Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Jerzy Krupiński sędzia NSA Roman Ciąglewicz – spr. Sędziowie asesor WSA Elżbieta Naumowicz Protokolant referent Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 czerwca 2005 r. sprawy ze skargi E. i B. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie pomocy społecznej oddala skargę.

Uzasadnienie.

Decyzją z dnia [...], nr [...], Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w G. odmówił E. N. przyznania zasiłku pieniężnego z pomocy społecznej. W uzasadnieniu decyzji, odnosząc się do regulacji prawnych ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.) wskazano, iż w toku postępowania administracyjnego ustalono, że E. N. nie spełnia kryteriów do uzyskania świadczeń finansowych z pomocy społecznej. Jako podstawę odmowy przyznania zasiłku pieniężnego z pomocy społecznej podano: przekroczenie kryterium dochodowego, brak okoliczności wskazanych w art. 7 pkt 2 – 15 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej oraz marnotrawienia własnych zasobów materialnych i brak współdziałania w zakresie wychodzenia z trudnej sytuacji bytowej. Na podstawie przeprowadzanego wywiadu środowiskowego oraz uzyskanej dokumentacji ustalono, że E. N. prowadząca wspólne gospodarstwo domowe z mężem oraz synem, nie posiada statusu osoby bezrobotnej. W związku z posiadaniem przez rodzinę gospodarstwa rolnego o powierzchni 2,459 ha przeliczeniowego stwierdzono, iż jest ona domownikiem gospodarstwa rolnego, jednak nie odprowadzała do KRUS składek na ubezpieczenie społeczne. Organ ustalił, iż rodzina nie uprawia gospodarstwa rolnego i nie osiąga żadnego dochodu ze sprzedaży upraw. Na podstawie przedstawionych dokumentów Kierownik ustalił również, że dochód rodziny w listopadzie 2004 r. wyniósł łącznie 1 456,34 zł, co po przeliczeniu daje 485,44 zł na osobę. Kwota ta została wyliczona przez zsumowanie obliczonego zgodnie z ustawą o pomocy społecznej dochodu z gospodarstwa – w kwocie 477,04 zł, pożyczki w kwocie 400 zł, pomocy od babci w wysokości 40 zł oraz 1/12 dochodu uzyskanego przez męża E. N. we wrześniu 2004 r. Organ wskazał, iż dochód B. N. wyniósł we wrześniu 2004 r. 1 488,01 euro, co w przeliczeniu (według kursu NBP w dacie wydania decyzji) stanowiło kwotę 6 471,65 zł, która podzielona na 12 miesięcy dała kwotę 539,30 zł na miesiąc.

W odwołaniu od decyzji E. N. podtrzymała argumentację zawartą w uzasadnieniu odwołania od innej decyzji Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w G. Zarzuciła błędną interpretacje przepisów oraz nieprawidłowe wyliczenie dochodu męża. Wniosła o wykazanie, czy organ zasadnie żądał przedłożenia dokumentów załączonych do wniosku. Ponadto skarżąca podniosła, że mąż pracował w miesiącu wrześniu 2004 r. i pobrał zaliczkę na wynagrodzenie w miesiącu sierpniu, zaś resztę wynagrodzenia wypłacono mu we wrześniu 2004 r. Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej, przy ustalaniu dochodu, należy wziąć pod uwagę sumę miesięcznych przychodów a nie wynagrodzenie. Jednocześnie odwołująca wskazała, iż wraz z mężem nie uprawia gospodarstwa w sposób przynoszący dochody z uwagi na złą jakość gleby. Uprawianie gospodarstwa przy glebach o tak niskiej klasie jest nierentowne i przynosi straty. Dodatkowo E. N. wniosła o wyjaśnienie, czy postępowanie w zakresie zbierania materiałów dowodowych prowadzone było prawidłowo. Poza przywołanymi wywodami, odwołująca się wyartykułowała pogląd, że pożyczka nie jest dochodem. Dodała, iż nie stać jej na opłacanie składek na ubezpieczenie społeczne i nie zauważyła znaczenia tej kwestii dla wydania decyzji.

Decyzją z dnia [...], [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. utrzymało w mocy zaskarżona decyzję. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, iż mając na uwadze ustalenia poczynione w sprawie, organ I instancji prawidłowo ustalił, że w rodzinie E. N. nie występują przyczyny o których mowa w art. 7 pkt 2-15 ustawy lub inne okoliczności, które uzasadniałyby udzielenie pomocy społecznej. Ponadto prawidłowo ustalono, iż rodzina odwołującej się nie spełnia także wymogu kryterium dochodowego uprawniającego do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej. Kolegium wskazało, iż prawidłowo została wyliczona kwota dochodu rodziny w listopadzie 2004 r. Stwierdzono jednak, że organ I instancji przeliczając kwotę dochodu męża E. N. na walutę polską, błędnie przyjął kurs euro z dnia 27 listopada 2004 r., zamiast z dnia 2 lutego 2005 r. Organ odwoławczy stwierdził, że nieprawidłowość ta nie ma jednak wpływu na rozstrzygnięcie sprawy, gdyż nawet przy zastosowaniu kursu właściwego, rodzina strony nie spełnia wymogu kryterium dochodowego. Ponadto w ocenie Kolegium bez znaczenia, dla ustalenia wysokości dochodu męża odwołującej, pozostają podnoszone w odwołaniu okoliczności dotyczące zaliczkowego pobrania kwoty 558 euro w miesiącu sierpniu, a pozostałej kwoty we wrześniu, gdyż jest to dochód jednorazowy, za pracę wykonywaną w jednym miesiącu, natomiast sposób realizacji zapłaty nie ma w sprawie znaczenia. Na uwzględnienie nie zasługuje również okoliczność odwołania, iż część dochodu (diety i koszt noclegu) nie wchodzi do opodatkowania, gdyż ustawa o pomocy społecznej w art. 8 ust. 3 zawiera definicję dochodu dla celów pomocy społecznej, stąd przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie mają do sprawy z tego zakresu zastosowania. Jednocześnie organ odwoławczy stwierdził, iż organ I instancji słusznie zauważył, że nieuprawianie gospodarstwa rolnego wyczerpuje dyspozycję art. 11 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, zgodnie z którym niewykorzystywanie własnych zasobów i możliwości zmierzających do poprawy swojej sytuacji bytowej, może być przyczyną odmowy przyznania świadczenia z pomocy społecznej. Dlatego też argument odwołania, jakoby uprawianie gruntów było nieopłacalne i przynosiło straty, nie zasługuje zdaniem organu na uwzględnienie, w sytuacji gdy rodzina ma możliwość czerpania korzyści z posiadania gospodarstwa rolnego, nawet na własne potrzeby. Na uwzględnienie nie zasługują także pozostałe argumenty zawarte w odwołaniu, dotyczące udzielenia odpowiedzi na pytania dotyczące prawidłowości przebiegu postępowania administracyjnego, jako że nie mają znaczenia i pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, E. N. i B. N. zarzucili organom I i II instancji błędną interpretację przepisów ustawy o pomocy społecznej i błędne wyliczenie kwoty faktycznego dochodu uzyskanego przez skarżących w listopadzie 2004 r. Wskazali, iż zgodnie ze stanem faktycznym skarżący uzyskał wynagrodzenie w postaci dwóch wpływów: w sierpniu w kwocie 550 euro i we wrześniu w kwocie 573,11 euro. Zdaniem skarżących, uznać należało iż kwota pobrana w sierpniu stanowiła przychód za miesiąc sierpień, a pobrana we wrześniu za wrzesień. Powołując się na przepis art. 7 ust. 14 ustawy o pomocy społecznej, skarżący wskazali, iż utrata pracy przez B. N., była zdarzeniem losowym, którego wystąpienie uprawniało ich do ubiegania się o pomoc społeczną. Odnośnie posiadanego gospodarstwa rolnego, wskazali natomiast iż określona na podstawie ustawy wysokość dochodu z tego tytułu odbiega od faktycznej wysokości dochodu jaki można uzyskać uprawiając gospodarstwo. W skardze podniesiono również, iż wszystkie dobra materialne jakie skarżący posiadają zostały przez nich nabyte za pieniądze uzyskane z pracy w [...], gdzie skarżący pracowali przez okres 10 lat. Podano również, iż koszt zakupu samochodu, jaki skarżący nabyli w ostatnim czasie, to łącznie kwota 1100 zł. Jak wskazano jest to kwota niewielka, a samochód jest skarżącym niezbędny, ponieważ wraz z nimi mieszka babcia skarżącego, która jako że posiada dysfunkcję ruchu oraz choruje na jaskrę ma kłopoty ze swobodnym poruszaniem się. Samochód został więc zakupiony w celu ułatwienia jej dojazdu do lekarza i na badania.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. wniosło o oddalenie skargi. Podtrzymało stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

skargę należało oddalić.

Na wstępie odnotować należy, iż postępowanie sądowoadministracyjne, jako oparte na zasadzie skargowości, może być wszczęte jedynie na żądanie uprawnionego podmiotu. Zgodnie z art. 50 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym, jak również podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.

Kryterium "interesu prawnego" wymaga stwierdzenia związku pomiędzy sferą indywidualnych praw i obowiązków, a aktem lub czynnością organu administracji. Znaczy to, że interes prawny, na którym oparta jest legitymacja do wniesienia skargi, posiada podmiot, który działa bezpośrednio we własnym imieniu i ma roszczenie o przyznanie uprawnienia lub zwolnienie z nałożonego obowiązku (por. wyrok NSA z 3 czerwca 1996 r., II SA 74/96; ONSA 1997/2/89). W ocenie składu orzekającego B. N., mimo że nie był adresatem decyzji obu instancji, był uprawniony do wniesienia skargi. Rozstrzygano sprawę przysługiwania rodzinie wnioskodawczyni prawa do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (art. 8 ust.1 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej). Skoro rozstrzygano o uprawnieniach m.in. B. N., to miał on interes prawny we wniesieniu skargi.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Kontrola legalności zaskarżonej decyzji wykazała, że decyzja ta odpowiada wymogom prawa.

Dalsze rozważania poprzedzić należy przypomnieniem, że we wniosku z dnia 7 grudnia 2004 r. E. N. zawarła żądanie udzielenia jej pomocy finansowej. Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.) prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej przysługuje rodzinie, której dochód nie przekracza sumy kwot kryterium dochodowego na osobę w rodzinie, zwanej dalej "kryterium dochodowym rodziny", przy jednoczesnym wystąpieniu co najmniej jednego z powodów wymienionych w art. 7 pkt 2 – 15 lub innych okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy społecznej. Zgodnie z ustawą kryterium dochodowe na osobę w rodzinie nie może przekraczać kwoty 316 zł. Aby świadczenie pieniężne z pomocy społecznej mogło zostać przyznane, dochód rodziny nie może przekracza określonego przez ustawę kryterium dochodowego, przy jednoczesnym wystąpieniu jednej z wskazanych przez ustawodawcę okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy.

W zaskarżonej decyzji, organ odwoławczy prawidłowo uznał, iż w przypadku rodziny skarżącej nie występują powody wymienione w art. 7 ustawy o pomocy społecznej, od których wystąpienia uzależnione jest udzielenie pomocy społecznej. Skarżąca nie posiada statusu osoby bezrobotnej. W ustawie o pomocy społecznej z 2004 r. nie zdefiniowano pojęcia bezrobocia. Nie można także konstruować definicji bezrobocia posługując się, a contrario, definicją osoby zatrudnionej, zawartą w art. 6 pkt 11 tejże ustawy. W tej sytuacji uprawnione wydaje się sięgnięcie do określeń zawartych w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz.1001 ze zm.). E. N. jest zarejestrowana jako osoba poszukująca pracy. Wobec brzmienia art. 2 ust.1 pkt 1 i pkt 22 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, nie można utożsamiać pojęcia bezrobotnego i osoby poszukującej pracy. Podobnie różnił się status bezrobotnego i poszukującego pracy pod rządami ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, kiedy to skarżąca została zarejestrowana jako osoba poszukująca pracy, w dniu 18 listopada 2002 r. (por. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2002 r., sygn. akt II SA 4174 / 01, niepublikowany, treść przytoczona w Systemie Informacji Prawnej LEX nr 83729). Przesłanka bezrobocia nie została spełniona także w odniesieniu do B. N. Z mocy przepisu art. 2 ust.1 pkt 2d ustawy o promocji zatrudnienia (...) statusu bezrobotnego nie może uzyskać właściciel nieruchomości rolnej o powierzchni użytków rolnych przekraczającej 2 ha przeliczeniowe. Tytuł prawny B. N. do nieruchomości rolnej i nieposiadanie przezeń statusu bezrobotnego są bezsporne.

Nie zachodzi także powód udzielenia skarżącym pomocy społecznej sformułowany w art. 7 pkt 14 ustawy o pomocy społecznej z 2004 r. Utrata pracy przez skarżącego nie jest okolicznością zaliczaną do zdarzeń losowych. Utrata pracy może być rozważana jako przyczyna udzielenia pomocy społecznej, jeśli w jej następstwie dojdzie do bezrobocia, w rozumieniu art. 7 pkt 4 omawianej ustawy o pomocy społecznej. Kwestie związane z zatrudnieniem lub jego brakiem nie podlegają regulacji art. 7 pkt 14, skoro są przedmiotem unormowania zawartego w art. 7 pkt 4 ustawy o pomocy społecznej. W postępowaniu administracyjnym nie ustalono, aby zachodziła także którakolwiek z innych, nieomówionych dotąd przyczyn wymienionych w art., 7 pkt 2 – 15 ustawy o pomocy społecznej. Już to ustalenie wystarcza, przy brzmieniu art. 8 ust.1 ustawy, wymagającym kumulatywnego zaistnienia przesłanek z art. 7 pkt 2 – 15 oraz osiągnięcia dochodu nieprzekraczającego kryterium dochodowego, do odmowy przyznania pomocy społecznej.

Prawidłowe jest ustalenie o braku podstaw do przyjęcia, iż rodzina skarżących dotknięta jest ubóstwem (art. 7 pkt 1 ustawy). Ustalenie to, poczynione w oparciu o obszernie zebrany i rozpatrzony materiał dowodowy, w szczególności wywiad środowiskowy, nie nosi cechy dowolności. Wywiad środowiskowy jest poprawny z punktu widzenia formalnego. Przeprowadzony został w oparciu o obowiązujące jeszcze wówczas, z mocy art. 159 ustawy o pomocy społecznej z 2004 r., rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 września 2001 r. w sprawie wywiadu środowiskowego (rodzinnego) oraz rodzajów dokumentów wymaganych do przyznania renty socjalnej (Dz. U. Nr 114, poz.1220). Merytoryczne treści zawarte w tym wywiadzie odzwierciedlają stan faktyczny. W omawianym zakresie, a więc co do ewentualnego ubóstwa rodziny skarżących, istotny jest rzeczywisty stan gospodarstwa domowego i jego wyposażenia, a nie ustalenie przyczyny tego stanu (wieloletni wysiłek skarżących). Polemika skarżących z ustaleniami wywiadu zmierza do wykazania, że skoro sami, poprzez wyrzeczenia, wyremontowali dom i starali się zapewnić rodzinie odpowiedni standard życiowy, to zasługują na pomoc organów powołanych do udzielania pomocy społecznej. Tego typu rozumowanie nie podważa, jak już zasygnalizowano, ustaleń wywiadu środowiskowego i innych ustaleń organów, a nadto nie mieści się w celach i zadaniach sformułowanych w art. 2 i art. 3 ustawy o pomocy społecznej. Rodzina skarżących nie tylko nie jest uboga, w rozumieniu art. 7 pkt 1 ustawy, ale nie spełnia również kryterium dochodowego uprawniającego do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej. W zaskarżonej decyzji wykazano, iż dochód tej rodziny z miesiąca listopada 2004 r. wyniósł 1 420,28 zł. Prawidłowo zatem uznano, iż przy obowiązującym dla tej rodziny kryterium dochodowym w kwocie 948 zł, ustalonym zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej, kwota ta przewyższa kwotę kryterium dochodowego rodziny, uprawniającą stronę do otrzymania świadczeń z pomocy społecznej.

Nie można zgodzić się z zarzutem skarżących, iż dochód rodziny został przez organy nieprawidłowo wyliczony. W toku postępowaniu ustalono, iż B. N. uzyskał przychód z tytułu pracy w [...] w sierpniu 2004 r., w kwocie 1661,91 euro brutto. Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej dochód rodziny z tego tytułu wyniósł 1488,01 euro. Jak bowiem stanowi ten przepis, kwotę dochodu oblicza się przez pomniejszenie przychodu o miesięczne obciążenia podatkiem dochodowym od osób fizycznych, składkami na ubezpieczenie zdrowotne oraz kwotą alimentów świadczonych na rzecz innych osób. Zauważyć należy, iż jak słusznie stwierdzono w zaskarżonej decyzji, do ustalenia dochodu dla celów pomocy społecznej nie znajdują zastosowania przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pomniejszenia przychodu określone są ściśle w art. 8 ust.3 pkt 1 – 3 ustawy. Do tych pomniejszeń nie należą ewentualne koszty uzyskania przychodu. Te ostatnie, według art. 8 ust.5 mogą pomniejszać przychód osób prowadzących działalność gospodarczą. Skarżący uzyskał przychód z wynagrodzenia za pracę, a nie z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Trafnie poza tym, w zaskarżonej decyzji przyjęto, że wypłacenie tylko części wynagrodzenia zaliczkowo w miesiącu za który wynagrodzenie przysługuje, a następnie wypłacenie pozostałej części w następnym miesiącu, nie zmienia faktu uzyskania całego przychodu w miesiącu świadczenia pracy – w tym przypadku w sierpniu 2004 r. W myśl art. 8 ust. 13 ustawy o pomocy społecznej kwotę dochodu B. N. z tytułu wynagrodzenia za pracę w [...], w sierpniu 2004 r., przeliczono na złote polskie. W ten sposób wyliczona kwota wyniosła 6 038,79 zł. Odnotować trzeba trafność skorygowania tego przeliczenia przez organ odwoławczy, który zastosował się do dyspozycji art. 8 ust.13 ustawy i przyjął średni kurs Narodowego Banku Polskiego z dnia wydania decyzji ([...]) Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 11 kwotę tę, jako że przewyższała ona pięciokrotność kwoty kryterium dochodowe rodziny, podzielono przez 12 miesięcy, uzyskując w ten sposób kwotę 503,23 zł. Przy wyliczaniu dochodu rodziny za miesiąc listopad kwota ta została doliczona do dochodu rodziny z tego miesiąca. Do dochodu rodziny organy były zobowiązane, zgodnie z art. 8 ust.9 ustawy o pomocy społecznej, doliczyć kwoty wynikające z ilości posiadanych przez B. N. hektarów przeliczeniowych gruntów rolnych i kwoty określonej ustawowo jako dochód z 1 ha przeliczeniowego. Dochód ten prawidłowo obliczono na kwotę 477,05 złotych miesięcznie. Do dochodu rodziny skarżących z listopada 2004 r. należało doliczyć także pożyczkę od znajomych w kwocie 400 złotych i pomoc uzyskaną od babci w kwocie 40 złotych. Tak obliczony dochód rodziny skarżących stanowił, w listopadzie 2004 r., kwotę 1 420,28 zł. Ponieważ wyliczony dochód był wyższy od kwoty 948 zł stanowiącej ustalone kryterium dochodowe rodziny, organy słusznie uznały, iż nie został spełniony, niezależnie od braku podstaw określonych w art. 7 pkt 2 – 15 ustawy, także drugi konieczny wymóg uprawniający do otrzymania świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, określony w art. 8 ust.1 pkt 3 ustawy – nieprzekroczenie kryterium dochodowego rodziny.

Wreszcie należy stwierdzić, że zaniechanie prowadzenia działalności rolniczej w gospodarstwie wyczerpuje dyspozycję art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. Skład orzekający podziela ugruntowany w orzecznictwie pogląd, według którego nieuprawianie gruntów należących do własnego gospodarstwa rolnego jest podstawą do przyjęcia, iż zachodzi co najmniej brak współdziałania rodziny w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej (por. wyrok NSA z dnia 22 września 1999 r., sygn. akt I SA 714 / 99, niepublikowany, treść przytoczona w Systemie Informacji Prawnej LEX nr 48598).

W opisanej sytuacji nierozważenie możliwości przyznania skarżącym pomocy finansowej specjalnej, przewidzianej przepisem art. 41 pkt 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej, możliwej do uzyskania mimo przekroczenia kryterium dochodowego, nie stanowiło naruszenia art. 102 ustawy. Nawet bowiem w przypadku wyłączenia warunku nieprzekroczenia kryterium dochodowego, przyznanie świadczeń pieniężnych (we wniosku zażądano pomocy finansowej) nie jest możliwe, gdy nie zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 7 pkt 2 – 15 ustawy oraz kiedy spełnione są przesłanki odmowy przewidziane w art. 11 ustawy o pomocy społecznej.

Zauważyć jeszcze należy, iż skoro przepisy prawa dokładnie określają warunki konieczne przyznania świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, to wyłączone jest w tym zakresie uznanie administracyjne. Uznanie takie pozostawiono organom co do wysokości niektórych świadczeń, na przykład zasiłku celowego, ale tylko w razie uprzedniego spełnienia przez stronę warunków koniecznych otrzymania świadczenia, które to warunki zostały wyżej przedstawione. Nie znajduje zatem żadnego uzasadnienia zarzut braku obiektywizmu organów, czy też pracowników socjalnych. W okolicznościach niniejszej sprawy rozstrzygnięcia zależały nie od uznania organów, ale od zaistnienia obiektywnych kryteriów, które organy były obowiązane uwzględnić.

Wobec powyższego, na mocy art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, oddalono skargę.