Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz Sędziowie Jolanta Rajewska NSA Marek Stojanowski (spr.) Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 1591/07 w sprawie ze skargi M. R. na postanowienie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o uznaniu równoważności dyplomu oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 1591/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. R. na postanowienie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...], nr [...], w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o uznaniu równoważności dyplomu.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd wskazał na następujący stan faktyczny sprawy: Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego, postanowieniem z dnia [...], nr [...], na podstawie art. 219 k.p.a., odmówił M. R. wydania zaświadczenia o uznaniu za równoważny dyplomu ukończenia studiów wyższych wydanego przez Międzyregionalną Akademię [...] w K. (zwaną dalej MAZP) z dyplomem ukończenia studiów wyższych, wydawanym w Rzeczpospolitej Polskiej.

Po rozpoznaniu wniosku M. R. o ponowne rozpatrzenie sprawy, Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego postanowieniem z dnia [...], nr [...], utrzymał w mocy postanowienie z dnia [...].

W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z art. 192 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, póz. 1365 z późn. zm.), zasady uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych uzyskanych za granicą za równorzędne z dyplomami uzyskiwanymi w kraju określają umowy międzynarodowe. W przypadku braku umów międzynarodowych, dyplomy ukończenia studiów wyższych uzyskane za granicą mogą być uznane za równorzędne z dyplomami uzyskiwanymi w RP w drodze nostryfikacji.

Podano, że dyplom ukończenia studiów wyższych wydany na Ukrainie w 2003r. może być uznany za równoważny odpowiedniemu dyplomowi ukończenia studiów wyższych w RP w oparciu o:

1. Konwencję o wzajemnym uznawaniu równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych i szkół wyższych, a także dokumentów o nadawaniu stopni naukowych i tytułów naukowych sporządzoną w Pradze w dniu 7 czerwca 1972 r. (Dz. U. z 1975 r. Nr 5, poz. 28 i 29);

2. Porozumienie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o równoważności dokumentów o wykształceniu, stopniach i tytułach naukowych, wydawanych w PRL i ZSRR, podpisane w Warszawie dnia 10 maja 1974 r. (Dz. U. z 1975 r. Nr 4, poz. 14 i 15);

3. Protokół między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy o tymczasowym uregulowaniu zagadnienia wzajemnego uznawania równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych oraz szkół wyższych, a także dokumentów o nadawaniu stopni i tytułów naukowych, sporządzony w Warszawie dnia 18 maja 1992 r. (nie publikowany).

Organ wskazał, że z informacji zawartych na dyplomie wynika, iż M. R. ukończył wyższe studia magisterskie w trybie kształcenia "na odległość". Instytucją nadającą w przedmiotowej sprawie jest MAZP w K., zaś instytucją prowadzącą, w rozumieniu Kodeksu dobrej praktyki, jest Wyższa Szkoła [...] oraz działające w jej siedzibie [...] Centrum Kształcenia, które realizowały program kształcenia. W ocenie organu, przedmiotowe kształcenie odbywało się z naruszeniem zarówno ukraińskich, jak i polskich przepisów prawnych.

Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego wskazał, że w piśmie Ministerstwa Oświaty i Nauki Ukrainy z dnia 1 sierpnia 2006 r. stwierdzony został brak mocy prawnej dyplomów wydanych polskim absolwentom MAZP.

Naruszenie przepisów prawa polskiego, według organu odwoławczego polegało natomiast na tym, że kształcenie, którego absolwentem jest M. R. odbywało się na terytorium Polski w czasie obowiązywania ustawy o szkolnictwie wyższym z dnia 12 września 1990 r. (Dz. U. Nr 65, poz. 385 z późn. zm.), która dopiero od dnia 15 stycznia 2001 r. przewidywała możliwość utworzenia przez zagraniczną uczelnię jednostki organizacyjnej z siedzibą na obszarze RP (art. 64 ust. 9). Wskazano, że Szkoły wyższe mają prawo działać wyłącznie w granicach dopuszczonych tą ustawą, co oznacza, że przed dniem 15 stycznia 2001 r. działalność taka nie mogła mieć miejsca.

Wskazano, że w przedmiotowej sprawie zaistniała sytuacja, gdy dyplom ukończenia studiów wyższych wydany został przez uczelnię posiadającą IV stopień akredytacji, lecz prowadzącą działalność poza terytorium Ukrainy bez koniecznego zezwolenia ze strony właściwych organów Ukrainy, jak i Polski. Ponadto w chwili zawierania wyżej wskazanych umów międzynarodowych, nie była możliwa sytuacja, w której kształcenie odbywa się w innym państwie niż to, do którego systemu edukacji należy uczelnia wydająca dyplom, w związku z czym należy przyjąć, iż państwa-strony nie zgodziły się w tych umowach wzajemnie uznawać dyplomów wydanych w takich przypadkach. W związku z tym organ uznał, że dokument przedstawiony przez wnioskodawcę nie jest dyplomem spełniającym wymogi powyższych umów.

Ponadto organ podkreślił, że zgodnie z treścią § 9 pkt 3 rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 24 lutego 2006 r. w sprawie nostryfikacji dyplomów ukończenia studiów wyższych uzyskanych za granicą, rada jednostki organizacyjnej uczelni odmówi uznania dyplomu uzyskanego za granicą z odpowiednim polskim dyplomem ukończenia studiów wyższych uzyskanym w kraju, jeżeli program studiów wyższych albo jego część była realizowana na obszarze RP niezgodnie z polskimi przepisami o szkolnictwie wyższym. W związku z tym, w ocenie organu, dyplom wydany przez MAZP nie może stać się przedmiotem postępowania nostryfikacyjnego.

Na postanowienie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...], M. R. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego go postanowienia z dnia [...], zarzucając organowi błędną wykładnię prawa materialnego i naruszenie przepisów postępowania administracyjnego.

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 1591/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. R. na postanowienie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...], nr [...], w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o uznaniu równoważności dyplomu.

Sąd wskazał, że z akt sprawy wynika, iż skarżący uzyskał dyplom ukończenia MAZP w K. w dniu 15 listopada 2003 r., a więc w okresie obowiązywania Konwencji o wzajemnym uznawaniu równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych i szkół wyższych, a także dokumentów o nadawaniu stopni i tytułów naukowych, sporządzonej w Pradze w dniu 7 czerwca 1972 r. oraz Porozumienia między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o równoważności dokumentów o wykształceniu, stopniach i tytułach naukowych, wydawanych w PRL i ZSRR, podpisanego w Warszawie z dnia 10 maja 1974 r. Z oświadczenia rządowego z dnia 19 kwietnia 2004 r. (Dz. U. Nr 129, poz. 1355) wynika, że w dniu 6 sierpnia 2004 r. utraciła moc obowiązująca Konwencja praska na skutek wypowiedzenia jej przez Rzeczpospolitą Polską. Z oświadczenia rządowego z dnia 14 października 2005 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 14, poz. 94) wynika, że 25 września 2005 r. utraciło moc obowiązującą Porozumienie z dnia 10 maja 1974 r.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego prawidłowo przyjął, że pomimo utraty mocy obowiązującej powyższych umów, dokumenty o wykształceniu uzyskane w okresie obowiązywania tych umów nadal podlegają uznaniu na ich podstawie.

Podkreślono, że równorzędność uzyskanego za granicą dyplomu ukończenia studiów z dyplomami uzyskiwanymi w RP powstaje z mocy samego prawa. Zaświadczenie zaś jest wyrazem wiedzy organu o prawie, a zadaniem zaświadczenia jest potwierdzenie tego stanu prawnego. Stąd - zdaniem Sądu - skutki wygaśnięcia Konwencji z 1972 r. i Porozumienia z 1974 r. nie mogą dotykać skarżącego.

Sąd zwrócił uwagę, że mając na uwadze charakter zaświadczenia, w zakresie postępowania wyjaśniającego, jakie organ mógł przeprowadzić przed wydaniem zaświadczenia bądź postanowienia o odmowie wydania zaświadczenia żądanej treści, mieściło się wyłącznie ustalenie stanu prawnego, jaki miał być potwierdzony w zaświadczeniu. Przedmiotem postępowania wyjaśniającego w sprawie zaświadczeń nie może być więc analizowanie zmian w stanie prawnym i wyprowadzanie z tego wniosków ani dokonywanie ocen prawnych.

Podniesiono, że z materiałów dokumentacyjnych niniejszej sprawy wynika okoliczność, że studia, które odbył skarżący, były studiami w systemie kształcenia na odległość, gdzie studiujący mieszka na obszarze jednego państwa, a studiuje (pobiera naukę) na obszarze innego państwa.

Sąd podzielił ocenę organu, że ani Konwencja Praska, ani Porozumienie z 1974 r., nie mają zastosowania do studiów w systemie kształcenia na odległość.

W związku z tym, w ocenie Sądu, Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego, prawidłowo ustalił rodzaj studiów dokumentowanych przedmiotowym dyplomem, a następnie przesądził, że do tego rodzaju studiów nie znajdują zastosowanie przepisy Konwencji praskiej.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną złożył M. R., wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji lub alternatywnie, w przypadku niestwierdzenia naruszenia przepisów postępowania, o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi. Ponadto wniesiono zasądzenie kosztów postępowania, w tym zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, to jest art. 9 Konstytucji RP, art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 14 kwietnia 2000r. o umowach międzynarodowych (Dz.U.2000.39.443), art. 31 i 32 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów (Dz.U. 1990.74.439), art. 1 ust. 2 Konwencji o wzajemnym uznawaniu równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych i szkół wyższych, a także dokumentów o nadawaniu stopni i tytułów naukowych sporządzonej w Pradze (Dz.U.1975.5.28), polegającego na przyjęciu, że Konwencja praska nie ma zastosowania do studiów w systemie kształcenia na odległość;

2) naruszenie przepisów o postępowaniu, to jest art. 178 ust. 1 Konstytucji RP, polegającego na oparciu rozstrzygnięcia jedynie na wcześniejszym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, a nie na Konstytucji i ustawach.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd dokonał całkowicie błędnej wykładni Konwencji wiedeńskiej. Podkreślono, że tekst umowy wskazuje, że dotyczy ona, wszystkich bez wyjątku dokumentów o ukończeniu szkół wyższych wydanych na terytorium każdego z państw, zatem, zdaniem skarżącego, Sąd powinien ograniczyć się jedynie do zastosowania ogólnych reguł interpretacji, nie odwołując się do prac przygotowawczych oraz okoliczności zawarcia traktatu.

W związku z tym skarżący stwierdził, że przypisywanie umawiającym się państwom zamiaru uznawania jedynie dokumentów wydanych na podstawie znanych ówcześnie form kształcenia jest nieuprawnione, gdyż odwołuje się do okoliczności zawarcia umowy międzynarodowej, a więc uzupełniającego środka interpretacji. Takie rozumowanie jakie prezentuje Sąd I instancji jest, w ocenie skarżącego, sprzeczne z poglądami doktryny prawa międzynarodowego publicznego, gdzie przyjmuje się, że zamiar stron ma przy interpretacji umowy międzynarodowej znaczenie drugorzędne, najważniejsze jest prawidłowe i dokładne odczytanie samego tekstu umowy, gdyż wiąże nie to, co strony chciały w umowie wyrazić, lecz to, co w niej rzeczywiście wyraziły.

Autor skargi kasacyjnej wskazał również, że poprzez kontekst w rozumieniu Konwencji wiedeńskiej należy rozumieć przede wszystkim sam tekst umowy, łącznie ze wstępem i załącznikami oraz wszelkie porozumienia dotyczące umowy. W stosunku do Konwencji Praskiej takowe porozumienia nie powstały, w szczególności strony nie zawarły porozumienia dotyczącego zmiany językowego znaczenia wyrażenia "dokumenty o ukończeniu szkół wyższych", a zatem nie można temu zwrotowi przypisywać szczególnego znaczenia (Art. 31 ust. 4 Konwencji wiedeńskiej). W niniejszej sprawie nie budzi zatem, zdaniem skarżącego, wątpliwości fakt, że dyplom wydany przez Akademię [...] w K. jest dokumentem o ukończeniu szkoły wyższej w rozumieniu Konwencji praskiej.

Podniesiono, że dyplomy uzyskane w toku nauki w analogicznej formie kształcenia przez kilkadziesiąt osób zostały uznane przez Ministra za równoważne, w związku z czym, praktyka stosowania Konwencji praskiej potwierdzała, że dyplomy wydane przez Międzyregionalną Akademię w K. wchodzą w zakres jej zastosowania. Praktyka stron umowy jest bowiem - obok tekstu - jednym z podstawowych czynników, jakie należy wziąć przy interpretacji

Skarżący podniósł, iż aktualny wydaje się również cel zawarcia Konwencji praskiej, którym było pogłębienie i rozszerzenie współpracy Państw sygnatariuszy w dziedzinie nauki i oświaty oraz współdziałanie w ich dalszym rozwoju społeczno ekonomicznym. Przyznał, że w momencie jej zawierania państwa, które do niej przystąpiły były państwami socjalistycznymi, jednak obecnie część z nich należy razem z Polską do Unii Europejskiej, a z Ukrainą nadal łączą nasz kraj przyjazne stosunki. Tak więc w świetle przedmiotu i celu traktatu tym bardziej potwierdza się wykładnia Konwencji praskiej zmierzająca do uznania, iż dyplom wydany w wyniku kształcenia na odległość podlega przepisom Konwencji.

Wnoszący skargę kasacyjną wskazał, że w niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie dokonał samodzielnej wykładni oraz subsumcji umów międzynarodowych do ustalonego stanu faktycznego. Stwierdził jedynie, że podziela ocenę prawną organu oraz, że na wskazane kwestie zwracał uwagę Naczelny Sąd Administracyjny.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Stosownie do art. 174 pkt. 1 i 2 wskazanej ustawy, skarga kasacyjna może być oparta na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Skuteczne natomiast zakwestionowanie prawidłowości sprawowanej kontroli przez sąd administracyjny pierwszej instancji jest możliwe w przypadku wskazania przepisów prawa, które naruszył sąd, a następnie powiązanie zarzutów z nimi związanych z odpowiednimi normami prawa procesowego bądź materialnego, które wadliwie zastosowano w postępowaniu administracyjnym, a nadto wykazanie, że mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Wskazać należy, że jeśli skargę kasacyjną oparto o obie podstawy z art. 174 ustawy powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd odwoławczy najpierw bada zasadność zarzutów naruszenia przepisów postępowania, gdyż tylko wtedy, gdy stan faktyczny został prawidłowo ustalony, lub nie został podważony, można przejść do badania zarzutów naruszenia prawa materialnego.

Odnośnie podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia prawa procesowego, przypomnieć należy, że nie każde naruszenie przepisów postępowania sądowego może stanowić podstawę kasacyjną, lecz tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zatem stawiając taki zarzut, należy wskazać, że gdyby nie doszło do naruszenia przepisów, to wyrok tego Sądu byłby odmienny.

W niniejszej sprawie jako podstawę skargi kasacyjnej w zakresie naruszenia przepisów postępowania, wskazano art. 178 ust. 1 Konstytucji RP.

Zarzut ten uznać należy za całkowicie chybiony, albowiem przy stawianiu takiego zarzutu należy go powiązać z właściwymi przepisami ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, co w rozpatrywanej sprawie nie miało miejsca. Sąd administracyjny stosuje bowiem przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Wymagań skargi kasacyjnej nie spełnia również zarzut, jakoby Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł o oddaleniu skargi M. R. nie w oparciu o przepisy, ale na podstawie wcześniejszych orzeczeń sądów administracyjnych.

Dlatego też, wobec wadliwie sformułowanego zarzutu skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że treść tego zarzutu uniemożliwia mu ocenę jego zasadności, zatem nie mógł poddać zaskarżonego wyroku kontroli instancyjnej pod względem zgodności z przepisami postępowania.

Przechodząc do zarzutów naruszenia prawa materialnego wskazać należy, że naruszenie to może przejawiać się w dwóch różnych formach, to jest w postaci błędnej wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu określonego przepisu. Błędna wykładnia prawa polega na nieprawidłowym odczytaniu treści prawa, bądź na zastosowaniu prawa uchylonego. Niewłaściwe zastosowanie prawa może polegać na błędnej subsumcji, to jest podciągnięciu stanu faktycznego pod niewłaściwy przepis.

Wskazać należy, że w niniejszej sprawie nie zostało podważone ustalenie organów, dokonane w ramach postępowania wyjaśniającego opartego na art. 218 § 2 k.p.a., a następnie uznane za słuszne przez Sąd pierwszej instancji, że studia pobierane przez M. R., prowadzone były w systemie kształcenia na odległość.

Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął, że ani Konwencja Praska, ani Porozumienie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o równoważności dokumentów o wykształceniu, stopniach i tytułach naukowych, wydawanych w PRL i ZSRR r. nie mają zastosowania do studiów w systemie kształcenia na odległość.

Stanowisko to uznać należy za uzasadnione.

Podkreślić należy, iż w dacie sporządzenia Konwencji praskiej studia na odległość nie były studiami powszechnie występującymi, co z pewnością dotyczyło też studiowania na odległość przekraczającego granice państw. Pamiętając, że w okresie, gdy podpisana została Konwencja praska, ówczesne szkolnictwo wyższe zamknięte było w granicach państw-sygnatariuszy Konwencji, stwierdzić należy, że okoliczność ta nie może pozostać bez wpływu na interpretację przepisów Konwencji. Zamieszkiwanie na obszarze jednego państwa, a studiowanie na obszarze innego, było wręcz niemożliwe, tak samo jak studiowanie na odległość, wobec ówczesnych prostych środków łączności. Nie można zatem jednoznacznie zakładać, że sygnatariusze wyrażali wolę wyjścia poza uznanie za równoważne dokumentów ukończenia szkół określonych w Konwencji, innych niż te, które zostały uzyskane w wyniku ukończenia m.in. szkoły wyższej na terytorium państwa-sygnatariusza Konwencji.

Za Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie uznać należy, że w Konwencji brak jest odniesień do przyszłych, spodziewanych form kształcenia, w tym kształcenia na odległość, a analiza zachowanych materiałów przygotowawczych do Konwencji znajdujących się w materiałach sprawy, nie daje jednoznacznych podstaw do twierdzenia, aby zamiarem umawiających się Państw było wzajemne uznanie za równorzędne na ich terytoriach dokumentów o ukończeniu szkół wyższych tego samego typu, uzyskanych na podstawie spodziewanych nowych form kształcenia, w tym kształcenia na odległość przekraczającego granice państw.

Pogląd ten nie narusza ani art. 9 Konstytucji RP, który stanowi, że Rzeczpospolita Polska obligowana jest do przestrzegania wiążącego ją prawa międzynarodowego, ani zasad interpretacji umów i traktatów międzynarodowych zapisanych w art. 31 i 32 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 31 i 32 Konwencji Wiedeńskiej, zauważyć należy, że skarga kasacyjna nie uwzględniła, iż przepisy te mają rozbudowaną strukturę - art. 31 składa się z czterech ustępów, przy czym, ust. 2 i 3 podzielone są na punkty, zaś przepis art. 32 zawiera dwa punkty.

Przypomnieć w tym miejscu trzeba, że związanie Sądu odwoławczego granicami skargi kasacyjnej sprawia, iż dokonując kontroli instancyjnej Sąd ten nie może się domyślać, którą jednostkę redakcyjną przepisu skarżący miał na uwadze, ani też interpretować intencji autora skargi kasacyjnej.

Wadliwe skonstruowanie zarzutu naruszenia powołanych przepisów Konwencji wiedeńskiej uczyniło zatem niemożliwym dokonanie kontroli zaskarżonego wyroku pod tym względem.

Wskazać należy, że powołany w skardze kasacyjnej, jako naruszony w zaskarżonym wyroku, art. 2 ustawy z dnia 14 kwietnia 2000 r. o umowach międzynarodowych jest przepisem zawierającym definicje ustawowe, zaś w pkt 3 określono zakres związania umową międzynarodową (jako wszelkie czynności przewidziane w prawie międzynarodowym) odsyłając do Konwencji wiedeńskiej. Skarżący powołując ten przepis nie określił, na czym polegało naruszenie wskazanej normy, mającej jako definicja charakter ogólny i odnoszący się do wszelkich czynności przewidzianych w Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów sporządzonej w Wiedniu 23 maja 1969 r.

W związku z przedstawionymi wyżej wywodami, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna wniesiona w przedmiotowej sprawie, nie czyni zadość wymaganiom, jakim powinien odpowiadać ten środek zaskarżenia.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.