Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 2 września 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska, Sędziowie Sędzia NSA Anna Stępień, Sędzia WSA Jolanta Rosińska (spr.), Protokolant asystent sędziego Anna Łuczyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 września 2008 roku sprawy ze skargi W. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta W. z dnia [...], nr [...], znak: [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. na rzecz skarżącej - W. T. kwotę 500,00 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Burmistrz W. decyzją z dnia [...] r. Nr [...] odmówił W.T. wydania warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynków mieszkalnych w zabudowie mieszkaniowej jednorodzinnej na działce o numerze ewidencyjnym 904/1 w miejscowości K., gmina W.

W uzasadnieniu, organ pierwszej instancji wskazał, że w dniu 16 maja 2007 r. W.T. złożyła wniosek o ustalenie warunków zabudowy dla wyżej opisanej inwestycji oraz o podział działki nr ew. 904/1. Organ administracji stanął na stanowisku, że teren objęty wnioskiem zawiera m.in. grunty rolne klasy IV, których zwarty obszar przekracza 1 ha (1,46 ha). Teren wymaga więc uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne wyrażonej przez marszałka województwa po uzyskaniu opinii izby rolniczej. Organ I instancji wyjaśnił ponadto, iż w obowiązującym do 31 grudnia 2003 r. miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przedmiotowy teren przeznaczony był pod uprawy polowe i ogrodnicze oraz łąki i pastwiska. Z tego względu, w ocenie organu administracji, należało wydać decyzję odmawiającą ustalenia warunków zabudowy, gdyż, nie została spełniona przesłanka wymieniona w przepisie art. 61 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Od powyższej decyzji odwołanie wniosła W.T. żądając jej uchylenia i wydania decyzji zgodnie z wnioskiem z dnia 16 maja 2007 r. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 7, art. 9, art. 10 § 1 i art. 77 K.p.a. oraz art. 61 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wskazała, że z wniosku o ustalenie warunków zabudowy, jak i załączonej do niego mapy wynika, że przedmiotowa inwestycja nie obejmuje całej działki nr 904/01, lecz część działki, którą stanowią grunty o klasie VI. Ponadto odwołująca zarzuciła decyzji naruszenie art. 35 i 36 K.p.a., przez dopuszczenie się przez Burmistrza W. zwłoki w załatwieniu sprawy i niedopełnienie ustawowego obowiązku zawiadomienia strony o niezałatwieniu sprawy w terminie z podaniem przyczyn i wskazaniem nowego terminu. Podniosła również, iż w wezwaniu z dnia 28 grudnia 2007 r. nie była wskazana podstawa prawna i błędnie określono organ pierwszej instancji.

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 59 ust. 1 i art. 61 ust. 1 pkt 1 - 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 7 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ odwoławczy podniósł, że we wniosku z dnia 16.05.2007 r. i w piśmie uzupełniającym wniosek, strona określiła jako teren inwestycji całą powierzchnię działki nr 904/1 tj. 5,8600 ha. Ponieważ w obowiązującym do 31 grudnia 2003 r. miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego teren działki nr 904/1 przeznaczony był pod działalność rolniczą, dlatego zawarty w granicach tej działki użytek rolny klasy IV o powierzchni przekraczającej jeden hektar powoduje w ocenie organu odwoławczego, iż nie można wydać decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, bez uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia użytków rolnych tej klasy na cele nierolnicze.

W niniejszej sprawie, w ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego, nie został spełniony warunek wymieniony w art. 61 ust. 1 pkt 4, a w konsekwencji również warunek wymieniony w punkcie 5 cyt. przepisu, bowiem zasady i procedura uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów uregulowane są w odrębnych przepisach, a mianowicie w cytowanej wcześniej ustawie o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Organ odwoławczy wskazał również, że względu na rodzaj przeszkody prawnej uniemożliwiającej uwzględnienie wniosku o ustalenie warunków zabudowy organ pierwszej instancji zasadnie zaniechał ustalania linii zabudowy i innych parametrów dotyczących planowanej zabudowy według zasad określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ustalenia takie, w przypadku stwierdzenia braku spełnienia przesłanki określonej w art. 61 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w ocenie organu odwoławczego należało uznać za bezprzedmiotowe. Odnośnie zarzutów skarżącej dotyczących naruszenia art. 36 K.p.a. organ odwoławczy uznał, iż nie mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Natomiast zarzut naruszenia art. 10 K.p.a. w ocenie organu odwoławczego jest niezasadny, bowiem strona nie wykazała, że zarzucane uchybienie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych.

Od powyższej decyzji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi wniosła W.T. żądając jej uchylenia oraz uchylenia decyzji ją poprzedzającej. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, w szczególności:

- art. 61 ust. 1 pkt. 4 i 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 7 ust. 2 pkt. 3 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych poprzez ich zastosowanie do stanu faktycznego nie odpowiadającego hipotezom norm w przepisach tych zawartych.

- naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, w szczególności art. 145 § 1 pkt. 4 K.p.a..w zw. z art. 10 ust.1, art. 81 K.p.a., poprzez niezapewnienie czynnego udziału skarżącej w postępowaniu oraz uniemożliwienie jej wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów, czego wynikiem było oparcie decyzji na nieaktualnych mapach terenu oraz dowodów, co do których skarżącej nie dano możliwości wypowiedzenia się.

- naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności: art. 7, 77 § 1 K.p.a. poprzez nierozpatrzenie całości materiału dowodowego sprawy; art. 81 K.p.a. poprzez uniemożliwienie wypowiedzenia się skarżącej co do dowodu z mapy z dnia 13 lutego 2008 r. oraz projektu decyzji z dnia 18 lutego 2008 r., art. 107 § 1 i 3 K.p.a. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu decyzji przyczyn, z powodu których organ odmówił wiarygodności mapom stanowiącym załączniki do wniosku skarżącej z dnia 16 maja 2007 r., które określają teren objęty planowaną inwestycją, jego granice, projektowane położenie i rozmieszczenie obiektów budowlanych na działce nr 904/1 wraz z naniesionymi liniami rozgraniczającymi klasy gruntów.

W odpowiedzi na skargę organ administracji wniósł o jej oddalenie z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlega uwzględnieniu.

Zgodnie z przepisami art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Analogiczne unormowanie zawarte zostało w przepisie art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej p.p.s.a. Oznacza to, iż Sąd bada legalność zaskarżonej decyzji, tj. jej zgodność z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Sąd rozpoznający sprawę nie może zatem zmienić zaskarżonej decyzji.

Stosownie do treści art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Sąd uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi:

a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.), lub stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 3 p.p.s.a.). W przypadku zaś, gdy nie zachodzą okoliczności wskazane w art. 145 § 1 p.p.s.a. skarga podlega oddaleniu.

Przeprowadzając kontrolę, Sąd zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Może więc dokonać oceny zaskarżonej decyzji także w innym zakresie, niż zakres, w jakim zakwestionowała decyzję strona skarżąca.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi rozpoznając sprawę w tak zakreślonej kognicji stwierdził, iż zaskarżone decyzje wydane zostały z naruszeniem przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania administracyjnego, zaś stwierdzone uchybienia mają wpływu na treść rozstrzygnięcia.

W rozpatrywanej sprawie bezspornym jest, iż dla terenu, na którym znajduje się działka należąca do skarżącej brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Oznacza to, że inwestor zobowiązany jest do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy.

Stosownie bowiem do treści art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 poz. 717 z późn. zm.) zasadą jest, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenia inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie zaś z art. 4 ust. 2 ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, natomiast sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Wydanie decyzji o warunkach zabudowy terenu musi być poprzedzone przeprowadzeniem przez właściwy organ postępowania wyjaśniającego w zakresie spełnienia przesłanek, o których mowa w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przy zachowaniu warunków określonych w przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164 poz. 1588).

Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Wskazany przepis określa zatem nie tylko warunki zabudowy, ale również reguluje możliwość jej powstania i dotyczy wszystkich przypadków powstawania nowej zabudowy. Tym samym więc, przepis ten stanowi ingerencję w prawo własności nieruchomości i wolność zabudowy, precyzując każdorazowo zakres tejże ingerencji w stosunku do granic określonych w art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy.

Jak wynika ze znajdującego się w aktach sprawy wypisu z rejestru gruntów teren objęty wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy stanowią grunty rolne należące do klasy IV, V i VI.

Ustawodawca wymaga tymczasem (art. 61 ust. 1 pkt 4), aby teren objęty wnioskiem o wydanie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, nie wymagał zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo, aby był objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku o zagospodarowaniu przestrzennym. W sprawie bezspornym jest, że przedmiotowy teren nie był objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły już moc, zatem rozważenia wymaga, czy zmiana przeznaczenia gruntów rolnych wymaga zgody właściwego organu.

Przede wszystkim godzi się wskazać, iż wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla działki rolnej jest możliwe przede wszystkim w sytuacji, gdy zagospodarowanie tej działki nie wiązałoby się z koniecznością zmiany przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze i nieleśne. Zmiana przeznaczenia gruntu rolnego w przypadku zabudowy budynkiem mieszkalnym nie następuje, jak wynika z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 3 lutego 1995 roku o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 roku Nr 121, poz. 1266 z późn. zm.) jedynie w sytuacji, gdy budynek mieszkalny wchodzi w skład gospodarstwa rolnego (tzw. zabudowa siedliskowa). W przeciwnym przypadku, gdy jak w niniejszej sprawie, projektowane budynki tworzyć mają de facto osiedle domów jednorodzinnych i nie wchodzą w skład gospodarstw rolnych, planowana zabudowa gruntów stanowi niewątpliwie zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze. W rozpoznawanej sprawie Sąd podzielił pogląd Samorządowego Kolegium Odwoławczego, iż zmiana przeznaczenia gruntów na cele nierolnicze wymaga zgody właściwego organu. Stosownie bowiem do treści art. 7 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klasy IV, jeżeli ich zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia przekracza 1 ha wymaga zgody marszałka województwa wyrażonej po uzyskaniu opinii izby rolniczej.

W ocenie Sądu wykładni art. 7 ust. 2 powołanej ustawy nie można było dokonać w oderwaniu od brzmienia art. 61 § 1 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W tym zakresie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w pełni podziela stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażone w wyroku z dnia 21 marca 2007 r. IV SA/Wa 30/07 ( Lex nr 329647 ) oraz wyroku z dnia 6 lutego 2007r IV SA/Wa 2355/06 ( Lex nr 319163 ). W uzasadnieniu pierwszego z wymienionych orzeczeń stwierdzono m. innymi, że artykuł 61 § 1 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym posługuje się pojęciem "terenu", które bez wątpienia należy odnosić do "terenu inwestycji", czyli "terenu objętego wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy", co z kolei ma istotne znaczenie przy dokonywaniu wykładni pojęcia "zwartego obszaru projektowanego do [...] przeznaczenia" jakim posługuje się art. 7 ust. 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Dodatkowo, jak wynika z przepisów regulujących problematykę z zakresu zagospodarowania przestrzennego (np. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. nr 164, poz. 1588)) terenem objętym wnioskiem (terenem inwestycji) może być "powierzchnia działki" lub powierzchnia terenu", co oznacza, iż terenu inwestycji nie można zawsze utożsamiać z powierzchnią działki ewidencyjnej. Innymi słowy, terenem inwestycji (terenem objętym wnioskiem) może być powierzchnia działki, jeżeli tak wskaże wnioskodawca, ale i wnioskiem może być objęty teren wcale nie obejmujący całości działki, tylko jakąś wydzieloną jej część.

Skoro art. 61 § 1 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym mówi, że ustalenie warunków zabudowy jest dopuszczalne w sytuacji, gdy teren objęty wnioskiem nie wymaga zgody na zmianę przeznaczenia gruntów, to oznacza iż organ powinien objąć zakresem badania tylko teren wnioskowany, w efekcie ustalić, czy ten konkretny teren wymaga zgody na zmianę przeznaczenia w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Tak więc pojęcie "zwartego obszaru projektowanego do przeznaczenia na cele nierolnicze" należy odnosić do terenu objętego wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy (terenu inwestycji). Za słusznością postawionej tezy przemawia fakt, iż organ jest związany treścią żądania strony i nie może rozstrzygać po pierwsze o gruncie nie objętym zakresem wniosku, po drugie nie projektowanym do zmiany przeznaczenia.

Nie ulega wątpliwości, że obowiązkiem organu, do którego zostaje skierowany wniosek o ustalenie warunków zabudowy, a następnie organu odwoławczego (który zobowiązany jest do ponownego rozpoznania sprawy zgodnie z zasadą dwuinstancyjności unormowaną w art. 15 K.p.a.), jest wyjaśnienie rzeczywistej woli strony, pamiętając że jej sprecyzowanie należy wyłącznie do wnioskodawcy. W razie jakichkolwiek niejasności organ - stosując się do zasady ogólnej unormowanej w art. 9 K.p.a., nakładającej na organy administracji publicznej obowiązek udzielania stronom informacji faktycznych i prawnych, czuwania nad tym, aby strony uczestniczące w postępowaniu nie ponosiły szkody z powodu nieznajomości prawa - winien zwrócić się do wnioskodawczyni - w trybie art. 64 § 2 K.p.a. - o sprecyzowanie i jednoznaczne przedstawienie treści wniosku.

Z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania administracyjnego wynika, że w pierwotnie złożonym wniosku W.T. jako teren inwestycji wskazała działkę oznaczoną nr 904/1, niemniej jednak organ I instancji pismem z dnia 3 grudnia 2007 r. wezwał skarżącą do uzupełnienia braków tego wniosku m. innymi poprzez wskazanie ilości budynków mieszkalnych przewidzianych do realizacji w części opisowej jak i usytuowania ich na załączonej mapie. Wykonując powyższe zobowiązanie wnioskodawczyni złożyła mapę sporządzoną w 2006 r. z wrysowanym usytuowaniem planowanych budynków oraz w toku dalszego postępowania podnosiła, że inwestycja obejmuje tylko część działki o nr 904/1 i jest usytuowana poza terenem gruntów rolnych klasy IV, co miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia złożonego wniosku.

W przedmiotowej sprawie organy wydania rozstrzygnięcia nie poprzedziły jednak jednoznacznym ustaleniem rzeczywistej woli skarżącej, od której uzależniony był dalszy bieg sprawy.

W ocenie Sądu przedstawiona treść wniosku skarżącej o ustalenie warunków zabudowy, podobnie jak we wskazanej powyżej sprawie WSA w Warszawie wymuszała na organie zastosowanie art. 64 § 2 K.p.a., a nie dokonanie własnej "interpretacji" wniosku, w konsekwencji przyjęcie, że teren objęty wnioskiem (teren inwestycji) to cała powierzchnia działki ewidencyjnej nr 904/1. Ustalenie rzeczywistego terenu inwestycji było zaś istotne z punktu widzenia wymagania uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia wnioskowanego do zagospodarowania gruntu, co – jak już powyżej wskazano - miało wpływ na treść rozstrzygnięcia organu.

Zasadą postępowania administracyjnego jest, iż żądanie wszczęcia postępowania określa przedmiot tego postępowania, a sprecyzowanie żądania należy do strony, nie zaś do organu administracji. W niniejszym postępowaniu organy naruszyły art. 61 § 1, art. 63 § 2 w zw. z art. 64 § 2 K.p.a. i naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Obowiązkiem organu przy ponownym rozpoznawaniu sprawy będzie więc wezwanie wnioskodawczyni do jednoznacznego sprecyzowanie treści żądania w sytuacji, gdy dane podane we wniosku oraz w piśmie uzupełniającym wniosek okazały się niewystarczające.

Należy również wskazać, że załączona przez wnioskodawczynię do wniosku kopia mapy jest mało czytelna, aczkolwiek można na jej podstawie określić położenie gruntów oznaczonych symbolem "ł", co oznacza łąki. Z wypisu z rejestru gruntów wynika natomiast, że grunt o powierzchni 1,46 ha stanowią łąki trwałe. Nowa mapa zarejestrowana w dniu 13.02.2008 r., z którą skarżąca nie została zapoznana z uwagi na niewielki rozmiar załączonej kopii jest również mało czytelna, a co najważniejsze nie zawiera umiejscowienia przedmiotowej inwestycji. Dopiero do skargi załączona została kserokopia tej mapy w skali 1 : 2000, na której w miarę czytelnie określono granice gruntów poszczególnych klas.

Na rozprawie w dniu 2 września 2008 r. skarżąca podniosła, że teren jej inwestycji obejmuje tylko niewielką część gruntów klasy IV, oznaczonych jako łąka, a mianowicie ok. 300 m2, a tym samym nie wymaga zmiany przeznaczenia, gdyż nie przekracza 1 ha.

Celowym wydaje się zatem wezwanie wnioskodawczyni do złożenia czytelnej mapy określającej granice gruntów klasy IV z wrysowanym usytuowaniem planowanych budynków, a zatem jednoznacznym określeniem terenu inwestycji.

Jeżeli wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy obejmie teren stanowiący grunty rolne klasy IV o powierzchni powyżej 1 ha, to rzeczywiście decyzja odmawiająca ustalenia warunków zabudowy byłaby prawidłowa. Jeżeli zaś teren objęty wnioskiem, czyli inwestycji, będzie obejmował obszar poniżej wskazanej wielkości to obowiązkiem organu będzie ustalenie warunków zabudowy, oczywiście przy spełnieniu pozostałych warunków unormowanych w art. 61 § 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z przytoczonych względów Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a i c, art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, zaś w oparciu o art. 200 powołanej ustawy orzekł o zwrocie na rzecz skarżącej kosztów postępowania.

B.C.