Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Irena Kamińska (spr.), Sędzia NSA Monika Nowicka, Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński, Protokolant sekretarz sądowy Julia Chudzyńska, po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Siedlcach od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 marca 2015 r. sygn. akt II SAB/Wa 959/14 w sprawie ze skargi P. na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Siedlcach w przedmiocie udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

K.M. pismem z dnia 8 września 2014 r. zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Siedlcach o udzielenie, na podstawie art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz.U. z 1984 r. Nr 5, poz. 24 ze zm.), informacji dotyczącej ostatniego, przeprowadzonego w okręgu, kursu dla nowo wstępujących do PZŁ, poprzez podanie wszystkich tytułów kosztów i ich wysokości przyjętych w kalkulacji dla wyliczenia sumarycznego kosztu kursu pokrywanego przez jego uczestników, z podaniem dat odbywania się kursu, liczby jego uczestników i ile zobowiązany był zapłacić każdy z nich. W przypadku odmowy udzielenia informacji w powyższej sprawie, na podstawie otrzymanego pełnomocnictwa redaktora naczelnego dziennika "Łowiecki" wniósł o złożenie odmowy w ciągu 3 dni, w trybie art. 4 ust. 3 ww. ustawy – Prawo prasowe.

Przewodniczący Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Siedlcach pismem z dnia 16 września 2014 r. zwrócił się redaktora naczelnego dziennika "Łowiecki" o informację, czy K.M. pozostaje w stosunku pracy z redakcją dziennika "Łowiecki", zajmuje się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych na rzecz i z upoważnienia redakcji. W takim przypadku prosi o przesłanie kserokopii legitymacji dziennikarskiej i stosownego upoważnienia.

Redaktor naczelny dziennika "Łowiecki" P.G. w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Siedlcach w udzieleniu informacji prasowej, zarzucając organowi naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej wniósł o nakazanie Zarządowi Okręgowemu udzielenia informacji zgodnie z wnioskiem z dnia 8 września 2014 r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 24 marca 2015 r. o sygn. akt II SAB/Wa 959/14 zobowiązał Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Siedlcach do rozpatrzenia wniosku skarżącego P.G. – redaktora naczelnego dziennika "Łowiecki" z dnia 8 września 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. Ponadto stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa oraz zasądził od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Siedlcach na rzecz skarżącego P.G. – redaktora naczelnego dziennika "Łowiecki" kwotę 357 (słownie: trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Dokonując analizy wniosku, Sąd doszedł do przekonania, że pochodzi on od dziennika "Łowiecki", a nie od K.M. występującego jako osoba fizyczna. Przyjął jednocześnie, że żądana informacja jest informacją publiczną, a adresat wniosku jest podmiotem obowiązanym do jej udostępniania.

Skargę kasacyjną od całości powyższego wyroku wniósł Zarząd Okręgowy PZŁ w Siedlcach. Postawił on zarzuty dotyczące naruszenia art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy – Prawo prasowe. Zdaniem skarżącego kasacyjnie K.M. nie wykazał bowiem w sprawie przymiotu dziennikarza.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej, obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego sądu (art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 718), zwanej dalej "p.p.s.a.". Naczelny Sąd Administracyjny – jako sąd drugiej instancji – rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonych przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres. Z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania. Ta jednak nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie. Kierując się zatem wspomnianymi wyżej względami, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wniesiona skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, albowiem podniesiony w niej zarzut naruszenia art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24 ze zm.) – przez zastosowanie błędnej jego wykładni nie jest trafny.

Zgodnie z powołanym przepisem, dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie dopuścił się naruszenia cytowanego przepisu. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika bowiem, aby Sąd pierwszej instancji dokonywał wykładni pojęcia "dziennikarz". Wskazany przepis został natomiast przywołany przez Sąd pierwszej instancji tylko w kontekście rozważań, dotyczących oceny, czy wniosek o udzielenie informacji publicznej, złożony przez K.M., pochodził od prasy – w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy – Prawo prasowe i – czy redaktor naczelny dziennika "Łowiecki" – P.G. miał legitymację skargową w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem. W następstwie dokonanych rozważań, Sąd pierwszej instancji stanął na stanowisku, że wprawdzie składając wniosek, K.M. nie powołał się w nim na żadne upoważnienie do występowania w imieniu redakcji, ale treść wniosku oraz forma pisma, w jakiej został on złożony nie pozostawiała wątpliwości, iż pochodził on od dziennika "Łowiecki", a zatem od prasy – w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 i 5 ustawy – Prawo prasowe, nie zaś od K.M. jako osoby fizycznej. W konsekwencji, Sąd Wojewódzki przyjął, że redaktorowi naczelnemu takiego dziennika, jako osobie kierującej – na mocy art. 25 ust. 1 ustawy Prawo prasowe – jego redakcją, przysługiwała legitymacja do wniesienia niniejszej skargi.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że zarzucenie zaskarżonemu wyrokowi naruszenie tylko art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy – Prawo prasowe nie było wystarczające do skutecznego zakwestionowania stanowiska Sądu pierwszej instancji, a który przyjął, że wniosek o udzielenie informacji publicznej – pomimo niepotwierdzenia przez autora tego wniosku swojego statusu dziennikarza – pochodził od prasy – w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy.

Ubocznie nadmienić wypada, że gdyby autor skargi kasacyjnej chciał powiązać, w jakiś sposób pojęcie "prasy" z naruszeniem art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy – Prawo prasowe, to powinien wskazać również na naruszenie art. 7 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, czego jednak nie uczynił. Tymczasem to na autorze skargi kasacyjnej ciąży obowiązek konkretnego wskazania, które przepisy prawa materialnego zostały przez sąd wojewódzki naruszone i czym polegała ich błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być ich prawidłowa wykładnia i właściwe zastosowanie – art. 174 pkt 1 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt I GSK 1047/12, LEX nr 1487688 oraz wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1560/11, LEX nr 1218337).

W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny – na podstawie art. 184 p.p.s.a. – orzekł jak w sentencji.