drukuj    zapisz    Powrót do listy

6300 Weryfikacja zgłoszeń celnych co do wartości celnej towaru, pochodzenia, klasyfikacji taryfowej; wymiar należności celny 6110 Podatek od towarów i usług, Celne prawo, Dyrektor Izby Celnej, Oddalono skargę kasacyjną, I GSK 1096/08 - Wyrok NSA z 2009-06-30, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I GSK 1096/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2009-06-30 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-12-16
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Kuba /przewodniczący sprawozdawca/
Janusz Zajda
Maria Lorych-Olszanowska
Symbol z opisem
6300 Weryfikacja zgłoszeń celnych co do wartości celnej towaru, pochodzenia, klasyfikacji taryfowej; wymiar należności celny
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne
Celne prawo
Sygn. powiązane
I SA/Go 777/07 - Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z 2008-06-10
I GZ 237/07 - Postanowienie NSA z 2007-12-13
Skarżony organ
Dyrektor Izby Celnej
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 1997 nr 137 poz 926 art. 122, 187 § 1 i art. 191
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.
Dz.U. 2001 nr 75 poz 802 art. 13 § 3 w zw. z art. 19 § 2 oraz art. 222 § 4
Ustawa z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny - t.j.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba (spr.) Sędzia NSA Janusz Zajda Sędzia NSA Maria Lorych-Olszanowska Protokolant Magdalena Rosik po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej T. K. – F. H. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. W. z dnia 10 czerwca 2008 r. sygn. akt I SA/Go 777/07 w sprawie ze skargi T. K. – F. H. A. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w R. z dnia [...] maja 2007 r. nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe oraz określenie kwoty podatku od towarów i usług oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. W. wyrokiem z dnia 10 czerwca 2008 r. o sygn. akt I SA/Go 777/07 oddalił skargę T. K. F. H. "A." na decyzję Dyrektora Izby Celnej w R. z dnia [...] maja 2007 r., nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe oraz określenia kwoty podatku od towarów i usług.

Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym sprawy.

W dniu [...] stycznia 2004 r., na podstawie dokumentu SAD nr [...], Agencja Celna P. S. M. C. H. W. S.A. w W., działając z upoważnienia T. K., dokonała zgłoszenia celnego tkanin z włókna poliestrowego. W zgłoszeniu zadeklarowano stawkę celną w wysokości 9 % oraz dołączono do niego świadectwa pochodzenia nr [...] z [...] grudnia 2003 r., nr [...] z [...] grudnia 2003 r. oraz nr [...] z [...] sierpnia 2002 r.

Naczelnik Urzędu Celnego w Ś. decyzją z dnia [...] lutego 2004 roku uznał zgłoszenie celne za nieprawidłowe w części dotyczącej wartości celnej towaru, wartości statystycznej oraz kwoty długu celnego i należnego podatku i dokonał ich ponownego obliczenia. Decyzja ta stała się ostateczna.

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2006 roku Naczelnik Urzędu Celnego w G. W. wznowił postępowanie celne i podatkowe. Powodem było nieotrzymanie w terminie 10 miesięcy odpowiedzi na wniosek o weryfikację, co do świadectwa pochodzenia nr [...] wystawionego w Chinach. Wniosek został wystosowany zgodnie z § 20 a ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia (Dz. U. Nr 130, poz. 851 ze zm.).

Naczelnik Urzędu Celnego w G. W., decyzją z [...] stycznia 2007 r., uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w Ś. z dnia [...] lutego 2005 r., w części dotyczącej zastosowania stawki celnej w poz. 1 zgłoszenia celnego oraz kwoty należności celnych przywozowych i ponownie dokonał wymiaru należności celnych przywozowych oraz podatku od towarów i usług z tytułu importu, zaś w pozostałej części utrzymał tę decyzję w mocy. Podstawą takiego rozstrzygnięcia było nieotrzymanie w terminie 10 miesięcy odpowiedzi na wniosek o weryfikację, odnośnie świadectwa pochodzenia nr [...], co powoduje, że dokument taki uznaje się za nieprawidłowy do potwierdzenia pochodzenia towaru.

Dyrektor Izby Celnej w R., po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] maja 2007 roku utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu organ podkreślił, że skoro nie otrzymano odpowiedzi w ciągu 10 miesięcy od dnia wysłania wniosku o weryfikację świadectwa nr 8260546, toteż zgodnie z § 20a ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r., świadectwo pochodzenia zostało uznane za nieautentyczne, a tym samym nie można było zastosować stawki celnej konwencyjnej w wysokości 9%. Jednocześnie uznał, że można ustalić, że krajem pochodzenia towaru są Chiny toteż możliwe jest zastosowanie stawki celnej autonomicznej lub konwencyjnej jeżeli jest wyższa niż stawka autonomiczna.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. W. oddalając skargę na powyższą decyzję wskazał, że zgodnie z przepisami art. 15 Kodeksu celnego niepreferencyjne pochodzenie towarów określa się w celu m. in. stosowania taryfy celnej, a reguły ustalania takiego pochodzenia określają art. 16 -19 tejże ustawy. Dokonywane jest ono przez organ celny na podstawie dowodu pochodzenia towarów (art. 19 § 1), przy czym Rada Ministrów została zobligowana do określenia w drodze rozporządzenia listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia. Rozporządzenie to zostało wydane w dniu 15 października 1997 r. i dotyczyło określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia (Dz. U. Nr 130, poz. 851 z późn. zm.). W §11 pkt 1 ustalono, iż pochodzenie towarów wymienionych w Wykazie nr 3 musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia. Do towarów wymienionych we wskazanym wyżej Wykazie nr 3, których pochodzenie nie zostało udokumentowane, należy stosować stawkę celną autonomiczną lub stawkę celną konwencyjną, jeśli ta jest wyższa od autonomicznej.

Bezspornym w sprawie jest, iż importowany przez skarżącego towar wymieniony jest w Wykazie nr 3. Świadectwo pochodzenia towaru jest zatem podstawą zastosowania właściwej stawki celnej w związku ze zróżnicowaniem stawek taryfy celnej. Winno ono, w myśl § 13 ust. 1 cyt. wyżej rozporządzenia, spełniać łącznie warunki wymieniane w tym przepisie.

Sąd wskazał, że na podstawie art. 83 Kodeksu celnego organ celny po zwolnieniu towaru, może kontrolować dokumenty i dane handlowe dotyczące operacji przywozu lub wywozu towarów objętych zgłoszeniem. Natomiast w myśl § 20 a ust. 1 cyt. wyżej rozporządzenia, w celu sprawdzenia autentyczności świadectwa pochodzenia towarów lub prawidłowości danych w nim zawartych organ celny może skierować je w celu weryfikacji do organu wystawiającego świadectwo. W niniejszej sprawie organ celny nie otrzymał odpowiedzi w terminie 10 miesięcy od dnia nadania wniosku o weryfikację świadectwa pochodzenia. Tym samym brak było podstaw do zastosowania stawki celnej konwencyjnej zgodnie z § 20a ust. 2 rozporządzenia RM z dnia 15 października 1997 roku w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towaru, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów których pochodzenia musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia.

Niezasadny jest zdaniem Sądu I instancji zarzut, iż rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji (wydane po wznowieniu) zostało wydane z naruszeniem art. 165 § 2 i § 3 Ordynacji podatkowej oraz zarzut wydania decyzji po upływie terminu przedawnienia określonego w art. 65 § 5 Kodeksu celnego. Również niezasadny jest zarzut braku upoważnienia organów celnych do występowania z wnioskiem o weryfikację świadectwa pochodzenia. Upoważnienie to wynika bowiem z przepisu art. 20a ust. 1 cyt. wyżej rozporządzenia z dnia 15 października 1997 roku wydanego w oparciu o delegację ustawową zawartą w art. 19 § 3 Kodeksu celnego.

Sąd I instancji zgodził się z organem celnym, że wobec braku odpowiedzi na skierowany wniosek o weryfikacje należało ustalić skutki takiego stanu rzeczy zgodnie z obowiązującym w tym zakresie § 20a ust. 1 rozporządzenia z dnia 15 października 1997 roku, co też organ uczynił.

Sąd przyznał rację skarżącemu, że decyzja organu celnego wydana została w oparciu o dokumenty w języku obcym nie przetłumaczone na język polski. Jednakże stwierdził, że uchybienie to nie miało wpływu na wynik sprawy.

T. K. złożył skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w G. W. oraz o zasądzenie od Dyrektora Izby Celnej w R. kosztów postępowania i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

1. przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy tj. przepisu art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 150 p.p.s.a. oraz art. 122, 187 § 1 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) przez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że organy celne nie dopuściły się przy wydawaniu decyzji naruszenia przepisów postępowania, co skutkowało oddaleniem skargi w związku z przyjęciem przez Sąd, że organy celne prawidłowo wydały skarżoną decyzję, po przeprowadzeniu wyczerpującego postępowania dowodowego, pomimo tego, iż w rzeczywistości brak było wyniku weryfikacji, bowiem w terminie 10 miesięcy nie został on nadesłany polskim organom celnym.

2. przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy tj. art. 141 § 4 p.p.s.a. przez zastosowanie przez Sąd pełnej dowolności w sposobie rozstrzygnięcia sprawy, czym Sąd naruszył zasadę prawdy obiektywnej nieprawidłowo uznając, że dokonane przez organy celne ustalenia nie były sprzeczne z treścią zgromadzonych w sprawie dowodów,

3. naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, w szczególności naruszenie art. 13 § 3 w zw. z art. 19 § 2 oraz art. 222 § 4 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny (tekst jednolity: Dz. U. z 2001 r. Nr 75, poz. 802, ze zm.), bowiem Sąd uznał, że zastosowanie preferencyjnych stawek celnych może wynikać wyłącznie ze świadectwa pochodzenia towarów.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Z treści art. 183 § 1 p.p.s.a. wynika, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, która zachodzi w przypadku zaistnienia jednej z przesłanek wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Wobec takich regulacji nie może budzić wątpliwości, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie i że uzasadnione jest odnoszenie się do poszczególnych zarzutów składających się na podstawy kasacyjne, wyznaczających zakres badania sprawy przez sąd drugiej instancji. Ponieważ składające się na podstawy kasacyjne zarzuty wyznaczają granice badania sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny, istotne znaczenie ma należyte ich sformułowanie. W szczególności, koniecznym warunkiem uznania, że strona powołuje się na jedną z podstaw kasacyjnych jest wskazanie, które przepisy zostały naruszone, na czym to naruszenie polegało oraz jaki mogło mieć wpływ na wynik sprawy (por. wyrok NSA z dnia 24 czerwca 2004 r., OSK 421/04, LEX nr 146732).

W pierwszej kolejności autor skargi kasacyjnej zarzucił naruszenie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 150 p.p.s.a. oraz art. 122, 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej przez niewłaściwe zastosowanie. Naruszenia powyższych przepisów skarżący upatruje w przyjęciu w zaskarżonym wyroku, że organy celne nie dopuściły się przy wydawaniu decyzji naruszenia przepisów postępowania, co skutkowało oddaleniem skargi w związku z przyjęciem przez Sąd, że organy celne prawidłowo wydały skarżoną decyzję, po przeprowadzeniu wyczerpującego postępowania dowodowego, pomimo tego, iż w rzeczywistości brak było wyniku weryfikacji, bowiem w terminie 10 miesięcy nie został on nadesłany polskim organom celnym.

Rozważając zasadność tego zarzutu odrębnie należy rozważyć dwie kwestie. Po pierwsze – czy zasadnie Sąd I instancji uznał, że organy celne nie dopuściły się przy wydawaniu decyzji naruszenia przepisów postępowania i prawidłowo wydały skarżoną decyzję, po przeprowadzeniu wyczerpującego postępowania dowodowego. Po drugie – jakie znaczenie ma brak wyniku weryfikacji świadectwa pochodzenia w terminie 10 miesięcy.

Odnośnie pierwszej ze wskazanych powyżej kwestii należy wskazać, że zgodnie z treścią przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W świetle tego przepisu zatem tylko naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, uzasadnia uchylenie zaskarżonej decyzji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzuty skargi kasacyjnej w tym zakresie są bezzasadne, gdyż ustalenia co do faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, w szczególności braku odpowiedzi w terminie 10 miesięcy od wysłania wniosku do organu, do którego skierowano świadectwo pochodzenia celem jego weryfikacji - zostały dokonane w sposób prawidłowy, a ich ocena nie może być uznana za niezgodną z prawem.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd powinien dążyć do wyjaśnienia kwestii pochodzenia towarów innymi metodami. Należy jednak wskazać, że uszło uwadze kasatora, iż pochodzenie towaru zostało ustalone za pomocą innych metod. Organy celne wskazały bowiem, że z załączonych do zgłoszenia celnego dokumentów bezspornie wynika, iż krajem pochodzenia towaru objętego przedmiotowym świadectwem pochodzenia są Chiny, a Sąd I instancji zaakceptował te ustalenia.

Z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, że jej autor upatruje naruszenia prawa w tym, że Dyrektor Urzędu Celnego w R. nie był uprawniony do występowania z wnioskiem o weryfikację świadectwa pochodzenia, co w konsekwencji miało prowadzić do nielegalnego uzyskania dowodu. Odnosząc się do tego zarzutu w pierwszym rzędzie Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że Sąd I instancji przytoczył § 20a ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia, jako zasadniczą podstawę prawną pozwalającą na weryfikację świadectwa pochodzenia z udziałem podmiotu wystawiającego świadectwa. Jeżeli uznać, że powołanie tego przepisu nie w pełni stanowi odpowiedź na zarzuty, to przyjąć należy, że uchybienie takie nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela argumentacji skargi kasacyjnej co do konieczności badania uprawnień podmiotu zagranicznego w zakresie wydawania świadectw pochodzenia i udzielania odpowiedzi polskim organom celnym. Oczywiste jest, że o udzielenie informacji co do autentyczności świadectw pochodzenia towarów zwracać się należy, o ile to możliwe, do podmiotu wskazywanego jako ten, który świadectwo wydał. Zasady dopuszczalnego badania wiarygodności uzyskanej odpowiedzi nie są zależne od pozycji tak wybranego podmiotu. Wskazywana w uzasadnieniu skargi kasacyjnej możliwość żądania legalizacji świadectw pochodzenia na podstawie art. 270 § 2 Kodeksu celnego pozostaje bez związku z zagadnieniem oceny mocy dowodowej odpowiedzi uzyskanej w trybie § 20a ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania poprzez przyjęcie w zaskarżonym wyroku, że organy celne prawidłowo wydały skarżoną decyzję, pomimo tego, iż w rzeczywistości brak było wyniku weryfikacji świadectwa pochodzenia, należy stwierdzić, że zarzut ten jest wadliwie skonstruowany. Stan faktyczny w tej kwestii jest bezsporny – w terminie 10 miesięcy nie uzyskano odpowiedzi dotyczącej świadectwa pochodzenia. W związku z powyższym organ zastosował § 20a ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r., który stanowi, że jeżeli organ, do którego skierowano świadectwo w celu jego weryfikacji, nie udzieli odpowiedzi w terminie 10 miesięcy od dnia wysłania wniosku o weryfikację lub udzielona odpowiedź nie będzie zawierała informacji pozwalających na stwierdzenie, że weryfikowany dokument jest autentyczny i zawiera prawidłowe dane, dokument uznaje się za nieprawidłowy do potwierdzenia pochodzenia towaru Strona próbuje jednak podważyć. Zatem powyższy zarzut, sformułowany jako zarzut procesowy, nie wymaga odniesienia, bo nie dotyczy naruszeń procesowych, a tylko takie mieszczą się w podstawie kasacyjnej z art. 174 pkt. 2 p.p.s.a. Oznacza to, że nie można naruszeń prawa procesowego uzasadniać naruszeniem prawa materialnego.

W pkt. 2 skargi kasacyjnej zarzucono zaskarżonemu wyrokowi naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. przez zastosowanie przez Sąd pełnej dowolności w sposobie rozstrzygnięcia sprawy, czym - w ocenie kasatora - Sąd naruszył zasadę prawdy obiektywnej nieprawidłowo uznając, że dokonane przez organy celne ustalenia nie były sprzeczne z treścią zgromadzonych w sprawie dowodów. Odnosząc się do tego zarzutu wskazać należy, że w art. 141 § 4 p.p.s.a. ustawodawca określa niezbędne składniki uzasadnienia wyroku. Zarzut naruszenia tego przepisu może być tylko wtedy skuteczny jako zarzut kasacyjny, gdy uzasadnienie wyroku sporządzone jest w sposób uniemożliwiający kontrolę instancyjną, w szczególności gdy nie zawiera któregoś z elementów konstrukcyjnych wymienionych w omawianym przepisie (por. J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa, 2008 r., str. 349 – 351). Zarzutem naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. nie można skutecznie podważyć oceny sądu w zakresie prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych przez organ administracji publicznej. Inaczej mówiąc, nawet błędne stanowisko sądu w zakresie aprobaty dokonanych przez organ ustaleń, nie narusza art. 141 § 4 p.p.s.a. Analizując treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku, należy stwierdzić, że zawiera ono zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną oraz jej wyjaśnienie. Zatem zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. jest nieuzasadniony.

W ostatnim zarzucie skargi kasacyjnej wskazano na naruszenie art. 13 § 3 w zw. z art. 19 § 2 oraz art. 222 § 4 Kodeksu celnego poprzez uznanie przez Sąd I instancji, że zastosowanie preferencyjnych stawek celnych może wynikać wyłącznie ze świadectwa pochodzenia towarów. Nieuprawnione jest twierdzenie kasatora jakoby Sąd I instancji uznał, że zastosowanie preferencyjnych stawek celnych może wynikać wyłącznie ze świadectwa pochodzenia towarów. Sąd I instancji nie rozważał bowiem reguł stosowania preferencyjnych stawek celnych, wskazał jedynie, że Taryfa celna określa stawki celne konwencyjne, autonomiczne, preferencyjne, obniżone i ryczałtowe. Następnie wskazał, że do towarów wymienionych w Wykazie nr 3, których pochodzenie nie zostało udokumentowane, należy stosować stawkę celną autonomiczną lub stawkę celną konwencyjną, jeśli ta jest wyższa od autonomicznej. Przedmiotem rozważań Sądu w ogóle nie było zastosowanie preferencyjnej stawki celnej, dlatego zarzut skargi kasacyjnej jest nieuprawniony.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.

-----------------------

9



Powered by SoftProdukt