Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędziowie Joanna Kabat-Rembelska (spr.) NSA Krystyna Anna Stec Protokolant Anna Fyda-Kawula po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej I. H. – P. W. "H." I. – E. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. z dnia 19 lipca 2007 r. sygn. akt III SA/Po 761/05 w sprawie ze skargi I. H. – P. W. "H." I. – E. na postanowienie Dyrektora Izby Celnej w P. z dnia [...] października 2005 r. nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności zażalenia w sprawie dotyczącej obciążenia kosztami postępowania celnego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. wyrokiem z dnia 19 lipca 2007r., sygn. akt III SA/Po 761/05 oddalił skargę I. H. na postanowienie Dyrektora Izby Celnej w P. z dnia [...] października 2005 r., nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności zażalenia w sprawie obciążenia kosztami postępowania celnego.

Sąd orzekał w następującym stanie sprawy.

Dyrektor Izby Celnej w P. postanowieniem z dnia [...] października 2005 r., Nr [...] stwierdził niedopuszczalność zażalenia z dnia [...] marca 2005 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Celnego w L. nr [...] z dnia [...] lutego 2005 r.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że postanowieniem z dnia [...] lutego 2005 r. Naczelnik Urzędu Celnego w L. obciążył I. H. kosztami postępowania celnego w kwocie 44 zł - z tytułu urzędowego tłumaczenia pisma władz chińskich z dnia [...] października 2003 r. Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł pełnomocnik skarżącego radca prawny B. F. Z uwagi na treść art. 254 § 2 Kodeksu celnego, nakładającego na przedstawiciela strony obowiązek dołączenia do akt oryginału lub urzędowo potwierdzonego odpisu pełnomocnictwa oraz obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. a, art. 6 pkt 4 ustawy z dnia 9 września 2000 r. - o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 86, poz. 960 ze zm.) organ pismem z dnia [...] kwietnia 2005 r. wezwał przedstawiciela strony do nadesłania w terminie 7 dni upoważnienia informując go, że powinno ono zostać opłacone opłatą skarbową z znakach skarbowych w wysokości 15 zł. Po bezskutecznym upływie 7-dniowego terminu organ stwierdził niedopuszczalność zażalenia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżący domagał się uchylenia postanowienia Dyrektora Izby Celnej w P. z [...] października 2005 r. wskazując, że pismem z dnia [...] grudnia 2004 r. przedłożone zostało pełnomocnictwo ogólne do reprezentowania strony przed Naczelnikiem Urzędu Celnego w L.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. podniósł, że zażalenie z dnia [...] marca 2005 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Celnego w L. obciążające stronę kosztami postępowania celnego wniósł radca prawny B. F., w którym to zażaleniu oświadczył, iż działa w imieniu i na rzecz strony postępowania – I. H. Wraz z zażaleniem nie został przedłożony do akt przez pełnomocnika oryginał lub urzędowo poświadczony odpis upoważnienia ani odpis upoważnienia uwierzytelniony przez samego radcę prawnego.

Zdaniem Sądu, zasadnie zatem organ odwoławczy, aby stwierdzić, czy zażalenie zostało wniesione przez prawidłowo umocowanego pełnomocnika, wezwał radcę prawnego B. F. o uzupełnienie braku formalnego zażalenia poprzez przedłożenie w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma pełnomocnictwa udzielonego przez I. H., w którym to pełnomocnictwie należało określić rodzaj udzielonego przedstawicielstwa oraz zakres czynności.

Sąd I instancji zauważył, że zgodnie bowiem z art. 254 § 1 i § 2 Kodeksu celnego organ może żądać od przedstawiciela pisemnego upoważnienia, określającego rodzaj udzielonego przedstawicielstwa oraz zakres czynności, do których jest upoważniony. Obowiązkiem przedstawiciela jest dołączenie do akt oryginału lub odpisu upoważnienia. W ocenie Sądu organ celny prawidłowo przyjął, iż pismo strony z dnia [...] grudnia 2004 r. skierowane do Naczelnika Urzędu Celnego w L. informujące organ I instancji, iż ustanowiła pełnomocnika w osobie radcy prawnego B. F. nie jest spełnieniem wymogów określonych w art. 254 § 1 i § 2 Kodeksu celnego. Obowiązek przedłożenia stosownego pełnomocnictwa, z którego będzie wynikał jego zakres podmiotowy i przedmiotowy ciąży na pełnomocniku strony. Zdaniem WSA, nieuzupełnienie braku formalnego zażalenia w sposób wskazany w piśmie z dnia [...] kwietnia 2005 r., doręczonym w dniu [...] kwietnia 2005 r. stawiło podstawę do stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia - zgodnie z dyspozycją art. 228 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Sąd stwierdził także, że w jego ocenie bezpodstawny jest zarzut skargi, iż organ celny w zaistniałej sytuacji winien wezwać samą stronę do podpisania zażalenia, ponieważ obowiązek taki ciążyłby na organie celnym w przypadku stwierdzenia wniesienia zażalenia przez osobę nieuprawnioną do pełnienia czynności przedstawiciela, tj. osobę inną niż wskazane w art. 253 § 2 pkt 1 Kodeksu celnego.

W skardze kasacyjnej I. H. zaskarżył w całości powyższy wyrok, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonemu wyrokowi strona skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

I. art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm., dalej: p.u.s.a.) i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej: p.p.s.a.) poprzez dokonanie niewłaściwej oceny stanu faktycznego i prawnego sprawy polegające na niestwierdzeniu istotnego naruszenia (w toku postępowania administracyjnego będącego przedmiotem skargi podlegającej rozpoznaniu) przepisów:

a. art. 123 § 1 oraz art. 165 § 2 i 4 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 262 Kodeksu celnego, które polegało na tym, że:

1) strona została pozbawiona możliwości wzięcia udziału w przeprowadzonej przez organ celny (przy współpracy z jednostkami organizacyjnymi państwa eksportera) kontroli autentyczności świadectwa pochodzenia importowanych towarów,

2) organ celny w chwili powzięcia uzasadnionych wątpliwości co do autentyczności przedstawionego przez stronę świadectwa pochodzenia towarów winien wszcząć postępowanie w sprawie - wydać postanowienie o wszczęciu postępowania z urzędu i doręczyć je stronie oraz umożliwić jej czynny udział w trakcie prowadzonych czynności związanych z wystąpieniem o weryfikację autentyczności świadectwa pochodzenia towaru, które to naruszenie miało tak istotny wpływ na wynik postępowania, że ustawodawca uznał tego typu uchybienie za na tyle istotne, iż może być podstawą do wznowienia postępowania w sprawie zakończonej prawomocną decyzją;

b. art. 122 i art. 194 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 262 Kodeksu celnego, które polegało na tym, że:

1) jeżeli zastosowane w sprawie rozporządzenie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia, nie reguluje procedury współpracy z organem pozaeuropejskiego państwa obcego nie oznacza to absolutnej dowolności postępowania polskich organów celnych w tym zakresie,

2) zasady proceduralne określone w Ordynacji podatkowej zostały w całości pominięte,

3) organ celny stosując rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia nie wykazał, czy zwrócił się do właściwego organu państwa obcego i zgodnie z obowiązującą w tym zakresie procedurą,

4) nie ma pewności, czy odpowiedź organu państwa eksportera została sporządzona w formie przewidzianej przez miejscowe prawo oraz w ramach kompetencji osób, które je wystawiły,

5) nie wyjaśniono, czy organ państwa eksportera, który udzielił odpowiedzi na zapytanie polskiego organu celnego jest uprawniony do weryfikacji świadectwa zgodnie z regułami obowiązującymi w państwie eksportera, bowiem polski organ celny powinien zażądać legalizacji oświadczenia organu państwa eksportera co najmniej przez polski urząd konsularny w państwie eksportera,

6) pominięto okoliczność, że dokumentowi przesłanemu przez organ państwa eksportera, który udzielił odpowiedzi na zapytanie polskiego organu celnego, przysługuje jedynie domniemanie zgodności z prawdą okoliczności w nich stwierdzonych, które może być obalone przeciwdowodem, a skarżący złożył wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego (art. 194 § 3 Ordynacji podatkowej), jednak Sąd I instancji (podobnie jak organy celne) uznał, że postępowanie w tym zakresie byłoby zbędne, czym zamknął stronie jedyną możliwą drogę do wykazania swoich racji, w sytuacji gdy organy celne wydające decyzje w sprawie oparły się jedynie na stanowisku jednostki organizacyjnej państwa eksportera stwierdzającego arbitralnie (bez wskazania zastosowanego sposobu postępowania dla zajęcia stanowiska) fakt sfałszowania pieczęci,

c. art. 121 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 262 Kodeksu celnego, które polegało na tym, że organy celne dysponując wzorami pieczęci organów państwa eksportera, powziąwszy wątpliwość co do autentyczności pieczęci winny najszybciej jak tylko jest to możliwe zwrócić się do strony postępowania, w celu wyjaśnienia wątpliwości, i to tym bardziej, że kraj eksportera jest położony w kręgu innej kultury prawnej,

d. art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 262 Kodeksu celnego, które polegało na tym, że:

1) został błędnie rozłożony ciężar przeprowadzenia dowodów istotnych dla rozpoznania sprawy w szczególności w zakresie sposobu i zakresu ustalenia podstawy do naliczenia importerowi odsetek wyrównawczych (art. 222 § 4 Kodeksu celnego w brzmieniu obowiązującym w dacie wprowadzenia towaru na obszar Polski) oraz możliwości zastosowania autonomicznej stawki celnej podwyższonej o 100% w oparciu o ust. 11 Części pierwszej Postanowień wstępnych do Taryfy celnej — A Stawki celne,

2) organy celne wystąpiły do organów państwa eksportera w indywidualnej sprawie z zakresu administracji bez uprzedniego wszczęcia postępowania w sprawie (w trybie przewidzianym art. 165 § 2 i 4 Ordynacji podatkowej),

e. art. 192 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 262 Kodeksu celnego, które polegało na pozbawieniu strony możliwości wzięcia udziału w przeprowadzeniu dowodu na etapie postępowania w jakim prowadzone było ono przez organy państwa eksportera, przez co złamana została reguła, że okoliczność faktyczna może być uznana za udowodnioną, jeżeli strona miała możliwość wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów,

II. art. 1 § 2 p.u.s.a. i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. poprzez dokonanie niewłaściwej oceny stanu faktycznego i prawnego sprawy polegające na niestwierdzeniu naruszenia (w toku postępowania administracyjnego będącego przedmiotem skargi, podlegającej rozpoznaniu) przepisów prawa materialnego:

1) art. 222 § 4 Kodeksu celnego (w brzmieniu obowiązującym w dacie wprowadzenia towaru na obszar Polski) poprzez przyjęcie, że zaistniały przesłanki do zastosowania w stosunku do importera odsetek wyrównawczych pomimo niewykazania, aby importer osiągnął korzyść finansową,

2) przyjęcie, że w sprawie ma zastosowanie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 sierpnia 2003 r. w sprawie odsetek wyrównawczych, podczas gdy zastosowanie w sprawie winny mieć przepisy obowiązujące w dacie dopuszczenia towaru na obszar Polski, tj. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 listopada 1997 r. w sprawie określenia wypadków i warunków pobierania odsetek wyrównawczych oraz sposobu ich naliczania;

3) zastosowanie w sprawie § 22a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczególnych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia, podczas gdy przepis ten jest niezgodny z art. 2 i art. 92 ust. 2 Konstytucji RP, a nawet gdyby przyjąć, że on obowiązuje to nie upoważnia on organu celnego do pominięcia procedury wyjaśnienia czy uzyskany od organu państwa eksportera dokument wystawiony został zgodnie z przepisami prawa obowiązującego w kraju eksportera (legalizacji);

4) przyjęcie, że w sprawie może być zastosowany § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie ustanowienia taryfy celnej w zakresie jakim dotyczy on stawki celnej autonomicznej w sytuacji, gdy przepis ten jest niezgodny z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji RP,

5) przyjęcie, że w stanie faktycznym sprawy zastosowanie znajduje ust. 11 Części pierwszej Postanowień wstępnych do Taryfy celnej – A Stawki celne przewidujący możliwości zastosowania autonomicznej stawki celnej podwyższonej o 100%.

III. art. 1 § 2 p.u.s.a. i art. 134 p.p.s.a., poprzez nierozpatrzenie wszystkich zarzutów objętych złożoną w sprawie skargą oraz ograniczenie rozpoznania do zarzutów skargi, a nie do granic danej sprawy:

a) nierozpatrzenie zarzutu naruszenia w toku postępowania celnego art. 123 § 1 oraz art. 165 § 2 i 4 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 262 Kodeksu celnego, które polegało na tym, że:

1) strona została pozbawiona możliwości wzięcia udziału w przeprowadzonej przez organ celny (przy współpracy z jednostkami organizacyjnymi państwa eksportera) kontroli autentyczności świadectwa pochodzenia importowanych towarów,

2) organ celny w chwili powzięcia uzasadnionych wątpliwości co do autentyczności przedstawionego przez stronę świadectwa pochodzenia towarów winien wszcząć postępowanie w sprawie - wydać postanowienie o wszczęciu postępowania z urzędu i doręczyć je stronie oraz umożliwić jej czynny udział w trakcie prowadzonych czynności związanych z wystąpieniem o weryfikację autentyczności świadectwa pochodzenia towaru,

b) nierozpatrzenie zarzutu naruszenia w toku postępowania celnego art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 262 Kodeksu celnego, które polegało na naruszeniu zasad doręczania pism i decyzji ustanowionemu przez stronę pełnomocnikowi;

c) nierozpatrzenie zarzutu naruszenia w toku postępowania celnego art. 121 Ordynacji podatkowej w związku z art. 262 Kodeksu celnego, które polegało na niepoinformowaniu strony niezwłocznie o tym, że przedłożone przez nią w toku postępowania celnego (już na etapie zgłoszenia celnego) dokumenty mogą budzić wątpliwość co do ich autentyczności w sytuacji gdy organy celne dysponują wzorami druków i pieczęci obcych organów celnych i mogą je bez problemu porównać z drukami i pieczęciami przedstawianymi przez importera;

d) pominięcia okoliczności, że decyzje organów celnych wydane w sprawie co do odsetek wyrównawczych (niezależnie od tego czy w sprawie ma zastosowanie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 sierpnia 2003 r. w sprawie odsetek wyrównawczych czy też rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 listopada 1997 r. w sprawie określenia wypadków i warunków pobierania odsetek wyrównawczych oraz sposobu ich naliczania) nie wskazują precyzyjnie daty początkowej i daty końcowej ich naliczania ani też nie wskazują precyzyjnie kwoty od jakiej podlegają naliczeniu bądź wskazują ją błędnie, co powoduje, że strona nie ma możliwości weryfikacji odsetek wyrównawczych co do wysokości;

e) pominięcie okoliczności, że w niniejszej sprawie zastosowanie mają następujące przepisy:

1) art. 222 § 4 Kodeksu celnego w brzmieniu obowiązującym w dacie wprowadzenia towaru przez importera na obszar Polski, który to przepis ma istotny wpływ na rozłożenie ciężaru dowodowego pomiędzy stroną a organem,

2) rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 listopada 1997 r. w sprawie określenia wypadków i warunków pobierania odsetek wyrównawczych oraz sposobu ich naliczania obowiązujące w dacie dopuszczenia towaru na obszar Polski a nie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 sierpnia 2003 r. w sprawie odsetek wyrównawczych obowiązujące w dacie wydawania objętych zaskarżeniem decyzji.

Ponadto skarżący zarzucił niezgodność przepisu § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie ustanowienia Taryfy Celnej (Dz. U. Nr 146, poz. 1639 ze zm.) oraz § 20a rozporządzenia z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia (Dz. U. Nr 130, poz. 851 ze zm.) z art. 217 w zw. z. art. 84, art. 92 ust. 1, art. 2, art. 7, art. 87 ust. 1 w zw. z art. 91 oraz art. 64 ust. 3 Konstytucji RP w zakresie w jakim:

1. przepis § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie ustanowienia Taryfy Celnej narusza art. 217 w zw. z art. 84 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie w jakim ustala on wysokość stawki autonomicznej, albowiem:

a) ustala stawkę daniny publicznej pomimo, że stawka daniny publicznej powinna być regulowana aktem prawnym rangi ustawowej,

b) wydany został na podstawie przepisu nie zawierającego odpowiednich wytycznych co do ustalenia stawki daniny publicznej.

2. przepis § 1 ww. rozporządzenia narusza art. 217 w zw. z art. 84 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie w jakim nakazuje organowi celnemu w stosunku do towarów, dla których nie można ustalić kraju lub regionu pochodzenia towaru, stosować stawkę celną autonomiczną podwyższoną o 100% jeżeli jest wyższa od stawki autonomicznej, albowiem:

a) ustala on stawkę daniny publicznej mającej wyraźny charakter represyjny,

b) stawka daniny publicznej o charakterze represyjnym winna być regulowana aktem prawnym rangi ustawowej,

c) wydany został na podstawie przepisu niezawierającego odpowiednich wytycznych do jego wydania.

3. przepis § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11.12.2001r. w sprawie ustanowienia Taryfy Celnej (Dz.U. Nr 146, poz. 1639 ze zm.) narusza art. 7 Konstytucji RP, w zakresie w jakim poprzez brak przejrzystości i jednoznaczności przepisów zezwala organom celnym na arbitralność i dowolność prowadzenia postępowania celnego, albowiem:

ustanawia wewnętrznie sprzeczne i niejednoznaczne przepisy, które urągają zasadom prawidłowej legislacji;

zezwala organom celnym na takie prowadzenie postępowania, które z uwagi na brak przejrzystości przepisów umyka kontroli instancyjnej co do prawidłowości wydanej decyzji.

przepis § 20a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia (Dz.U. Nr 130, poz. 851 ze zm.) narusza art. 92 ust. 1 Konstytucji RP, albowiem wydany został z naruszeniem zasad przyzwoitej legislacji.

przepis § 20a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia (Dz. U. Nr 130, poz. 851 ze zm.) narusza art. 2 Konstytucji RP (w zakresie, w jakim łamie on zasadę demokratycznego państwa prawa) albowiem przewiduje on takie ukształtowanie procedury postępowania administracyjnego, które pozbawia stronę możliwości czynnego udziału w tym postępowaniu na każdym jego etapie.

przepis § 20a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 1997 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia (Dz.U. Nr 130, poz. 851 ze zm.) narusza art. 87 ust. 1 w zw. z art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie w jakim łamie on zasadę bezpośredniego stosowania bezpośrednio skutecznych przepisów prawa wspólnotowego, a zwłaszcza art. 220 Wspólnotowego Kodeksu Celnego oraz art. 83 Rozporządzenia Wykonawczego do Wspólnotowego Kodeksu Celnego, albowiem:

przewiduje on takie ukształtowanie procedury postępowania dotyczącego weryfikacji świadectwa pochodzenia towaru, w której rozstrzygnięcie opierane jest na odpowiedzi udzielonej przez podmiot państwa trzeciego, o którym organ nie wiedział, czy jest podmiotem do tego uprawnionym, co jest zakazane na gruncie prawa wspólnotowego;

przewiduje on takie ukształtowanie procedury postępowania dotyczącego weryfikacji świadectwa pochodzenia towaru, w której pozbawia się stronę możliwości wywodzenia korzystnych dla niej skutków prawnych z faktu powoływania się na jej dobrą wiarę, co jest zakazane na gruncie prawa wspólnotowego;

przewiduje on takie ukształtowanie procedury postępowania dotyczącego weryfikacji świadectwa pochodzenia towaru, w której ta weryfikacja przeprowadzona zostaje niezgodnie z bezpośrednio skutecznymi przepisami prawa wspólnotowego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 176 p.p.s.a. skarga kasacyjna powinna czynić zadość

wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać

oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w

całości czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie,

wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego

uchylenia lub zmiany. Z kolei art. 183 § 1 p.p.s.a. obliguje Naczelny Sąd Administracyjny do rozpoznania sprawy w granicach skargi kasacyjnej. Zasada związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej

oznacza pełne związanie podstawami zaskarżenia wskazanymi w skardze

kasacyjnej, które determinują kierunek kontroli zaskarżonego orzeczenia. Naczelny Sąd Administracyjny nie może z własnej inicjatywy podjąć żadnych czynności w celu ustalenia innych - poza przedstawionymi w skardze kasacyjnej - wad zaskarżonego orzeczenia i musi skoncentrować swoją uwagę wyłącznie na weryfikacji zarzutów sformułowanych w skardze kasacyjnej. W odniesieniu do powyższego wymaga podkreślenia, że zarzuty podnoszone w skardze kasacyjnej, muszą w pełni korespondować z kontrolowanym orzeczeniem, w tym z jego przedmiotem.

Na wstępie zaznaczyć należy, że kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego poddane zostało postanowienie Dyrektora Izby Celnej w P. z dnia [...] października 2005 r., nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności zażalenia na postanowienie w sprawie obciążenia skarżącego kosztami postępowania celnego. Z kolei skarżący skargą kasacyjną zakwestionował – w istocie nieistniejące - orzeczenie Sądu I instancji dotyczące uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe.

Stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie poza rozważaniami Sądu I instancji pozostawały kwestie dotyczące uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe, w tym powołana w zarzutach skargi kasacyjnej problematyka, między innymi kontroli autentyczności świadectw pochodzenia towaru, odsetek wyrównawczych oraz braku wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe. Przywołane w zarzutach skargi kasacyjnej przepisy dotyczące powyższych kwestii nie stanowiły także podstawy wydania zaskarżonego do Sądu I instancji postanowienia. Postanowienie to dotyczyło bowiem – jak już wyżej wskazano – stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia na postanowienie w przedmiocie obciążenia kosztami postępowania celnego.

Uwzględniając powołaną na wstępie zasadę, że granice rozpoznania sprawy wyznacza treść skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące tak naruszenia przepisów postępowania, jak i prawa materialnego odnoszące się do kwestii uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe nie stanowią jej usprawiedliwionych podstaw.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.