również Sąd, w razie wniesienia skargi, ma możliwość zweryfikowania wydanego rozstrzygnięcia, i zbadania, czy organ wziął pod uwagę całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, oraz czy w sposób logiczny wyjaśnił swoje stanowisko.

Biorąc pod uwagę przedmiot sprawy, kluczową dla rozstrzygnięcia kwestią była ocena tego, jak organ uzasadnił istnienie stwierdzonej przez siebie przesłanki legalizującej, opisanej w art.6 RODO.

Jak wynika z treści uzasadnienia decyzji za powyższą przesłankę organ uznał umowę zawartą [...] października 2018r. pomiędzy skarżącą a skarżonym podmiotem. Taką bowiem okoliczność przywołał w części uzasadnienia decyzji, obejmującej ustalenia stanu faktycznego. Te ustalenia organ potwierdził w dalszej części uzasadnienia stwierdzeniem, że "dane osobowe skarżącej zostały pozyskane przez skarżonego w związku z zawarciem przez strony tego postępowania umowy, której przedmiotem był występ skarżącej w realizowanym przez skarżonego teledysku".

Skoro więc organ, całe swoje rozstrzygnięcie oparł na założeniu, że strony postępowania zawarły umowę, winien ową problematykę doprecyzować. Konieczność takiego precyzyjnego wyjaśnienia swoich twierdzeń przez organ była zaś tym bardziej niezbędna, gdyż strona skarżąca stanowczo zaprzeczała istnieniu takiej umowy.

Analiza skarżonego rozstrzygnięcia prowadzi do konkluzji, iż organ nie podołał jednak obowiązkowi dokładnego wyjaśnienia powodów, dla jakich uznał, że strony łączyła umowa, której przedmiotem był występ skarżącej w realizowanym przez skarżonego teledysku.

Przede wszystkim organ w motywach decyzji nie wyjaśnił, w jakiej formie została zawarta sporna umowa. Ma to zaś wielce istotne znaczenie dla poprawności prowadzenia postępowania dowodowego, gdyż w sytuacji zawarcia przez strony umowy w formie pisemnej, obowiązkiem organu było włączenie takiej umowy w poczet materiału dowodowego sprawy. Jeśliby zaś organ doszedł do przekonania, że umowa stron miała formę ustną, to powinien ustalić, jakie były istotne elementu owej umowy. Ustalenia te winien zaś czynić przez pryzmat zgodnej woli stron spornej umowy.

Dalej, na organie ciążyłby obowiązek wielce szczegółowego wyjaśnienia tego, z jakich powodów uznał, że strony zawarły jednak umowę (której istnieniu zaprzeczała skarżąca). W tym celu organ powinien przywołać wszystkie dowody, z których wysnuł wniosek o istnieniu umowy stron. Winien także zaprezentować przeprowadzoną przez siebie analizę owych dowodów wyjaśniając to, dlaczego jednym dał wiarę a innym odmówił przymiotu wiarygodności.

W realiach faktycznych sprawy, w sytuacji gdy w dniu [...] października 2018r. skarżąca wyraziła na piśmie zgodę na wykorzystanie swojego wizerunku, organ winien ocenić również ten dokument. Powinien wyjaśnić, czy traktuje go jako element umowy stron, czy też właśnie ten dokument uważa za faktyczną umowę zawartą pomiędzy stronami.

Powyższego efektu działań organu próżno jednak szukać w uzasadnieniu skarżonej decyzji. Z jego treści można jedynie wnioskować, ze ustalenie co do faktu zawarcia umowy pomiędzy stronami, organ wywiódł z oświadczenia skarżonego, oraz z oświadczeń członków zespołu [...]. Ani jednym zdaniem organ nie wyjaśnił jednakże tego, dlaczego powyższym oświadczeniom dał wiarę, a twierdzeniom skarżącej o nie zwieraniu umowy ze skarżonym, takiej wiary odmówił. Skoro zaś nie przedstawił w uzasadnieniu decyzji sposobu swojego rozumowania i wnioskowania przy ustalaniu stanu faktycznego, to tym samym pozbawił tut. Sąd możliwości weryfikacji poprawności swojego rozumowania. Rolą Sądu administracyjnego nie jest zaś domyślanie się tego, z jakich powodów organ w określony sposób ocenił dowody. Rolą tą nie jest też zastępowanie organu w powyższych działaniach.

Stwierdzone wyżej uchybienia organu, jakich dopuścił się przy dokonywaniu ustaleń faktycznych sprawiają, iż nie jest wiadomym, czy w sposób poprawny ustalił kluczowe dla sprawy fakty. Skoro zaś brak jest pewności co do poprawności ustalonego stanu faktycznego, jako przedwczesne jawią się wnioski organu dotyczące zasadności skargi inicjującej postępowanie.

W związku z powyższym, uznając że skarżona decyzja narusza prawo, Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie orzekł jak w pkt. 1 wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.), zaś o kosztach rozstrzygnął w oparciu o normę art.200 w/powołanej ustawy zasądzając od organu na rzecz skarżącej zwrot poniesionych przez nią kosztów z tytułu uiszczenia wpisu sądowego od skargi i wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika.

Ponownie rozpoznając sprawę organ będzie zobligowany do tego, aby uwzględniając uwagi tut. Sądu ustalić w sposób całościowy stan faktyczny sprawy, przedstawiając w uzasadnieniu decyzji materię procesu myślowego dotyczącego analizy dowodów zgromadzonych w sprawie.



Powered by SoftProdukt