Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Asesor WSA Danuta Szydłowska Protokolant Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi J. P. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2008 r. Nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej oraz broń palną myśliwską do celów łowieckich oddala skargę

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] marca 2008 r. Nr [...] utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] stycznia 2008 r., Nr [...] cofającą J. P. pozwolenie na posiadanie broni palnej bojowej do ochrony osobistej oraz broni palnej myśliwskiej do celów łowieckich.

Do podjęcia niniejszej decyzji Komendanta Głównego Policji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu 17 maja 2007 r. zostało wszczęte postępowanie administracyjne zmierzające do cofnięcia wydanego J. P. (dalej także jako skarżący) pozwolenia na broń palną bojową i myśliwską. Organ wskazał, że Komisariat II Policji w C. prowadził przeciwko skarżącemu postępowanie karne o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. Przedmiotowe postępowanie zostało umorzone w dniu 27 marca 2007 r., przez Prokuraturę Rejonową w C. wobec braku dostatecznych dowodów na popełnienie przez stronę przestępstwa.

Organ pierwszej instancji wskazał również, że Komenda Powiatowa Policji w L. prowadziła postępowanie karne przeciwko stronie o czyn z art. 190 § 1 k.k. Również i to przedmiotowe postępowanie zostało umorzone w dniu 7 stycznia 2005 r., przez Prokuraturę Rejonową w L. wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego przez stronę.

W przedmiotowym postępowaniu administracyjnym organ uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie jest wystarczający do stwierdzenia, że zostały spełnione przesłanki z art. 18 ust. 1 pkt 2 w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jednolity Dz. U. Nr 52 z 2004 r. poz. 525 z późn. zm.), a które to stanowiły podstawę wszczęcia postępowania administracyjnego w/s cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej bojowej myśliwskiej stronie skarżącej. Tym samym organ prowadzący postępowanie odstąpił od cofnięcia stronie pozwolenia, w oparciu o treść ww. przepisu.

Jednocześnie w toku prowadzonego postępowania organ ustalił, że skarżący wykazuje istotne zaburzenia funkcjonowania psychologicznego i nie może dysponować bronią w myśl art. 15 ustawy o broni i amunicji. Na okoliczność tę organ wskazał orzeczenie psychologiczne nr [...] z dnia 1 grudnia 2007 r. W ocenie organu okoliczność ta jednoznacznie uniemożliwia dalsze posiadanie pozwolenia na broń palną, a tym samym organy Policji, zgodnie z dyspozycją art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, są obowiązane do cofnięcia stronie pozwolenia.

W ocenie organu, na niniejsze rozstrzygnięcie nie miała wpływu pozytywna opinia w miejscu zamieszkania oraz prawidłowe warunki przechowywania broni. Zdaniem organu, na rozstrzygnięcie nie miało również wpływu stanowisko skarżącego, w ocenie którego orzeczenie psychologiczne zostało wydane w sposób krzywdzący. Jak wyjaśnił organ, sposób przeprowadzania i dokumentowania badań regulują przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń (Dz. U. Nr 79, poz. 898 z późn. zm.) natomiast organ Policji nie ma wpływu na sposób przeprowadzania i dokumentację tych badań. Zostało to bowiem przez ustawodawcę przekazane właściwym wojewodom.

Od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] stycznia 2008 r., w imieniu skarżącego zostały złożone niezależnie dwa odwołania przez dwóch różnych pełnomocników. Ponieważ skarżący nie określił, którego z pełnomocników wyznaczył jako uprawnionego do odbioru korespondencji, Komendant Główny Policji pismem z dnia 18 lutego 2008 r. wezwał skarżącego do zajęcia w tej kwestii stanowiska. W odpowiedzi skarżący poinformował, iż umocowanym do reprezentowania go w niniejszym postępowaniu jest radca prawny J. W. Dlatego też to jego odwołanie od decyzji organu I instancji uznano za wiążące i podlegało rozpatrzeniu przez organ odwoławczy.

W odwołaniu od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] skarżący wniósł o uchylenie niniejszej decyzji i umorzenie postępowania. Skarżący wskazał, że z treści uzasadnienia decyzji wynika, że podstawą jej wydania była opinia - orzeczenie psychologiczne nr [...]. Jednocześnie w ocenie skarżącego przywołane w uzasadnieniu decyzji postępowania karne prowadzone przez Komisariat II Policji w C., sygn. akt [...] Prokuratury Rejonowej w C., jak i postępowanie prowadzone przez Komendę Powiatową Policji w L., sygn. akt [...] Prokuratury Rejonowej w L., nie stanowiły podstawy do cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni, dlatego też nie powinny być przywoływane przez organ pierwszej instancji.

Zdaniem skarżącego na treść orzeczenia psychologicznego [...] z dnia 1 grudnia 2007 r. miały wpływ dokumenty dotyczące postępowania karnego w sprawie o sygn. [...], które znajdowały się w aktach sprawy. Zwrócił on uwagę, że lekarz psycholog swoje badania skoncentrował głównie na zdarzeniach, które były przedmiotem tamtego postępowania, które jako prawomocnie zamknięte nie powinno być w ogóle uwzględnione. Ponadto wyniki badania psychologicznego, jak i lekarskiego były drugimi orzeczeniami, bowiem wcześniejsze orzeczenia były korzystne dla skarżącego, a kolejne badania były skutkiem odwołania się Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...].

W ocenie skarżącego, przebieg całego postępowania administracyjnego w tej sprawie wskazuje na brak obiektywizmu po stronie organu pierwszej instancji, bowiem znaczenie dla sprawy miały zamknięte prawomocnie postępowania karne, co do których podejmowane były działania wyjaśniające mimo ich prawomocnego zakończenia.

Ponadto, w ocenie skarżącego wszczęcie postępowania administracyjnego było dokonane nieprawidłowo, gdyż podstawą wszczęcia postępowania były prawomocnie umorzone postępowania karne (art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji), podczas, gdy podstawą wydania decyzji był art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy. Dlatego też w trakcie postępowania administracyjnego został naruszony art. 61 § 4 k.p.a., gdyż podstawą wszczęcia postępowania był inny przepis prawny, niż podstawa wydania decyzji.

W wyniku rozpoznania odwołania, Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] marca 2008 r. Nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W ocenie organu odwoławczego, zgodnie z przepisami ustawy o broni i amunicji organy Policji zobowiązane są do badania wszelkich okoliczności mogących mieć wpływ na dysponowanie tym wyjątkowym (o reglamentowanym dostępie) uprawnieniem, jakim jest pozwolenie na broń, bowiem ewentualne cofnięcie tego uprawnienia (odmowa wydania) nie jest uzależnione jedynie od skazania jego posiadacza za przestępstwo. Dlatego też organ pierwszej instancji analizując sprawę niniejszą miał prawo zapoznać się z materiałami postępowań karnych, które toczyły się przeciwko skarżącemu. Organ wyjaśnił, że w toku postępowania administracyjnego uzyskano ostateczne orzeczenie lekarskie, które wiąże organy Policji co do okoliczności, które stwierdza. Ponadto, jak wynika z akt sprawy, niekorzystne dla skarżącego orzeczenie nie zostało zakwestionowane prawem w przewidziany sposób, a więc stanowi dowód, który organy Policji zobowiązane były uwzględnić. Dlatego też, w ocenie organu, zarzuty skarżącego dotyczące nieprawidłowości, które miały towarzyszyć badaniu lekarskiemu nie mają wpływu na treść rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Organ odwoławczy stwierdził również, że w postępowaniu administracyjnym wyeliminowano w stosunku do skarżącego zaistnienie przesłanki, o której mowa w art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Jednocześnie ustalił, iż w jej sprawie została spełniona przesłanka innego przepisu ustawy. Dlatego też prawidłowym było uwzględnienie tej zmiany w toku prowadzonego postępowania i dalsze kontynuowanie postępowania administracyjnego w tej sprawie.

Następnie skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której wniósł o uchylenie decyzji organu drugiej instancji. W skardze skarżący zarzucił naruszenie art. 61 § 4 oraz art. 77 k.p.a., a także art. 15 ust. 5 ustawy o broni i amunicji oraz ogólnej zasady postępowania administracyjnego, dotyczącej obowiązku organu udzielania stronom informacji faktycznych i prawnych - art. 9 k.p.a. Jednocześnie skarżący powtórzył zarzuty zawarte w odwołaniu, a dotyczące przeprowadzonych badań lekarskich i psychologicznych.

Ponadto w ocenie skarżącego bezpodstawne jest twierdzenie organu, zgodnie z którym niecelowe byłoby umarzanie postępowania wszczętego na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, aby następnie wszcząć kolejne postępowanie w stosunku do tej samej osoby na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy. Taka ewentualność, zdaniem skarżącego, nie wynika z przepisów o postępowaniu administracyjnym. W ten sposób została naruszona również zasada obowiązku organu udzielania stronom informacji faktycznych i prawnych dotyczących toczącego się postępowania, bowiem organ nie ma możliwości wszczynania postępowania, powołując się na jedną podstawę prawną i wydawania decyzji opartej na innej podstawie prawnej bez poinformowania strony o innej podstawie toczącego się postępowania administracyjnego.

Zdaniem skarżącego, organ bez podstawy prawnej posługiwał się informacjami, związanymi z prawomocnie zakończonymi postępowaniami karnymi, które następnie zostały umorzone z uwagi na brak dowodów popełnienia czynu zabronionego przez skarżącego. Takie działanie organu stanowi naruszenie art. 77 k.p.a.

Jednocześnie w ocenie skarżącego, zastosowanie przez organ art. 15 ust. 5 ustawy o broni i amunicji nie może być związane z powzięciem wątpliwości, co do zdolności skarżącego do dysponowania bronią. Przepis ten stanowi bowiem o ujawnieniu okoliczności dostatecznie uzasadniających podejrzenie, iż osoba posiadająca pozwolenie na broń należy do osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 2-4 tej ustawy. Przepis ten nie obliguje organu do zobowiązania posiadacza broni do niezwłocznego poddania się badaniom lekarskim i psychologicznym, a stanowi jedynie fakultatywną możliwość. Mając na uwadze fakt oparcia przez organ swoich podejrzeń na prawomocnie zakończonych postępowaniach karnych, skarżący stwierdził, że organ dokonał błędnej kwalifikacji okoliczności i niezasadnie powiązał je z obowiązkiem poddania się przez skarżącego wspomnianym badaniom.

W odpowiedzi na skargę, Komendant Główny Policji wnosił o jej oddalenie podtrzymując stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji.

Sąd nie ocenia natomiast słuszności czy też celowości wydania zaskarżonej decyzji administracyjnej.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

W ocenie Sądu analizowana pod tym kątem skarga Pana J. P. nie zasługuje na uwzględnienie albowiem zaskarżona decyzja Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2008 r. oraz utrzymana nią w mocy decyzja Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] stycznia 2008 r. nie naruszają prawa w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Wbrew twierdzeniom strony nie doszło do naruszenia art. 61 § 4 k.p.a. Pismem z dnia 17 maja 2007 r. organ powiadomił Pana J. P. o wszczęciu przeciwko niemu postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej do ochrony osobistej oraz broni palnej myśliwskiej. Jednocześnie skarżący został poinformowany o przysługującym mu prawie do czynnego udziału w postępowaniu.

Wprawdzie jako podstawa wszczęcia postępowania został podany art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, lecz nie oznacza to, że w trakcie trwania postępowania nie mogło dojść do zmiany podstawy faktycznej i prawnej rozpoznania. Miarodajny w tym zakresie jest stan obowiązujący w dniu wydania decyzji.

Natomiast na datę orzekania przez organ I instancji istniało ostateczne orzeczenie psychologiczne wydane przez upoważnionego psychologa, stwierdzające, że skarżący wykazuje istotne zaburzenia funkcjonowania psychologicznego i nie może dysponować bronią w myśl art. 15 ustawy o broni i amunicji. Organy policji są związane ostatecznymi badaniami psychologicznymi, zaś skarżący czynnie uczestniczył w przeprowadzaniu tych badań. Jeśli miał zastrzeżenia do orzeczenia psychologa, wydanego w II instancji powinien zwrócić się ze skargą do wojewody, który w myśl § 9 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. (Dz. U. nr 79, poz. 898 ze zm.) jest organem przeprowadzającym kontrolę wykonywania i dokumentowania badań lekarskich i psychologicznych oraz wydawanych orzeczeń lekarskich i psychologicznych.

Skoro skarżący tego nie uczynił, nie może na obecnym etapie powoływać się na uchybienia, jakich dopuścił się psycholog wydając ostateczne orzeczenie z dnia 1 grudnia 2007 r.

Skarżący przed wydaniem decyzji z dnia [...] stycznia 2008 r. zapoznał się z materiałem dowodowym w sprawie i nie zgłosił żadnych uwag. A zatem miał świadomość co do konsekwencji związanych z wydaniem niekorzystnego dla niego orzeczenia psychologicznego.

Ustosunkowując się do kolejnego zarzutu skargi tj. naruszenia art. 15 ust. 5 ustawy o broni i amunicji należy podkreślić, iż skoro pozwolenie na broń nie jest prawem powszechnym, organy Policji są obowiązane do badania wszelkich okoliczności mogących mieć wpływ na dysponowanie tym wyjątkowym uprawnieniem. Z tego względu miały one prawo do zapoznania się z toczącymi się przeciwko skarżącemu postępowaniami karnymi nawet jeżeli doszło do ich umorzenia z powodu braku dostatecznych dowodów popełnienia przez niego przestępstwa. Skoro okoliczności ujawnione w toku postępowania karnego nasunęły podejrzenie co do zdolności skarżącego do dysponowania bronią, organ Policji zasadnie skorzystał z uprawnienia z art. 15 ust. 5 ustawy o broni i amunicji. Sąd nie uznał tego działania organu Policji za dowolne tymbardziej, że ostateczne badanie psychologiczne potwierdziło podejrzenie organu, wysnute z lektury akt karnych.

W tym stanie rzeczy skoro zarzuty skargi okazały się nietrafne, Sąd orzekł jak w wyroku na mocy art. 151 p.p.s.a.